คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Water
-ัน์-
เราเินเ้ามา็ื่นะลึับเรื่อเล่นนามหึมา น่าเล่นสมื่อมารับ เอาริ็แอบน่าลัวอยู่เหมือนัน แ่หลัาปรึษาัน เรา็เริ่ม้น้วยเรื่อเล่นแรเลย เป็นเรื่อเล่นที่เป็นสไลเอร์วนไปวนมาแล้วไปบ้วยโทรโ่อันให่ๆ
“ห้ามปล่อยมือนะรับ” หลัำบออพนัาน เรา็ถูพลัลสไล์เอร์รับ หมุนไปหมุนมา แพนวินับนิ้นี่รี้ทุโ้ ส่วนผม็ร้อบ้าละรับ น่าลัวสุๆ ส่วนนที่นั่้าๆผมนี่ ุายใส่เสื้อล้ามนั่นิ่ๆ ูิวๆสบายๆ แ่พอถึอนถูเหวี่ยเ้าไปในัวโทรโ่เท่านั้นหล่ะ ร้อันระายรับ มาุายสลายในพริบา
“่ออีอันเลยไหม” ยุทธถามึ้นนแรหลัารอีวิลมาไ้ “ไหวไหมพวมึ” มันหันไปมอหน้าทีละน ทุน็พยัหน้ารับรับ แม้ว่าแพนวินะูลัวๆพอสมวร เราึเินึ้นบันไมา่อับสไลเอร์อีอันที่อยูู่่ัน อันนี้อนแรๆ็ธรรมารับ แ่พอถึุที่มันหัล แนะนำให้หันหน้าลรับ วามรู้สึะเหมือนเหว ือมันทิ้ลมาเลย แบบาลอย ีนะรับที่ับไว้แน่น ถ้าับไม่แน่น มือหลุลอยไประแท้าล่า น่าลัวะมั สำหรับผมที่เอาหน้าลนี่เหมือนเป็นประสบาร์เียายเลยรับ หวิวมา นึถึนไ้เวลาาที่สูและมาโรพยาบาล สมัยที่ผมทำานในโรพยาบาลุมน บริเวนั้นะมีสวน่าๆเยอะรับ ทั้สวนทุเรียน สวนเาะ สวนปาล์ม พอถึหน้าเาะทีไร ็มัะมีนที่้นเาะเป็นประำ โยเพาะผู้สูอายุ บานอายุ 70 ว่า็ยัปีน้นเาะเลยรับ ันลมาที็าหับ้า ระูสันหลัหับ้า นึภาพว่าถ้าผมลไปบ้า ะหัทั้ัวหล่ะรับ
หลัาที่ทุนผ่านพ้นเรื่อเล่นที่เสียวที่สุมาไ้ ็แยย้ายันเล่นรับ เรื่อเล่นอื่นๆมัะเป็นแบบับู่ ไปสไลเอร์ลมาึ่มีหลาหลายสีให้เลือ ึ่แน่นอนที่สุู่ที่ผมไ้มา็ือ ิม ผมเลยลามันพร้อมห่วยาึ้นไปบนสไลเอร์สีเหลือรับ อันนี้ถือว่าเบาไปเลยถ้าผ่านอันให่มาแล้ว เราเล่นันประมาสอสามรอบ็เริ่มเบื่อรับ แ่นอื่นๆยัสนุันอยู่ ผมเลยัสินใไปลอยน้ำในทาน้ำวนรอบสวนน้ำีว่า
“ะเล่นอีไหม” ผมหันไปถามน้าๆ เสื้อล้ามัวหลวมเวลาเปียน้ำแนบัวมันนี่็ูเ็ี่ไปอีแบบ ‘นี่ผมำลัิอะไรเนี่ย’
“หมออ่ะรับ ะเล่นไหม” ิมหันมาอบ
“ะไปลอยน้ำอ่ะ ไม่อยาเล่นสไลเอร์แล้ว” ผมหันไปบอมันเสร็มัน็ัารลาแนผมไปเลยรับ ่อนะพาไปส่บริเวน้ำ ึ่เป็นุเริ่ม้นทาน้ำ
ผมับมันลาห่วยามานละอัน่อนะึ้นไปนอนลอยบนน้ำ น้ำพาเราวนไปเรื่อยๆรับ วามรู้สึอนนี้ือสบายสุๆ าารทำานทุวันมาในรอบหลายเือน หรืออาะเป็นรอบปี้วย้ำ รู้สึผ่อนลายมาๆรับ นี่แหละที่เรียันว่า สโลว์ไลฟ์ ใ้ีวิแบบ้าๆ ทิ้ัวลอยไปามสายน้ำ
ผมนอนลอยบนน้ำ ามหลัิมรับ มือนึับห่วยามันไว้ให้ลอยไปพร้อมัน ูเหมือนิมเอ็ะอบเหมือนันที่ไ้หยุพับ้า เพราะมันเอ็เพิ่ลับมาาสัมมนา่าัหวัเหมือนัน
“มอไรรับ” มันหันมาพูับผม ทำเอาสะุ้อีละรับ
“ป่าวะหน่อย มอวิว” ผมอบลับไป ็อไม่ไหวที่ะมอมันหล่ะรับ นอะไรูไปูมา็หล่อเท่ะมั ‘เบาๆหน่อยัน์ ิอะไรอีเนี่ย’
ผ่านไปไ้รึ่ทา ผมำลันอนหลับา อยู่ีๆ็มีน้ำมาระแทหน้าเลยรับ ลืมามา็เอัวาร ิมเล่นวัน้ำใส่ผมไม่หยุ
“พอเลย” มีหรอผมะยอม ลายเป็นสรามสาน้ำใส่ันรับ สาันไปสาันมา น ‘เอ๊ะ’ ผมสัเเห็นอะไรบาอย่าที่้อมือมัน
ผม้อไปที่้อมือมันรับ หยุสาน้ำ มันหันไปมอที่้อมือวา ่อนะเอามือไว้หลั
“นั่นอะไร” สาย้อมือที่เป็น้ายสีาว เห็นปุ๊บ็ทำให้วามทรำมันย้อนลับมารับ สิ่ที่ผมำลัามหา แ่็แอบลืมไปแล้วเพราะมาสนุับเพื่อน
“อะไรหรอหมอ” มันทำหน้าเป็นไม่รู้เรื่อรับ ่อนะเอามือ้ายับห่วยา และเอามือวาุ่มในน้ำ
“สาย้อมือนั่นไ ไ้มาาไหน” ผมถามมันไปรับ
“เอ่อ” เหมือนมันำลัิอะไรรับ
“ห้ามโหนะ” ผมู่มัน่อนะทำหน้าุ
“อุส่าห์เอานาฬิาทับไว้ ไม่น่าถอเลย ลืมนไ้” มัน่อยๆพูออมารับ “ผมไม่อยาโหหมอนะรับ”
“ว่ามาเลย” ผมบอลับไป
“ุลุผมผูให้อนไปสัมมนานะรับ มีานบายศรี” มันอบลับมาพร้อมับแสยะยิ้ม
“แน่ในะ” ผมทำเสียุใส่มันรับ ถ้ามันโหผม็ไม่โอเนะรับ บอไปแล้วว่าผมไม่อบนโหเอามาๆ
“ล้อเล่นนะรับ อย่าทำหน้าุิรับ” มันยิ้มแล้วเอามือมาึแ้มผมสอ้ารับ แ่ฝันไปเหอะมุนี้ไม่ไ้ผลรับ ผมยิ่มวิ้วนิ่วหน้าใส่มัน
“สารภาพมา” ผมบอลับไป
“ยอมละรับ ยอมแล้ว” มันยแนสอ้าเหนือหัวเหมือนผู้ร้ายที่ยอมำนนรับ “หมอเป็นนผูให้ผมืนนั้นไ” นั่นไรับ ับโรไ้แล้วริๆ้วย “ืนนั้นผมโทรไปหา ไลน์ไปหาหมอ็ไม่อบ ผมเลยถามไอบูม ไอบูมบอให้ผมไปหาหมอในานบายศรี” นั่นไรับรูมเมทัวี ไหนบอว่าไม่เอิมไ มันี้โพรให้ระรอัๆ “พอผมเอหมอ ็เินเ้าไปะะไปแหย่เล่น แ่ไฟมันับ แถมบรรยาาศเป็นใ ผม็เลย....”
“็เลยูบผมเนี่ยนะ ะบ้ารึป่าว” ผมุใส่มันเลยรับ นอะไรอบทำามใะมั ผมรู้สึโรธึ้นมาเลยรับ ทำไมมัน้อทำแบบนี้อีแล้ว เป็นรั้ที่สอแล้วนะรับที่มันูบผม รั้แรเพราะมันเมา็อาให้อภัยไ้ แ่รั้ที่สอนี่ ‘มันั้ใใ่ไหม’
“รั้่อนผมอาะไม่ไ้ั้ใ”
“แ่รั้นี้ผมั้ในะรับ”
เสียที่ไ้ยินในืนนั้นั้อเ้ามาในหัว หรือที่มันพูหมายวามแบบนี้นี่เอ
“ผมอโทษนะรับ”
“เอาเป็นว่าผมอโทษ พี่ำำนี้ไว้นะ”
ูเหมือนทุอย่าะเริ่มระ่าึ้น สุท้ายวามวุ่นวายทั้หม็เิึ้นเพราะมันอีแล้ว
“โรธหรอรับหมอ”
ผมเลือที่ะไม่อบอะไรรับ เาะห่วยาแล้วรีบลอยน้ำหนีามันไป
“หมอ อย่าโรธิรับ” มันไล่ามผมมารับ แ่มีหรอว่าะามผมทัน าสั้นๆแบบผม ับายาวๆแบบมัน ไม่ถึนาทีมัน็ว้าัวผมเ้าไปอา้านหลั
“เห้ย” ผมร้อันพนัานรัษาวามปลอภัยหันมามอเลยรับ “ทำอะไรเนี่ย”
ิมหันไปยิ้มให้พนัาน่อนะอผมแน่นึ้น ีนะรับที่รนี้เป็นส่วนที่ไม่มีนผ่านไปมา แถมทาน้ำรนี้ยัโล่สุๆ นอะไรทำอะไรประเิประเ้อลอ
“หายโรธนะรับ” มันระิบ้าหูผม สยิวะมั วามรู้สึเหมือนำลัถูอะนาอน้ารัในแม่น้ำอะเมอน ผสมับหนัอีโริสัเรื่อ “ไม่โรธนะรับ” แถมะโหน้ามาทำหน้าอ้อนอีรับ แ่ผม็้อรัษาท่าทีเอาไว้รับ ะโรธะอน็้อสุๆรับ ผมปิปาเียบไม่พูอะไร แถมเบือนหน้าไปอีทา มัน็เลยยิ่อผมแน่นเ้าไปอี นี่อีนิ็ะหายใไม่ออายละนะรับ
“หายโรธนะ นะรับ นะรับหมอ” ถ้าสาวๆมาเห็นหน้ามันอ้อนอนนี้เป็นใร็ยอมละรับ แถมอาะลไปนอนิ้นาใายับพื้น
“ถ้าไม่หายโรธ ผมูบนะ” นั่นไรับ มันใ้ไม้าย ทำไีวะรับ มันับผมพลิัว หันหน้ามาประสานัน่อนะโน้มัวลมา เป็นารป้อันัวโยอัโนมัิรับ ผมเอามือ้ายันอมันไว้ ่อนะเอามือวาปิปามันไว้รับ าม้วยใ้เ่าวาระทุุ้ยุทธศาสร์มันไปทีหนึ่รับ ิมถึับเหวอ ร้อออมาเบาๆ่อนผมะถูปล่อยออมา
“ถือว่าแลับูบละันนะ” ผมยิ้มให้มัน่อนะหันหลัให้ เาะห่วยาแล้วลอยน้ำ่อไปรับ สภาพอีนือทำหน้าหยี เอามือำเป้าไว้แน่น มันุละรับ เพราะโนไปเ็มๆ
‘ถือว่าหายันนะรับ’
ผมมายืนรอมันที่สุทาน้ำรับ วนลับถึุเริ่ม้นบริเวน้ำ ายอีนลับมา้วยสภาพสีหน้าบูบึ้
“ไม่้อมายิ้มเลยรับ” มันหันมามอหน้าผมที่ำลัยิ้มสะใ “เ็บะมัเลย ะเป็นหมันไหมเนี่ย”
“โห แ่นี้ทำเ็บะเป็นะายนะ ทีไปทะเลาะ่อยีับนอื่นนี่เ่ั” ประมันไปรับ แ่ยัไ็สะใอยู่ี
“ใรทำ็้อรับผิอบรับ” มันเินัวอมายืน้าผม สสัยยัุๆอยู่ “หมอทำผมเป็นหมัน็้อรับผิอบ”
“เว่อละนาย โนแ่นี้ไม่เป็นหมันหรอนา” ผมหันไปหามัน “หรือะ้ำอีะที” ทำท่ายา มัน็รีบเอามือมาุมเป้าเลยรับ ลี
“ทำนานี้ พอใละนะรับ หายโรธแล้วใ่ไหม” มันหันมาถาม่อ
“อืม”
“โอเแ่หมอหายโรธ็พอละรับ” มันยิ้มให้ผม ผม็ยิ้มให้มัน ็เอาเป็นว่ายัไ็เียร์ไปอีเรื่อละันรับ
หลัาผมเล่นน้ำเสร็ ทุน็มารวมันบริเวทะเลเทียมรับ เราโ้ลื่นันสัพั พัอะไรรอท้ออนเมื้อเที่ย ่อนะมาลอยัวในทาน้ำวนอีรอบ และแยย้ายันไปเล่นามที่แ่ละนอบรับ พออนบ่ายเริ่มเหนื่อยทุนเลยัสินใว่าไ้เวลาลับแล้ว ะไ้ไปเที่ยวที่อื่น่อ้วย
ถัมาานี้เรา็ไปหาร้านนมเ้นั่ินสบายๆันรับ นไปเอับร้านนมร้านหนึ่เป็นเ่าแ่ใหม่ บรรยาาศิทะเล นมาที่นี่่อน้าเยอะ หลัินเสร็็่อน้าเย็นละรับ เลยไป่อันที่ิเา เินูานศิลปะ สลับันเินเลือื้ออ่าๆ ส่วนให่็เป็นาน แฮน์เมนะรับ มีอให้เลือหลาหลายทีเียว ปิท้ายอวัน้วยารไปเินถนนนเินหัวหินที่หลายนรู้ัี นเยอะมาๆ โยเพาะ่วนี้มีนัเที่ยวทั้ฝรั่ทั้นีนเินันเ็มไปหม แ่ละน็ไ้อิไม่ิมือันมารับ ยเว้นผมที่มาเที่ยวหลายรั้แล้ว เลยไม่ไ้ื้ออะไริไม่ิมือลับมา สรุปทริปวันนี้็สนุมาๆรับ ไ้ลับมาเที่ยวับเพื่อนๆสมัยมัธยม ็ุยันถูอเหมือนเิม แถมหมแรไปับารเล่นน้ำเมื่อลาวัน ทุน็เลยพร้อมใันอไปพัที่โรแรมละรับ พรุ่นี้่อยเที่ยวัน่อ
ระูสันหลัหั (Vertebral fracture) เป็นภาวะที่พบไ้าอุบัิเหุ่าๆ ทั้าอุบัิเหุรถนโยไม่าเ็มันิรภัย ็อาเิแรระาทำให้ระูสันหลัแหรือแยาันไ้ หรือาราที่สูโยเอา้นระแทพื้นโยร็อาเิแรระแททำให้ระูสันหลัแยุบไ้ สิ่ที่้อระวัือ อามีารระทบระเทือน่อเส้นประสาทบริเวไสันหลัึ่อาทำให้เป็นอัมพาอาและลำัวไ้ ารรัษาึึ้นอยู่ับารประเมินทาระบบประสาทและลัษะารหัเป็นรายๆไป
ความคิดเห็น