ในวันที่ฉันป่่วย

อาการปวดหัวกำเริบอีกแล้ว...ในวันที่ฝนตก -_-'

เพิ่งรู้ว่าการมีดั้งมันก็ลำบากดีเหมือนกัน เหอๆ

วันนี้ออกจากออฟฟิศตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน เนื่องจากปวดหัวมากจนอยากจะอาเจียร อาการเดิมๆ ที่เป็นมาจนไม่รู้จะกี่ครั้งกี่หน ปวดดั้ง หว่างคิ้ว ร้าวไปถึงเบ้าตา...แต่วันนี้ไม่อยากจะอดทนอีกต่อไปแล้ว

ในช่วงเวลาห้าโมงเย็นที่รถติดเป็นธรรมดา ทว่าวันนี้ฝนตกซ้ำเข้าไปอีก แท๊กซี่ที่เคยเห็นว่าง ง..ง งง ตลอดศกแทบไม่เหลือสักคัน (ที่มีก็ไม่ทัน คนอื่นกวักมือตัดหน้ากันไปหมด ไอ่ที่ว่างก็ดันเรื่องมากไม่อยากจะไปส่งให้ซะอีก -_-' นี่ขนาดกรูจ่ายค่าโดยสารมันนะเนี่ย ไม่ได้นั่งฟรี ไอ่ทีวันปกติที่ฝนไม่ตกไม่อยากไปล่ะบีบแตรเรียกแทบจะอัญเชิญไปขึ้นรถ)

สรุปได้ขึ้นรถไฟฟ้าไปลงสุรศักดิ์แล้วเดินไปเซ็นหลุยส์ กับร่มก้านอ่อนๆ คันนึงคู่ใจ แม้จะเดินไกลราวกับต้นซอยศาลาแดง 1 ถึงปากทางทิสโก้ก็ต้องทน เอาเป็นว่าถ้าไม่ปวดหัวจนลมจับเป็นใช้ได้

โชคดีที่แผนกตา หู คอ จมูกนั้นไม่มีคนไข้เลยได้เข้าเร็วหน่อย แต่ตอนนั้นเริ่มปวดน้อยลงแล้วเพราะก่อนหน้ากินไทลินอนเข้าไป

มาถึงหมอถามอาการก่อนเลย เราก็เล่าๆ ไปตามที่จะคิดได้ในตอนนั้น หมอเอาคีมอะไรสักอย่างแย่เข้าไปในรูจมูกน้อยๆ ของฉันแล้วถ่างออก เพื่อดูกว่าโพรงจมูกยังปกติสุขดีรึป่าว...ปรากฏว่ามันมีอาการบวม

ช่วงเวลาในการวินิจฉันผ่านไป...(ไม่เล่าละกันเพราะมันยาว) ผลออกมาก็คือจากที่คิดว่าเราปวดไซนัสกลายเป็นว่าโพรงจมูกเรานี่แหละมันอักเสบแล้วไปโดนเส้นประสาททำให้ปวดหัว เพราะถ้าเป็นไซนัสมันจะมีอาการเหมือนคนเป็นหวัดด้วยและอาจมีไข้ประกอบ แต่เรายังดูปกติดี เพราะเพิ่งหายไข้จากอาทิตย์ที่แล้ว (นี่ยังไม่ได้เล่านะว่าอาทิตย์ที่แล้วก่อนสอบนั้นทรมานทรกรรมขนาดไหน -_-' ต้องไปฉีดยาแก้อักเสบเพื่อที่จะให้ได้ไปสอบในวันรุ่งขึ้น...แค่คิดจะเล่าก็เหนื่อยแล้ว)

หมอบอกว่าดูจากโครงสร้างใบหน้า (งามๆ) ของฉันท่าจะกระดูกบางบวมง่าย 555 ซ้ำโพรงจมูกดันเกิดแคบซะอีก -_-' เกิดอาการบวมนิดเดียวก็ไปโดนเส้นประสาทเอาง่ายๆ เล่าย้อนไปนิดว่าก่อนหน้าหมอง้างปากฉันแล้วให้หายใจทางจมูก เพื่อดูสภาพการหายใจว่าปกติรึเปล่า...ถึงเพิ่งรู้ว่าก่อนหน้านี้ฉันหายใจไม่สะดวก ถึงว่า เวลาออฟฟิศปิดแอร์ทีไร ฉันรู้สึกเหมือนอึดอัดหายใจไม่ออกทุกที ทั้งที่ชาวบ้านชาวช่องเขาปกติดีกันหมด หายใจเข้า-ออกโล่งสบายต่างกับฉันลิบลับ

...นี่แหละ ที่มาของอาการปวดหัวของฉันที่ไม่รู้จักหายสักที หมอให้ยามาทานเพื่อระงับอาการปวดทุกครั้ง หรือไม่ก็ทานก่อนที่มันจะปวด เพราะฉันจะรู้อยู่แล้วว่าเวลาไหนที่อาการฉันอาจกำเริบ นั่นคือ 2 ทางที่หมอให้เลือกเอา

ส่วนวิธีการรักษาก็มี 2 วิธีอีกเช่นเดียวกัน นั่นคือกินยา กับใช้ยาพ่น ซึ่งเริ่มแรกเขาให้กินยาก่อน ถ้าเอาไม่อยู่ยังไงค่อยเปลี่ยนมาเป็นพ่นยาเอา...ก็ลองดูแล้วกันว่ามันจะเวิร์คมั้ย คิดเอาว่าถ้าฉันมีวินัยหมั่นกินยาอย่างต่อเนื่องเป็นนิจมันก็คงจะคงอาการปกติไว้ได้แหละ...แต่นั่นสิเป็นเรื่องยากสักนิด เพราะวินัยไม่ค่อยจะมี เหอๆ

ถามหมออย่างมั่นใจว่า

"จะมีทางรักษาให้หายขาดมั้ยคะ?"

หมอตอบกลับทันทีว่า

"ก็เป็นอยู่แบบนี้ตราบเท่าที่ยังหายใจนั่นหล่ะ"

"..." เฮ้อ...เซ็ง พูดไม่ออก

"มันเหมือนเป็นภูมิแพ้ใช่มั้ยคะ เพราะอากาศเปลี่ยนมันก็จะเป็น?"

"ก็ทำนองนั้น แต่เรารู้วิธีป้องกันแล้วนี่ ก็อย่างที่บอก สองวิธีนั่นล่ะ เลือกใช้เอา"

"..." เฮ้อ...ถอนหายใจอีกสักรอบ

ปิดประเด็นข้อสงสัย ฉันรู้แล้วว่าควรจะต้องทำตัวยังไง

สุดท้ายก็นั่งรถสองแถวกลับห้องเพราะหาแท๊กซี่แยกเย็นเหลือเกิน...เพิ่งรู้ว่าตัวเองโพรงจมูกแคบ ทั้งที่รูจมูกก็ออกจะเบ่อเร่อ 555 ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นอุปสรรคต่อการหายใจ 555

...คิดๆ ไปแล้วก็เบื่อเหมือนกันนะกับไอ้โรคภัยไข้เจ็บ นี่ที่เป็นโรคกระเพาะก็ยังไม่หายขาด เป็นนู่นเป็นนี่อีกละ ไม่รู้ว่าชาติก่อนไปทำอะไรใครไว้ แต่ชาตินี้อ่ะไม่แน่ๆ เท่าที่จำความได้ก็ไม่เคยคิดจะไปเบียดเบียนใครเล้ยให้ตายดิ...เอ๊ะ! หรือว่ามีแต่เราไม่รู้ตัวฟระ? -_-'

สงสัยฉันต้องหมั่นสร้างวินัยให้กับตัวเองมากกว่านี้ คงต้องลดความอดทนแล้วหันมากินหยูกกินยาอย่างสามัญปกติแล้วล่ะ เหอๆ

โรคทุกโรคระงับได้ด้วยความตั้งใจ ก่อนอื่นต้องรักตัวเองก่อน แล้วก็เลิกสักทีกับไอ่คำว่า "ช่างมัน" เพราะตอนนี้ความอดทนมันเริ่มทำให้เราล้าเต็มทีแล้ว ดูอย่างวันนี้สิ ปวดหัวทีก็แทบจะทำอะไรไม่ได้เลย ทำงานต่อก็ไม่ได้ คิดอะไรไม่ได้เลย ปวดหัวปรี๊ดดดด ยิ่งคิด ก็ยิ่งปวด...ปวดจนอ่อนใจ เป็นบ่อยๆ ก็ไม่ไหว...ฉันไม่ใช่หญิงเหล็ก และไม่ได้อยากเป็นวีรสตรีที่จะต้องเสียสละชีพเพื่องานหรือเพื่อใคร

เฮ้อออ! ถอยใจยาวๆ สักหนึ่งที....ขี้เกียจเล่าละ จบดีก่า 555 มาง่ายๆ ไปว่องๆ แบบนี้แหละฉัน เอิ๊กๆ

สุดท้ายนี้ขอให้ทุกคนโชคดีมีสุขภาพแข็งแรง ไม่มีโรคภัยเบียดเบียน ไม่อยากเห็นใครต้องทนทุกข์ทรมานกับโรคาพญาภัยใดๆ ทั้งสิ้น เพราะขนาดฉันเองก็ยังอยากที่จะปกติดีเยี่ยงสามัญชนทั่วไป

ในวันที่ฉันป่่วย

ความคิดเห็น