คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : บทที่27 คนประหลาด [3]
บทที่27
คนประหลาด [3]
“โอ้?”
เธอหมุนแขนพลิกตัวออกจากการเกาะกุม ตวัดมีดเข้าใส่ ชายหนุ่มยกมือขึ้นต้าน ต่างคนต่างส่งแรงผลักจนกระเด็นออกไปหลายก้าวเท่า
ๆ กัน
ลักซ์กระโดดเข้าใส่ ด้วยความเร็วที่เหนือกว่าทำให้ชายหนุ่มถูกโถมจนล้มลง มีดของคนทั้งคู่เข้าปะทะกัน เด็กสาวใช้มือที่ว่างอยู่บีบคออีกฝ่ายไว้แน่น
‘ลักซ์! อาจารย์บอกว่าห้ามวิวาทระหว่างผู้สมัคร!’
เสียงเตือนทำให้นางจำต้องชะงัก หล่อนถอนหายใจ
ดีดตัวออกห่างจากชายหนุ่มด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย
เสียงระฆังเตือนหมดเวลาดังสนั่น ลักซ์กลอกตา
ยกยิ้มอย่างยียวนส่งให้ชายหนุ่ม จงใจเดินเข้าไปกระแทกไหล่อีกฝ่ายก่อนพุ่งตัวจากไป
ดวงตาสีเหล้าองุ่นหรี่ลง เขามองไปยังทิศทางที่สาวเจ้าพุ่งหายไปอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเคลื่อนกายอย่างรวดเร็วตามไป
เมื่อมาถึงจุดนัดพบ ลักซ์ก็คืนการควบคุมแก่อาเรนเซียทันที ชายชุดดำปรากฎตัวขึ้นหลังจากเธอมาถึงเพียงไม่ถึงนาที เป็นความเร็วที่น่าประทับใจจนสาวเจ้าที่หลบอยู่ภายในอดจะยิ้มไมได้
“ขอบคุณที่รักษาเวลานะคะ” อาจารย์ฮันน่าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กมากันครบแล้ว “อย่างแรก
พวกคณะอาจารย์ต่างเห็นว่ามีคนทำผิดกฎเยอะมาก ดังนั้น...”
การที่อาจารย์สาวเงียบไปทำเอาหลายคนตัวเกร็ง แม้แต่อาเรนเซียเองยังหน้าเปลี่ยนสี ผิดจากลักซ์ที่นอกจากไม่สนใจแล้ว ยังมีหน้ามาร้องเพลงให้ฟังอีกต่างหาก
“ก่อนการสอบจะเริ่ม ข้าได้แจ้งไว้ชัดเจนแล้วว่าห้ามผู้เข้าสมัครทะเลาะวิวาทกัน แต่ก็ยังมีหลายคนที่กระทำ สำหรับพวกนี้จะถูกหักสามสิบคะแนนนะคะ”
มีคนจำนวนไม่น้อยที่หน้าซีดลง บางคนถึงขั้นทรุดลงไปกองกับพื้น ส่วนอาเรนเซียนั้นกะพริบตาปริบ ๆ ไม่เข้าใจอาการของคนอื่น ๆ แม้แต่นิดเดียว
แค่สามสิบคะแนนเท่านั้น ทำไมทุกคนดูตกใจนัก?
สัตว์อสูรอาคมเหล่านี้ไม่ได้แข็งแกร่งเลยสักนิด แค่โจมตีด้วยเวทใหญ่ ๆ สักครั้งก็สังหารได้อย่างน้อยสิบตัวแล้ว ดังนั้นแค่สามสิบคะแนน นางสามารถเก็บได้โดยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
ความคิดแสนซื่อนี้อาจทำให้ใครหลายคนโกรธจนร้องไห้ได้
มันอาจจะง่ายมากสำหรับอาเรนเซียที่แต่กำเนิดแก่นเวทก็มีขนาดที่น่าอัศจรรย์ นางอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เก่งกาจระดับตำนานจนเป็นเรื่องปกติ เลยไม่ได้รู้สักนิดว่าตัวเองนั้นได้ล้ำหน้าเด็กคนอื่นไปกี่ช่วงตัวแล้ว
ไม่ใช่แค่อาเรนเซียที่ไม่ร้อนใจในคะแนนที่เสียไป คู่กรณีอย่างพ่อหนุ่มชุดดำเองก็ดูไม่ได้ยีหระใด
ๆ สักนิด
อาจารย์สาวมองอาการของเด็ก
ๆ ด้วยสายตาตายด้าน แต่เมื่อเลื่อนมามองคู่วิวาทคู่หนึ่งก็ถึงกับต้องขมวดคิ้ว นางจำได้ดีว่าบุตรีขุนนางชื่อดังกับพ่อหนุ่มผู้มีประวัติน่าสงสัยนั้นได้ทำการวิวาทกัน ออกจะรุนแรงกว่าคู่อื่น ๆ เสียด้วยซ้ำไป ทว่าดูสองคนนั้นเถอะ
พวกเธอทำเหมือนว่าตัวเองไม่ได้กระทำผิดใด
ๆ ต่างมีสีหน้าไร้ความทุกข์ร้อนจนเข้าขั้นไร้อารมณ์
หรือว่าพวกนั้นคิดว่าตัวเองไม่ผิด?
ไม่น่าใช่ สองคนนี้แทบจะฆ่ากันตาย อย่างไรก็หนีกฎห้ามวิวาทไม่พ้น ไม่มีทางที่ทั้งคู่จะไม่รู้ แต่อาจจะเป็นเพราะ...ไม่มีใครสนใจคะแนนที่เสียไป
หากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็คงได้แต่ถอนหายใจ
ไม่สนใจสามสิบคะแนน? หึ! สองคนนั้นคิดว่าตัวเองเก่งนักรึไง
“พบกันใหม่ในสัปดาห์หน้านะคะ ขอให้ทุกคนโชคดี”
นางกล่าวจบก็ดีดนิ้ว ร่างของคนหลายพันเลือนหายไปทันที เหลือไว้ก็แต่ตัวเองที่ยังคงยืนจดจ้องกระดาษในมือไม่วางตา
บนกระดาษที่เคยมีแต่ชื่อผู้เข้าสมัครเริ่มปรากฏตัวเลขขึ้นที่ท้ายชื่อ หล่อนมองหาชื่อของเด็กสองคนนั้นทันที อยากรู้นักว่าจะได้คะแนนเท่าไหร่กันบ้าง
กระดาษถูกพลิกไปมาด้วยความรวดเร็ว ไม่นานก็หยุดลง ดวงตาของฮันน่าค่อย ๆ เบิกกว้าง มือสั่นขึ้นมาจนแทบจะประคองปึกกระดาษไว้ไม่อยู่
คะแนนของฝั่งชายหนุ่ม หล่อนว่าน่าตกใจแล้ว
ไม่คาดว่าของบุตรีขุนนางผู้นั้น...จะน่าสะพรึงกว่ามาก!
หลายวันต่อมา
ลักซ์นั่งขัดสมาธิเท้าคางมองภาพอดีตด้วยสีหน้าตายด้าน ตัวเธอที่ร่างกายหายเป็นปกติอย่างว่องไวถูกลากไปอาบน้ำอีกครั้ง
ให้ตาย นางกลายเป็นสุนัขไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย?
เด็กสาวส่ายหน้า หันไปสนใจภาพหน้าแสงแทน มองดูอาเรนเซียที่กำลังตรวจเช็คความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกพลางเอ่ยเย้า
“ดูดีนี่เจ้าหญิง”
คนถูกแซวสะดุ้งโหยง ใบหน้าแดงก่ำทันที ลักซ์อดจะส่งเสียงหัวเราะ(เยาะเย้ย)ให้อีกฝ่ายอายเล่นไม่ได้ ยิ่งเห็นใบหน้างามแดงเถือกยิ่งอารมณ์ดี
อาเรนเซียอยู่ในชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าสีม่วงอ่อน ชั้นด้านในเป็นผ้าขาวจับจีบซ้อนกันหลายสิบชั้น ด้านบนเป็นรูปแบบคอเต่า แขนยาวเข้ารูปแล้วไปเปิดเป็นแขนกว้างตรงช่วงข้อมือ รอบเอวพันด้วยริบบิ้นสีแดงเข้มเป็นโบว์ใหญ่ทางด้านหลัง ศีรษะประดับหมวกปีกกว้างเข้าชุดกัน
แม้ชุดนี้จะดูเหมือนเป็นเสื้อผ้าที่ดูเกินจริง ทว่าอันที่จริงการใส่ชุดเดรสทรงสุ่มยาวกรอมเท้านั้นพบเห็นได้ทั่วไปอย่างมาก ชุดกระโปรงสั้นพอดีเข่าแบบที่หล่อนใส่เป็นประจำต่างหากที่แปลกสำหรับผู้หญิงในวัยเริ่มโตเป็นสาว เนื่องจากแบบนั้นจะนิยมในเด็กมากกว่า
หล่อนดูโดดเด่นมากเมื่อใส่เสื้อผ้าที่หรูหราเช่นนี้ มองดูมุมไหนก็สัมผัสได้ถึงราคาที่คนชั้นกลางลงไปยากจะจับต้องได้ของเจ้าเสื้อตัวนี้
ทว่าสำหรับครอบครัวเวลด้านั้น เสื้อผ้าเหล่านี้ไม่ใช่ตัวที่แพงที่สุด ออกจะค่อนไปทางถูกเสียด้วยซ้ำไป
...คนรวยนี่มันคนรวยจริง
ๆ
อาเรนเซียถอนหายใจอย่างนึกเอือมคนขี้แกล้ง พาร่างเดินออกจากห้องลงไปยังสวนด้านหลังเพื่อรอให้ถึงเวลาที่นัดกับน้องชายเอาไว้
อิริคซึ่งเดินตรวจตราอยู่แถวนั้นหันกลับมาทำความเคารพอาเรนเซียอย่างสุภาพ ใบหน้าหล่อเหลาแม้ไม่ได้หยิ่งทระนงเหมือนตอนแรก แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความเย็นชาจนยากจะคาดเดาอารมณ์
คนที่ตั้งใจมาเพื่อเดินเล่นฆ่าเวลายิ้มพร้อมผงกหัวรับ
‘ขอฉันคุยกับเขาหน่อย’
เด็กสาวเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมถอยออกจากหน้าแสงแต่โดยดี
ลักซ์เดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม มุมปากหยักยิ้มติดชั่วร้าย เขารับรู้ได้ทันทีถึงการเปลี่ยนแปลง รีบทิ้งตัวลงคุกเข่า ก้มศีรษะทำความเคารพนาง
“ไงอิริค...”
เธอลูบไล้ใบหน้าของเขาอย่างอารมณ์ดี แตะนิ้วค้างนิ่งอยู่บนริมฝีปากบางน่าหลงใหลนั่นเนิ่นนานก่อนจะเคลื่อนมือไปลูบลำคอของเขา
ชายหนุ่มโอนอ่อนตามอย่างเชื่อฟัง ไม่มีอาการขัดขืนใด ๆ แถมยังดูจะเชิญชวนอยู่เล็กน้อยเสียด้วย...
เธอหรี่ตามองเขา ตบเบา ๆ อย่างอ่อนโยนไปที่แก้ม ทางนั้นเองก็ตอบรับสัมผัสเป็นอย่างดี เขายกมือขึ้นกุมมือเธออีกที เคลื่อนริมฝีปากจุมพิตเข้ากลางฝ่ามือเบา ๆ
ลักซ์หัวเราะหึ
ๆ รู้สึกหมั่นเขี้ยวจนอยากจะยีหัวอีกฝ่ายแรง
ๆ แล้วกอดหนัก ๆ สักที
เขาทำตัวขี้อ้อนซะจริง
หากอิริคกำลังพยายามทำตัวขี้อ้อนดังแมว เขาก็ประสบความสำเร็จยิ่ง!
ตอนนี้หล่อนแทบจะมองเห็นหูและหางงอกออกมาจากตัวชายหนุ่มแล้ว
...ไม่รู้ว่าจะมีหญิงสาวกี่ล้านคนที่ต้องหลั่งน้ำตา กับการชื่นชมชายหนุ่มรูปงามได้เสียของเช่นนี้ของลักซ์ ท่าทางเย้ายวนเหล่านี้เหมือนแค่แมวตรงไหน!
เขาคือปีศาจชัด ๆ ปีศาจที่จะทำให้คนตกไปในห้วงเสน่หา!
แต่ก็นั่นแหละ ลักซ์เคยสนใจสิ่งใดบ้าง? ในเมื่อนางปักใจเชื่อไปแล้วว่าท่าทีเหล่านี้ของเขาคือแมว อิริคก็ต้องเป็นแมวให้เธอ!
ความคิดเห็น