คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : Chapter }}}.31>>การประลองที่ถูกหยุดลง
Sayurichan:สวัสดีค่า! ท่านผู้อ่านก่อนอื่นแนะนำตัวนะคะ (ผ่านมาจะครึ่งเรื่องแล้วเพิ่งมาแนะนำตัว- -) ข้าพเจ้ามีนามว่า ซายูริจังค่า ^O^ (เรื่องนั้นรู้แล้วโว้ยย!!!-โดนกะละมังปาหัว) ท่านผู้อ่านคงจะสงสัยกันล่ะสิว่า ‘ทำไมจู่ ๆ อีนี่นึกคึกออกมาแนะนำตัว’ จะแถลงไขให้ทราบค่า พอดีช่วงนี้ซายูริติดสอบและหม่อมแม่งดใช้คอมจึงไม่อาจอัพนิยายได้ต้องประทานโทษจริง ๆค่า T^T บอกตามตรงว่าคิดพล๊อตไว้ซะเต็มหัวแต่มันไม่มีโอกาสให้พิมพ์ลงคอมน่ะสิคะ
ผู้อ่าน:ตอนนี้ก็ได้ใช้คอมแล้วนี่ทำไมไม่อัพล่ะ - -Sayurichan:โหะ ๆๆๆแบบว่าไม่ได้อัพซะนานพล๊อตเรื่องก็เต็มหัวพอมีโอกาสอันน้อยนิดซายูริก็ไม่รู้จะริเริ่มยังไง ^^; บวกกับความขี้หลงขี้ลืมเข้าไปอีกเลยไม่รู้ว่าจะไปยังไงจะต่อตรงไหนอ่าน้า~
Sayurichan: เพราะฉะนั้นวันนี้ซายูริเลยมีรายการ
Sayurichan: ก่อนอื่นเลยขอเชิญพิธีกรรับเชิญในวันนี้! คุณ
รีบอร์นค่า!!!
พื้นเปิดออกเป็นวงกลมรีบอร์นในชุดสูธสีขาวทนั่งไขว้ขาอยู่บนเก้าอี้โผล่ขึ้นมาอย่างเท่
Sayurichan: สวัสดีค่ารีบอร์น ^O^
Reborn: สวัสดี
Sayurichan: เอาล่ะค่ะพิธีกรพร้อมขอเชิญแขกรับเชิญที่เป็นตัวหลักของเรื่อง 4 สาว Ahsy Angel ค่า!!! >[]<
โมโมะ:ดีฮับ >-<
ชิอากิ: ดีค่า ^^
มิโฮะ:โอ๊ส! ^O^
ชิเอกิ: …สวัสดี -O-
Sayurichan:ขอถามคำถามเลยนะคะ ทั้งสี่คนคิดยังไงกับการที่ตัวเองได้มายังโลกนี้คะ?
โมโมะ:อืมม…อยากไปแอบถ่ายรูปสึนะ อยากไปสต๊อกเกอร์ฮิบาริ อยากกดดีโน่ อยากฯลฯ -.,-
ชิอากิ: กดไลค์ >O<
Sayurichan:แต่ละข้อหารุนแรงทั้งนั้นเลนะคะ^^; (เหงื่อตก)
ชิเอกิ: อืม… เห็นด้วย
มิโฮะ: สามี (สึนะ) อยู่นี่จะให้ภรรยาไปไหนล่ะ ><
โมโมะ: - -
ชิเอกิ: = =
ชิอากิ: ยังกะเค้าอยากให้อยู่ (พูดเบา ๆแต่จงใจให้ได้ยิน)
มิโฮะ: -*- แง่งง
ชิเอกิ: อุ๊ย! หมาน้อย *O*
มิโฮะ: อยากตายเรอะ!!
โมโมะ: เอิ่มก็รู้นะว่าพวกเธอแบบว่า… ปูนซีเมนต์เรียกพี่แต่เรากำลังออกรายการอยู่นะช่วยเก็บอาการหน่อยเหอะ ^^; (<<ที่พูดนี่หวังดีล้วน ๆนะจ๊ะ)
Reborn:พวกเธอนี่สนิทกันดีจังเนอะว่ามั๊ยซายูริ
Sayurichan: ถ้าสนิทกันปานจะฆ่ากันตายล่ะก็ไม่เถียงค่า ^^;
ขณะนี้เกิดเหตุการณ์ขนาดย่อม ๆในรายการขอตัดไปโฆษณาก่อนค่ะ…
ไม่ว่าคุณจะหนาวกายหรือหนาวใจ เสื้อโค๊ทตรา เคี้ยวหญ้าคุงจะทำให้คุณอบอุ่นใจเหมือนมีเลือดท่วมตัวตลอดเวลา ด่วน! ซื้อเสื้อตอนนี้จาก 1880 บาท เหลือเพียง 1827 บาทเท่านั้น ยังไม่พอ!! หากสั่งซื้อด้วยบัตรเครดิตในเครือ D18 เรามีบริการส่งโดยแถมคนใส่
โทร 1880592769 ด่วนสินค้ามีจำนวนจำกัด!!!
มาต่อนิยายจากตอนที่แล้วกันเล้ย!!!
“ชิส์ โดนเผยของลับแบบนี้ไม่ชอบเลยแฮะ =A=”มิโฮะพึมพำ
“ไอ้ไม้บรรทัดเฮงซวยนั่นน่ะเหรอของลับ เธอนี่มันไร้รสนิยมสิ้นดี - -”และแล้วทั้งสองคนก็เปิดฉากโต้วาทีกันอีกครั้ง
“ฮึ น่าเบื่อชะมัด - - ฮ้าวว~”ฮิบาริหาวอย่างไม่เกรงใจใครแต่ถึงมันจะดูไร้มารยาทเพียงไหนก็ยังมีคนกรี๊ดให้
“อ๊าคคคคค!!!! น่าร๊ากกก >< กล้อง ๆๆๆ”<<โมโมกะ
“เมื่อไหร่คู่นี้จะสู้กันเสร็จเนี่ย - -”ชิเอกิเริ่มง่วงเพราะตามบทสนทนาอันเผ็ดมันส์ของชิอากิและมิโฮะไม่ทัน
“ฮ่ะ ๆ นั่นสินะจะว่าไปตอนที่ฝึกกันก็มีเหตุการณ์แบบนี้บ่อยน่าดู”ดีโน่ยิ้มแหยะ ๆ
“โว้ย! รำคาญแล้วรีบ ๆจบซักทีเอาอาวุธออกมาเร็ว ๆเด้”มิโฮะที่เถียงแพ้โวยวายอยากจบการต่อสู้ที่ยืดเยื้อนี่ซักที
“ย่อมได้”ชิอากิที่กำลังยกขลุ่ยขึ้นจรดริมฝีปากแต่ก่อนจะได้เริ่มเป่าเพลงก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้น
“ประลองเหรอน่าสนุกนะคะ^^”น้ำเสียงน่ารัก ๆแต่แฝงไปด้วยจิตสังหาร ผู้ที่สามารถจับจิตสังหารได้ก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าผู้มาใหม่นี้ไม่ใช่เล่น ๆ
เพียงแค่เธอเดินผ่านเหล่าผู้ชมก็ทยอยกันหลับใหลไม่นานเธอก็มาหยุดยืนยังหน้าของผู้ร่วมประลองและผู้ชมที่ชิดขอบสนามมากที่สุด
“ยินดีที่ได้รู้จัก เค้าชื่อเคย์นะ^^”เด็กน้อยที่เมื่อครู่เต็มไปด้วยจิตสังหารแต่ตอนนี้เหลือเพียงความโมเอะกำลังยิ้มหน้าระรื่นผมสีเหลืองสั้นประบ่าพริ้วไสวตามลม เมื่อแสงอาทิตย์สาดกระทบเหมือนกับว่ามันจะสามารถส่องประกายได้ราวกับเป็นพระอาทิตย์ดวงที่สอง
“เธอ!!!”ทุกคนในสนามต่างงุนงงเพราะไม่เคยเจอผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ก็มีเสียงดวยวายดังขึ้น
“เฮ้!น้องสาว มาขัดจังหวะพี่แบบนี้มีธุระอะไรจ๊ะ^^*”มิโฮะเค้นเสียงถามแต่อีกฝ่ายกลับตอบกลับเสียงแจ๋ว
“เค้ามาหาคน”เสียงของผู้มาใหม่กดต่ำ มือขวาของเธอมีเปลวไฟธาตุอรุณห่อหุ้มอยู่แต่ก่อนจะทำอะไรไปมากกว่านั้น…
“หยุดเดี๋ยวนี้! ทุกคนออกห่างจากเธอ!!!”เทอริอาลี่ปรากฎตัวขึ้นในสภาพเหนื่อยหอบเหงื่อโทรมกาย ส่วนอีกฝ่ายที่โดนขัดส่งสายเย็นชาพร้อมปล่อยจิตสังหารขนาดที่ว่าถ้าคนจิตไม่แข็งพอก็อาจสลบได้ง่าย ๆ
“อึก!!”
“เค้าอุตส่าไม่ทำรุนแรงแล้วนะ ยังจะดิ้นรนหาที่ตายทำไม”เคย์ยกมือขึ้นหันไปทางเทอริอาลี่ แล้วยิงไฟธาตุอรุณขนาดใหญ่ที่มีความบริสุทธิ์สูงไปทาง เทอริอาลี่ ยิ่งเธอเหนื่อยหอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงไม่มีแม้แต่แรงจะขยับกายหนี
“คุณเทอริอาลี่!!!”ทุกคนตะโกนก้องเมื่อเห็นพลังไฟขุมใหญ่พุ่งกระแทกร่างของเทอริอาลี่
“อ่อนแอจังเลยไม่น่าเชื่อว่าเป็นลูกดะ…!!!”เถาวัลย์พุ่งออกมาจากพื้นดินรัดร่างของเคย์ไว้แต่ไม่น่าตื่นตกใจเท่ากับร่างที่น่าจะแหลกสลายไปแล้วของเทอริอาลี่กลับรวมตัวขึ้นมาใหม่
“อย่าพูดชื่อของคน ๆนั้นให้ข้าได้ยินอีกเป็นครั้งที่สอง”น้ำเสียงของเทอริอาลี่กดต่ำ หากฟังดูดี ๆจะพบว่าน้ำเสียงนั้นสั่นเครือ
“เฮอะ!!! เค้าไม่สนจะทำไม… อ๊า!!!!”เทอริอาลี่ดีดนิ้วเถาวัลย์ก็พันแน่นยิ่งขึ้นจนเกิดรอยถลอกขึ้นตามร่างกายของเคย์
“เค้าเจ็บนะ!!!”เทอริอาลี่ไม่ฟังเธอดีดนิ้วอีกทีคราวนี้เถาวัลย์มีหนามแหลมงอกออกมา เรียกเลือดสีแดงสดออกมาจากผิวบอบบางมากมาย
“คุณเทอริอาลี่พอแล้วล่ะ!”ดีดน่พยายามจะหยุดสถานการณ์แต่ไม่สามารถทำได้
“คุณเทอริอาลี่หยุดเถอะครับ”มุคุโร่ที่เดินออกมาจากมุมมืดยิ้มมุมปากเล็กน้อยแววตาฉายแววอ่อนโยน จนเทอริอาลี่เผลอคลายเถาวัลย์ทำให้เคย์หนีออกมาได้
“อ๊ะ! ท่านเดม่อน!!!”สิ้นเสียงใสของเคย์ทุกคนหันไปมองยังมุคุโร่ที่กำลังถอนหายใจ
“ผมไม่ใช่เดม่อนกรุณาอย่าเข้าใจผิด”แม้ว่าจะพูดแก้แต่เคย์ไม่เชื่อโดดเข้ามาเกาะแขนมุคุโร่เหมือนสนิทกันมานาน
“ท่านเดม่อนอย่ามาอำเค้านะ^^”
“หากไม่หยุดเรียกผมด้วยชื่อนั้นผมก้จะไม่ปราณีนะครับ^^”หมอกมารวมตัวกันกลายเป็นสามง่ามที่กำลังจ่อคอหอยของเคย์อยู่
“เอาแล้วไงคร้าบความซาดิสม์ของอาจารย์กระฉูดแล้วทุกคนครับถอยก่อนเป็นอันดีนะคร้าบ~”เสียงกวนประสาทของฟรานดังมาจากลำโพงดูท่าพ่อหนุ่มนี่จะไม่อยากมีชีวิต จากปลายแหลมของสามง่ามที่จ่อคอหอยของเคย์อยู่บัดนี้พุ่งไปหาต้นเสียงกวน ๆ เรียบร้อยแล้ว
จึ๊ก!
“มันเจ็บนะครับอาจารย์”ตามด้วยเสียงเรียบเฉยที่ดังผ่านลำโพงออกมา
“ถ้างั้นก็เลิกแกว่งปากหาส้น (เท้า) ซะทีเถอะครับ^^*”ระหว่างที่สองศิษย์อาจารย์กำลังเริ่มเปิดศึกประสาทกันก็มีเสียงที่เคย์คุ้นเคยดังขึ้น
“เคย์เราเสร็จภารกิจแล้ว กลับได้แล้ว!”ต้นเสียงเป็นเด็กหนุ่มอายุราว 13-14 หน้าตาเหมือนเคย์ราวถอดแบบกันมา
“พี่ไค!!!”เคย์ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงใสแจ๋วกระโดดไปหาพี่ชายอย่างรวดเร็ว
“ภารกิจ? ภารกิจอะไร?”ฮิบาริหน้านิ่งถาม
“หาคนและตอนนี้พวกเราก็เจอแล้ว”
“นั่นมัน”
ไคกำลังอุ้มร่างของใครบางคนเอาไว้อย่างถนุถนอม เมื่อเพ่งมองดูดี ๆทุกคนก็ถึงกับตื่นตะลึง
“โคลม!!!”
“บ้าเอ๊ย! นี่คือจุดประสงค์ของมันงั้นเหรอ!!”เทอริอาลี่สบถ
“ผ่าน FBI ไปได้แสดงว่าฝีมือไม่ใช่เล่น ๆเลย”รีบอร์นพูด
“อย่าให้มันเอาตัวโคลม โดคุโร่ไปได้ อึ๊ก!”เทอริอาลี่ทรุดลง มิโฮะและชิอากิจึงโดดลงจากเวทีประลองมาช่วยประคอง
“สภาพร่างกายแบบนั้นขวางผมไม่ได้หรอกนะ อ้อ ท่านเดม่อนฝากข้อความมา…”
“!!!!!!!!!!!!!!”
“หากอยากได้ตัวสาวน้อยคนนี้คืน ในวันที่พระจันทร์และพระอาทิตย์ปรากฏพร้อมกัน ให้ไปยังที่ ๆแสงสุดท้ายส่องไปถึง ณ ที่นั่นข้าจะรออยู่ อีกอย่าง ท่านเดม่อนฝากข้อความถึงคุณด้วยนะ”ไคหันไปทางเทอริอาลี่
“!!?”
“…เธอยังอยู่ในใจเสมอ…”พูดจบร่างของทั้งสองก็หายไป ทุกคนบนอัฐจันทร์ที่หลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมา
“เจ้านั้น!!!”เทอริอาลี่กัดฟันกรอด ทุกคนงงแต่ไม่กล้าถาม ไม่นานก็มีเสียงโวยวายจากรอบทิศถึงผลของการประลอง
“แย่ล่ะสิยังไม่รู้ผลเลย!!!”มิโฮะและชิอากิอุทานขึ้น
“เสียดายเลยแฮะ = =”>>โมโมกะ,ชิเอกิ
“อา~ พอดีผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยนะคร้าบการแข่งขันจึงเป็นอันยกเลิกนะคร้าบบ~”ฟรานประกาศ
“เห๊!!!”เสียงโวยวายรอบทิศ
“มีปัญหาเรอะไอ้พวกสวะ!”ซันซัสแย่งไมค์ของฟรานมาแล้วใช้เสียงข่มขู่ (?) จนเสียงประท้วงเงียบกริบ แต่ทันใดนั้นเอง
“เฮ้ย! นึกว่าหย่ายมาจากหนายว้า!! มาเด้ตัว ๆ”มีไอ้บ้าไม่รู้ที่ตายไม่รู้ว่าเมาเหล้าในฝันมารึเปล่าถึงกล้าเช่นนี้ พวกสึนะอยากจะตบมือให้กับความกล้าหาญหรอกเพียงแต่เปลี่ยนจากตบมือมาเป็นร้องเพลงงานศพน่าจะรุ่งกว่า
“- -+++++”เพียงส่งสายตาเคะประจำตัวเอ๊ยผู้กองสคอวโล่ก็สั่งการลงไป
“มาม่อนแกสืบมาซิว่าไอ้สวะนั่นมันเป็นใคร อยู่ที่ไหน บิดามารดามันชื่ออะไร บ้านอยู่กี่คน ตัวเลขบัญชีธนาคารเท่าไหร่ เลขบัญชีอะไรเมื่อรู้แล้วจัดการพาคนไปถอนเสาเรือนบ้านมันมาทำโต๊ะนักเรียน เอาอวัยวะมันไปขายในตลาดมืด ถอนเงินในบัญชีมันออกมาให้หมด”
“เฮ้อ! รับทราบผู้กอง”
“เฮอะ!! แค่คำขู่ครายจาปายเชื่อฮ่า ๆๆๆ”
ภายในเวลาไม่กี่วินาทีก็มีโทรศัพย์จากทางบ้านของ ‘ไอ้ไม่กลัวตาย’ ว่า ‘(ตื๊ด>>ใส่ชื่อเอาเอง) มีคนของทางการมาบอกว่าเราใช้ไม้ของเขตป่าสงวนมาทำบ้านตอนนี้เขาถอนเสาเรือนเราออกไปหมดแล้วลูก แถมพ่อของลูกก็ติดหนี้จนต้องเอาลูกไปขายในตลาดมืดเอาเงินมาใช้หนี้…ทำไมเราซวยอย่างนี้ ห๊า!! อะไรนะคุณ ฮืออ ลูกจ๋าเงินในบัญชีของเราติดตัวแดง พ่อก็โดนไล่ออก ชีวิตนี้จบแล้วลูก TOT”
“O{}O!!!!”
แกร๊ก! Is a เสียงโทรศัพท์ตก
“ไปดีมาดีนะ”ทุกคนต่างพึมพำในใจ”เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าไม่ว่าจะเป็นตายยังไงก็ห้ามขัดผู้ที่มีอำนาจสูงกว่าเด็ดขาด
ณ บ้าน ซาวาดะ ทุกคนกำลังประชุมหารือ
“ไอ้ที่ว่าในวันที่พระจันทร์และพระอาทิตย์ปรากฏพร้อมกัน ให้ไปยังที่ ๆแสงสุดท้ายส่องไปถึง มันหมายความว่ายังไงนะ”โกคุเดระร่างความเป็นไปได้ลงกระดาษ
“เราต้องพาตัวโคลมกลับมาให้ได้ แต่…จะทำไงดีล่ะเนี่ย!!!”สึนะกุมขมับจับต้นชนปลายไม่ถูก
“อย่างเพิ่งหัวเสียไปเดชิโม่ เราเชื่อว่าต้องมีทาง”จีอ๊อตโต้พูดเสียงนุ่มลึกฟังสบายหูทำให้สึนะใจเย็นลง
“ทำไมต้องคิดคำยาก ๆด้วยนะถ้าอยากจะให้ไปก็บอกคำง่ายๆมาก็สิ้นเรื่อง - -”มิโฮะบ่นอย่างหัวเสีย
“สมองคิดได้แค่นี้รึไง บางทีอาจจะมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ก็ได้”ชิอากิเอาเหตุผลมาพูด
“อย่าเพิ่งเถียงกันสิ!”โมโมกะชักหมดความอดทน
“เครียดหนอ = =”<<ชิเอกิ
ในระหว่างที่ทุกคนกำลังเคร่งเครียดกันอยู่ แรมโบ้และอี้ผิงวิ่งเล่นกันจนไปกดเปิดโทรทัศน์เข้า
‘รายงานข่าวค่ะ นักวิทยาศาสตร์ยืนยันแล้วว่าวันมะรืนนี้จะมีปรากฏการณ์พระอาทิตย์ทรงกรดสุริยคราส ซึ่งเป็นปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่พระอาทิตย์จะทรงกลดในเวลาเดียวกับที่เงาของพระจันทร์จะบังดวงอาทิตย์และเมืองที่จะเห็นเหตุการณ์นี้ชัดที่สุดก็คือ เมืองนามิโมริค่ะ”
“รึว่า!!!”ทุกคนโพลงออกมาพร้อมกัน
“ในวันที่พระจันทร์และพระอาทิตย์ปรากฏพร้อมกัน ก็คือ…”
“วันที่จะเกิดสุริยคราส!!!!”
Talk:สวัสดีค่าผู้อ่านที่รักยิ่ง กลับมาอัพแล้วค่าหลังจากขี้เกียจมากนาน^O^ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาอัพเลยนะคะ แต่ซายูริจะขยันมากขึ้นค่า>< ขอแรงใจจากทุกคนด้วยนะ
ความคิดเห็น