คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : ตอนที่ 42 Give It One's Best Shot
"ไม่เป็นไรนะ หายตกใจยัง" เอ็มยังคงปลอบฉันอยู่ เมื่อกี้ฉันไม่ได้เป็นลมหรอก แค่หน้ามืด สงสัยตกใจไปหน่อย แข้งขามันก็อ่อนไปซะอย่างนั้น
"มานั่งทำไรกันตรงนี้" เสียงคนใจร้ายดังขึ้น
"เอ็มจัดการเลย เมื่อกี้ไอ้หมวดบ้าแหละแกล้งเรา" ฉันพูดชี้นิ้วไปทางหมวดและหันมามองเอ็มที่ทำหน้ายิ้มแหยๆ อยู่
"เอ้า จะจัดการไรว่ะเอ็ม เดี๋ยวจะรอดูด้วย" เสียงบอสถามเอ็มขำๆ
"ไม่รู้แหละ เอ็มสัญญาแล้วจะจัดการให้ถ้าใครแกล้งเรานิ" ฉันหันไปทวงสัญญา เพราะเอ็มยังยืนนิ่งๆ ทำอะไรไม่ถูกอยู่
"ผมไปแกล้งอะไรคุณ อ่อ เรื่องที่ผมทำก่อนจะดันตัวคุณมานะหรอ" อยู่ดีๆ หมวดนี่ก็แกล้งพูดเรื่องนั้นขึ้นมา
"ทำอะไรหรอ ภัทรไม่เห็นบอกเอ็มเลย" เอ็มหันมาถามด้วยหน้าสงสัย
"เอ่ออออ คือ..." จะให้พูดยังไงดีล่ะ พอฉันหันไปเห็นก็เห็นหมวดยิ้มอย่างผู้ชนะ
"อ้าว ไม่บอกเอ็มเขาไปละ ว่าผมจะ...จู...อุ๊ก" ฉันเห็นปากเตรียมจะพูดคำนั้นออกมา เลยเอาปืนด้ามยาวๆ ที่สถานีต่อไปต้องเตรียมยิงกระทุ้งไปที่ท้องเต็มๆ ฟังจากเสียงสงสัยจะจุกแหะ
"ไม่มีอะไรแล้วเอ็ม มานี่ จัดการเรียบร้อยแล้ว" ฉันรีบลากเอ็มออกมา เอ็มได้ยินต้องเสียใจแน่เลยอ่ะ
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
โอ้ยตาย ชีวิตฉันอยู่ในหนังสงครามหรอไงเนี่ย เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวจนฉันต้องเอามือปิดหู ฉันเคยไปยิงปืนกับพ่อนะ มันต้องมีที่ปิดหูสิ มันอยู่ไหน นั้นไง บอสยืนอยู่นั้นฉันรีบเดินจ่ำไปหา
"ที่อุดหูอยู่ไหน" ฉันตะโกนถามแข่งกับเสียงปืน
"พูดอะไร ไม่ได้ยิน" หูฉันบอดไปแล้วรึเปล่า ฉันได้ยินแต่เสียงปืนดังเข้ามาในหู มีเพียงปากบอสขยับกว้างๆ พอให้ฉันอ่านปากได้
"ที่อุดหูน่ะ รู้จักไหม" ฉันตะโกนอีกรอบแต่บอสมันคงทำหน้างงๆ ไม่ได้ยินเหมือนเดิม
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนยังคงดังรัวจนสมองฉันกำลังปั่นป่วน ขี้หูเต้นระบำไปหมด ฉันเลยเดินไปคว้าโทรโข่งที่วางอยู่อย่างไม่มีเจ้าของมาแล้วแหกปากลงไป
"คำสั่งด่วนพิเศษ หยุดยิงก่อน ขอย้ำอีกครั้ง หยุดยิง ฉันหนวกหู!"
แล้วเสียงปืนก็สงบลง แต่ตอนนี้ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว แต่ฉันชินแล้ว ฉันเดินไปหน้าบอสที่ยังเหวออยู่
"ได้ยินยัง ที่อุดหูน่ะ มีไหม" ฉันพูดลงโทรโข่งอีกครั้ง จนบอสต้องเอามืออุดหูแทน แต่อยู่ดีๆ ก็มีคนมาแย่งโทรโข่งฉันไป
"นี่ ปัญหาเยอะตลอดเลย ให้ตายเถอะ" หมวดหันมาบ่นแต่ไม่ได้พูดใส่โทรโข่งเหมือนที่ฉันทำ
"ก็หูจะแตกแล้วเนี่ย ฉันต้องมีหูไว้ทำมาหากินนะ หูฉันมีราคาเหมือนกันนะ ฉันจะรับงานยังไง ถ้า...." ฉันยังบ่นไม่เสร็จหมวดก็พูดแทรกขึ้นมาเลย
"พอๆ ราคาแพงไปทั้งตัวเลยนะ ทั้งผม ทั้งเล็บ นี่หูอีก ถ้าเหมาทั้งตัวจะคิดราคายังไงเนี่ย ระวังไม่มีคนมาขอล่ะ" หมวดพูดขำๆ
"ไม่ขอก็ไม่ต้องขอดิ แล้วจะลากฉันไปไหน" อยู่ดีๆ ฉันก็โดนลากมายืนอยู่แถวเตรียมยิง
"รีบยิง จะได้รีบไป รำคาญ คำสั่งด่วนพิเศษด้วยนะ" หมวดพูดเน้นประโยคสุดท้ายที่เป็นคำพูดฉันเอง แล้วยัดกระสุนใส่มือก่อนจะเดินไปเลย ฉันหันไปมองข้างๆ มีเอ็มยิ้มให้อยู่ ฉันค่อยๆ ยัดกระสุนไปตามที่เรียนมาและ ยัดไอ้แท่งนี่เข้าไป
ครูฝึกส่งสัญญาณว่าให้ยิงได้ ฉันเลยยิงรัวๆ
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
แต่เพียงไม่กี่นัดฉันคงลืมนึกถึงแรงตีกลับจากการยิง ตัวฉันเซมาด้านหลังปืนเลยชี้ขึ้นฟ้าไปรอบทิศ เสียงคนรอบตัวฉันร้องโวยวายอะไรกันซักอย่าง แล้วลงไปหมอบกับพื้นไปหมดเลย
"ใครสั่งหมอบหรอ" ฉันหันไปถามเอ็ม ที่ทำท่าหมอบประหลาดๆ คราวนี้เอามือกุมหัวด้วย
โป๊ก
"นี่แนะ กล้าถามนะคุณ คนเขาก็กลัวโดนคุณยิงตายนะสิ" หมวดหันมาเคาะหมวกทหารที่ฉันใส่อยู่
"ยิงบ้าอะไรก็ไม่รู้ มานี่ยืนดีๆ" ตอนนี้หมวดเข้ามายืนหลังฉันพร้อมเอามือขึ้นมาโอบจากด้านหลัง จับฉันให้จับปืนให้ถูกต้องตามวิธี
"ตั้งปืนให้ตรง อย่าให้เครื่องเล็งเอียงแล้วหลับตาซ้าย เล็งด้วยสายตาขวา ให้ยอดศูนย์หน้าอยู่..." หมวดค่อยๆ พูดอธิบายไปเรื่อยๆ หน้าเราอยู่ห่างกันนิดเดียวเอง แววตาที่ดูจริงจัง ปากที่กำลังขยับพูดไป ทำไมนับวันๆ ผู้ชายคนนี้ถึงเริ่มดูหล่อ ดูน่ามองขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้หวั่นไหวกับผู้ชายคนไหนมาก่อนแท้ๆ
"ฟังรึเปล่า จ้องหน้าผมแบบนี้ผมเขินนะ" หมวดพูดทำให้ฉันต้องรีบหันกลับไปมองเป้ายิงตรงหน้า
"เอาละนะ เตรียมตัวเล็งดีๆ ผมจะนับแล้วคุณยิงนะ หนึ่ง...สอง...ซั่ม" หมวดนับเลขเหมือนเด็กๆ เช่นเดียวกับทุกครั้งที่ให้จังหวะเวลาสอนฉันทำอะไร
ปัง
และฉันก็ยิงออกไปโดยที่ตัวไม่เซ คนๆ นี้ทำเรื่องยากของฉันให้เป็นเรื่องง่ายเสมอ
"เย้ นายว่าโดนไหม ฉันว่าโดนตรงกลางเลยแน่นอน" ฉันหันไปถามยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
"ขนาดนั้นเลย ทำไมคิดงั้นล่ะ" หมวดค่อยๆ ปล่อยตัวฉันและถามยิ้มๆ
'ก็เพราะพี่ตั้มอยู่ข้างๆ ภัทรไง' นั้นคือเสียงที่ฉันตอบตัวเองในใจ แต่เสียงที่ออกมาน่ะหรอ
"ก็...เพราะฉันเก่งไง" ฉันพูดจบ หมวดก็ส่ายหน้ายิ้มขำๆ ก่อนบอสจะเดินมายืนข้างฉันแทน
"หวานกันจริงนะ เกรงใจคนอื่นบ้างก็ดี" บอสพูดแซวขำๆ ฉันรีบเบือนหน้าหนี แต่ไม่กล้าพอจะมองไปทางเอ็ม
"พร้อมแล้วนะ ผมให้จังหวะแล้วคุณเดินยิงไปตามท่าต่างๆ ที่เคยฝึกมานะ" บอสกลับมาพูดเสียงจริงจัง ฉันพยักหน้าและตั้งสมาธิ
ฉันจำได้มองจากถังสังกะสีด้านหน้าคงต้องเป็นท่านั่งคุกเข่ายิงแบบมีเครื่องรองรับ พอได้ยินสัญญาณฉันก็วิ่งทันที
แผละ
อาจจะตั้งใจเกินไปหน่อยทันทีที่สตาร์ทตัวออก คงลืมมองพื้นต่างระดับ หน้าขมำลงไปบนพื้นดินอย่างสวยงาม
"ผมสงสารหน่วยที่ได้คุณไปเป็นทหารจังเลย" บอสพูดหัวเราะและมาหิ้วปีกฉันขึ้น เพราะแขนฉันก้างออกอยู่
"เมื่อกี้ไม่นับ เอาใหม่คอยดู" ฉันพูด ปัดขี้ดินบนตัว และตั้งท่ายิงอย่างสวยงาม ฉันจำได้ทุกสเตป แม้จะยิงปืนไม่เป็นก็ตาม แต่ท่าฉันเป๊ะสุดแน่นอน
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
ฉันยิงจนหมดแม็กซ์ ก็เปลี่ยนใส่กระสุนเพิ่ม แล้วเตรียมไปต่อ ที่เป็นห่วงยางตั้งเอาไว้ ฉันเลยต้องนั่งท่าต่ำลงมา
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
ฉันยิงจนหมดแล้วหันไปยักคี้วให้บอส บอสแกล้งทำเป็นชูนิ้วโป้งให้ ฉันเห็นคนอื่นยังนั่งไม่ถูกท่าจนทหารที่เป็นพี่เลี้ยงต้องมาช่วยจัดท่า แล้วก็หันมาเตรียมไปต่อ ด้านหน้าเป็นกรวยแปลว่าต้องนอนยิงสินะ
ฉันนอนลงมา ฉันไม่ชอบท่านี้เลยอ่ะ แต่รีบๆ ยิงให้มันเสร็จๆ ไปดีกว่า ส่วนด่านสุดท้าย ไม่มีอะไรวางอยู่ฉันจึงนั่งเข่าลงธรรมดา เล็งและยิงออกไปจนหมด พอได้ยินเสียงสัญญาณคำสั่งฉันก็รีบคว้าเป้ายิงตัวเองมาดู
ภาพตรงหน้าทำฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้ ฉันยิ่งไปเป็นร้อยนัดได้มั้ง แต่เข้าเป้าเพียงนัดเดียว แต่เล่นเข้าจุดกลางเป้าพอดี ไม่ต้องให้ใครมาบอกว่าลูกปืนนัดนี้เป็นนัดไหน ฉันมั่นใจมันคือนัดเดียวกับที่ฉันยิงออกไปด้วยความมั่นใจ ฉันหันไปมองที่ผู้ชายคนหนึ่งด้วยรอยยิ้ม และเขาก็กำลังมองมาทางฉันอยู่ด้วยเช่นเดียวกัน เขาคงสงสัยว่าฉันยิ้มอะไร แต่ไม่ต้องรู้หรอก ฉันเก็บกระดาษที่เป็นเป้ายิงของฉันพับไว้และเก็บลงใส่กระเป๋ากางเกงด้วยความภูมิใจ มันเป็นผลงานชิ้นเอกของฉัน ไม่สิ...ของเราต่างหาก
.............................................................................................................
ความคิดเห็น