UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #49 : Ep.49 - Slaughter

UNagain.49 – Slaughter

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...ท่ามกลางความคิดอันพลุ่งพล่านและสถานการณ์อันยุ่งเยิง เกลกำลังมุ่งหน้าออกไปผ่านห้องพักนับไม่ถ้วนของศูนย์วิจัย ซึ่งยามนี้กลับถูกเติมแต่งไปด้วยเลือดและเปลวเพลิงคุกรุ่นระอุ

คล้ายกับ 2 ปีก่อน เหมือนกับตอนที่ไอแซคบุกเมืองมาไม่มีผิด

“บ้าจริง! ไปอยู่ที่ไหนกันนะ?”

ชายหนุ่มกวาดขวามองซ้ายโดยไม่หยุดเท้า กระนั้นสิ่งที่พบก็มีเพียงซากศพของเหล่าอสุภะทดลองไม่ก็เมดสาวบางส่วนนอนตายเกลื่อนอยู่กับพื้นราวกับเป็นโศกนาฏกรรมฉากหนึ่ง

เคร้ง!

ทันใดนั้นเองเสียงปะทะกันของโลหะก็ดังขึ้น——

ราวกับตอบรับคำเชิญ เบื้องหน้าของเขาพลันปรากฏแรงระเบิดขนาดย่อมทะลุผ่านกำแพงอีกฟากเข้าซ้อนซ้ำ บรึ้ม! แรงกระทำนี้ส่งผลให้เกลกระเด็นออกไปไกลร่วม 10 เมตร ทั้งนี้เพราะเขามีร่างกายเป็นกึ่งอสุภะ แรงระเบิดจึงสร้างได้เพียงรอยไหม้กระแค่ภายนอก ชายหนุ่มสบถในใจแล้วเหม่อมองไปตรงหน้า

สิ่งที่พบก็คือบ๊อบกับไมค์กำลังสู้กันอยู่

เปรี้ยง!

หอกในมือบ๊อบเสือกแทงเข้าอย่างจัง กระนั้นอีกฝ่ายกลับไหวตัวทันยก《ดูแรน • ดอล》ขึ้นต้านรับ กระบวนท่าของทั้งคู่ล้วนรวดเร็วเหนือคำบรรยาย เกลซึ่งเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าถึงกับกลั้นหายใจแน่น

“อันเดต! บดขยี้มันซะ..!”

ทันใดนั้นไมค์ก็คำรามลั่น ณ เบื้องหลังของมันเผยให้เห็นกลุ่มอันเดตนับสิบโผทะยานเข้าใส่บ๊อบอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงลอบวิตกคิดเข้าไปสนับสนุน ทว่าตอนนั้นเอง——

“เจ้าโง่! ความสามารถบงการไม่ได้มีแค่แกคนเดียวหรอก!”

ฮู่มมมมมมมม! ราวกับขานรับต่อคำพูดของบ๊อบ เบื้องหลังชายผิวสีพลันปรากฏกลุ่มอสุภะพุ่งปะทะเข้าใส่อันเดตราวกับกองทัพหุ่นเชิด อะไรกัน!? เกลลอบตระหนกในใจ การกระทำของสองคนนี้หากให้คิดก็คงมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

.....นั่นคือทั้งคู่สามารถควบคุมอสุภะกับอันเดตได้!

แต่ได้ยังไง? หรือว่านี่เป็นเพราะพลังของอาคมงั้นเหรอ?

“มัวยืนเซ่ออะไรอยู่ไอ้หนู!?”

บ๊อบตวาดออกมาพลางทะยานร่างเข้าคว้าหมับกลางตัวของชายหนุ่ม ท่ามกลางสถานการณ์ชุลมุนระหว่างอสุภะและอันเดต ทั้งสองกลับหลบหนีออกมาปล่อยให้ไมค์พัวพันอยู่กับศัตรูตรงหน้า มันว่า “หยุดนะ! นี่คุณคิดจะหนีรึไง!?” ออกมาดังลั่น โดยที่บ๊อบยังคงก้าวออกไปอย่างไม่หยุดยั้ง

“ฮ–เฮ้ย! ปล่อยชั้นลงนะ!”

“จัดให้!”

กระทั่งเกลออกปาก แล้วบ๊อบตอบรับ ชายผิวสีจึงชะงักฝีเท้าไว้กลางคันพร้อมกับง้างมือออกซัดร่างของเขาออกไปปะทะต่อประตูเหล็กเบื้องหน้า เปรี้ยง! ความรุนแรงนี้เล่นเอาซะประตูเหล็กบุบจนแตกหัก ส่วนเกลแม้จะมีร่างกายที่ถึกทน ทว่าความเจ็บปวดอย่างสาหัสเองก็แผ่ซ่านออกมาจนชาไปหมด

“อ–อ่อก! ทำบ้าอะไรของแก.....”

“หุบปากแล้วตามชั้นมา”

ไม่พูดเปล่า บ๊อบพลันคว้าหมับเข้าคอเสื้อลากเขาเข้าสู่ตัวห้อง แม้จะไม่สบอารมณ์เพราะการกระทำของอีกฝ่าย ทว่าตอนนั้นเองชายหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้นสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของสภาพแวดล้อม

ห้องนี้ก็คือที่ๆแฟนของบ๊อบอยู่

———เจ้าหมอนี่พาเรามาทำไมกัน? แม้จะสงสัย กระนั้นเกลกลับไม่เอ่ยปากออกไป ขณะเดียวกันเป็นเพราะแสงไฟจากห้องทดลองตัวเขาถึงได้รู้สึกตัว ว่าบ๊อบในตอนนี้มีสภาพดูไม่จืดเลยแม้แต่น้อย ทั่วตัวของเขาล้วนมีแต่บาดแผลและรอยฉีกขาดของเสื้อผ้ากระจุยกระจายเต็มไปหมด บ๊อบโยนกระดาษแล้วว่า

“เอานี่ไป” โดยมีเกลยื่นมือไปรับ แล้วกล่าว “นี่มันอะไร?”

“สูตรยาที่แกตามหาไง”

“.....!?” เกลถึงกับตะลึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตั้งสติได้แล้วว่า “ทำไมกัน? ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังคิดใช้งานชั้นอยู่แท้ๆ” ซึ่งอีกฝ่ายแค่นเสียงหัวเราะว่า “ชั้นอยากให้แล้วจะทำไม? รึว่าไม่อยากได้กัน?”

“ก็แค่สงสัย”

“หึหึหึ.....นั่นสินะ จะว่าไงดีล่ะ?”

บ๊อบเงยหน้าจ้องแทงค์น้ำขนาดใหญ่อย่างใจเย็น แล้วว่า——

“ก็แค่คิดจะสร้างบุญคุณให้ เพราะต้องการให้นายพาหล่อนหนีไปล่ะนะ”

“.....หล่อนนี่หมายถึงแฟนของนายสินะ?”

บ๊อบพยักหน้าแล้วเอ่ยต่อ “จากที่เห็นตอนนี้ ดูท่าพวกมันจะโผล่หัวออกมากันหมดแล้วสินะ ตัวชั้นแม้จะเป็น <แจ๊ค> ทว่าการรับมือต่อ <โฟลทเอช> ถึงสี่คนพร้อมกันคงเป็นไปได้ยาก”

ฟู่! ทันทีที่บ๊อบสับสวิตซ์ลง น้ำในแทงค์ใสจึงเหือดแห้ง พร้อมกันนั้นแก้วกระจกเองก็เลื่อนเปิดออกส่งร่างของหญิงสาวผล็อยหล่นลงสู่อ้อมอกของเขา บ๊อบกอดเธอไว้แน่นพลางเหยียดยิ้ม

“ถ้ารอดไปได้ เราต้องได้เจอกันอีกแน่”

หมอนั่นเปรยออกมาเบาๆ ก่อนจะส่งเธอให้เกลรับช่วงต่อพลางว่า “ฝากด้วยล่ะ”

เปรี้ยง!

“โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้! <เชสเซอร์ • แจ๊ค> !” ทันใดนั้นร่างของไมค์จึงปรากฏขึ้น ณ มุมห้อง ดูท่ากองกำลังอสุภะจะไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้ บ๊อบตระหนักอย่างนั้นจึงเดาะลิ้นว่า “ตายยากเย็นซะจริงนะ” ส่งผลให้อีกฝ่ายกระตุกคิ้วเปล่งประกายอาฆาตแย้งกลับไป ตอนนั้นบ๊อบจึงย้ำสติของเกล

“มัวรออะไรอยู่?” เขาสะบัดหน้าไล่ “ไปได้แล้ว”

“.....ไม่กลัวว่าชั้นจะฆ่าแฟนนายทิ้งรึไง?”

คำพูดสวนกลับนี้ ส่งผลให้ชายตรงหน้าลอบหันมองมาครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ “แกทำไม่ได้หรอก” ก่อนจะเอ่ยย้ำ “เพราะยัยนั่นน่ะแข็งแกร่ง แม้จะเป็นตอนที่หลับอยู่ก็เถอะ”

“หา?”

“กล้าดียังไงถึงละสายตาไปจากผม!?”

ชั่วพริบตานั้นเองไมค์พลันทะยานเข้าใส่ด้วย《ดูแรน • ดอล》เปรี้ยง! ปรากฏประกายไฟวูบวาบขึ้นพักหนึ่ง “ไป..!” บ๊อบตวาด ส่งผลให้ชายหนุ่มได้แต่สบถว่า “อย่ามาสั่งชั้น!” อย่างไม่สบอารมณ์

กระนั้นเกลก็เลือกปฏิบัติตามแต่โดยดี

เขาอุ้มร่างของอิสตรีสาวออกจากห้องทิ้งให้ทั้งสองคนรบรากันไปแบบหนึ่งต่อหนึ่ง  ไมค์ว่า “เท่านี้คุณก็หมดตัวช่วยแล้ว ถ้าหากว่าตะกี้คุณยอมให้ชายคนนั้นยื่นมือล่ะก็––”

เปรี้ยง!

ลำแสงทมิฬจาก《โมกขศักดิ์》พลันพุ่งทะยานเข้าใส่ไมค์อย่างจัง การจู่โจมอย่างกะทันหันยากหลบหลีกนี้ส่งผลให้แขนซ้ายของศัตรูเลือนหายไปอย่างฉับพลันไร้ร่องรอย “.....!” บุรุษหนุ่มถึงกับตกตะลึง

“ข–แขนของผม อุ.....อ้ากกกกกก~!”

อันเดตหนึ่งใน <โฟลทเอช> พลันแผดร้องออกมาอย่างสาหัส ขณะเดียวกันบ๊อบจึงแสยะยิ้มง้างหอกอาคมในมือเตรียมซ้ำอีกฝ่ายแดดิ้น ทว่าก่อนจะทันได้ลงมืออะไรไปนั้นเอง——

ป่งงงงง!

กำปั้นเหล็กขนาดใหญ่พลันซัดใส่บ๊อบเข้าอย่างจัง

.....ผู้ลอบทำร้ายนั้นก็คือหนึ่งในโฟลทเอช【บลูซ】

“ไมค์ แกนี่มันน่าสมเพชซะจริงน้า” อันเดตโฟลทเอชเอ่ยเสียงเรียบ ทางด้านไมค์เองก็แค่นเสียงอย่างเดือดดาลกลับไป “ไสหัวไป! ชายคนนี้เป็นเหยื่อของผม..!” จากนั้นมันจึงร่ายบริกรรมแล้วว่า

“จงลุ่มหลง【อันเดต】!”

ฟู่! ทันใดนั้นทั่วร่างของมันจึงปรากฏรอยปริแตก ขณะเดียวกันเนื้อหนังเองก็แปรเปลี่ยนเป็นสีดำเช่นเดียวกับแขนที่ขาดหายก็กลับกลายเป็นฟื้นคืนดังเดิมอีกครั้ง ดวงตาสีแดงฉานแผ่ประกายเย็นเยียบ บลูซผิวปากว่า “โฮ่! แปลงร่างแล้วสินะ”

รูปลักษณ์ของไมค์และบลูซนั้นจัดเป็นเอกลักษณ์

แม้ทั้งคู่จะมีลักษณะเหมือนกัน แต่ก็ต่างไปจากอันเดตลิ่วล้อก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง ทั่วทั้งร่างของทั้งสองมีเกราะเหล็กสีดำปกคลุมอยู่ พร้อมกันนั้นก็มีกระบังหมวกเรียวแหลมคล้ายกับปากกาประดับไว้

.....นี่คือคุณสมบัติของอันเดตโฟลทเอช!

ทว่าคุณสมบัติพิเศษนี้ไม่ใช่มีเพียงแค่พวกมัน บ๊อบซึ่งเลือดท่วมศีรษะแตกได้ใช้《โมกขศักดิ์》ยันพื้นต่างไม้ค้ำ แล้วเย้ย “คิดว่าใช้ร่างแปลงแล้วจะล้มชั้นได้สินะ?” ก่อนจะหัวเราะร่วนออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...ก็ดี! ถ้างั้นก็เอาให้รู้ดำรู้แดงไปเลย!”

กึด! ชายผิวสีกำหอกแน่นพลางร่ายบริกรรมในใจ “ระหว่างพุทธกับคริสต์ <ความว่างเปล่า> กับ <ความรัก> ใครกันแน่ที่จะเหนือกว่ากัน!”

บ๊อบตวัดหอกไปเบื้องหน้า แล้วคำรามลั่น——

“จงหายไป【อสุภะ】!”

۞۞۞