คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ต อ น ที่ ห นึ่ ง * แรงกระตุ้น = ปาร์คชานยอล (18%)
ต อ น ที่ ๑ * แบคจะสวย
“ แรงกระตุ้น = ปาร์ค ชานยอล ”
ปัง!!
“แล้วมึงก็ไปท้ามันกลับเนี่ยนะ!!”
“ชู่ว..พูดเบาๆหน่อย”
แบคฮยอนยกมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตัวเองให้พ้นจากสายตานับสิบคู่ที่มองมายังเขากับคยองซูเชิงตำหนิ เมื่อครู่หลังจากที่เขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ไอ้หมอนี่จู่ๆก็ลุกก็ขึ้นมาตบโต๊ะดังปังกลางร้านกาแฟหน้ามหาลัย พูดเลยนี่อายมาก..
เมื่อเกือบสิบนาทีที่แล้ว หลังจากที่คยองซูกลับมาจากซื้อน้ำ การแข่งจ้องตาของเขากับคิมจงอินก็เป็นอันจบการแข่งขัน หมอนั่นยิ้มเหยียดๆออกมาก่อนจะควงแม่สาวหุ่นสะบึ้มเดินจากไป ไม่ทันที่แบคฮยอนจะได้นั่งพักหลังจากผ่านสงครามหย่อมๆไป เพื่อนสนิทที่สุดแสนที่รักก็ลากเขามาอยู่ที่นี่ แถมยังจัดการสั่งของโปรดให้เสร็จสรรพ ก่อนจะบังคับให้เขาเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง
“เออๆ แล้วไปท้าอย่างนั้นแน่ใจหรอว่าจะทำได้” คยองซูพูดเสียงอ่อนลง พรางค่อยๆนั่งลงตามที่เพื่อนขอ มือเล็กคว้าชานมที่อยู่บนโต๊ะมาดูดอย่างเอร็ดอร่อยระหว่างรอคำตอบ
“ไม่แน่ใจ”
“ห๊ะ”
“ก็เออ..นั่นแหละ”
“ดีออกแล้วท้าทำไม” แบคฮยอนเขี่ยเค้กในจานไปมาเพราะหมดอารมณ์จะกิน แถมยังรู้สึกขัดใจนิดๆ ที่คยองซูไม่ได้ข้างเข้าตัวเองด้วย แถมยังทำเอือมๆจนเขารู้สึกท้อจนแทบอยากร้องไห้
“เอ๊า! ก็มันโกรธอ่ะ มึงเข้าใจไหมว่ามันโกรธ หรือมึงจะให้กูตอบมันกลับไปว่า ‘เออจ้า! นายด่าฉันมาเลย ฉันยอมรับก็ได้ว่าอ้วน อ้วนแล้วหนักกบาลใคร ความสุขของฉันใครจะสน??’ งี้หรอไม่เอาอ่ะ”
“ปกติก็เห็นพูดแต่แบบนั้น..”
“ตลก”
“ไม่ได้ตลก เมื่อวันก่อนมึงขอตังค์แม่ไปแดกบุฟเฟต์ พอแม่จะไม่ให้เพราะเห็นว่ามึงจะอ้วนเกิน มึงก็โวยวายแล้วบอก ‘แม่อ่ะ ความสุขแบค หนูจะกินแล้วอ้วนมันก็ไม่ได้หนักหัวประธานาธิปดีเกาหลีใต้สักหน่อย’” คยองซูดัดเสียงให้มันแหลมๆ แล้วทำท่าโวยวายประกอบ ในขณะที่แบคฮยอนเริ่มเบะปากตัวเอง
“มึงไม่เข้าข้างกูอ่ะ”
“กูเข้าข้างมึงตลอดเหอะ ตามตลอดจนเสียคนเนี่ย”
“เสียคนอะไร”
“แล้วจะทำยังไงไปท้ามันกลับเนี่ย” คยองซูไม่ได้ตอบคำถามอันแสนไร้สาระของแบคฮยอน ปากรูปหัวใจเอ่ยถามออกไป พร้อมกับทำใบหน้าจริงจัง มือเล็กเอื้อมไปตักเค้กจากจานของเพื่อนร่างท้วมตรงหน้าขณะรอคำตอบ
“ไม่รู้เว้ย”
“...”
“ทำไมมองงั้นอ่ะ”
ร่างท้วมเอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทตัวเตี้ยทำหน้าเหมือนคนปวดขี้มาเป็นสิบชาติแต่ไม่ได้ถ่าย พูดก็พูดเหอะ เรื่องทงเรื่องท้าบ้าบออะไรนั่นเขาไม่ได้คิดมันในสมองด้วยซ้ำ ยอมรับก็ได้ว่าพูดไปงั้นเพราะโกรธที่โดนหมอนั่นดูถูก ส่วนไอ้จะดูดีขึ้นอะไรนั่นไม่ได้คิดในสมองเลย...
“แต่ก็พอคิดได้อันหนึ่ง”
“อะไร”
แบคฮยอนคลี่ยิ้มออกมา ในขณะที่หัวกำลังคิดถึงผลลัพธ์ในวันข้างหน้าที่เกิดขึ้นถ้าทำสิ่งนี้สำเร็จ
“กูจะเข้าฟิตเนส”
“สวัสดีประเทศเกาหลีใต้”
คยองซูยืนขยี้ตามองตึกฟิตเนสที่สุดแสนจะหรูหราตรงหน้า ตากลมโตนั่นเหลือบมองดูเพื่อนสนิทข้างๆที่กำลังยืนยิ้มอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อวานหลังจากที่มันบอกว่าจะเข้าฟิตเนสเขาพยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่หัวเราะเสียงดังกลางร้านกาแฟ ใครมันจะคิดล่ะว่าคนอย่างบยอนแบคฮยอนจะเข้าฟิตเนส...
มอปลายปีหนึ่ง บยอนแบคฮยอนกับน้ำหนัก 60 กิโลกรัม
“เหี้ย! น้ำหนักขึ้นต่อไปกูจะลดน้ำหนักแล้วอีโด้” ไปแดกชาบู..
มอปลายปีสอง บยอนแบคฮยอนกับน้ำหนัก 65 กิโลกรัม
“ค่อยลดก็ได้หว่า..ขึ้นมาแค่ห้าโลเอง” ไปแดกพิซซ่า..
มอปลายปีสาม บยอนแบคฮยอนกับน้ำหนัก 75 กิโลกรัม
“โอ๊ยย! ไม่องไม่อดแล้ว” ไปแดกบุฟเฟ่ห์..
มหาลัยปีหนึ่ง บยอนแบคฮยอนกับน้ำหนัก 80 กิโลกรัม
“จงอินอา..ไม่เอาดิ เขาอ้วนแล้วนะไม่เห็นหรือไง” ไปแดกเค้ก..
เมื่อวานนี้ บยอนแบคฮยอนกับน้ำหนัก 93 กิโลกรัม
“กูจะเข้าฟิตเนส”
ก็อย่างที่เห็นว่าน้ำหนักของแบคฮยอนจะเพิ่มขึ้นถูกๆปี จากที่เคยเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนที่มีสาวๆมาให้ช็อกโกแลต ต่อนี่อย่าว่าแต่ช็อกโกลงช็อกโกแลตเลย แค่เดินเฉียดแม่นางยังกลัวปานว่าเขาเป็นเอดส์อะไรเทือกนั้น ยอมรับก็ได้ว่าตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่งมาเขาก็ค่อนข้างปล่อยเนื้อปล่อยตัว ไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองเท่าไหร่
ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน..
“มึงจะเอาจริงหรอวะ?” คยองซูหันมาถามเพื่อนสนิทตัวเองอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ มองเข้าไปข้างในฟิตเนสดูโล่งเหมือนไม่มีสิ่งชีวิตอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“มีอะไรที่กูพูดแล้วกูทำไม่ได้บ้างวะ”
“ทุกอย่าง”
“ห๊ะ...”
“ทุกอย่างเลยโดยเฉพาะเรื่องลดน้ำหนัก แม่งบอกจะลดๆ สุดท้ายไม่ลด สัจธรรมโลกไปแล้วเกลอเอย” แบคฮยอนรู้สึกถึงความรู้จักเจ็บแปลบทั้งที่หัวใจ และตรงบ่าของตัวเอง ทั้งๆที่เพื่อนตัวเล็กเอามือช้างๆของมันเองตบลงที่บ่าแท้ๆ
“แล้วนี่มึงได้เตรียมตัวอะไรมาบ้างวะเนี่ย”
“อะไรคือเตรียมตัว? เตรียมตัวคืออะไร?”
คยองซูยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองสองสามที มองดูเพื่อนตัวอวบที่ใส่กางเกงบอลกับเสื้อยืดธรรมดาๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวถือโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ เห็นพุงย้วยๆมันแล้วก็อยากจะถีบขึ้นมาตงิดๆ
โง่ได้โล่อีดำถึงได้หลอกได้ไง..
“มึงลากกูมาที่ฟิตเนสนี่ เพื่อจะมาลดน้ำหนักโดยที่ไม่ได้เตรียมตัวห่าอะไรเลย น้ำปงน้ำเปล่า ผ้าเช็ดตัวก็ไม่มีเนี่ยนะ?”
“อ้าว..ต้องเตรียมด้วยหรอวะ น้ำเขาไม่ได้มีบริการหรอ? ผ้าเช็ดตัวเอามาทำไมกูจะกลับไปอาบน้ำที่บ้านอยู่แล้ว?”
แบคฮยอนไม่เข้าใจว่าทำไมโดคยองซูถึงได้ทำหน้าตาเหมือนกำลังจะเป็นบ้าตายอย่างนั้น น้ำเปล่าถ้าที่ไหนไม่มีบริการก็ใจไม้ไส้ระกำเกินไปล่ะ ส่วนอาบน้ำก็อย่างที่บอก เขาจะกลับไปอาบน้ำที่บ้านก็ได้
“เออๆ ช่างเถอะๆ” ว่าแล้วขาสั้นๆของเพื่อนก็ก้าวเข้าไปในฟิตเนสก่อนซะแล้ว
“อ้าวอีนี่...รอกูด้วย!”
18%
เรื่อยๆนะคะ เพราะกิ่งไม่ใช่คนตลก 555555555555 #ficแบคจะสวย
ความคิดเห็น