คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [YugMark] Supermoon พารท์แรก [Rewrite]
“ค่ำคืนนี้เราจะได้ชมปรากฏการณ์ ทางธรรมชาติที่หน้าตื่นใจกันค่ะ เป็นปรากฏการณ์ที่เรียกว่า ซูเปอร์มูน หรือก็คือการที่ดวงจันทร์โคจรเข้าใกล้โลกมากที่สุด เราจะเห็นดวงจันทร์เต็มดวงขนาดใหญ่แล้วก็สว่างไสวมากเป็นพิเศษกันเลยล่ะค่ะ”
“ซูเปอร์มูนหรอ”
เสียงพูดงึมงำในลำคอข้างๆหู พอเหล่มองก็เห็นใบหน้าหวานของรุ่นพี่ที่กำลังวางเกยอยู่บนไหล่ผม ดวงตาคู่สวยมองจอทีวี ปากเอ่ยชวน
“อยู่ดูด้วยกันมั้ย ยูคยอม”
ผมหันมาสนใจนักข่าวสาวซึ่งกำลังอธิบายปรากฏการณ์ที่ว่า
“ผมไม่ได้อยู่กะดึกเหมือนฮยองนะครับ อีกสักพักผมก็จะกลับแล้ว”
ที่ร้านสะดวกซื้อแห่งนี้แบ่งการทำงานเป็นกะ และผมก็ประจำอยู่ตั้งแต่เที่ยงถึงหกโมงเย็น
“แจบอมมันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ซะ ด้วย มันไม่ดูกับฉันแหง” ริมฝีปากสีชมพูสวยเบะน้อยๆก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าห้องเก็บของหยิบไม้ถู พื้นออกมา
“ทำไมวันนี้แจบอมฮยองมาช้าจัง” ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “อีกสิบห้านาทีผมจะไปแล้วนะ”
วันนี้ไม่อยากอยู่ข้างนอกนานๆ ถึงปกติแล้วจะไม่เป็นปัญหาก็เถอะ แต่ซูเปอร์มูนแบบนี้ไม่มั่นใจเลย จำได้ว่าคราวก่อนที่เกิดซูเปอร์มูน ผมตื่นมาแบบที่จำเหตุการณ์อะไรในคืนนั้นไม่ได้เลย
“คืนนี้นายมีนัดที่ไหนหรอ”
คนกำลังถูพื้นหยุดมือ หันมาจับไม้ถูพื้นค้ำไว้แล้วถาม
“เปล่าครับ” ผมตอบ
สายตาไล่จากใบหน้าคนพูดเรื่อยมาจนถึงเอวแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก อิทธิพลของดวงจันทร์แหง ถึงทำให้ใจสั่นง่ายกว่าปกติ
“แล้วจะรีบไปไหน”
“เอ่อ ก็แค่ อยากกลับบ้าน”
กลับไปอยู่เงียบๆคนเดียว แบบที่ไม่มีสิ่งเร้ามาทำให้สติแตก
“กลับบ้าน เฮ้ๆ คิมยูคยอม”
คนอายุมากกว่าพิงไม้ถูพื้นไว้แล้วเดินมาหาหลังเคาท์เตอร์ มือเรียวเชยคางผม
“นายเพิ่งจะ 18 วัยนี้ควรหาสาวไปออกเดทในวันซูเปอร์มูนสิ”
ผมหลบตา โดนจ้องตรงๆแบบนี้กลัวหน้าจะแดงก่ำจนคนจ้องสังเกตเห็น
“มาร์คฮยองเองก็ไม่เห็นจะได้ไปไหนกับใครไม่ใช่หรอครับ”
ถามไปก็พยายามข่มใจที่เต้นโครมครามไป อยากเห็นผมหัวใจวายตายเข้าสักวันจริงๆหรือไงถึงได้ชอบมานัวเนียนัก
“ก็ชวนแล้ว แต่เค้าไม่ยอมมาดูด้วย”
ผมหันขวับกลับมา “ชวนใคร!?”
คนตรงหน้าอมลมจนแก้มพอง แต่พอเห็นหน้าตาเคร่งเครียดของผมก็ยิ้มแล้วพูดทีละคำช้าๆ
“คิม ยู คยอม”
หน้าผมเหวอทันทีที่ได้ยินชื่อ ตัวเองออกมาจากริมฝีปากที่ดูท่าจะนุ่มนิ่มนั้น เหวอจนกระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะถูกอกถูกใจจากคนที่เดินกลับไปหยิบไม้ถูพื้น นั่นแหล่ะถึงได้รู้ว่าโดนแกล้งเข้าให้อีกแล้ว
U Got Me U Got Me good U Got Me U Got Me good
เสียงริงโทนที่ฟังแล้วพาลให้รู้สึกเหมือนถูกยั่วยวนนิดๆดัง ขึ้น เจ้าของมือถือทิ้งไม้ถูพื้นรีบวิ่งไปรับทันที ท่าทางจะอาการไม่ค่อยดี ขนาดได้ยินแค่เสียงริงโทนยังรู้สึกว่าเขายั่ว
“ว่าไง แจบอม”
ผมหันมองตามเมื่อได้ยินชื่อคนที่จะมาทำงานต่อจากกะของผม
“อะไรนะ เฮ้ย ได้ไงอ่ะ จะบ้าหรอวะ แจบอม แจบอม แจบอม!”
มาร์คฮยองตะโกนเรียก แต่สงสัยปลายสายจะชิ่งวางไปแล้วถึงได้ทำหน้าเหมือนอยากฆ่าคนตายขนาดนั้น
“เกิดอะไรขึ้นหรอครับ”
“ก็ไอ้แจบอมมันบอกว่ามาไม่ได้ ให้นายช่วยทำแทนมันหน่อย มันติดธุระด่วน ธุระคอขาดบาดตายที่ต้องไปจัดการ เดี๋ยวมันจะทำแทนนายให้สองวันเลย พูดๆๆแล้วก็วางสายใส่ฉันเนี่ย!”
“ไม่ได้นะ! วันนี้ผมต้องกลับบ้าน!” ผมรีบปฏิเสธเสียงดัง
“กลับไม่ได้! นายจะปล่อยให้ฉันอยู่ร้านคนเดียวหรอ ใจดำขนาดนั้นเลย” มาร์คฮยองถามหน้าตาบึ้งตึง
“แต่ผมบอกไปแล้วนี่ว่าวันนี้ยังไงก็ต้องกลับ” ผมเริ่มหน้าเสีย
ถ้าไม่ติดว่าซูเปอร์มูนก็จะอยู่ด้วยอยู่หรอก ใครจะไปอยากทิ้งฮยองหน้าสวยตัวบอบบางไว้ที่ร้านคนเดียวล่ะ
“ลองโทรถามคนอื่นๆว่าจะมีใครมาทำแทนได้บ้างดีมั้ยครับ ผมกลับก่อนละ”
ผมรีบพูดแล้วหันหลังเตรียมเผ่นทันที กลัวอยู่นานกว่านี้แล้วจะใจอ่อน
“ม่ายยยยยยย”
มาร์คฮยองเองก็เร็วเกินคาด รีบเข้ามากอดผมจากด้านหลังไว้แน่น
“ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น วันนี้นายต้องอยู่ร้านกับฉัน ฉันเคยเลี้ยงไอติมนายด้วยครั้งนั้นจำได้มั้ย ทดแทนบุญคุณมาเลย”
“อย่าทำแบบนี้สิครับ” ผมโอดครวญ พยายามแกะมือคนด้านหลังออก “เดี๋ยวผมเลี้ยงคืนก็ได้ไอติมอ่ะ ปล่อยผมเถอะ”
“ไม่มีทาง นายจะปล่อยให้พี่ชายที่แสนดีอย่างฉันอยู่เฝ้าร้านคนเดียวหรอ ฉันดีกับนายขนาดไหนตอนนายมาทำงานใหม่ๆจำไม่ได้หรอ ยูคยอม!”
จำได้สิ ก็เพราะฮยองทั้งแกล้งทั้งแหย่ผมอยู่ตลอด ชอบมากอดมานัวเนียทำยังกับผมเป็นตุ๊กตาหมี ไม่สิ เคยบอกด้วยซ้ำว่าผมเหมือนหมาตัวใหญ่ๆ เห็นแล้วอดใจไม่ไหว พูดซะผมไม่แน่ใจเลยว่าจะใจสั่นหรือร้องไห้ดี
“ผมบอกว่า”
“ยูคยอมอ่า อยู่ด้วยกันนะ”
พูดยังไม่ทันจบประโยค ขาคนกอดก็พาดเกี่ยวขาผมด้วยข้างหนึ่ง ยิ่งมาพร้อมกับน้ำเสียงอ้อนๆนี่ทำเอาอุณหภูมิพุ่งสูงไปทั่วร่าง ผมเหล่มองท้องฟ้าด้านนอกที่มืดแล้ว
“ฮยอง ผมพูดจริงๆนะ ไม่ได้จริงๆ ผมต้องกลับบ้าน”
“ยูคยอมอ่า” มาร์คฮยองเอี้ยวมาชะเง้อหา เงยหน้าเบะ กะพริบตาปิ๊งๆใส่อีก
“ผม”
ปิ๊งๆๆ
“คือ”
ส่ายหน้าไปมา
“แบบ”
ซบ
“ก็ได้ครับ” ผมพ่ายแพ้แล้ว พ่ายแพ้อย่างราบคาบ
“เยส แต๊งกิ้ว มายบราเธอร์”
คนชนะขยี้หัวผม ยิ้มร่าเดินกลับไปหยิบไม้ถูพื้นเก็บทิ้งให้ผมยืนนิ่ง ได้แต่ภาวนาให้ตัวเองอดทนได้ตลอดรอดฝั่ง อย่างน้อยก็ถึงห้าทุ่ม เพราะมาร์คฮยองเลิกตอนห้าทุ่มพอดี
“ทอนหนึ่งพันสองร้อยวอนนะครับ”
ผมยื่นเงินทอนให้ลูกค้า พยายามไม่มองหน้าใครทั้งนั้น โฟกัสแค่มือพอ จะไม่ได้เจอสิ่งเร้า
“ขอบคุณมากครับ”
“ยูคยอมไม่สบายหรอ สีหน้านายไม่ค่อยดีเลย”
สิ่งเร้าที่อันตรายที่สุดเอียงตัวมามองหน้าผมที่ก้มอยู่
“เปล่าครับ ไม่ได้เป็นไร” ผมปฏิเสธ รีบหันหนีไปทางอื่น
ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมดเลย อย่าเชียวนะ นายต้องทำได้สิ นายอดทนคงสภาพนี้ไว้ได้ตั้งแต่อายุ 15 แล้วไม่ใช่หรอ แค่ซูเปอร์มูนไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่เป็นไร
“ยูคยอม กินนี่มั้ย”
ก้อนกลมๆขาวๆถูกยื่นมาตรงหน้า
กลมๆ ขาวๆ กลมๆ ขาวๆ
“กรร”
“ยูคยอม”
“ห๊ะ ครับ” ผมสะดุ้ง เงยหน้ามา
“กินซาลาเปามั้ย”
ซาลาเปาสีขาวถูกโบกไปมาต่อหน้า
“ไม่ครับ ไม่อยาก ไม่อยากกิน ไม่กิน” ผมรีบรัวตอบจนลิ้นแทบพันกัน พยายามหามองอะไรเหลี่ยมๆแทน
“ซูเปอร์มูนในค่ำคืนนี้ ติ๊ด” ผมหยิบรีโมทกดปิดทีวีทันที
“อ้าว ปิดไมอ่ะ” มาร์คฮยองหันมาท้วง
“ผมหนวกหู รำคาญเสียง”
“หือ” ฮยองร่วมร้านเงยหน้ามองงงๆ “นายแปลกๆไปป่ะเนี่ย”
“ปะ แปลกอะไรครับ ฮ่าๆๆ ไม่แปลกสักหน่อย” ผมรีบหันมาหัวเราะจนตาหยี “แบบว่าซูเปอร์มูนๆๆ พูดบ่อยๆมันฟังแล้วน่ารำคาญยังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆ”
“ไข้ขึ้นป่ะเนี่ย” มาร์คฮยองเดินเข้ามาเอามือแตะหน้าผาก
ว่าแต่ทำไมกลิ่นตัวฮยองวันนี้หอมกว่าปกติ มันเป็นกลิ่นที่ชวน…
“อะไร”
“ครับ อะไร”
“นายอ่ะเป็นอะไร อยู่ดีๆโน้มตัวมาทำไม”
“หา โน้มหรอ” ผมหันซ้ายหันขวา พาตัวเองกลับมายืนดีๆ “เปล่าๆ ผมไม่ได้เป็นไร” รีบปฏิเสธแล้วสะบัดหัวแรงๆ
ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู 4 ทุ่มแล้ว ยิ่งดึกอาการจะยิ่งหนักขึ้น
“ผมไปจัดของตรงโซนขนมนะครับ”
ผมบอกแล้วรีบเดินไปตรงชั้นขนมทันที พอไปถึงก็นั่งลงกับพื้น มือขยุ้มเสื้อตัวเองตรงอก พยายามหายใจเข้าออกช้าๆ นับเลขไปเรื่อยๆ
เลือดในกายสูบฉีดไหลเวียนแรง ขึ้นจนแทบสงบใจไว้ไม่อยู่ ผมพยายามบังคับตัวเองฝืนต้านแรงพลังบางอย่างจากในร่างกาย เงาจากตู้แช่สะท้อนให้เห็นดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีทองก่อนจะกลับมาเป็นสีดำอีก ครั้ง อีกชั่วโมงเดียว อดทนไว้ยูคยอม อดทนไว้
“ยูคยอม ยูคยอม!”
เสียงมาร์คฮยองตะโกนเรียกแล้ววิ่งเข้ามาหา
“เป็นอะไร ทำไมนายมานอนอยู่ตรงนี้!”
“ปะ เปล่า ผมไม่ได้เป็นไร ผะ ผม ผมสบายดี” ผมพูดทั้งหอบหายใจ พยายามสะบัดหัวเรียกสติตัวเอง
“นายตัวร้อนจี๋ ร้อนอย่างกับไฟ ยูคยอม ไม่สบายทำไมไม่บอก มานี่ ลุกขึ้นมาก่อน เดี๋ยวฉันพาไปหาหมอ”
“แล้วร้าน ร้านล่ะ”
“แจ็คสันมันมาแล้ว ไม่ต้องห่วง ลุกขึ้นเร็วเข้า”
“เห้ย นั่นยูคยอมหรอ เป็นไรอ่ะ” ดูเหมือนแจ็คสันฮยองเองก็จะเข้ามาช่วยพยุงผมด้วย
ในวันแบบนี้ประสาทรับกลิ่นของผม จะดีกว่าปกติ และกลิ่นมนุษย์สองคนก็ทำให้ตาเริ่มพร่า แต่ถึงตาจะพร่าผมก็ยังรู้ว่ามาร์คฮยองอยู่ตรงไหน กลิ่นจากตัวรุ่นพี่คนนี้หอมกว่า มันเป็นกลิ่นหอมแปลกๆแบบที่อธิบายไม่ถูก
“เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่ให้” ได้ยินเสียงแจ็คสันฮยองจากที่ไกลๆ
“ไม่เอานะ ไม่ไปโรงพยายาบาล ผมไม่ไปหาหมอ ไม่ไป”
ผมพยายามพูดด้วยเสียงแหบแห้ง ขืนหาหมอแล้วกลายร่างอยู่ตรงนั้น มีหวังถูกจับเข้าห้องทดลองแหงๆ ไม่เอานะ
สติผมเริ่มขาดหายเป็นช่วงๆ แต่ในที่สุดก็ดูเหมือนว่ารุ่นพี่ที่ทำงานคนนี้จะไม่ได้พาผมไปหาหมอ แต่พามาที่ห้องตัวเองแทน
“ดื้อจริงๆ เป็นเด็กหรือไงถึงได้กลัวหมอ”
มาร์คฮยองพยุงผมไปนอนบนเตียง
“อย่าอยู่ใกล้ผม ไปห่างๆนะ” ผมพยายามพูดเตือน
“บอกให้ฉันไปห่างๆแล้วมือนายจับแขนฉันไว้ทำไม” คนอายุมากกว่าถามขำๆ ค่อยๆถอดเสื้อผมออกไปด้วย
“หอมจังเลย” ผมยกมือเรียวมาสูดดม
ป๊อก โดนทุบหัวเข้าให้
“ไข้ขึ้นแล้วโรคจิตหรอ อยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันไปเอายากับผ้ามาเช็ดตัวให้”
“ไม่เอา อย่าไปนะ”
“เดี๋ยวมา”
มาร์คฮยองแกะมือตัวเองออกแล้วเดินหายไป
ผมลุกขึ้นนั่งโงนเงน ทั่วร่างมันร้อนไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคุมตัวเองอยู่ ร่างกายยังไม่ได้เปลี่ยนไป ผมเดินลงจากเตียง เดินโซเซตามกลิ่นไปจนถึงห้องน้ำ มาร์คฮยองถอดเสื้อเชิ้ตที่เป็นชุดฟอร์มพนักงานออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีขาว เผยให้เห็นไหล่เนียนขาวกับรูปร่างผอมบาง
“อ้าว ลุกมาทำไม”
คนที่กำลังง่วนอยู่กับการหาผ้ามาเช็ดตัวให้ผมหันมาแล้วเดินมาใกล้
“ฉันบอกให้นอนอยู่เฉยๆไง”
ไม่พูดเปล่า มือยังจับหน้าผมวัดอุณหภูมิไปด้วย
ผมมองหน้าหวานสวยที่ยังคงตั้งใจ สำรวจอุณหภูมิบนตัวผม ภาพในคลองจักษุพร่ามัวก่อนจะกลับมาชัดเจน สติสลับวูบไปวูบมา กลิ่นหอมอบอวล ผิวกายเนียยละเอียด ต้องการ ต้องการ ต้องการ ต้องการครอบครอง
มือคว้าจับเอวบางดึงเข้าหา โน้มตัวเข้าไปใกล้คนที่ยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่
“นายตัวร้อน อื้อ”
ประกบริมฝีปากร้อนผ่าวลงบนริม ฝีปากสีชมพูปิดกั้นทุกคำพูดของคนตรงหน้า รสสัมผัสวาบหวามทำให้สติสัมปชัญญะปลิดปลิว ยิ่งบดจูบรุกเร้า ล่วงล้ำเข้าไป กวาดลิ้นเกี่ยวพันอย่างหิวกระหาย วงแขนโอบรัดคนในอ้อมแขนให้เข้ามาแนบชิด ในหัวมีแต่คำว่าต้องการครอบครอง จะครอบครองทั้งหมดของคนตรงหน้า
แรงขัดขืนไม่ได้ทำให้ผมสะทก สะท้านแต่อย่างใด ไม่สนแม้คนในอ้อมกอดจะดิ้นรนจากการขาดอากาศหายใจ บดจูบรุนแรงจนพอใจถึงได้ผล่ะริมฝีปากออกลากผ่านแก้มเนียนจูบหนักๆลงมาตามลำ คอขาว มาร์คฮยองหอบหายใจ เรี่ยวแรงถูกเอาไปใช้ในการพยายามสูดลมหายใจเข้าปล่อยให้ผมซุกไซร้โลมเลีย เรื่อยมาจนถึงไหล่ มือสองข้างลากลงไปตามเอวจนถึงกางเกง จัดการปลดกระดุมล้วงและค่อยๆถอดมันออกจากด้านใน ปากยังคงจูบลากไปตามไหล่บาง คนกำลังพยายามเอาอ๊อกซิเจนกลับเข้าปอดตัวเองสะดุ้งเฮือกตอนมือผมค่อยๆจับ ปราการด่านสุดท้ายดึงลง
“หยุดนะ!” เสียงตะโกนพร้อมกับแรงเฮือกหนึ่งพุ่งเป็นหมัดเสยเข้าใต้คางจนผมเซถลา
มาร์คฮยองผลักผมแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำไปโดยไม่สนกางเกงยีนส์ของตัวเองที่กองอยู่
ผมหันมองตาม ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีทอง ความเร็วเหนือมนุษย์ทำให้พุ่งไปถึงตัวคนที่ตั้งใจจะปิดประตูห้องนอนแล้วขังตัวเองอยู่ในนั้น
ปึง!
เสียงแขนผมฟาดเข้ากับประตู กั้นมันไว้ก่อนจะเดินเข้าไป คว้าแขนคนกำลังหนีกระชากเข้าหาตัว
“เป็นบ้าอะไรขึ้นมา! ปล่อยฉัน!”
มาร์คฮยองก้มตัวพยายามจะพุ่งหนีผ่านตัวผมออกจากห้อง แต่ก็ถูกผมจับล็อคเอวไว้แล้วลากไปโยนลงบนเตียง
“ยูคยอมหยุด!”
เสียงร้องห้ามดังลั่นแต่ผมไม่สน พุ่งเข้าไปกดร่างบางไว้ก้มลงฝังจมูกลงซอกคอขาว
“ฉันบอกให้หยุด!”
มาร์คฮยองทั้งผลักทั้งดิ้นแต่ก็ถูกผมกดไหล่ไว้
“หยุดเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะไม่ปรานีนาย!”
เสียง ตะโกนร้องห้ามกลายเป็นคำสั่งกราดเกรี้ยว บรรยากาศรอบกายเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างกะทันหันแต่ผมไม่สนใจ ร่างกายของคนตรงหน้าตอนนี้ดึงความสนใจผมออกจากทุกอย่าง
“คิมยูคยอม!”
เกิดแรงผลักมหาศาลจากฝ่ามือบางที่ปัดเข้าใส่ตัวผมซึ่งลอยหวือออกจากเตียงไปกระแทกกำแพงห้องทันที
โครม!
ความ รู้สึกเจ็บที่หลังทำให้สติกลับคืนมา ผมมองมือตัวเอง เล็บแหลมคมงอกออกมาช่วงเสี้ยววินาทีที่ถูกเหวี่ยงตามสัญชาตญาณคว้าฉีกเอา เสื้อกล้ามของคนใต้ร่างมาด้วย ดวงตาสีทองมองไปยังร่างบนเตียงที่ลุกขึ้นนั่งหอบ ดวงตาของรุ่นพี่ที่คิดว่ารู้จักดีเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ริมฝีปากเผยอขึ้นให้เห็นเขี้ยวสีขาวในด้าน
“แวมไพร์”
ผมพูด อย่างตกตะลึง เพราะต้องใช้ชีวิตตัวคนเดียวตั้งแต่เด็ก ทำให้ไม่เคยมีใครสอนเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าแวมไพร์ ที่รู้มีเพียงแค่ผีดิบดูดเลือดที่มีดวงตาสีดุจเลือด เขี้ยวแหลมคมและเป็นศัตรูกับมนุษย์หมาป่า
“มนุษย์หมาป่างั้นหรอ”
อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาด้วยความตกตะลึงไม่แพ้กัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เปิดตัวกบฏเลือดสาด 55555
ความคิดเห็น