คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำนำ
“That damn star brings everyone here hope. But for me, it brings something more than that.”
“What is it?”
“It’s you.”
“ไอ้ดาวราโกบ้าๆ นั่นเอาความหวังมาให้ทุกคนที่นี่ แต่สำหรับฉันแล้ว มีอีกอย่างหนึ่งที่ฉันได้มาด้วยนะ”
“อะไรเหรอ?”
“เธอไงล่ะ”
บทนำ
หลังจากที่ออราเคิลเบลนั้นได้ส่องแสงอีกครั้งอีกทั้งราโกยังปรากฎให้เห็นในคืนหลังจากที่ฮาโอถูกกำจัด โยและทุกคนได้รีบแล่นไปเปิดออราเคิลเบลดูว่าเผ่าปัจนั้นส่งอะไรมาให้ ซึ่งสิ่งที่บรรจุในออราเคิลเบลแต่ละอันนั้นมีใจความที่ว่า…
‘ถึงผู้เข้าแข่งขันชาแมนไฟท์รอบล่าสุดทุกท่าน ทางเราขอประกาศอย่างเป็นทางการว่า หลังจากนี้อีก 3 ปีชาแมนไฟท์จะเริ่มอีกครั้งตามเจตจำนงของเกรทสปิริท ผู้เข้าแข่งขันจะสามารถเข้าแข่งขันได้ตามปกติในเวลาดังกล่าว และทางเราจะส่งข่าวไปในออราเคิลเบลของท่านอีกครั้ง ทั้งนี้แน่นอนว่าทางเราเปิดโอกาสให้แก่ผู้เข้าแข่งขันใหม่เช่นกัน โดยที่ทางเราจะอนุโลมให้ผู้เข้าแข่งขันที่สละสิทธิ์ในรอบแรกและผู้เข้าแข่งขันที่ชนะ 1 ใน 3 เมื่อสามปีที่แล้วได้ทดสอบใหม่อีกครั้ง จึงเรียนมาเพื่อทราบ
ทุกอย่างเป็นไปตามกฎของเกรทสปิริท’
…
และแล้วสามปีก็ผ่านไปไวอย่างกับโกหก...
...
“หา!? ฉันอีกแล้วเรอะ!?”
“ใช่! นายนั่นแหละ กลับมาภายในสามสิบนาทีนะ!”
“อ่า…แต่ฉัน…”
“หยุดบ่นแล้วไปซื้อข้าวเย็นซะ!! เดี๋ยวนี้!!!”
หลังจากที่แอนนาตะโกนด่าจบและไล่ตะเพิดเด็กหนุ่มออกมา เขา…หรือโฮโรโฮโรก็ทำหน้ามุ่ยทันที เขาคือเด็กชายวัยรุ่นชาวไอนุที่มีอายุ 16 ปี มีผมสีฟ้าและใช้ผ้าคาดลายไอนุคาดผมของเขาให้ตั้งขึ้นเหมือนหนาม ใบหน้าหล่อกวนกลับหงอยลงอย่างกับหมีกินรังแตน
“ทำไมฉันต้องถูกยัยแอนนาใช้ตลอดเลยฟะ? ให้ตายเหอะ! มันไม่ใช่หน้าที่ของฉันสักหน่อย!” เขาบ่น
และนี่ก็เป็นอีกครั้งและอีกครั้งที่เขาถูกแอนนาใช้มาซื้อของเพื่อทำกับข้าวเย็นให้ หลังจากที่เผ่าปัจประกาศข่าวการแข่งขันอีกครั้ง เวลาผ่านไปถึง 3 ปี และในที่สุดก็ถึงวันนี้จนได้...วันที่อีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้นเขา โย และคนอื่นๆจะต้องกลับไปเผ่าปัจอีกครั้ง ทุกคนจึงก็ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกันชั่วคราวเพื่อจะได้ไปด้วยกันเลยทีเดียว แต่ที่เขายังไม่เข้าใจก็คือ ทำไมแอนนาไม่ใช้ โย หรือคู่หมั้นของตัวเองไปซื้อของแทนเขาซะล่ะ -_-^ เฮ้อ ยัยนี่ก็เป็นแบบนี้มาตลอด 3 ปีเลย โยทนคบได้ไงฟะเนี่ย!!?
ขณะที่เขากำลังเดินไปที่ซุปเปอร์มาเก๊ตเฮยุ สติสตังของโฮโรโฮโรก็เริ่มหายไป อา…มันคงจะดีแฮะถ้าเขามีแฟนเหมือนคนอื่นๆ เวลาเขาเห็นแอนนากับโยอยู่ด้วยกันทีไรก็ต้องอิจฉาให้ได้ทุกทีสิน่า T^T ทำไมไม่มีใครเหลียวมองเขาบ้างเลยนะ! เขาเองก็อยากมีแฟนเหมือนกัน! แต่ปัญหาคือ…จะต้องทำยังไงล่ะ?
ไม่นานนักเท้าของเขาก็พาตัวเขาไปถึงซุปเปอร์มาเก๊ตดังกล่าว โฮโรโฮโรเดินไปที่แผนกของสดแล้วก็หยิบหมู เนื้อ และทุกสิ่งอย่างที่เป็นของสดใส่ในรถเข็นโดยไม่สนใจว่ามันราคาเท่าไหร่หรือแพงมากมั้ย (เงินโยอ่ะนะ) และแล้วสายตาของเขาก็ไปประสบกับของบางอย่างที่เกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ...
ปลาแซลมอน!!
O_O ตัยหองงง ก่อนที่แอนนาจะไล่ออกมาเขาเพิ่งจำได้ว่ายัยนั่นต้องการกินปลาแซลมอนมากถึงมากที่สุดในสามโลก แว๊กกก ดีนะเนี่ยที่นึกขึ้นได้ เอาล่ะ งั้นหยิบไปเลยละกัน!
แต่ในขณะที่โฮโรโฮโรเดินไปหยิบปลาแซลมอนนั่นอย่างแรงกล้า เขาไม่ทันสังเกตเลยว่าที่จริงแล้วมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นก่อนแล้ว แต่ด้วยความที่เธอไม่เร็วเท่าเขา ทำให้เขาช่วงชิงปลาแซลมอนอันสุดท้ายไป เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดฟันกรอดๆและส่งสายตาทมึงถึงกลับไปให้เขา
ส่วนตัวโฮโรโฮโรเองนั้น ก็หยิบผักสดนู่นนี่ไปเรื่อยอย่างไม่ใส่ใจเหมือนเดิม แต่แล้ว สายตาของเขาก็ต้องแวววาวเมื่อเห็นว่า... ว้าว >O< ตรงนั้นมีคุกกี้ชิมฟรีด้วย! ให้ตายเถอะ! นั่นมันอันที่ออกโฆษณานี่นา เขากับโยยังบ่นกันอยู่เลยว่าอยากกิน แม้แต่ไอ้เร็นที่เย็นชาอย่างนั้นยังทำหน้าอยากกินเลย ติดอย่างเดียวตรงที่มันแพงเนี่ยแหละ ว่าแล้วก็วิ่งไปชิมเลยดีกว่า
และทันใดนั้นเอง โฮโรโฮโรที่วิ่งด้วยความเร็วสูงไปที่บู๊ธคุกกี้ชิมฟรีนั่นทำให้ถุงขนมที่วางขายในระแวกนั้นพากันตกลงมาจากชั้นวางของ และผู้รับเคราะห์ที่โดนเหล่าถุงขนมพวกนั้นหล่นใส่หัวก็ไม่ใช่ใคร กลับเป็นสาวน้อยคนเดิมที่ถูกเขาแย่งปลาแซลมอนไปต่อหน้าต่อตา เธอขบเคี้ยวฟันอย่างเคียดแค้น มองไปที่ผู้ชายผมฟ้าอย่างสุดจะหมั่นไส้
‘คนบ้าอะไรเนี่ย!!? ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย!!!’ เธอคิด
ส่วนตัวคนถูกว่านั้นก็ไม่ได้รับรู้อะไรเลยเนื่องจากกำลังอร่อยกับคุกกี้ชิมฟรีนั่นเอง โอวว้ >_< รสชาติอันน่าถวิลหา ถึงกล่องนึงมันจะแพงก็เถอะ แต่เขาจะต้องซื้อกลับบ้าน (โย) ให้ด๊ายยยย! มันอร่อยเวอร์จริงๆไม่ได้โม้! ว่าแล้วเขาก็หยิบกล่องคุกกี้ไปใส่ในรถเข็นโดยไม่ได้สังเกตรังสีอำมหิตที่สาวน้อยคนเดิมส่งให้เลย
เมื่อเขาได้ของที่ต้องการทุกอย่าง เขาก็เข็นรถเข็นไปที่เคาท์เตอร์จ่ายตังค์เพื่อชำระเงิน แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ติดอยู่ที่ผนังของซุปเปอร์ฯ เฮ้ย! O_O จะทุ่มหนึ่งแล้ว แว้กๆๆ ถ้ากลับไปช้ามีหวังโดนยัยบ้าแอนน่าฆ่าตายแน่ๆเลย TOT โอ๊ะ เค้าท์เตอร์ตรงนั้นกำลังว่าง O_O รีบเข็นไปจ่ายดีกว่า
โฮโรโฮโรเข็นรถด้วยความเร็วสูงโดยไม่สนใจว่าอาจจะมีคนกำลังเข็นรถไปจ่ายเงินที่เค้าท์เตอร์นั่นก็ได้ พอเขาเข็นไปถึงปุ๊บ พนักงานก็เริ่มคีย์ตรงบาร์โค้ดเพื่อให้เขาชำระเงินของแต่ละอย่างทันที...
ไม่ไกลนัก หญิงสาวคนเดิมได้แต่อ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ เมื่อไอ้ผู้ชายผมฟ้าได้วิ่งเข็นรถเข็นลัดหน้าเธอไปแล้ว! เฮ้ย! ไอ้หมอนี่มันได้เรียนมารยาทหรือเปล่า!!? เขาไม่เห็นเรอะว่าอีกไม่กี่ก้าวเธอก็กำลังจะเข็นรถไปจ่ายเงินในเค้าท์เตอร์อันนั้นแล้ว! เขาเล่นวิ่งมาลัดคิวทุเรศๆ กันแบบนี้ได้ยังไง!! ยอมไม่ได้!! ไร้มารยาทเกินไปแล้วนะ!!
กลับมาที่โฮโรโฮโรอีกครั้ง เขาได้หอบสารพัดถุงกับข้าวเดินออกจากซุปเปอร์ฯไปด้วยความเร่งรีบ แต่ในขณะที่เขากำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินอย่างรีบร้อนนั้น เสียงของใครคนหนึ่งก็รั้งเขาเอาไว้ก่อน
“นายคนนั้นน่ะ!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”
โฮโรโฮโรหันไปตามเสียงนั้น เขาอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อพบว่าคนที่เรียกเขานั้นเป็นเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเขาที่หน้าตาน่ารักเข้าขั้นเลยทีเดียว เธอคนนี้มีผมสีน้ำตาลยาวถึงเอวหยิกเป็นลอนเล็กๆ ที่ปลายผม ดวงตาสีฟ้ากลมโตนั้นรับกันกับจมูกรั้นๆ และปากเล็กๆ ที่เป็นกระจับนั่น เธอสวมเสื้อแขนยาวสีน้ำตาลอ่อนกับกางเกงยีนส์ขาสั้น ถุงเท้าสีดำที่ใส่นั้นรับกับรองบู๊ธสั้นอย่างดี ที่มือถือถุงที่บรรจุของที่ซื้อมาไม่ต่างจากเขา
เขาตกใจเล็กน้อยเพราะที่ผ่านมาไม่ค่อยจะมีผู้หญิงมาสนใจเขาหรอก โดยเฉพาะกับผู้หญิงสวยๆ อย่างยัยนี่ และที่สำคัญเธอกำลังดูไม่พอใจมากอย่างแรง เขามองเธออย่างงงๆ
“เอ่อ...เรียกฉันเหรอ?” เขาถามพลางมองไปที่เธอ
“ใช่! นายนั่นแหละ!!!” เธอพูดอีกครั้ง
“มีอะไรหรือเปล่า ฉันกำลังรีบ” ใช่แล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสนคนสวย เขาไม่อยากโดนแอนนาฆ่าตาย T_T
“นายรู้มั้ยว่าเมื่อกี้นายทำฉันไว้แสบมาก!!”
เธอจ้องเขาอย่างโกรธแบบปิดไม่มิด หากแต่นั่นทำให้เขาสงสัยว่าเขาไปทำอะไรให้เธอ ที่ไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่ ยัยนี่สติไม่ดีหรือเปล่าฟะเนี่ย -_-;
“ทำอะไร? ฉันไปทำอะไรเธอ?” เขาถามอย่างตรงไปตรงมาหากแต่นั่นสะกิดให้อารมณ์โกรธของเธอพุ่งทยาน
“ให้ตายเถอะ! นายล้อเล่นเรอะ!!? >O< นายแย่งปลาแซลมอนอันสุดท้ายในขณะที่ฉันกำลังจะหยิบ!! นอกจากนั้นตอนที่นายวิ่งไปกินคุกกี้ฟรีบ้าๆ นั่น...นายวิ่งจนทำให้ของตกใส่หัวฉัน! ไม่พอ! ตอนที่ฉันกำลังจะจ่ายเงิน นายวิ่งลัดคิวฉันที่เดินอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงแล้ว!!! รู้หรือยังว่านายไปทำอะไรไว้น่ะหา!!?”
คำบอกเล่าโกรธๆของเธอทำให้โฮโรโฮโรเบิกตากว้างอย่างตกใจ เวรล่ะสิ =_= พอมานึกๆดูแล้ว เหมือนเขาจะสังเกตว่ามีคนๆ หนึ่งอยู่ตอนที่เขาจะหยิบแซลมอนจริงๆด้วย แถมจำได้ว่าทำของตก และก็เหมือนจะวิ่งไปลัดคิวใครบางคนอีก โอว้ โชคชะตาช่างเล่นตลก! ทำไมเป็นยัยนี่ถึงสามครั้ง =_=!!
“เอ่อ...ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันกำลังรีบจริงๆ”
หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่อ่อนลง ความรู้สึกไม่พอใจหายไปจนเกือบหมด ตายแล้ว จริงๆ หมอนี่ก็ไม่ใช่แย่อะไรขนาดนั้นนี่นา ขอโทษเสียไวเชียว -_-; แต่ถ้าปล่อยไปง่ายๆแบบนี้แล้วยกโทษให้เธอก็เสียฟอร์มแย่สิ! งั้นเอาแบบนี้ละกัน!
“งั้น...เอาแซลมอนนั่นมาแล้วฉันจะไม่อะไรนายอีก” เธอว่าออกไปในที่สุด
“หา!!? O_O ไม่ด๊ายยยย” โฮโรโฮโรโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ทำไม? ฉันจ่ายคืนแน่ๆ นายไม่รู้หรอกว่าฉันไม่ได้กินปลาแซลมอนมานานแค่ไหนแล้ว T_T อีกอย่างฉันกำลังจะเอาไปฝากเพื่อนของฉันนะ! มันเป็นของโปรดของเธอเลย!” เธอพูดอย่างมีเหตุผล
“ขอเถอะนะ T_T ถ้าฉันไม่มีปลานี่กลับบ้าน ยัยบ้าคนหนึ่งที่บ้านต้องด่าฉันยับแน่ๆ เพื่อนเธอคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง ขอร้องล่ะ ช่วยปล่อยฉันไปเถิด มันเป็นการขยายชีวิตอย่างนึงนะ TOT”
ใบหน้าน่าสงสารของโฮโรโฮโรทำให้หญิงสาวใจอ่อน แว้บหนึ่งในใจที่เธอคิดว่าชายหนุ่มเวลาทำหน้าแบบนี้นั้นดูน่ารักดี เธอคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะรีบหุบลงเพราะกลัวเสียฟอร์ม
“ก็ได้ย่ะ ชิ อย่าไปทำแบบนี้กับใครเขาอีกล่ะ ฉันไปล่ะ” เธอว่า
“ขอบคุณมากนะ T_T” โฮโรโฮโรแทบจะลงไปกราบเธอเลยทีเดียว
หลังจากที่เกิดการปะทะเบาๆ นั้น ทั้งโฮโรโฮโรและตัวหญิงสาวเองต่างก็เริ่มเดินต่อไปสู่จุดมุ่งหมายของคน โฮโรโฮโรรีบแบกถุงหนักเดินกลับบ้าน ส่วนหญิงสาวเองก็คลี่กระดาษที่มีบ้านเลขที่ของใครคนหนึ่งเขียนเอาไว้และก้าวเดินต่อไป ทั้งสองคนต่างก็มีจุดมุ่งหมายที่ต้องรีบไป หากแต่...
“ทำไมเธอ / นายถึงต้องไปทางเดียวกับฉันด้วยล่ะ!!!”
ชายหนุ่มและหญิงสาวได้พูดประโยคดังกล่าวด้วยเสียงเดียวกัน โฮโรโฮโรมองหน้าหญิงสาวอย่างครุ่นคิดก่อนจะทำหน้าตกใจจนหญิงสาวมองอย่างงงๆ
“อย่าบอกนะว่าเธอ... แอบชอบฉันเลยแกล้งเนียนตามฉันมาน่ะ!!?” โฮโรโฮโรถามอย่างตกใจหากแต่นั่นทำให้หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างรับไม่ได้
“ฮะ!? นายบ้าเหรอ!!? >O< คนบ้าอะไรลงตัวเองชะมัด!! ฉันจะไปหาเพื่อนย่ะ! และทางไปมันคือทางนี้!! อย่าเข้าใจผิด!” เธอชี้ไปที่ซอยที่ทั้งเธอแล้วก็โฮโรโฮโรเดินอยู่
“คือฉันก็กลับทางนี้อ่ะนะ” เขาพูดยิ้มๆ ให้ตายเถอะ ยัยนี่ตลกดีเหมือนกันนะเนี่ย ^_^
“ยิ้มอะไร!!?” หญิงสาวถามเสียงสูง
“เปล๊า งั้นเอาเป็นว่า เธอก็เดินส่วนเธอ ฉันก็เดินส่วนฉัน จบนะ โอเค๊?” โฮโรโฮโรเสนอความคิด หญิงสาวมองเขาอย่างไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
“ก็ได้!!”
5 นาทีผ่านไป...
“เธอแน่ใจนะว่าเธอไม่ได้สะกดรอยตามฉันจริงๆ -_-?”
“แน่ซะยิ่งกว่าแช่แป้งย่ะ! นายนั่นแหละ! แอบชอบฉันแล้วเนียนทำมาเดินทางเดียวกับฉันก็บอกมาเหอะ!”
“โหย ยัยบ้า! คิดได้ไง!! หลงตัวเองชะมัดผู้หญิงอะไร๊!?”
“นายด้วยแหละย่ะ! >O<”
โฮโรโฮโรชักจะสงสัยเสียแล้วสิ เนี่ยเขาเดินจนจะถึงบ้านโยอยู่แล้ว ทำไมยัยผู้หญิงคนนี้ยังเดินมาทางเดียวกับเขาอีก หรือไอ้ที่ๆเธอจะไปมันจะอยู่ซอยเดียวกับบ้านของโย? แต่ 3 ปีที่ผ่านมานี่มีแต่คนย้ายออกจากระแวกนั้นนะ =_= ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!? ทำไมพอจะทำความรู้จักกับผู้หญิงสักคน (ที่ผ่านมาในชีวิตของเขาโคตรยาก) มันต้องรู้จักกันแบบไม่ดีๆแบบนี้ด้วยฟะ!!?
“มองแบบนั้นต้องการอะไร -_-^” โฮโรโฮโรสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวถาม ให้ตายเถอะ เขาจ้องเธอนานโดยไม่รู้ตัวเลย =O=;
“เปล่า” เขาตอบและยิ้มอย่างกวนๆ ส่งผลให้เธอคนนั้นสะบัดหน้าและจิ๊ปากหันไปอีกทาง
และดังคาด... ทั้งสองคนเดินต่อไปอีกไม่กี่ก้าวก็ถึงหน้าบ้านของโย ทั้งโฮโรโฮโรและหญิงสาวคนเดิมต่างก็หยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านของโย ทั้งสองยืนมองหน้ากันอย่างนั้น ดวงตาสื่อถึงอะไรบางอย่าง... และไม่นานโฮโรโฮโรก็โพล่งออกมาอย่างอดไม่ไหว
“ฉันว่า...เธอคงชอบฉันจริงๆนั่นแหละ -_-;;”
“ฉันว่า...นายคงชอบฉันจริงๆนั่นแหละ -_-;;” เธอตอบกลับด้วยรูปประโยคเดิม
“เอิ่ม เธอบ้าไปแล้ว!! นี่บ้านของเพื่อนฉัน! ฉันมาอาศัยที่นี่ชั่วคราว!! เธอไม่มีทางรู้จักคนที่นี่แน่ๆ เพราะฉะนั้นบอกมานะว่าเธอชอบฉันเลยตามฉันมา! -O-!!” โฮโรโฮโรยืนกรานคำเดิม หากแต่นั่นทำให้เธอแทบจะกรี๊ดออกมาเพราะรับไม่ได้กับความหลงตัวเองของเขา
“คนอย่างฉันไม่มีวันชอบนายหรอกย่ะ!!” เธอพูดอย่างไม่พอใจ “ที่นี่คือบ้านเพื่อนของฉัน! ถ้าไม่เชื่อนายดูที่กระดาษใบนี้เลย! คุณปู่ฉันเขียนบอกทางมาที่นี่ให้ฉันด้วยมือของท่านเอง!!! ฉันไม่ได้ตามนายมาสักหน่อย!!”
โฮโรโฮโรมองไปที่กระดาษที่เธอชูให้ดู เขาเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อบ้านเลขที่อยู่นั้นตรงกับบ้านของโยจริงๆ โฮโรโฮโรมองใบหน้าของหญิงสาวอย่างจริงจังปนสงสัย ในหัวของเขาเริ่มกระเจิงไปด้วยความคิดเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะเกี่ยวข้องกับตระกูลอาซาคุระได้อย่างไร ในขณะที่หญิงสาวเองก็มองโฮโรโฮโรด้วยความไม่พอใจผสมความสงสัยเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มตรงหน้าเธอดูไม่ใช่พวกโรคจิตสะกดรอยตามแน่ๆ หรือว่าเขาจะอยู่ที่นี่จริงๆ?
และยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้เอ่ยปากพูด จู่ๆประตูของบ้านตรงหน้าทั้งสองก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างของโย...ชายหนุ่มที่มีผมสีดำและใบหน้าคมคาย สามารถสังเกตได้ง่ายมากว่าเป็นเขาเนื่องจากเฮดโฟนที่เขาสวมใส่อยู่ทุกวัน โยมองไปที่โฮโรโฮโรก่อนจะยิ้มสบายๆ แบบสไตล์ของเขา
“ว่ากำลังจะไปตามอยู่พอดีเลยโฮโรโฮโร แอนนาโกรธใหญ่แล้ว”
“โย!!!”
ยังไม่ทันที่โฮโรโฮโรจะตอบกลับไป หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาได้โพล่งขึ้นมาเสียก่อน และนั่นทำให้เจ้าของชื่อต้องหันไปชะเง้อมองคนที่เรียกชื่อเขาด้านหลังของโฮโรโฮโร และทันทีที่หญิงสาวเดินออกมายืนข้างๆ ของโฮโรโฮโร โยก็เบิกตาโตกว้างก่อนจะค่อยๆยิ้มกว้างด้วยความดีใจอย่างที่สุด
“มิยาเมะ!!!”
---
เป็นอันว่าบทนำจบลงแล้วล่ะค่ะ ต่อไปจะลงตอนแรกแล้ว ^^ ยังไงก็ฝากตัวละครตัวใหม่นี้ไว้ด้วยนะคะ เธอมีอะไรน่าลุ้นกว่าที่คุณอ่านแน่นอนรับประกัน!!!
ฮาโอจะมามั้ย? มาแน่นอนค่ะ ^O^ แน่นอนว่าตัวละครเก่าๆที่พวกเราคุ้นเคยในการ์ตูนดั้งเดิมนั้นก็จะทยอยออกมาเรื่อยๆค่ะ แต่เรื่องนี้โฮโรโฮโรจะเด่นเป็นพิเศษค่า! เพราะคนเขียนชอบโฮโรโฮโร ฮ่าๆๆๆ
มีอะไรอยากติชมก็เต็มที่เลยค่ะ รักคนอ่านนะคะ :)
ความคิดเห็น