คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ตอนที่ 39 There's Only You
ตอนที่ 39 There's Only You
ฉันเพิ่งตระหนักว่าการเป็นทหารวินัยแถวนี่เป็นอะไรที่สำคัญมาก ไม่ว่าจะหันซ้ายหันขวาทำอะไรแทบจะเป็นเงาของกันและกันเลย
"ตรวจอาวุธ"
เสียงคำสั่งของครูฝึกดังขึ้น อีกท่าที่ฉันปวดหัวและเมื่อยแขนกับปืนหนักๆ ที่ไม่มีลูกกระสุนด้านใน ท่ามากมายถูกป้อนเข้ามาในหัวสมอง เหมือนจะดูไม่มีอะไรแต่เหนื่อยจนน้ำตาเล็ด ซ้อมเชียร์โหดแค่ไหน ต้องกางการ์ดนานแค่ไหนยังเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ฉันพบเจออยู่ตอนนี้เลย เพราะหากคนใดคนหนึ่งไม่พร้อมไม่หวังได้กอดคอกันลงไปสลับเข่าแน่ๆ
ทุกครั้งที่ฝึกไม่ว่าจะเหนื่อย ร้อน หรือเมื่อยแค่ไหน ทุกครั้งที่ฉันได้หันไปมองหน้าของใครคนหนึ่ง รอยยิ้มนิดๆ แทนคำว่า 'สู้สู้' ก็ทำให้ฉันมีแรงหึดขึ้นมาอีกครั้ง
"ไงคนเก่ง" เสียงบอสนั้นเอง ทันทีที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากล้างหน้าล้างตา เพิ่งฝึกเสร็จให้ฉันได้พักก่อนเถอะ เวลาพักอันน้อยนิดหลังกินข้าวของฉัน อย่ามากวนเลย
"มีอะไร" ฉันหันไปถามด้วยความรำคาญ คนยิ่งเหนื่อยๆ เห้อ
"ใครจะกล้า หมวดให้มาตามคุณน่ะ" คำพูดพร้อมรอยยิ้มกวนๆ ของบอสทำให้ฉันต้องรีบเดินหนีหลบสายตาก่อนจะโดนมันแซว
"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก มองตากันหวานเยิ้มกลางสนามฝึกขนาดนั้น ผมคิดว่ากำลังดูหนังรักอยู่เลยนะเนี่ย ปรกติฝึกทหารมันต้องหนังแอคชั่นดิ" บอสยังคงพูดพร่ำไปเรื่อยๆ ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย แต่รีบไปหาหมวดนั้นก่อนดีกว่า มีอะไรอีกนะ จะเดินมาหาฉันเองก็ไม่ได้
"นายมีอะไรรีบว่ามา" ฉันถามเมื่อเจอคนที่เรียกหา
"เจอผมเนี่ยพูดให้มันดีๆ บ้างได้ไหม ทำความเคารพก็ไม่ทำ" หมวดหันไม่พูดส่ายหน้าเซ็งๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
"เรียกฉันมาด่าแค่นี้ใช่ไหม" ฉันเท้าเอวถามย้ำเมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
"พอละไม่อยากพูดด้วย ตามมา" สรุปฉันก็ไม่ได้คำตอบได้แต่เดินเซ็งตามหลังคนดุๆ ด้านหน้าไป
"นายจะไปไหน" ฉันเดินตามไปถาม
"จะพาไปกินข้าว ไอ้บอสมันบอกผมว่าคุณไม่ยอมกินอะไรเลย ไม่น่าล่ะเมื่อวานถึงหน้ามืด" เสียงหมวดพูดเซ็งๆ
"ก็มันไม่อร่อยนิ" ฉันพูดเสียงอ่อย
"เขาให้กินเพื่ออยู่ ไม่ได้กินเอาอร่อย คุณนี่นะ" เสียงหมวดพูดดุๆ ฉันได้แต่ทำหน้าบึ้ง คิดว่าจะมีอะไร อุตส่าได้คุยกัน เรียกมาดุหรอเนี่ย
"ผมยอมให้ครั้งเดียว เพราะตั้งแต่บ่ายจนคืนนี้มีฝึกหนัก กินให้หมดด้วย รับรองว่าข้าวไม่แข็งบาดคอคุณแน่" พอหมวดพาฉันเข้ามาในห้องพัก ฉันก็เห็นข้าวกล่องสำเร็จรูปที่อุ่นร้อนมาเรียบร้อยวางอยู่หลายกล่อง
"ผมไม่รู้คุณชอบกินอะไร เลือกเอาแล้วกัน ผมไปนะ" หมวดพูดพร้อมจะเตรียมเดินออกไป แต่ฉันเอื้อมมือไปจับเอาไว้
"เดี๋ยวสิ" คนฟังยังทำหน้าเหมือนงอนฉันอยู่เลย คงต้องง้อนิดนึงมั้ง
"นั่งกินด้วยกัน...นะคะ" ฉันหันไปพูดยิ้มๆ และลากเก้าอี้มาให้นั่งด้วยกันโดยไม่ต้องรอคำตอบ อาหารมื้อแรกที่อร่อยที่สุดในรอบสิบกว่าวันที่ฉันมาอยู่ที่นี่ เรากินไปนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ก่อนหน้านี้ฉันเหนื่อยจนปวดเมื่อยตัวไปหมด แต่ตอนนี้ มันหายไปหมดแล้ว
"ทำไมอยู่ดีๆ ใจดีจัง ผีอะไรเข้าสิง" ฉันถามขำๆ ทั้งที่ข้าวเต็มปากอยู่
"โห พูดแบบนี้ทำอย่างปรกติผมเป็นคนใจคอโหดร้ายมากเลยนะ" หมวดพูดพร้อมทำหน้าน้อยใจ ทำหน้าไม่เข้ากับรูปร่างและสีผิวเล๊ย ฮ่าๆ
"ก็จริงนิ ทำหน้าตลกจัง โอ๋ๆ งอนหรอ มาป้อนๆ" ฉันตักข้าวป้อนคนตรงหน้าที่แม้จะทำหน้ายุ่งๆ แต่ก็ยอมอ้าปากกินแต่โดยดี
"วันนี้ต้องฝึกหนักมากเลยหรอ" ฉันหันไปถามหลังจากที่ตักข้าว คำสุดท้ายเข้าปาก
"อืม ก็ส่งท้ายไง พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเยี่ยมญาติละนะ ดีใจไหม" หมวดพูดยิ้มๆ พร้อมช่วยฉันเก็บข้าวกล่องตรงหน้าไปทิ้ง
"จริงหรอ นายไม่ล้อฉันเล่นใช่ไหมอ่ะ" การรอคอยของฉันกำลังจะสิ้นสุดลง เกือบ 20 วันที่ฉันไม่ได้เจอใครจากโลกภายนอก พรุ่งนี้จะเป็นวันแรกที่อนุญาตให้คนนอกเข้าเยี่ยม ฉันจะได้เจอวิวกับพ่อแล้ว เขาจะต้องมาหาฉันแน่นอน
"ทำหน้าดีใจขนาดนั้น ทำไม คุณรอเจอใครอยู่หรอ ไหนบอกไม่มีแฟนไง" อยู่ดีๆ หมวดนี่ก็ถามด้วยน้ำเสียงแปลกๆ
"แฟนน่ะ ไม่มีหรอก ยังไม่มีคนมาขอ" ฉันพูดลอยหน้าลอยตา
"แล้วถ้าขออ่ะ จะยอมเป็นไหมล่ะ" คนตรงหน้าพูดหยั่งเชิง
"ไม่รู้ ดูความประพฤติก่อน รายนั้นสาวๆ เขารายล้อมรอบตัวไปหมด" ฉันหันไปพูดแซว เขาคงรู้ว่าหมายถึงใคร เพราะฉันเห็นว่าเขากำลังยิ้มอยู่เหมือนกัน
"ดีใจจัง อยู่ในนี้ฉันไม่ได้เจอใครเลย โทรศัพท์ก็โดนยึดไว้" ฉันหันไปพูดโดยตั้งใจเน้นประโยคสุดท้าย ที่เขาเป็นคนเก็บเอาไว้
"เออ อยากได้มากใช่ไหมจะได้ไม่ให้ มีปัญหาป่าว" น้ำเสียงกับหน้างอนๆ นี้อีกแล้ว ดูไปดูมามันก็ตลกๆ แบบน่ารักดีแหะ
"อยากเก็บก็เก็บไปสิ ฉันไม่อยากได้แล้ว อยู่นี่มีนายคนเดียว...ฉันก็พอใจแล้ว ขอบคุณนะ" ฉันพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง ไม่ใช่แค่อาหาร ฉันหมายถึงทุกๆ เรื่องเลย ขอบคุณนะคะ...พี่ตั้ม ฉันพูดต่อในใจ ไม่อยากแสดงออกอะไรมาไปกว่านี้ ถ้าเขาเข้าใจฉันจริง เขาต้องรับรู้มันได้แน่นอน
"ทำมาเป็นปากหวาน หึ" แม้น้ำเสียงจะเหมือนหมั่นไส้ แต่ก็เห็นได้ว่าเขากำลังยิ้มอยู่เหมือนกัน
"ไปกันเถอะฉันพร้อมแล้ว ฝึกหนักแค่ไหนฉันก็ไม่กลัว ลุย" ฉันพูดพร้อมจูงมือคนในห้องวิ่งออกมา
มีแค่คนๆ นี้อยู่ข้างๆ อะไรก็คงไม่น่ากลัวแล้วล่ะ…มั้ง วู้วววว
………………………………………………….
ความคิดเห็น