[OS/SF] How cute you are - ChanBaek / Exo

ลำดับตอนที่ #9 : My brother and me ✿ (OS: ChanBaek Ft. Sehun)

/ You’re my life now and I will do anything to protect  you.☺/

"แบคฮยอนน้องชายนายยืนอยู่หน้าประตูอะ เด็กบ้าไรวะตาดุชิบเป๋ง"

"!!"   

                 เมื่อคนเป็นพี่ได้ยินประโยคบอกเล่าของเพื่อนร่วมห้องเจ้าตัวถึงกับลุกลี้ลุกลนจนเกือบตกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ร้อนจนถึงเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหลังต้องสะดุ้งตกใจไปตามกัน

"จงแด!!ช่วยเราด้วยจงแด!!"

"อะไรอะไอ้หมาหูแทบแตก ละมาทำเสียงดังปลุกคนนอนนี่มันบาปนะเหว่ยย"

"ไม่อะๆๆจงแดช่วยเราด้วยเซฮุนยืนอยู่หน้าห้องแต่น้องไม่ได้เรียกเราอะ!"

"แล้วยังไงอะก็ดีแล้วนี่ นายก็ไม่ต้องออกไปก็จบ"

"ไม่ใช่...มันหมายความว่าน้องเราให้เราสำนึกผิดด้วยตัวเองก่อนจะออกไปเจอเขาไง.."

"นี่อย่าบอกนะว่านาย.."

"ฮื่อจงแด!!เรายังไม่ได้บอกเซฮุนว่าจะไปเรียนพิเศษกับพี่ชานยอลอะ"

"ก้อดช่วยมึงไม่ได้!! เอ้ยยโทษทีๆเซฮุนเอานายตายแน่ๆ"    ถ้าคนอื่นฟังสองคนนี้คุยกันคงจะงงหน่อยๆว่าทำไมต้องเว่อร์วัง

อะไรขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นเพื่อนร่วมห้องพวกเขาจะรู้ได้ทันทีว่าที่คู่ซี้บีเกิ้ลนั้นไม่ได้เว่อร์ไปจากความเป็นจริงเลยเพราะว่า...

โอ เซฮุนเด็กผู้ชายที่อยู่มัธยมปลายชั้นปี 2 เป็นน้องชายต่างพ่อของแบคฮยอน ที่สำคัญเด็กคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องหวงพี่ชายมาก

ซึ่งเรื่องนี้ใครๆในโรงเรียนชายล้วนซังมุนต่างก็รู้ดีว่า บยอน แบคฮยอน น่ะห้ามแตะ! ห้ามยุ่ง! ห้ามจีบ! -โอ เซฮุนกล่าวไว้

อย่างชัดเจนด้วยความห้าวหาญตั้งแต่ก้าวสู่มัธยมปลายโรงเรียนเดียวกันกับพี่ชายของเขา

"แบคฮยอนน้องชายนายเรียกน่ะ.."

                      สิ้นสุดการรอคอยเสียงของเพื่อนร่วมห้องอีกหนึ่งคนที่กำลังจะเดินเข้าห้องก็เรียกพี่ชายตัวเล็กของเด็กหน้าดุให้ออกไปหา

"!!!!!!!!"

ฟึ่บ!

"เซฮุนนี่อ่า~~"    คนเป็นพี่ที่มีชนักติดตัวอยู่รีบใช้จุดเด่นของตัวเองเข้าสู้ ก่อนคนเป็นน้องจะได้หันมาระเบิดอารมณ์ใส่ตัวเอง

"..."

"ถึงกับมาหาเราแสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆเลยใช่ม้า"

"..."

"จะชวนเราไปกินข้าวกลางวันใช่อะเป่ารู้หรอก กิ้วๆ"

"เพื่อนเล่นหรอ"    ทำไมเซฮุนต้องทำเสียงเข้มเหมือนดื่มกาแฟเข้มเบอร์100มาด้วยอะ

"..."

"เมื่อไหร่จะบอก"ซวยแล้วคงเป็นคำที่เหมาะสมสำหรับคนเป็นพี่ในตอนนี้มากที่สุด

"คือเรา-"

"ทำไมต้องให้มารู้เรื่องไร้สาระนี่เองด้วย"

"ไม่ใช่สิ๊ฟังนะคือ-"

"ไอ้แทอูนั่นชอบพี่หรอแบคฮยอน"

"ห้ะ"

  ชื่อของบุคคลที่สามทำให้คนเป็นพี่ถึงกับชะงักว่าไม่ใช่ชื่อของพี่ชานยอลรุ่นพี่ที่แอบคนเป็นน้องคุยอยู่หรอกเหรอ

"ไม่ต้องมาทำหน้าหมางงใส่เรานะ!"

"เดี๋ยวก่อนๆแทอูอะไรอะแทอูเกี่ยวอะไรด้วยอะ"

"แล้วทำไมจะไม่เกี่ยว?"

"อ้าวเราก็นึกว่าฮุนนี่มาหาเราเพราะเรื่องพี่ชะ-!!!!!"     คนพี่ถึงกับรีบเอามือตะครุบปากตัวเองไว้เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังปล่อยไก่ตัวใหญ่เท่าวาฬอยู่

"พี่ชะอะไรแบคฮยอน..นี่ยังมีเรื่องอื่นอีกเหรอ!!อยากตายใช่ไหมแบคฮยอน"

            คนน้องที่เห็นคนพี่ร้อนรนเหมือนคนมีความลับมากมายยิ่งทำให้อารมณ์ของเขารู้สึกเหมือนภูเขาไฟกำลังจะปะทุอะไรแบบนั้นเลย

"โน้ววววววววววโน๊ไม่ใช่ๆคือความจำเราไม่ค่อยดีเรื่องแทอูอะแหละๆ เอ่อปกติเราเรียกแทอูว่าพี่ช้าง!ไงง"

"นี่ถึงกับมีชื่อเรียกเฉพาะเลยเหรอ!"    นี่มันจะมากเกินไปแล้วกับสิ่งที่คนเป็นพี่ทำในความคิดของคนเป็นน้อง

"ไปกันใหญ่แล้วเซฮุน ละนี่เราเป็นพี่นะ!เป็นน้องอะมีสิทธิ์อะไรมายืนตะโกนปาวๆใส่หน้าพี่อะ!"

"แล้วไงก็แค่เกิดก่อน"

"เซฮุนทำตัวไม่น่ารักเลยอะเราจะไม่คุยกับเซฮุนแล้ว!"

"กล้าเหรอแบคฮยอน.."

"..."

"กลางวันเจอกันโต๊ะเดิม"

"อื้อ"    นั่นเสียงใครต้องไม่ใช่เสียงตัวเองแน่ๆคนเป็นพี่ได้แต่คิดอยู่ในใจว่าไปยอมคนเป็นน้องทำไม

"และอย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆนะแบคฮยอน"

"ไปเรียนไป๊!"

//////

"จงแดเราจะทำยังไงดีเราจะทำยังไงดี ฮื่อออ"

"ทำใจไหมเพื่ออะไรมันจะดีขึ้น"

"จงแดกวนตีนเราทำไมอะจงแดกวนตีนเราทำไม ฮื่ออ"

"ละมึงจะพูดเบิ้ลทำไมละ ฮื่ออเอ้ยย!เห็นไหมติดเลยสัส"

"ช่วยกันคิดซิเพื่อนกันจริงหรือเปล่า"    คนตัวเล็กกว่าถึงกับเอ่ยประโยคตัดพ้อคนเป็นเพื่อนอย่างคนขอความเห็นใจ

"นี่แหละนิยามของคำว่าเพื่อนแท้"

"ซึ้งใจ"    แต่เหมือนเขาจะลืมไปว่าเพื่อนเขาย่อมเป็นเพื่อนเขาอยู่วันยังค่ำ

"เอาจริงๆนะถ้าน้องมันยังไม่รู้ก็ไม่เห็นต้องคิดอะไรให้มากมายเหมือนที่มึงเป็นอยู่ตอนนี้เลย"

"ยังไง.."    เขาว่าเขาก็ฉลาดพอตัวแต่กลับยังไม่เข้าใจสิ่งที่คนเป็นเพื่อนต้องการจะสื่อเลย

"คือน้องมาหาเพราะเรื่องไอ้แทอูที่อยู่ดีๆก็เสือกโง่มาชอบมึงโดนไม่สนรองตีนเบอร์270ของน้องมึงเลย"

"แล้วยังไง"

"ฟังให้จบก่อน การที่น้องมึงมันไม่ได้ดูท่าจะรู้เรื่องที่มึงกระแตจะไปเรียนกับไอ้รุ่นพี่หน้ามึนนั่นกูเลยไม่เข้าใจว่ามึงจะร้อนตัวทำไม"

"เออจริงด้วยถ้าเซฮุนมาหาเรื่องเราเพราะแทอูก็แปลว่าน้องไม่รู้เรื่องพี่ชานอะดิ"

"เออหมาโง่"

              การที่เพื่อนร่วมห้องทุกคนได้ยินประโยคบทสนทนาของคู่ซี้บีเกิ้ลยิ่งทำให้พวกเขาสามารถการันตีความสนิทของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดีจากการที่จงแดไม่มีอาการขัดเขินเวลาที่เห็นบยอนคนพี่ทำหน้าตาน่ารักแบบมึนๆงงๆใส่และข้อสุดท้ายคงต้องยอมรับจริงๆแบบใจๆจากลูกผู้ชายว่าแบคฮยอนน่ะน่ารักจนน้องชายต้องหวงจริงๆ

"มองไรกันพวกมึงเดี๋ยวเจอตีนเบอร์270ของไอ้เด็กห้าวเป้งหรอก"

          และจงแดคงเป็นคนหนึ่งจากคนเกือบหนึ่งพันคนที่รอดจากเจ้าของรอยเท้านั่นแล้ว

//////

"น้องเซฮุนครับถ้ามึงไม่แดกก็ส่งมาให้พี่นะครับเสียของ"

"ผมซื้อมาจะแดกหรือไม่แดกก็เรื่องของผมไหมครับไอ้พี่จงแด"

"ถ้ามึงจะเรียกกูไอ้ไม่ต้องเรียกกูพี่ก็ได้ครับน้องเซฮุน"

"ได้อยู่แล้วจงแด"

"ซั้ส!"

"พอสักทีไม่ไหวแล้วเรากินข้าวไม่มีความสุขเลยถ้าจะทะเลาะกันเราจะไปนั่งที่อื่น!"

"มีสิทธิ์อะไรมาอารมณ์เสียเหรอแบคฮยอน คนผิดไม่มีสิทธิ์พูดจำไม่ได้หรือไง"

"อะไรอะเราผิดอะไรเขามาชอบเราเองไหม เราไม่ได้ไปยืนกวักมือเรียกเขามาชอบเราไหม"

"ยอกย้อน"  - คนน้อง

"ปากดีมากๆ"  - คนเพื่อน

                     เมื่อกี้คนที่ทะเลาะกันเรื่องข้าวกลางวันหายไปไหนแล้ว และทำไมกลายเป็นคนตัวเล็กโดนรุมอยู่คนเดียว แล้วทำไมคนเป็นเพื่อนถึงแปรพักตร์ได้

"แล้วยังไงมีปากไหมทำไมไม่พูดไปว่า "หน้าอย่างกะปลาช่อนอย่าได้มาชอบคนหน้าเหมือนหมาอย่างฉันเลย" แค่นี้ทำไมพูดไม่ได้"

"ประโยคทุเรศมากเซฮุนใช้อะไรคิดอะ"      คนเป็นน้องต้องมีสมองไว้คิดเรื่องแบบนี้มากแค่ไหนถึงได้เลือกใช้ประโยคแบบนี้มาทำร้ายความรู้สึกคนฟังได้มากขนาดนี้

"มึงควรดีใจนะไอ้หมาที่น้องมันคิดประโยคบอกปฏิเสธให้มึงซอฟท์ขนาดนี้"

"อะไรอะนี่จะเห็นดีเห็นงามกับเซฮุนทั้งหมดเบยใช่ไหม"

"เลยพอ..เวลานี้มึงยังจะแบ๊วอีก"

"เออนั่นแหละ!"

"แล้วยังไงพี่เคยจัดการอะไรเองได้ด้วยเหรอแบคฮยอน ถ้าเราไม่ทำแบบนี้ไอ้พวกปลาช่อนก็จะรุมกินพี่นะแบค"

"รุมกินอะไรเราไม่ใช่พิซซ่านะ"

"ปลาช่อนกินพิซซ่าเหรอวะ"     จงแดอดสงสัยในคำตอบของเพื่อนตัวเองไม่ได้

"เพราะพี่เป็นแบบนี้ไงเมื่อไหร่จะโตพอที่จะจัดการตัวเองสักทีวะ น่ารำคาญจริงๆ"

"เซฮุน! เป็นน้องนะทำไมพูดไม่เพราะกับเราอีกแล้ววันนี้เรายอมมามากพอแล้วนะ!"

"ก็พี่ไม่ยอมโตจริงๆนี่เราผิดอะไร"

"เราโตแล้ว! เราโตจนชอบพี่ชานยอลได้แล้ว และเรากำลังไปกันได้ด้วยดีด้วย"

"!!!!"    ทำไมจงแดมองเห็นแต่คำว่าชิบหายลอยเต็มท้องฟ้าไปหมดเลยนะ

"...นายพูดว่าอะไรนะ"

"เซฮุนไม่มีสัมมาคาระวะอีกแล้วนายอะไรต้องพี่ซี้!!"

"เมื่อกี้พูดอะไรออกมานะแบคฮยอน.."

"อะไรที่เราบอกว่าเราโตพอจนชอบพี่ชานยอลได้แล้วอะเหรอ"

"..ชานยอล"    คนเป็นน้องทวนชื่อของคนที่เป็นศัตรูหัวใจตัวฉกาจในชีวิตของเขา

"พี่!!เป็นเด็กหัดมีสัมมาคาระวะบ้างเถอะ! อีกอย่างนะเราโตแล้ว"

"หมามึงหยุดพูดไหมอะ"    จงแดไม่รู้ว่าอะไรจะง่ายกว่ากันระหว่างให้เซฮุนสงบสติอารมณ์กับให้แบคฮยอนหยุดพูด

"อะไรอะจงแด เรากำลังทำให้น้องเห็นว่าเรารับผิดชอบตัวเองได้!"

"หมามึง-"

ฟึ่บ

"อ้าวน้องเซฮุนมึงจะไปไหนอะ"

"เสือก"

"อื้อหื้อลั่นเลยลั่นอ้าวไปเฉย กูงงทำไมมันไม่ทำไรมึงวะหมา"    ประโยคแรกจงแดรำพึงกับตัวเอง

               แต่ประโยคหลังมันสะกิดเข้าที่ต่อมรับรู้ของแบคฮยอนเข้าแล้ว

"เมื่อกี้เราพูดอะไรออกไปเหรอจงแด"    ดูเหมือนเจ้าของชื่อหมางงสติจะเพิ่งเริ่มกลับมาเขาถึงได้มาคิดดูอีกทีว่าเมื่อกี้ได้หลุดพูดอะไรออกไปหรือเปล่า

"มึงบอกน้องว่ามึงชอบพี่ชานยอลรุ่นพี่หน้ามึนที่ไอ้น้องเซฮุนมันเหม็นหน้าที่สุดในโลกจ้ะ"

"ซวย!!"

"เพิ่งรู้ตัวเหรอกูนึกว่ามึงจะเหิมเกริมกลับมายิ่งใหญ่เกรียงไกรแล้วซะอีก"

"ทำไงดีๆๆๆๆๆ"

"แต่น้องมันดูนิ่งมากเลยนะไม่เป็นไรหรอกมั้ง"

"นิ่งสิน่ากลัว"คนเป็นพี่ย่อมรู้จักนิสัยน้องน้อยของตัวเองดีว่าเป็นอย่างไร

งืดๆ

// "ชานยอลซอนเบ♡:  น้องแบคจะมาหาพี่เหรอครับ?" //

               เสียงข้อความเข้าจากเครื่องของเพื่อนตัวเล็กเรียกความสนใจจากทั้งสองในเวลานี้ได้ดีมากๆ คนนึงสนใจเพราะมาจากคนที่ชอบ อีกคนสนใจเพราะความเผือกของตัวเอง

"เกลียดชื่อที่มึงเมมจัง แหยะ"

"มันใช่เวลาเหรอจงแด ทำไมพี่ชานถึงถามแบบนี้อะสงสัยคิดถึงเราแน่เลยย"

// ฮยอนนี่ : เปล่านะครับ พี่ชานยอลมีอะไรหรือเปล่าครับ? คิดถึงผมละซี้ //

          ได้ทีคนตัวเล็กเลยหยอดคนพี่ไปหนึ่ง

// “ชานยอลซอนเบ♡ : น้องเซฮุนถามทางมาบ้านพี่จากจงอินน่ะครับพี่เลยสงสัยว่าจะมากับเราหรือเปล่า”//

!!!!!!!!!

"มหากาพย์ครั้งยิ่งใหญ่ใครจะชนะใครระหว่างน้องเซฮุนผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกรในซังมุน หรือ พี่ชานยอลคนหน้ามึนจากโซลยูนิเวอซิตี้ ติดตามชมต่อได้ใน-"

ผวัละ!

"เจ็บนะสัสสสสส"    ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบดีเพื่อนเตี้ยหน้าหมาของเขาก็ทำท่าจะตบหัวเขาอีกรอบแล้ว

"แล้วมันใช่เวลาไหมนี่ยังใจดีนะ!"

"ไปเล้ยไปช่วยพี่มึงนู้นไป๊"

"ไม่บอกก็ไปอยู่แล้วปะ! จงแดหน้าแย่!"

"เอ้าพาลเฉ้ย อ้าวเห้ยๆไปเลยเหรอวะไอ้หมา!"

"เราลืม..จงแด.."    คนตัวเล็กที่วิ่งไปก่อนจู่ๆก็เบรกตัวเองจนเกือบล้มหน้าคว่ำหันหน้าไปทางเพื่อนสนิทพร้อมใช้สายตากึ่งอ้อนวอนกึ่งบังคับ

"อะไร.."

"ช่วยเราหนีโรงเรียนที"

              คำขอจากปากเพื่อนตัวเล็กทำเอาเพื่อนสนิทถึงกับอยากกัดลิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอดจะทำซ่าส์แต่ดันไม่เป็นงาน

//////

"ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะเราจะฟ้องออมม่า!"    แรงโทสะของคนเป็นพี่ทำเขาสามารถพูดทุกอย่างที่จะทำให้เขาชนะได้ทั้งนั้น

"ลืมไปแล้วเหรอว่าออมม่ารักใครมากกว่ากัน"    แต่คนเป็นน้องก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองจะแพ้แต่อย่างใด

"เราจะฟ้องอัปป้า!!"

"อัปป้าอยู่ยุโรปละจะอยู่ยาวถึงเดือนหน้า"

"แล้วไงอะอัปป้าจะต้องจัดการฮุนแน่ถ้ารู้ว่าฮุนเป็นเด็กนิสัยไม่ดี!!!"

"ถึงตอนนั้นทั้งพี่ทั้งพ่อคงลืมไปแล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น"

"อย่ามาเฉไฉนเจ้าคนนิสัยไม่ดี!!!!"

"เอ่อ-"    เมื่อเสียงของพี่น้องสุดสนิทดังขึ้นเรื่อยๆและดูทีท่าว่าจะไม่ลดลงทำให้เจ้าของบ้านอย่างชานยอลต้องรีบเอ่ยเบรกความคุกรุ่นของทั้งสองอย่างทันที

"อะไรไอ้หน้ามึน"

"เซฮุน!อย่าเรียกพี่ชานแบบนั้นนะ!!"

"แล้วมันจะทำไม"

"เอ่อ คือว่า-"    ชานยอลได้แต่ตั้งคำถามอยู่ในใจว่าทำไมสองพี่น้องถึงได้มีแรงพลังงานมหาศาลมาทะเลาะกันได้ขนาดนี้

"ทำไมถึงเป็นเด็กแบบนี้นะ!ไม่มีใครสอนให้ฮุนนิสัยเสียแบบนี้สักหน่อย"

"พี่นั่นแหละทำผมนิสัยเสีย"

"พี่ว่า-"    เขาสงสัยหนักขึ้นไปอีกว่าไม่มีใครได้ยินเสียงเขาเลยเหรอ ทั้งสองถึงไม่ได้หันมาสนใจเขาอย่างที่ควรจะเป็น

"ไม่จริง!เราไม่ทำตัวแย่ๆให้เป็นแบบอย่างที่ไม่ดีกับฮุนเรามั่นใจ!"

"แล้วไงต่อเราต้องรู้เรื่องด้วยเหรอ"

"หึ่ยยยทำไมเป็นคนที่น่าโมโหได้ขนาดนี้อะ!!"

"เงียบกันได้แล้ว!!"    และเขาเองก็ถึงกับตกใจว่าพี่น้องคู่นี้ต้องมีพลังงานอะไรบางอย่างเป็นแน่ถึงได้ดึงอารมณ์ในส่วนลึก(มาก) ของเขาที่จะแสดงออกมาในบางครั้งเท่านั้นได้

"..."    คนมึนได้เงียบไปราวกับกำลังใช้ความคิดว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น

"...หึ"    คนเด็กที่สุดในนี้ได้แค่นหัวเราะที่แอบทำร้ายจิตใจคนเป็นพี่ชายให้ช้ำกันไปอีก

"พี่ชานดุเราทำไมอะㅠㅠ"

"อย่าร้องนะฮึ้บเข้าไปเดี๋ยวนี้แบคฮยอน เฮ้ยจะขึ้นเสียงไมวะอยู่กันแค่นี้"

                     คนน้องรีบกระวนกระวายสั่งคนเป็นพี่เมื่อเห็นน้ำตาที่คลออยู่ในตาสำหรับเซฮุนทำร้ายเขาได้แต่ห้ามใครหน้าไหนทำพี่เขามีน้ำตา แล้วไอ้ชานยอลมันกล้าดียังไง

"ไม่ใช่นะ คือพี่แค่อยากให้เราสองคนช่วยเบาเสียงลงหน่อยน่ะ"

"ทำไมต้องทำตามที่พี่มึงบอกด้วย"

เพียะ!

"ตบปากเลยพูดคำหยาบกับพี่ชานได้ไงอะ ฮรึก"

"เงียบไปเลยแบคฮยอน"     คนพี่ก็เหลือเกินในสายตาคนเป็นน้อง ตัวเองกำลังจะเสียน้ำตาให้คนที่เป็นสาเหตุอยู่แท้ๆกลับยังปกป้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ได้

"พี่ขอโทษนะครับน้องแบค คือพี่ไม่อยากให้เราสองคนเสียงดังไปมากกว่านี้คือว่า-"

"น่ารำคาญ ทำไมเหรอเยื่อหูมันจะทะลุหรืออะไรเหรอพ่อคนบอบางของโลกใบนี้"    อดไม่ได้ที่จะต้องตอบโต้คนตรงหน้าในทันทีที่ได้ยินคำแก้ตัวที่เปิดมาอย่างสวย

"พี่ไม่อยากให้โทเฟ่นตื่น..เขาเพิ่งจะหลับไปได้ไม่นานเขาเป็นโรคนอนหลับยากน่ะ"

"โทเฟ่นเป็นใครวะ! ชื่อเหมือนผู้ชายเป็นเมียหรือเป็นลูกหรือเป็น ผั-!?"     อย่าบอกที่เห็นหน้ามึนๆแบบนี้คือจริงๆก็ร้ายเงียบนะ

"เซฮุน!!"     คำพูดคำจาแก่แดดของคนเป็นน้องทำให้คนเป็นพี่ต้องรีบปรามทันที

"ไม่ใช่นะๆ โทเฟ่นเป็นสุนัขลูกรักของพี่น่ะ"    สายตาที่เปล่างประกายเหมือนมีคนทำน้ำผึ้งหกใส่ตาพี่เขามันหมายความว่ายังไงน่ะ

"..."    เหมือนสิ่งที่เหมือนที่ถูกซ่อนอยู่ในนิสัยส่วนลึกของพี่น้องกำลังได้ทำงานแล้ว

"..."

"._."    ส่วนเจ้าของประโยคชวนกันกริบก็ยังทำหน้าตาใสซื่อได้กวนตีนที่สุดในความคิดของเซฮุน

"....." / "....."

"(' '    )"

"................."

"('  ')"

"กลับบ้านเรากันเถอะ ประสาทแน่ๆกูที่คิดจะมาหาไอ้บ้านี่"    เซฮุนที่ได้สติก่อนใครเอ่ยประโยคที่เขาคิดอยู่ในใจออกมาอย่างไม่มีกั๊ก

"พี่ชาน..โทเฟ่นที่ชอบแย่งเวลาจากผมไปคือหมาเหรอครับㅠㅠ"

"อย่าบ้าตามมันได้ไหมแบคฮยอน"    เซฮุนอยากจะบ้าตาย

"เซฮุนหยุดว่าพี่ชานสักสิบนาทีได้ไหมอะ"

"ไม่ เป็นใครมาสั่งอะ สูงให้เท่าเราก่อนเหอะค่อยมากัน"

"เอ่อ สรุปว่าน้องแบคกับน้องเซฮุนมีอะไรหรือเปล่าถึงได้มาหาพี่ในเวลาเรียนแบบนี้"    ส่วนชานยอลที่เห็นว่าพวกเขากำลังจะพากันออกนอกทะเลไปไกลแล้ว รีบถามไถ่ถึงสิ่งที่ทำให้พี่น้องตะกูลบยอนโอพากันโดดเรียนมาหาเขาในเวลานี้

"มีแน่"

"ไม่มีครับคือเซฮุนเข้าใจอะไรผิดนิดหน่อยน่ะครับแต่ตอนนี้เราจะกลับกันแล้ว"

"ใครบอกจะกลับถ้าพี่อยากกลับก็กลับไปก่อนเลยก็ได้ไม่มีใครรั้งอยู่แล้ว"

"เราจะทนไม่ไหวกับเซฮุนแล้วนะ"

"เราต้องสนไหม..ก็ไม่นะ กลับไปได้แล้ว ส่วนนายไอ้พี่มึงเรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อย"

             หลังจากที่การตกลงกันดีๆของสองพี่น้องเกิดขึ้นอยู่สักพักว่าถ้าคนพี่ไม่โวยวายคนน้องก็จะไม่ทำอะไรที่เกินกว่าเหตุเขาแค่เป็นห่วงและอยากจะเช็คอะไรบางอย่างที่คนเป็นพี่ไม่เคยตามทัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุอะไรก็แล้วแต่ วันนี้คนน้องจะต้องได้คำตอบ

"ชอบแบคฮยอนเหรอ"

"เซ-"    พี่ชายตัวเล็กกำลังจะเอ่ยปรามคนเป็นน้องอีกครั้งหลังจากได้ยินประโยคคำถามชวนคนฟังใจสั่น

"ชอบครับ"

"!!"    แต่ชานยอลดันตอบคำตอบที่ทำให้คนฟังใจเต้นแรงออกมาซะก่อน

"สัส ชอบมากไหม ชอบพี่ผมมากๆแบบตายแทนได้เลยไหม"    ด้วยคำตอบของชานยอลทำให้คนถามถึงกับเลือดขึ้นหน้ารีบสวนกลับไปในทันที

"ไม่ครับ"

"หึ งั้นยังสะเอาะมาชอ-"

"พี่ชาน.."

"พี่ยอมรับว่าพี่ชอบน้องแบค แต่พี่คงไม่สามารถโกหกได้ว่าตอนนี้ชอบจนตายแทนได้ พี่ว่ามันยังเร็วไปครับ"

".../..."

"ไว้ถ้าพี่กับน้องแบคเราโตไปด้วยกันเรื่อยๆ จนมันถึงเวลาของมัน ถึงเวลานั้นแม้แต่ชีวิตพี่ก็คงให้น้องแบคได้ครับ"

"นี่มึง.."    เซฮุนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะคำตอบของชานยอลเป็นสิ่งที่ไม่ได้เกิดจากการปั้นแต่ง เป็นคำตอบที่เป็นความจริงโดยเฉพาะสายตาของเขาตอนที่ตอบทำให้คนฟังเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกดอย่างไงอย่างงั้น

"ฮรึก พี่ชานยอลล"

"น้องแบคอย่าร้องไห้สิครับคนน่ารักต้องไม่ร้องไห้นะ..อีกอย่างพี่กลัวโทเฟ่นตื่นน่ะครับ(' '  )"

คนตัวเล็กและน้องชายของเขาถึงกับอยากขอยาแก้ปวดหัวให้กับความมึนของชานยอลกันเลยทีเดียว

//////

หลังจากกลับมาถึงบ้านของสองพี่น้องคนเป็นน้องก็ไม่รอช้าเอ่ยสิ่งที่เขาอยากพูดในตอนนี้ทันที

"ถ้ามันทำให้พี่เสียใจเราไม่ปล่อยทั้งมันทั้งพี่แน่จำไว้"

"อะไรอะเซฮุนเป็นน้องก็อยู่ส่วนน้องดิ"    ขนาดเขาเป็นพี่ยังไม่เคยไปวุ่นวายกับน้องเลยแท้ๆ

"แล้วถ้าพี่เห็นเราโดนทำร้ายพี่จะช่วยเราไหมแบคฮยอน?"

"ช่วยดิ!ใครกล้าทำร้ายเซฮุนเราจะอัดให้น่วมเล้ย!"

"ก็เหมือนกันเราก็จะไม่ปล่อยคนที่ทำร้ายพี่ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจไปเหมือนกัน"

"...."

"เพราะอะไรรู้ไหม.."

"...."

"เพราะพี่คือแบคฮยอนคนที่เป็นความรักของเราไง"

"เซฮุนนี่.."    ทำไมอยู่ดีๆคนเป็นน้องถึงได้พูดประโยคที่เหมือนขอความเห็นใจจากคนเป็นพี่ได้ขนาดนี้

"พี่ไม่ได้เป็นแค่พี่ชายสำหรับเราแต่พี่เป็นเหมือนหัวใจของเรา"

"ไม่จริง..เซฮุนก็มีพี่ลู่หานอะพอเราจะไปมีพี่ชานยอลบ้างฮุนก็บอกว่าเราเป็นหัวใจของตัวเองอะใช้ได้เหรอแบบนี้"

"มันไม่เหมือนกัน เราคือครอบครัวเดียวกันยังไงสำหรับเราพี่ก็ต้องมาก่อนอยู่แล้ว"

"ละทีเราอะยังไม่เคยไปขัดขวางอะไรฮุนเลยนะ ละทำไมตอนเรื่องของเราต้องทำขนาดนี้ด้วย"

"เพราะเรากลัว.."

"....?"

"เราต้องทำใจไม่ได้แน่ๆถ้าวันนึงแบคเลิกเล่าทุกอย่างให้เราฟังเป็นคนแรก"

"...."

"เรากลัวแบคจะรักคนอื่นมากกว่าเรา..เพราะถึงเราจะมีลู่หานแต่คนแรกที่เราเล่าอะไรสักอย่างให้ฟัง คนแรกที่เรานึกถึงก็ยังเป็นพี่อยู่ดีแบคฮยอน"

"แต่เซฮุนชอบว่าเราว่าน่ารำคาญนี่"    แม้คำตอบของคนเป็นน้องจะชวนให้คนพี่ตกใจ แต่คนพี่ก็ยังไม่วายระบายความในใจของตนเองออกมาอยู่ดี

"เพราะพี่ทำตัวน่ารักมากเกินไปจนเรารำคาญไง.."

"งื้ออเซนี่ของเขาาาทำไมน่ารักขนาดนี้อะเราเพิ่งรู้เลยนะว่าฮุนน่ารักขนาดนี้"

"หยุดนะแบคฮยอนห้ามล้อ..สัญญามาก่อนว่าไม่ว่ายังไงเราจะเป็นคนแรกที่พี่นึกถึง"

"สัญญาซิ้ จริงๆแล้วไม่ต้องให้เซฮุนมาสั่งหรอกเพราะเราก็คิดไว้อยู่แล้วว่าจะให้ฮุนเป็นนัมเบอร์วันในใจเลย"

"พูดดี สัญญาไรไว้ก็ทำให้ได้ด้วยละกัน"

"ของมันแน่อยู่แล้วก็เราเป็นพี่น้องกันนี่><"

"เด็กดี"

     แน่นอนไม่ว่าจะทะเลาะกันให้ตายยังไงทั้งสองคนต่างก็ยังรักกันมากๆอยู่ดี

100%

 End

#howcutecb

หว่าจบละ

เตงเราขอทยอยลงนะ ฮรุกๆ 

อย่าดุเลานะที่ลงแค่นี้5555555555+ ช่วงนี้ไม่ว่างเลยยยT_Tเลยเอาเรื่องที่แต่งทิ้งไว้มาลงให้ก่องง

เดี๋ยวจะมาลงเพื่อนบ้านให้ครบสัญญาเลยยยรอเลาก่องนะเหล่าเตงทั้งหลายที่ใจดีมากดเฟบมากดอ่านฝากสกรีมอีกนิดจะดีมากกกกกกกกกกกกกนะจ้าเลิ้บบง

(c)              Chess theme