เทพเซียนเกรียนยุทธภพ!

ลำดับตอนที่ #40 : ศึกประลองจ้าวยุทธจักร ตอนที่03

     เมื่อครั้งที่ยังไร้ชื่อเสียงในยุทธภพ  เกาฟานเฉียงเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าตัวน้อย ๆ ดิ้นรนปากกัดตีนถีบเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดไปวัน ๆ  อาศัยลักเล็กขโมยน้อยและฉกชิงวิ่งราวผู้คนไปตามเรื่อง  กระทั่งวันหนึ่งโชคชะตาได้พามาพานพบเจ้าสำนักพยัคฆ์แดงรุ่นก่อนเข้าพอดี  เด็กน้อยหารู้ไม่ว่าบุคคลที่ตนวิ่งราวของมีค่ามานั้นเป็นถึงหนึ่งในเสาหลักแห่งยุทธภพ  กว่าจะรู้ก็เมื่อโดนพวกศิษย์อัดยับปางตาย  โชคดีที่ภริยาท่านเจ้าสำนักเข้ามาห้ามไว้  ซ้ำยังเอ็นดูอย่างดีด้วยว่าพวกตนคู่สามีภรรยานั้นไร้วาสนาไม่มีบุตรสืบสกุล  ด้านเจ้าสำนักรุ่นก่อนเห็นหน่วยก้านดีจึงได้ชี้แนะวรยุทธให้

     ผ่านกาลเวลาแรมปี  ในที่สุดเด็กน้อยก็เติบใหญ่  บ่มเพาะพลังฝีมือและวิชาประจำสำนักจนกล้าแข็งเกินใครจะเทียมทาน  เกาฟานเฉียงยืนหยัดจากเด็กกำพร้าจนกลายมาเป็นเจ้าสำนักในรุ่นถัดมาหลังจากที่รุ่นก่อนและภริยาถึงแก่กรรมไม่นาน  ด้วยความแข็งแกร่งทั้งภายนอกภายในมีลูกศิษย์ยอมรับนับถือมากมาย  หลังจากนั้น... สิ่งที่มันกระทำเป็นอันดับแรกหลังจากที่รับตำแหน่งน่ะหรือ?  แน่นอนว่าเกาฟานเฉียงจัดการซัดเจ้าพวกศิษย์พี่รุ่นเก่าที่เคยข่มเหงรังแกครั้งยังเด็กเสียจนสิ้นสภาพ  แล้วอัปเปหิออกจากสำนักกลายเป็นคนเร่ร่อนไร้ที่นอน  เพื่อให้พวกมันได้ลิ้มรสความทุกข์ทรมานที่ตนเคยประสบมา  นับจากนี้เป็นต้นไป  จะไม่มีเด็กเร่ร่อนไร้หัวนอนปลายเท้าซึ่งฝากชีวิตกับลมกับฟ้าอีกต่อไปแล้ว  คงเหลือแต่เกาฟานเฉียงเจ้าสำนักพยัคฆ์แดงหนึ่งในเสาหลักแห่งยุทธภพผู้กล้าแกร่ง  และจะไม่ยอมให้ผู้ใดบังอาจท้าทายหรือดูถูกมันได้อีกเด็ดขาด!

@@@@@@@@@@@@

     "อย่าได้ใจไปนักต้าเหยียนกัง!"

     แม้จะบาดเจ็บไม่น้อยจากกำปั้นของศัตรู  แต่เกาฟานเฉียงยังฮึดสู้ไม่ถอย  นั่นเพราะมันมีกระบวนท่าลับก้นหีบซึ่งเก็บงำเอาไว้เผื่อศึกกับจอมมารนั่นเอง  น่าเสียดายที่ต้องงัดออกมาใช้เสียก่อนแต่ในเมื่อสถานการณ์ไม่สู้ดีก็คงเลี่ยงไม่ได้อีกแล้ว

     "กำปั้นของเจ้าข้าว่าก็ไม่เท่าไหร่  แต่กรงเล็บนี่ยิ่งง่อยเสียกว่า  เจ้าจงเก็บแรงไว้แก้ตัวกับพวกลูกศิษย์หลังจากที่พ่ายข้าเถอะ!"

     ต้าเหยียนกังผยองเต็มที่เนื่องจากวิชากรงเล็บของอีกฝ่ายไม่สามารถทำอันตรายแก่ร่างกายอันแข็งแกร่งทนทานได้  ไม่ฉุกใจคิดว่าคู่ต่อสู้ยังมีเขี้ยวเล็บเก็บซ่อนไว้อีก  เกาฟานเฉียงผ่อนลมหายใจ  ควบคุมลมปราณให้เป็นปกติไม่พลุ่งพล่านเหมือนเช่นเคย  กระบวนท่าลับนั้นจำเป็นต้องใช้ความสงบ  ดั่งพยัคฆ์ที่ซุ่มหมอบรอคอยเหยื่อให้หลงกลเข้ามาใกล้

     "เท่านี้เจ้าก็ไปพักได้แล้ว!!!"

     พริบตาที่กำปั้นของต้าเหยียนกังพุ่งเข้าหา  เกาฟานเฉียงจ้องมองการเคลื่อนไหวนั้นอย่างไม่กะพริบตา  พลังสมาธิอันแน่วแน่มั่นคงทำให้มันมองเห็นราวกับว่าช่วงเวลาได้หยุดลงชั่วขณะ  เจ้าสำนักพยัคฆ์แดงไม่รอช้า  จัดการใช้กระบวนท่าลับ  พยัคฆ์เหนือตะวัน  เล่นงานคู่ต่อสู้ทันที  การปะทะเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที  แทบไม่มีใครมองตามวิชาลับทันนอกเสียจากเหล่ายอดฝีมืออย่างจางเหอลู่  หลิวเสียะหัว  หยางจิวเทียนและจอมมาร

     "นี่... มัน...!"

     ต้าเหยียนกังกระอักเลือดออกมาก่อนจะฟุบลงไปกองกับพื้น  แม้นภายนอกจะไม่มีร่องรอยบาดแผลใด ๆ  แต่อาการที่ภายในนั้นจัดว่าสาหัสไม่เบา  เกาฟานเฉียงถอนหายใจยาว  ไอร้อนสีแดงแผ่ออกจากทั่วร่างของมัน  ดูแล้ววิชาลับดังกล่าวคงสิ้นเปลืองแรงพลังไปมิใช่น้อยทีเดียว

     "ขอบคุณข้าเสียสิ  ที่อุตส่าห์ไม่เล็งจุดตายของเจ้า!"

     ทั่วทั้งลานประลองต่างกลั้นลมหายใจด้วยความตื่นเต้นกับกระบวนท่าเมื่อครู่  แม้คนทั่วไปจะมองไม่เห็นแต่ผลของวิชานั้นเป็นที่ประจักษ์ว่าร้ายกาจเพียงใด  เพราะสามารถทำลายกำแพงเหล็กไร้เทียมทานลงได้ในท่าเดียว

     "เมื่อครู่ข้ามองเห็นไม่ถนัดนัก  กระบวนท่าลับนี้มันเป็นเช่นไรหรือขอรับ?"

     ขนาดหลิวเย่อจื่อที่มีความมั่นใจในความเร็วของตนก็ยังมองไม่ทะลุถึงแก่นของวิชาดังกล่าว  หลิวเสียะหัวจึงสาธยายให้ฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอีกครั้งว่า  ในชั่วพริบตาที่กำปั้นของต้าเหยียนกังพุ่งเข้าหานั้น  เกาฟานเฉียงได้รวบรวมพลังทั้งหมดส่งไปยังฝ่ามือทั้งสองข้าง  ประกบเข้าหากันในลักษณะเหยียดนิ้วเป็นรูปกรงเล็บซ้อนบนล่าง  แล้วปลดปล่อยคลื่นอันร้ายกาจเข้ากระแทกที่ช่วงท้องของอีกฝ่ายอย่างรุนแรง  ทีเด็ดมิได้อยู่ที่พลังทำลายแต่อยู่ที่ความรวดเร็วของกระบวนท่า  พลังปราณทั้งหมดในร่างของเกาฟานเฉียงถูกถ่ายทอดแทรกซึมทะลุผ่านด่านป้องกันของกำแพงเหล็ก  เร็วเสียยิ่งกว่าสายฟ้าฟาด  ดังนั้นจึงไม่ปรากฎบาดแผลที่ภายนอกเลยแม้แต่น้อย

     "ออกท่าทีหลังแต่เข้าเป้าก่อน  โดยหลักแล้วก็คล้ายกับวิชาเทพกระบี่วชิระของเจ้า  แต่พลังทำลายของทางนี้เทียบไม่ได้แม้ปลายเล็บ  เจ้าสำนักพยัคฆ์แดงช่างน่ากลัวเสียจริง!"

     วิชาเทพกระบี่วชิระไร้พ่ายของหลิวเย่อจื่อที่พัฒนาดัดแปลงมาจากเพลงกระบี่เงาจันทร์อันเป็นต้นตำรับวิชาของสำนักหมาป่าเงินนั้นมีจุดเด่นที่ความรวดเร็วหมดจด  เมื่อรวมกับปราณสายฟ้าที่มันถนัดจึงกำเนิดเป็นเพลงกระบี่ที่เหนือล้ำยากหาผู้เทียบเคียง  แต่จุดด้อยที่เจ้าสำนักผู้เป็นบิดามองเห็นคือพลังทำลายที่ลดทอนลงเพราะต้องไปเสริมจุดเด่นที่ความเร็ว  เมื่อต่อกรกับเจ้าพลังย่อมตกเป็นรอง  และหากลูกชายของตนต้องเจอกับเกาฟานเฉียงผลลัพธ์ที่ได้ก็คงไม่ต่างจากศึกต้าเหยียนกังนี้แน่นอน  ด้านหลิวเย่อจื่อเองก็ยังรู้สึกทึ่งกับความฉลาดเฉลียวและการคาดการณ์อันแม่นยำของบิดา  กระนั้นความหนุ่มแน่นและจองหองของมันกลับส่งผลร้ายขึ้นมา  เพราะเมื่อเหล่านักพรตช่วยกันหามต้าเหยียนกังออกจากลานประลองแล้ว  คุณชายแห่งสำนักหมาป่าเงินก็ทะยานลงสู่เวทีอย่างองอาจในทันที  ด้วยอยากทดสอบฝีมือว่าใครกันคือผู้ที่เข้มแข็งและเชี่ยวชาญในความเร็วมากกว่า  ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายก็ภูมิใจในความเร็วยิ่งทำให้เลือดมันพลุ่งพล่าน  สุดปัญญาที่บิดาจะห้ามไหว

     "อ้าวหลิวเย่อจื่อ  ไฉนเจ้าจึงข้ามหน้าบิดาของตนมาเล่า?  แบบนี้เจ้าสำนักมิขายหน้าแย่เลยหรือ ฮ่า ๆ"

     ไม่ทันไรเกาฟานเฉียงก็ดูถูกถ่มถุยคู่มือทันที  แถมยังทำกร่างหันไปทางปะรำของพวกเทียนซานเพื่อสอบถามเอาความจากเส้าเทียนอิ้งอีก

     "แบบนี้ดีแล้วหรือเส้าเทียนอิ้ง! หากข้าชนะเจ้าหนุ่มนี่ได้ก็ถือว่าเป็นเจ้ายุทธจักรล่ะนะ  ถึงตอนนั้นพวกเจ้าคงขายขี้หน้าไปอีกนานเลยเชียว"

     เกาฟานเฉียงกำลังลำพองในความเป็นต่อของตน  แถมนี่คือศึกที่ห้าอันเป็นมือสุดท้ายก่อนได้ตำแหน่งชนะเลิศการประลองไปด้วย  หากว่าจบที่ตรงนี้ก็เท่ากับมันจะกลายเป้นผู้นำของยุทธจักรคนใหม่  มีทั้งลาภยศชื่อเสียงอย่างที่สำนักอื่นมิอาจเทียบ  แม้แต่จางเหอลู่ที่เคยดำรงตำแหน่งนี้มาก่อนก็ยังต้องยอมสยบให้

     "เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง  เพราะเจ้าจะพ่ายในศึกนี้อย่างแน่นอน!"

     คำถามยิงไปทางเทียนซาน  แต่คำตอบกลับย้อนมาจากมังกรทอง  จางเหอลู่ผู้นิ่งเงียบมาโดยตลอดประกาศด้วยสุรเสียงอันก้องกังวาน  สะท้อนให้เห็นพลังภายในอันเหนือชั้นยิ่งกว่าเจ้าสำนักคนไหน ๆ

     "และในศึกถัดไปข้าจะลงประลองด้วยตนเอง!"



จบตอน