คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : HYUNGWON x MINHYUK : TODAY 2
TODAY 2
ฮยองวอนมองนาฬิกาข้อมือ
แล้วรีบกวาดข้าวของบนโต๊ะใส่กระเป๋า
เขาต้องรีบไปซื้อของมาทำงานที่จะต้องส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้ ลืมไปสนิท
ถ้าเกิดว่ากีฮยอนเพื่อนร่วมคลาสไม่เตือน ก็คงไม่มีงานส่งล่ะนะ
“ไปก่อนนะกีฮยอน”
“โอเค
ไฟท์ติ้งนะฮยองวอน”
ร่างสูงพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม
ก่อนจะก้าวยาวๆออกมาจากห้องเรียน นั่นทำให้พบกับร่างคุ้นตาที่ยืนพิงผนังอยู่
ฮยองวอนถอนหายใจเบาๆแล้วเดินไปใกล้
“มึงมาทำไร”
คนถูกถามถอดหูฟังก่อนจะยิ้มกว้าง
“เลิกเรียนแล้วเหรอ ไมเลิกช้าจัง”
“- - อาจารย์ปล่อยเลท”ตอบสั้นๆแล้วมองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“กูถามว่ามึงมาทำไร”
“มารอมึงไง”
“รอเพื่อ?”
“เอ้า”มินฮยอกขึ้นเสียงสูง
ยิ้มแป้น “กูจะรอมึงกลับบ้านพร้อมกันไง เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ปกติไม่เห็นมึงจะต้องมารอกูกลับบ้านเลย
แล้วอีกอย่างนะ ทำไมต้องไปส่ง กูไม่หลงหรอกน่า กลับทางเดิมอยู่ทุกวันปะวะ”
“โห่
มึงนี่ไม่เกทอะไรง่ายๆเลย ก็กูอยากดูแลมึงไง ทำตัวอ่อนแอให้กูดูแลบ้างสิไอ้แช”
“- -“
ฮยองวอนถอนหายจแล้วจิ้มหน้าผากมินฮยอกแรงๆ
“ยังไม่เลิกเล่นอีกนะมึง”
ตั้งแต่วันที่มันเมา
นี่ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว มินฮยอกตามประกบเขาแจแทบจะทุกฝีก้าว
ดูแลอย่างกับเขากลายเป็นคนพิการ ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่ามันจะยังจำสิ่งที่มันพูดได้
แถมแม่งยังดูจริงจังอีก
“เล่นอะไร
นี่กูจีบมึงจริงๆนะเว้ย จริงจังมากกกกกกกกกกกก”
ฮยองวอนส่ายหน้าแล้วดันมินฮยอกให้พ้นทาง
“ไปไกลๆเลย กูรีบ ไม่มีเวลาเล่นกับมึงหรอก”
“อ้าวเฮ้ย
มึงจะไปไหนอ่ะ”
“ไปซื้อของทำงาน”
“กูไปด้วย
เดี๋ยวไปช่วยถือของ”
“ไม่ต้อง
กูถือเองได้”พูดจบฮยองวอนก็เดินออกไปเลย
มินฮยอกอ้าปากค้างมองตาม
แม่ง พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมไม่เคยมีแฟนสักคน จีบอยู่ยังเล่นตัวชิบหาย แต่ไม่เป็นไร
จะจีบแม่งทุกวันจนกว่าจะใจอ่อนตกเป็นของพี่มินฮยอกเมะสุดแมนคนนี้แหละ
“อ้าวมินฮยอก”
...
เสียงนี้มัน..
“เฮ้ย
ไม่ได้เจอกันหลายวันเลย”
“แหะ
แหะๆ หวัดดีครับพี่โฮซอก”
ใช่
ไอ้พี่โฮซอกแฟนเก่าเขาไง ไม่ใช่ใครอื่นเลย ไม่เจอกันหลายวันเหรอ ก็ใช่ดิ
เรียนอยู่คณะเดียวกันก็จริง เขาก็เอาแต่หลบหน้ามัน เพราะยังแค้นเหลือทนกับสิ่งที่มันทำไว้
มาต่างคณะ สุดท้ายก็ยังเจอมันอยู่ดี
อ๋อจริงสิ
ผัว.. เอ่อ แฟนมันเรียนอยู่คณะนี้นี่ ฮึ่ย
“มาทำไรอ่ะ
นี่มันคณะวิศวะนะ”
“เอ่อ..”มินฮยอกได้แต่อ้าปากพะงาบๆ
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เมื่อเจอคำถามนี้
จะตอบยังไงให้แม่งสะใจวะ
ให้แบบดูหล่อและดูแพง แบบว่ากูไม่สนใจมึงแล้วนะไรงี้ ไอ้แชก็ดันหายหัวไปละ
จะเอาใครมาอ้างให้ไอ้พี่นี่มันอิจฉาดีวะเนี่ย
“ละ
แล้วพี่มาทำไรครับ”แกล้งถามไปก่อน ตอนนี้ยังคิดคำตอบไม่ออก
“พี่มาหาฮยอนอูน่ะ
วันนี้จะออกไปดูหนังกัน”
มองบนพร้อมเบะปากแรง
“แล้วตกลงว่ามินฮยอกมาทำอะไร”
“อ่า..”
“โฮซอก”
มินฮยอกแอบถอนหายใจทันที
ขอบคุณพี่ฮยอนอูที่มาได้จังหวะพอดีเด๊ะ ไอ้พี่โฮซอกเลยหันไปยิ้มกว้างก่อนจะกอดแขนล่ำๆของแฟนตัวเอง
“รอนานไหม”
“ไม่นาน
เพิ่งเลิกเรียนเหมือนกันครับ”ฮยอนอูตอบ ก่อนจะมองมาทางหนุ่มผมบลอนด์ “อ้าวมินฮยอก
หวัดดีนะ”
“สวัสดีครับพี่”มินฮยอกก้มหัวให้ด้วยความสุภาพ
รอดแล้วสินะ
คงไม่ต้องตอบคำถามไอ้พี่โฮซอกละ ตอนนี้นี่คืออยากไปจากตรงนี้มาก
เห็นแล้วของมันขึ้น เมื่อก่อนมึงเคยให้กูกอดแขนมึงไม่ใช่เหรอไอ้พี่โฮซอก
แล้วดูเดี๋ยวนี้ มึงดูเคะยิ่งกว่ากูเมื่อก่อนซะอีก
ไอ้ตุ๊ด
ฮืออออออออออ
“มินฮยอกยังไม่ตอบพี่เลย
สรุปมาทำไรที่นี่เหรอ”
อ้าว
นี่นึกว่าจะเลิกสงสัยแล้ว ยังอยากรู้อยู่อีกเหรอวะ โอ๊ย
แล้วนี่ก็คิดคำตอบไม่ออกสักที เอาไงดีวะ เอาไงดี
“ขอโทษที่ให้รอนะ
พอดีไปส่งงานอาจารย์มา”
มินฮยอกหันไปมองตามเสียงก่อนจะยิ้มกว้างหน้าบานเมื่อร่างสูงของฮยองวอนวิ่งเหยาะๆเข้ามาหา
เพราะคบกันมานาน แค่มองตาก็รู้ใจ
หึๆ
สุดท้ายมันก็ยอมกลับมาสินะ
“ไม่นานเลย
นี่บังเอิญเจอพี่โฮซอกกับพี่ฮยอนอูเลยยืนคุยกับเขาอยู่”มินฮยอกตีเนียนทันที
เมื่อฮยองวอนมาหยุดอยู่ข้างๆก็วาดแขนไปโอบไหล่มันไว้แน่น “วิ่งมาทำไมครับ
แบบนี้เหนื่อยแย่เลย”
ฮยองวอนดูอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อมินฮยอกเล่นบทแบบนี้
แต่ก็ยังดีที่เออออตามไปด้วย “ก็กลัวมินฮยอกรอนานไง”
ขอบใจที่ไม่หักหน้าเพื่อนนะแชนะ
“เอ๊ะ
สองคนนี้นี่ยังไง”ฮยอนอูถาม มองรุ่นน้องเหมือนคาดคั้นเอาคำตอบ
“เอ่อ..”นั่นทำให้มินฮยอกตะกุกตะกัก
ควรตอบยังไงวะเนี่ย
“เราสองคนกำลังดูๆกันอยู่น่ะพี่”ฮยองวอนตอบแทนแบบไร้ซึ่งพิรุธ
มินฮยอกเลยหันไปมองอย่างอึ้งๆ
รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ก็รู้นะว่ามันจะช่วย แต่แบบ
ขอคิดว่ามันพูดจริงๆได้ไหมล่ะ กำลังดูๆกันอยู่
ชอบคำนี้จังวุ้ย
“แต่มันแปลกๆนะ”จู่ๆโฮซอกก็พูดขึ้นมา
มองอดีตแฟนอย่างสงสัย “ทำไมเราไม่เหมือนเดิมเลยล่ะ”
ทีมึงยังไม่เหมือนเดิมเลยไหมไอ้พี่บ้า
ไม่ได้พูดหรอก
มินฮยอกแค่คิดในใจ ขืนพูดไปคงโดนตบน่ะ ไม่ใช่โดนต่อยนะ เคะไม่ต่อย มันแมนไป หึ! ช่างกล้าพูดนะว่าทำไมไม่เหมือนเดิม โห่ ไม่ได้มองตัวเองเล้ย
“คนเรามันก็ต้องเปลี่ยนแปลงกันบ้างสิครับ
ตอนนี้ผมเพิ่งรู้ตัวว่าที่จริงผมชอบอะไร เพิ่งรู้นะครับ
การได้ดูแลใครสักคนมันรู้สึกดีกว่าตอนต้องรอให้ใครมาดูแลอีก”
“เอ่อ
งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ หวัดดีครับ”
ฮยองวอนรีบตัดบททุกคนแล้วกึ่งจูงกึ่งลากมินฮยอกออกมาจากที่เกิดเหตุทันที
เมื่อพ้นสายตาคนอื่นแล้ว มือใหญ่ก็ดึงมือบางๆที่โอบไหล่ตัวเองอยู่ออก
“พอเล่นด้วยแล้วเอาใหญ่เลยนะมึง”
“มึงเห็นหน้าไอ้พี่โฮซอกปะล่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ เอ๋อไปเลย สงสัยแม่งหลงเสน่ห์กูอีกครั้งแล้วมั้ง แหม เพิ่งรู้
กูนี่มันเมะขึ้นเหมือนกันนะ”
“- - ไร้สาระ”ฮยองวอนพูดเรียบๆ
มินฮยอกไม่ได้สนใจ
หันไปยิ้มกว้างให้เพื่อน “สุดท้ายมึงก็กลับมาหากูใช่ปะล่ะ”
“รู้งี้ไม่ไปซะก็ดี
ปล่อยให้หน้าแหกอยู่ตรงนั้นแหละ”
“เฮ้ย
อย่าใจร้ายกับกูดิวะ”มินฮยอกโอดครวญแล้วพยักหน้า “ปะ ไปกัน ไปซื้อของ”
“สรุปจะไปด้วย?”
“เออดิ
เดี๋ยวไปช่วยถือของให้”
“งั้นก็ตามใจ”สุดท้ายก็ต้องยอมอีกครั้งเพราะขี้เกียจเถียงกับมันแล้ว
เดี๋ยวไม่ทันซื้อของกันพอดี “รีบๆเลย”
“เดี๋ยวววววววววว”
“อะไรอีกอ่ะ”
“เอากระเป๋ามานี่มา
เดี๋ยวถือให้”
“มะ..”
“ไม่ต้องเถียง
เอามา อยากถือ อยากดูแล”
“- -“
“เร็วๆ”
ฮยองวอนถอนหายใจเฮือกใหญ่
เอากระเป๋าที่สะพายอยู่ส่งให้มินฮยอก “ตามใจมึง”
จริงจังไปไหมวะเพื่อนเอ๊ย
“อันนี้”
“อันนี้”
“อันนี้ด้วย”
“แล้วก็อันนี้”
มินฮยอกเริ่มตาลาย และหูอื้อ หลังจากเดินตามฮยองวอนแค่สิบห้านาที ตอนนี้ของก็ล้นมือ ไม่สิ มันล้นจนจะเกินหัวเขาอยู่แล้ว มันจะซื้อไปทำงานหรือซื้อไปขายต่อวะเนี่ย
โอ๊ยหนัก
“ไหวไหมมึง
ไม่ไหวกลับก่อนได้นะ”
อึ๊บ!!!
พอมันหันมานี่เมะสุดแมนก็รีบปั้นหน้านิ่งไร้ความรู้สึกใดๆทันที
“โอ๊ย สบายมาก ซื้อครบแล้วใช่ปะ”
ครบแล้วทีเถอะ
แขนกูจะหลุดอยู่แล้วครับเพื่อน
ฮยองวอนค่อยๆระบายรอยยิ้ม
แรกๆก็มองมันน่ารักนะ แต่แม่งชักน่ากลัวละ “ยัง”
นั่นไง
น่ากลัวชิบหายเลย
“งะ
งั้นก็จัดเต็มมาเลยไอ้น้อง เดี๋ยวพี่ถือให้เอง”
“หึ”
เมื่อฮยองวอนหันไปเลือกของต่อ
มินฮยอกก็หน้าบิดเบี้ยวทันที โอ๊ย หนักจริงจัง
เหมือนไปออกกำลังกายมาแล้วสามชั่วโมงทั้งที่เพิ่งเดินแค่สิบห้านาที
ล้าไปทั้งตัวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
“กาก”
ได้ยินเสียงฮยองวอนพูด
ก่อนที่ของทั้งหมดจะถูกเปลี่ยนจากมือมินฮยอกไปอยู่กับฮยองวอนแทน “ไม่ไหวก็บอกไม่ไหว
มึงจะแอ๊บบอกว่ามึงไหวทำไมวะ”
“ฮะ
เฮ้ย กูไหวจริงๆนะ เอามานี่ เดี๋ยวถือให้”
“นี่ไอ้มิน”ฮยองวอนพูดเสียงเข้ม
“คนบางคน อาจเหมาะกับการถูกดูแลมากกว่าก็ได้นะ”
“-o- แต่กู..”
“มึงจะฝืนตัวเองทำไมวะ
ไอ้ลูกหมา”
แล้วมันก็เดินไปแบบชิลๆ
เหมือนว่าที่มันถืออยู่นั่นไม่หนักเลย
เฮ้ย
คือมึงช่วยหนักหน่อยได้ไหมแชฮยองวอน ยิ่งทำแบบนั้นนี่เหมือนกูกากชิบเลยนะ
กูจะเป็นเมะ
กูจะเป็นเมะ
มึงได้ยินกูม๊ายยยยยยยย
อย่ามาแย่งซีนกูวววววววววววววววววววววววว
ความคิดเห็น