ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : -21-
พี่จินตัวเปียกปอน เสื้อเลอะโคลนสีดำปื๋อ รองเท้าแตะยืนยิ้มอยู่ที่ประตูโรงเรียน นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมามองกันอย่างประหลาดใจ
“อุบัติเหตุเล็กน้อยน่ะ^-^”
รถเมล์ยังมีที่นั่ง เรานั่งคู่กันไปจนถึงป้ายที่ฉันลงประจำ เดินอีก 15 นาทีก็ถึงบ้าน แต่วันนี้ฉันจะไปร้านขนมเค้กของพี่จิน ฉันไว้ใจเขามากเกินไปรึเปล่านะ แต่ถ้าเป็นร้านที่อยู่ในซอยเดียวกับบลูโรสคลับก็น่าจะเป็นร้านปังโกะคาเฟ่ ฉันเคยไปซื้อเค้กวันเกิดให้พี่ชายครั้งนึง
พอนึกถึงพี่ชายก็หงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว-“-
ฉันเดินเข้าไปในร้าน
เด็กผู้ชายอายุประมาณ 12 ขวบหันมามองเรา
“โอ๊ะ มามี้จินกลับมาแล้วฮับ พาพี่สายสวยสุดๆมาคนนึงด้วย”
…..
“ไหนๆ” ผู้หญิงต่างชาติผมสีเดียวกับพี่จินแต่จมูกโด่งผิวขาวหน้าตกกระเล็กน้อย หางคิ้วตกดูเศร้า แต่ตาสีน้ำตาลอ่อนใสส่องประกายวิบวับขี้เล่น ยังสาวอยู่ด้วย โผล่หน้าออกมาจากครัว
ฉันยกมือไหว้เก้ๆกังๆ
“สวัสดีค่ะ คุณน้า”
“กรี๊ด จิน นี่ใครเนี่ย น่ารักจังเลย เป็นแฟนกับจินเหรอจ๊ะ ทีหลังเรียกคุณแม่ก็ได้ ฉันชื่อจีน่า เดฟโฟดิล ดอกเดฟโฟดิลน่ะรู้จักมั๊ย^-^ แล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อซะนะจิน กลิ่นแปลกๆ”
“แม่ครับ เธอไม่ใช่แฟนผม”พี่จินดูเครียดจังเลย
“อ้าวอะไรกันนี่ ชิ!! ถึงตอนนี้ไม่เป็นอีกหน่อยก็เป็นแหละ”คุณแม่จีน่าพูด
“พี่สาวคนสวย ผมชื่อเจมส์นะ ผมเจ๋งกว่าจินนะพี่ เป็นแฟนผมนะ พี่สาวสวยจังเลย^-^”เจม
“แฮ่ม แค่ก แค่ก คอม คอม”
“พี่จินเค้าหวงอ่ะ ผมจะตัดใจละกัน เดี๋ยวอดเล่นเกม”
หนูจ๋าโตไปแล้วจะรู้ว่าความรักสำคัญกว่าเกม
ลูกค้าเปิดประตูเข้ามา
“พี่สาวคะขอสั่งเค้กหน่อยค่ะ”
“ยินดีค่ะ ทานอะไรไปก่อนนะจ๊ะ ฟรีทุกอย่างเดี๋ยวแม่เลี้ยงเอง”
ฉันอึ้งไปหมดแล้ว เป็นครอบครัวที่วุ่นวายดีจัง
พี่จินคว้าแขนฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมร้าน
“พี่คะมือ”
“อ๊า>///< ขอโทษที พี่ไปเปลี่นเสื้อผ้าก่อนนะ ทานอะไรดี”
“เค้กชีฟ่อนช็อกโกแต ช็อกโกแลตชิพซันเดย์ ชามะนาว”
“-_- รอแปปนะ“
อย่าทำหน้าอย่างนั้นน่า ฉันต้องจ่ายเงินอยู่แล้วแหละ ใครจะกล้ากินฟรี
พี่จินลงมาจากชั้นบน
เรานั่งคุยกันหลายเรื่อง พี่เค้าอบอุ่นจริงๆ เราแลกเปลี่ยนกันเล่าเรื่องชีวิต
พี่จินอยู่อเมริกาจนถึง 6 ขวบ ไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะต้องช่วยงานที่ร้าน เห็นฉันครั้งแรกตอนเดินเข้าที่ประชุมงานปฐมนิเทศ แล้วพอรู้สึกอีกทีก็มองฉันอยู่เสมอ ตัดสินใจบอกรักก็เพราะเพื่อนดูไพ่ยิปซีให้ว่าจะโชคดีด้านความรัก(น่ารักจัง) แล้วก็ดีใจมากที่ได้พาฉันมาทานขนมที่บ้าน
บรืนนนน บรืนนนนนนน
เสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังลั่นอยู่นอกร้าน ฉันมองผ่านกระจกใสออกไป
O_O
พี่โซกับพี่ชายขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าร้าน
พี่ชาย -หนีบหมวกกันน็อค แว่นดำ เสื้อยืดสีดำ สร้อยเงินไม้กางเขน กางเกงยีนส์สีดำ คอนเสิร์สดำ- เท่ากับ ชุดงานศพ
พี่โซ -หนีบหมวกกันน็อค แว่นดำ เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ดำ คอนเวิร์สขาว- เท่ากับชุดงานศพ
ทั้งสองเลื่อนเก้าอี้ข้างตัวฉันออกและนั่งลงขนาบสองข้างฉัน
หยา!! น่ากลัวจังเลยอ่ะ ได้กลิ่นสงครามยังไงก็ไม่รู้ บรื๋อ!!ขนลุก
“แกชื่ออะไร”พี่ชายฉันถามพี่จิน
“จิน H2-2”
“ที่นี่บ้านใช่มั๊ย”พี่โซถาม
“อืม”
“รู้มั๊ยฉันเป็นใคร”พี่ชายถาม
“ประธานนักเรียนรุ่นที่52 เรียกกันทั่วไปว่าจักรพรรดิ”
“แล้วฉันล่ะ”พี่โซถาม
“หัวหน้ากลุ่มโซระ ทหารเสือ”
“แล้วรู้มั๊ยว่าพี่จินเค้าเป็นใคร”ฉันสอดขึ้นกลางคัน
พี่ชายเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง พี่โซหันมาทางฉัน
“แล้วเป็นใครล่ะ”
ฉันจะตายมั๊ยเนี่ย
“เป็นแฟนของไอเองค่ะ”
พี่โซทำหมวกกันน็อคหลุดมือตกพื้น พี่ชายจ้องหน้าฉันนิ่ง ฉันก็จ้องตอบ
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ ๆๆๆ
-_-+
กึง พี่ชายเดินออกไปจากร้านหน้าตาเฉย ไม่พูดอะไรฉันเลยสักคำ พี่โซหันมามองฉันบ้าง ก่อนลุกขึ้น พี่โซกระซิบกับฉันว่า
”ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมา พี่โซจะอยู่ข้างไอเองนะ”
อยู่ข้างฉันแล้วเดินตามพี่ชายดุ๊กๆออกไป
บรืนนนน บรืนนนนนนน
“ไอ ไม่เป็นไรเหรอ”พี่โซถามฉันเบาๆ
“ไม่ค่ะ ไอทนให้พี่ชายคุกคามพี่จินไม่ได้หรอก”
“แล้วไม่เป็นไรเหรอ”
“^-^ไม่เป็นไรค่ะ”
กังวลจังเลย
……………………
“อุบัติเหตุเล็กน้อยน่ะ^-^”
รถเมล์ยังมีที่นั่ง เรานั่งคู่กันไปจนถึงป้ายที่ฉันลงประจำ เดินอีก 15 นาทีก็ถึงบ้าน แต่วันนี้ฉันจะไปร้านขนมเค้กของพี่จิน ฉันไว้ใจเขามากเกินไปรึเปล่านะ แต่ถ้าเป็นร้านที่อยู่ในซอยเดียวกับบลูโรสคลับก็น่าจะเป็นร้านปังโกะคาเฟ่ ฉันเคยไปซื้อเค้กวันเกิดให้พี่ชายครั้งนึง
พอนึกถึงพี่ชายก็หงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว-“-
ฉันเดินเข้าไปในร้าน
เด็กผู้ชายอายุประมาณ 12 ขวบหันมามองเรา
“โอ๊ะ มามี้จินกลับมาแล้วฮับ พาพี่สายสวยสุดๆมาคนนึงด้วย”
…..
“ไหนๆ” ผู้หญิงต่างชาติผมสีเดียวกับพี่จินแต่จมูกโด่งผิวขาวหน้าตกกระเล็กน้อย หางคิ้วตกดูเศร้า แต่ตาสีน้ำตาลอ่อนใสส่องประกายวิบวับขี้เล่น ยังสาวอยู่ด้วย โผล่หน้าออกมาจากครัว
ฉันยกมือไหว้เก้ๆกังๆ
“สวัสดีค่ะ คุณน้า”
“กรี๊ด จิน นี่ใครเนี่ย น่ารักจังเลย เป็นแฟนกับจินเหรอจ๊ะ ทีหลังเรียกคุณแม่ก็ได้ ฉันชื่อจีน่า เดฟโฟดิล ดอกเดฟโฟดิลน่ะรู้จักมั๊ย^-^ แล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อซะนะจิน กลิ่นแปลกๆ”
“แม่ครับ เธอไม่ใช่แฟนผม”พี่จินดูเครียดจังเลย
“อ้าวอะไรกันนี่ ชิ!! ถึงตอนนี้ไม่เป็นอีกหน่อยก็เป็นแหละ”คุณแม่จีน่าพูด
“พี่สาวคนสวย ผมชื่อเจมส์นะ ผมเจ๋งกว่าจินนะพี่ เป็นแฟนผมนะ พี่สาวสวยจังเลย^-^”เจม
“แฮ่ม แค่ก แค่ก คอม คอม”
“พี่จินเค้าหวงอ่ะ ผมจะตัดใจละกัน เดี๋ยวอดเล่นเกม”
หนูจ๋าโตไปแล้วจะรู้ว่าความรักสำคัญกว่าเกม
ลูกค้าเปิดประตูเข้ามา
“พี่สาวคะขอสั่งเค้กหน่อยค่ะ”
“ยินดีค่ะ ทานอะไรไปก่อนนะจ๊ะ ฟรีทุกอย่างเดี๋ยวแม่เลี้ยงเอง”
ฉันอึ้งไปหมดแล้ว เป็นครอบครัวที่วุ่นวายดีจัง
พี่จินคว้าแขนฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมร้าน
“พี่คะมือ”
“อ๊า>///< ขอโทษที พี่ไปเปลี่นเสื้อผ้าก่อนนะ ทานอะไรดี”
“เค้กชีฟ่อนช็อกโกแต ช็อกโกแลตชิพซันเดย์ ชามะนาว”
“-_- รอแปปนะ“
อย่าทำหน้าอย่างนั้นน่า ฉันต้องจ่ายเงินอยู่แล้วแหละ ใครจะกล้ากินฟรี
พี่จินลงมาจากชั้นบน
เรานั่งคุยกันหลายเรื่อง พี่เค้าอบอุ่นจริงๆ เราแลกเปลี่ยนกันเล่าเรื่องชีวิต
พี่จินอยู่อเมริกาจนถึง 6 ขวบ ไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะต้องช่วยงานที่ร้าน เห็นฉันครั้งแรกตอนเดินเข้าที่ประชุมงานปฐมนิเทศ แล้วพอรู้สึกอีกทีก็มองฉันอยู่เสมอ ตัดสินใจบอกรักก็เพราะเพื่อนดูไพ่ยิปซีให้ว่าจะโชคดีด้านความรัก(น่ารักจัง) แล้วก็ดีใจมากที่ได้พาฉันมาทานขนมที่บ้าน
บรืนนนน บรืนนนนนนน
เสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังลั่นอยู่นอกร้าน ฉันมองผ่านกระจกใสออกไป
O_O
พี่โซกับพี่ชายขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าร้าน
พี่ชาย -หนีบหมวกกันน็อค แว่นดำ เสื้อยืดสีดำ สร้อยเงินไม้กางเขน กางเกงยีนส์สีดำ คอนเสิร์สดำ- เท่ากับ ชุดงานศพ
พี่โซ -หนีบหมวกกันน็อค แว่นดำ เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ดำ คอนเวิร์สขาว- เท่ากับชุดงานศพ
ทั้งสองเลื่อนเก้าอี้ข้างตัวฉันออกและนั่งลงขนาบสองข้างฉัน
หยา!! น่ากลัวจังเลยอ่ะ ได้กลิ่นสงครามยังไงก็ไม่รู้ บรื๋อ!!ขนลุก
“แกชื่ออะไร”พี่ชายฉันถามพี่จิน
“จิน H2-2”
“ที่นี่บ้านใช่มั๊ย”พี่โซถาม
“อืม”
“รู้มั๊ยฉันเป็นใคร”พี่ชายถาม
“ประธานนักเรียนรุ่นที่52 เรียกกันทั่วไปว่าจักรพรรดิ”
“แล้วฉันล่ะ”พี่โซถาม
“หัวหน้ากลุ่มโซระ ทหารเสือ”
“แล้วรู้มั๊ยว่าพี่จินเค้าเป็นใคร”ฉันสอดขึ้นกลางคัน
พี่ชายเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง พี่โซหันมาทางฉัน
“แล้วเป็นใครล่ะ”
ฉันจะตายมั๊ยเนี่ย
“เป็นแฟนของไอเองค่ะ”
พี่โซทำหมวกกันน็อคหลุดมือตกพื้น พี่ชายจ้องหน้าฉันนิ่ง ฉันก็จ้องตอบ
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ ๆๆๆ
-_-+
กึง พี่ชายเดินออกไปจากร้านหน้าตาเฉย ไม่พูดอะไรฉันเลยสักคำ พี่โซหันมามองฉันบ้าง ก่อนลุกขึ้น พี่โซกระซิบกับฉันว่า
”ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมา พี่โซจะอยู่ข้างไอเองนะ”
อยู่ข้างฉันแล้วเดินตามพี่ชายดุ๊กๆออกไป
บรืนนนน บรืนนนนนนน
“ไอ ไม่เป็นไรเหรอ”พี่โซถามฉันเบาๆ
“ไม่ค่ะ ไอทนให้พี่ชายคุกคามพี่จินไม่ได้หรอก”
“แล้วไม่เป็นไรเหรอ”
“^-^ไม่เป็นไรค่ะ”
กังวลจังเลย
……………………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น