คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I สอนฉันทีว่ามันคืออะไร "ความเจ็บปวด"
คนที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนตียงเป็นคนเริ่มบทสนทนากับผู้ร่วมห้องซึ่งนั่งเงียบมองหน้าต่างอยู่นาน
“แทยอน....วันนี้คุณหมอให้ทำอะไรบ้าง”
เอ่ยทักทายออกไป ในขณะที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับหนังสือในมือ
“ลูกหมา...”
หญิงสาวซึ่งอุ้มลูกสุนัขขนปุยสีขาวอยู่ในมือตอบออกไป
“หื้อ....คุณหมอเป็นคนให้เจ้านี่มาน่ะเหรอ?”
“อื้อ.....ฟานี่....”
สายตาของแทยอนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง คำตอบนั้นเหมือนกับไม่ได้ตั้งใจฟังคำถามสักนิด
“ลูกหมาชื่อฟานี่เหรอ?”
“เปล่า....คนที่พามา”
ถึงตอนนี้ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วก้มลงกอดเจ้าขนปุยแน่นขึ้น
“ฮาๆ นี้กำลังคิดถึงลูกหมาหรือคนกันแน่นะ”
ฉันคิมแทยอน แม้เราจะสนทนากันไปหลายประโยคแล้ว
แต่ฉันก็ยังคงไม่หันหน้าไปจากหน้าต่าง ฉันเหม่อมองมันอยู่อย่างนั้น
ในใจคิดคำนึงถึงเรื่องราวธรรมดาที่เกิดขึ้นวันนี้ ถึงจะบอกว่ามันเป็นวันธรรมดา
แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเอาแต่นั่งคิดวนไปวนมาอยู่เรื่องเดียวก็ไม่รู้
“ลูกหมาชื่อ แทงกู ....ฟานี่ตั้งชื่อให้มัน”
บทสนทนาที่หยุดไปนานเริ่มต้นประโยคอีกครั้ง
“นั้นชื่อเล่นของแทยอนไม่ใช่เหรอ “
“อื้อ.... ฉันชอบมากเลย”
แล้วมันก็หยุดลงอีก คนตัวเล็กข้างหลังนั่งอยู่บนเตียง เธอกำลังพับผ้าผืนเล็กผืนน้อยขึ้นเป็นตั้ง
“ฟานี่แต่งชุดเหมือนซันนี่เลย...”
ฉันพูดขึ้นหลังจากตัดสินใจหันกลับมาเห็น
“อ่า..... เธอคงอยู่โรงเรียนเดียวกับเราล่ะสิ”
สิ้นคำพูดของซันนี่ทำให้ฉันหันกลับมากอดกีต้าร์บนตักให้กระชับขึ้น
อยากจะดีดมันอย่างที่เคยทำ แต่ก็หยุดมือไว้ก่อน
“อยากไปโรงเรียน..........”
“แทยอน....”
คำง่ายๆที่ดูไม่มีอะไรพิเศษ แค่อยากไปโรงเรียน
แต่กลับทำให้ร่างเล็กอีกคนต้องมองตามใบหน้าเหม่อลอยนั้นด้วยความรู้สึกเหมือนถูกกดทับบนหัวใจ
………………..
……………
…….
ย้อนกลับไปในเวลาเย็นก่อนที่ซันนี่จะมารับกลับบ้าน
ฉันนั่งรอเธออยู่ข้างนอกที่พักผู้ป่วยเช่นทุกวัน
ขาของฉันไกวไปมาเหนือพื้นเล็กน้อย คางเกยกับกีต้าร์ตัวกระทัดรัดด้วยท่าทีเบื่อหน่ายพอดู
พลันที่สายตาพยายามกวาดหาสิ่งที่น่าสนใจทำ
เจ้าสี่ขาตัวน้อย วิ่งตุบๆก่อนจะหยุดลงตะครุบกับรองเท้าผ้าใบสีขาวจนเชือกหลุดลุ่ย
แขนสองข้างคว้าตัวขาวๆขนปุกปุยขึ้นอุ้ม ก่อนจะขยำตัวมันด้วยความหมันเขี้ยว
“มาเล่นด้วยกันไหม?”
เสียงหวานๆของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น
มันหวานซะจนอยากจะรู้จริงๆว่าหน้าตาจะหวานเหมือนเสียงไหม
ฉันเงยหน้าขึ้นสบเข้ากับดวงตายิ้ม ใบหน้าหวานนั้น... ช่าง......
“อื้อ!”
ฉันพยักหน้ารับทั้งที่สมองไม่ทันสั่งการใดๆ
“ชื่ออะไรน่ะเรา?”
เธอย่อตัวลงอยู่ระดับสายตากับฉัน
“แทงกู....”
“ชื่อแทงกูเหรอ?”
“ชื่อหมาน้อย...”
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าพูดอะไรออกมาบ้าง ยังดีที่คนฟังพอจะเดาถูก
“เธออยากตั้งชื่อให้เจ้าตัวเล็กสินะ”
“อื้อ!”
“งั้นเจ้านี่ชื่อว่าแทงกูละกันนะ”
“ขอบคุณ...”
ฉันตอบกลับไปสั้นๆกับคำขอบคุณ
ไม่รู้ว่าขอบคุณเรื่องอะไร ขอบคุณที่ได้เล่นกับเจ้าหมาน้อย
หรือขอบคุณวันดีๆที่พาฉันมาเจอกับคนน่ารักอย่างเธอกันแน่
“ตกลงเธอชื่ออะไร?”
“แทยอน...”
“ชื่อน่ารักจัง เรียกว่าแทแทได้ไหม?”
คำพูดที่แสนจะสดใสของเธอทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองรอยยิ้มอย่างเต็มตา
ก่อนจะยิ้มกลับด้วยท่าทางที่คิดว่าน่ารักที่สุดแล้ว
“ฉันชอบมากเลย”
ฉันตอบกลับไปอย่างนั้น
“ฉันก็ชอบเหมือนกัน”
เธอยิ้มกลับจนฉันต้องหลบสายตาลงต่ำ นี้เขาเรียกว่าเขินอายหรือเปล่านะ
“เจ้านี่...เอากลับบ้านได้ไหม?”
“แทงกูน่ะเหรอ? ถ้าคุณหมอควอนอนุญาตนะ”
“คุณหมอควอน เค้าเอาแทงกูกลับไปด้วยได้ไหม”
ฉันหันขวับไปหาคนตัวสูงผิวสีเข้มที่เดินตรงมาที่ฉันพอดี
“อยากได้เพื่อนเล่นเวลาที่ซันนี่ไม่อยู่ล่ะสิ.................”
คุณหมอในชุดกราวก็ย่อตัวลงลูบหัวฉันเบาๆอย่างเคย
“อื้อ............ถ้าตรวจสุขภาพพรุ่งนี้ผ่าน แค่มีสัตว์เลี้ยงสักตัวก็คงจะดีไม่น้อยนะ....
ฟานี่! พรุ่งนี้เธอจะมาอีกไหม?”
...............เธอชื่อฟานี่งั้นเหรอ?.....................
“ค่ะ”
“ฝากเอาเจ้าตัวนี้มาด้วยนะ”
“ค่ะ”
เสียงของเธอหวานใสไม่ต่างไปจากรอยยิ้มของเธอสักนิด
ฉนลอบมองใบหน้าหวานั้นเป็นพักๆในขณะที่เล่นกับเจ้าตัวน้อยไปด้วย
“มาเร็วๆนะ ฉันจะรอ….”
คำพูดที่ตั้งใจจะบอกกับเธอคนนั้นดังลอดออกมาเป็นเสียงกระซิบจนแทบไม่ได้ยิน
อาจจะเป็นเพราะในตอนนี้ฉันกำลังเขินอายเกินกว่าจะพูดอะไรออกไปได้ล่ะมั้ง
************
“นี้เหรอ..แทงกู….”
คนตัวเล็กผู้เป็นน้องกำลังจับเจ้าตัวขนปุยสีขาวกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอย่างสบายใจ
“ใช่แล้ว...”
“คุณหมอควอนให้เอามาเลี้ยงได้เหรอ?”
“อื้อ!”
บทสนทนาหยุดลง แทยอนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างมองเจ้าตัวเล็กจอมซนในอุ้งมือของซันนี่
สมองสั่งการให้นึกถึงใครบางคนที่ให้เจ้าหมาน้อยนี้มา
“อยากไปโรงเรียน...”
***********************
‘ฟึบ’ ‘ ฟึบ’
เสียงพลิกแฟ้มเอกสารดังขึ้น ดินสอถูกหยิบขึ้นมาขีดเขียนข้อมูลลงไปบนกระดาษ
“ซันนี่ จากนี้ไปก็ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆแล้วนะ
ให้อยู่ที่บ้านได้แล้ว มาพบหมอสัปดาห์ละครั้งก็พอ”
คุณหมอใบหน้าคมเข้มภายใต้แว่นกรอบสีดำเงยหน้าขึ้นพูดกับ
หญิงสาวที่ดูจะดีอกดีใจไม่น้อยกับสิ่งที่ได้ยิน
“แล้ว...ให้เขาไปโรงเรียนได้ไหมคะ?”
นี้เป็นความสุขหนึ่งที่เธอไม่เคยทำเพื่อพี่สาวของเธอได้ เธอไม่รอช้าที่จะถามมันออกไป
“เอ๋? ... คงได้ล่ะมั้ง ถ้ามีคนคอยดูแลไม่ให้ไปวิ่งซนจนได้แผลโดยไม่รู้ตัวกลับมานะ”
สาวแก้มร่างเล็กยิ้มตอบอย่างสดใส สายตาหันไปมองพี่สาวขาสั้นที่เดินเล่นอยู่ข้างนอกห้องตรวจเหมือนเช่นทุกวัน
………………
………
….
‘แป้ะ’ ‘แป้ะ’
เสียงโลหะเป็นแท่งยาวๆกระทบกับผิวเนียนใสที่ฝ่ามือ ที่อื่นๆ
“ยังงี้คือเจ็บนะ”
หญิงสาวผู้น้องต้องการจะสอนอะไรบางอย่างให้กับพี่สาวของเธอ
“เจ็บ...”
ฉันขยับปากพูดตามแล้วมองดูมือที่เป็นรอยแดงจากการโดนโลหะนั้นกระทบ
...............ถ้าถูกอะไรกระแทกจนเป็นรอยก็คือ ‘เจ็บ’.............
“เวลาเลือดออกอย่างนี้ก็เจ็บเหมือนกัน”
เข็มเล็กจิ๋วถูกจิ้มลงที่มือของเธอเอง ก่อนจะส่งยื่นให้อีกคนดู
“เลือด?”
ฉันจ้องมองหยดน้ำสีแดงล็กๆนั้นอย่างตั้งใจ
“ใช่ ถ้ามีน้ำสีแดงไหลออกมาก็คือเจ็บนะ”
“เจ็บ....”
ฉันพยักหน้าทำความเข้าใจในสิ่งที่ซันนี่พยายามบอก
“เข้าใจไหม?”
“อื้อ!....”
แม้ซันนี่จะพยายามบอกฉันว่าทำยังไงถึงเรียกว่าเจ็บก็ตาม
แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเจ็บแล้วเป็นยังไง มันรู้สึกแบบไหน
‘วี้ วี้!!!’
เสียงดังของไอน้ำร้อนๆแว่วมาจากหลังบ้าน ฉันรีบวิ่งไปหาต้นเสียง
น้ำร้อนๆกำลังเดือด ฉันใช้มือของฉันโอบมันลงจากเตาไฟร้อนๆนั้น
ผิวนุ่มเริ่มโป่งออกคล้ายถุงลมใสๆ ผิวที่ฝ่ามือและแขนซึ่งใช้สัมผัสเมื่อกี้มันแปลกไป
มันคงน่าสนุกดีที่จะโชว์ให้ซันนี่ดู
“ซันนี่ ดูสิ มือเค้าพองเหมือนลูกโป่งเลย”
“แทยอน!!!”
ซันนี่ตะโกนใส่ฉันเสียงดังจนฉันต้องหดมือกลับอย่างรวดเร็ว
แต่เธอก็คว้าแขนฉันไว้แล้วพาไปล้างมันที่อ่างล้างมือ
เธอลูบผิวของฉันอย่างแผ่วเบา
เสียงสะอื้นดังขึ้นข้างหู ฉันได้แต่หันมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาของเธอ
“ซันนี่ร้องไห้ทำไม?”แม้ฉันจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน
แต่การที่น้องสาวของฉันต้องเสียน้ำตา มันคงเป็นเรื่องไม่ดีเท่าไรนัก
“เสียใจ”
ฉันจ้องมองใบซันนี่ที่ค่อยๆสัมผัสแขนฉันอย่างระมัดระวัง
มือของเธอสั่นไหวไปตามแรงสะอื้น
“เสียใจทำไม?”
ที่ถามออกไปก็เพราะไม่รู้จริงๆ ว่ามันคืออะไร
“เจ็บ...”
คำตอบสั้นๆ...ของคำว่า ...เจ็บ.....
ฉันไม่เคยเข้าใจมัน เพราะฉันไม่เคยรู้สึกถึงมัน
ฉันรู้เพียงว่ามันคงเป็นสิ่งที่ไม่ดี
แต่.........
น้ำตาของเธอ......กลับทำให้ฉันรับรู้ถึงคำว่าเจ็บที่เกิดขึ้นจากข้างในเป็นอย่างดี
“เสียใจก็แปลว่าเจ็บเหรอ?”
หัวใจของฉันอยากจะร้องไห้ตามเธอ เจ็บคงจะเป็นอย่างนี้สินะ
“ยังงี้ก็แปลว่าเจ็บนะ อย่าเข้าใกล้อะไรร้อนๆอีก เข้าใจไหม?”
ซันนี่ค่อยๆใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยดน้ำออกจากผิวแดงของฉันอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะหันไปหยิบยาหลอดใหญ่ออกมา
“อื้อ ~ ......”
ฉันเฝ้ามองการกระทำเหล่านั้น
ผิวแดงๆในตอนนี้ของฉัน มันให้ความรู้สึกแบบคนปกติยังไงกันนะ.........
***************
“ต้องเอาไปด้วยเหรอ?”
“อื้อ”
“ฉันช่วยถือไหม?”
“ไม่เป็นไร.....”
วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันจะได้ไปโรงเรียนเหมือนคนปกติ
กีต้าร์คือสิ่งที่ฉันพกติดตัวไปในทุกที่
เพราะมันเปรียบเสมือนเพื่อนคนเดียวของฉันในยามที่ซันนี่ไม่อยู่บ้าน
“ชุดนี้เข้ากับเธอดีนิหน่า...”
น้องสาวของฉันเอ่ยทักขึ้น กับชุดนักเรียนของเธอบนร่างของฉัน
ฉันหันกลับมาจาการมองวิวที่หน้าต่าง ไม่ว่าจะที่ไหนฉันชอบที่จะนั่งริมหน้าต่างเสมอๆ
....แม้แต่ในรสบัสอย่างนี้แล้วด้วย....
“ฉันชอบชุดนี้มากเลย”
รอยยิ้มของฉันส่งไปด้วยความสุข เธอยิ้มตอบกลับมา
ก็แค่การไปโรงเรียนแค่นี้ คนอื่นอาจเห็นเป็นเรื่องธรรมดา
แล้วทำไมกันนะ..... จึงทำให้คนสองคนมีรอยยิ้มได้ขนาดนี้
*************
ความคิดเห็น