ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฉันคือหนูน้อยหมวกแดง Im the LITTLE RED RIDING HOOD
“ตระกูลแม่สืบเชื้อสายมาจากหนูน้อยหมวกแดง”
คำพูดของแม่ก้องอยู่ในหัวก่อนที่ฉันจะ....
“ฮ่าๆๆๆๆๆ >w<!!”
“วีซ่า!ขำอะไรไม่ทราบคะคุณลูก!!!”
“ฮ่าๆๆๆ >w<!!!”
โอ๊ย!ปวดท้องเลย!!แม่คิดว่าฉันอายุเท่าไหร่กันถึงได้เล่านิทานให้ฟังตอนตื่นนอน
“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ =_=”
“ฮะๆ...เอ้าๆ หยุดแล้วก็ได้ ^^”
“ขอบคุณ -__-^”
“แม่อ่ะ จี้เส้นแบบนี้เกิดลูกสาวแม่หัวเราะจนขากรรไกรค้าง...ตายไปทำไง ^^”
“ไม่ได้ล้อเล่นนะวี =_=”
เสียงเข้มๆทำให้ฉันต้องรีบหุบยิ้มแม้ว่ามันจะทำได้ยากมากก็เถอะ....อะไรกันเนี่ย แม่ฉันก็อายุปาเข้าไปเลขสี่แล้วนะ ยังเล่นอะไรเป็นเด็กๆอยู่ได้ แล้วอีกอย่าง ฉันก็โตเกินกว่าจะเชื่อเรื่องพวกนี้แล้วด้วย
“ฟังแม่ดีๆนะวี”
“จะบอกอะไรอีกอ่ะ แม่เป็นเจ้าหญิงเงือกน้อยที่หนีตามพ่อที่เป็นเจ้าชายอสูรมาแล้วก็เลยมีพาสที่เป็นมู่หลานกลับชาติมาเกิดต่อมาหนูก็เกิดจากกระบอกไม้ไผ่?”
“ไม่ตลกนะ หยุดเล่นแล้วฟังก่อน”(เครียด)
“อ้ะๆๆๆฟังๆๆๆๆ”(สนุก)
“เคยได้ยินตำนานเรื่องหนูน้อยหมวกแดงใช่มั้ย”
“แม่เล่ามาหลายแสนชาติแล้วต้องเคยสิ :p”
“ความจริงแล้วเรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ -///-”
“หา? O_o”
แม่จ้องหน้าฉันก่อนจะผ่อนลมหายใจแล้วขยับให้ตัวเองนั่งสบายขึ้น....แบบนี้สงสัยคุยยาว
“ตอนที่หนูน้อยหมวกแดงไปหาคุณยาย เธอขโมยของบางอย่างของหมาป่าไปด้วย”
ยัยหนูแดงอะไรนี่ ร้ายจริงเนอะ นิทานนี่โคตรบิดเบือน :p
“ทันทีที่ถึงบ้านคุณยาย เธอโกหกเรื่องที่ว่ามีหมาป่าตามมาจะกินเธอ”
ยังแหลได้อีก ผู้หญิงอะไรวะ =p
“นั่นทำให้คุณยายตามนายพราน ที่กำลังตกหลุมรักหนูน้อยหมวกแดงมาเพื่อฆ่าหมาป่า”
หญิงก็ร้ายชายก็เลว เสร็จสรรพเหมาะสมกันดีจริง -_-
“หมาป่าไม่ได้ระวังตัวเพราะต้องการของจึงพลาดท่าเข้าไปเจอคุณยายแกล้งตายในห้อง ด้วยความที่อยากได้ของคืนเลยแกล้งปลอมเป็นคุณยายในขณะเดียวกันหนูน้อยหมวกแดงก็ทำทีเข้ามาหาคุณยายตามแผน หมาป่าก็พูดคุยกันตามเรื่องที่เราเคยได้ยินมาน่ะแหละจ้ะ แต่พอถึงเวลาที่นายพรานเข้ามา หมาป่าที่ไม่รู้ว่ามันคือแผนของหนูน้อยหมวกแดงเกิดกลัวว่าหนูน้อยหมวกแดงจะโดนลูกปืนจึงขู่คำราม นายพรานไม่รู้เลยเผลอยิงออกไปถึงสามนัด หมาป่าถึงกับล้มลงในทันที...”
คิดๆตามแล้ว สงสารหมาป่าโคตรเลยอ่ะ T^T
“ก่อนตายหมาป่ามองหนูน้อยหมวกแดงแล้วกล่าวคำแช่งเอาไว้....”
‘นับแต่นี้ยามใดที่เจ้าหวาดหวั่นโดยไม่รู้ตัว ขอให้วิญญาณแห่งข้าปกปักษ์เจ้าจนกว่าจะมีคนมาแก้แค้นให้ ลูกหลานเจ้าคนใดเมื่อเกิดมาเป็นผู้หญิงจะมีตราบาปนี้ติดตัวไปทุกรุ่นไม่ว่าเวลาจะผ่านพ้นไปนานแค่ไหน นายพรานใดก็ตามที่หลงใหลเจ้าจะไม่ได้เสพสุขเสน่หา และเมื่อใดก็ตามที่เจ้ามอบของล้ำค่าที่ผู้ปรารถนามิเคยสมประสงค์ให้แก่ข้า เมื่อนั้นข้าจะจากเจ้าไปชั่วนิรันดร์’
“จากนั้น หมาป่าก็ขาดใจตายในอ้อมอกของหนูน้อยหมวกแดง ต่อจากนั้นหนูน้อยหมวกแดงก็ได้แต่งงานกับนายพรานรูปหล่อ ชีวิตคู่ราบรื่นไปได้เพียงปีเดียวทันทีที่เสียงของเด็กทารกดังก้องผืนป่านายพรานก็ถูกคมเขี้ยวของสัตว์ร้ายพรากวิญญาณไปจากโลกนี้ในทันที”
เป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดปีที่ฉันนั่งฟังเรื่องราวเหล่านี้อย่างตั้งใจ...ความรู้สึกที่หลับใหลไปนานได้กลับมาเรียกร้องให้ฉันรู้สึกราวกับว่านั่นคือเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้น....กับฉัน
“วีซ่า หนูเคยสังเกตรึเปล่า ข้าวของของหนูเป็นสีแดงทั้งนั้นเลย”
ฉันหันไปมองรอบห้องอย่างคนที่เพิ่งจะรู้สึกตัวหลังจากหลับใหลไปแสนนาน ทั้งผนัง ผ้าม่าน เฟอร์นิเจอร์ ตุ๊กตา แม้แต่หนังสือล้วนแล้วแต่ห่อหุ้มสีแดงด้วยกันทั้งนั้น เสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในตู้ที่ฉันสวมใส่มาถึงสิบเจ็ดปี เพิ่งมารู้เอาวันนี้เองว่ามันเป็นสีแดงทั้งหมด...
“ของที่ลูกเลือก ทุกอย่างเป็นสีแดง”
“แต่ว่า...ทำไมล่ะ”
“สัญชาตญาณหนูมันเรียกร้องโดยที่หนูเองก็ไม่รู้ตัว แต่หนูเป็นคนแรกนะที่เพิ่งจะมีสัญญาณเอาตอนอายุสิบเจ็ด”
แม่วางมือลงบนไหล่ก่อนจะย้ายมันไปวางไว้ที่หลังแล้วกอดฉันเบาๆ เสียงแม่ยังดังก้องอยู่ข้างหูแม้ว่ามันจะเป็นเพียงเสียงกระซิบก็ตาม
“ตอนหนูอายุสองขวบ หนูเพ้อออกมาถึงสองครั้งว่า ขอโทษที่ขโมยของคุณมา ขอโทษที่ไม่อาจเข้าใจคุณได้ หนูรู้มั้ยว่ามันคือคำพูดของใคร”
สมองของฉันมึนงงแม้กระนั้นเสียงของแม่ยังคงแจ่มชัดอย่างประหลาด...ฉันสิ ประหลาด แค่ได้ยินเรื่องเหล่านี้ ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือน ตัวฉัน คือหนูน้อยหมวกแดงคนนั้นกันนะ
“มันคือคำพูดของหนูน้อยหมวกแดงที่พูดกับร่างของหมาป่าก่อนที่จะสิ้นใจ...แม่ยังสงสัย ว่าหนูรู้ได้ยังไง”
“เหรอ...คะ”
“พวกเราลุ้นกันมากว่าหนูจะแสดงอาการเมื่อไหร่ แต่จนแล้วจนรอด หนูก็ไม่มีอาการอะไรให้เห็น จนเราคิดว่า บางที หนูอาจจะไม่ได้รับเอาคำสาปของตระกูลแม่มา”
แม่เลื่อนหน้าออกมาเพื่อมองหน้าฉันที่รู้สึกเหมือนกับว่า สติของตัวเองหลุดลอยไปไกลแล้ว
“แต่ทันทีที่แม่เห็นแบบนี้...”
สายตาของแม่เลื่อนไปจับอยู่ที่บรรดาข้าวของที่วางรกเกลื่อนห้องแล้วกลับมาจ้องหน้าฉัน
“หนูรับมันมาจริงๆน่ะแหละ”
“แม่ทำหน้าเศร้าทำไมคะ หนูไม่เห็นจะมีปัญหาตรงไหนเลย”
แม่ถอนหายใจก่อนะส่งเสียงหัวเราะในแบบที่ฉันไม่เคยได้ยิน ทั้งก้องกังวาน เย็นชา หนาวเหน็บ หลอนจับจิต!
“เพราะนับแต่นี้ไปหนูจะถูกตามล่าเพื่อแก้แค้นน่ะสิลูกรัก ^^”
สบายใจจริงนะคะ=_=^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น