ingen
ดู Blog ทั้งหมด

จะดีมั้ยถ้าโลกนี้ไม่มีรัก?

เขียนโดย ingen
"จะดีมั้ยถ้าโลกนี้ไม่มีรัก?"

ชื่อเล่มของเรื่องสั้นที่คิดว่าอยากจะเขียน ตอนนี้ความคิดภายในใจมันสับสน ฟุ้งซ่านไปหมด เพราะว่าอยากเป็นนักเขียนมาก ฝันไว้ตั้งแต่เด็ก ยิ่งฝันมากก็ยิ่งฝืนมาก หวังมากเลยเสียใจมาก

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เพิ่งได้รับการตอบกลับผลการพิจารณานิยายเรื่อง "พ่อรูปหล่อ...ริมหน้าต่าง" ที่ส่งไป ผลก็น่าจะเดาได้ว่า "ไม่ผ่าน" เพราะถ้าผ่าน ไดอารี่นี้ก็คงไม่มีให้เขียน ถ้ามีคงจะเป็นเรื่องของการสาธยายความดีใจต่างๆ มากมายเสียมากกว่า

คอมเม้นท์หลายอย่างทำให้ตาสว่างขึ้น มองอะไรได้ในสิ่งที่เคยมองข้าม แต่ในขณะเดียวกันก็จี๊ดขึ้นสมอง ปวดแปลบแล่นเข้าหัวใจ เพิ่งรู้ว่าอาการของคนผิดหวังมันเป็นอย่างไร ทั้งที่ก่อนหน้าก็ทำใจไว้แล้วนะ ไม่เคยหวังว่านิยายที่ทุ่มเทจะเป็นอะไรที่เฟอร์เฟ็คเสมอ แต่พอตอนนั้นที่อ่านเมล์จบ รู้เลยว่าอาการของคนที่กระทบกระเทือนใจจนจะเป็นลมมันเป็นยังไง มือมันชา ตัวมันชาเย็นเฉียบไปหมด เบลอไปชั่วขณะหนึ่ง หลายคอมเม้นท์อ่านแล้วก็เห็นสัจธรรม ในขณะที่บางอันอ่านแล้วก็เสียเซลล์

เริ่มตั้งแต่ชื่อเรื่องไปเลยละกัน "พ่อรูปหล่อ...ริมหน้าต่าง" แค่ชื่อก็เชยแล้ว อันนี้มาคิดดูมันก็จริงนะ ไม่เขาก็กำชับมาว่ามันเปลี่ยนทีหลังได้ แต่คิดดูว่าแค่ชื่อก็แสดดดด ไปละเศษหนึ่งส่วนสี่ พลันหัวสมองเริ่มมีความคิดต่อต้านขึ้นเล็กน้อย "แล้วไอ้ทีชื่อเรื่องที่มันซ้ำๆ นี่ไม่เชยเหรอ? เยอะจนเกลื่อนแผงไปหมด อย่าง 'ยัยจอมจุ้น กับคุณชายเซ่อ' หรือจะเป็น 'ยัยนั่นกับตานี่' อะไรมากมายหลายตาหลายยายไปหมด (ทีนี้ล่ะไม่เชย จะบ้าตาย)

ต่อมาเริ่มเรื่อง แค่เริ่มก็รันทดอีก เขาบอกว่าไม่ชอบการเปิดเรื่องแบบนี้ มันเชยไปถ้าเทียบกับเนื้อเรื่อง (อ้าวกรรม!~ ไม่ชอบแล้วฉันผิดมั้ยเนี่ย คุณไม่ชอบแต่ฉันชอบนี่หว่า -แต่เขาก็พูดตรงไปตรงมาดีนะ ไม่ต้องคิดมากเลย) เขาบอกว่ามันเดาเรื่องง่ายไป (แต่อันนี้จริงๆ ก็ยอมรับ แต่ถ้าอ่านให้จบจะรู้ว่ามันหักมุมเอาตอนหลัง ซึ่งอันนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาอ่านจบหรือเปล่า แต่ก็ไม่แน่ เนื้อเรื่องมันอาจจะห่วยจนเดาได้จริงๆ ก็ได้ อันนี้ก็ไม่ว่ากัน)

เรื่องของการบรรยายก็เช่นกัน (จะสังเกตว่าโดนทุกช็อต แต่ชอบนะ แสดงว่าเขาดูละเอียดดี) เขาบอกว่าการบรรยายของเรามันไม่เหมือนนิยาย (แล้วตกลงมันเหมือนอะไรล่ะทีนี้) 

ตัวละคร - เยอะเกินไป คนอ่านไม่ชอบ สำนักพิมพ์ไม่ค่อยสนับสนุนนิยายเรื่องที่มีตัวละครเยอะ (น่านนน เอาเข้าไป ทีหลังให้พระเอก นางเอก รักกัน เจอกัน รักกัน มีตัวอิจฉาสักคนพอ...จบ)

พล๊อตเรื่อง - น่ารักดี แต่ดูธรรมดาเกินไป ท่าจะเป็นเรื่องนิยายรักวัยทำงาน (เอ้ากรรม ทั้งเรื่องก็บอกอยู่ว่ามันเป็นวัยทำงาน แล้วจะให้มันพิเรนทร์พิศดารอะไรนักหนา ไอ้ครั้นจะนั่งๆ ทำงานอยู่แล้วอุกกาบาตตกมาใส่ก็ใช่ที ไอ้ครั้นจะลงลิฟต์อยู่แล้วหวืดดด ไปโผล่อีกที่อีกภพก็คงจะเกินไปหน่อย) อืมๆ เข้าใจเขาอ่ะแหละ

สรุปนานาที่กล่าวมาทั้งหลาย ขอสรุปว่า นิยายที่มีตัวละครเยอะขนาดนี้ ไม่เข้าทางสำนักพิมพ์ ทางเราเลยต้องขอผ่าน (ไม่ใช่แนวเรื่องที่อยากได้ ... คือจะบอกว่าไม่ใช่คอนเซฟต์ของสำนักพิมพ์ว่างั้นเหอะ เรื่องของเรื่อง)

สุดท้ายหยอดให้ความหวัง ให้กลับไปรีไรท์แล้วส่งไปสำนักพิมพ์อื่น เฮ้อ...เซ็ง แต่ชอบนะ เขาก็พูดตรงประเด็นดี ไม่ชอบ ไม่ดีก็บอก (รู้แหละว่าเขาหวังดีกับเราจริงๆ) แต่อย่างน้อยข้อดีก็มีนะ เขาบอกว่า "น่ารักดี...แต่" (ทำไมต้องมีแต่ด้วยไม่รู้เนอะ ก็อย่างที่เล่าให้ฟังไปนั่นแหละ

...เพราะเหตุนี้ไง วันนี้เลยแสดดดดด ไปทั้งวันเลย ไอ้ที่ทุ่มเทเขียนมาเป็นเดือนๆ อดหลับอดนอนนี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ความทุ่มเทพยายามนี่ไม่ได้ทำให้คนเราประสบความสำเร็จไปได้ทุกเรื่องจริงๆ 

อันที่จริงเรื่องของเรื่องมันรันทดกว่านี้อีกนะ เดี๋ยวจะสงสัยว่าทำไมเรื่องแค่นี้เราถึงได้เสียอกเสียใจ ระทดระทวดชีวิตอะไรขนาดนั้น ทำอย่างกับเรื่องใหญ่อะไรมากมาย จริงๆ น่ะ ก่อนหน้านี้มันรันทดมายิ่งกว่านั้นอีก แต่ไว้จะเล่าให้ฟัง เรื่องราวของชีวิตการอยากเป็นนักเขียนของเรา กว่าจะถึงวันนี้ มันสร้างความท้อแท้ให้มากมายจริงๆ แต่ยอมรับเลยว่า "เพราะรัก" จึงได้พยายามเขียนมาจนวันนี้ แม้จะไม่เคยประสบความสำเร็จ แต่อย่างว่า ของบางอย่างมันอาจไม่เหมาะกับเรา บางที เราอาจไม่ได้เกิดมาเพื่อที่จะเป็นนักเขียนก็เป็นไร เหตุการณ์ที่ผ่านมา ร่วม 10 ปี ทำให้เรารู้ว่า บางครั้ง ความพยายามกับโอกาส มันไม่ได้เป็นสิ่งที่ไคว่ขว้าได้เสมอไป เพราะบางครั้ง โอกาสที่เราพยายามวิ่งหา มันก็ไม่ได้หยุดให้เราไคว่ขว้าเสมอไป และที่สำคัญ ใครว่าของพวกนี้ "ดวง" ไม่เกี่ยว ฉันนี่แหละ...ที่ยืนยันได้เลยว่า "ดวงชะตา และจังหวะชีวิต" เป็นสิ่งที่มีผลกระทบเสมอ จนหลายครั้งที่อดคิดไม่ได้ว่า "ชาติคนมันจะไม่ได้เป็นนักเขียน ดิ้นรนให้ตาย มันก็คงไม่ได้เป็น"

แต่พี่คนหนึ่งในบอร์ดเขาก็บอกนะว่า อย่าท้อ แม้แต่พี่เวปมาสเตอร์ของสำนักพิมพ์เองเขาก็ให้กำลังใจ และชอบมากกับประโยคที่เขาบอกว่า "เพราะว่าอยากเป็นนักเขียน จึงต้องเขียน" และถ้ารักที่จะเขียนก็ต้องเขียน อันนี้จริงๆ แหละ แล้วเราจะกลับไปตั้งหลัก ตั้งต้นใหม่ แก้ไขอีกครั้ง เราไม่อยากยอมแพ้อะไรง่ายๆ อย่างน้อยขอชนะใจตัวเองหน่อยละกัน 555 (ตอนนี้หัวเราะได้ละ) ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่เข็ดสักทีเนอะ กับการขวนขวายที่จะเป็นนักเขียนเนี่ย

เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ ^_^ ทุกๆ คน


** แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ฝีมือแต่หัวคิดนี่สิสำคัญ เพราะถ้าไม่มีพรสวรรค์ และพรแสวงในด้านนี้แล้ว ดิ้นให้ตายก็ไม่ประสบผล

ความคิดเห็น

fic_leelaa
fic_leelaa 29 พ.ค. 51 / 10:16

หวัดดีค่ะ .. พอดีมาเปิด iD เพื่อโปรโมทและแนะนำนิยายที่กำลังจะวางแผง มาเห็นชื่อเข้า จำได้ว่าเคยพบกันใน พลอยชมพู จึงแวะมาทักทายกัน (พี่ลีลารุ้งเองค่ะ)
อ่าน diary แล้ว ก็คงต้องบอกว่าอย่าเพิ่งท้อ ฝึกฝนเขียนมากๆ พี่เองนั้นเมื่อตอนยังสาวมัวแต่เรียนและทำงาน มีเวลาก็ไม่ค่อยได้เขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราว แต่อ่านเยอะ (เป็นนักเขียนถ้าเขียนอย่งเดียว ไม่ยอมอ่าน หรือหาข้อมูลอะไรเลย ก็จะไม่สำเร็จ เรียกว่านั่งเทียนเขียนงาน) พี่เพิ่งมาจับงานเขียนจริงๆ จังๆ เมื่อแก่แล้ว เรื่อง "เงารักใต้มนตรา" ที่กำลังวางแผงนี้ รู้มั้ยว่าจริงๆ แล้วเขียนเองเล่นๆ เขียนแล้วทิ้งเรื่องไปอีกเกือบปีมานั่งอ่านใหม่ plot เรื่องเปลี่ยนใหม่ ก็พิมพ์ใหม่แก้ตรงนั้นเติมตรงนี้ print ใส่แฟ้มเก็บไว้อ่านเอง ยังไม่ทันถึงครึ่งเรื่อง เลิกเขียนไป แล้วช่วงหนึ่งกลับมาเขียนใหม่อีก ธีมหรือแก่นของเรื่องเปลี่ยนตามจินตนาการขณะนั้น ก็ทำใหม่อีก อยู่อย่างนั้น หลายปีก็ไม่จบสักที เคยเอาลงใน bloggang แล้วเลิกไป (ตอนนั้นใช้ชื่อว่า สาปสัญลักขณ์)
พอตอนหลัง ลาออกจากราชการ มาอยู่บ้านถึงได้จับงานนี้ขึ้นมาอีก พอดี online เข้าไปอ่านนิยายของเด็

ingen
ingen 29 พ.ค. 51 / 19:15
ขอบคุณมากเลยค่ะ รู้สึกดีมากๆ ที่พี่ลีลารุ้งมาเขียนให้กำลังใจเอาไว้ ตอนนี้อินเองก็พยายามตั้งหน้าตั้งตารีไรท์ใหม่อีกหลาบๆ รอบ บางครั้งอ่านเองแล้วเริ่มรู้สึกตาลาย 555 จะพยายามตั้งใจทำให้ดีค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่พี่นำประสบการณ์ดีๆ มาแบ่งบันให้ฟัง มันทำให้อินรู้สึกว่าตัวเองก็ไม่ได้โชคร้ายไปซะทีเดียว ^_^ อยากเอ็มไปทักนะคะ แต่ไม่รู้ว่าพี่เล่นรึเปล่า
PS.  .+*+. ป้าแว่นจอมซ่าส์ มาแล้วววววว!!~....
cross124
cross124 9 ธ.ค. 51 / 03:01
ยังไงก็สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้
PS.  -------------------------------------------------------------------------------