คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 : คำตอบที่ไม่ควรถาม
By : Abliss
หลังจากที่ผมรับประทานอาหารเสร็จ ผมก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง ผมคิดมากสุดๆเลยละ เพราะผมไม่รู้ว่าทำไมเฮเลนถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเฮเลนถึงห่างเหินกับผมมาขนาดนี้? ผมพยายามหาข้อบกพร่องของตัวเอง ผมคิดแล้วคิดอีกว่าผมทำอะไรผิดหรือทำอะไรที่ทำให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า ผมพยายามจะไปถามเธอแต่ผมกลัวว่าเธอจะทำเย็นชาใส่ผมอีก ผมไม่อยากให้เธอทำแบบนั้นเลย ผมกลัว กลัวว่าเธอจะรู้ความจริงแล้วเธอจะทิ้งผมไป
ผมเลยแอบเข้าไปหาเธอที่ห้อง บางคำพูดของเธอทิ่มแทงหัวใจของผมให้เจ็บจี๊ดสุดๆไปเลยละ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้นแล้ว ผมพูดจริงนะที่ผมอยากให้เธออยู่เคียงข้างผมตลอดไปตอนนี้ผมเดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเองแล้วละ
“พระราชาเพคะ หม่อมฉันขอเข้าไปได้ไหมเพคะ” อะไมน่าพูดกับผมในขณะที่เธออยู่ข้างนอกห้อง
“อืม เข้ามาได้” ผมอนุญาตให้เธอเข้ามา วันนี้เธอคงจะมาพูดเรื่องงานอีกตามเคย
“อีก 3 สัปดาห์จะเป็นวันครบรอบของเมืองเทอเรน ซึ่งปีนี้จะครบรอบ 12 ปี พระองค์จะทรงจัดงานอย่างไรเพคะ”อะไมน่าถามผมอืม จริงสินะ อีก 3 สัปดาห์ก็เป็นวันครบรอบของเมืองนี้ ในวันนั้นจะเปิดให้ประชาชนในเมืองเทอเรนเข้ามาในปราสาทได้ ซึ่งในแต่ละปีจะมีแค่ครั้งเดียว ผมรู้สึกชอบงานนี้นะ เพราะประชาชนทุกคนจะได้เห็นปราสาทของผม ประชาชนทุกคนดูดีใจมาก แต่ละคนพยายามเลือกชุดที่สวยที่สุดเพื่อจะให้เหมาะกับวันนี้
“เอาแบบเรียบง่ายแต่ดูหรูหราเหมือนปีที่แล้วก็ละกัน อ้ออะไมน่า ปีนี้เปลี่ยนแปลงอะไรนิดหน่อยนะ” ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้อะไมน่า
“พระองค์จะทรงเปลี่ยนแปลงอะไรหรือเพคะ?” อะไมน่าถามผม
“ปีนี้เราจะให้เมดทุกคนใส่ชุดทำงานสีขาว-ดำ ส่วนเธอใส่ชุดที่ฉันจะเลือกให้” พอผมพูดจบผมก็ส่งยิ้มให้อะไมน่า
“หม่อมฉันมิบังอาจหรอกเพคะ” อะไมน่าพูดพร้อมกับก้มหน้า ผมอยากทำอะไรสักอย่างให้เธอมานานแล้วละ เธอคือคนที่สำคัญมากในชีวิตผมเลย
“อย่าขัดพระบัญชาสิ ส่วนองครักษ์ก็ใส่ชุดที่เขาทำงานกันอยู่ทุกวันนะ อ้อแล้วอย่างสุดท้าย เธอช่วยหาร้านชุดผู้หญิงที่ดีที่สุดให้หน่อยนะ” ผมพูดกับอะไมน่า ชุดที่ผมจะเลือกให้เธอต้องเป็นชุดที่สวยที่สุด เธอคงจะสวยมากเลยละ
“เพคะฝ่าบาท” พออะไมน่าพูดจบ เธอก็ถวายบังคมและเดินออกไปจากห้อง ส่วนผมคิดว่าคงถึงเวลานอนแล้วเหมือนกัน นี่ก็ดึกแล้ว ป่านนี้เฮเลนก็คงหลับไปแล้วละ ผมนึกถึงเธอทีไรก็รู้สึกมีความสุขตลอดเลย
-รุ่งเช้า-
ผมน่ะเป็นคนตื่นเช้านะ ผมชอบออกมารับบรรยากาศตอนเช้าๆ มันสดชื่นมากเลยละ มันทำให้ผมได้รู้สึกผ่อนคลายอย่างมากเลยทีเดียว ผมเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง แล้วก็ต้องหยุดเมื่อมาอยู่ตรงหน้าห้องของเฮเลน
“เธอจะตื่นหรือยังนะ”ผมอยากเข้าไปหาเธอนะ แต่ถ้าเธอยังไม่ตื่นมันคงจะเป็นการรบกวนการนอนของเธอ แต่แล้วในขณะที่ผมกำลังยืนคิดอยู่ เฮเลนก็เปิดประตูออกมา ทั้งผมและเธอต่างดูตกใจกันไม่น้อย
“มายืนทำอะไรอยู่ตรงหน้าห้องฉัน-*-” เธอถามผม โธ่ นั่นเป็นคำพูดแรกของวันนี้หรือไงเนี่ย ไม่เห็นทักทายผมก่อนเลย-3-
“ก็กะจะมาหาเธอไง แต่กลัวเธอยังไม่ตื่นเลยไม่เข้าไป” ผมตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ
“ฉันตื่นตั้งนานแล้วละ” เฮเลนตอบผม
“งั้นหรอ? นี่ก็ยังเช้าอยู่เลย ไปเดินเล่นกันไหม? เดี๋ยวฉันจะพาเธอเดินดูให้ทั่วปราสาทเลย” ผมถามเธอพร้อมกับรอยยิ้ม มันคงจะดีนะถ้าเธอตอบตกลงผม
“อืม ก็ดีเหมือนกันนะ” เฮเลนตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้ผม ส่วนผมก็ก้มหน้าเป็นเชิงขออนุญาติก่อนที่จะจับมือของเธอ เฮเลนดูตกใจไม่น้อย แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร
ผมพาเธอเดินลงบันไดมายังห้องต่างๆ ห้องแรกที่ผมพาไปคือห้องสมุด ความจริงเราเคยมาห้องนี้กันแล้วละ แต่ผมยังไม่ได้แนะนำอะไรเลย
“นี่เป็นห้องสมุดที่ใหญ่ใช่ไหมละ?” ผมถามเฮเลน
“อืม ก็ใหญ่ดี” เธอตอบผมในขณะที่เธอกำลังดูหนังสือบนชั้น
“รู้มั้ยทำไมวันนั้นฉันถึงแอบมาหาเธอได้” ผมถามเธอพร้อมกับรอยยิ้ม
“ไม่รู้ แล้วนายเข้ามาได้ไงละ” เฮเลนถามผม
“ก็เพราะว่าฉันนั่งอยู่ตรงมุมนั้นไง เธอคงไม่สังเกตหรอก” ผมพูดพร้อมกับพาเธอเดินไปตรงมุมห้อง ตรงนั้นจะมีโต๊ะและเก้าอี้อยู่สองตัว มีไว้เผื่อนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุด และถ้าคนที่เข้ามาไม่สนใจที่จะมองก็ไม่เห็นหรอก ผมคิดว่าเฮเลนก็เพิ่งจะเห็นเหมือนกัน
“อ่อ นายอยู่ตรงนี้นี่เอง” เฮเลนตอบผมและพลางพยักหน้าทำความเข้าใจ
“ที่นี่มีหนังสืออยู่เยอะเลยละ แบ่งออกเป็นหลายๆหมวด หมวดเวทย์มนต์ การเมือง นิทาน วรรณคดีต่างๆฉันชอบมาอ่านหนังสือที่นี่มากเลยละแล้วเธอชอบอ่านหนังสือหรอ?” ผมถามเธอพร้อมกับมองเธอ ตอนนี้เฮเลนกำลังมองหนังสืออยู่ ผมชอบแอบมองเธอตอนที่เธอไม่รู้ตัวจริงๆ
“อืมใช่ ฉันชอบอ่านหนังสือมากเลยละ” เฮเลนตอบผมในขณะที่ตัวเองยังคงมองหาหนังสืออยู่
“เธอชอบหนังสือหมวดไหนหรอ?” ผมถามเธอ เผื่อจะได้ช่วยให้เธอหาหนังสือได้ง่ายขึ้น
“ช่วงนี้ฉันอยากอ่านพวกหนังสือเวทย์มนต์หรือปีศาจอะไรทำนองนี้แหละ” เฮเลนตอบผม คำตอบของเธอทำผมถึงกับนิ่งไปเลยทีเดียว เธอคงไม่สงสัยหรอกใช่ไหม
“ทำไมเธอถึงอยากอ่านหนังสือแบบนี้ละ?” ผมถามเธอด้วยความสงสัย
“ไม่รู้สิ ฉันคิดว่าฉันแค่อยากอ่านมันนะ” เฮเลนหันมาตอบผมพร้อมกับรอยยิ้ม ผมรู้สึกโล่งอกที่เฮเลนไม่รู้สึกสงสัย
“เธอคงเจ็บปวดมากสินะ กับเหตุการณ์เมื่อ 12 ปีก่อน” ผมพูดเบาๆ แต่เธอกลับได้ยิน
“หื้อ นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?” เฮเลนถามผม โธ่ตายละ ผมลืมไปว่าเธอไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังเลยนี่ผมดันพูดปิดทางตัวเองซะแล้ว
“อ่อ เอ่อ... น้าชาร์ลอทเล่าให้ฟังนะ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆให้เฮเลน ผมหาข้อแก้ตัวได้เก่งไหมละ
“อ่องั้นหรอ?” เฮเลนถามผมด้วยสีหน้าที่เศร้ามาก ตอนนี้เธอก้มหน้าอยู่
“เธอเกลียดมังกรตัวนั้นมากไหม?” ผมถามคำถามที่ไม่ควรจะถามออกไปอย่างยิ่ง
“มังกรตัวนั้นนะหรอ? หึ ฉันเกลียดมากๆเลยเพราะมังกรตัวนั้นทำลายชีวิตฉันถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะฆ่ามังกรตัวนั้นด้วยตัวของฉันเอง” เฮเลนตอบพร้อมกับทำหน้าเศร้า ส่วนผมตอนนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับเธอ
“ทำไมเธอถึงโหดร้ายจัง”ผมถามเธอ เพราะตอนนี้สีหน้าของเธอดูจริงจังมาก เธอดูไม่อ่อนโยนเหมือนที่ผมรู้จัก เธอดูเป็นคนละคนไปเลยเมื่อพูดถึงอดีตที่ฝังใจของเธอ
“ถ้าเทียบกับฉันในตอนนี้ มังกรตัวนั้นเลวร้ายกว่าเยอะ เขาทำร้ายผู้คนไปตั้งมากมาย” เธอยังคงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอคงจะเจ็บปวดมากสินะ
“นั่นสิ ช่างมันเถอะ เราไปเดินเล่นกันต่อดีกว่า” ผมตัดบทพูดกับเธอ ผมไม่ต้องการคำตอบของเธอในเรื่องนี้อีกต่อไปแล้วละ
“อืม โอเค” เมื่อเธอตอบตกลง ผมจึงพาเธอเดินมาที่ห้องโถงใหญ่
“อีก 3 สัปดาห์จะมีงานครบรอบ 12 ปีเมืองเทอเรน วันนั้นประชาชนจะสามารถเข้ามาในปราสาทได้ งานจะเริ่มช่วงเย็นๆ ประชาชนจะแต่งตัวเข้ามาในงานเพื่อเต้นรำ อ้อและอีก 2 เดือนก็จะมีการประชุมที่จะรวมผู้ปกครองเมืองต่างๆ”ผมบอกเธอว่าในปราสาทจะมีงานอะไรบ้าง เธอก็พยักหน้าทำความเข้าใจ
“แล้วฉันต้องมางานเต้นรำนี้ด้วยไหม?” หลังจากที่เธอพยักหน้าเสร็จ เธอก็หันมาถามผม
“แน่นอน เธอต้องมาได้สิ อ้อแล้วเธอไม่ต้องไปซื้อชุดนะ ฉันเตรียมเอาไว้ให้เธอแล้ว” ผมบอกพร้อมส่งยิ้มให้เธอ ผมต้องพูดดักเธอไว้ก่อนไม่งั้นเธอคงจะไปซื้อชุดที่ผมไม่ถูกใจผมแน่ๆเลย
“แล้วทำไมนายต้องซื้อให้ฉันด้วยละ?” เฮเลนถามผม
“ก็เพราะว่าฉันต้องการให้เธอใส่ชุดที่ฉันชอบไง” ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เธอ
“มัดมือชกชะมัด” เธอบ่นเบาๆออกมา และทำหน้าแหยๆใส่ผม
“ฮ่าฮ่า เอาหน่า ที่ทำให้เพราะอยากให้เธอเด่นที่สุดในงานไงละ” ผมบอกเธอ เพราะผมต้องการอย่างนั้นจริงๆ ทุกคนในงานคงจะตะลึงกันน่าดู ยิ่งพูดผมยิ่งตื่นเต้น ผมพยายามจะมองรูปร่างของเธอ ผมจะได้รู้ว่าเธอเหมาะกับชุดแบบไหน สีอะไร
“แล้วทำไมต้องทำให้ฉันเด่นด้วยละ” เฮเลนยังคงไม่เลิกถามผม ผมรู้สึกว่าผมขี้เกียจจะตอบแล้วละ
“ช่างเถอะน่า นี้ก็ใกล้เวลาแล้วเราไปกินข้าวกันดีกว่า” ผมพูดจบก็จับมือลากเฮเลนเดินไปที่ห้องรับประมานอาหาร พอผมกับเฮเลนไปถึง น้าชาร์ลอทก็ได้นั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมและเฮเลนต่างก็เดินไปยังที่นั่งของตัวเอง
“น้าก็นึกว่าหายไปไหน ยืนเรียกอยู่ที่หน้าห้องตั้งนาน” น้าชาร์ลอทพูดพลางทำหน้าน้อยใจใส่เฮเลน
“ขอโทษค่ะ พอดีหนูออกไปเดินเล่นมา” เฮเลนพูดในขณะที่ตัวเองกำลังนั่งลง
“เอ้อ เฮเลนไปดูชุดราตรีเป็นเพื่อนน้าหน่อยสิ” น้าชาร์ลอทเอ่ยถามเฮเลน
“น้าจะซื้อไปทำไมคะ?” เฮเลนถามน้าชาร์ลอทกลับ นี่เธอความจำสั้นหรือไง -*-
“ก็จะซื้อมาใส่งาน 12 ปีเมืองเทอเรนไงจ้ะ” น้าชาร์ลอทพูดด้วยท่าทางครึกครื้น
“อ่อ แล้วน้ารู้เรื่องนี้ด้วยหรอ?” เฮเลนยังคงถามน้าของเธอไม่เลิก
“รู้สิ พวกเมดเขาลือกันให้แซ่ด” น้าชาร์ลอทตอบเฮเลน ส่วนผมที่ฟังบทสนทนาน้าหลานคู่นี้ก็ได้แต่อมยิ้ม แล้วเมดทั้งหลายก็นำอาหารมาเสริฟ์ พอเรารับประทานอาหารกันเสร็จ ผมก็ไปที่ห้องทำงาน เพื่อคุยเรื่องการจัดงานกับเหล่าที่จัดการที่รับผิดชอบทั้งหลาย ส่วนเฮเลนเองก็คงจะไปเลือกซื้อชุดกับน้าชาร์ลอท ในช่วงนี้ประชาชนมากมายก็ไปเลือกซื้อชุดที่สวยให้แก่ตัวเองเช่นกัน
ความคิดเห็น