คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [Send] Oh My Brother ผู้ชายคนนี้หนูขอ!!!
ชื่อนักวิจารณ์ ::Shubu” (ไม่ใช่คนเก่งแต่เป็นคนที่อยากแนะนำค่ะ J)
ชื่อเรื่อง ::Oh My Brother ผู้ชายคนนี้หนูขอ!!!
หน้าบทความ :: โทนสีอบอุ่นดีค่ะ ส่วนนี้ก็ไม่รู้จะพูดอะไร 55 แต่ที่อยากทักคือเรื่องชื่อของพระเอก(มั้ง) ที่เขียนไว้ว่าชื่อ 'พาย' แต่พออ่านชื่อภาษาอังกฤษ มันเขียน pay (ในรูป) ซึ่งมันน่าจะเขียนว่า 'เพย์' ที่แปลว่าจ่ายเงินหรืออะไรอย่างนั้น สำหรับนางเอก Puch แต่เขียนว่าพั้นพ์ มันต้องเป็น Punch หรือเปล่าเอ่ย เพราะไม่งั้น...ไม่น่าจะมี 'น' ภายในชื่อ มันจะออกเสียงว่า พุช หรืออะไรอย่างนี้มากกว่าอ่ะ และสำหรับพี่ชาย ชื่อพาเฟิล มันไม่น่ามีตัว -s ตามชื่อภาษาอังกฤษนะคะ ต้องเป็น Pafle ปล. ชื่อนี้แปลกดี ไม่เคยได้ยิน แฮ่ๆ
บทนำ :: บทนำตรงส่วนนี้ต้องการจะแสดงคาแรกเตอร์ของพี่ชาย ประมาณว่าเขาออกจะต๊องๆ เมาๆ เพราะอกหัก (?) แล้วก็โทรไปออดอ้อนน้องสาว ในส่วนนี้...สำหรับเรา เราคิดว่ามันไม่มีอะไรปล่อยให้นักอ่านอยากติดตาม แค่มาปล่อยคาแรกเตอร์ ลักษณะพี่ชายของนางเอกเฉยๆ ซึ่งโดยปกติแล้ว เราสามารถเล่าหรือแสดงให้เห็นภายในบทได้เลย อยากเช่นในตอนที่หนึ่งหรือตอนต่อๆไป เราให้พี่ชายแสดงคำพูดออดอ้อนกับนางเอกเต็มที่ เวลานางเอกจะไปไหนก็ซักถามตลอด ทำให้เขาดูเป็นห่วงนางเอกมากๆ ถึงขั้นเวอร์ๆ ไปเลยก็ได้ นักอ่านก็จะสามารถรับรู้แล้วว่า...เฮ้ย พี่ชายเป็นอย่างนี้ๆ คือ...เราไม่จำเป็นต้องมาใส่บทนำเน้นบอกอ่ะ พอจะเข้าใจมั้ยเอ่ย T^T มันเหมือนยังไม่เข้าเรื่องจริงๆ เรื่องคาแรกเตอร์มันอุบได้ ไปบอกในเรื่อง ไม่ต้องมาเกริ่น และที่สำคัญ อะไรที่นักอ่านคาดหวังสำหรับการอ่านบทนำ? มันคืออะไรที่ปล่อยแล้วดึงให้นักอ่านอ่านต่อไป เราต้องทิ้งอะไรสักอย่างให้นักอ่านสงสัย ลุ้น หรืออะไรสักอย่าง เพื่อให้เขาอยากเปิดอ่านหน้าต่อๆไป คำที่พี่คนหนึ่งเคยบอกเราคือ 'กับดักนักอ่าน' ปล่อยให้นักอ่านตกหลุมพลางในบทนำของเราและดึงเขาเข้าไปสู่ห้วงลึกจนอยากอ่านนิยายของเราต่อๆไป ถ้าเป็นหนังสือก็คงประเภทวางไม่ลง ไม่เป็นทำอะไร :) หวังว่าจะพอเข้าใจนะคะ อ้อๆ เกือบลืม บทนำเนี่ย...เราจะขอเสนอว่าถ้าอยากให้คนอ่านเห็นถึงความรู้สึกของพี่ชายที่ส่งผลกับนางเอก เราคิดว่าน่าจะขึ้นบทนำด้วยปัญหาน่าจะดีกว่านะ O_<การที่พี่ชายหวงมาก...ส่งผลยังไงกับชีวิตนางเอก ซึ่งนี่ก็จะเป็นจุดดึงเรื่อง ถ้าเกิดปัญหาอย่างนี้ แล้วนางเอกจะรักพระเอกได้ยังไง...?! โอเค นักอ่านก็จะมีคำถาม มีอะไรให้อยากเปิดต่อไปแล้วจ้า
การบรรยาย :: การเปิดมาใช้มุมมองบุคคลที่สาม ซึ่งส่วนใหญ่เป็นบรรยายประเภท action คือบรรยายขยายความการกระทำของตัวละคร แต่ที่ขาดคือ thought กับ feeling หรือก็คือความคิดและความรู้สึกของตัวละคร ความจริงเท่าที่เราอ่านมา มุมมองบุคคลที่สามเนี่ย มันมีอยู่สองแบบ (ในความคิดเรานะ) มันจะเป็นการบรรยายผ่านบุคคลหนึ่งบุคคล และ บรรยายแบบพระเจ้า และมันจะสื่อความคิดและความรู้สึกเหมือนกัน แต่ต่างกันที่ความกว้าง ถ้าผ่านบุคคลคนหนึ่ง มันจะเป็นว่าเธอคิดยังไง เธอรู้สึกยังไง และเธอทำอะไร แต่ถ้าเป็นพระเจ้า มันจะเป็น เขาคิดอย่างนั้นผิดกับเธอที่คิดอย่างนี้ คนๆนั้นทำโดยไม่รู้ว่าเธอนั้นเจ็บช้ำเพียงไหน คือจะบอกว่า...ให้ใส่ส่วนนี้ลงไปด้วย จะได้ครบองค์ประกอบ บุคคลที่สามก็ไม่ต่างจากบุคคลที่หนึ่งนะ *O*// ต้องใส่ภาพให้ชัดเจนเช่นกัน สำหรับบุคคลที่หนึ่ง ก็ยังขาดเรื่องของอารมณ์และความคิดนะคะ
เนื้อเรื่อง :: บทนำก็ใส่ไปแล้วเนอะข้างบน...
งั้นเริ่มที่บทที่หนึ่งเลยละกัน'พี่ชายสุดปัญญาอ่อน พอฉันรับโทรศัพท์จากพี่ชายแสนปัญญาอ่อน -_- (ดูว่าพี่ชายสิ) ฉันก็รีบบึ่งรถออกจากบ้านทันที (รถที่ว่าคือแท็กซี่) ฉันบอกให้ลุงคนขับรถรีบซิ่งไปเล้ยยย ^^'คำพูดนี้ขึ้นมาแบบแปลกๆ จริงๆ สามารถเอาไปรวมกับตอนที่ขึ้น Club Play boy ได้เลย มันจะกลายเป็นว่า ฉันรีบจ่ายเงินให้กับลุงแท็กซี่ที่ช่วยเหยียบคันเร่งมิดเท้ามาส่งฉันถึงที่ พอฉันรับโทรศัพท์ก็รีบออกมาทันทีเพราะกลัวเขาจะไปทำเรื่อง อะไรประมาณนี้อ่ะ สามารถจับรวมกันได้เลย ไม่ต้องแยกกัน O_<ต่อมา...มาสะดุดคำว่า 'เธอคิดอย่างนั้นก่อนที่จะเดินไปหาพี่ชาย ที่นอนฟุบอยู่บาร์และที่ข้างๆ ของพี่ชายเธอมีพี่ไม้เพื่อนสนิทพี่เฟิล'ท่อนนี้บุคคลที่สามเลยนะจ๊ะ เวลาเขียนเราต้องเลือกสักอย่างว่าจะสามหรือหนึ่ง มาสลับประโยคกันแบบนี้ไม่ได้น้า ไม่งั้นตัวคนอ่านจะสับสนมุมมองและคนเล่าเรื่อง และที่สำคัญ อย่างที่บอกในบทนำ เราก็ยังไม่เห็น ‘ปัญหา’ ของเรื่องเลย มันจะต้องมีคำถามของเรื่อง มีความต้องการของใครสักคน มันสามารถใช้การเล่าแทนที่จะแสดงสถานการณ์ให้คนอ่านเห็นได้เลย เราคิดว่าปัญหามันน่าจะเป็นเหมือนที่แนะนำเรื่องย่อได้แล้วนะ คนที่นางเอกรักกับพี่ชายสุดหวง เปิดมายังไม่ถึงเลย ต้องรอให้นักอ่าน...อ่านไปไกลขนาดไหนเอ่ย
บทที่สอง ก็ลักษณะเดียวกับบทที่หนึ่ง แถมเท่าที่อ่านมา ทั้งบทที่หนึ่งกับบทที่สอง เหมือนเป็นแค่ซีนสองซีนเอง ฉากสองฉากอ่ะ ยังไม่นับเป็นตอนเลยนะงิ ปกตินิยายตอนนึงจะมีความยาว 4-8 หน้ากระดาษเอสี่นะ TOTและ...สิ่งที่พยายามสื่อก็มีอยู่น้อยนิด ซึ่งก็คือการที่นางเอกต้องดูแลพี่ชายที่แสนจะวุ่นวาย ไม่ต่างจากบทที่หนึ่ง -O- ตัวละครยังออกมาไม่ครบอีกต่างหาก
โดยถ้ารวมบทที่หนึ่งกับบทที่สอง เราจะได้เนื้อหารวมกันคือ พี่ชายอกหักบ่อยๆ และถึงเวลาจะเมาไม่รู้เรื่อง เดือดร้อนถึงนางเอก ซึ่งถ้ารวมอันนี้เข้าไว้ด้วยกัน หรือกระชับเรื่อง ก็สามารถยุบตอนได้เลยด้วยซ้ำ
บทที่สาม เปิดตัวละครใหม ซึ่งคาดว่าจะเป็นพระเอก ตอนนี้จุดประสงค์เพื่อบอกว่าเขาเป็นไม้เบื่อไม้เมา แต่ยังไม่มีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้คนอ่านคิดว่ามีโอกาสที่คู่นี้จะคลิ๊กกันได้ แถมยังบอกอีกต่างหากว่านางเอกชอบคนที่ชื่อว่าไม้ ที่แปลกใจคือไม่อยากให้คนรู้ว่าเป็นพี่น้องกับพี่ตัวเอง แต่พอรับโทรศัพท์กับเรียกชื่อของเขา? งี้คนก็ต้องคิดว่านางเอกมีซัมธิงกับเขาแล้วจิ -.,-
บทที่สี่ งงกับอารมณ์ของพี่ชายนางเอกค่ะ อยู่ๆก็ขึ้นสูงปริ๊ด ตามอารมณ์ไม่ทันกันเลยทีเดียว แอบเดาว่าคนที่มาต้องเป็นพระเอก งุงิ
บทที่ห้า ทำไมนางเอกถึงยอมให้พระเอกรู้ง่ายๆ อย่างนี้ล่ะ? ทั้งที่ไม่อยากให้ตัวเองโด่งดัง แล้วถ้าพายเอาไปพูด? O_O ทำไมถึงปล่อยสิ่งที่ตัวเองต้องการจะปิดไปได้อย่างง่ายดาย และ พาเฟิลคิดอยู่ในใจ’ไม่ได้การแล้ว ความสัมพ์มันชักจะเกินเลยแล้ว ต้องขัดขวางซะก่อน’พาเฟิลคิดอย่างนั้นก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำตามปกติ<<< บุคคลที่สาม ไม่ควรมี
ตัวละคร :: เท่าที่อ่านมา เหมือนจะรู้ว่านิสัยของแต่ละคนเป็นยังไง แต่ไม่เข้าใจเหตุผลในการกระทำของแต่ละคน ตัวพี่ชายนั้น ติดน้องสาว อันนี้เข้าใจ แต่เรียกมาแบบนั้นแบบนี้ ทำไมน้องสาวไม่แสดงเจตจำนงของตัวเองให้ชัดเจน บอกให้พี่ชายเข้าใจในตัวเองตั้งแต่แรก แล้วทำไมพี่ถึงไม่รู้ว่าน้องสาวมีศัตรูคู่แค้นเป็นผู้ชายคนนั้น หรือเขาไม่เคยสังเกตน้องสาวเลย บางทีเข้าใจว่าเขาอาจจะเพี้ยนๆ แต่มันก็ต้องมีจุดจำกัดอยู่ในส่วนนี้ ส่วนตัวนางเอก งงค่ะกับเธอ ไม่เข้าใจอย่างที่ทักไปในเนื้อหาบทที่ห้า ทำไมปล่อยความลับไปง่ายๆอย่างนั้น เธอชอบไม้แล้วทำไมหวั่นไหวกับพระเอกได้อย่างง่ายดาย ปกติ...แค่พูดชวนเป็นแฟน สำหรับคู่กัดแล้ว มันต้องตกใจจนถึงขั้นเหวออ่ะ เฮ้ยยย คิดบ้าอะไรของนาย คู่กัดกันนะ?! และสำหรับพระเอก แค่คู่กัดวิ่งหนีถึงกับต้องตาม มันเหมือนวิ่งไล่จับยังไงก็ไม่รู้ แล้วเขามาอารมณ์ไหน ถึงมาพูดในเชิงจีบนางเอก
คำผิด ::
บทนำ
Club PlayBoy>>ต้องเป็น Playboy นะคะ และที่สำคัญ ต้องเป็น PlayboyClub ด้วย
“เอ้าดื่ม ฉลองให้กับการอกหักครั้งที่เท่าไหร่ม่ายยยยรู้ ดื่มโว้ย ม่ายเมาม้ายกลับ +o+”เสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่เมาไม่รู้ตัวที่พึ่งอกหักมาสด สดร้อนร้อน คะยั้นคะยอให้เพื่อนกิน[จากไฮไลท์ที่มาร์คไว้ หลังเครื่องหมายคำพูดต้องเว้นวรรคหนึ่งครั้งด้วยนะคะ]
“เอ้ย คายเมาว่ะ พูดเยี่ยง (ดูโบราณมากเลย) นี้เอง อยากตาย!ใช่ป่าว +o=”พาเฟิลตอบออกไปอย่างยั้วเพื่อนสนิท[หลังเครื่องหมายอัศเจรีย์ (!) ก็ต้องเว้นวรรคนะคะ]
“คร้าบบบ”พาเฟิลตอบบอกเพื่อนไปและหันไปกด iphone 4s ทีพึ่งถอยสดๆร้อนๆมาจิ้มไปเรื่อยๆจนเจอชื่อหนึ่งขั้นว่า น้องพั้นพ์ และได้กดชื่อนั้นโทรออก[หลังไม้ยมกก็ต้องเว้นวรรคหนึ่งทีค่ะ]
(………..)<<< แค่สามจุดก็พอแล้วค่ะ (…)
“ทำไมรับโทรศัพท์พี่ชายช้าจาง T^T”
(ฮัลโหล พี่เฟิลอยู่ไหนเนี่ยทำไมโทรมาตอนนี้!!!!)คนในโทรศัพท์บ่นไม่ซบอารมณ์ [อัศเจรีย์ก็สามเท่านั้นค่ะ และก็หลังวงเล็บก็เว้นวรรคหนึ่งทีด้วย]
พาเฟิลพูดด้วยหน้าตาเหมือนทำความผิดมามากมายแล้วอยากตาย ยังไงยังนั้นไม่ต้องเว้นวรรค
“พั้นพ์ นี่พี่ไม้เองนะรีบมารับมันก่อนที่พี่จะเอามันไปหมกส้วมตายอยู่ที่ ร้าน Club PlayBoyรู้จักอยู่ใช่ไหม แค่นี้นะ”
ไม้ พูด(ไม่ต้องเว้นวรรค)ก่อนจะหันหน้ามาทำหน้าเหนื่อยหน่ายกับเพื่อนที่ทำตัวปัญญาอ่อน ทำได้ทำดี(ไม่ต้องเว้นวรรค)
ตอนที่1
พี่ชายสุดปัญญาอ่อน
พอ ฉัน(ไม่ต้องเว้นวรรค)รับโทรศัพท์จากพี่ชายแสนปัญญาอ่อน -_-(ดูว่าพี่ชายสิ) ฉันก็รีบบึ้นรถออกจากบ้านทันที(รถที่ว่าคือ แท็กซี่(ไม่ต้องเว้นวรรค)
)ฉันบอกให้ลุงคนขับรถรีบซิ่งไปเล้ยยยยย ^^
Club Play Boy
ฉันรีบจ่ายเงินแล้ววิ่งเข้าไปในนั้นทันที ในนี้ฟุ้งไปด้วยกลิ่นไอแอลกอฮอร์และเสียงเพลงที่สนั่นหวั่นไหว และก็มีสาวสวยเต้นโยกย้ายยั่วยวนน่าจะดีกว่า ไปมาเหมือนการท้าทายให้ผู้ชายมาเต้นด้วย ‘อี้! น่ารังเกียจชะมัดเลย’ เธอคิดอย่างนั้นก่อนที่จะเดินไปหาพี่ชาย ที่นอนฟุบอยู่บาร์และที่ข้างๆ ของพี่ชายเธอมีพี่ไม้เพื่อนสนิทพี่เฟิล
พี่เฟิลกับพี่ไม้ เรียนอยู่ใน มหาวิทยาลัยเท็กซัส(ไม่ต้องเว้นวรรค) ปี 2 มหาลัยอันดับหนึ่งที่ใครๆ ต่างอยากเข้าทั้งนั้นเพราะ เป็น(ไม่ต้องเว้นวรรค)มหาลัยที่คัดสรรด้วยเด็กที่ หน้าตาดี(ไม่ต้องเว้นวรรค)(มากๆ) เรียนดี(อันดับต้นๆของประเทศ) ค่าเทอม(แพงหูฉี่)สาวสวย(สุดฮอต) บลาๆๆฟอดๆแฟดๆๆ สรุปก็คือเพียบพร้อมทุกอย่าง และพี่ฉันกับพี่ไม้ก็เป็นหนุ่มฮอตด้วย แต่ที่พี่ฉันอกหักรักคุดก็เพราะ……
รักแรก…..(แค่ … พอค่ะ) ม.ปลาย อกหัก เพราะฝ่ายหญิงชอบคนดำ(พี่เฟิล คนขาว) จึงจบ
รักครั้งที่สอง…..(แค่ … พอค่ะ) ปี1 เทอมแรก ไปชอบรุ่นพี่ปี3 แต่รุ่นพี่ดันท้องกับคนอื่นก่อน จึงจบ
รักครั้งที่สาม…..(แค่ … พอค่ะ) ปี1 เทอมสอง ชอบรุ่นน้องอยู่ ร.ร ปรากฏว่า รุ่นน้องประสบอุบัติเหตุ จึงจบ รักครั้งที่สี่…..ปี2 เทอมแรก ชอบคุณครู แต่ครุชอบไม้ป่าเดียวกัน และตอนนี้ไม่รุอกหักเรื่องอะไรกันแน่
“หึ เราก็นี่โตขึ้นเยอะเลยนะนี่ แถมยังสวยอีกต่างหาก ระวังนะไอ้เฟิลมันจะหวงเอานะ” เอ่อ...มันไม่น่าจะใช่คำพูดที่คนอื่นควรบอกเจ้าตัวนะ -.,-
พี่ไม้พูดเสร็จ แล้วเอามือมาลูบหัวซึ่งทำแบบนี้เป็นประจำเวลาที่เจอหน้ากัน และพี่เขาก็เดินเข้าร้านนั้นไปแบบปกติเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งต่างจากฉันที่ จิตใจลอยไปหาเจ้าของที่พึ่งจากไปเมื่อกี้เอง
“พี่พูดแบบนี้ ฉันก็ยิ่งหวั่นไหวนะ……”
ฉันพูดพึมพำเสร็จก็กระโดขึ้นไปบนรถ และก็กลับบ้านไปด้วยหน้าที่แดงยิ่งกว่าตูดลิงซะอีก พี่บ้า!! ชอบทำให้หวั่นไหวตลอดเลยนะ >\\\\\\< เขินจัง เล้ยยยย(ไม่ต้องเว้นวรรค)
บทที่สอง
พอมาถึงบ้านฉันก็ให้คุณลุงคนขับรถช่วยฉุดกระชากลากถูพี่เฟิลเข้ามาในบ้าง เนื่องจากถ้าฉันพาเข้ามาฉันได้นอนโรงพยาบาล สองสามเดือนแน่ เพราะ ฉันสาวน้อยผู้อ่อนแอ (อ่อนแอมาก!)บอบบาง(เอาเข้าไป)น่าสงสาร(ยังไม่จบ) แล้วก็ บลาๆๆๆ (ผู้อ่านไม่ควรอ่านเพราะ อาจจะประสาทเสียกับผู้หญิงคนนี้แน่!!!) เอาเถอะไม่ว่ายังไงก็พอแค่นี้แหละ-.,-
“โอ๊ย พี่เฟิล ถ้าไม่ฟังกันพูดบ้างหนูจะโกธรพี่แล้วนะ -=-” พูดไม่ถึงวิ พี่เฟิลก็กระโดดราวน์ออฟวิงขึ้นมาทันที(เว่อร์)
“น้องสาวไม่เข้าใจ ตุ้ม(ไม่เข้าใจคำพูดนี้ -O-) >O<”
และสุดท้ายฉันก็เดินหนีออกมา ส่วนพี่เฟิลก็ร้องไห้อยู่นั่นแหละ เหมือนแข่งร้องไห้เพื่อจะชิ่ง ตุ๊กตาทอง ส่วนฉันต้องเหนื่อยอีกแล้วเพราะ พี่เฟิลคนเดียว เลย ฮึ่ย!! ฉันช่างเป็นน้องสาวโชคร้ายจริงๆๆ -^-^^^
บทที่สาม
ฉันมา ร.ร (ใช้โรงเรียนไปเลยก็ได้มั้ง)ด้วยอาการที่นอนไม่เต็มอิ่ม เมื่อคืนนี้ได้นอนตีสองต้องไปลากพี่เฟิลขึ้นนอนอีก กว่า จะ(ไม่ต้องเว้นวรรค)รบกันเสร็จก็นอนไม่กี่ ช.ม. (ชั่วโมง) ส่วนเจ้าตัว เมื่อวานเมาหัวราน้ำ วันนี้ ออก(ไม่ต้องเว้นวรรค)ไปลั้ลลาแล้ว คนที่ทุกข์ใจมีแต่เราใช่ม้ายยยยย
“กรี๊ดๆๆๆ ยัยพั้นพ์ได้ข่าวว่าพี่เฟิลอกหักอีกแล้วเหรอ” เสียงที่ดังมาแต่ไกลไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครและจะเป็นใครไปไม่ได้......ยัยนอมเน้เพื่อนสนิทของฉันเอง ค่ะ(ไม่ต้องเว้นวรรค)
“อืม ทำไม? แกจะไปปลอบใจพี่ชายฉันเหรอ แต่ใสเจียเสียใจ วันนี้ออกไปลั้ลลาแล้ว -*-”
“ฮันแน่ ฉันรู้นะว่าแกมี คิคิ^U^”ยัยเน้ยิ้มด้วยจับพิรุธ
“ฉันว่า พี่(ไม่ต้องเว้นวรรค) เขาชอบแกแน่เลยแล้วเมื่อไหร่แกจะสารภาพรักล่ะ”
“โอ๊ย!!!!”
“โอ๊ยเจ็บ ชะมัด(ไม่ต้องเว้นวรรค)เลย”
ฉันต้องตกใจ เพราะคนที่ฉันชนนั้น คือ ไม้เบื่อไม้เมานั้นเอง จะเป็นใครไม่ได้นั่นคือ ............
พาย หนุ่มฮอตประจำโรงเรียน นิสัย เลว(ไม่ต้องเว้นวรรค) สุดๆๆ วีรกรรมคือ จะไปด่าทุกคนที่เข้ามาสารภาพรัก ถึงจะนิสัย อย่างนี้(ไม่ต้องเว้นวรรค)ก็ยังมีคนคอยแอบชอบ จนตั้งเป็นแฟนคลับของหมอนี่ เฮ้อ ผู้หญิงหน้อผู้หญิง
เห็นเขาด่าอย่างนั้นอย่างนี้ก็ยังชอบอีกนะ -*-
“ยัยน้ำเน่าพั้นพ์ บังอาจมากนะที่มาชนฉันเนี่ย -_-”พาย พูด(ไม่ต้องเว้นวรรค)เย้ยหยันใส่ฉัน และเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะมายืนสงบเสงี่ยมโดนด่าฝ่ายเดียวแน่
“นี่นายพายเละมาว่าคนอื่นได้ไงหา ฉันก็เดินดีๆเว้นวรรค ของฉันนายนั่นแหละที่อังอาจมาชนฉันน่ะ” ฉันโต้ตอบกลับไปอย่าเผ็ดเดือด ยัยเน้รู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวฉันและนายพาย จึงรีบดึงแขนฉันเป็นเชิงห้าม
(น้องร้ากกกกกกกก! )ฟังดูจากน้ำเสียงแล้วต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่เลย
“พี่เฟิลรีบๆพูดมาเร็วไม่งั้นวางนะคะ -_-^^^”
“งั้น พี่ไปรออยู่โรงอาหารนะคะ เดี๋ยวตามไปแค่นี้นะ!!!”ฉันไม่ต้องรอฟังพี่เฟิลเอ่ยฉันก็ชิงพูดก่อน กะไว้แล้วพูดซะเสียงหวานจ๋อยอย่างนี้ต้องมีอะไรแน่ๆเลย แล้วก็เป็นไปตามที่คิด
“นายพายเละ วันนี้ฉันไม่ว่างไว้ค่อยวันอื่นแล้วกัน บาย ป่ะยัยเน้”
พูดจบฉันก็ลากแขนยัยเน้ตามมา ถึง ไม่(ไม่ต้องเว้นวรรค)ลากยัยนี่ก็คงวิ่งไปก่อนแล้วดูหน้าหล่อนสิแดงยิ่งกว่าอะไรซะอีก และด้านหลังก็มีนายพายเดินตามมาจะถามเรื่องเมื่อกี้ ฉันก็รีบเร่งสปีดหนี เพราะจะให้ใครในโรงเรียนนี้รู้ไม่ได้ว่าฉันเป็นพี่น้องกับพี่เฟิล เพราะแค่ฉันเป็นศตรูกับนายพายก็ดังไม่รุ้จะดังยังไงแล้ว ฉันไม่ต้องการดัง (แค่นี้หล่อนจะดังไม่พอเหรอ)
บทที่สี่
แหก ! แหก !มันต้องเป็น แฮกๆ มากกว่านะ แบบนี้มันเหมือนแหกอะไรสักอย่างอ่ะ อย่างเช่นแหกอก
พี่เฟิลพูดขึ้นเมื่อเห็นฉันกับเน้ มา(ไม่ต้องเว้นวรรค)หาที่โต๊ะ หลังจากที่ฉันยัยเน้ วิ่ง(ไม่ต้องเว้นวรรค)หนีอีตาพายกันอ้อม ร.ร กันมายกใหญ่และกว่าจะรอด ก็เกือบตายกันพอดี อีตาบ้านี่ ตามติดยิ่งกว่ากาวตราช้างซะอีก เฮ้อ
“โอ้ย พี่เฟิลวันหลังไม่ต้องมาหาเลยนะ ท่าจะมาหามันสร้างความลำบากขนาดนี้ ขอร้องอย่ามาเลย-*-;;;” ฉันพูดเสร็จก็ปาดเหงื่อที่ไหล ย้อยๆ ลงที่ใบหน้า
“ค่ะ หวัดดีค่ะ -\\\\\\-”ยัยเน้พูดก็ทำหน้าเคอะเขิน แต่เสียใจพี่ชายฉันมันไม่ว่างสนใจคนอื่นหรอก แต่ที่มันสนใจ คือ บทความที่ฉันพึ่งพูดเมื่อกี้
อะไรน่ะ? ทำไมมันแปลกไปล่ะ แววตาของพี่เฟิล จะ(ไม่ต้องเว้นวรรค)ดูเจ้าทะเล้นตลอดไม่ใช่หรอ ทำไมมันเปลี่ยนไปล่ะ ตกลงพูดจริงหรือพูดเล่นกันแน่ ???
“พี่ขอโทษที่ทำให้รำคาญ =[]=”
สองอาทิตย์ ผ่านไป
@ Home @
ฉันนั่งดูทีวีอยู่บ้าน และ รอ(ไม่ต้องเว้นวรรค)พี่เฟิลกลับมา เมื่อ สองอาทิตย์(ไม่ต้องเว้นวรรค)ที่แล้วฉันจึงได้รู้ว่าเจ้โหดคนนั้น คือ พี่มาย(ไม่ต้องเว้นวรรค)พี่ประจำ คณะของพี่เฟิล พี่แกมักเคร่งครัดกับการงานมาก หากใครอู้งาน หรือ โดดงานพี่แกจะตามหาเหมือนที่ทำกับพี่เฟิล แต่ฉันว่าน่าจะไปเรียนรู้นิสัยแบบนี้กับพี่แกบ้างนะ ไว้ทำกับพี่เฟิล หึ หึ หึ ^U^+++ (มีแผนชั่วร้าย)
บทที่ห้า
ฉันยืนชี้หน้านายพายที่ทำหน้าตาอึ้งจนพูดไม่ออกเลย ส่วนพี่เฟิลก็งงแล้วก็หันมองฉันกับพายสลับกันไปมาอย่าง งง ฉันก็อึ้งกิมกี่เหมือนกัน
“ทำไม พี่(ไม่ต้องเว้นวรรค) พาไอ้หมอนี่มาล่ะ!!!”ฉันถามกลับไป ด้วยอาการที่งงสุดๆ(ข้างบนเขียนบอกความรู้สึกไปแล้ว)
“ก็ทำไม จะ(ไม่ต้องเว้นวรรค) ไม่ได้ล่ะ แล้วเธอล่ะมาอยู่นี่ได้ไง หือ =O=”
พายถามด้วยสีหน้ากวนหา TeeNTeen สุดๆ แตกต่างกับสีหน้าฉันที่ตอนแรกโกธร แต่เปลี่ยนไปแล้วยิ้มที่มุมปากเหมือนถือไพ่เหนื่อกว่า (ชัก ตามอารมณ์คุณเธอไม่ทัน แหะ)พายเห็นอย่างนั้นก็ทำหน้างงสุดๆ
“ก็ทำไม จะมาอยู่ไม่ได้ล่ะ ก็ที่นี่น่ะบ้านฉัน(เวลาเน้นเสียงเนี่ย จะใช้ ‘’ อย่างนี้มากกว่า เพราะตัวนักอ่านจะเข้าใจว่าเน้นเรื่องเป็นอย่างนั้น เราทำตัวหน้าไป เวลาพูดก็ไม่รู้หรอก)!!”ฉันพูดเสร็จก็ยกคิ้วท้าทายใส่พาย
“ถ้าไม่ใช่บ้านฉัน แล้วฉันจะมายืนเจ๋อทำเพื่อ”
“เฮ้อ คุยอะไรไม่รู้เรื่องเลยเธอสองคนนี่ -*- นี่พาย คนนี้คือ น้องสาวฉันเอง น้องพั้นพ์ สุดที่น่าร้ากกกกกกกกกกก ของฉันเอง ^O^”พี่เฟิลพูดเสร็จก็เดินมากอดฉันแบบหวงๆ ยังไงชอบกลแฮะ -_-;;;
“แล้ว….ถ้าเป็นแฟนล่ะ ”พายพูดเสร็จก็เอามืออันแข็งแกร่งมายันฝาผนังด้านหลัง และก็ล็อคทางไม่ให้ฉันหนีออกไปทางไหนเลย จะให้ฉันไปหย้ายยยย >o<หันไปหนาย รึเปล่า
“นายพูดอะไรเนี่ย บะ…บ้า!-\\\\-”ฉันพูดเสร็จก็วิ่งเข้าไปในบ้านด้วยท่าทีเขินอาย บ้าชะมัดเป็นไรเนี่ยทำไมต้องหวั่นไหว กับอีแค่คำพูดแค่เนี้ย บ้า จริงๆ >////<
ฉันเดินเข้าไปในบ้าน ด้วย(ไม่ต้องเว้นวรรค) ใบหน้าที่แดงแจ๋ะแจ๋ไปหมด พี่เฟิลหันมามองฉันที่หน้าแดงสุดๆ และ หัน(ไม่ต้องเว้นวรรค)ไปมองพายที่เดินตามหลังฉันมาที่หน้านั้นยิ้มจนแถบปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้ว
“ต่อ เต่อ(ไม่ต้องเว้นวรรค)ไร พูดให้ดีๆหน่อยสิ =A=^^^”ฉันหันไปแขวะใส่พี่เฟิล
“งั้น ผม(ไม่ต้องเว้นวรรค) กลับนะครับ ^*^”
อันนี้แค่ส่วนหนึ่งนะคะ ยังไงลองกลับไปเปิดหาดูหน่อยนะ พยายามแก้ที่เราบอกด้วย เราก็ไม่ได้ขีดไว้ให้หมด แอบตาลายเบาๆ 555
สอบถามข้อมูลเพิ่มหรือต้องการติดต่อโดยตรง ส่งข้อความลับมาที่ไอดีเลยนะคะ อันนี้เพื่องงหรือไม่เข้าใจกับสิ่งที่เราพูด และยินดีให้คำแนะนำในต่อๆไปด้วยค่ะ
ชื่อนิยาย ::
พอใจกับคำวิจารณ์ไหมคะ ::
ต้องการให้เราปรับปรุงไหมเอ่ย ::
แอดแฟน โหวต แปะแบนเนอร์ให้ด้วยได้ไหมจ๊ะ ::
แล้วมาใช้บริการใหม่นะคะ ^O^ ::
ความคิดเห็น