คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 21 : 21th Bullets
ตอนที่ 21 : 21 Bullets
รถ MINI สีน้ำเงินเข้มคันเล็ก แล่นพาแบมแบมมายังย่านฮาปจอง สองข้างทางคุ้นตาเหมือนเคย
มาเมื่อไม่นาน แต่นึกไม่ออก
คนขับรถชื่อ บ๊อบบี้ เป็นวัยรุ่น รุ่นราวคราวเดียวกับแบมแบม สวมเสื้อบาส สีกรมท่า แขนกุดมี
หมายเลข 39 อยู่กลางหลัง ใส่กางเกงขาสั้นสีเดียวกัน ใส่หมวกแก๊บปิดหน้า พูดภาษาอังกฤษ
เก่งมาก จ้อไม่หยุด พยายามชวนคุย ตลอดทาง จนแบมแบมสนิทใจด้วย
รถคันเล็กแล่นผ่าน อาคารใหญ่ ที่มีสัญลักษณ์ YG ไปยังตึกในย่านเดียวกัน แต่ห่างกันไม่มาก
นัก แล้วจอดสนิทใต้อาคาร
แบมแบม ในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีดำคอกว้าง สวมกางเกงยีนส์สีขาว ขนกระเป๋าลากติดล้อ 1 ใบ
และเป้ 1 ใบ ลงมาจากรถ และเดินตาม บ๊อบบี้เข้าตึกไป
ตึกนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยดีมาก คนที่จะเข้าออกต้องสแกนม่านตา และเดินผ่าน air lock
มียามตรงทางเข้า 4 คน แถมกล้องวงจรปิด แทบจะทุก 2 ตารางเมตร และมียามเดินตรวจตรา
ตลอดเวลาข้างในอาคารอีกชั้นละ 2 คน มากเกินกว่าที่จะเป็นที่พักอาศัยส่วนบุคคลธรรมดา
ทั่วไป
"เราจะพักกันที่นี่เหรอ บ๊อบบี้ มันคือที่ไหนอ่ะ ทำไมต้องรักษาความปลอดภัยเข้มงวดขนาดนี้? "
แบมแบมอดไม่ได้ที่จะสำรวจทางหนีทีไล่ เวลาไปสถานที่ไม่คุ้นเคย
บ๊อบบี้ ไม่ตอบ แต่เปิดประตูห้อง ด้านหน้า ที่เป็นประตูบานคู่ ดูแล้วไม่น่าเป็นห้องพัก ให้แบม
แบมเข้าไป
ข้างในห้องเป็น สตูดิโอ กว้าง ติดกระจกโดยรอบ มี คนกำลังเดินไปมา และนั่งอยู่ รวม 5 คน ซึ่ง
มีคนหนึ่งที่แบมแบมจำได้ทันที
"ทีม B!!" แบมแบมตะโกนขึ้น แล้วรีบทิ้งข้าวของจะวิ่งออกจากห้อง
แต่มีอีกคนเดินมาขวางประตูไว้ พร้อมล๊อกกุญแจ
"บ๊อบบี้ หรือว่าจะเป็น บ๊อบบี้ ทีม B ด้วย" แบมแบม หันไปทางคนที่พาเขามา พร้อมกับมองซ้าย
ขวา อย่างเงอะงะ เพื่อหาทางออก
"เราไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแล้วหล่ะน่า แบมแบมไม่ต้องกลัวนะ" เด็กหนุ่มหน้าตาดีมาก คนหนึ่ง
พูดขึ้น ด้วยเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยน
"อ่อ ลืมแนะนำตัว ฉัน ชื่อ ฮันบิน เป็น ลีดเดอร์ ของทีม B ตอนนั้น พวกเรายังไม่ได้ขอโทษที่
ทำกริยาไม่สุภาพกับนายตอนแข่งเลย ฉันขอโทษนาย อย่างเป็นทางการตอนนี้เลยละกันนะ
นายจะยกโทษให้พวกเราได้ไหม" เขาไม่พูดป่าว ยังฉวยโอกาศจับมือแบมแบมมา จุ๊บ ที่หลัง
ฝ่ามือ ก่อนจะปล่อยออกโดยแบมแบมยังไม่ทันจะพูดอะไร
"อ่ะ..เอ่อ ครับ..." แบมแบมเขินกับการถูกฮันบินจ้อง จนทำตัวไม่ถูก ดวงตากลม คมเป็นประกาย
ล้ำลึก น่าค้นหา รับกับใบหน้า รูปไข่ คิ้วเข้ม จมูกโด่งสวย ริมฝีปากบาง มีรอยยิ้มชวนประทับใจ
ติดตาแม้ได้มองแค่เพียงครั้งเดียว
ฮันบินเรียก สมาชิกที่เหลือ อีก 5 คนมายืนเรียงกัน แล้วก็ โค้งขอโทษแบมแบม ก่อนจะ ให้แยก
ย้ายกันไป
"นายโอเค กับพวกเรายังแบมแบม" บ๊อบบี้ถามขึ้น
"...ครับ. ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ แบมแบม แค่ตกใจเฉยๆ" เด็กน้อยเริ่มผ่อนคลาย หันมายิ้มให้
บ๊อบบี้อย่างน่ารัก จนพวกที่เหลือซึ่งยังแอบมองแบมแบมอยู่ ต่างหันหน้าไปแอบไชโย ที่ได้เห็น
กับตัวเอง
"นี่ๆ นายรู้จักบ้านแฟนเบส 2BBam หรือป่าว พวกเรา ทีม B ทำให้ตั้งแต่จบการแข่งขันวั้นนั้น"
บ๊อบบี้ รีบเอามือถือกดให้แบมแบมดู
"อ๊า ถึงว่าสิ ทำไมมีรูปการแข่งใกล้ชิดขนาดนั้น ขอบคุณนะ แบมแบมชอบมาดูบ่อยๆเลยแหละ "
แบมแบมชมอย่างจริงใจ จนใครบางคนแถวนั้นยิ้มหน้าบาน
ฮันบินนั่นเอง เขาเป็น admin ตัวตั้งตัวตี ทั้งๆที่ในเหตุการณ์ตอนนั้น เขาไม่ได้เข้าร่วม ลวนลาม
แบมแบม แต่เขาแอบตกหลุม ชอบแบมแบมตั้งแต่ ที่แบมแบมทะเล่อทะล่าโผล่เข้ามากลางวง
ตอนที่เขากำลังจะ บวกกับพวกเทรนนี่ไร้สังกัด เด็กหนุ่มน่ารัก ที่ มีไหวพริบสุดยอด โผล่มา
จังหวะไม่ดี แต่ยังสามารถพลิกสถาณการณ์เอาตัวรอด ได้เยี่ยม จากนั้นยังมีโมเม้นต์ตอนเดบิว ที่
แบมแบมคนเดียวอาศัยความฉลาด ปล่อยข่าว รวมคนไปช่วยแจบอม สำเร็จทั้งๆที่ ดูแล้วแทบ
ไม่มีหวัง แบมแบมจึง ได้เข้ามาอยู่ในสายตาของฮันบินตั้งแต่บัดนั้น
พวกเรามีห้องพักอยู่ชั้น 4 เดี๋ยว แบมแบมไปอยู่ห้อง บ๊อบบี้นะ แล้วเดวบ๊อบบี้จะไปนอนกับฮันบิน
"แบมแบม มารบกวนอีกแล้ว ขอโทษด้วยนะครับ" แบมแบม รู้สึกเกรงใจจริงๆ ที่ไปไหนก็ มีคน
เดือดร้อนตลอด
"เอ้ย ไม่เป็นไรน่า พี่ชายเราเป็นเพื่อนกัน เราก็เป็นเพื่อนกันใช่ไหมหล่ะ เรื่องแค่นี้ห้ามเอาไป
คิดมากสิ" บ๊อบบี้เดินมาช่วยแบมแบมยกกระเป๋า แล้วไขล๊อกประตูใหญ่ เพื่อพาแบมแบมเข้าห้อง
พัก
"พวกนายทั้ง 6 คน ก็สอบ E-license ปีนี้กันหมดเลยเหรอ?" แบมแบมชวนบ๊อบบี้คุยเมื่อประตู
ลิฟท์เปิดเมื่อถึงชั้น 4
"ใช่แล้ว ถึงพวกเราจะแพ้ ทีม A ทำให้ยังไม่ได้เดบิว ตอนนี้ แต่พวกเราก็ไม่ล้มเลิกที่จะเป็นมือ
อาชีพหรอกนะ อ่ะ นี่คีย์การ์ด ชั้นยกให้นายใช้ 1 อาทิตย์ มีอะไร มาเคาะห้องข้างๆได้ ฮันบินกับ
ฉันจะอยู่ห้องนี้ แล้วก็ เทรนนิ่งรูมชั้น B ใช้ได้ตามสบาย" บ๊อบบี้เปิดห้อง ส่ง แบมแบม แล้ว เดิน
เข้าลิฟท์ กลับลงไป
ภายในห้องของบ๊อบบี้ สะอาดเรียบร้อยดี มีเตียง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะอ่านหนังสือ และห้องน้ำในตัว
แต่แบมแบมรู้สึกโหว่งๆ เพราะปรกติตั้งแต่มาเกาหลี ก็ไม่เคยนอนคนเดียว ตอนอยู่หอ Got7 ก็มี
รูมเมทเป็นยูคยอม ตั้งแต่แรก ตอนออกมาก็ นอนกับพี่คุณ ตลอด
"จะไปรบกวนบ๊อบบี้อีกก็เกรงใจ ไปเทรนนิ่งออกกำลังให้ใจสงบดีกว่า" แบมแบม พูดกับตัวเอง
หลังจากจัดของเสร็จแล้วกดลิฟท์เพื่อลงไปห้องเทรนนิ่งชั้นใต้ดิน
"เอ๊ะ ไฟยังเปิดอยู่ ... รบกวนด้วยนะครับ" แบมแบมเปิดประตูเข้าไป
...ในห้อง มีฮันบินกำลังวิดพื้นด้วยนิ้วข้างเดียวอยู่ โดยใช้อีกมือไพ่หลัง .. ภายในห้องมีเขาคน
เดียว ทำให้แบมแบม รู้สึกอึดอัด อยากจะกลับแล้ว
"เดี๋ยว สิ แบมแบม ชั้นไม่ทำอะไรหรอกน่า เดี๋ยวบ๊อบบี้ก็ลงมา" ฮันบิน พัก แล้วลุกขึ้นมาเรียก
แบมแบม
"แบมแบม กลัวจะรบกวน ...ฮยอง ?" เขาไม่มั่นใจนัก แต่ก็คิดว่าฮันบินน่าจะอายุมากกว่า
"อืม ฉันเกิดปี 96 แบมเกิด 97 ใช่ไหม ฮยองก็ได้ " ฮันบิน ส่งยิ้มสวย มาทำให้แบมแบมหวั่นไหว
อีก
"นายอ่านหนังสือ ทบทวนถึงไหนแล้วอ่ะ เหลืออีกไม่กี่วันแล้วเนี่ย" แบมแบม หาเรื่องคุยแก้เขิน
"ยังอ่านได้ไม่เท่าไหร่เลย นายหล่ะ?" ฮันบินเดินไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อเช็ดเหงื่อที่ไหลท่วมตัว
จากการออกกำลัง
"ก็ พอสมควร แบมแบมติวให้เอาไหม ตอบแทนที่อุส่าห์ให้ที่พัก กับช่วยติวภาษาอังกฤษให้ นะ
นะ" แบมแบมเดินไปเขย่าแขน ฮันบิน
"ดะ...ได้ๆ ขอบใจนะ" ฮันบินเขินหน้าแดงเขาจนต้องเอาผ้าขนหนูมาคลุมศีรษะไว้
"เย้ย!! แบมแบม อย่าไปเข้าใกล้เจ้านั่นนะ อันตราย" บ๊อบบี้ โผล่เข้ามาปุ๊บก็โวยวาย แล้วก็ลาก
แขนแบมแบมออกมา
"ทำไมเหรอ แบมแบม ชวนเขามาติวหนังสือกัน หลายๆคนดีกว่าไม่ใช่เหรอ ?" แบมแบมผู้ไม่รู้
อะไร ตอบด้วยรอยยิ้มใสซื่อ
ก่อนที่บ๊อบบี้จะตอบอะไร ฮันบินก็เอามีดพกจ่อที่คอของเขา ไวจนแทบไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหว
รู้ตัวอีกที คือคมมีดเย็น ก็สัมผัสกับคอของบ๊อบบี้แล้ว
"แบมแบม ขึ้นไปเอาหนังสือมาสิ เดี๋ยวพวกเรารออยู่นี่" ฮันบิน ยิ้มให้ พร้อมกลับควงมีดอย่าง
รวดเร็ว แล้วพับเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง
พอคล้อยหลัง แบมแบม บ๊อบบี้ก็เอาศอกกระทุ้งสะกิดเพื่อนรัก
"แหนะ ระดับนายยังจะอ่านอะไรอีก รู้ทะลุปรุโปร่ง จนจะเป็นคนเขียนตำราได้แล้ว เอาเวลาไป
ช่วยติวปฏิบัติให้ จินฮวาน ฮยองกับน้องๆอีก 3 คนดีกว่าไหม" บ๊อบบี้ขัดคอตามประสาคนรู้ทัน
"โอกาสอย่างนี้หาไม่ได้อีกแล้วนะเฟ้ย ที่นางฟ้าแห่ง JYP จะมาอยู่ตรงหน้า คนอะไรไม่รู้
ตากลมโต ผิวขาวเนียนละเอียด มือก็ นุ๊มนุ่ม เมื่อกี้จับแขนฉัน เสียงก็ น่ารัก ริมฝีปากเต็มอิ่ม
สวยน่าจูบ น่ารักกว่าในรูป นั่น ล้านเท่า โอยยยยยย บอกได้คำเดียวว่าฟิน มากกกก " ฮันบินเพ้อ
อย่างไม่รักษาภาพพจน์
" ถ้าน้องๆมาเห็น ลีดเดอร์เป็นแบบนี้ คงหมด ศรัทธากันพอดีกับภาพลักษณ์ BI. แห่งทีม B ผู้
แสน cool และเย็นชา " บ๊อบบี้ได้แต่ส่ายหน้า หัวเราะ
"ต่อหน้าทุกคนทำเป็นเก็บอาการ แต่จริงๆแล้วแฟนบอยตัวดีเลยนะนาย" บ๊อบบี้ยังไม่เลิกแซว
"ทำไงได้ เป็นโสดมา 18 ปี ถ้าไม่ใช่คนนี้ ชั้นก็ยินดีเป็นโสดต่อไปหว่ะ" ฮันบินยิ้ม แก้มแทบแตก
"เออ ๆ มีเวลาอีก 1 อาทิตย์พิชิตใจแบมแบมนะ หวังว่าคงสำเร็จ...แต่มินโฮฮยองบอกว่า แบม
แบมน่าจะมีแฟนแล้วนะ" บ๊อบบี้พูดถึงพี่สนิทที่อยู่ ทีม A
"เราขอเอาชื่อคุณปู่หยางเป็นเดิมพันเลย ว่าต้องจีบแบมแบมให้สำเร็จให้จงได้ ใจคนเรามัน
เปลี่ยนกันได้ ฉันจะจีบแบมแบม ไม่ได้จีบแฟนเขาซะหน่อย จะกลัวอะไร" ฮันบินกำมือแล้วชูขึ้น
ไปในอากาศ ทำให้บ๊อบบี้ขำก๊าก กับความเปลี่ยนแปลงแบบแปลกๆ ที่เพื่อนสนิทคนนี้ไม่เคย
แสดงออกมาก่อน
"นายต้องช่วยฉันนะบ๊อบบี้" ฮันบินเปลี่ยนท่ามาโอบไหล่เพื่อนสนิท
"ช่วยไงอ่ะ" บ๊อบบี้ทำเป็นรับมุข เอาศีรษะเข้าไปใกล้ทำทีเป็นกระซิบกระซาบ ทั้งๆที่ในห้องมีแค่
เขาสองคน
"ช่วยหายตัวไปซะ และกัน ตัวป่วนทั้งหลาย ออกไปไกลๆ แบมแบม ช่วงนี้ได้ป่ะ" ฮันบินเริ่ม
วางแผนก่อการรัก
"แล้วเรื่องติวเอาไงอ่ะ ถ้าแบมแบมได้คะแนนไม่ดี ฉันโดน เจย์ฮยอง กับ นิชคุณฮยอง ฆ่าหมก
แม่น้ำฮันแน่" บ๊อบบี้โอดครวญ
"เอาน่า เรื่องสอบฉันรับผิดชอบเอง เทรนนี่ 6 ปี ของ YG ไม่ได้หายใจทิ้งไปวันๆ นะครับ ซ้อม
ภายในกับรุ่นพี่ ระดับ E แทบทุกวัน ที่พี่ๆเขาว่าง" ฮันบินยิ้มอย่างมั่นใจ
บ๊อบบี้เห็นว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เรื่องความสามรถของฮันบินเป็นที่ยอมรับ แม้แต่กับรุ่นพี่
ระดับ E และ ประธานบริษัท YG แถมความฉลาดเจ้าแผนการและหัวรั้นนั้น ยากจะทัดทาน ถ้า
ต้องการอะไรเขาจะต้องทำให้สำเร็จจนได้ บ๊อบบี้จึงยักไหล่ แล้วเดินออกจากห้องเทรนนิ่งไป
อย่างรู้งาน
.....................
มีคนเคยบอกว่า ในการสอบนั้น นอกจากเตรียมตัวดีแล้วยังต้องมี ดวง อีกด้วย
"ยองแจ ไหวไหมเนี่ย?" แจ๊กสัน เคาะประตูห้องน้ำ รัวๆ เพราะตั้งแต่เช้า ยองแจ วิ่งเข้าวิ่งออก
ห้องน้ำไปหลายรอบแล้ว ด้วยอาการมวนท้อง คล้ายจะท้องเสีย
ส่วนยูคยอม ก็เกิดอาการ วิงเวียน จะอาเจียน ต้องพึ่งยาดม ผิดวิสัยวัยรุ่น โดยไม่มีสาเหตุ
มาร์คเองนั้นก็ปวดกระเพาะ จิ๊ดๆ ตั้งแต่ตื่นนอน ตอนเช้า ทั้งๆที่กินข้าวไปแล้ว
ยังไม่นับแจบอมที่หาว แล้วหาวอีก ทั้งๆที่ เมื่อคืนก็เข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ
และจินยองที่ปวดศีรษะแทบระเบิด ด้วยอาการไมเกรนกำเริบ
คงมีแต่ แจ๊กสัน ที่ไม่รู้จะเรียกว่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว หรือจัดการกับความเครียดเก่งดี ที่ยังดูปรกติใน
วันสอบแบบนี้
มาร์ค อดไม่ได้ที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดปุ่มเดิมที่บันทึกเบอร์นิชคุณไว้ เป็นครั้งที่ 1500 จนปุ่ม
ลอกไปแล้ว แม้จะรู้ว่าปลายสายไม่มีทางรับแน่นอน
"นิชคุณฮยอง เขาเกลียดอะไรผมเนี่ย ถึงไม่ยอมรับสายผมสักที ผมอยากได้ยินเสียงแบมแบมจะ
แย่อยู่แล้ว"
มาร์คทำตัวเหมือนเครื่องบันทึกเทปที่กรอซ้ำๆ เพราะเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นทุกๆ 1 ชั่วโมง
ตั้งแต่ที่ยูคยอมติดต่อแบมแบมไม่ได้ เมื่อ 7 วันที่ผ่านมา จนทุกคนเลิกตื่นเต้น กลับมาเฉยชา
แทน
"ก็เมเนเจอร์บอกว่า คุณฮยองไปแข่งที่ ญี่ปุ่น คงไม่มีเวลารับโทรศัพท์มั้ง แต่เห็นว่าน่าจะกลับมา
วันนี้ ฮยองเขาคงไม่ปล่อย ให้แบมแบมลำบากหรอก" จินยองช่วยปลอบใจมาร์ค
"หรือไม่ก็พี่เขา เกลียดมาร์คฮยองจริงๆ" ยูคยอม เข้ามาซ้ำ แม้อาการตัวเองจะไม่ดีก็ตาม
"นายก็เหมือนกันนะ ยูค ตกลงนายก็เกลียดชั้นอีกคนใช่ไหม?" มาร์คทำท่าน้อยใจ รู้สึกเพลียทั้ง
ร่างกาย และจิตใจ
"ผมก็ยังชอบฮยองเหมือนเดิมแหละ แต่แค่ไม่ชอบที่ฮยองแย่งแบมแบมไปจากผม ไม่พอยังทำ
ให้แบมแบมร้องไห้อีก เมื่อไหร่จะรู้ตัวเนี่ย!" ยูคยอมขมวดคิ้ว แล้วเอาหลังอิงโซฟา เพราะเวียน
หัวจนทนไม่ไหว
"นี่นายชอบแบมแบมเหรอ?" มาร์คถามออกมาโดยไม่ทันคิด
...ทุกคนในห้องเงียบกริบรอฟังคำตอบ
"ชอบสิครับ ........แบมแบมเป็นเพื่อนรักของผมนี่ ปรกติออกจะร่าเริง สดใส มาร์คฮยองมา
ทำให้ แบมแบมต้องร้องไห้ตลอด ขนาดผมยังไม่ชอบเลย ถ้าเป็นพี่นิชคุณที่เป็นครอบครัวนะ คง
อยากจะปาดคอฮยองมากแน่ๆอ่ะ ไปทำน้องเขา" ยูคยอมทำท่าประกอบ น่าหวาดเสียว
คำตอบนี้เล่นเอามาร์ค โล่งอก ปนกังวลกับท่าทีของนิชคุณฮยองอยู่เหมือนกัน เพราะเขาเองก็
ยังไม่เคยคุยกับคุณฮยองตรงๆเลย
..............
การสอบนั้นจัดขึ้นปีละ 1 ครั้งโดยจะเวียนใช้สถานที่ตามเอเจนซี่ใหญ่ๆ โดยปีนี้ไม่รู้ว่าเป็นโชคดี
หรือโชคร้ายที่จัดขึ้นที่ ตึก JYP ซึ่งประกาศสถานที่สอบ ก่อนเวลา แค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น
ทุกคนมีเวลาสอบ คนละ 6 ชั่วโมง ในเวลาเท่านี้ต้องทำข้อเขียน 500 ข้อ ปฏิบัติ 3 ชั่วโมง และ
สัมภาษณ์ปากป่าว อีกในเวลาที่เหลือ โดยมีกรรมการ 10 คน ตามให้คะแนน ตั้งแต่เข้าห้องสอบ
จนจบ โดยเริ่มสอบ จากเที่ยง ของวันหนึ่ง จนจบเที่ยงของวันถัดไป และประกาศคะแนน เมื่อ
สอบเสร็จครบทุกคน กรรมการนั้นคัดจากผู้มีคุณวุฒิ ส่วนใหญ่เป็นสมาชิกทีมระดับ S หรือ E ที่มี
ความสามารถด้านภาษาอังกฤษ จากเอเจนซี่ต่างๆ เพื่อความไม่ได้เปรียบกัน ก็จะมีการจับฉลาก
กรรมการคุมสอบเหมือนกัน
กรรมการปีนี้ได้แก่ เอริค แอมเบอร์ เฮนรี่ มิน นิชคุณ แทคยอน ซีแอล ปาร์คบอม ทิฟฟานี่
และ เจสสิก้า ( แค่กรรมการก็เป็น SM ตั้ง 4 คนแล้ว) การสอบ จัดวันเดียวจบ กรรมการแต่ละคน
จะคุมสอบได้คนละ 4 รอบ ครบ 24 ชั่วโมง แบบไม่หยุดพัก ผู้เข้าสอบ ปีนี้ มี 40 คน พอดี
สมาชิก Got7 แต่ละคนได้กรรมการ ไม่ซ้ำกัน และอย่างที่ว่า...ไม่รู้เป็นโชคดีหรือโชคร้ายของ
ใครบางคน
ภายในห้องสอบส่วนตัวของกรรมการ จะมี ผู้เข้าสอบ 4 คนที่กรรมการแต่ละคนจับฉลากได้ มา
นั่งอยู่ ขึ้นอยู่กับกรรมการจะให้คนไหนสอบก่อน ส่วนใหญ่จะมีการทดสอบเล็กๆน้อยๆในการ
เลือกลำดับ เช่น เอริค ให้ แจ๊กสัน และผู้เข้าสอบอีก 3 คน ทายหมายเลข 3 หลัก ใครใกล้เคียง
ที่สุดก็ได้สอบก่อน ตามลำดับ ซึ่งแจ๊กสันตอบถูกเปะๆ ได้เข้าสอบคนแรก ส่วนแทคยอน ให้ผู้
เข้าแข่งขันแข่งงัดข้อ ใครได้ที่ 1 ก็ได้สอบก่อน ซึ่ง จินยอง ได้เข้าเป็นอันดับสอง ต้องรอ 6
ชั่วโมง ไม่เท่าไหร่ ส่วนนิชคุณนั้น ไม่รู้ว่าแกล้งหรือไม่ ให้ผู้เข้าสอบมายืนเรียงตามความสูง
ใครสูงสุดได้เข้าก่อน แน่นอนว่า มาร์ค เตี้ยสุดในกลุ่ม เข้าคนสุดท้าย ต้องนั่งรอ 18 ชั่วโมง ไป
ไหนไม่ได้ ยองแจ ได้สอบกับ เฮนรี่ ทดสอบด้วยการ ยิงเป้า ซึ่งยองแจ สามารถยิงได้เข้ากลาง
ที่สุด ได้สอบคนแรก แจบอม ได้สอบกับ ทิฟฟานี่ ทดสอบด้วยการ เล่นไพ่โปกเกอร์ ได้อันดับ
สาม ต้องรอ 12 ชั่วโมง ยูคยอม ได้สอบกับ แอมเบอร์ ทดสอบด้วยการ แข่งกินรามยอน ได้
อันดับ 1 ได้สอบเลย ส่วนแบมแบม ได้สอบกับ ซีแอล ทดสอบด้วยการ ปิดตา ปามีด ได้อันดับ
สุดท้ายต้องรอ 18 ชั่วโมงเหมือนมาร์ค
6 ชั่วโมงแรก 12.00-18.00 น. แจ๊กสัน ยองแจ และ ยูคยอม ได้ออกมาก่อน สภาพดูดี ไม่
บอบช้ำเท่าไหร่
12 ชั่วโมงผ่านไป 18.00 -24.00 น. จินยอง ก็สอบเสร็จ ออกมาด้วยรอยยิ้มมั่นใจ
18 ชั่วโมงผ่านไป 00.00-06.00 น.แจบอมก็ สอบเสร็จตามมา ออกมาด้วยท่าทาง ย่ำแย่ แทบ
จะทรงตัวไม่อยู่
และช่วงสุดท้าย 06.00-12.00 น. ของอีกวันเป็นช่วงที่ทรมานที่สุด เพราะผู้เข้าสอบต้อง รอ 18
ชั่วโมง แถมต้องอดนอน แล้วสอบต่อเลย และต้องรอครบ 24 ชั่วโมงถึงจะรู้ผลสอบ ของ มาร์ค
กับ แบมแบม
ทำไมถึงต้องให้เสียเวลาทำข้อเขียน ทีละคน แทนทีจะทำพร้อมกันทุกคนหน่ะเหรอ ...
เพราะ กรรมการแต่ละคน จะก่อกวน ไปด้วยหน่ะสิ ถ้ากรรมการคนไหนใจดีหน่อย อาจจะแค่ใช้
เสียงพูด หรือ โจมตีนิดหน่อยด้วยมือปล่าว หรืออย่างมากก็ใช้อุปกรณ์ที่พอหาได้ในห้องสอบ
โยนใส่ทำลายสมาธิ แต่ถ้าคนไหนโหดหน่อยก็อาจจะโจมตีด้วยอาวุธพวกมีด หรือ ปืน
"คนสุดท้ายของวันแล้วสินะ มาร์ค อิ เอิ้น ต้วน" นิชคุณเรียกชื่อให้เข้าไปในห้อง
"สวัสดีครับ คุณฮยอง" มาร์คทักทายด้วยท่าทีนอบน้อมสุภาพ แต่นิชคุณไม่ตอบอะไร
ภายในห้องสอบที่นิชคุณดูแล มีโต๊ะ และเก้าอี้อยู่ชุดหนึ่ง วางอยู่กลางห้อง เป็นโต๊ะไม้ขัดเงาสี
ดำ สวย ส่วนเก้าอี้ เป็นเก้าอี้ไม้เข้าชุด เบาะเป็นผ้ากำมะหยี่สีแดง ภายในห้องเป็นสีขาวสะอาด
ตา บนโต๊ะ วางกระถางกล้วยไม้รองเท้านารี สีเขียว และมีถาดอาหารเช้าวางไว้ด้วย
บรรยากาศดูผ่อนคลาย ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ ทำให้มาร์ค รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง
ก่อนที่ มาร์คจะเลื่อนเก้าอี้เพื่อนั่งลง นิชคุณ ก็ กระแอมขึ้นมา
" นั่น ที่นั่งของผม ส่วนผู้เข้าสอบ......พื้น...นะ" นิชคุณ โยนแท๊บเล็ท ที่บรรจุข้อสอบให้ โดยไม่
สนว่าจะตกพังหรือไม่ โดยไม่บอกไม่กล่าว
มาร์ค รีบกระโดดตะครุบ อย่างรวดเร็ว ด้วยใจที่เต้นรัว
หลังจากจับแท๊บเลทได้เต็มมือดีแล้ว มาร์กก็แตะนิ้วมือ สแกน ระบุ ตัวผู้เข้าสอบจากนั้นหน้าจอ
interactive สำหรับทำข้อสอบก็ปรากฏขึ้น มาร์คยังไม่ทันอ่านคำแนะนำในการทำข้อสอบดีด้วย
ซ้ำก็แทบร้องกรี๊ด เมื่อ น้ำร้อนจากไหนไม่รู้ ถูกสาดใส่แท๊บเล็ท และกระเด็นโดนนิ้วมือ แทบ
พอง แถมยังเปียกแท๊บเลทไปเกือบ ¼ ของจอ ดีกว่ามาร์คเอาหลบได้
"อ้อ โทษที...พอดี ฮยองอยากชงกาแฟ สักหน่อย แต่มันหลุดมือ" แก้วกาแฟ พร้อมกระติกน้ำ
ร้อนเดือด มาวางบนโต๊ะ ตอนไหนไม่รู้
มาร์ค รีบเอาเสื้อเช็ด แล้วสำรวจห้องทันที ก่อนจะลงมือทำข้อสอบต่อ
บนโต๊ะนั่น มี จาน ขนมเค๊ก และ อาหารเช้า มี ช้อน ส้อม มีด แก้วน้ำ กระติกน้ำร้อน เงินเหรียญ
เต็มถ้วย ห่อผ้า สีดำ แล้วก็ กล่อง ขนาด กว้างยาว 4*8 นิ้ว หนา 3 นิ้ว วางอยู่
ผนังห้อง เรียบ สีขาว มีนาฬิกาแฟชั่นสีแดงตกแต่งอยู่ 1 เรือน ประตูทางเข้ามีทางเดียว หน้าต่าง
มองไม่เห็นมีม่านสีแดงบังไว้ แต่มีกล้องวงจรปิดติดอยู่
มาร์คมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเลือกเอามุมห้อง ที่คิดว่าไกลจากโต๊ะนิชคุณที่สุดเป็นที่มั่น ก่อน
จะนั่งลง แล้วใช้นิ้วเขี่ยแท๊บเลททำข้อสอบต่อ
นิชคุณ หัวเราะแบบเทพบุตร ดูเป็นมิตร ให้มาร์ค พร้อมกับชู ขนมปังปิ้ง ทาแยมสตอเบอรี่
เหมือนจะส่งให้ ก่อนที่จะเอาเข้าปากตัวเอง พร้อมทำท่าอร่อย ฟิน เยาะเย้ย
มาร์คกัดริมฝีปาก ด้วยความหิว แล้วกลืนน้ำลายเอื๊อก เพราะนี่ก็ เกือบจะครบ 24 ชั่วโมง ที่ไม่ได้
กินไม่ได้นอน แล้ว ล่าสุดที่ได้ทาน ก็คือ อาหารเช้าตอน 6 โมง ของวันก่อนสอบ คือ เมื่อวาน
กรดในกระเพาะ ก็หลั่ง ออกมาอย่างบ้าคลั่ง เมื่อได้กลิ่น หอมของนมเนย เบค่อน ไข่ดาว และ
ขนมปัง ทำให้มาร์คปวดท้อง จิ๊ดๆ แทบจะบิดตัวไปมา ทรมานสุดจะบรรยาย
"คุณฮยอง ใจร้ายที่สุด" มาร์คแอบบ่นเบาๆ ให้อีกฝ่ายได้ยิน
นิชคุณทำเป็นไม่สนใจ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
" 500 ข้อ 3 ชั่วโมง ก็ 180 นาทีสินะ นายต้องทำให้ได้ ประมาณ 3 ข้อต่อนาที ยังมีเวลามา
คร่ำครวญอีกเหรอ" นิชคุณแจกยิ้ม อีกแล้ว นาทีนี้มาร์คว่ามันดูเสแสร้ง มากๆ
"นี่ ถ้าแท๊บเลทจีนแดงนั่น โดนน้ำ แล้วพังนะ คะแนนสอบข้อเขียนของนายก็จะเท่ากับ ศูนย์เลย
หล่ะ ลองดูไหม?" นิชคุณยกแก้วกาแฟ ขึ้นมา จิบยิ้มๆ
มาร์กต้องรีบเงยหน้าจ้องเขม็ง หาทางหลบ ไม่มีสมาธิทำข้อสอบสักนิด ในใจก็คิดถึงสมาชิกคน
อื่นจะโดนแบบเขาบ้างไหมเนี่ย...
มาร์คลุกขึ้นเปลี่ยนมุม ไปนั่งด้านหลังของนิชคุณซึ่งเป็นมุมอับสายแต่ แต่ไม่ทันจะได้หย่อนก้น
"เฟี้ยว!!" ส้อม ตักอาหาร สแตนเลสอย่างดียาว 6 นิ้ว ลอยเฉี่ยว แก้มเขาไป ตามด้วย ส้อม ผล
ไม้ขนาด 5 นิ้ว และส้มของหวาน ขนาด 4 นิ้ว มาเป็นชุด โดยเฉพาะอันสุดท้าย เฉี่ยวโดนติ่งหู
จนเลือดไหล
"อ่า ของหวานเข้าเป้า มากินของหวานด้วยกันสิ หยิบส้อมที่ปักกำแพงนั่นมาเร๊ว" นิชคุณ ยื่น
จานเค๊ก สีสวยน่าทานให้มาร์ค
"คุณฮยองเกลียดผมใช่ป่ะเนี่ย" มาร์คเริ่มเข้าประเด็นส่วนตัว
"ทำไมคิดอย่างนั้นหล่ะครับ นี่เป็นการสอบธรรมดาๆ นะ และผมก็ทำแบบนี้กับผู้เข้าสอบทุกคน"
รอยยิ้มเทพบุตรเปื้อนหน้านิชคุณอีกแล้ว
"ผมไม่เชื่อหรอก ตอนเข้ามาสภาพห้องมันเรียบร้อยมาก ไม่มีหยดน้ำหรือรอยขีดข่วนอะไรเลย"
มาร์คค่อยๆลุกเดินไปหานิชคุณจากด้านหลัง
"ก็มี สตาฟมาเคลียห้องก่อนนายจะเข้ามาไง" นิชคุณกำลังจะหันไปหามาร์ค
แต่มาร์คอาศัยจุดอับสายตา อ้อมตามเข็มนาฬิกา ทางเดียวกับที่นิชคุณหมุน แล้วอาศัยความเร็ว
หยิบถ้วยใส่เหรียญบนโต๊ะ ติดมือมา ได้
นิชคุณ อมยิ้ม หยิบห่อผ้าสีดำ บนโต๊ะ มาเปิดออก
"นายมีโอกาสหยิบครั้งเดียว เลือกเหรียญ 30 อันนั่นนะ ฉันอยากจะแสดงความเสียใจด้วยจริงๆ
เพราะห่อผ้าสีดำนี่ มันคือมีดพก ขนาด 3 นิ้ว 20 อัน น่าจะเจ็บกว่ากันเยอะนะ อิอิ" นิชคุณหยิบมีด
อันเล็กนั่นขึ้นมาโยนเล่น แล้วเอาด้านสันมีดถูกับหน้า ขาวๆ ของเขา ก่อนจะปาใส่มาร์ค จน
แท๊บเลทหลุดมือ
หน้าจอกระพริบแว๊บ ให้เห็นว่า มาร์คยังทำไม่ถึงข้อ ที่ 20 เลย ทั้งๆที่ผ่านมาเกือบจะ ชั่วโมงแล้ว
ทำให้เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี
มาร์คเหมือนจะรู้จุดประสงค์ของนิชคุณในที่สุด
" การถ่วงเวลา" ยังไงซะ กรรมการคุมสอบก็ไม่ได้รับอนุญาตให้สังหารผู้เข้าสอบ ดังนั้นจึงทำได้
แค่ก่อกวน แค่นี้มาร์คก็เสียเวลาไปมากแล้ว
“ฉันรู้นะว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เชื่อไหมว่าฉันทำให้มันดูเหมือนเป็นอุบัติเหตุได้ ถ้าต้องการ
นะ” นิชคุณนั่งไขว่ห้างแล้วหมุนเก้าอี้กลับไปทางเดิม
มาร์คเสียวแว๊บ กับแววตาและท่าทางของนิชคุณ ในขณะที่มือและสายตาก็พยายามจะทำ
ข้อสอบต่อไป แต่ขอโทษเถอะนะโจทย์บางข้อก็ยาวไปสามหน้าห้าหน้า กว่าจะอ่านจบ และรู้ว่า
ถามอะไรก็ผ่านไปหลายนาทีแล้ว ข้อสอบบางส่วนยังเป็นอัตนัยต้อง กดรูปไมค์ บันทึกคำตอบ
ด้วยเสียง ส่วนที่เป็นปรนัย ก็ มี ซะ 8 ตัวเลือก ประเภท 1 ถูก 2 ผิด 1 2 3 ถูก 4 ผิดข้อเดียว หรือ
ถูกทุกข้อ หรือไม่มีข้อใดถูกไรแบบนี้ มันเป็นอะไรที่ บันเทิงทั้งน้ำตาจริงๆ...
............
ฝั่งของแบมแบม ที่เข้าสอบกับซีแอล นั้น ก็ไม่ได้สบายกว่ากันเท่าไหร่นัก ภายในห้องสอบปิด
ไฟมืด ปิดม่านทึบ มีเพียงแสงสลัวจากเทียน 1 เล่มที่ ผู้คุมสอบจุดอยู่บนโต๊ะกลางห้อง และโต๊ะ
นั้นตั้งอยู่ในตู้ กระจก เหมือนจะป้องกันคนข้างในจากบางสิ่ง
“แท๊ปเลทของเธอ อยู่ตรงไหนสักแห่งในห้องนี้แหละนะ หาให้เจอเอง แล้วกัน และก็ ระวังตัวนิด
พอดี ชั้นปล่อย งูเห่า งูจงอาง งูกัปปะ งูหางกระดิ่ง ตะขาบ และแมงป่องไว้นิดหน่อย มืดแบบนี้
น่าจะสนุกนะ” ซีแอล ยิ้มให้ แล้ว นอนเอนตัว ลงบนเก้าอี้ในตู้กระจกอย่างสบายใจ
แค่ฟัง แบมแบมก็ยังขนลุกจนอยากจะร้องไห้ เพราะเขาเกลียดและกลัวงูมาก ไอ้เกล็ดเงาดูเป็น
เมือกเปียกชื้นเรียงตัวถี่ๆ ลำตัวที่บิดพลิกม้วนไปมาของงูพวกนั้น น่าสยอง น่าขยะแขยง สุดจะ
บรรยาย แบมแบมยืนตัวแข็งทื่อ ไม่กล้ากระดุกกระดิก เพราะในห้องมืดจนมองไม่เห็นแม้พื้นที่
จะเดินแล้ว ขืนขยับสุ่มสี่สุ่มห้า ได้เหยียบโดนไอ้พวกตัวไม่พึงปรารถนาแน่ๆ
...ผ่านไปสักพัก ท่าทีหวาดกลัวและเสียขวัญของเด็กน้อย ทำให้ซีแอล ใจอ่อน บอกใบ้ให้ใน
ที่สุด
“จะยืนร้องไห้อีกนานไหมคะ ถ้าไม่อยากสอบให้เปิดประตูออกไปได้เลย” ซีแอล พูดออกมาขณะ
ยังเอนหลังอยู่โดยไม่ได้หันมามองแบมแบมสักนิด
แต่แบมแบม เข้าใจทันทีเมื่อหันไปมองประตูที่อยู่ไม่ไกลดีๆ เหมือนมีอะไรนูนๆออกมา ตรงระดับ
สายตาพอดี เมื่อเอามือไปจับ และดึงออกมา ก็พบว่าเป็นแท๊ปเลทที่ถูกกระดาษกาวแปะไว้
แบมแบมรีบเปิดและสแกนนิ้วมือทันที แสงสว่างแวบทำให้พอเห็นในห้องว่า มีอะไรน่าสงสัยอยู่
ตรงไหนบ้าง
วิสัยพวกแมลงมีพิษนั้นชอบมาตามแสงสว่าง ส่วนพวกงูนั้น ชอบมาตามคลื่นความร้อน แน่นอน
ว่า ร่างกายมนุษย์นั้นมีอุณหภูมิสูงกว่าสิ่งแวดล้อม ทำให้มีโอกาสโดนโจมตี และสัตว์พวกนี้ไม่
ได้ใช้สายตาในการมองเหยื่อ โอกาสโจมตีโดนนั้นจึงสูง ในขณะที่โอกาสหลบของแบมแบมนั้น
มีน้อยเพราะมองอะไรไม่เห็นเท่าไหร่
เสียงขู่ฟ่อๆ ของงูเห่าดังใกล้เข้ามาในความมืด ทำให้หัวใจของแบมแบมเต้นรัวหนัก จนแทบ
ระเบิด จากตำแหน่งที่เขายืนอยู่จำได้ว่า มีแจกัน ใส่ดอกไม้สด สูง เกือบเมตรอยู่มุมห้อง แบม
แบมจึงเสี่ยงทำบางอย่าง
เขาดึงดอกไม้ออกแล้วเอาน้ำที่อยู่ในแจกันราดตัวเอง จากนั้นก็ถอดเอาเสื้อแจ๊กเกตตัวนอกที่
เปียกชื้น มาพันรอบแท๊บเลท เป็นการทำให้ร่างกาย เย็นลง ไม่ส่งความร้อนออกมาพร้อมกับ
ปรับความสว่างของจอแท๊บเลทให้น้อยที่สุด
แบมแบมนั่งลงตรงนั้นแล้วรีบทำข้อสอบอย่างรวดเร็ว
ไม่นานนักเจ้าตะขาบยักษ์ตัวเกือบฟุต เดินดุ๊กดิ๊ก มาหยุดซุกที่ขากางเกงแบมแบม โดยมี เจ้า
แมงป่องตัวใหญ่ไต่อยู่บนเข่า ในท่านั่งเหยียดขาหลังพิงกำแพงของแบมแบม
เสียงขู่ฟ่อ เงียบลง สักพักแล้ว ทำให้แบมแบมเงยหน้าขึ้น ขึ้นมามองหา ...แล้วก็ต้องช๊อก จน
แทบหมดสติ
เจ้างูเห่าตัวเท่าขาสีดำเมี่ยม แผ่แม่เบี้ยใหญ่อันเท่าจาน มันชูคอ สูงกว่าหัวแบมแบม ในท่านั่ง
เสียอีก ก่อนที่มันจะ ค่อยๆหุบแผงคอ แล้วเลี้อยผ่านตัวแบมแบมไป อย่างช้าๆ
นาทีนี้ แบมแบมกลั้นหายใจ ตัวเย็นเฉียบ นิ่งให้ดูเหมือนสิ่งไม่มีชีวิตมากที่สุด แม้สัมผัสที่เย็นชื้น
ของมัน รวมถึงการค่อยๆหดกล้ามเนื้อเพื่อเคลื่อนไปข้างหน้าผ่านตัวแบมแบมนั้นทำให้เขา
ขยะแขยงจนอยากจะตายเสียให้ได้ แต่ก็ต้องอดทนไว้ จนเจ้างูน่ากลัวนั่นเลื้อยผ่านไป
เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว แบมแบมก็นั่งนิ่งเหมือนตุ๊กตาในท่าเดิม มีเพียง ลูกตาที่กรอกไปมา
และปลายนิ้วที่เคลื่อนไหว ด้วยความเร็วสูง อยู่ในท่านั้น จนครบ 3 ชั่วโมง
ซีแอล ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่จะเปิดไฟ แล้วเรียก สตาฟ 6 คนมา จับงูและ เคลียห้อง
แบมแบมตัวสั่น เป็นลูกนก ยังไม่หายจากอาการผวา และความกลัว ถึงกับเอามือปิดหน้าร้องไห้
เมื่อห้องสว่างขึ้น และมีคนเข้ามาเคลียห้อง
และแม้จะอยู่ในสภาพแบบนั้น แบมแบมก็ยังมีสติพอที่จะ ส่ง แท๊ปเลทให้ ซีแอล ตรงเวลา จน
นูน่าคนสวย อดจะลูปศีรษะปลอบขวัญไม่ได้
“เก่ง น่ารัก ฉลาด กล้าหาญ และเด็ดเดี่ยวแบบนี้สินะ น้องเราถึง ปลื้มขนาดนี้” ซีแอล แอบเปรย
เบาๆ
แบมแบมขอตัวไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะกลับมาสอบปฏิบัติต่อ ในขณะที่รอ สตาฟ จัดห้องใหม่
“ให้ 1 นาทีนะ” ซีแอลตะโกนไล่หลัง
และในที่สุด...ในห้องน้ำ สุดทางเดินของห้องสอบ...
แผ่นหลังของหนุ่มผมแดง ที่แบมแบมคิดถึง กำลังยืนอยู่หน้ากระจก ตรงอ่างล้างหน้า แค่เห็น
สมองของแบมแบมก็ประมวลผลไม่ถูก
มาร์คกำลังดึงมีดพก 5-6 อันที่ปักลงบนแขนซ้ายของเขาไม่ต่างจากหมอนปักเข็มออก ทีละอัน
อย่างเจ็บปวด จึงยังไม่ได้หันมามอง...
และ...
ความคิดเห็น