คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Chapter}}}:26>>งานโรงเรียน 2(100%)
“นี่แก! แกทำอะไรลูกน้องสุดน่ารักสุดดวงใจของชั้นกันห๊า”อายะหรือหัวหน้าชมรมถ่ายภาพพ่วงชมรม สสมช. (สมาคมสาวโมเอะแห่งชาติ) เมื่อเห็นลูกน้องกำลังจะขึ้นสวรรค์อยู่รอมมะร่อจึงต่อว่าชิเอกิและชิอากิ (เหตุที่ไม่ด่าโมโมกะเพราะเป็นชมรมคนรักสาวโมเอะจึงถนุถนอม+เทดทูนสาวโมเอะดั่งชีวิต-ไอ้ลำเอียง-ไรเตอร์) ระหว่างที่อายะกำลังโวยวายอยู่นั้นมือยาวของอายะปัดไปถูกหน้าสึนะเข้า
“โอ๊ย!!”เสียงหวานของสึนะดังก้องขึ้นมาเมื่อมือของอายะต้องผิวเนียนสวย เมื่ออายะได้ยินเสียงถึงกับหน้าถอดสีรีบเข้าไปจะดูแลเป็นการใหญ่เพียงแต่
“โว้ย! ใครขวางทาง…ฟะ”อายะที่รีบหันไม่ดูต่ท้าตาเรือชนเข้ากับร่างหนึ่งถึงกับทำให้เจ้าตัวเซล้มไปทีเดียว แต่เมื่อจะไปต่อว่ากลับพูดไม่ออกเพราะร่างนั้นแผ่รังสีอำมหิตดำทมึนเต็มพิกัดทำเอาอายะอ้าปากค้างพูดไม่ออก
“สึนะ…เป็นอะไรไหม?”ร่างนั้นคือมิโฮะที่เสร็จจากการลองชุดและตอนนี้มิโฮะอยู่ในชุดพ่อบ้านกำลังลูบหน้าสึนะเบา ๆตรงรอยมือของอายะสายตาเป็นห่วงเต็มที่อย่างเห็นได้ชัดทำเอาสึนะหน้าแดงแต่เนื่องจากเคียวโกะอยู่ด้วย (ห่าง ๆ) จึงพยามสะกดความอายไว้ ด้านโมโมกะเห็นมิโฮะออกมาในชุดพ่อบ้านก็กำลังจะพูดชมแต่เมื่อคิดดูอีกทีกลับรู้สึกแค้นแปลกที่ตัวเองอดได้ชุดพ่อบ้าน…แต่เมื่อคิดดูอีกทีเนื่องจากมิโฮะใส่แล้วเหมาะกว่าก็ยกให้ได้เพราะเราเพื่อนกันT-T (แหมมิตรภาพของเพื่อน)
“มะไม่เป็นไรหรอก^ ^”สึนะตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง มิโฮะจึงค่อยโล่งใจและยิ้มออก
“งั้นทำงานดีกว่าเนอะ^^”เมื่อชุ่มชื่นใจแล้วมิโฮะจึงมีกำลังที่จะทำงาน แต่ชุ่มชื่นได้ไม่เท่าไหร่ก็…
“ฮาเซกาวะ นี่ของโต๊ะสี่ นี่ของโต๊ะห้า นี่ของโต๊ะสาม เอ้า ๆอย่าช้า”ชิอากิสั่งรัวเป็นชุดทำเอามิโฮะมึนตึ้บต้องเสริฟโต๊ะนู้นโต๊ะนี้จนมือเป็นระวิง
“เอ้า ๆอย่าอู้นะมิโฮะ…ซู้ดดด”โมโมกะนั่งซดชาสบายใจอยู่กับชิเอกิ
“^-^”>>มิโฮะ (ปึ้ด!-ฟิวขาด)
“^-^;”>>โมโมกะ (เวรล่ะตรู)
ตื้ดดดด<<เซ็นเซอร์ภาพไม่น่าดูเด็กต่ำกว่า12ปีควรได้รับคำแนะนำส่วนเด็กที่มีอายุ13ปีขึ้นไปโปรดใช้จินตนาการในการวิเคราะห์
“คร้าบ ๆผมขอโทดคร้าบT[]Tจะไม่อู้แล้วคร้าบ”โมโมกะทำหน้าเหมือนจะร้องให้หัวโนปูดขึ้นมาลูกเบ้ง ๆ โมโมกะตอนนี้กำลังเร่งเสริฟออร์เดิร์ฟให้โต๊ะต่าง ๆจนมาถึงโต๊ะหนึ่ง
“ราเม็งได้แล้วเมี๊ยว^^…..เฮ้ย!!!”โมโมกะที่เอาอาหารไปเสิร์ฟเมื่อมองหน้าลูกค้าถึงกับแหกปากออกมาอย่างลืมตัว
“หนวกหู- -+++”ชายผมดำในชุดสูทกับท่านั่งอันเป็นเอกลักษณะ เก้าอี้สีแดงขอบทองขายาวยืดออกกินอาณาเขตถึงโต๊ะด้านหน้าตาเรียวจ้องโมโมกะขวาง ๆ
“คะ…ค่ะ”โมโมกะรีบชิ่งออกจากโต๊ะนั้นทันทีแต่มิวายเหลือบไปมองหลายครั้ง
“แฮ่!!!”
“ว๊าย!…โธ่เอ๊ยมิโฮะเองหรือ”โมโมกะที่กำลังเหม่อมอง ‘ซันซัส’ เพียงแต่เธอไม่ได้มองด้วยความชื่นชมแต่มองท่านั่งอันเป็นเอกลักษณะต่างหากจึงไม่รู้ตัวว่ามิโฮะซุ่มอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่
“มีอะไรกันหรือ?”สึนะถือถาดเสิร์ฟมาหาพวกโมโมกะทำหน้าแอ๊บแบ๊ว
“ฮ่ะ ๆชั้นแกล้งโมโมกะนิดหน่อยน่ะสึนะคุงเสิร์ฟของโต๊ะไหนหรอ?”
“โต๊ะนั้นน่ะ”สึนะชี้ไปทางโต๊ะที่ซันซัสนั่งอยู่ โมโมกะหน้าซีดเพราะสองคนนี้ยังไม่รู้ว่าใครที่นั่งอยู่ตรงนั้น
“น่าแปลกนะแถว ๆนั้นบรรยากาศดีแท้ ๆกลับมีคนนั่งแค่คนเดียว”สึนะเอียงคอทำหน้าสงสัย
“นั่นสิคงไม่มีเจ้าถิ่นนั่งอยู่หรอกเนอะ^O^”มิโฮะพูดออกไปไม่ได้คิดแล้วก็หัวเราะกับสึนะสองคน
‘นับถือทักษะการเดามั่วของยัยนี่จริง ๆแม่นชะมัด= =’โมโมกะคิดในใจ
“โอ๊ะชั้นต้องเอาไปเสิร์ฟแล้วล่ะช้าเดี๋ยวลูกค้าจะบ่นเอา”สึนะวิ่งฉิวไปทางโต๊ะที่ซันซัสนั่งโมโมกะจะเรียกแต่ไม่ทันเสียแล้ว
“เนื้อย่างที่สั่งได้แล้วเมี๊ยว^ ^….เฮ้ย!!ซันซัส”มาอาการเดียวกับโมโมกะเป๊ะ ซันซัสปร่ายตามองเล็กน้อยก่อนจะทำสีหน้าแปลก ๆที่สึนะไม่เข้าใจ
“ทำไมแกแต่งตัวแบบนั้น”ซันซัสถามเรียบ ๆแต่เสียงเข้มปั๊ด
“อะเอ่อ ๆ มีคนให้แต่งน่ะ^^;”สึนะพูดถู ๆไถ ๆไปรู้สึกอยากออกไปจากตรงนี้ใจจะขาด
‘มามาดเจ้าถิ่นเลยอ่ะมิน่าบรรยากาศดี ๆมีคนนั่งแค่คนเดียวเพราะคน ๆนี้นี่เอง’สึนะคิดในใจหวาด ๆตัวเริ่มสั่นเล็กน้อยเพราะซันซัสปล่อยจิตสังหารออกมาเต็มที่พร้อมรบทุกอัตราศึก
“………………”สึนะเงียบ
“……………………”ซันซัสเงียบ
ทุกอย่างอยู่ในความสงบไร้เสียงใด ๆทั้งสิ้น สึนะเริ่มเข้าทรงแล้วตอนนี้เหงื่อแตกพลั่ก ๆ
‘อยากออกไปจากตรงนี้หนูกั๊ว!!! ขนาดสิบปีที่แล้วยังน่ากลัวนี่สิบปีข้างหน้าทั้งน่ากลัวทั้งสยองเลยอ่ะ’สึนะคิดในใจ (ปล.เหล่าวาเรียที่อยู่ในนามิโมริตอนนี้เป็นร่างในอีก10ปีข้างหน้านะเออยกเว้นมาม่อน)
“เฮ้! สึนะคูงงงงออร์เดอร์มาอีกแล้วไปกันเถอะ^^”มือสวรรค์ลากสึนะออกมาจากนรกได้สำเร็จ มิโฮะทำการลากสึนะจากพื้นที่เสี่ยงต่อภัยอย่างเร่งด่วน
“สึนะคุงขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อนชั้นบอกไม่ทัลล์TOT”โมโมกะขอโทษเป็นการใหญ่
“มะไม่ต้องขอโทษหรอก^^;”
“สึนะใจดี๊ดี^ ^”โมโมกะทำท่าจะกระโดดกอดสึนะแต่ก็โดนฝ่าพระบาทาของมิโฮะกันไว้ก่อน
“โฮ๊ะ ๆๆๆกำลังจะทำอะไรมิทราบ ^*^”มิโฮะซาดิสม์ยิ้มปล่อยจิตสังหาร
“โฮ๊ะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆกรุณาเอาTEENของเธอไปไกล ๆได้ไหมมันต่ำเกิน^^++++”โมโมกะก็ใช่ย่อยปล่อยจิตสังหารมาประทะกับมิโฮะจนเกิดเป็นภาพเอ๊ฟเฟ็คกระแสไฟฟ้าจากตาของทั้งสองพุ่งใส่กัน
“โอ้! นะนี่มันจิตสังหาร!!”>>ลูกค้า1กำลังทำหน้าตื่นตระหนก
“โอ้นี่มันช่างรุนแรงเหลือเกิน”>>ลูกค้า 2 กำลังลุ้นพร้อมทำเสียงหล่อ
“เฮ้อ! แล้วจะได้ทำงานกันไหมเนี่ย”ชิอากิบ่น
“อืม…นั่นสิ”ชิเอกิพยักหน้า
“ให้ตายสิเจ้าสองคนนี่…หยะ!!”ฮานะที่ดูอยู่นานจะเข้าไปห้ามแต่แล้ว
“เฮ้ยยย!!! ไอ้บอสเวรแกอยู่นี่รึเปล่าวะ!”เสียงดังขนาดทำแก้วแตกได้ดังมาจากทางประตูหนุ่มผมยาวสลวยสวยเก๋สีขาวสุดเท่มองกวาดไปทั่วห้องตาสอดส่ายหาบอสของตน
“ชั้นไม่อยู่”เสียงเย็นตอบไปเรียบ ๆแต่ดูเหมืนอีกฝ่ายจะรับมุก
“งั้นเหรอ…เฮ้ย! ถ้าไม่อยู่แกจะตอบชั้นได้ยังไงฟะ”สควอโล่กำลังจะหันหลังออกจากประตูอยู่แล้ว พอรู้ตัวจึงค่อยหันมาตวาดใส่ (แหมรั่วไปมั๊ง) ซันซัสไม่ตอบแต่นั่งจิบกาแฟต่อไปเมินใส่ศรีภรรยา…เอ๊ย! สควอโล่ ทำเอาหลามเลือดขึ้นหน้า
“ว๊อย!!! ไอ้บอสเวรแกต้องไปเคลียร์เอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะแกซะเดี๋ยวนี้เลย”สควอโล่เดินมาโวยใส่ซันซัสนักเรียนที่นั่งทานอาหารกันอย่างเป็นสุขขีก็ต้องหยุดการกระทำทันใด แต่น่าแปลกที่ซันซัสยอมลุกแต่โดยดีและเป็นคนลากสควอโล่ไปเองทำเอาผู้ที่มาโวยวายหน้าเอ๋อร์ไปทีเดียว ร้านเข้าสู่โหมดปกติได้ไม่นานหลังพวกซันซัสออกไปก็มีเสียง
“อะอา~ หยุดนะซัน…ซัส…อืม~ อย่านะตรงนั้นมัน อ๊า~” (ปล.เรื่องนี้ไร้ฉาก Nc นะเออร์ไม่มี๊ไม่มี-แล้วไอ้คำพูดชวยส่อนี่มันอะไรฟร๊ะ-คนอ่าน)
“พรูด!!O///////O”ผู้ที่ดื่มน้ำอยู่พ่นออกมาทันใดทำให้ผู้ที่อยู่ใกล้ๆ ต้องเสียสละใบหน้ารับน้ำบ่อใหญ่ ๆจากปากของคนพ่นแต่ดูจะไม่สนใจเท่าไหร่นักเพราะตอนนี้เหล่าสาว ๆหนุ่ม ๆ(วาย ๆ)ทั้งหลายกำลังเงี่ยฟังเสียอย่างใจจดใจจ่อในห้องเงียบกริบ!
“อย่าโวยไปน่า…แกโดนบ่อยยังไม่ชินอีกหรือ” (ปล.ย้ำเรื่องนี้ไร้ฉาก Nc ทั้งสิ้น) ตอนนี้ทั้งห้องตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“อา~ ดีใจจริง ๆที่ได้เกิดมา Ho yes!”<<มิโฮะเอามือปิดจมูกที่ตอนนี้มีกำเดาทะลักเต็มที่ส่วนอีกมือก็กำหมัดแววตาเปล่งประกาย
“ชั้นด้วยGood job!!!”<<โมโมกะก็ไม่น้อยหน้าทิษชู่หมดไปสามม้วนยังหยุดกำเดาไม่ได้ตอนนี้กำลังยกนิ้งโป้งให้แววตาเคลิ้มฝัน
"นี่ร้านคาร์เฟ่นะไม่ใช่คาบาเร่ = ="<<ชิอากิ กุมขมับมองหน้าเพื่อนสองคนและลูกค้าในร้านอย่างปลงตก
"มันกลายสภาพนานแล้วล่ะ"<<ชิเอกิ พูดเรียบ ๆ พลางเดินเก็บจานตามโต๊ะ
เหล่าหนุ่ม สาว (วาย) เห็นด้วยกับคามคิดข้างต้นและต่างยกนิ้วให้กับสิ่งที่ได้ยินทุกคนทำหน้าเคลิ้มฝันทำการจิ้นไปไกลถึงโลกหน้าเรียบร้อย (ปล.เรื่องนี้ไร้…แอ๊ก!!!-โดนถีบจากผู้อ่าน) เพียงแต่ไม่นานความฝันก็ต้องทลายลง
“มาฟังอะไรกันหือ?”
“อ๊าคคค!!!”
เลวี่ (ในชุดแม่บ้านสีชมพู) ทำหน้าหลอน ๆโผล่ออกมาจากประตู มีไอดำทมิฬเป็นแบล็ค (แบล็คจริง ๆ) กราวอยู่ด้านหลังทำเอาผู้ที่อยู่ในโลกสีม่วง (?) หลุดออกฉับพลัน กำเดาที่ไหลไม่หยุดเมื่อครู่ตอนนี้แห้งขอด จากที่น้ำลายไหลตอนนี้ทุกคนรีบกลืนน้ำลายและรีบหันไปทำสิ่งที่ตนทำค้างอยู่ พนักงานเสิร์ฟรีบเสิร์ฟอย่างเอาเป็นเอาตาย พวกที่ทานอยู่ดูเหมือนจะหมดอารมณ์อย่างแรงทิ้งเงินและจากไปดื้อ ๆ โมโมกะและมิโฮะค้าง
O[]O!!! No!!>>หน้าแบบนี้ พอเลวี่เดินจากไปเข่าของทั้งสองก็ทรุดฮวบลงทันควันมีไอดำที่แสนมืดมนออกมาจากทั้งสอง พวกเธอเดินไปที่มุมห้องและนั่งลำลึกความหลังอันแสนสุขก่อนจะหลับตาลงช้า จบบริบูรณ์ (บริบูรณ์บ้านแกสิไอ้ไรเตอร์!!!-ผู้อ่าน)
“เป็นเอามากนะ= =”ชิเอกิมองอย่างอนาถตา แต่ก็สะดุ้งเมื่อนึกถึงหน้าหลอน ๆของเลวี่
“นั่นสิ- - ไม่รู้จะอะไรนักหนาเวอร์ชะมัด”ชิอากิโผล่หน้าออกมาจากห้องครัว
(- -++ ) ชิ้งง ง ง
โมโมกะและมิโฮะหันพร้อมกันไปที่ชิอากิ ร่างที่เหมือนซอมบี้เคลื่อนไปช้า ๆ
“มันสำคัญนะว๊อย!!!”จู่ ๆมิโฮะก็กรอกคำพูดลงหูของชิอากิ
“จะมาตะโกนใส่หูชั้นทำด๋อยอะไรฟะห๊า!!!”โดนชิอากิอัพเปอร์คัทไปทีนึง
“ถ้าขาดวายชีวิตก็ไร้สีสันเซ่! แล้วไอ้บ้านั่นมันทำลายบรรยากาศอันแสนสุขไปซะสิ้นเลยทำแบบนี้ได้ไงT[]T”โมโมกะพูดกรอกใส่หูของชิอากิทั้งยาวและดัง
“แล้วทำไมแกไม่ไปบอกไอ้ล่ำนั่นล่ะ (วะ) มาบอกชั้นทำส้นอะไรมิทราบ”ชิอากิใช้ท่าเยอรมันซูเคร็ทล้มโมโมกะลงได้อย่างสวยงาม(คำว่าไอ้บ้าและไอ้ล่ำคือเลวี่นะเออร์-ไม่บอกเขาก็รู้ฟ่ะ) ชิเอกิ (กรรมการจำเป็น) ชูมือชิอากิขึ้น
“ชิอากิชนะไปอย่างสวยงาม”ชิเอกิประกาศ
‘ติง~ติ๊งติงติง~ นักเรียนโปรดทราบขณะนี้เข้าสู่ช่วงการแข่งขันวิ่งของนักเรียนชายค่ะ นักกีฬาคนแรกดาวเด่นชมรมเบสบอลยามาโมโตะ ทาเคชิคุงค่า>O<’พิธีกรประกาศเสียงแจ่มใส เหล่าลูกค้าที่กำลังทานอาหารในซุ้มห้อง2/Aรีบวางจานลงทันใดเบียดเสียดกันจะออกไปก่อนให้ได้ คงจะมีก็แต่โมโมกะที่ทำสีหน้าเบื่อหน่าย
“ไอ้บ้าเบสบอลนั่นมันมีดีอะไรนักหนานะถึงมีแต่คนชอบ - -”จู่ ๆโมโมกะก็โพลงขึ้นมาเบา ๆพอให้มิโฮะ ชิเอกิและชิอากิได้ยินกันถ้วนหน้าแต่สิ่งที่คาดไม่ถึงดันตามมา
“เมื่อกี้ว่าไงนะยะ ยัยเสลดเป็ด”ผู้หญิงคนหนึ่งที่ท่าทางเป็นหัวโจกเดินเข้ามาบอกได้หลายคำว่า ‘ล่ำ ดำ ถึก’โมโมกะลอบกลืนน้ำลาย เธอต้องชะเง้อคอมองเนื่องจากสวนสูงที่ห่างกัน แล้วคิดในใจ ‘เวรแล้วตรู’
“เอ่อ ^^; คุณพี่มีอะไรหรือคะ”โมโมกะยิ้มเนียน ๆด้วยท่าที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากยามาโมโตะ
“ใครพี่แก!”ผู้หญิงคนนั้นกระชากเสียงถามตาเขียวปั๊ด แล้วจู่ ๆก็มีพวกรุ่นพี่ปีสามมากรูกันเต็มห้องแต่ละคนบอกได้คำเดียวว่า หนูกั๊ว!!!
“บังอาจมากที่มาต่อว่าทาเคชิคุงแบบนี้ต้องมีตบสั่งสอน”รุ่นพี่คนหนึ่งเดินแทรกออกมาเธอมีผิวคล้ำแดดนิ้วมือมีพลาสเตอร์แปะทุกนิ้วเสื้อเขียนด้วยอักษรตัวใหญ่ว่า ‘ชมรมวอลเล่บอลนามิโมริ’
“ship lost!!!”โมโมกะอุทานเบา ๆนึกภาพตัวเองโดนตบแทนลูกวอลเล่บอล แค่คิดก็สะท้านแล้ว ไม่น่าเชื่อว่ายามาโมโตะมีแฟนคลับมากมายขนาดนี้แถมยังเป็นนักกีฬากนทั้งคอกเลย (เอ่อโมโมกะขาคนนะคะไม่ใช่สัตว์มันจะได้มาเป็นคอก)
“ขอโทษนะคะตอนนี้ได้เวลาพักร้านแล้วค่ะเราจะปิดร้านเพื่อไปเชียร์กีฬากรุณาไสหัวออกไปด้วยค่ะ^^”ชิอากิเดินเข้ามาบอกพร้อมเชยคางของรุ่นพี่ขึ้นทั้งที่ส่วนสูงอยู่ต่างกันมาก ช่างเป็นท่าทางที่ยียวนได้โล่จริง ๆ
“ไอ้น้องหลีกถ้าไม่อยากตาย”รุ่นพี่ดูท่าจะยุขึ้นซะด้วย แต่ชิอากิก็ไม่น้อยหน้าตอกกลับอย่างเจ็บแสบ
“อุ๊ย! หนูไปเป็นน้องคุณพี่หน้าเหียกตั้งแต่เมื่อไหร่หรอคะ”ชิอากิจงใจพูดเน้นย้ำให้แสบไปถึงทรวง
“กรี๊ด! ชั้นจะตบแก”ร่างใหญ่ถลาเข้ามาแต่ชิอากินิ่งเฉยไม่หลบ โมโมกะจะพูดห้ามแต่ด้วยความตกใจจึงพูดไม่ทัน มิโฮะเอามือปิดตาชิเอกิไม่ให้ดูฉากบู๊ (?)
“เฮ้~ทำอะไรอยู่เหรอครับ^^”เสียงหนึ่งสะกดความสนใจของทุกคนไว้ บุคคลที่กำลังง้างหมัดจะต่อยหยุดทันควัน ใบหน้าทะเล้นมุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อยก่อนเดินเข้าไปหาสาวร่างใหญ่
“คึหึหึ ไม่ทราบว่ากำลังทำอะไรอยู่หรือครับตอนนี้เขาให้ลงไปที่สนามไม่ใช่รึไง”มุคุโร่ที่ก้าวเข้ามายืนประจันหน้ากับสาวใหญ่แต่ตอนนี้เธอหลบตามุคุโร่เป็นพลันลวัน
“อะเอ่อมุคุโร่ซังคือพวกเราแค่จะสั่งสอนที่…”คำพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ มุคุโร่ตอนนี้แม้กำลังยิ้มแต่เขาแผ่รังสีอำมหิตออกมาจนรู้สึกได้
“หืม~สั่งสอนอะไรนะครับ”
“มะไม่มีอะไรค่ะขอตัวก่อน”สาวใหญ่ใจเล็กหน้าซีดก่อนจะขอตัวและวิ่งออกไปพร้อมลูกน้องอย่างเร็วโมโมกะลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่กำลังจะเอ่ยขอบคุณแต่ก็ชะงัก
“ขอบ…เฮ้ย! นายมาอยู่นี่ได้ไง!!”โมโมกะชี้หน้ามุคุโร่อย่างลืมตัวชิเอกิ มิโฮะและชิอากิก็ออกอาการชะงักเล็กน้อย
“คึหึหึ~ไม่ได้สังเกตกันเลยหรือครับผมมาอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้วและในฐานะนักเรียนของนามิโมริดูเครื่องแบบสิครับ”มุคุโร่หมุนตัวโชว์เครื่องแบบนามิโมริให้พวกโมโมกะดู ในที่นี้คงมีแค่สึนะล่ะมั้งที่รู้ว่ามุคุโร่มานั่งอยู่ในร้านตั้งนานแล้ว = =
“มุคุโร่แล้วโคลมล่ะ”สึนะเอ่ยปากถาม มุคุโร่หันมาแต่ยังไม่ทันตอบก็หลุดหัวเราะออกมาซะก่อน
“คึหึหึหึหึหึหึไม่ว่าจะมองมุมไหนชุดนั่นก็เหมาะกับคุณดีนะครับซาวาดะ สึนะโยชิคุง”คำพูดนั้นทำเอาสึนะหน้าแดงซ่านต้องหลบตามุคุโร่ก่อนจะโพลงออกไปว่า
“ช่างหัวชั้นเถอะน่า!!!”มิโฮะที่มองกริยาอันแสนโมเอะของสึนะแล้วก็อดที่จะหน้ามืดไม่ได้แต่น่าแปลกที่
ทำไมน่ารักขนาดนี้นะ!!!>>มิโฮะ,มุคุโร่ =////=มุคุโร่กับมิโฮะดันคิดเหมือนกันซะงั้น (ปล.เรื่องนี้ไม่เน้นวายนะจ๊ะ)
ระหว่างทางไปสนามแข่งกีฬา สึนะได้ถามมุคุโร่ว่าทำไมถึงมาที่นามิโมริและแต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะมุคุโร่แถไปเรื่อย แต่มุคุโร่นั้นสถานะในตอนนี้คือรุ่นพี่ของพวกสึนะเพราะอยู่ปี 3 มีดีกรีหนุ่มฮอตของนามิโมริที่ได้รับความนิยมสูงสุดทั้งที่เข้าเรียนไม่ถึงเดือน แถมยังเป็นคนเดียวที่กล้าประทะคารมกับฮิบาริจึงทำให้เป็นที่หวาดกลัวของครูและนักเรียนเป็นอย่างมากแต่ทั้งที่ดังถึงขนาดนั้นพวกสึนะและโมโมกะกลับไม่รู้ช่างเป็นพวกที่ไม่ทันสมัยเอาซะเลย
“ก็มันไม่ใช่เรื่องของเรานี่นา- -”>>ชิเอกิ
“ขี้เกียจสนใจเว้ย -*-”>>มิโฮะ
“ไม่สนไอ้พืชไร่นี่อยู่แล้ว = -=”>>โมโมกะ
“สนแล้วได้อะไรล่ะ-_-”>>ชิอากิ
โถ~ความคิดแต่ละคนช่างประเสริฐหาสิ่งใดเปรียบ= = >>ไรเตอร์
V
V
V
V
ตอนต่อไปสู่งานกีฬาโรงเรียนอย่าลืมติดตามชมกันน้า >O<!!!
Hai rou
ความคิดเห็น