คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Chapter 27
Part 27
เวลาล่วงเข้าสู่เที่ยงวันแฮร์รี่เฝ้าดูแลเอาใจใส่แมวตัวโปรดตลอดเวลาจนอาการของทิเซลเริ่มดีขึ้นมากแล้ว แต่แฮกริดยังคงไม่ค่อยไว้วางใจ ร่างบางจำต้องให้ทินเซลอยู่ในความดูแลของแฮกริดจนกว่าจะถึงตอนเย็นของวันนี้ เสียงร้องดังขึ้นตรงหน้าเตาผิงทำให้เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นไปหาแทบจะในทันที ดูท่าเจ้าตัวดีจะฝันร้ายร่างเล็กขนฟูถูกช้อนขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดด้วยความระมัดระวัง เมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดแสนอุ่นของเจ้านายที่รักเจ้าเหมียวก็หลับสนิทอีกครั้ง
“แฮร์รี่ฉันว่าเรากลับกันเถอะนี่มันเลยเวลาอาหารมื้อกลางวันมามากแล้วนะ” เด็กสาวยกนฬิกาเรือนสวยขึ้นมอง
“แต่...ฉันยังไม่อยากกลับนี่เฮอร์ไมโอนี่”
“ไม่ได้...นายต้องไปกินยาตามที่มาดามสั่งเดี๋ยวมัลฟอยได้มาเอาเรื่องกับเรากันพอดีโทษฐานที่ทำให้เธอไม่ได้กินข้าวกินยาตามที่ได้ตกลงกันไว้ ถ้าเธอไม่กลับตอนนี้ก็อย่าหวังเลยว่ามัลฟอยจะปล่อยให้มาหาทินเซลอีก” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นคำขาดพร้อมทั้งยกเอาดรโกมาขู่จนแฮร์รี่ต้องยอมกลับไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
“เชื่อเธอเถอะแฮร์รี่ไม่งั้นนายอาจไม่ได้มาหาทินเซลอีกเลย” รอนตบบ่าเพื่อนรักอย่างปลงๆ
แล้วก็เป็นครั้งที่สองของวันที่แฮร์รี่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกับรสชาติและกลิ่นไม่น่าพิสมัยของตัวยาต่างๆ ที่วางเรียงกันอยู่ตรงหน้า อาหารมื้อกลางวันผ่านไปแฮร์รี่ได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องพยาบาลใจนึงก็อยากจะแอบออกไปหาทินเซล แต่อีกใจก็นึกถึงคำเตือนของเฮอร์ไมโอนี่ถ้าขืนแอบออกไปแล้วถูกเดรโกจับได้เขาก็คงจะถูกจำกัดบริเวณแน่ๆ หลังจากพลิกตัวไปมาอยู่นานหลายชั่วโมงเพราะนอนไม่หลับ ตอนนี้เขารู้สึกกระวนกระวายยังไงไม่รู้ในท้องเริ่มปั่นป่วนจนอยากจะอาเจียน
“อุ๊บ!...” ร่างบางรีบลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องน้ำเมื่ออาการคลื่นไส้กลับมาอีกครั้ง
เสียงอาเจียนดังแว่วออกมาจากห้องน้ำทำให้เดรโกที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องพยาบาลต้องรีบรุดเข้าไปช่วยลูบหลังให้ ทุกครั้งที่แฮร์รี่มีอาการแบบนี้เขารู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก เมื่อไหร่ที่ร่างบางอาเจียนออกมาร่างกายจะหมดแรงจนไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้ การที่ผู้ชายตั้งท้องได้มันเป็นเรื่องอันตรายจริงๆ
“ค่อยยังชั่วรึยังแฮร์รี่ ไปนอนก่อนไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“อะ...อือ..ฉันอยากนอนแต่มันนอนไม่หลับ” แขนเรียวโอบรอบคอของคนรัก เอนหน้าซบบ่ากว้างในขณะตัวเองที่ถูกอุ้มไปยังเตียงด้านใน
“เดรโกตอนเย็นเราไปรับทินเซลกันนะ” เสียงหวานกล่าวกับร่างสูง
ร่างเล็กถูกวางลงบนที่นอนนุ่ม มือบางกำเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นเมื่อรู้สึกว่าร่างสูงกำลังจะผละออกไป ดวงตากลมโตเปิดขึ้นประกายตามีแววออดอ้อนขอให้อยู่เป็นเพื่อน เดรโกจำต้องทรุดกายลงนั่งข้างๆ ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ไปตามแก้มเนียนจนแฮร์รี่รู้สึกผ่อนคลายและหลับสนิทในที่สุด ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ ริมฝีปากได้รูปประทับรอยจูบที่หน้าผากมน ดวงตาคมจ้องมองร่างบางที่กำลังหลับพริ้มอยู่สักพักก่อนจะยันกายลุกขึ้นเดินออกจากห้องพยาบาล
************************************
ดวงตะวันเริ่มลาลับแสงสีทองกำลังจะจางหาย ความมืดเข้ามาปกคลุมไปทั่วท้องฟ้ากว้าง ร่างบางบนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้น มือเล็กเอื้อมไปหยิบแว่นขึ้นมาสวม สายตาเหลือบไปเห็นถาดอาหารมื้อเย็นและถ้วยเงินแบบเดิมตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง แฮร์รี่เบ้ปากอย่างเบื่อหน่ายแต่จำต้องฝืนทนกินมันเข้าไปจนหมดก่อนจะลงมือรับประทานอาหารเย็นด้วยความหิว ประตูห้องพยาบาลเปิดออกร่างสูงสง่าของคุณชายมัลฟอยปรากฏกายขึ้นพร้อมกับร่างเล็กขนฟูขาวสะอาดที่ได้รับการดูแลอย่างดี เดรโกอุ้มทินเซลเดินตรงเข้ามาหาแฮร์รี่ก่อนจะปล่อยแมวสาวให้ร่างบางรับมากอดไว้
“ว่าไงฮึ...ทินเซลแฮกริดอนุญาตให้ออกมาได้แล้วเหรอ...วันนี้ไปนอนกับฉันนะ” มือเรียวเกาคางให้อย่างรักใคร่
“แฮร์รี่วันนี้ทินเซลต้องอยู่กับฉัน” ร่างสูงกล่าวขึ้น
“ทำไมล่ะเดรโก” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างสงสัย
“ก็เพราะสภาพร่างกายของนายในตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะดูแลทินเซลน่ะสิ แฮกริดบอกว่ามันต้องพักอีกหลายวันดังนั้นฉันจะดูแลมันเอง”
“เอางั้นก็ได้ แต่ถ้าทินเซลค่อยยังชั่วเมื่อไหร่นายต้องให้ทินเซลอยู่กับฉันนะ” แฮร์รี่ยื่นคำขาด ก่อนจะหันกลับไปเล่นกับเจ้าตัวดี
“แฮร์รี่ฉันมารับนายกลับหอนอน มาดามพรอมฟรีย์อนุญาตให้ออกจากห้องพยาบาลได้แล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยขัดขึ้นหลังจากที่ยืนดูร่างบางหยอกล้อกับทินเซล
“จริงเหรอ...ก็ดีนะสิอยู่ที่นี่ฉันเบื่อจะแย่แล้ว” ประกายตาฉายแววดีใจ
“เอาล่ะเราไปกันได้แล้ว” ยันกายลุกขึ้นพลางยื่นมือรอรับมือเล็กของร่างบาง
ดวงตามรกตจ้องมองมือที่ยื่นมาให้แล้วจึงส่งมือเรียวของตนให้ร่างสูงเกาะกุมเอาไว้ มือเล็กเตรียมจะช้อนร่างของแมวตัวโปรดขึ้นมาไว้แนบอกแต่กลับถูกมือแกร่งชิงตัดหน้าไปเสียก่อน ไม่นานนักทั้งสองก็มาหยุดยืนตรงหน้ารูปภาพสตรีอ้วน เสียงหวานเอ่ยบอกรหัสผ่านแล้วค่อยหันมองไปทางเจ้าแมวขนฟูที่อยู่ในอ้อมกอดของเดรโก ยื่นมือไปลูบหัวพร้อมกับกล่าวคำลาก่อนจะเขย่งปลายเท้าให้สูงขึ้น กลีบปากบางจรดชิดผิวแก้มของคนรักพร้อมทั้งกล่าวคำราตรีสวัสดิ์ด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา
“ราตรีสวัสดิ์เดรโก” สิ้นเสียงบอกร่างบางรีบหมุนตัวกลับหายเข้าไปหลังรูปภาพทันที ทิ้งให้เดรโกได้แต่ยืนอึ้งไปกับการกระทำของคนรักที่นับวันจะยิ่งแปลกขึ้นทุกที รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากก้มลงไปมองแมวตัวโปรดหยักยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
ลึกลงไปในคุกใต้ดินเสียงฝีเท้าของคนสองคนดังขึ้นเด็กสาวทั้งสองกำลังเดินคุยกันมาอย่างสนุกสนาน แต่การพูดคุยต้องหยุดชะงักเมื่อเด็กสาวนัยน์ตาสีนิลทำหน้าเหมือนมีอะไรในใจ
“เป็นอะไรไปคาธรีน่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะหรือว่ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ” แพนซี่ พาร์กินสันถามไถ่เพื่อนรัก
“เอ่อ...คือ..วันนี้มัลฟอยเรียกฉันไปคุยเขาสั่งฉันให้มาบอกเธอว่าวันนี้ตอนเที่ยงคืนให้เธอไปหาที่ห้องน่ะ”
“อะไรนะ!...จริงเหรอคาธรีน่า เดรโกน่ะเหรอเรียกฉันไปหา” เสียงแหลมเล็กดังขึ้นด้วยความดีใจ
“เห็นไหมคาธรีน่าในที่สุดเดรโกก็ตาสว่าง หึ...ใครเขาจะไปรักผู้ชายด้วยกันได้ลงยิ่งท้องป่องขึ้นมาแบบนี้ แหวะ...คลื่นไส้” สีหน้าและแววตามีความสะใจเมื่อคิดว่าในที่สุดเดรโกของหล่อนก็ตาสว่างหันกลับมารักผู้หญิงเหมือนเดิม
“แต่แพนซี่ฉันว่ามันแปลกนะ มัลฟอยไม่เคยให้ใครเข้าไปยุ่มย่ามในห้องแต่ทำไมคราวนี้ถึงเรียกเธอให้ไปหาล่ะ” ดวงหน้าหวานแสร้งทำเป็นหนักใจ
“เธอจะคิดอะไรให้มันมากมาย ฮึ...คาธรีน่า การที่ผู้ชายเรียกให้ผู้หญิงไปหาเวลากลางคืนแบบนี้เขาคงจะเรียกฉันไปฆ่าล่ะมั้ง คิดมากไม่เข้าเรื่อง”
“แต่ว่าฉันเป็นห่วงเธอนะแพนซี่”
“โอ๊ยไม่ต้องมาเป็นห่วงฉันหรอก คอยดูนะพรุ่งนี้เช้าฉันจะออกจากห้องของเดรโกพร้อมกับข่าวดี” แววตามีความมุ่งมั่นที่จะทำให้เดรโก มัลฟอยมาเป็นของตน
หลังจากหลับเข้าหอนอนไปแล้วคุณหนูตระกูลพาร์กินสันจัดการชำระล้างร่างกายจนหอมกรุ่น นาฬิกาเรือนสวยถูกยกขึ้นมาดูแทบจะทุกนาที และในที่สุดเวลาที่หล่อนรอคอยก็มาถึง เข็มสั้นและเข็มยาวหยุดตรงที่ตัวเลขเดียวกัน ตัวเลขที่บ่งบอกถึงเวลาเที่ยงคืนของวันใหม่ สองเท้าเล็กพาตัวเองก้าวผ่านห้องนั่งเล่นรวมซึ่งไร้ผู้คนไปยังฝั่งหอนอนชาย ขาเรียวก้าวขึ้นไปตามขั้นบันไดทีละขั้นจนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูไม้แกะสลักลวดลายวิจิตรอันเป็นห้องพักของคุณชายมัลฟอย
มือเล็กผลักประตูบานนั้นพร้อมกับเดินเข้าไปด้านใน ประตูบานหนาค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ สายตากวาดหาบุคคลที่ต้องการจะเจอแต่ในห้องกลับว่างเปล่าไร้ร่องรอยของเจ้าของห้อง ประสาทหูได้ยินเสียงขู่ดังมาทางหน้าเตาผิง ร่างเล็กขนฟูสีขาวผงกหัวขึ้นแยกเขี้ยวขู่ไม่เป็นมิตร คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจ ไอ้แมวบ้ามันกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ริมฝีปากบางแสยะยิ้มก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาอย่างมาดร้าย หมายจะจับรอบคอเล็กขึ้นมาบีบให้สาแก่ใจ
“จะทำอะไรแมวของฉัน พาร์กินสัน” เสียงเย็นเยียบถามขึ้นจากทางด้านหลัง จนมือเล็กหยุดชะงักและถูกดึงกลับแทบจะในทันที
“เอ่อ...เดรโก คือ...แมวของเธอกลับมาแล้วเหรอ” ใบหน้าเรียวเล็กซีดเผือด น้ำเสียงและแววตาของเดรโกในตอนนี้มันดูน่ากลัวเป็นที่สุด
“สนใจด้วยเหรอว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง ขอเตือนไว้ก่อนนะว่าอย่าได้คิดทำอะไรกับแมวของฉันอีกเป็นครั้งที่สอง ถ้าไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะพาร์กินสัน” น้ำเสียงยังคงเรียบเฉย ตาคมจ้องมองราวกับจะให้ทะลุไปถึงข้างใน จิตใจของผู้หญิงคนนี้ทำด้วยอะไร ทำไมมันช่างโหดร้ายทำร้ายได้แม้กระทั่งแมวตัวเล็กๆ
“ฉันไม่เคยคิดแบบ...”
‘เฟี้ยว~ว~!!’ คำแก้ตัวหยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงอะไรบางอย่างพุ่งเฉียดใบหน้าไปเพียงนิดเดียว รอยเล็กๆ ปรากฏบนผิวแก้มใสหยดเลือดไหลซึมตามทางยาวของรอยแผล ตาเรียวเบิกกว้างด้วยความตกใจ ปลายไม้กายสิทธิ์ของร่างสูงยังคงชี้มาทางตน
“ดะ...เดรโก”
“เลิกเรียกชื่อชั้นซะทีพาร์กินสัน ออกไปจากห้องนี้ซะแล้วอย่าคิดทำอะไรกับสัตว์เลี้ยงของฉันอีกเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้ตระกูลพาร์กินสันสิ้นสุดลงแค่นี้” คำขู่สุดท้ายจบลงไปพร้อมกับร่างเล็กของแพนซี่ทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น เพียงแค่ร่างสูงขยับตัวเด็กสาวก็รีบลุกขึ้นลนลานออกไปจากห้องนั้นทันที
แพนซี่รีบวิ่งออกมาจากห้องของคุณชายแห่งสลิธีรินด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้าเรียวเล็กซีดเผือดไร้สีเลือด ไม่สนใจแม้แต่เสียงร้องเรียกของเพื่อนรักที่ยืนรอตรงเชิงบันไดอยู่ก่อนแล้ว ไม่ว่าเด็กสาวผมดำจะเรียกเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล นัยน์ตาสีนิลได้แต่มองตามหลังเพื่อนรักจนร่างนั้นหายเข้าไปในหอนอนนักเรียนหญิง
“หึ...ช่วยไม่ได้นะแพนซี่ เธอเป็นแค่เพียงหมากตัวหนึ่งในแผนการของฉันเท่านั้นเอง ในเมื่อหมดประโยชน์มันก็ต้องถูกกำจัดเป็นธรรมดา” รอยยิ้มเย็นปรากฏที่มุมปาก ดวงตามีแววยิ้มเยาะในความโชคร้ายของเพื่อนสาวที่ตนเป็นคนหยิบยื่นให้
“คนต่อไปที่จะถูกกำจัดก็คือแก.....พอตเตอร์!” ประกายไฟลุกโชนในดวงตา ใบหน้าสวยแปรเปลี่ยนไปไม่เหลือเค้าของสาวน้อยแสนอ่อนหวานอย่างที่ทุกคนเข้าใจ
ความคิดเห็น