คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF EXO] อี้ฟาน...พระโขนง~ ||Kris x Lay|| -ตอนที่ 1
เปลือกตาปิดลงด้วยความเจ็บปวด
::Kris x Lay::
"นี่ก็ผ่านมากี่เพลาแล้ว ข้าศึกก็โอบล้อมจากทุกทิศไม่เห็นจะมีใครมาช่วย"
"ฝ่ายเรา... ก็บาดเจ็บล้มตายกันระนาว"
"หากเป็นเยี่ยงนี้ เห็นที...เราต้องเป็นฝ่ายพ่ายศึกเป็นแม่นมั่นนะเกลอเอย"
เพี๊ยะ!!
เสียงฝ่ามือกระทบเข้าที่หนังศีรษะอย่างแรง
"มึงพูดไรของมึงเนี่ยไอ้ไค เชยชิบหาย! มึงเป็นคนโบราณไง๊?!"ชานยอล หนุ่มสุดหล่อแห่งทุ่งพระโขนง
ตบหัวเพื่อนรักอย่างไค ก่อนจะทำหน้าแหยงๆ พูดห่าไรก็ไม่รู้โคตรเชยเลย คิดว่าตัวเองอยู่ยุคไหนกันวะ
ไคก้มหน้าพลางลูบหัวตัวเองปอยๆT^T
"ก็อยากให้พวกมึงมีอินเนอร์กับอารมณ์สงคราม ขำๆคลายเครียด
ไอ้หยอยตบกูซะวิ้งค์เลย - -*"
"แต่ก็จริงอย่างที่ไอ้ไคพูด กูว่าเราไม่รอดแน่เลยว่ะ ฝ่ายเราก็เสียกำลังคนไปมาก
ข้าศึกแม่งก็ตีอยู่นั่นแหละ แม่งไม่เบื่อบ้างรึไงวะ- -ยิงระเบิดได้ทุกวัน"เฉิน หนุ่มขี้กลัวประจำกองทัพ
เอ่ยขึ้นก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ
"ป่านนี้เมียกูจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ตอนนี้คงคลอดลูกแล้วแน่เลย กูคิดถึงเมียกู กูอยากเห็นหน้าลูกT^T"
อู๋อี้ฟาน หลุ่มหล่อหน้าลูกครึ่งแห่งทุ่งพระโขนงบ่นออกมาในขณะที่กำลังทำแผลจากรอยดาบของข้าศึก
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในค่ายปฐมพยาบาล มีทหารจำนวนมากนอนร้องโอดโอยกับบาดแผล
จากการรบ ไม่รู้ว่าการรบครั้งนี้จะยาวนานแค่ไหนแต่ยังไง เขา อู๋อี้ฟานคนนี้ก็ต้องรอดกลับไปพบหน้าลูกเมียให้ได้.
"เรามาพนันกันไหม ว่าศึกครั้งนี้เราจะตายหรือเราจะรอด?"เทา เซียนพนันประจำกลุ่มแทรกขึ้น
ไอ้นี่ก็- -" เอะอะพนันตลอดจะตายยังมิวายเอาเงิน เห้อ
"ไม่พนันหรอก ยังไงกูก็ว่าเราไม่รอดTT"เฉินตอบด้วยใบหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก่อนจะเบะปาก
"ควาย! พวกมึงจะท้อกันทำไมวะ พวกเราต้องสู้สิวะอย่าไปท้อ!"ชานยอลลุกขึ้นพร้อมกับชูดาบ
เพื่อเรียกขวัญกำลังใจเหล่าทหารและเพื่อนของเขา
"มึงดูสิ ตอนนี้พวกเรามีดาบ มีมือมีตีนมีแขนมีขา พวกเราต้องสู้สิวะ!"
"แต่กูไม่มี!!"เสียงจากมุมหนึ่งดังขึ้น
ทุกคนพร้อมใจกันหันไปยังที่มา ก็พบกับเพื่อนทหารคนหนึ่งมีธนูปักอยู่กลางหลังเหงื่อและเลือดไหลโซมกาย
และเขา... แขนซ้ายขาด
เอิ่ม... (สตั้นไป3วิ)
"เอ่อ... เออ!ถึงไม่มีแขนซ้ายแต่เราก็ยังมีแขนอีกข้าง! เพราะฉะนั้น... สู้โว้ยยยยยยย!!!"ชานยอลตะโกนเรียกกำลังใจให้เหล่าทหารคนอื่น
และเพื่อนๆของเขา ทุกคนในค่ายต่างเฮลั่นไปพร้อมๆกันกับชูดาบ
"เฮ้!!!"
:: Kris x Lay ::
บึ้ม! บึ้ม! บึ้ม!
เสียงระเบิดดังเข้ามาไม่หยุด เหล่าพระโขนงบอยแบนด์(?)ต่างพากันหลบเป็นพัลวัน
พวกเขาพากันมาหลบอยู่หนังเนินดิน ทุกคนบาดเจ็บ
อี้ฟานถูกยิง และมีแผลจากดาบมากมาย คนอื่นก็มีสภาพไม่ต่างกัน
"เห้อ กูว่าเราไม่รอดแน่เลยว่ะ"เฉินกล่าวกับเพื่อนด้วยท่าทีสลดใจ
เมียก็ยังไม่มี แถมยังต้องมาตายกลางสงคราม ฮึกT-T
"มึงจะดราม่าเหี้ยไรนักหนาเนี่ยไอ้เฉิน- - กูถามจริงเหอะ..
ทำไมมึงต้องทำผมทรงเหี้ยนี่ด้วยวะ"
ฉึก!
ถามแบบนี้เหมือนมีมีดสิบเล่มมาปักกลางใจ~
ทุกคนพร้อมใจกันหันมาหาเฉินเพื่อฟังคำตอบ
บึ้ม!
"คืองี้ ตอนกูเด็กๆอ่ะสมัยนั้นโรคห่ามันระบาดแล้วกูก็เป็นไม่หาย แม่กูเลยไปถามพระ
พระท่านบอกว่าให้ไว้ทรงนี้ตลอดชีวิตแล้วกูจะหาย กูก็เลยทำมาจนทุกวันนี้อ่ะ-3-"
"เชยชิบหาย อย่างกับตาตุ่มหมา"เป็นชานยอลเหมือนเดิมที่ยังแขวะเฉินกับผมทรงกุมารทอง
"แล้วทีมึงอ่ะ ทรงเหี้ยไร"เฉินพยักเพยิดมาทางชานยอลกับผมทรงปีกนก
ทรงนี้ที่พระโขนงกำลังฮิตนะเฟร้ย! -.,-
"กูแฟชั่นเว่ย!!"ชานยอลตอบ แถมยังทำหน้าภูมิใจซะเหลือเกินกับผมทรงปีกนก- -"
บึ้ม!!
เสียงระเบิดดังมาอีกระลอก
"นี่ก็ยิงจังเลยไอ้เหี้ย!!!"ทุกคนพร้อมใจกันด่าระเบิด(?)ที่ยิงมาไม่หยุด
"นี่เราจะต้องตายจริงๆเหรอวะ T-T"เทาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
จู่ๆ อู๋อี้ฟานก็หยิบรูปจางอี้ชิงเมียของเขาขึ้นมาดู แม้ว่ามันจะเปื้อนคราบเลือดหรือเศษดินเศษฝุ่น
แต่ใบหน้าของคนรักก็ยังคงแจ่มชัดสำหรับเขา
เขาจะตายไม่ได้...
อี้ชิงกับลูกรอเขาอยู่ เขาจะต้องรอด...
"ไม่! กูไม่ยอมตายหรอก!กูจะกลับไปหาลูกเมียกู กูจะไม่ปล่อยให้ลูกเมียกูรอเก้อ!!"
"โคตรซึ้งเลยไอ้เหี้ยT~T" ไคพูดพร้อมกับปาดน้ำตาทีหางตา. ซึ้งง่ะT^T
พวกเขา เมื่อเห็นเพื่อนไม่ท้อก็ยืดหยัดพร้อมใจกันที่จะสู้ในสมรภูมิรบ
จับมือกันรวมใจ
"เฮ้!!"
||...TBC...||
*คุยกันนะ*
เย้ๆ!^O^ ตอนแรกเสร็จแล้ว |จุดพลุ|
อ่าๆ สั้นไปรึเปล่า คือไรต์จะเขียนเหมือนในหนังเลย
แต่ก็ไม่ทั้งหมดนะ ต้องรอลุ้นกัน
ไปละค้าบบบบบ~ เดี๋ยวมาต่อตอนสองให้พุ่งนี้
ติชมกันได้ เม้นกันเยอะๆนะจิ๊บิ :3
ความคิดเห็น