คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : CHAPTER 19
Part 19
ร่างเล็กในอ้อมกอดของคุณชายมัลฟอยสะดุ้งตื่นขึ้นในเช้ามืดของวันต่อมา ร่างกายเปลือยเปล่าสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากวงแขนแข็งแรงที่กอดกระชับร่างของตน ขอบตาแดงช้ำผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ร่องรอยจากความบอบช้ำและน่าอับอายปรากฏเด่นชัดทั่วเรือนร่าง แฮร์รี่พยายามหาทางให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมแขนที่เคยโอบกอดร่างกายนี้มาครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างสูงบนเตียงกว้างยังคงหลับสนิทไม่รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของร่างบอบบางที่กำลังหาทางกลับออกไปจากห้องนี้ เมื่อเท้าได้สัมผัสบนพื้นหินเรียบภายในห้องกว้าง เรียวขาทั้งสองไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาโดยพลัน ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างกายทำให้แฮร์รี่เสียการทรงตัว ก่อนที่ร่างกายเปลือยเปล่าจะได้สัมผัสกับพื้นหินเย็นเฉียบ แขนแข็งแรงของร่างที่คิดว่านอนหลับสนิทตวัดรั้งเอวบางมาแนบชิดได้ทันเวลา
"ตื่นแล้วเหรอ แฮร์รี่" เสียงทุ้มนุ่มๆ กระซิบที่ข้างหู ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดจนแฮร์รี่รู้สึกได้ ใบหน้าเนียนแดงระเรื่อ แต่ความน้อยใจและความเจ็บช้ำมีมากกว่าทำให้แฮร์รี่เลือกที่จะปิดปากเงียบ
"เป็นอะไร? เจ็บมากไหม? ฉันพานายไปอาบน้ำนะแฮร์รี่" คุณชายมัลฟอยนึกห่วงคนในอ้อมกอด ก็ตอนที่เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเขาเห็นแฮร์รี่กำลังทรุดลงไปบนพื้น โชคดีที่เขาไวพอที่จะรับร่างเล็กๆ นี้ไว้ทัน
ตลอดเวลาในช่วงเช้า เดรโกคอยเอาใจแฮร์รี่ทุกอย่างด้วยรู้สึกผิดที่ทำรุนแรงกับร่างบางมากเกินไปอารมณ์โกรธและความหึงหวงมันเข้าครอบงำจิตใจจนร่างสูงขาดสติยั้งคิด ไม่ว่าคุณชายมัลฟอยจะพยายามหยิบยกบทสนทนาใดๆ ขึ้นมา ความเงียบมักเป็นคำตอบที่เดรโกได้รับจากร่างตรงหน้า แฮร์รี่ในตอนนี้เหมือนตุ๊กตาไร้ชีวิต ไร้ความรู้สึกนึกคิดจนคุณชายมัลฟอยหวั่นใจ การกระทำของเขามันทำร้ายแฮร์รี่ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ไม่ว่าเดรโกจะพร่ำบอกคำขอโทษสักกี่ครั้ง ปฏิกิริยาตอบรับจากร่างบางยังคงว่างเปล่าเช่นเดิม
นักเรียนเกือบทั้งห้องโถงต้องพบกับความแปลกใจเมื่อเห็นคุณชายมัลฟอยพาคู่อริร่างบางเข้ามารับประทานอาหารเช้าด้วยกันที่โต๊ะสลิธีริน แต่ที่ทำให้เสียงซุบซิบนินทาดังไปทั่วบริเวณก็เห็นจะเป็นท่าทางการเอาใจใส่ดูแลที่มีให้กับแฮร์รี่ ที่ใครๆ ก็รู้กันดีว่าทั้งสองคนเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนปีแรก แต่ที่ทุกคนต้องพากันแปลกใจอีกครั้งนั่นคือท่าทางเมินเฉยของแฮร์รี่ที่หาได้สนใจการเอาใจใส่ดูแลของคุณชายมัลฟอยแต่อย่างใด แฮร์รี่นิ่งเงียบเกินไป เงียบจนเดรโกนึกกลัว กลัวว่าร่างบอบบางนี้จะเป็นอะไรไป ถึงแม้บุคคลรอบข้างจะอยากรู้มากแค่ไหนแต่ก็ไม่มีใครกล้าเฉียดเข้าใกล้บริเวณนั้นเลยสักคน เพราะอะไรนะเหรอ...ก็คุณชายมัลฟอยเล่นทำสายตาเย็นชาจนคนที่เผลอมองต้องเสียวสันหลัง หากมีใครสักคนกล้าปริปากถามไม่แน่บุคคลผู้นั้นอาจเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในวันนี้ก็เป็นได้ แม้กระทั่งสองสหายคนสนิทของแฮร์รี่เองก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้ ถึงอยากจะเข้าไปเอาตัวเพื่อนรักออกมามากแค่ไหน อยากซักไซ้ให้รู้ความถึงการหายตัวไปทั้งวันของแฮร์รี่ ยิ่งมีข่าวลือหนาหูว่า 'เดรโก มัลฟอย อุ้ม แฮร์รี่ พอตเตอร์ เข้าหอนอนสลิธีริน' มันก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยและความใคร่รู้ให้กับใครหลายๆ คน แต่ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็ทำได้แต่เพียงส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยระคนห่วงใยไปยังเจ้าของดวงตามรกตคู่นั้น
"แฮร์รี่...ได้เวลาเรียนวิชาปรุงยาแล้ว เอ่อ...นายอิ่มแล้วใช่ไหม?" ไม่มีคำพูดใดออกมาจากริมฝีปากบาง แฮร์รี่ลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัวไปเรียนในวิชาแรกของวัน แต่เพียงแค่ขยับกายความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลือก็แล่นริ้วขึ้นมาโดยพลัน ร่างบางเกิดการเสียหลักแต่ดีที่มีมือใหญ่เข้ามาคว้าเอวบางไว้ได้ทัน คุณชายมัลฟอยโอบประคองแฮร์รี่ไปตลอดทางที่เดินไปยังคุกใต้ดิน
************************************
"วันนี้ฉันจะทดสอบการปรุงยาของพวกเธอด้วยน้ำยาที่ถือว่ายากที่สุดในวิชานี้" เด็กนักเรียนส่งเสียงพึมพำเล็กน้อยเมื่อได้รู้ว่าวันนี้จะได้ทำอะไร
"น้ำยาที่ฉันจะให้พวกเธอปรุงนั้นคือ 'น้ำยาแปรสภาพ' สรรพคุณของมันจะคล้ายกับน้ำยาสรรพรส ซึ่งพวกเธอทุกคนเคยเรียนกันไปแล้ว เพียงแต่น้ำยาแปรสภาพจะเปลี่ยนจากผู้หญิงเป็นผู้ชายและผู้ชายเป็นผู้หญิง นั่นหมายความว่าหากผู้ที่กินน้ำยาแปรสภาพเข้าไปเป็นผู้หญิงมันจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกของผู้กินให้เป็นผู้ชาย ถ้าหากผู้กินเป็นผู้ชายมันจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกให้เป็นผู้หญิงเช่นกัน น้ำยาสรรพรสจะมีฤทธิ์อยู่ได้แค่เพียงหนึ่งชั่วโมง แต่น้ำยาแปรสภาพจะมีฤทธิ์นานกว่านั้นฤทธิ์ของมันจะนานราวๆ 8 ชั่วโมง ซึ่งถือว่านานพอที่จะใช้ในการปลอมตัวไปสืบคดีหรือปฏิบัติภารกิจของพวกมือปราบมาร"
"และฉันขอเตือนพวกเธอเอาไว้เลยว่าใครที่คิดอยากจะเป็นมือปราบมารต้องปรุงยาตัวนี้ได้อย่างถูกต้องเท่านั้น ไม่เช่นนั้นแล้วพวกเธอก็อย่าหวังเลยว่าจะสอบคัดเลือกมือปราบมารผ่าน" เมื่อจบคำอธิบาย สเนปปลายตามองไปทางแฮร์รี่ที่ยังคงนั่งนิ่งไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาทั้งสิ้น
"เตรียมส่วนผสมให้พร้อมแล้วเริ่มลงมือตามวิธีบนกระดาน" เพียงแค่สะบัดปลายไม้กายสิทธิ์เบาๆ ส่วนผสมมากมายก็ปรากฏขึ้นอยู่บนกระดานขนาดใหญ่ รวมถึงวิธีการปรุงยาที่ละเอียดซับซ้อนจนเหล่านักเรียนนึกหวั่นใจกันเลยทีเดียว
************************************
"แฮร์รี่...นายต้องเอาหญ้าปมสิไม่ใช่หญ้าเหงือกปลา แล้วนั่นทำไมนายหยิบวอร์มวู๊ดมาแทนหญ้าน้ำประสาน โอ๊ย! แฮร์รี่! นายเป็นอะไร...ห๊าาา! ทำไมถึงได้ใจลอยแบบนี้? ...อ้อ...ฉันยังไม่ได้ถามนายเลยนะว่าเมื่อวานนายหายไปไหนมาทั้งวัน ชั่วโมงของยายทรีลอว์นีย์นายก็ไม่ได้เข้า แต่ก็ดีแล้วมันน่าเบื่อยิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยเรียนมาเลยล่ะ เออ..ใช่...แล้วทำไมเมื่อเช้านายถึงไปกินข้าวกับไอ้ซีดนั่น...ห๊ะ! แฮร์รี่!" เด็กหนุ่มผมแดงคาดคั้นเอากับร่างบาง ความสงสัยยิ่งเพิ่มมากขึ้นทวีคูณเมื่อเห็นรอยบางอย่างบนลำคอของแฮร์รี่
"รอน...เธอไม่ควรถามอะไรแฮร์รี่ตอนนี้นะ เราต้องปรุงยาให้เสร็จก่อนจะหมดคาบเรียน เธออยากโดนสเนปสั่งกักบริเวณแล้วหักคะแนนพวกเราคนละ 50 แต้มเหรอ" เด็กสาวเตือนสติแฟนหนุ่ม แล้วจึงหันไปพูดกับแฮร์รี่
"แฮร์รี่เธอไม่ต้องเตรียมอะไรทั้งนั้น เธอกลับไปนั่งรอเถอะ ฉันกับรอนจะไปเตรียมให้เองเธอคอยปรุงยาอย่างเดียวก็พอ รอน! เธอไปหยิบเปลือกไข่กริฟฟอนกับขี้เถาจากนกฟินิกซ์มาที ส่วนเขายูนิคอร์นกับส่วนผสมอื่นๆ ฉันจะไปเอามาเอง" หลังจากสั่งความเสร็จเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินไปหยิบส่วนผสมทั้งหมดจากตู้อีกใบหนึ่งในห้องเรียน โดยทิ้งให้แฮร์รี่เดินกลับไปนั่งรออยู่คนเดียว
เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของคุณชายมัลฟอยมาโดยตลอดหลายครั้งที่เดรโกอยากเข้าไปช่วยหยิบจับและเตรียมข้าวของให้ร่างบาง เพราะท่าทางของแฮร์รี่ในตอนนี้ยังดูไม่ค่อยดีนัก แต่เพราะมีเจ้าหัวแดงวีสลีย์กับยายเกรนเจอร์คอยตามติดตลอดเวลาและยังจัดการทุกอย่างให้เสร็จสรรพทำให้เดรโกไม่มีโอกาสเข้าใกล้แฮร์รี่ได้เลย เวลาผ่านไปจนจวนจะหมดคาบเรียนการปรุงยาใกล้เสร็จสิ้น ตอนนี้หม้อทุกใบในห้องเรียนมีควันสีขาวลอยเอื่อยๆ ขึ้นมาจากปากหม้อ น้ำยาสีเขียวใสปรากฏให้เห็นเด่นชัด ถึงแม้น้ำยาของเด็กนักเรียนบางคนจะไม่เขียวใสอย่างของเฮอร์ไมโอนี่และเดรโกแต่ก็ยังพอมีเค้าของสีเขียวอยู่บ้าง ผิดกับน้ำยาของแฮร์รี่ที่กลับกลายเป็นสีชมพูอ่อนซึ่งเจ้าตัวก็ไม่คิดที่จะสนใจมัน
"แฮร์รี่...ทำไมน้ำยาของนายเป็นสีชมพูล่ะ ฉันก็เห็นนายใส่ทุกอย่างครบแล้วนี่" รอนเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ถึงแม้แฮร์รี่จะดูใจลอยอยู่บ้างตอนปรุงยา แต่เท่าที่เขาสังเกตเห็น แฮร์รี่ก็ใส่ส่วนผสมทุกอย่างครบแล้วหมดแล้ว แถมเฮอร์ไมโอนี่ยังมาช่วยดูให้ในบางครั้ง
"ไม่รู้สิ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" พูดพลางก้มหน้าลงไปดูน้ำยาสีชมพูในหม้อของตนเอง นี่เขาใส่อะไรมากไปหรือเปล่าทำไมน้ำยาของเขามันถึงได้แตกต่างจากทุกคนอย่างนี้ล่ะ
"เอะอะอะไรกัน! พวกเธอปรุงยากันเสร็จแล้วเหรอ โอ๊ะโอ๋!...พอตเตอร์ทำไมน้ำยาของเธอมันมีสีแปลกกว่าของคนอื่นแบบนี้ เธอนี่มันใช้ไมได้เลยจริงๆ เธอรู้ไหมว่าส่วนผสมพวกนี้มันหายากขนาดไหน ฉันเห็นว่านกฟินิกซ์ของอาจารย์ ใหญ่เพิ่งเผาตัวเองไปเมื่อเช้าและกริฟฟอนที่แฮกริดเลี้ยงเอาไว้มันเพิ่งฟักตัวออกมาจากไข่ ฉันถึงให้พวกเธอทดลองปรุงน้ำยาแปรสภาพขึ้นมา แต่เธอกลับทำมันเสียงของหรือ...พอตเตอร์!!" เสียงเกรี้ยวกราดจากศาสตราจารย์ประจำวิชาปรุงยาดังขึ้นหลังจากเห็นน้ำยาในหม้อของแฮร์รี่
"เอ่อ...คือศาสตราจารย์ครับ...คือผม"แฮร์รี่กล่าวตะกุกตะกัก เมื่อเห็นความโกรธเกรี้ยวปรากฏอยู่บนใบหน้าของสเนป
"หักกริฟฟินดอร์ 50 คะแนน! กินมันเข้าไป...พอตเตอร์! แล้วดูซิว่าผลจากการไม่ตั้งใจเรียนของเธอมันเป็นยังไง" สั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดจนใครๆ พากันหวาดผวาไปตามๆ กัน
"ศาสตราจารย์ครับ..." เสียงทุ้มของคุณชายมัลฟอยดึงความสนใจของสเนปให้หันกลับมา
"มีอะไรหรือ...มิสเตอร์มัลฟอย" หันมาทางลูกศิษย์คนโปรดน้ำเสียงที่ใช้ต่างกันลิบลับ
"ผมคิดว่า...แฮร์...พอตเตอร์คงไม่ได้ตั้งใจ" ประโยคที่ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินออกมาจากปากของคุณชายมัลฟอยทำให้ทุกคนในห้องตื่นตะลึง แม้แต่แฮร์รี่ยังหันไปมองเดรโกเป็นครั้งแรกของวัน
"เธอไม่ต้องแก้ตัวให้กับพอตเตอร์หรอก...มิสเตอร์มัลฟอย ถึงอย่างไรพอตเตอร์ก็ต้องกินยาที่เกิดจากความผิดพลาดของตัวเองเข้าไป เพื่อเป็นบทเรียนในครั้งหน้า ว่าพอตเตอร์จะไม่ล้อเล่นกับวิชาของฉันอีก"
"กินน้ำยาของเธอเข้าไปได้แล้ว...พอตเตอร์!" หันกลับมาสั่งอีกครั้ง และครั้งนี้แฮร์รี่ไม่มีทางเลือกนอกจากกินน้ำยาสีชมพูสวยนั้นเข้าไป ท่ามกลางความตื่นตระหนกและสายตาที่แสดงออกถึงความห่วงใยของคุณชายมัลฟอย
แฮร์รี่กลั้นใจกลืนน้ำยาสีชมพูเข้าไปจนหมดแก้ว รสชาติมันไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลย กลิ่นของมันก็เหม็นจนชวนให้อยากคายทิ้ง แต่ถ้าไม่เพราะดวงตาสีดำสนิทของสเนปที่กำลังจ้องมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อถ้าหากเขาไม่กลืนมันลงไป แฮร์รี่ก็คงจะพ่นมันออกมาแล้ว
"โอ๊ยย !!..." หลังจากกลืนน้ำยาลงไปได้ไม่นานความเจ็บปวดที่ช่องท้องก็แล่นพล่านไปทั่วร่างกาย ความเจ็บร้าวที่ได้รับทำให้แฮร์รี่ทรุดตัวลงไปท่ามกลางความตกใจของนักเรียนทั้ห้องเรียนไม่เว้นแม้แต่ตัวสเนปเอง แต่ก่อนที่ทุกคนจะได้ทันคิดทำอะไร เดรโกก็ก้าวเข้าไปประชิดตัวร่างบางเสียก่อน ร่างของแฮร์รี่ถูกช้อนขึ้นมาโดยแขนแข็งแรงของคุณชายมัลฟอย ความเจ็บปวดแสดงออกมาทางสีหน้า เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผาก ริมฝีปากขบเม้มเพื่อระบายความปวดร้าวที่ได้รับ เดรโกรีบพาแฮร์รี่ไปห้องพยาบาลทันที โดยไม่สนใจอาการตกตะลึงของบรรดานักเรียนทั้งสองบ้าน
"รอน...เรารีบตามไปดูแฮร์รี่กันเถอะ" เฮอร์ไมโอนี่ได้สติก่อนใคร เด็กสาวลากเสื้อคลุมของแฟนหนุ่มให้ตามคุณชายมัลฟอยโดยเร็ว
"เอาล่ะ...หมดเรื่องแล้ว พวกเธอเก็บของแล้วออกไปได้" ศาสตราจารย์ประจำวิชาหันกลับมาสั่งด้วยเสียงอันดัง ดวงตาสีดำจับจ้องไปที่ตัวยาสีชมพูสวยในหม้อตรงหน้า มือเรียวหยิบขวดแก้วใสใบเล็กขึ้นมาก่อนจะเปิดจุกแก้วและเก็บน้ำยาบางส่วนนั้นไว้ อาการของพอตเตอร์สร้างความตกใจและแปลกประหลาดในความรู้สึกของเขาเป็นอย่างมาก น้ำยาที่พอตเตอร์กินเข้าไปมันมีอะไรแอบแฝงไว้นอกเหนือจากอาการปวดท้องที่รุนแรงแบบนั้นหรือเปล่า ขวดแก้วที่บรรจุตัวยาสีชมพูถูกเก็บใส่กระเป๋าเสื้อคลุม ก่อนที่ร่างเพรียวของศาสตราจารย์ประจำวิชาปรุงยาจะก้าวเดินออกไปจากคุกใต้ดิน โดยไม่สนใจเสียงซุบซิบของนักเรียนที่ยังคงจับกลุ่มพูดคุยกันในห้องเรียนวิชาปรุงยา
ความคิดเห็น