ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : -20-
ฉันควรจะบอกพี่ชาย
ไม่ ฉันไม่ควรบอก ฉันไม่ควรสร้างภาระให้พี่ชายอีก ใกล้จะถึงงานโรงเรียนแล้ว
รอดูท่าทีของหมอนั่นก่อนละกัน
เช้าวันต่อมา
ในล็อกเกอร์ มีจดหมายสีดำ1ฉบับ ช็อกโกแลต ช็อทเค้กกับการ์ดสีฟ้า ฮึฮึเป็นสาวพราวเสน่ห์นี่ดีจัง
-- กินให้อร่อยนะ กลางวันเจอกันที่เดิม หลังกินข้าวเสร็จนะ^-^ --
กรี๊ดพี่จิน น่ารักจังเลย เป็นคนสติดีที่สุดในโรงเรียนนี้แน่ๆเลย หุหุ คบกับเค้าดีมั๊ยนะ
มิลค์เอาบทละครมาให้อ่าน
แล้วมิลค์ก็เริ่มเล่าเรื่องย่อ
“ท่านหญิงสุมิเระ ลูกสาวโชกุนสมัยเอโดะ แอบลอบรักกับเคียวเฮ ซามูไรที่พ่อของตนเลี้ยงไว้ ด้วยฐานะที่ต่างกัน ความรักจึงไม่อาจสมหวัง ฝ่ายหญิงต้องแต่งงานกับทูตจากอังกฤษ ด้วยเหตุผลทางการเมือง ฝ่ายพระเอก ถูกท่านโชกุนจับแต่งกับยูเมะลูกสาวเศรษฐีขายผ้าไหม ทั้งสองจึงพากันหนีไปที่หน้าผาริมทะเล แต่ไปไม่รอด ถูกทหารอังกฤษของคู่หมั้นตามล่า พระเอกโดนยิงล้มลง นางเอกโอบกอดพระเอก แล้วพร่ำสัญญาว่าจะไปเกิดด้วยกันในทะเล บอกรักกันแทบเป็นแทบตาย แล้วเอาดาบแทงพุงโดดลงไปจากหน้าผา เดชะบุญเทพแห่งท้องทะเลไม่อยากให้ทะเลสกปรก จึงพัดทั้งคู่ไปเกยตื้นที่ชายหาดคนละแห่ง ชาวประมงมาเก็บไปรักษา แต่ความจำเสื่อมกันทั้งคู่ พอได้เจอหน้ากันที่งานเทศกาลฤดูร้อนก็จำกันได้ Happy ending”
“ฮึ้น เรื่องนี้จริงๆแล้วมันจบตอนโดดหน้าผานางเอกตาย พระเอกรอดแต่ความจำเสื่อมไม่ใช่เหรอไม่ใช่เรอะ ”
แหวะ หวานเลี่ยนชะมัด ฉันจะเล่นได้ป่าวฟะ-_-
ตัวละครหลักจินเป็นพระเอก ฉันเป็นนางเอก
โอ๊ะ รินเล่นเป็นยูเมะ ริวเป็นทหารอังกฤษ ปุ้ยเล่นเป็นโชกุน
“ที่ชื่อจิน นี่ใครเหรอ ใครเป็นพระเอก“ ฉันถามมิลค์
“เป็นรุ่นพี่น่ะ อยู่ปี 2 หล่อมากไม่ต้องห่วง”
ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นซะหน่อย(จริงๆก็นิดนึงแหละ-_-)
“อย่ากังวลเลย เคกำกับการแสดงเก่ง เคยได้รางวัลรองชนะเลิศระดับม.ต้นของประเทศมาแล้ว ทุกอย่างจะราบรื่น เธอแค่จำบทให้ได้ก็พอ”
นั่นแหละที่กังวล
พักกลางฉันบอกเรื่องนี้กับพี่ชายทั้งสอง
”พี่จะเป็นพระเอก”พี่ชายโวย
“พี่ก็จะเป็นจะเป็นอ่ะ”พี่โซเอามั่ง
“พระเอกเค้ากำหนดไว้แล้วค่ะ”
“มันเป็นใครจะเก็บมันซะ”
“พอแกเก็บมัน ชั้นก็จะเก็บแกอีก ทีนี้ก็เหลือฉันคนเดียว”
“ฉันไม่แพ้แกหรอกเฟ้ย”
อีหรอบเดิมอีกแล้ว
ฉันชะโงกหน้าไปหลังตึก
ไม่มีใครอยู่เลยนี่นา
ปุป ขนมปังชิ้นหนึ่งตกลงบนหัวฉัน
“หวัดดี อยากลองมองไอจากมุมนี้มั่งอ่ะ”
หวือ พี่จินโดดลงจากชั้น2มาที่พื้น
O_O
“แว๊ก จะบ้าเหรอ ตกใจหมดเลย โดดลงมาได้”
“^-^ ข้าวกลางวันอร่อยมั๊ย”
“ก็ดีค่ะ กินไปดูหมากัดกันไป”
“O_O”
“ไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณสำหรับเค้กแล้วก็ขนมปังชิ้นนี้นะคะ”
“ไม่เป็นไร บ้านพี่เป็นร้านเค้ก เอามาให้ทุกวันเลยก็ได้”
“แหะเกรงใจค่ะ แต่อร่อยมากเลยนะคะ”
เอาสิ เอาสิ ทุกวันเลย เค้ก เค้ก
“สงบสติอารมณ์หน่อย แล้วจะเอามาให้อีกนะ”
“ร้านอยู่ตรงไหนคะ”
“ซอยบลูโรสแหละ เดินเลยคลับนั้นไปอีกประมาณ100เมตร”
“ไป ไป เดี๋ยวไปเยี่ยม”
“^-^ขอเบอร์โทรศัพท์ได้มั๊ย”
“เอ่อ..ค่ะ แลกกันนะคะ”
“^-^อืม”
….
อากาศดีจังเลย
“พี่ชายของไอรู้เรื่องพี่รึเปล่า”
“ยังไม่ได้บอกเลยค่ะ กลัวพี่ชายเข้ามาป่วน”
“บอกก็ได้นะ พี่ไม่กลัวหรอก สู้กันตรงๆอย่างยุติธรรมถึงแพ้ก็ไม่กลัว”
แต่ฉันกลัวนี่นา-_-
“แหะ ค่ะ”
กิ๊งก่องกังก่อง
“เข้าเรียนซะแล้ว”
“พี่ไปเรียนเถอะค่ะ เย็นวันเสาร์หลังซ้อมละครเสร็จ ไอจะไปซื้อเค้ก^-^”
ฉันกลับมานั่งยิ้มที่โต๊ะเรียน
“ยัยนี่น่ากลัวว่ะ”--เมย์
“ช่ายนั่งยิ้มคนเดียว”--แอนนี่
“สงสัยอากาศเมืองไทยคงร้อนเกินไปแหละ”—ซาร่า
“ไปไกลๆไป ชิ่ว”
“เฮ้อ ว่าจะบอกข่าวเด็ดๆ เกี่ยวกับพี่แร็คซะหน่อย หมดอารมณ์เลย”
“พี่ชายเป็นอะไร”ฉันหันควับไปถาม
“พี่ชายเธอก็ถูกสาวสวยอันดับหนึ่งสารภาพรักอ่ะดิ”
“พี่เบล สุดสวยห้อง2-1 คนที่ผมยาว โนตม หน้าเล็ก ผิวสวย ขาเรียว เธอเคยเห็นป่าว”
“ไม่เคยมั๊ง”ฉันลุกขึ้นกำลังจะแล่นไปที่ตึก C
ครืด
“อ้าวนั่งที่ได้แล้ว”
อาจารย์มาซะได้ ชิ
ฉันนั่งเรียนช่วงบ่ายแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น
ฉันนั่งอยู่ในอ่างน้ำอุ่น อ๊าาา สบายจัง
น้ำเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ อ๊ากกกก มีคนเอาตะเกียบยักษ์มาคีบฉันไป
จ๊ากกกกก ฉันไม่ใช่หมูในสุกี้นะ
“ปล่อยฉานนนน”
“แฮ่ม Ai!! What the matter? ”
“Sorry”
หลับสนิทเลยนี่หว่า
เลิกเรียนแล้ว ฉันกระโดดออกจากห้องเรียน ตรงไปยังห้องเรียนของพี่ชายทันที
“ดังนั้นกราฟของสมการนี้จะเป็นเช่นนี้”
ว้ายังไม่เลิกอีกเหรอ
ฉันแอบมองผ่านเข้าไปทางหลังห้อง
พี่ชายหลับอยู่นี่นา หนอย
ฉันฉีกกระดาษสมุดออกมาแผ่นหนึ่งขยำจนกลมดิ๊ก เปิดประตูเบาสุดๆ อาศัยช่วงที่อาจาย์เขียนกระดาน ปาเข้าไปโดนหัวพี่ชายพอดีเลย
“เฮ้ย อะไรฟะ มันจะกล้ามากไปแล้ว”
พี่ชายเด้งขึ้นจากเก้าอี้แล้วตะโกนเสียงดังลั่น
“เอ่อ แร็คคูนครูกำลังจะเลิกสอน ใจเย็นๆสิ”
“ขอโทษครับอาจารย์”
พี่ชายนั่งลงแล้วมองไปรอบๆห้อง
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกันนะ”
พออาจารย์เดินออกไปฉันก็โดดเข้าไปในห้องทันที แต่ไม่ทันแม่นั่น
รุ่นพี่คนสวยที่ฉันเคยขอให้เรียกพี่โซออกมาพบนั่นเอง
“แร็ควันนี้กลับด้วยกันมั๊ย”
ไม่นะ ไม่ให้กลับด้วยนะ ไม่ให้นะ
“อืม แต่ฉันกลับพร้อมไอกับโซนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันไปด้วย”
“ตามใจเธอสิ อ้าว ไอนี่นา มารับพี่ชายเหรอจ๊ะ”
ฉันมองพี่ชายด้วยสายตาบัดซบที่สุดในชีวิต
“ฉันมาบอกพี่ว่าฉันจะกลับบ้านเอง ไม่ต้องรอ”
โฮ่ยะโฮ่ยยะโฮ่ย
“อ๊ะ พี่จินเหรอคะ ฉันกำลังจะไปหาที่ห้องนะ รอก่อน อืม ฉันจะกลับบ้านกับพี่”
“จินไหนยะฉันเมย์ย่ะยัยบ้า จะบอกว่าเธอลืมเอาจดหมายสีดำแปลกๆไป พวกเรากำลังจะฉีกซองละนะ ให้เวลา 5 นาทีมาให้ถึงห้องล่ะ”
“เฮ้ยยยย” ฉันวิ่งออกจากห้องโดยไม่สนใจเสียงเรียกของพี่ชาย”
ครืด
ฉันมาทันสินะ ฉันคว้าจดหมายขึ้นมาจากพวกหื่นพวกนั้นทันเวลาที่คัตเตอร์จะกรีดลงไป
โฮ่ยะโฮ่ยยะโฮ่ย
“อ๊ะ พี่จินนนน กำลังจะกลับบ้านค่ะ วันนี้กลับคนเดียว กลับด้วยกันมั๊ยคะ”
“เย้ งั้นเจอกันหน้าประตูโรงเรียนนะคะ”
ตื๊ด
วาบ ฉันรู้สึกถึงรังสีอำมหิตแผ่วาบออกมาจากเพื่อนทั้ง 3 คน
ฮี่ๆ ฉันไม่โง่หรอก
ฉันออกวิ่งทันทีก่อนที่เพื่อนจะทันอ้าปากซะด้วยซ้ำ
ระหว่างทางฉันเปิดซองจดหมายออก
-- เธอคุยกับผู้ชายมากเกินไปหรือเปล่า สุดท้ายเธอก็ยังไม่ยอมมองมาที่ฉันเลย เมื่อวานเธอคุยกับผู้ชายที่หลังตึกDฉันเห็นนะ อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก วันนี้ฉันจะสั่งสอนหมอนั่น --
ไรฟะเนี่ย ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่เลิกฉันจะเอาจริงแล้วเหมือนกัน
ฉันเดินออกมาจนถึงหน้าประตู
“อ๊ะ พี่จินเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไม เสื้อเลอะอย่างนั้น แล้วรองเท้านักเรียนไปไหน ทำไมใส่รองเท้าแตะล่ะคะ”
.................................................
ไม่ ฉันไม่ควรบอก ฉันไม่ควรสร้างภาระให้พี่ชายอีก ใกล้จะถึงงานโรงเรียนแล้ว
รอดูท่าทีของหมอนั่นก่อนละกัน
เช้าวันต่อมา
ในล็อกเกอร์ มีจดหมายสีดำ1ฉบับ ช็อกโกแลต ช็อทเค้กกับการ์ดสีฟ้า ฮึฮึเป็นสาวพราวเสน่ห์นี่ดีจัง
-- กินให้อร่อยนะ กลางวันเจอกันที่เดิม หลังกินข้าวเสร็จนะ^-^ --
กรี๊ดพี่จิน น่ารักจังเลย เป็นคนสติดีที่สุดในโรงเรียนนี้แน่ๆเลย หุหุ คบกับเค้าดีมั๊ยนะ
มิลค์เอาบทละครมาให้อ่าน
แล้วมิลค์ก็เริ่มเล่าเรื่องย่อ
“ท่านหญิงสุมิเระ ลูกสาวโชกุนสมัยเอโดะ แอบลอบรักกับเคียวเฮ ซามูไรที่พ่อของตนเลี้ยงไว้ ด้วยฐานะที่ต่างกัน ความรักจึงไม่อาจสมหวัง ฝ่ายหญิงต้องแต่งงานกับทูตจากอังกฤษ ด้วยเหตุผลทางการเมือง ฝ่ายพระเอก ถูกท่านโชกุนจับแต่งกับยูเมะลูกสาวเศรษฐีขายผ้าไหม ทั้งสองจึงพากันหนีไปที่หน้าผาริมทะเล แต่ไปไม่รอด ถูกทหารอังกฤษของคู่หมั้นตามล่า พระเอกโดนยิงล้มลง นางเอกโอบกอดพระเอก แล้วพร่ำสัญญาว่าจะไปเกิดด้วยกันในทะเล บอกรักกันแทบเป็นแทบตาย แล้วเอาดาบแทงพุงโดดลงไปจากหน้าผา เดชะบุญเทพแห่งท้องทะเลไม่อยากให้ทะเลสกปรก จึงพัดทั้งคู่ไปเกยตื้นที่ชายหาดคนละแห่ง ชาวประมงมาเก็บไปรักษา แต่ความจำเสื่อมกันทั้งคู่ พอได้เจอหน้ากันที่งานเทศกาลฤดูร้อนก็จำกันได้ Happy ending”
“ฮึ้น เรื่องนี้จริงๆแล้วมันจบตอนโดดหน้าผานางเอกตาย พระเอกรอดแต่ความจำเสื่อมไม่ใช่เหรอไม่ใช่เรอะ ”
แหวะ หวานเลี่ยนชะมัด ฉันจะเล่นได้ป่าวฟะ-_-
ตัวละครหลักจินเป็นพระเอก ฉันเป็นนางเอก
โอ๊ะ รินเล่นเป็นยูเมะ ริวเป็นทหารอังกฤษ ปุ้ยเล่นเป็นโชกุน
“ที่ชื่อจิน นี่ใครเหรอ ใครเป็นพระเอก“ ฉันถามมิลค์
“เป็นรุ่นพี่น่ะ อยู่ปี 2 หล่อมากไม่ต้องห่วง”
ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นซะหน่อย(จริงๆก็นิดนึงแหละ-_-)
“อย่ากังวลเลย เคกำกับการแสดงเก่ง เคยได้รางวัลรองชนะเลิศระดับม.ต้นของประเทศมาแล้ว ทุกอย่างจะราบรื่น เธอแค่จำบทให้ได้ก็พอ”
นั่นแหละที่กังวล
พักกลางฉันบอกเรื่องนี้กับพี่ชายทั้งสอง
”พี่จะเป็นพระเอก”พี่ชายโวย
“พี่ก็จะเป็นจะเป็นอ่ะ”พี่โซเอามั่ง
“พระเอกเค้ากำหนดไว้แล้วค่ะ”
“มันเป็นใครจะเก็บมันซะ”
“พอแกเก็บมัน ชั้นก็จะเก็บแกอีก ทีนี้ก็เหลือฉันคนเดียว”
“ฉันไม่แพ้แกหรอกเฟ้ย”
อีหรอบเดิมอีกแล้ว
ฉันชะโงกหน้าไปหลังตึก
ไม่มีใครอยู่เลยนี่นา
ปุป ขนมปังชิ้นหนึ่งตกลงบนหัวฉัน
“หวัดดี อยากลองมองไอจากมุมนี้มั่งอ่ะ”
หวือ พี่จินโดดลงจากชั้น2มาที่พื้น
O_O
“แว๊ก จะบ้าเหรอ ตกใจหมดเลย โดดลงมาได้”
“^-^ ข้าวกลางวันอร่อยมั๊ย”
“ก็ดีค่ะ กินไปดูหมากัดกันไป”
“O_O”
“ไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณสำหรับเค้กแล้วก็ขนมปังชิ้นนี้นะคะ”
“ไม่เป็นไร บ้านพี่เป็นร้านเค้ก เอามาให้ทุกวันเลยก็ได้”
“แหะเกรงใจค่ะ แต่อร่อยมากเลยนะคะ”
เอาสิ เอาสิ ทุกวันเลย เค้ก เค้ก
“สงบสติอารมณ์หน่อย แล้วจะเอามาให้อีกนะ”
“ร้านอยู่ตรงไหนคะ”
“ซอยบลูโรสแหละ เดินเลยคลับนั้นไปอีกประมาณ100เมตร”
“ไป ไป เดี๋ยวไปเยี่ยม”
“^-^ขอเบอร์โทรศัพท์ได้มั๊ย”
“เอ่อ..ค่ะ แลกกันนะคะ”
“^-^อืม”
….
อากาศดีจังเลย
“พี่ชายของไอรู้เรื่องพี่รึเปล่า”
“ยังไม่ได้บอกเลยค่ะ กลัวพี่ชายเข้ามาป่วน”
“บอกก็ได้นะ พี่ไม่กลัวหรอก สู้กันตรงๆอย่างยุติธรรมถึงแพ้ก็ไม่กลัว”
แต่ฉันกลัวนี่นา-_-
“แหะ ค่ะ”
กิ๊งก่องกังก่อง
“เข้าเรียนซะแล้ว”
“พี่ไปเรียนเถอะค่ะ เย็นวันเสาร์หลังซ้อมละครเสร็จ ไอจะไปซื้อเค้ก^-^”
ฉันกลับมานั่งยิ้มที่โต๊ะเรียน
“ยัยนี่น่ากลัวว่ะ”--เมย์
“ช่ายนั่งยิ้มคนเดียว”--แอนนี่
“สงสัยอากาศเมืองไทยคงร้อนเกินไปแหละ”—ซาร่า
“ไปไกลๆไป ชิ่ว”
“เฮ้อ ว่าจะบอกข่าวเด็ดๆ เกี่ยวกับพี่แร็คซะหน่อย หมดอารมณ์เลย”
“พี่ชายเป็นอะไร”ฉันหันควับไปถาม
“พี่ชายเธอก็ถูกสาวสวยอันดับหนึ่งสารภาพรักอ่ะดิ”
“พี่เบล สุดสวยห้อง2-1 คนที่ผมยาว โนตม หน้าเล็ก ผิวสวย ขาเรียว เธอเคยเห็นป่าว”
“ไม่เคยมั๊ง”ฉันลุกขึ้นกำลังจะแล่นไปที่ตึก C
ครืด
“อ้าวนั่งที่ได้แล้ว”
อาจารย์มาซะได้ ชิ
ฉันนั่งเรียนช่วงบ่ายแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น
ฉันนั่งอยู่ในอ่างน้ำอุ่น อ๊าาา สบายจัง
น้ำเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ อ๊ากกกก มีคนเอาตะเกียบยักษ์มาคีบฉันไป
จ๊ากกกกก ฉันไม่ใช่หมูในสุกี้นะ
“ปล่อยฉานนนน”
“แฮ่ม Ai!! What the matter? ”
“Sorry”
หลับสนิทเลยนี่หว่า
เลิกเรียนแล้ว ฉันกระโดดออกจากห้องเรียน ตรงไปยังห้องเรียนของพี่ชายทันที
“ดังนั้นกราฟของสมการนี้จะเป็นเช่นนี้”
ว้ายังไม่เลิกอีกเหรอ
ฉันแอบมองผ่านเข้าไปทางหลังห้อง
พี่ชายหลับอยู่นี่นา หนอย
ฉันฉีกกระดาษสมุดออกมาแผ่นหนึ่งขยำจนกลมดิ๊ก เปิดประตูเบาสุดๆ อาศัยช่วงที่อาจาย์เขียนกระดาน ปาเข้าไปโดนหัวพี่ชายพอดีเลย
“เฮ้ย อะไรฟะ มันจะกล้ามากไปแล้ว”
พี่ชายเด้งขึ้นจากเก้าอี้แล้วตะโกนเสียงดังลั่น
“เอ่อ แร็คคูนครูกำลังจะเลิกสอน ใจเย็นๆสิ”
“ขอโทษครับอาจารย์”
พี่ชายนั่งลงแล้วมองไปรอบๆห้อง
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกันนะ”
พออาจารย์เดินออกไปฉันก็โดดเข้าไปในห้องทันที แต่ไม่ทันแม่นั่น
รุ่นพี่คนสวยที่ฉันเคยขอให้เรียกพี่โซออกมาพบนั่นเอง
“แร็ควันนี้กลับด้วยกันมั๊ย”
ไม่นะ ไม่ให้กลับด้วยนะ ไม่ให้นะ
“อืม แต่ฉันกลับพร้อมไอกับโซนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันไปด้วย”
“ตามใจเธอสิ อ้าว ไอนี่นา มารับพี่ชายเหรอจ๊ะ”
ฉันมองพี่ชายด้วยสายตาบัดซบที่สุดในชีวิต
“ฉันมาบอกพี่ว่าฉันจะกลับบ้านเอง ไม่ต้องรอ”
โฮ่ยะโฮ่ยยะโฮ่ย
“อ๊ะ พี่จินเหรอคะ ฉันกำลังจะไปหาที่ห้องนะ รอก่อน อืม ฉันจะกลับบ้านกับพี่”
“จินไหนยะฉันเมย์ย่ะยัยบ้า จะบอกว่าเธอลืมเอาจดหมายสีดำแปลกๆไป พวกเรากำลังจะฉีกซองละนะ ให้เวลา 5 นาทีมาให้ถึงห้องล่ะ”
“เฮ้ยยยย” ฉันวิ่งออกจากห้องโดยไม่สนใจเสียงเรียกของพี่ชาย”
ครืด
ฉันมาทันสินะ ฉันคว้าจดหมายขึ้นมาจากพวกหื่นพวกนั้นทันเวลาที่คัตเตอร์จะกรีดลงไป
โฮ่ยะโฮ่ยยะโฮ่ย
“อ๊ะ พี่จินนนน กำลังจะกลับบ้านค่ะ วันนี้กลับคนเดียว กลับด้วยกันมั๊ยคะ”
“เย้ งั้นเจอกันหน้าประตูโรงเรียนนะคะ”
ตื๊ด
วาบ ฉันรู้สึกถึงรังสีอำมหิตแผ่วาบออกมาจากเพื่อนทั้ง 3 คน
ฮี่ๆ ฉันไม่โง่หรอก
ฉันออกวิ่งทันทีก่อนที่เพื่อนจะทันอ้าปากซะด้วยซ้ำ
ระหว่างทางฉันเปิดซองจดหมายออก
-- เธอคุยกับผู้ชายมากเกินไปหรือเปล่า สุดท้ายเธอก็ยังไม่ยอมมองมาที่ฉันเลย เมื่อวานเธอคุยกับผู้ชายที่หลังตึกDฉันเห็นนะ อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก วันนี้ฉันจะสั่งสอนหมอนั่น --
ไรฟะเนี่ย ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่เลิกฉันจะเอาจริงแล้วเหมือนกัน
ฉันเดินออกมาจนถึงหน้าประตู
“อ๊ะ พี่จินเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไม เสื้อเลอะอย่างนั้น แล้วรองเท้านักเรียนไปไหน ทำไมใส่รองเท้าแตะล่ะคะ”
.................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น