คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter II ชีวิตที่ไร้ความฝัน
บรรยากาศที่เต็มไปด้วยสีสรรมากมายตั้งแต่ที่ก้าวลงจากรถมันทำให้ฉันอดตื่นเต้นไม่ได้จริงๆ
มือเล็กๆจูงฉันให้เดินฝ่าประตูบานใหญ่เข้าไป วันนี้คงจะมีงานอะไรสักอย่างสินะ
เสียงหลากหลายรูปแบบดังแทบจะทะลุหูกันเลยทีเดียว แต่มีเสียงหนึ่งที่ฉันสะกิดความสนใจฉันได้มาจากฝั่งขวา
นั้นก็คือ....เสียงของกีต้าร์ กลอง เบส อีเลคโทน และการขับร้องแบบต่างๆ
ฉันเหม่อมองไปที่นั้น
“แทยอน รอนี้แป้บนึงนะ อย่าไปไหนล่ะ”
สิ้นเสียงกำชับของซันนี่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันละสายตาไปจากมัน
ขาน้อยๆก้าวเข้าสู่บริเวณซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนแออัด จังหวะที่เร้าใจดังหนักขึ้นๆ จนหัวใจของฉันเต้นรัวตาม
“เท่จังเลย ~”
อดไม่ได้ที่จะชื่นชมกับกลุ่มนักดนตรีบนเวทีจริงๆ
“อ้าว ! แทแทนี้หน่า มาทำอะไรที่นี้...”
เสียงหวานคุ้นหูเรียกให้ฉันละสายตามามองเธอ
“ฟานี่ ~ “
เธอ.....นี้เอง...........
“พี่ฟานี่ทำไงดี วงเราขาดมือกีต้าร์ไปคนหนึ่ง มันบอกว่าทะเลาะกับแฟนเลยขอลาออกจากวงไป”
สาวร่างเพรียว ผิวขาวผ่อง แต่งตัวประหลาด มือข้างหนึ่งสะพายเบสตัวยาวไขว้หลังไว้
เธอเดินอย่างร้อนรนเข้ามาสนทนากับทิฟฟานี่
“อะไรนะ! ตอนนี้ออกไปแล้วเหรอ?”
“อื้อ! พวกเราอาจต้องถอนตัวจากการประกวดเพราะมีคนไม่ครบ”
ไม่ต้องเดาอะไรให้มาก ก็พอจะรู้ว่ากำลังเกิดปัญหาขึ้นกับพวกเขา
ฉันจึงคิดจะเดินเลี่ยงออกมาดีกว่าไปรบกวนใคร
ฉันเดินถอยหลังมาช้าๆแต่ก็ชนเข้ากับใครอีกคนที่ดูจะมีรูปร่างที่เตี้ย สันทัดกว่า????
“ฟานี่....เจ้านี่ใครอ่ะ ถือกีต้าร์ซะด้วย...เล่นเป็นเหรอเรา? หรือว่าเพื่อนแกยุนอา”
เธอเอ่ยทักฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะหันไปถามคนที่ชื่อยุนอาแต่ก็ถูกส่ายหน้ากลับมา
บุคคลผู้มาใหม่ยื่นมือออกมาที่ฉันก่อนที่จะ.....
“มานี่ๆ มานี่เลย”
“ฮโย จะทำอะไรน่ะ”
มือน้อยๆที่แสนบอบบางของฉันถูกฉุดกระชากให้เดินตาม
มีก็แต่เสียงของฟานี่ที่ร้องเสียหลงยิ่งกว่าฉันที่มัวแต่ยืนมึน
“ไหนลองเล่นเพลงของ Trax ให้ฟังหน่อยสิ เล่นเป็นไหม?”
ฉันอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย เมื่อถูกพาตัวมาหยุดอยู่กลางวงล้อมของคนอีกสามคน
“พี่ฮโยยอน เพื่อนพี่เหรอคะ?”
“อ่อ.. เพื่อนฟานี่นะน้องซอ”
หญิงสาวท่าทางเรียบร้อยที่สุดเอ่ยถามกับผู้หญิงที่ชื่อฮโยยอน
“เขาจะมาเล่นกีต้าร์ให้เราเหรอวะฮโย”
“เออ... ถือกีต้าร์อยู่จะให้ตีกลองมั้ง จะได้ไล่แกออกจากวงพอดีเลยไอ้หยอง”
“แกนี้เกรียนตลอดเลยนะ แล้วหน้าจืดๆอย่างนี้จะไหวเหรอวะ”
บทสนทนาของผู้หญิงร่างสูงกับฮโยยอนนั้นช่างดูพิลึกกึกกือยิ่งนัก ????
“ฮโยยอนจะทำอะไรน่ะ”
เสียงหวานของเธอดังตามเข้ามาในห้อง
ในขณะที่ยุนอานั้นก็เดินตามเข้ามาเช่นกัน
“ลองเล่นดูสิ กีต้าร์น่ะ”
ยุนอาบอกให้ฉันดีดมันให้ฟัง
ฉันมองไปรอบๆคนที่ดูจะคาดหวังกับฉันไว้มาก
ก่อนที่จะตัดสินใจคว้ากีต้าร์ตัวโปรดออกมา ฉันคิดถึงเพลงล่าสุดของ Trax
แต่ฉันไม่คิดจะเล่นมันแบบต้นฉบับหรอกนะ
ฉันบรรเลงมันไปตามใจของฉัน เพลงที่สดใสดังก้องจากปลายนิ้ว
ฉันมีความสุขกับการดีดกีต้าร์จนไม่รู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปรอบข้าง
“เห้ย! ได้ว่ะ”
เสียงตบมือป้าบใหญ่ของสาวร่างสูงชลูดดังขึ้น
“มาอยู่วงเราเถอะนะ เดี๋ยวขึ้นประกวดตอนนี้เลย”
ยุนอาเองก็ดูจะตอบสนองปฎิกิริยานั้นของซูยอง
“หา?”
แน่นอนว่าฉันก็ยังตั้งตัวไม่ทันอยู่ดี
“ยุน...อย่าเลย...”
ฟานี่กำลังห้ามปรามด้วยแววตาที่เป็นห่วง
“โธ่... พี่ฟานี่ เจ้านี้มันโชคดีแค่ไหนรู้ไหม พวกเราซ้อมกันเป็นเดือนกว่าจะได้ขึ้นเวที
แต่เจ้าเตี้ยนี้แค่มาเดินถือกีต้าร์ก็มีคนจับขึ้นเวทีแล้ว ไม่ต้องหาคนมาตั้งวงด้วยซ้ำไป!”
คำก็เตี้ย สองคำก็เตี้ย ชื่อน่ะไม่คิดจะถามกันก่อนเลยเหรอ หรือว่าตั้งให้แล้วว่า ชื่อเตี้ย 
“ฉันฮโยยอนมือกีต้าร์อีกคน เจ้าโย่งนั้นซูยองเป็นคนตีกลอง ส่วนนี้ยุนอามือเบส
แล้วสาวน้อยตรงนั้นซอฮยอนเป็นนักร้องนำและเล่นอีเลคโทน”
“แต่งตัวเลย! “
ซูยองยืนขึ้นตบมือเร่งให้ทุกคนทำตามหน้าที่อย่างว่องไว
“ไม่ต้องๆ ทุกคนถอดเสื้อนอกออกใส่เชิ้ตตัวเดียวเลยดีกว่า”
ถือว่ายุนอาออกความคิดได้ไม่เลวเลยทีเดียว ก็ฉันไม่ได้มีชุดแปลกๆเหมือนพวกเขานิหน่า
“โอเค!!”
“แต่ฉัน....ไม่เคยขึ้นเวทีมาก่อนนะ”
ดูทุกคนจะรู้ตำแหน่ง หน้าที่ของตัวเองตนลืมไปว่าฉันน่ะ....
ไม่ได้มืออาชพอะไรเหมือนพวกเขาหรอกนะ
“ไม่ต้องห่วงนี้ก็ครั้งแรกของฉันเหมือนกัน”
ซูยองเดินมาตบไหล่ฉันเบาๆ ก่อนจะติดเข็มกลัดประจำวงให้ที่กระเป๋าเสื้อ
.
.
แสงสีเสียง มันน่ามหัศจรรย์อย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน
แม้จะเคยดูในทีวี แม้จะเปิดเสียงให้มันดังลั่นบ้าน
แต่ก็ไม่ทำให้หัวใจเต้นรัวได้เท่านี้มาก่อน
ผู้คนที่กระโดดไปมาอย่างมีความสุข
การขับร้องที่ทรงพลังบนเวที และเสียงกลองที่รัวกระหน่ำ
มันช่างเข้ากับเสียงนุ่มๆของกีต้าร์ และเปียโน อย่างลงตัว .......................นี้ล่ะมั้งคือเสน่ห์ของดนตรี
“เอ้า ขึ้นได้แล้วเจ้าเตี้ย”
ฮโยยอนเดินมาสะกิดฉันก่อนจะวิ่งขึ้นเวทีไป
ฉันวิ่งตามขึ้นไป ที่ตรงนี้ของฉัน
การได้มองลงไปยังฝูงชนที่ทรงพลัง มันทำให้ฉันอยากจะปลดปล่อยบางอย่างออกจากภายใน
ปกติทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียง แต่วันนี้ฉันกำลังจะทำอะไรที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง
“แทยอนมาเตรียมตัวตรงนี้!”
ซูยองเรียกฉันเข้าไปหา ก่อนจะเสียบสายไฟเข้ากับกีต้าร์ตัวหนึ่งแล้วยื่นให้ฉัน
พวกเราใช้เวลาตกลงกันไม่ถึงนาที
ฉันพอจะเข้าใจว่า ฉันต้องเล่นเพลงเมื่อกี้ที่ลองเล่นให้พวกเขาฟัง
จังหวะกลองเริ่มขึ้น ฉันหลับตาลงรวบรวมสมาธิ
อีเลคโทนขึ้นมาก่อน ต่อมาก็กีต้าร์ นิ้วเล็กๆของฉันดีดบรรเลงไปอย่างตั้งใจ
ดวงตาเปิดขึ้นอีกครั้ง เสียงผู้คนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ปลุกให้ฉันเผลอตัวดีดกีต้าร์ในแบบของฉันเล็กน้อย
แต่เมื่อหันมาเจอกับเธอคนนั้น.....ทิฟฟานี่....... จังหวะกลับลดลงอีกนิด
‘ดวงตา ดวงตา ให้ฉันมองเพียงเธอ
หัวใจ หัวใจของฉัน ถูกเติมเต็มแล้วโดยเธอ
หัวใจ หัวใจ ของฉันถูกขโมยไปโดยเธอ
อย่าทำให้ฉันเหนื่อยไปกว่านี้อีกเลย ที่รัก
Oh! My Godness’
อ้างอิงจาก Trax - Oh! My Godness
อ่า ~..... เนื้อเพลงถูกแล้วล่ะ
หัวใจของฉัน........... อยู่ที่เธอซะแล้ว..............
………………….
………….
“เท่มากเลย”
หลังจากสิ้นสุดการแสดง 5 นาทีบนนั้น ฉันก็ได้รับคำชมจากเธอเป็นคนแรก
ส่วนคนอื่นๆขอบคุณฉันเล็กน้อย ก่อนจะรีบผลุนผลันเข้าห้องแต่งตัวไป
ปล่อยให้ฉันยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างเวที
“เท่เหรอ?”
ฉันได้แต่กัมหน้าลง แสร้งทำเป็นจัดแจงกีต้าร์ของฉันให้เข้าที่
.....อื้อ... ....เขินจริงๆเลยน้า~
“ใช่ ฉันน่ะชอบคนเล่นกีต้าร์ เพราะฉันเองก็อยากเล่นเป็น”
ฟานี่เหมือนจะใจดียื่นมือเข้ามาช่วยฉันรูดซิบกระเป๋าให้เข้าที่
และฉันกำลังดีใจที่เธอก็ชอบอะไรเหมือนๆกับฉัน
“ฉันสอนให้ได้นะ”
นี้ฉันกล้าพูดออกไปได้ไงกันเนี่ย
“แทแทจะสอนให้ฉันเหรอ?”
“อื้อ!”
ฉันรีบร้อนพยักหน้าให้เธอ โดยไม่กลัวว่าคอจะเคล็ด
กลัวก็แต่เธอจะเปลี่ยนใจ
ท่าทางของฟานี่นั้น ถ้าไม่เป็นการคิดเข้าข้างตัวเองไปสักหน่อย
เธอเองก็คงกำลังตื่นเต้นไม่แพ้คนสอนอย่างฉันเลยนะ
ฉันยิ้มให้เธอ เรายิ้มให้กันแล้วมองหน้ากันเล็กน้อย
ฟานี่ก้าวขาเข้ามาหาฉันก่อนจะโน้มกายลงมาที่ข้างหู
“ขอบคุณนะ”
ต้องขอบคุณเสียงดังในเวลานี้ที่ทำให้เราใกล้ชิดกันมากขึ้นจริงๆ
มันอดไม่ได้ที่ฉันจะหลุดหัวเราะเล็กๆด้วยความสุขใจ
นั้นทำให้เธอก็คงจะขำกับท่าทีของฉันเช่นกัน
แสงไฟอ่อนๆ ส่องทอดมากับทำนองเพลงใสๆจากเวที
นาทีนี้ อะไรๆก็ดูเป็นใจไปซะหมด อยากจะต่อเวลาไม่กี่นาทีตรงนี้ให้นานข้ามคืนเหลือเกิน
“แทยอน!! หายไปไหนมา ตามหาตั้งนานแน่ะ กลับบ้านกันเถอะ”
“อ้ะ!! ซันนี่....นี้ฟานี่”
ฉันเอ่ยทักซันนี่กลับ แล้วแนะนำฟานี่อยากรวดเร็ว
ไม่ใช่เพราะตั้งใจหรอก แต่ฉันตกใจมากกว่า
ถ้าซันนี่รู้ว่าฉันเพิ่งไปทำอะไรมา ฉันต้องโดนดุอีกแน่ๆ
“ฟานี่เหรอคะ? สวัสดีค่ะ พี่ของฉันไปรบกวนคุณหรือเปล่าคะ
ขอโทษนะคะ แล้วก็...ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณเรื่องลูกหมานั้นด้วยค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“แต่ตอนนี้พวกเราต้องขอตัวก่อนนะคะ ไว้วันหลังเจอกันใหม่จะเลี้ยงข้าวตอบแทนนะคะ”
ดูน้องสาวฉันจะเข้ากันได้ดีกับฟานี่เลยทีเดียว ฉันได้แต่ยืนยิ้มเพลินอยู่ข้างหลังซันนี่
“แล้วเจอกัน แทแท”
“แล้วเจอกัน ฟานี่”
ต้องไปแล้วสินะ แล้วเจอกัน ฟานี่......
.............
...............
“อ้าว? เจ้าตัวเล็กนั้นไปแล้วเหรอ?”
ฮโยยอนเพิ่งเก็บของเสร็จจึงออกมาจากห้องแต่งตัวเป็นคนแรก
“อุแหม่ ก็นึกว่าจะพาไปฉลองสักหน่อย”
ร่างสูงชลูดของอีกคนแบกของตามออกมา
“พวกเธอนี้มัน ...เห้อ ~ “
ฟานี่ส่ายหน้าเล็กน้อยกับความวุ่นวายของพวกนี้
“พวกเราน่ะเข้ารอบชิงแล้วรู้ไหมคะ พี่ฟานี่”
“เพราะเจ้านั้นแท้ๆเลย ถ้าไม่มีเจ้านั้นคงต้องรออีกทีปีหน้าเลยทีเดียว”
ยุนอาแบกกีต้าร์ออกมาสองตัว ในขณะที่ค่อยๆขยับตัวมายืนอยู่ข้างสาวน้อยประจำวง
“เย้~ “
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ลงท้ายวันดีๆอีกวันด้วยคำนี้
********************
********
“แทยอน ไปซนจนได้แผลกลับมาหรือเปล่า? ไหนดูซิ?”
ซันนี่จับตัวของฉันหมุนไปมา ซึ่งฉันเองก็นึกสนุกกระโดดหยองเหยงไปตามจังหวะ
“ไม่มีหรอกซันนี่ ฉันสบายดี”
ฉันแถมรอยยิ้มแต้มใหญ่ให้น้องสาวฉันอีกหนึ่งที จนเธออดไม่ได้ที่จะมองด้วยสายตาที่จับผิด
“ใช่สินะ ไม่น่าถามเลย ดูจะมีความสุขจริงๆนั้นล่ะ”
เสียงแสดงความหมันไส้เอ่ยออกมาก่อนจะหยิกเล็กๆที่แก้มขาวจนคนถูกกระทำหัวเราะเล็กๆ
“อื้อ ~”
ยังคงตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม
“ฟานี่นั้น คือใครเหรอ?”
ซันนี่หันมาตั้งคำถามเข้าประเด็น ก่อนจะจับมือฉันพาเดินไปตามทาง
“หื้อ? เจ้าของแทงกูไง”
ฉันเองก็ตอบกลับเสียงแป๋นแหร๋น แล้วจับมือซันนี่เหวี่ยงเราเล่นไปเรื่อยๆ
“เข้าใจละ เจ้าของแทงกูใช่ไหม? เป็นเจ้าของหัวใจด้วยล่ะสิ...”
ฉันไม่ตอบอะไร ทำได้เพียงยิ้มแล้วมองไปตามทางเดินแสนไกลข้างหน้า
ทางข้างหน้านี้มันไกลจริงๆเลยเนอะ โลกกว้างใหญ่ขนาดนี้ จู่ๆฉันก็เดินมาพบเธอได้
**********
“ใช่ที่นี้หรือเปล่าเนี่ย?”
“เคาะประตูดูสิ”
“สวัสดีค่ะ!! มีใครอยู่ไหมคะ
“…………..”
“......................”
‘ปึก’ ‘ปึก’
นั้นน่าจะเป็นเสียงเท้าคนเดินนะ....
‘เคร้ง!!!’
????????
ดูเหมือนคนในบ้านกำลังยุ่งอยู่.....
‘ป้าบ!!!!’
“มาหาใครเหรอคะ?”
เสียงประตูเปิดกว้าง พร้อมกับยัยเพิ้งตัวเตี้ยที่ไหนไม่รู้พรวดออกมาจากบ้าน
ทำให้ผู้มาเยือน ชะงักไปเล็กน้อย
“เห้ย.... เจ้าของบ้านน่ารักว่ะฮโย”
“เห็นด้วยๆ หยอง”
“แทยอนอยู่ไหมคะ?”
สาวน้อยตากลมถามขึ้น ในขนาดที่ยุนอาชะเง้อหน้ามองเข้าไป
“............ ไม่อยู่ค่ะ”
ดูเจ้าบ้านจะหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“ยุนอา ซูยอง ฮโยยอน ซอฮยอน มาทำอะไรที่นี้!”
ไม่ทันจะขาดคำ คนที่ตั้งใจมาหาก็โผล่ออกมาจากหน้าต่างข้างๆ
เรียกชื่อซะครบเชียว กลัวจำกันไม่ได้หรือไง
“ไหนว่าไม่อยู่ไง....”
??????????????????????????????????????????
***********************
“รู้ที่อยู่ฉันได้ไงกัน”
แทยอนวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงที่เบาะตรงข้ามกัน
“ก็ได้ยินมาว่าแทยอนเป็นพี่ของยัยโหดนั้นน่ะสิ ก็เลยหาที่อยู่มาได้”
ซูยองตอบคำถามให้โดยอดไม่ได้ที่จะแขวะใส่ร่างเล็กอีกคนที่เดินกระทืบเท้าขึ้นบ้านไป
“วงเราได้ผ่านเข้ารอบชิงแล้วล่ะ”
ซอฮยอนวางแก้วน้ำลงก่อนจะบอกสิ่งที่น่ายินดีให้ฉันฟัง
“จริงเหรอ? ดีใจด้วยนะ”
ฉันดีใจที่ความฝันของพวกเขาเป็นความจริง
สีหน้าที่อิ่มเอมใจอย่างนี้เอง ที่สร้างความสุขให้กับทุกคน
“เพราะแทยอนน่ะรู้ไหม”
จริงสินะเกือบลืมไปเลยว่าฉันก็ขึ้นไปกับพวกเขาด้วยแต่.....
“เพราะฉันเหรอ?”
“ที่ถามไปเมื่อวานน่ะ พูดจริงนะ ตกลงแทยอนจะมาเข้าวงเราไหม?”
ไม่รั้งรอที่จะให้ฉันคิดสักนิด จริงๆแล้วก็ไม่เคยคิดมาก่อนด้วยซ้ำว่าครั้งหนึ่งจะได้มีโอกาสเติมเต็มความสุขให้กับคนอื่นได้อย่างเมื่อวาน
“ฉันอยู่ในวงได้เหรอ?”
“ได้สิ แต่ต้องมาซ้อมทุกวันด้วยนะ”
“ทุกวันเลยเหรอ?”
นั้นแสดงว่า ฉันมีที่ประจำนอกจากโรงพยาบาลแล้วสินะ
“อาจจะมีหยุดวันอาทิตย์บ้าง”
ฮโยยอนค่อยๆพูดต่อ ในขณะที่ทุกคนเฝ้ารอคำตอบจากฉัน
“แต่.... ซันนี่.....”
เหตุผลเดียวที่ฉันยังคงลังเลนั้นก็เพราะน้องสาวที่คอยดูแลฉันนี้ล่ะ
“ยัยโหดนั้นทำไมเหรอ?”
ยุนอาถามด้วยความสงสัย
“ได้ยินมาว่า พี่ฟานี่เจอกับพี่แทยอนที่โรงพยาบาล
พี่แทยอนไปโรงพยาบาลทำไมเหรอคะ?”
“อ่า......”
ดูซอฮยอนจะถามได้ตรงประเด็นที่สุด ลืมไปเลยว่าฉันเป็นอะไรอยู่
“ฉันเป็นโรคหอบนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้หายแล้ว”
สุดท้ายก็เลือกที่จะโกหกออกไป อย่างน้อยสักครั้งที่จะได้ลองทำอะไรที่อยากทำบ้าง
สักครั้งยังดีกว่าไม่เคยเลยทั้งชีวิต อย่างน้อยชีวิตมันก็ดูมีความหมายมากขึ้นไม่ใช่้เหรอ?
“อื้อ ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่งั้นคงซ้อมลำบากน่าดู”
ฮโยยอนถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะกลืนน้ำเปล่าลงไปอึกใหญ่
“น้องสาวเธอนั้นคงหวงเธอน่าดูเลยสินะ แทยอน”
ยุนอาถามขึ้น
“เรื่องยัยโหดนั้นเดี๋ยวพวกเราจัดการให้ ไม่ต้องห่วงไป”
ดูท่าทางซูยองจะติดใจกับน้องสาวฉันมากเป็นพิเศษ เธอตบอกตัวเองเหมือนกับว่ามันเป็นหน้าที่ของเธอ
แต่ฮโยยอนก็หันมาเขม่นใส่ซูยองโดยไม่มีความหมาย สองคนนี้เป็นอะไรกันนักหนาน้า ~
“จัดการยังไง?”
“แทยอนแอบมาซ้อมตอนกลางคืนสิ ยัยโหดไม่รู้หรอก”
ซูยองเป็นคนที่คิดแผนแปลกๆอีกตามเคย
“แต่ว่า....”
“บ้าสิ ไม่ดีมั้ง”
ยังดีที่มียุนอาช่วยเตือนสติอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรหรอก ก็ให้ฟานี่ปั่นจักรยานมาส่งสิ ทางผ่านอยู่แล้วนิหน่า”
แต่แล้วซูยองก็ยังยืนยันคำเดิม
“ฟานี่ไปด้วยเหรอ?”
ไม่รู้สินะ ฉันไม่ลังเลแล้วล่ะ ไปก็ไปสิ
ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน จู่ๆก็ตัดสินใจได้เอง 
“อื้อ! ฟานี่เป็นผู้จัดการวงให้พวกเราน่ะ”
“ฉันไปได้ๆ” 
ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ
“เอ๋????”
ไม่ค่อยเข้าใจว่าฉันทำอะไรแปลกไป แต่ทุกคนต่างก็ดูจะแปลกใจที่ฉันรับคำเป็นมั่นเหมาะ
“โอเค งั้นตามนี้ล่ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”
ยุนอาลุกขึ้นตบขาฉันเบาๆเป็นการตกลง
จะอะไรก็ตาม ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือกับกำลังเติมเต็มความฝันให้กับพวกเขาและตัวฉันเอง
อย่างน้อยความฝันนี้ล่ะ ที่เป็นแรงใจให้กับความจริงอันโหดร้ายของทุกคน
บางครั้งฉันเหมือนกับลืมความหมายของการมีชีวิตไปโดยสิ้นเชิง
แต่เพราะยังมีคนที่ฉันรัก ฝันที่ฉันไขว่คว้า ทำให้ลมหายใจของฉันยังมีค่าอยู่อย่างนี้
ความคิดเห็น