คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ไล่จับ100%
มาอัพต่อละค่าาาาาจากการสำรวจมามีคนลุ้นคู่ มุคุชินิ กับ ฮิบะซาโยเยอะมากเลยค่าาา
เนื้อเรื่องต่อจากนี้ไปจะเริ่มเพิ่มมุมมองต่างๆของตัวละคร ที่มีต่อกันและมุมมองของแต่ละคู่มาเรื่อยๆนะคะ
ขอบคุณที่ยังติดตามนิยายเรื่องนี้อยู่นะค่ะ รับรองว่าคบรสละครไทย5555555^^
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“หาาาาาาาาาา!!!” เสียงตอบรับจากสี่หนุ่มปลอมกับหนึ่งหญิงจริงดังก้องหลังจากได้ยินประโยคอันน่าสะพรึงจากรุ่นพี่แฝดนรก
“แหมๆ พวกเราก็แค่อยากเห็นเองงง”ประหนึ่งกล้วยหอมจอมซนที่พูดต่อกันเป็นลูกคู่อย่างน่าประหลาด แฝดคนพี่พูดเสร็จปุ้บคนน้องก็พูดต่อได้อย่างน่าขนลุก
“แต่ว่าพวกพี่ไม่บังคับนะจ๊ะ อยากทำก็ทำ แต่ถ้าไม่อยากทำก็แค่ไม่ได้ลายเซ็น” โยรุแทบจะหงายหลังกับคำพูดของรุ่นพี่ อย่างนี้มันก็เป็นการบังคับดีๆนั่นแหละว่าไงๆก็ต้องแต่ง.....แฝดนรกสมชื่อจริงๆด้วย
“ส่วนแพมม่าก็มีชุดน่ารักๆไว้ให้เหมือนกันน่ะ ไม่ต้องห่วง”โซโนซากิ มิองขยิบตาให้แพมม่าเล่นเอาหางตากระตุกรัวแบบเตือนภัยสุดชีพ
“เออ....ขอพวกเราปรึกษากันก่อนได้ไหมคะ?”แพมม่าพูดขึ้น
“ได้สิ ~~~ หวังว่าพวกพี่จะได้ยินคำตอบดีๆนะ”
ว่าแล้วก็รีบสุมหัว.......แพมม่ารีบลากเพื่อนตัวดีสี่หน่ออกมาห่างจากรัศมีการได้ยินของรุ่นพี่
“จะทำยังไงละพวกนาย!! ความลับจะแตกรึเปล่า”แพมม่าถามอย่างเป็นห่วง
“ไอ้จะให้แต่งมันก็ได้อะนะ พวกฉันเดิมทีก็เป็นผู้หญิง ถึงแต่งไปก็ไม่ได้อายหรอก”ซาโยพูด
“ใช่ แต่ปัญหามันอยู่ที่การแต่งตัว พวกพี่นั่นจะจับเราแต่งตัวเองรึเปล่า ถ้าอยู่ๆถูกจับถอดเสื้อละก็จบเห่ชัวร์”ชินิพูด
“....เราก็อย่าให้เขายุ่งสิ.....”โยรุแสยะยิ้ม
“อ้อ.......”ทุกคนเปลี่ยนหน้าจากเคร่งเครียดเป็นแสยะยิ้มชั่วไม่ต่างกันเพราะต่างเข้าใจในความคิดของเพื่อนตัวแสบเป็นอย่างดี
ว่าแล้วโยรุก็เงยหน้าออกจากวงสุมหัว
“พี่ครับ พวกเราแต่งก็ได้ครับ”
“โอ๊ะ ดีเลย งั้นมานี่เลยพวกพี่จะเนรมิตรพวกเธอเองงง” พอมิองพูดจบประโยคโยรุก็รีบสวนขึ้นมาทันที
“แต่พี่ส่งเสื้อมาให้พวกผมก็พอครับ ไม่ต้องช่วยแต่งหรอก ยังไงพวกผมก็เป็นผู้ชาย บางทีพี่ๆรออยู่ข้างนอกน่าจะดีกว่านะครับ”
“อืม.....นั้นสินะ งั้นอะนี้ของเธอโย”พี่มิองส่งกระเป๋ามาให้
“นี่ของเธอนะชิน”
“แล้วก็นี่ของเลนกับเซย์”
“ส่วนแพมม่าตามพี่ออกมาเลยยย เราไปแต่งตัวกันที่อื่นดีกว่าระหว่างที่รอพวกผู้ชายแต่งสวยยย”ว่าแล้วแพมม่าก็โดนลากออกไปแทน
“ม่ายยยยยยยยย”
ปึ้ง!!!
หลังจากเสียงปิดประตูเงียบไป พวกชินิก็ถึงกับถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก
“ว่าแต่.....ชุดอะไรนะ...”ว่าแล้วทั้งสี่ก็เปิดกระเป๋าของตัวเอง
“อึ๊ย”
“ใส่แบบนี้ โดนด่าว่ากระเทยหลังจบงานนี้ก็ไม่แปลกเลย...”
“เอาน่ะ....ใส่ๆไปเหอะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ชุดของโยรุเป็นชุดเมดพร้อมออปชั่นพิเศษหูแมวซึ่งเอาจริงๆในใจสาวน้อย(?)คนนี้ก็ค่อนข้างจะไม่พิสวาทเท่าไหร่นัก....
“ให้ตายดิ แฝดนรกคู่นั้นเตรียมซิลิโคนมาให้เรายัดนมด้วย แถมวิกอีกตะหาก=___=”
“แต่งๆไปเหอะ คงต้องทำให้ได้ตามอิมเมจที่พวกเจ๊แกตั้งไว้แหละ”
ชุดของซาโยเป็นชุดไปรเวทที่เกือบจะปกติที่พบได้ทั่วไปกับวัยรุ่นหญิงชาวญี่ปุ่น เสื้อแขนยาวพอดีตัวสีครับกับกระโปรงพริ้วๆสั้นบรรลัยพร้อมถุงเท้ายาวเข้าชุดกันที่มันจะไม่ปกติก็ตรงที่มันขาดตรงนู้นโดนกรีดตรงนี่ ทั้งที่กระโปรงเองก็สั้นจะแย่ เสื้อก็ยังบางอีกตะหาก ...ยังดีที่ตรงรอยขาดมีผ้าตาข่ายชนิดช่องใหญ่กันโป๊ได้เล็กน้อยติดอยู่ ไม่งั้นคงโป๊ไปไหนต่อไหนแน่เวลาเดินไปเดินมา
“.....ไอ้ชุดนี้นี่ ไม่ใช่ไม่กล้าใส่น่ะ แต่พวกรุ่นพี่นั่งคิดยังไงถึงจะให้ผู้ชาย(ซึ่งแน่นอนว่าปลอมไม่มีแท่ง)อย่างพวกเราแต่งอะไรแบบนี้”
“.....เอาเหอะ ใส่ๆไปยังไงเราก็ไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ จะแรดบ้างก็ไม่แปลก-___-”ชินิพูด
“....บางทีชั้นก็มีความคิดนะ....”ซาโยพูดขึ้นหลังจากได้ยินคำพูดขวานผ่าซากของเพื่อน
“ว่า?”
“บางทีแกก็พูดตรงไปน่ะชินิ”
“โท่ดๆ พอดีปากเสียแต่เกิดJ”......ให้ตายสิ ชินิมันกวนตีนนิ่งจริงๆนะ ถึงเมื่อกี้จะหันมาแสยะยิ้มทะเล้นให้ก็เห๊อะะะ
ชุดของเรนะเป็นยูกาตะร่วมสมัยที่ถูกดัดแปลงแล้ว คาดว่าคงเป็นเสื้อคอสเพลย์มากกว่าเพราะพอใส่จริงๆแล้วไอ้ชุดนี้ความยาวแขนก็ปกติดีอยู่หรอก แต่ไอ้ความยาวชุดเนี่ย......สั้นเลยเข่าขึ้นมาอีกนะค่ะพี่น้อง....
“นี่ถ้าไม่เป็นรุ่นพี่ ชั้นว่าเราควรเรียกตำรวจได้แล้วล่ะ นี่มันคุกคามทางเพศได้นะ........=___=;;;”
“แล้วของแกล่ะชินิ”ทุกคนเมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วก็หันมามองเพื่อนอีกคนที่ยังไม่เริ่มแต่งตัวเลย
ชินิก้มหน้านิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะก้มลงหยิบชุดในกระเป๋าพร้อมแสยะยิ้มแสดงความเหนือกว่าให้พวกเพื่อนๆดู
“ก็แค่ชุดนักเรียนหญิงน่ะ”ว่าแล้วก็ยิ้มหน้าเหนืออีกรอบ
“ว่าไงน้าาาา ทำไมมันลำเอียงงี้วะะะะะะะ”
หลังจากโว้ยวงายเรื่องความลำเอียงเสร็จชินิก็แต่งตัวเสร็จพอดี ทั้งสี่ปลดที่รัดหน้าอกออกปล่อยให้มันอยู่ในรูปทรงธรรมชาติของมัน โยรุ ซาโย เรนะ ถอดวิกผมสั้นออกแล้วปล่อยผมจริงให้ยาวสยายออกมาเพราะว่า ในกระเป๋ามีวิกผมสีเดียวกันกับผมของแต่ละคนนอนรอให้ใส่อยู่....แต่จะใส่ทำไมละในเมื่อพวกเธอผมยาวอยู่แล้ว ส่วนชินิเนื่องจากผมปกติเป็นผมซอยสั้นเลยจำต้องเอาวิกที่แฝดนรกเตรียมให้ออกมาใส่
“โว้ว ชินิแกผมยาวชั้นว่าสวยดีว่ะ ดูสวยดุๆเท่ๆ ไม่ลองไว้ผมยาวจริงจังเหรอวะ*0*”ซาโยถาม
“ไม่อ่ะร้อน”ว่างแล้วก็สะบัดวิกให้เข้าที่ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นมองตามตาค้าง สวย......ไม่เคยเห็นชินิมันไว้ผมยาวเลยบ่าได้เลยสักครั้งบุญตาโคตรๆ
“เราออกไปกันเถอะ นานแล้ว พวกแฝดนรกคงแต่งตัวแพมม่าเสร็จแล้วมั้ง”เรนะพูด
“เออ ป่ะ ไป”
แอ๊ด........
เป็นไปตามที่คาดพวกรุ่นพี่ฝาแฝดกับแพมม่าในชุดโลลิต้าจ๋าฮาราจุกุชมพูวี๊ดวิ่วยืนรออยู่แล้ว
“ว้าวววววว สวยจริงๆเลย”มิองพูดพลางทำหน้าเคลิ้ม
“มาให้เจ๊ถ่ายรูปสิ”ชิองลากทั้งสี่มารวมกับแพมม่า แล้วเริ่มถ่ายรูป
“ชะชิน โย เลน เซย์ พวกนาย......”แพมม่าถึงกับอึ้งในความสวยของเพื่อน ก็พอรู้ว่าพวกนี้หน้าตาดีแต่ไม่เคยมีโอกาศเห็นพวกนี้แต่งตัวสมหญิงเลย
“แพมม่าน่ารักอ่า”ชินิพูดพลางมองชุดที่ใส่ ขอบอกว่าเข้ากับแพมม่ามากๆ
“มะไม่อะ น่าอายมากกว่าต้องมาใส่อะไรน่าอายแบบนี้”ว่าแล้วก็หน้าแดงแปร๋ด
“โอ้ยยย นี่ถือเป็นความสำเร็จขั้นสูงสุดจริงๆนะ”มิองพูดพลางยืดอกอย่างภูมิใจ
“อะเออ งั้นเราจะได้ลายเซ็นแล้วใช่ไหมครับ”ซาโยถาม
“ได้สิ~~~~ มาพวกพี่จะเซ็นให้”
หลังจากที่ได้ลายเซ็นของรุ่นพี่แล้วพวกโยรุก็เตรียมจะไปเปลี่ยนชุดกลับเป็นปกติ
“อ๊ะๆ อย่าแม้แต่จะคิด พวกเธอต้องใส่ชุดนี้จนถึงจบการรับน้องไม่งั้นลายเซ็นนี้พี่จะบอกอากิระว่าเป็นโมฆะ^O^”
“=[]=”นี่คือสีหน้าของทั้งห้า
“เอาล่ะ ไปได้แล้วเหลือแต่ฮิบาริกับมุคุโร่ละน่ะ สู้ๆละน้องๆที่น่ารักทั้งหลายยย”
“เอาจริงดิพี่ =_=”<<ซาโย
“แน่นอน”
“แน่น่ะ?”<<เรนะ
“แน่สิ”
“อย่ายั่วนะ”<<โยรุ
“มายั่วสิ”
“คนอวดดี~~~”<<ชินิ
“จะอวดดี~~~~”<<แฝด
“เล่นอะไรกัน=_______=”<<แพมม่า
“อะแฮ่มเล่นพอละะ พวกเธอรีบไปดีกว่าพวกพี่ต้องไปทำธุระต่อนิดหน่อย”
“คร้าบบบบ”ตอบรับแบบหน่ายๆถึงจะไม่ค่อยอายกับชุดแบบนี้....แต่ต้องไปเจออีกสองคนที่....ไม่ค่อยอยากให้เห็นสภาพนี้เท่าไหร่มันเลยเกิดอาการละเหี่ยใจเกิดขึ้นอะน่ะ.....
+++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++
+++++++++++
หลังจากพวกรุ่นน้องไป มิองก็หยิบสมาทโฟนเครื่องสวยมาส่งข้อความโปรแกรมแชทในกลุ่มของห้องพิเศษปีสามทันที
Mion : เสร็จละ เหลือแค่พวกนายนะมุคุโร่ ฮิบาริ ^O^
หลังจากนั้นก็เปลี่ยนหน้าแทมาที่ คนรู้จักมักจีอีกคน
‘Rindou Yamanishi’
Mion : ฮายยยย
ว่าแล้วก็รอสักประมาณสามสิบวิก่อนที่จะมีสัญลักษณ์โชว์ว่าเจ้าตัวอ่านข้อความแล้วขึ้น
Rindou : มีอะไร
Mion :แหม่ อย่าถามตัดเยื่อใยขนาดนั้นสิ
แม้จะขึ้นว่าอ่านข้อความแล้วแต่ก็ไม่มีการตอบกลับของอีกฝ่าย มิองแสยะยิ้มก่อนจะส่งภาพที่ถ่ายไว้ก่อนหน้านี้ไปให้บุคคลที่กำลังแชทอยู่ได้ดู
Rindou : เธอทำอะไร....
Mion : เล่นสนุก น้องๆของนายน่ารักดีนะ .....
Rindou :ต้องการอะไร
Mion : ไม่มีอะไร~~ ก็บอกแล้วไงว่าแค่เล่นสนุก
กำลังจะพิมพ์ข้อความต่อแต่หน้าจอโทรศัพท์กลับขึ้นมาเป็นการโทรเข้าเครื่องแทน มิองยิ้มเหยียดๆก่อนจะรับเจ้าของสายซึ่งเป็นคนเดียวกับคนที่เธอพึ่งจะส่งรูปภาพให้ดู
“ไง~~~”ทักทายด้วยเสียงร่าเริง
‘....โซโนซากิต้องการอะไร.....’ พอได้ยินประโยคนี้ มิองก็ยิ้มกริ่มอีกครั้งก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่มีโทนต่ำสูง
“ก็แค่อยากเห็นความย่อยยับของแกไง”
‘.............’
เสียงปลายสายเงียบไปก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นการหัวเราะประสานเสียงผ่านทางหูโทรศัพท์
‘เล่นบ้าไรของเธอหาาา จับน้องชั้นแต่งตัวแบบนั้นหมายความว่ายังไงฟะ’
“ก้ากกกก ก็มันน่าสนุกนี่น่า”
‘ยังแสบเหมือนเดิมนะพวกเธอ.....’
“ฮะๆๆ เอาน่านานๆทีจะได้คุยกับเพื่อนแบบนี้นะยะ ว่าแต่.....รินโด”
‘?’
“การโกหกนี่มันไม่ดีเลยนะ เด็กพวกนั้นน่ะ”พูดพลางเหลือบไปมองตรงหน้าต่างที่ติดไว้ตามทางเดินในตึกเห็นร่างของผู้หญิงห้าคนที่เดินหายไปจนลับสายตา
‘...แหม เอ่าน่า ก็น่าสนุกดีไม่ใช่เหรอ ฝากน้องชั้นด้วยก็แล้วกัน’
“จ้าๆ เข้าใจแล้ว จะดูแล้วอย่างดีเลย”
‘ขอบใจนะมิอง’
“ยะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“มาแล้วนะครับ ฮิบาริ”มุคุโร่พูดพลางยืดตัวคลายความเมื่อยขบ ตอนนี้พวกเขาทั้งสองกำลังนั่งรอรุ่นน้องที่น่ารักไปฆ่าอยู่ในห้องของฮิบาริ ห้องกรรมาการคุมกฏนั่นเอง
“-_____-“
เสียงฝีเท้าพร้อมเสียงพูดคุยโหวกเหวกตามปกติที่คุ้นเคยดังมาตามทางจนกระทั่งประตูห้องกรรมการได้ถูกเปิดออก พร้อมกับพวกเจ้าของเสียงฝีเท้าที่เดินตามเข้ามา สภาพของคนตรงหน้าเล่นเอามุคุโร่กับฮิบาริแทบสำลักน้ำลาย
“ยามานิชิ ชิน....”มุคุโร่มองรุ่นน้องคู่กัด อย่างตกตะลึงร่างผอมในชุดนักเรียนหญิงช้อนตามองคนเรียกด้วยสายตากวนโอ้ยตามปกติ
“ไงสัปป้า =Q=Y”
“เกิดอะไรขึ้น=____=”
ก็พอจะรู้ว่าเจ้านี่มันหน้าสวยแต่ไม่คิดว่าพอถูกจับใส่กระโปรงใส่วิกแล้วจะสวยได้ขนาดนี้ วิกผมสีฟ้าสะบัดตาการขยับหัวของคนใส่ ก่อนที่จะได้คำตอบพร้อมหน้าตากวนบาทาที่น่ารักน่าหยิกกลับมาด้วย......ว่าแต่ทำไมต้องเป็นน่ารักน่าหยิกล่ะ.....มันเป็นผู้ชายนะเฮ้ยยย
“โดนพวกพี่มิองจับแต่ง แล้วมองอะไรนักหนาวะ ขนลุก=_____=”ด
“ไม่มีอะไร”จะบ้ารึไงมุคุโร่....ดันไปเห็นไอ้เด็กตัวแสบสวยได้ไงวะ
“ฮิบารี้ยยย ขอลายเซ็นโหน่ยยยยย”ซาโยพูดพลางเดินดุ่ยๆเข้าไปหาฮิบาริเล่นเอาคนมาดขรึมถึงกับขรึมหลุดผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งสายตาพิฆาตไปให้คนตัวเล็กกว่า
“เฮ้ๆ พวกคุณจะเอาลายเซ็นนี่ขอกันง่ายๆเลยเหรอครับ”มุคุโร่ถามเสียงเข้ม
“เออ”ชินิพูด....มันน่าตีปากนักหน้าตาตอนนี้เหมือนนางฟ้าทำไมปากเสียได้ขนาดนี้
“งั้นก็รีบๆบอกมาสิว่าจะให้ทำอะไร”โยรุเร่ง
“ทำยังไก็ได้ให้ชั้นอยากจะเซ็นให้พวกสัตว์กินพืชอย่างพวกนาย”ฮิบาริพูดด้วยสีหน้าเหนือกว่า
“=___= “
“ชั้นจัดการเอง=____=^^”ซาโยพูดพลางเดินเข้าไปหาฮิบาริอีกครั้งก่อนจะแสยะยิ้มจนเรียกให้หางตากระตุกเตือนฮิบาริ เคียวยะยิกๆ
“จำเรื่องนั้นได้ไหมฮิบาริ วันนั้นที่ชั้นกับนาย.......”ละเสียงเอาไว้ในฐานที่เข้าใจแบบสองแง่งสามงามเล่นเอาคนอื่นในห้องหันมามองซาโยกันเป็นตาเดียว แต่สำหรับฮิบาริมันคือการเตือนความจำของเขาเรื่อง.....รูปถ่ายตอนนั้น
“........อยากได้นักก็เอามา จะเซ็นให้”
“เหยดดดดดดด เซย์ พวกแกไปทำอะไรกันตอนไหน O____O”
“โฮะๆๆ ความลับ เน้อออ พ่อคนกินผัก”
“=___= ชิ! เจ้าสัตว์กินพืช”
“=_______= ทำไมคุณถึงให้ง่ายอย่างงั้นละครับ ฮิบาริเคียวยะ”มุคุโร่ถึงกับเหงื่อตกเมื่อเห็นฮิบาริยอมหนุ่มหน้าหวานในชุดเด็กผู้หญิงได้ขนาดนี้
“โดนกำจุดอ่อน”ฮิบาริหันมาพูดด้วยสีหน้าแหยๆ
“=_____= อ่า...ผมเข้าใจครับ....ว่าแต่ไปทำอีท่าไหน..... “
“หยุดความคิดแกไปเลยโรคุโด มุคุโร่”ฮิบาริแยกเขี้ยวหยุดความคิดสัปดลของผู้พิทักสายหมอก
“ทีนี้ก็เหลือนายคนเดียวแล้วสัปป้า มามะขอลายเซ็นซะดีๆ”ชินิพูดพลางยื่นป้ายชื่อให้มุคุโร่
“หึหึหึ ไม่ล่ะ จะให้ง่ายๆเหมือนฮิบาริได้ยังไงละ พวกนายต้องเล่นเกมกับชั้นก่อน”
“เกม เกมอะไร =__=”
“เล่นไล่จับ ^O^”
.............................
++++++++++++++++++++++++++++++
ตัดฉับ
เนื้อหาต่อจากนี้แล่นมาในหัวเรื่อยๆค่ะ 55555
แต่ยังไม่ได้พิม
โมเม้นของ มุคุชินิ กำลังค่อยๆมาจู่โจมรีดเดอร์
พร่อมกับคู่อื่นๆที่จะค่อยๆตามมานะค่ะ
ขอบคุณที่ยังรักฟิคนอมอลเรื่องนี้
รัก
ไรท์เตอร์
“ไล่จับพ่องงงงงง คิดอะไรอยู่มิทราบบบบบ”เรนะถึงกับฟิวขาดเมื่อได้ยินสิ่งมุคุโร่พูด
“=________= กินยามารึยังมุคุโร่นายอาจจะรู้สึกแปลกๆ ไปโรงพยาบาลไหม”แพมม่าถาม
“ที่บ้านเคร่งมากจนเก็บกดเหรอ=Q=” <<ซาโย
“เปล่าครับ มันก็แค่เกมนี่ พวกคุณจะคิดมากทำไหม หืม? หรือว่าคิดว่าจะไม่ชนะ”มุคุโร่พูดยั่วทั้งห้าโดยใช้สายตาเจ้าเล่ห์ตามปกติสบตาแต่ละคนเพื่อกระตุกบาทา แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าพวกนี้เป็นพวก ‘เกลียดการผ่ายแพ้’
1
2
3
“ใครว่าว่ะ จะเล่นก็เริ่มเลย-____-+”ชินิพูด นั่นไง....เหยื่อติดกับ
มุคุโร่ยิ้มกริ่มอีกรอบที่ทุกอย่างเดินไปตามที่เขาต้องการ
“งั้นก็......จับผมให้ได้ถายในสามสิบนาทีนี้นะครับ หึหึหึ”
“ชิน!!!”โยรุเรียกชินิ แน่นนอว่าคู่หูก็เตรียมพร้อมแต่แรกแล้ว ทั้งสองร่างกระโจนเข้าใส่มุคุโร่ ด้วยความคิดที่ว่าจะจับคนอยากเล่นไล่จับให้หมดท่าภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที
แต่แทนที่จะคว้าตัวชายหนุ่มร่างสูงได้กลับกลายเป็นคว้าควัน
“เฮ้ย! !”ซาโยรีบวิ่งไปกันที่ประตูทาออกแต่ก็ไม่ทันเมื่อร่างสูงวิ่งออกไป
“รีบตามไปสิ รออะไร”เรนะว่าทำให้ทั้งหมดรีบกรูกันออกมาที่ระเบียงทางเดิน
“นั่นไง! ทางซ้ายๆๆ”แพมม่าชี้
“เฮ้ย แต่ชั้นเห็นวิ่งไปทางขวานะ”ซาโยเถียง
“=_____= แย่ละ หมอนั่นใช้ภาพลวงตาแน่ๆเลย”ชินิพูด
“ไอ้ผู้พิทักสายหมอกบ้านี่ ไม่เห็นบอกเลยว่าจะเล่นแบบนี้”เรนะกัดฟันกรอด
“ช่างเถอะ รีบตามตัวจริงให้เจอละกัน อย่าลืมแล้วกันว่ามุคุโร่ใช้ภาพลวงตา หมอนั่นจะเป็นใครก็ได้ ก้แยกร่างไปไหนก็ได้ แยกกันเถอะ”โยรุพูด
“อืม”
Yoru Part
เมื่อชั้นพูดจบเราทั้งหมดก็แยกกันออกตามหามุคุโร่ ให้ตายสิแสบจริงๆเลย =_____=
เอ๊ะ.....ชั้นว่าชั้นเห็นมุคุโรเดินลงบันไดหนีไฟไปนี่ ว่าแล้วก็ใส่เกียร์หมาวิ่งแปบบบบ
“หยุดนะ(ไอ้)คุณรุ่นพี่มุคุโร่!!!!”ชั้นตะโกนขณะที่วิ่งตามร่างสูงนั่น มุคุโร่หันมามองชั้นแล้วแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ตามปกติของมันก่อนจะออกจากทางหนีไฟไปที่ระเบียงทางเดินชั้นสองแทน
“โว้ยยย วิ่งไวชะมัดยาก รอหน่อยสิวะะะ”ชั้นตะโกนด่าตามหลังขณะที่วิ่งตามออกมา
“ด่ากันขนาดนี้อย่าเรียกพี่เถอะครับน้อง” มุคุโร่พูด
“อ้าวไม่เรียกได้ใช่ไหม ไอ้คุณมุคุโร่”=Q= เอาจริงๆชั้นก็ไม่อยากเรียกนายว่ารุ่นพี่เท่าไหร่หรอกเพราะติดจากตอนอ่านการ์ตูนไปแล้ว
“พอเถอะครับ ยามานิชิ ชิน ก็อีกคน พวกคุณนี่มีใครเคารพรุ่นพี่อย่างผมบ้างไหมเนี้ย”
“คิดว่าไม่=Q=Y”ว่าแต่ทำไมเราต้องตะโกนคุยกันตอนวิ่งด้วยฟะ...
“=_____= ช่างเถอะ เอาเป็นว่าคุณจับผมไม่ได้หรอกครับ”ว่าแล้วหมอนั่นก็วิ่งเข้าไปในห้องเรียนห้องหนึ่...เห้ย ห้องเรียนตูเองนี่หว่า!?
“มุคุโร่!!!!”ชั้นพูดเมื่อวิ่งตามมาในห้องแล้ว
........เงียบ.........
เหมือนว่าการพุ่งตัวเข้ามาในห้องเรียนของชั้นจะทำให้ทุกคนในห้องตกใจ ทั้งห้องเงียบกริบหยุดชะงักทุกกิจกรรมในขณะที่สายตาทุกคู่ก็มองมาที่ชั้นอย่าไม่ละสายตา ตกใจอะไรขนาดนั้นว่ะ=_=^^^
“ใครน่ะ สวยจัง”
“มีผู้หญิงแบบนี้อยู่ในโรงเรียนเราด้วยเหรอ”
“ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนไม่ใช่เหรอ ชุดเมด?”
“นางแบบรึเปล่าน่ะ คอสเพลย์เหรอ”
ขอบคุณที่ชม แต่ชั้นสวยอยู่แล้วย่ะ แค่ต้องมาแต่งหล่อตามประสงค์ของไอ้คุณพี่ชายสติไม่เต็มนี่แหละ =___=^^^
ชั้นกวาดสายตาไปรอบห้องแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของไอ้คนต้นเรื่อง ชั้นสบทเบาๆก่อนจะก้าวฉับๆไปที่โต๊ะของพวกวองโกเล่ก่อนจะเอาแขนเท้าโต๊ะของสึนะ ที่มองชั้นอยู่เหมือนกัน......ถ้าเป็นตอนก่อนหมอนี่จะต้องทำหน้าเลิ่กลักแล้วโวยวายว่า ‘เธอเป็นใคร!?’ไปแล้วแน่ๆ แต่นี่กลับเป็นหน้าสุขุมและดูอบอุ่นจนเหมือนท้องฟ้าฤดูร้อน...ให้ตายสิ.....ตั้งแต่หลุดมาอยู่ที่โลกนี้ เราก็นั่งคำนวน....โลกนี้เป็นโลกอีก3ปีหลังจากที่ซาวาดะ สึนะโยชิเจอรีบอร์น และตอนนี้ซาวาดะ สึนะโยชิก็เป็นรุ่นที่10อย่างเต็มภาคภูมิแค่รอวันสืบทอดตำแหน่งบอสเท่านั้นเอง...... สึนะสามปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับ....นาย.....กับพวกนาย ......กับวองโกเล่กันแน่
“เห็นมุคุโร่ไหม -___-^^”ชั้นถามพลางจ้องหน้าสึนะ
“นี่!!! ยัยบ้า เธอเป็นใครเนี้ยห๊ะะะะ มาพูดแบบนี้กับรุ่นที่10 ถึงเป็นผู้หญิงแต่พ่อก็เล่นได้นะเว้ยถ้าบังอาจมาลบหลู่รุ่นที่10”โกคุเดระลุกขึ้นมาประจับหน้ากับชั้นบ้างด้วยสีหน้าหงุดหงิดกับเสียงโวยวายตามสไตล์
“อย่าสอใส่เกือก”
“เฮ้ย!! ยัยบ้านี่”โกคุเดระยิ่งโวยวายหนักกว่าเดิม
“โย?”สึนะพูดขึ้น...แน่นอนว่าเจ้าของชื่อที่เขารู้จักเป็นผู้ชาย แต่เขารู้สึกคุ้นเคยกับผู้หญิงตรงหน้าเหลือเกิน แถมหน้าตาก็....ไม่ใช่ก็แฝดแล้วล่ะ
“เออสิ”ชั้นยักไหล่ในขณะการทักของสึนะทำให้เกิดเสียง
“ว่าไงน้าาาาาาาาาาาาา” จากทั้งห้องก็ตาม
“ห๊ะ โย=____=”โกคุเดระเบิกตากว้างก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ชั้นจนลมหายใจอุ่นรดลงมาที่หน้า
“เอออ ใช่จริงๆด้วยทำไมนายแต่งตัวแบบนี้ละฟะ?”
“แล้วเมื่อกี้ถามหามุคุโร่มีอะไรเหรอ”สึนะยืนขึ้นบ้างพร้อมกับถามโยรุในขณะที่มือก็ดันหน้าโกคุเดระออกให้ไกลจากหน้าคนตัวเล็กในชุดเมดกับหูแมว ไม่รู้ทำไมในส่วนลึกของใจสึนะกลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้น มาแต่....มันก็เป็นแค่ความรู้สึกที่เบาบางจนเจ้าตัวแทบจะไม่ได้ใส่ใจกับมันเลยด้วยซ้ำ
“โดนพี่น้องโซโนซากิเล่นงานมา ส่วนที่อยากจะเล่นงานคือมุคุโร่ หมอนั่นเป็นลายเซ็นสุดท้าย พวกชั้นต้องจับหมอนั้นให้ได้ถึงจะได้ลายเซ็น แต่ดูเหมือนตอนนี้ทุกคนจะโดนภาพลวงตาเล่นงานนะสิ”
“มุคุโร่ไม่ได้เข้ามาที่นี่หรอก แต่ว่าให้พวกชั้นช่วยไหมละ”สึนะพูดยิ้มๆ ให้ชั้น =____= โอ้ยทำไมน่ารักงี้ยะ สมกับที่เป็นมหาเคะแห่งเรื่องรีบอร์นจริงๆ...ถึงตอนนี้จะดูเมะก็เหอะะ ว่าแต่...ชั้นคิดอะไรอยู่ฟะ ต้องรีบหาสิ!!!
“ก็ดี ช่วยหน่อยเหลืออีกยี่สิบนาทีเอง”
“ดีเลย ชั้นกำลังเบื่อๆเหมือนกัน”ยามาโมโตะพุดพลางลุกขึ้นด้วย
“พวกเราไปด้วยสิ”ชั้นหันไปมองต้นเสียงเล้กๆที่คุ้นเคย แล้วก็เห็นกรีน เรด้า และอาโอมิยืนฉีกยิ้มอยู่
“เอออ ลุยโลดดดด”ชั้นพูด ในขณะนั้นพวกอโอมิก็ดึงชั้นเข้าไปใกล้ๆก่อนจะทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่ชั้น
“อะไรเล่า”ชั้นถาม
“โห้ สวยเชียวนะยะ บุญตาจริงๆที่เห็นเธอแต่ชุดที่มันสมควรแต่งนะ”เรด้าหัวเราะ
“ก็ถ้าไม่ติดคำสั่งไอ้คุณพี่รินโดป่านนี้พวกชั้นก็เป็นปกติไปแล้วละ=___=”
“นั่นสินะ”
.
.
.
เอาเป็นว่ารีบๆหาดีกว่า ไฟท์เต้งงงง
.
.
.
Sayo Part
“แล้วเธอ..เอ้ย นายไม่ไปรึไง คุคาบาระ เซย์”ฮิบาริหันมองชั้นเดินกลับเข้ามาในห้องพักกรรมการคุมกฏ
“ตอนนี้ต้องเรียกเค้าว่าเซย์โกะสิตะเอง”ชั้นพูดพลางทำท่ากระแดะใส่ ...เหมือนจะแอบเห็นแวบๆว่าหมอนี่ขนลุก.....
“ขี้เกียจน่ะ ขอพักแปบ”ชั้นพูดพลางเดินไปนั่งที่โซฟาแทนในขณะที่สายตาเย็นๆของฮิบาริก็มองตาทุกฝีก้าวแบบไม่ไว้ใจกันสุดๆ
“คุณพี่คะ อย่ามองแบบนั้นสิค่ะ น้องขนลุก สายตาคุณพี่นี่มันช่างเย็นเฉียบอะไรเยี่ยงนี้”
-____-++++ แล้วก็ได้สายตาพิฆาตมาอีกดอกนึง
“^O^”
“ออกไปได้แล้ว”ฮิบาริกัดฟันพูดขณะที่สายตาเหลือบไปเห็นไอ้มนุษย์ผู้ชาย(?)นั่งอย่างโคตรจะไม่เรียบร้อย ทั้งที่ใส่เสื้อใส่กระโปรงขาดวับๆแวมๆจนเห็นเกือบจะเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมด
“นั่งดีๆ -___-^”ฮิบาริพูดเตือน แม้ว่าเจ้าตัวเองจะไม่รู้ว่าจะห่วงไปทำไมในเมื่อมันเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง
“เห้อ? ว่าไงนะ”ดูมัน....ยังมาทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้เรื่อง...เฮ้ยๆ กระโปรงมันเลิกขึ้นอีกแล้ว
“บอกว่าให้นั่งดีๆ”ไม่พูดเปล่าร่างสูงเดินเข้าไปดึงชายกระโปรงตัวบางลงพร้อมกับใช้มือกดไว้ที่ต้นขาก่อนจะจ้องตาซาโยด้วยสายตาดุๆอีกรอบ เล่นเอาเจ้าตัวดีชะงักกึกทำตัวไม่ถูกแทนซะงั้น
“อะ เออ...เข้าใจแล้ว ;____;///”
ฮิบาริยกมุมปากเป็นรอยยิ้มเล็กๆอย่างพอใจเพราะปกติคนตรงหน้าไม่ค่อยจะเชื่อฟังคำสั่งหรือคำขู่ของเขาเท่าไหร่นักมีแต่เถียงกวนตีนและวอนตาย แต่พอหง๋อแบบนี้....ก็น่ารักใช้ได้นี่....
“คือ....”ซาโยเหลือบมองขาตัวเองที่มีมือหนาของฮิบาริทาบทับอยู่ทั้งสองข้างแล้วก็พยามจะพูดให้คนตรงหน้าเอามืออกแต่กลับกลายเป็นแค่การอึกอัก
“มีอะไร”
“มือ......”ว่าแล้วก็ก้มมองขาตัวเองอีกรอบ แล้วนั่นก็ทำให้ฮิบาริรู้ตัวก่อนที่จะผละออก......เป็นบ้าอะไรวะฮิบาริ เคียวยะ เห็นไอ้เด็กกวนประสาทนี่เป็นผู้หญิง..ตลกชะมัด
“ไม่ใช้ผู้หญิงจริงๆ มาทำสะดีดสะดิ้งแค่โดนจับตัวเนี่ยนะ แกเป็นตุ๋ดจริงๆสินะ-___-“ฮิบาริพูด กรี๊ดดดดดด ดูมันพูดสิคะ เป็นใครก็ต้องหวงตัวหน่อยสิยะะะ ถึงชั้นจะเป็นผู้ชายในสายตานายก็เถอะ...เป็นผู้ชายนี่หว่า...เราต้องเล่นให้เนียนสิ เรื่องแค่นี้ผู้ชายปกติเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยกันหรอก........ ก็ชั้นไม่ใช้ผู้ชายนี่หว่า...
“-____- แล้วอยู่ๆมาทำหน้าจ๋อยอะไรของนายคุคาบาระ เซย์”
“เปล่าๆ”ชั้นรีบหัวเราะกลบเกลื่อนสีหน้าเมื่อกี้ก่อน
“ว่าแต่....เลิกเรียกกันซะเต็มยศขนาดนั้นสักทีเถอะ เรียกเซย์เฉยๆน่ะเป็นไหม”
“ไม่-___-“ อ้ากกกกกก ปวดหัวว้อยยยยยย
แต่ไม่ทันที่ชั้นจะต่อล้อต่อเถียงอะไรต่ก็มีเสียงกรีดร้องที่คุ้นเคยดังขึ้น
“กรี๊ดดดดดด ชิน!!!!!!!!!”
พรึบ!!! ทั้งชั้นและฮิบาริลุกขึ้นพรวดแทบจะพร้อมกัน
“เสียงแพมม่านี่O____O”
“แล้วเมื่อกี้ชื่อ ยามานิชิ ชิน ใช่ไหม”ฮิบาริเหลือบมองถามชั้นด้วยหางตาร ดูมันทำ =____=^^^^ ถ้าไม่เครียดอยู่แม่จะกระโดดกัดคอให้
“รีบไปดูเถอะ”ชั้นพูดพลางวิ่งออกไปจากห้องโดยมีร่างสูงของฮิบาริวิ่งตามมาติดๆ
“วิ่งดีๆด้วย คุคาบาระ เซย์ =___=!!!!”
“หน้าซิ่วหน้าขวานยังจะอะไรอี๊กกกกกกก”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Pamma Part
เพราะว่าต้องรีบจับตัวรุ่นพี่มุคุโร่ หรือ นายผู้พิทักสายหมอกแห่งวองโกเล่ผู้เจ้าเล่ห์ให้ได้ภายในสามสิบนาที และตอนนี้ก็ปาเข้ามาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว ชั้นถึงได้รีบวิ่งตามผู้ชายที่วิ่งแวบไปแวบมาอย่างกับผีเงาไปทั่วตึกเรียนลามลงมาจนถึงหน้าตึกเรียน แถมไม่ว่าจะรีบวิ่งตามลิ้นห้อยแค่ไหนก็ไม่มีทีท่าว่าจะถึงตัวมุคุโร่ได้สักที
“รุ่นพี่มุคุโร่ มุคุโร่ว้อยยยยยย ถ้าไม่ติดว่าวองโกเล่กับเซอบีรัสเป็นพันธมิตรกันแล้วแม่จะเอาบาซุก้าไล่ยิงเลยให้ตายสิ!!!!!”ชั้นตะโกนอย่างหงุดหงิดในขณะที่เห็น ภาพลวงตาของมุคุโร่แสยะยิ้มเยาะมาให้ชั้น
“พูดถึงบาซูก้าเหรอ”เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆกับชั้น =_____+ เสียงมันคุ้นๆอยู่น่ะๆ
“แฮ่กๆ เฮ้ย เรนะมาจากไหนเนี่ย”
“อยู่ที่โรงเรียนก็เรียก เลนสิยะ -___-+++”เรนะเตือนชั้นเสียงเข้ม
“โทษทีๆ เห็นเธอใส่กระโปรงแล้วลืมตัว ว่าแต่ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้”ชั้นถามย้ำเรนะอีกรอบ
“ก็โดนภาพลวงตาล้อให้วิ่งไปวิ่งมาจนมาเจอเธอเนี้ยแหละ”เรนะพุดไปพลางหันซ้ายหันขวาพลางก่อนจะกางแขนออกมากันชั้นที่กำลังวิ่งอยู่ จนหน้าแทบจะคว่ำ
“จะเบรกก็บอกกันมั่งสิยะะะ”ชั้นแยกเขี้ยวใส่สาวหน้าหวานในชุดคอสเพลย์ยุกาตะที่แทบจะไม่ได้สนใจอะไรกับคำบ่นของชั้นเลย
“ทำอะไรน่ะเลน =____=”ชั้นถามอีกรอบเมื่อเห็นว่าหนึ่งในสี่จตุรเทพแสบประจำกลุ่มกำลังแหวกพุ่มไม้ข้างตึกเรียน อย่างใจเย็น
“=[]= เฮ้ย”ชั้นถึงกับชะงักเมื่อเห็นว่ามีประตูลับเล็กๆถูกซ่อนอยู่ในพุ่มไม้นั้น
“หึหึหึหึ ในเมือ่ไม่ยอมให้จับเป็นดีๆ ก็จับตายก็แล้วกัน ^o^”นี่หล่อนคิดอะไรยะ พูดได้น่ากลัวมาก =__=
ในขณะนั้นเองชั้นก็สังเกตเห็รนสิ่งที่นางหยิบออกมา......เฮ้ยยยยยย บะ บาซุก้าจริงๆ ขอเซอบีรัสแน่ๆ ว่าแต่ทำไมมาอยู่ที่นี้ ในมือเจ้มหาภัยคนนี้ล่ะ =[]=!!!!!
“ตายซะเถอะะะะะ”ว่าแล้วเรนะก็หันปากกระบอกปืนบาซุก้าใส่มุคุโร่ที่วิ่งนำไปอยุ่ลิบๆนั่น ก่อนจะกดยิง
ตู้มมมมมมมมมม
“หล่อนจะฆ่าคนทั้งโรงเรียนรึไงย๋าาาาาาา”ชั้นตะโกนใส่หูของเรนะอีกรอบแต่ไม่เป็นผลกระทบอะไรต่อศีลธรรมในใจของคนคนนี้เลยจริงๆ เธอยังมีหน้ามายิ้มให้พรน้อมกับหยิบบาซูก้าอีกระบอกมาให้ชั้น
“เอ้า ตามไปกัน”ว่าแล้วเรนะก็ออกตัววิ่งอีกครั้งทำให้ชั้นต้องรีบวิ่งตามไปด้วย
“เล่นแรงจังนะครับ”มุคุโร่โผล่ออกมาอีกครั้งซึ่งแน่นอน คราวนี้ภาพลวงตาแน่ แต่ดูเหมือนว่า เรนะจะไม่ได้คำนึงว่าจะเป็นตัวจริงรึตัวปลอมแล้ว ตอนนี้คนข้างๆชั้นคงแค่คิดจะทำลายล้างแน่ๆ=____=;;;;;;
“บ๋ายบาย”ว่าแล้วก็กดอีกลูก โดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น จู๋ๆ ร่างของมุคุโร่ก็หายไป แต่กลายเป็นรุ่นพี่เรียวเฮย์ที่กำลังเดินมาพอดี
“อ้าวไง เจ้าพวกสุดหูรูด แต่งตัวสุดหูรูดไปเล...”ตู้มมมมม
“เจี๊ยกกกกก สุดหูรูดดดดดด”ตายอย่างสงบนะคะ แต่ชั้นว่าแค่นี้ซาซางาว่า เรียวเฮย์ไม่ตายง่ายๆหรอก เอาเป็นว่าจะมาเก็บศพทีหลังนะคะ อาเมน
“อะ!! นั่นไงบนดาดฟ้า อาจจะเป็นตัวจริงก็ได้แฮะ *0*” ว่าแล้วนางก็เล็งอีกรอบ แต่สายตาของชั้นกลับเห็นอีกร่างที่คุ้นเคย.....ผมสีฟ้าแบบนั้นมัน...
“เดี๋ยว เลนนน ชินอยู่บนนั้นด้ะ”ยังไม่ทันพูดจบ กระสุนนั้นก็พุ่งทะยานอากาศไปที่ดาดฟ้าตีกเรียนทันที
ตู้มมมมมม จะว่าโชคดีหรือโชคร้าย กระสุนเฉียดร่างของชินิไปเกือบเมตรกว่าๆแต่โดนราวกั้นดาดฟ้าอย่างจังส่งผลให้ราวกั้นดาดฟ้าเสียหาย และกำลังจะร่วงหล่นลงมาสู่พื้นข้างล่าง ในขณะที่ร่างของชินที่ตอนแรกพิงราวกั้นอยุ่กำลังจะหงายหลังร่วงตามลงมาด้วย
“กรี๊ดดดดดดดดดดด ชิน!!!!!!”ชั้นกรีดร้องสุดเสียงเมื่อเห็นชินิหงายหลังลงมาพร้อมกับราวกั้นนั้น........
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตัดฉับ ไว้มาต่อน้าาาาาา ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่าาาาา
ความคิดเห็น