คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : CHAPTER 25
CHAPTER 25
เช้ามืดของวันใหม่อากาศหนาวเย็นในยามเช้าทำให้แฮร์รี่ต้องซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นจากผ้าห่ม หลังจากพลิกตัวหวังจะนอนต่อได้ไม่นานร่างบางก็รีบลุกพรวดตรงดิ่งไปยังห้องน้ำภายในห้องพยาบาล เสียงอาเจียนดังแว่วเข้ามากระทบโสตประสาทของร่างสูงบนเตียงติดกันให้ตื่นขึ้น ใบหน้าคมเหลียวมองหาร่างของคนรักแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา ดวงตาสีเทาเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะนึกสงสัยในเสียงที่ดังแว่วอยู่ในห้องน้ำ คุณชายมัลฟอยรีบลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปดูในห้องน้ำทันที
"แฮร์รี่! นายเป็นอะไร?" มือใหญ่รีบลูบหลังให้กับแฮร์รี่ที่กำลังอาเจียนออกมาอย่างหนัก
"มะ...ไม่รู้...ดะ...เดรโก อยู่ดีๆ ก็รู้สึก...คะ...คลื่นไส้ขึ้นมา อ๊อกก...!" แฮร์รี่กล่าวอย่างยากลำบาก หันกลับไปอาเจียนออกมาอีกครั้ง
"แฮ่ก!..แฮ่ก!...ฉันเป็นอะไรไป ดะ...เดรโก~~ ทำไมมันถึงได้มึนหัวขนาดนี้ นะ...นี่มันเป็นมากกว่าทุกวันที่ผ่านมาอีกนะ" ร่างบางหายใจอย่างเหนื่อยหอบขาทั้งสองเริ่มอ่อนแรง มือเรียวเกาะขอบอ่างล้างหน้าเอาไว้แน่นแต่ก็ต้องทรุดฮวบในเวลาต่อมา
แขนแข็งแรงรีบยื่นมาโอบกระชับเอวบางเอาไว้ก่อนที่จะกระทบบนพื้นหินเย็นๆ ในห้องน้ำ เดรโกตวัดช้อนตัวของคนรักเข้ามาไว้ในอ้อมแขนได้โดยง่าย ถ้าเป็นเมื่อก่อนแฮร์รี่ก็คงจะขัดขืนแต่ในเวลานี้เรี่ยวแรงในการพูดยังแทบจะไม่มีเขาจึงทำได้แค่เพียงยอมให้ร่างสูงอุ้มไปแต่โดยดี ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง เดรโกนิ่วหน้าด้วยความเจ็บที่ด้านหลังแต่เขาก็ต้องกัดฟันทน ดูเหมือนแฮร์รี่จะสังเกตเห็นอาการผิดปกตินี้ มือเรียวเอื้อมไปแตะที่แผ่นหลังทำให้ร่างสูงต้องสะดุ้งด้วยความเจ็บระบม
"เดรโกหลังนายเป็นอะไร หันหลังมาให้ฉันดูเดี๋ยวนี้นะ" ร่างบางร้องสั่ง
เดรโกหันหลังให้โดยง่าย หากไม่ทำตามแฮร์รี่คงได้โกรธเขาแน่ๆ หลังจากที่ได้รับฟังวิธีดูแลสำหรับคนที่กำลังตั้งครรภ์ทำให้เดรโกรู้ว่าการไม่ขัดใจแฮร์รี่ถือเป็นการดีที่สุด มือบางเลิกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ขึ้นอย่างเบามือ นิ้วเรียวลากผ่านไปตามรอยแดงช้ำบนแผ่นหลังของคนรัก มีบางจังหวะที่แฮร์รี่เผลอลงน้ำหนักที่ปลายนิ้วแรงเกินไปจนทำให้ร่างสูงต้องสะดุ้ง มือเล็กถูกชักกลับพร้อมกับหันไปมองรอบๆ ตัว ริมฝีปากบางปรากฏรอยยิ้มเมื่อมองเห็นเจลบรรเทาอาการปวดวางไว้ข้างหัวเตียง
เจลสีฟ้าถูกบีบลงบนฝ่ามือก่อนจะแตะสัมผัสบนหลังกว้าง มือเล็กลูบไล้ทาเจลตามรอยช้ำให้อย่างเบามือ ความร้อนของเจลและจังหวะการเคลื่อนไหวจากฝ่ามือทำให้เดรโกรู้สึกดีอย่างเหลือเชื่อ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขารู้สึกเจ็บระบมไปหมด แต่เมื่อแผ่นหลังที่มีร่องรอยแห่งการฟกช้ำได้มาอยู่ภายใต้ฝ่ามือบาง มันกลับทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด และดูเหมือนว่าความเจ็บปวดจะค่อยๆ บรรเทาลง
"เสร็จแล้วเดรโก" ชายเสื้อถูกปล่อยลงพร้อมกับเสียงหวานใสเอ่ยเตือน
"ขอบใจ...แฮร์รี่" เสียงทุ้มกล่าวคำขอบคุณ
"เดรโกหลังนายไปโดนอะไรมา รอยช้ำขนาดนั้นมันน่ากลัวมากเลยนะ" แฮร์รี่ซักถามอย่างอยากรู้
"เอ๊ะ...แต่ทำไมฉันถึงได้มานอนในห้องพยาบาลล่ะ แล้ว...แล้วการแข่งขันตกลงใครชนะ ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้นะเดรโก" เสียงหวานคาดคั้นเอาคำตอบจากร่างสูง
"เอ่อ...คือ..ที่หลังฉันเจ็บเพราะมันไปกระแทกกับพื้นสนาม และที่นายต้องมานอนห้องพยาบาลก็เพราะพลัดตกจากไม้กวาด ส่วนเรื่องของการแข่งขันฉันเองก็ยังไม่รู้ เพราะตั้งแต่นายตกลงมาฉันก็ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย ได้แต่นอนอยู่ในนี้" เดรโกตอบคำถามทั้งหมดให้กับร่างบางที่ตั้งใจฟัง
"จริงสิฉันจำได้ว่าตอนอยู่บนไม้กวาด อยู่ๆ ก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาแล้วหลังจากนั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังร่วงลงมาจากไม้กวาด แต่เท่าที่จำได้เหมือนมีมือของใครก็ไม่รู้มารับฉันไว้ หรือว่าคนคนนั้นคือนาย...เดรโก" ดวงตามรกตจ้องลึกลงไปในตาคม เพียงไม่นานดวงตาสวยก็เริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อล้น
"ฉะ...ฉันขอโทษเดรโกเพราะฉันนายถึงต้องมาเจ็บตัวแบบนี้"
"มันไม่ใช่ความผิดของนาย...แฮร์รี่" นิ้วเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาบนแก้มใสให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะรั้งร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับคำพูดปลอบประโลม "ไม่เอานะคนดี อย่าร้องไห้มันจะไม่เป็นผลดีกับ..." เสียงทุ้มขาดหายจนแฮร์รี่นึกสงสัย แต่ยังไม่ทันได้ถามเสียงของมาดามพรอมฟรีย์ก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
"คุณมัลฟอยฉันขอคุยอะไรกับคุณพอตเตอร์สักเดี๋ยวได้มั้ย" ร่างบางรีบดันตัวออกจากอ้อมกอดของร่างสูง ก้มหน้างุดๆ ด้วยความอาย
"คุณพอตเตอร์ร่างกายของเธอตอนนี้กำลังอ่อนแอ ดังนั้นเธอต้องมากินยาเหล่านี้ทุกวัน มาหาฉันทั้งตอนเช้า กลางวันและเย็นก่อนอาหาร" ถาดยาที่มีถ้วยเงินวางเรียงกันอยู่ 5 ถ้วย ถูกส่งให้กับแฮร์รี่แต่กลับมีมือแกร่งของเดรโกมารับไว้เสียเอง
"เอ่อ...มาดามฮะทำไมผมต้องกินยามากขนาดนี้ด้วยล่ะ มันไม่เยอะไปเหรอฮะ" แค่กลิ่นยาลอยขึ้นมาจากถ้วยก็เกือบทำให้แฮร์รี่อยากจะอาเจียนออกมาอีกรอบ
"ไม่ได้คุณพอตเตอร์ เธอต้องกินยาตามที่ฉันสั่ง"
อาจารย์ประจำห้องพยาบาลยื่นคำขาด แต่คนป่วยหน้าหวานยังไม่วายต่อรอง แฮร์รี่พยายามขอร้องอยู่นานแต่ก็ไม่เป็นผล หวังจะขอความช่วยเหลือจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่กลับได้รับการปฏิเสธเสียได้ ใบหน้าหวานเริ่มงอง้ำอย่างไม่พอใจ
"เฮ้อ...คุณพอตเตอร์..ถ้าเธอไม่อยากสูญเสียก็ทำตามที่ฉันบอกวิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้ในตอนนี้ หวังว่าเธอจะช่วยดูแลในเรื่องนี้ด้วยนะคุณมัลฟอย ส่วนนี่ยาของเธอดื่มให้หมดแล้วอาการปวดระบมที่หลังจะค่อยๆ ทุเลาลง"
"ขอบคุณครับมาดามผมจะดูแลแฮร์รี่ให้กินยาเอง" อาจารย์ประจำห้องพยาบาลพยักหน้ารับก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง
"เดรโก...ฉันไม่กินได้ไหม แล้วถ้าฉันไม่กินฉันจะต้องสูญเสียอะไรงั้นเหรอ" แฮร์รี่มองคนรักด้วยสายตาอ้อนวอนชวนให้ใจอ่อนยังไงไม่รู้ แต่เดรโกจำต้องทำใจแข็งเพราะยาทั้งหมดที่แฮร์รี่ต้องกินนั้นล้วนแต่เป็นยาบำรุงร่างกายและเด็กในครรภ์ทั้งสิ้น
"ไม่ได้แฮร์รี่นายต้องกิน! ถ้าไม่กินฉันจะป้อนนายด้วยวิธีของฉันเอง" ร่างสูงกล่าวเสียงเฉียบขาด แววตาเจ้าเล่ห์ปรากฏอยู่ในดวงตาคม
แก้มเนียนแดงระเรื่อนึกอยากจะทุบคนพูดเข้าสักที แต่แววตาที่กำลังมองเขาอยู่มันบ่งบอกว่าหากเขาช้าอีกสักวินาทีเดรโกคงจะทำจริงอย่างที่พูด มือเล็กรีบยกถ้วยเงินจรดริมฝีปากพร้อมกับดื่มรวดเดียวจนหมด แฮร์รี่กลั้นใจฝืนทนกินยาถ้วยแล้วถ้วยเล่ารสชาติของยาและกลิ่นของมันก็ชวนให้เขาอยากอาเจียนออกมาเสียให้ได้
"ฉันไม่ไหวแล้วนะ อีกถ้วยนายกินได้ไหม ร่างกายนายก็ไม่แข็งแรงไม่ใช่เหรอถ้วยนี้ฉันยกให้นายก็แล้วกันนะเดรโก" ถ้วยเงินใบสุดท้ายถูกยื่นมาให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ก็ได้ๆ แฮร์รี่ ฉันจะช่วยนายกินถ้วยนี้เอง" เดรโกดื่มยาจนหมด มือใหญ่จับยึดต้นคอขาวเนียนไม่ให้หนีไปไหน ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ ริมฝีปากได้รูปแตะสัมผัสกลีบปากบาง ลิ้นอุ่นกระตุ้นให้แฮร์รี่เผยอปากรับรสชาติขมปนหวานเข้าไปภายใน ตัวยาถูกถ่ายเทจนหมดแต่เดรโกยังไม่ยอมถอนจูบไปไหนเรียวลิ้นอุ่นยังคงกวาดสำรวจไปทั่วโพรงปากนุ่ม ความขมที่ติดอยู่ปลายลิ้นแปรเปลี่ยนเป็นความหอมหวานจนยากที่จะถอดถอน มือเล็กทุบลงตรงอกกว้างเป็นการเตือนเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะขาดอากาศหายใจ จมูกโด่งซุกไซ้ไปตามซอกคอก่อนจะเลื่อนขึ้นขโมยความหอมจากแก้มเนียน ริมฝีปากจรดชิดใบหูเสียงทุ้มต่ำกระซิบบอกความจริง
"นายต้องทำตามที่มาดามสั่ง เพื่อลูกของเรานะที่รัก"
ดวงตามรกตเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อ ร่างบางรีบลุกขึ้นด้วยความตกใจแต่อาการวิงเวียนกลับเข้ามาอีกครั้งทำให้ร่างเล็กเซถลาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเดรโกก็ไวพอที่จะช้อนเอวบางเอาไว้ได้ทัน แต่แฮร์รี่กลับเบี่ยงตัวหลบพลางสะบัดตัวออกจากวงแขนแข็งแรงนั้น
"นะ...นายว่าไงนะ? ไม่จริงมันจะเป็นไปได้ยังไง ฉันเป็นผู้ชายนะ ฉันไม่เชื่อ!!" เสียงหวานตะโกนลั่น
ร่างเล็กยืนนิ่งไม่ไหวติง ดวงตากลมโตจับจ้องไปทางคนรักพยายามค้นหาความจริงจากจากนัยน์ตาสีเทา แต่กลับพบว่าในแววตาคู่นั้นมันมีความรู้สึกวิตกกังวลระคนห่วงใยถ่ายทอดมายังตน ใบหน้าคมยังคงนิ่งเฉยเพียงแค่นี้มันก็เป็นการบ่งบอกได้ว่าสิ่งที่เขาได้ยินเมื่อสักครู่มันเป็นไปตามคำของร่างสูงอย่างไม่ต้องสงสัย
"เดรโก...นายอย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ ฉันไม่ชอบ" ตาสีเขียวใสตวัดมองคนรักอย่างไม่พอใจ ยังไม่ปักใจเชื่อเสียทีเดียว เดรโกอาจกำลังเล่นตลกอะไรกับเขาอยู่ก็ได้
"ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะแฮร์รี่ ที่นายหมดสติแล้วพลัดตกจากไม้กวาดก็เพราะเป็นอาการของคนแพ้ท้อง ถ้านายไม่เชื่อฉันจะให้มาดามพรอมฟรีย์มายืนยัน" เดรโกตอบกลับด้วยสีหน้าและแววตาที่ยืนยันได้ว่านี่คือเรื่องจริง
"ฉันไม่เชื่อ...นายโกหก มะ...มันไม่ตลกเลยนะ ฉันโกรธจริงๆ นะ เดรโก" น้ำเสียงเริ่มสั่นเมื่อความหวังที่จะได้เห็นแววตาล้อเลียนและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ปรากฏอยู่บนใบหน้าคมของอีกฝ่าย ร่างเล็กทรุดนั่งลงบนเตียงอย่างหมดแรง
"มะ...ไม่จริงฉันจะท้องได้ยังไง ฉันเป็นผู้ชาย ฉันยังเรียนไม่จบ ฉะ...ฉัน...ฮึกก...ฉัน..." น้ำตาเม็ดใสไหลลงมาไม่ขาดสาย หยดน้ำตาหล่นลงบนหลังมือเรียว
"มันเป็นความจริงแฮร์รี่เพราะน้ำยาสีชมพูที่นายกินเข้าไปมันเลยทำให้ภายในร่างกายของนายเปลี่ยนแปลง" เดรโก พยายามอธิบายอย่างใจเย็น
"ฮึกก...เดร...ฮึก..แล้วฉันจะทำยังไง..ฉันไม่ใช่ผู้หญิง ฉันจะอุ้มท้องได้เหรอ ไม่นะ..ฉัน...โฮฮ..ฮ.."
ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างไม่เชื่อ ความกังวลและความกลัวกำลังก่อตัวภายในจิตใจ ร่างเล็กสั่นเทาไม่สามารถควบคุมสติและอารมณ์ของตัวเองได้ จนเดรโกนึกหวั่นใจในอาการของคนรัก ยิ่งปล่อยให้แฮร์รี่ร้องไห้มากเท่าไหร่ผลกระทบก็จะเกิดกับลูกในท้องมากเท่านั้น
"ได้สินายต้องอุ้มท้องลูกของเราได้สเนปเป็นคนยืนยันด้วยตัวเอง ไม่เอาแฮร์รี่...อย่าร้อง นายจะร้องไห้หรือเสียใจไม่ได้นะ มันจะไม่เป็นผลดีต่อเด็กในท้อง" มือแกร่งดึงรั้งร่างบางเข้ามากอดปลอบแต่คนในอ้อมกอดก็ยังไม่หยุดสะอื้น
เสียงร้องไห้ยังคงดังต่อเนื่อง ถึงแม้แฮร์รี่จะเริ่มยอมรับในสิ่งที่ร่างสูงพร่ำบอกแต่ยังไงเขาก็ยังทำใจให้ยอมรับในเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ดี ร่างกายของเขาที่แตกต่างจากผู้หญิงจะสามารถรองรับอีกหนึ่งชีวิตได้จริงหรือเปล่า หากร่างกายนี้ไม่สามารถรองรับเด็กเอาไว้ได้ นั่นหมายถึงชีวิตและเลือดเนื้อของเขาเอง
"อึก..ลูกจะปลอดภัยไหม..ร่างกายฉันมันจะรับได้เหรอ แล้วถ้าลูกเป็นอะไร ฮึก ไม่นะ..เดรโก..ฉันกลัว" ร่างกายเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง ความกลัวเข้ามาเกาะกุมจิตใจ กลัวลูกในท้องจะไม่ปลอดภัย กลัวว่าสัมผัสอันอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้จะเลือนหาย
"ดะ...เดรโก นะ...นายจะเลิกกับฉันใช่ไหม ฮึกก...ฉันทำให้นายต้องลำบาก...ฉัน...ฮืออ~"
"ทำไมนายคิดแบบนั้นล่ะแฮร์รี่ฉันจะไม่มีวันทิ้งนายหรือเลิกกับนาย ไม่เอานะแฮร์รี่หยุดร้อง บอกแล้วใช่ไหมว่าการร้องไห้มันเป็นผลเสียแก่ลูกของเรา"
"กะ...ก็...ฮึกก..ฉันท้องทั้งๆ ที่..ฮึก เรายังไม่พร้อม ฮึกก..ฉะ..ฉัน..." แฮร์รี่ดันตัวออกจากอ้อมกอดของร่างสูง ดวงหน้าเนียนที่ขาวซีดเงยขึ้นสบกับดวงตาสีเทาของคนรัก
"แฮร์รี่นายคือคนที่ฉันรัก คนที่ฉันอยากให้อยู่เคียงข้างนายจำคำนี้ของฉันได้ใช่ไหม" ใบหน้าหวานพยักหน้ารับมือเล็กพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลริน
"และมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป เพราะฉันรักนาย" รอยยิ้มและแววตาอ่อนโยนถูกถ่ายทอดให้อีกฝ่ายมั่นใจในคำพูดของตน แฮร์รี่โผเข้าหาอ้อมกอดของคนรักรอยยิ้มสดใสกลับมาอีกครั้ง ริมฝีปากได้รูปเลื่อนจรดชิดใบหูเอ่ยคำที่ตนไม่เคยบอกกับใคร "เรียบจบแล้วเรา..ตะ...."
"แฮร์รี่!...เจอแล้ว...ฉันเจอแล้ว"
เสียงร้องตะโกนของเฮอร์ไมโอนี่ทำให้ร่างสูงต้องหยุดชะงักตาคมจ้องมองเด็กสาวอย่างไม่พอใจ แต่ไม่กล้าต่อว่าอะไรมากนักด้วยกลัวว่าร่างบางจะเป็นกังวล
"อะไร? เฮอร์ไมโอนี่เธอเจออะไร" แฮร์รี่ถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงได้รีบร้อนขนาดนี้
"กะ...ก็...ฉัน...ฉันเจอ...เถอะน่าไปดูเร็วเข้า!" ไม่พูดเปล่ามือเล็กของหล่อนก็คว้าเอาข้อมือของเพื่อนรักพากันวิ่งออกไป
"เดี๋ยว!!...เกรนเจอร์ แฮร์รี่กำลังท้องอยู่นะ อย่าวิ่งได้ไหม! ยายหัวฟู..." เดรโกร้องตะโกนตามหลังก่อนจะรีบวิ่งตามออกไป
ความคิดเห็น