ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ท่านเคาน์อิส
3.ไฟรักปีศาจ
รุ่งขึ้น ปราสาทเวลลอย
ปีศาจสาว พราวเสน่ห์ แกรนด์ เดินเฉิดฉายเข้ามา ในปราสาท พบแคนยืนอยู่
" พี่แคน แกงไปไหน ใกล้ถึงวันวิวาห์แล้ว ทำไมช่วงนี้ไม่เห็นหน้าเลย " แกรนด์บ่น
แคนหันมามองเธอ " ไปเก็บตัวพักผ่อนน่ะ " " เก็บตัว อะไรกันคะ เก็บทำไม "
เธอไปใกล้ ลูบอกแคน แล้วจับแก้มเขา " พี่ คงไม่ได้กำลังหลอกฉันอยู่ใช่ไหม "
เธอมองริมฝีปากแดงๆ ของเขาที่อิ่มไปด้วยเลือด ทำท่ายืดตัวขึ้นไป
แคนหันหน้าหนี แล้วผละจากเธอ " เธอกำลังจะเป็นน้องสะใภ้ฉัน ช่วยสำรวมกิริยาด้วย "
" แหม!! ปีศาจถือเรื่องอย่างนี้ด้วยเหรอคะ เรานอนกับใครก็ได้ ถ้าพอใจ ไม่ใช่เหรอ
นี่พี่แคน ท่าทางนิสัยจะเหมือนมนุษย์ขึ้นทุกที คงเพราะหลงรักมนุษย์ มาหลายร้อยปี
สินะ แม่สต๊อป คนรักของพี่แคน กลับมาเกิดใหม่แล้วเหรอคะ "
แคนเดินไปนั่ง เธอก็เดินตามไปนั่งพิงกอดเขา
" ไม่จำเป็นที่ฉันต้องบอกเธอ นั่นมันเรื่องส่วนตัวของฉัน "
" 55555 จะเกิดอีกกี่ชาติ พี่ก็ไม่มีทางสมหวังหรอก เพราะปีศาจกับมนุษย์
ไม่มีวันอยู่ด้วยกันได้ สุดท้ายพี่ก็ต้องกินเลือดเธอ เพื่อล่อเลี้ยงจิตวิญญาณตัวเอง เหมือนเดิม "
แกรนด์พูดอย่างนั้น ทำให้แคน นึกถึงเมื่อหลายร้อยปีก่อน
ห้องนอนแคน ในปราสาทเวลลอย
สต๊อปนอนอยู่บนเตียง หน้าตาเธอซีดเซียว แคนยกถาดอาหารเข้ามา วางที่โต๊ะหัวเตียง
เธอพลิกตัวมาเห็นเขา เลยขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แคนรีบเข้าไปพยุงช่วยเธอ
" ทานอะไรหน่อยนะ จะได้มีแรง " แคนหยิบแก้วน้ำส่งให้ พอมันมาใกล้ เธอได้กลิ่นคาวเลือด
เธอก็ปัดมันทิ้ง แคร้ง!! เลือดในแก้ว สาดกระจายเต็มพื้น แคนมองไปอย่าเสียดาย
" แคน ถึงฉันจะตาย ฉันก็จะไม่กินเลือดใคร พระเจ้าจะไม่ยอมรับดวงวิญญาณฉันนะ "
แคนจับต้นแขนทั้งสองข้างของเธอ " พระเจ้าเหรอ !! พระเจ้ากำลังจะให้เธอตาย
แต่เลือดพวกนั้น มันจะทำให้เธออยู่ ถ้าไม่มีเธอ ต่อไปฉันจะอยู่ยังไง "
เธอเงยหน้ามองแคน นัยน์ตาสีเลือดของเขา มันกำลังเอ่อไปด้วยน้ำตา
เธอลูบแก้มแคน " ถึงฉันจะตาย แต่ความรักของฉัน จะยังคงอยู่ในตัวนายนะ
ฉันไม่ต้องการเป็นดวงจิตที่มีมลทิน หรืออยู่เป็นปีศาจ เพราะฉันเกิดมาเป็นมนุษย์
ฉันก็ต้องตายไป แบบมนุษย์ นายก็น่าจะทำความดี ให้มากๆ จะได้ไม่ต้องเป็นปีศาจอีก "
แคนรั้งตัวเธอมากอด " แต่เธอกำลังจะตาย อีกนานแค่ไหน กว่าเราจะพบกันอีก
เธอจะรักฉัน เหมือนเดิมงั้นเหรอ เมื่อเธอเกิดใหม่ และจำอะไรไม่ได้อีก "
น้ำตาเขาไหลออกมาเป็นเลือด หยดลงที่หลังเธอ เธอตกใจ เพราะไม่เคยเห็นน้ำตาเขามาก่อน
แคนรีบทำให้มันหยุด และหายไป " แคน ฉันไม่อยากให้นายกินเลือดใครอีก นอกจากเลือดฉัน
ได้ไหม ฉันไม่อยากให้นายเป็นปีศาจ ที่น่ากลัวอีกแล้ว สัญญากับฉัน ถ้าฉันตาย นายจะดื่มเลือดฉัน
แล้วพอฉันเกิดใหม่ ถ้านายหิว นายก็มาดื่มเลือดฉันได้ นายจำฉันได้ใช่ไหม ถึงฉันจะลืมนาย "
" เลือดเธอจะทำให้ฉันเป็นอมตะ คงไม่ต้องตามไปดื่มอีกหรอก
ฉันจะตามไปทำอย่างอื่นแทนได้ไหม " เขาพูดแล้วมองเธอ ด้วยสายตาแห่งความปรารถนา
ทำให้เธอเขิน " ทำอะไร ... " แคนสอดมือเข้าข้างแก้มเธอ เขาก้มลงแตะริมฝีปากที่ปากเธอ
มันนุ่มนวลกว่าทุกครั้ง คงเพราะเธอป่วย เขาเลยไม่ร้อนรุ่มใส่เธอ เหมือนทุกที
" ฉันรักเธอ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หลังจากถอนจูบนั้น มันทำให้น้ำตาเธอไหล
เพราะรู้ ว่าอีกไม่นานแล้ว ที่ลมหายใจเธอมันจะหมดลง ด้วยโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว
เธอกอดเขา " ฉันจะไม่ลืมนาย ไม่ลืมความรู้สึก ที่เคยรักนาย ว่ามันมากแค่ไหน "
แคนกอดเธอแน่น น้ำตาเลือดไหลออกมา เป็นทาง เกินกว่าที่เขาจะควบคุมมัน
" 55555 คงจะคิดถึงเรื่องเก่าล่ะสิ พี่แคนควรจะเปลี่ยนมาหาเจ้าสาวปีศาจ
เหมือนแกงได้แล้ว มนุษย์น่ะ เหมาะจะเก็บไว้ดูดเลือดอย่างเดียว "
แคนลุกขึ้น " เรื่องของหัวใจ ไม่มีใครกำหนดได้หรอก เธอมานี่มีธุระอะไร "
" ฉันก็แค่จะมาพบ ว่าที่เจ้าบ่าวฉันเท่านั้น " " คืนนี้ฉันจะบอก ให้เขาไปพบเธอละกัน "
" ก็ดีค่ะ หวังว่าเขาจะไม่ทำอะไรนอกลู่นอกทาง ก่อนที่เราจะแต่งกันนะ "
เธอลุกขึ้น เดินหายไปในเงามืด แคนถอนหายใจ " ได้แต่ตัว เอาไปทำไม "
-------------------------------//------------------------------
ที่มหาวิทยาลัย
" มายล์ เมื่อวาน แกงส้ม พาเธอไปไหน " สต๊อปถามทันที ที่เจอหน้าสมายล์ในห้องเรียน
" พาไปไหน อะไรเหรอ ฉันตื่นมาตอนเช้า บนเตียงนอน ไม่รู้เรื่องอะไรเลย " สมายล์บอก
" ก็เมื่อวาน ... " สต๊อปกำลังจะเล่า
แกงส้มพาเฟรม เดินเข้ามา พอสต๊อปเห็นหน้าเฟรม เธอก็ผวา วิ่งไปหลบหลังสมายล์
" ผะๆๆๆ ผี " สต๊อปชี้ไปที่เฟรม เธอชุกหน้าที่ไหล่สมายล์
" ผีอะไร คนชัดๆ สวยด้วย " ฮัทเข้ามาตบบ่าสต๊อป จนสต๊อปสะดุ้ง
" สวัสดีครับ ผมพาน้องสาวมาแนะนำ เธอจะมาเรียนห้องเดียวกับเราด้วย " แกงส้มบอกทุกคน
" สวัสดีครับ ผมชื่อฮัท คุณชื่ออะไรครับ " ฮัทรีบออกไปเสนอหน้าทันที
" ชื่อเฟรมค่ะ " เธอยิ้มน่ารักให้ " เฟรม!!!!! " สต๊อปกระโดด ออกมาทันที ผลักฮัทจนเซ
" เธอเป็นผีหรือคน " สต๊อปพุ่งตัวไปจับตัวเฟรม มันอุ่น
" เธอเป็นคนจริงๆด้วย แล้ว เอ่อ... แคนล่ะ เธอรู้จักแคน ใช่ไหม เขามีตัวตนหรือเปล่า "
เฟรมยิ้มให้ " นี่เธอพูดอะไร ฉันไม่เห็นเข้าใจเลยซักนิด " สต๊อป ถอยออกห่าง
" คงบังเอิญ ที่เธอหน้าตาและชื่อ เหมือนคนที่อยู่ในฝัน ของฉัน " เธอพึมพำ
เฟรมเงยหน้าสบตากับแกงส้ม ทั้งคู่แอบยิ้มเบาๆ
" นี่นาย เมื่อวานนายทำอะไรฉัน " สมายล์เดินมาหาเรื่องแกงส้ม
" ทำอะไร ไม่ได้ทำ " แกงส้มลอยหน้าลอยตา
" ไม่ได้ทำ แน่นะ " สมายล์ชี้หน้า
แกงส้มอมยิ้ม " แน่สิ วันนี้เลิกเรียนให้ฉันไปส่งเธอนะ "
" เฮอะ!! นายตั้งใจจะจีบฉันเหรอ " " 555 จะคิดอย่างนั้นก็ได้ ตกลงนะ "
แกงส้มพูดแล้ว พาเฟรม ไปนั่งที่ " เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้ รับปากนะ " สมายล์โวยวาย
แต่ อาจารย์ ฮั่น เข้ามาในห้องเรียน ทุกคนรีบกระจายตัวกันไปนั่งเรียน
สต๊อปยังแอบชำเลืองดู เฟรมอยู่เรื่อย แคนโผล่มานั่งเป็นเงาลางๆ ข้างเธอ
สต๊อปไม่รู้ แต่เฟรมเห็นเลยยิ้มให้แคน สต๊อปคิดว่าเฟรมยิ้มให้ เลยยิ้มตอบไป
" วันนี้ เราจะเรียนเกี่ยวกับกรุ๊ปเลือด ของมนุษย์ " ฮั่นบอก แคนเงยหน้ามองไปที่ฮั่น
" นั่นมัน ท่านเคาน์ อิส นี่นา นี่กลับชาติมาเกิดแล้วเหรอ " เฟรมกระซิบคุยกับแกงส้ม
เธอหมายถึงฮั่น นั่นเอง " ใช่น่ะสิ แล้วสมายล์ก็สนใจเขาด้วย " แกงส้มกระซิบตอบ
อาจารย์ฮั่น เดินมาที่สต๊อป " สต๊อป เลือดเธอกรุ๊ปอะไร ? " " เอ่อ... จำไม่ได้ค่ะ "
" ดี ถ้างั้นเธอมาเป็นตัวอย่าง ให้เพื่อนๆ ดูตัวอย่างการเจาะเลือดมาตรวจเลย "
ฮั่นบอกสต๊อป เธอตกใจกลัว " ไม่ค่ะ !! ฉันไม่เจาะ ฉันกลัว " แคนนั่งกอดเธอ โดยที่เธอไม่เห็น
( ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง ) มีเพียงเฟรมและแกงส้ม ที่มองเห็นว่าแคนทำอะไร
" นี่เธอเรียนเอกวิทยาศาสตร์ จะกลัวเรื่องพวกนี้ได้ไง เอานิ้วมือมา เจ็บเท่ามดกัดเท่านั้น "
ฮั่นหยิบอุปกรณ์เจาะเลือดขึ้นมา " ม่าย!!!! " เธอหลับตาปี๋ ฮั่นกำลังจะจิ้มมันลงไปที่ปลายนิ้ว
แต่เหมือนมีแรงดึงมือเขาจากอะไรบางอย่าง " เอ้ย!!! " เขาพยายามฝืน จะจิ้มมันลงไป
จนในที่สุด " โอ้ย!!!!!! " โครม !!! ฮั่นถูกจับโยนกระเด็นไปกระแทกกระดานหน้าห้อง
โดยบางสิ่งบางอย่าง ที่ไม่มีใครมองเห็น ทุกคนตกตะลึง ลุกขึ้นมาดู
" สต๊อป!!! เธอมีพลังจิตเหรอ " ฮัทหันมาถาม สต๊อป ที่อยู่ในอาการตะลึงเหมือนคนอื่นๆ
" เปล่านะ !! ฉันไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ทำ " สต๊อปรีบโบกมือส่ายหน้าปฏิเสธ
อาจารย์ฮั่นลุกขึ้นมา มองรอบๆห้อง โอย~ อูย ~
" สต๊อป !! เลิกเรียน เธอไปพบฉันที่ห้องพักครูด้วย "
" อาจารย์จะลงโทษหนูเหรอคะ หนูไม่ได้ทำนะคะ เพื่อนๆก็เห็น ใช่มั้ย " สต๊อปรีบแก้ตัวไป
" ใช่ครับ อาจารย์ลอยไปเองครับ " ฮัทยืนยันช่วย
" ฉันไม่ได้จะลงโทษเธอ แต่เราต้องคุยกัน ไปตามที่ฉันสั่ง ละกัน " ฮั่นบอก
" ค่ะ " สต๊อป นั่งลงมองรอบตัวอีกที ด้วยความระแวง แต่ก็ไม่พบอะไร
" พี่ แคน แรงไปนะคะ " เฟรมพึมพำ นั่งอมยิ้ม
" พวกฮีโร่ ในเงามืด จะได้อะไร " แกงส้มพูดกับเฟรมเบาๆ
-----------------------จบตอนสาม----------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น