คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เรื่องราวบทใหม่เริ่มขึ้นแล้ว
บทที่ 1 เรื่องราวบทใหม่เริ่มขึ้นแล้ว
“นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย!? ในที่สุดเราก็กลับมาเจอกันแล้ว!!!” มิยาเมะร้องอย่างดีใจ
“ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ประมาณหกปีแล้วสินะที่ไม่ได้เจอเธอเลย” โยยิ้มกว้างและเขย่ามือของเธอกลับ
แต่ทว่า…ในขณะที่ทั้งสองกำลังจับมือเขย่าๆกันพลางทิ้งให้โฮโรโฮโรยืนอึ้งอยู่นั้น หญิงสาวอีกคนหนึ่งก็ก้าวเท้าออกมาจากบ้าน รังสีแห่งความน่ากลัวแผ่กระจายรอบๆตัวเธอ ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังภาพที่เห็นอยู่...
“ผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นเป็นใครเหรอ โย?”
เสียงเย็นชาของผู้หญิงที่ชายหนุ่มนามว่าโยรู้จักเป็นอย่างดีนั้นทำให้เขาถึงกับสะดุ้ง เขาหันไปประจัญหน้ากับแอนนา
“แอนนา! เธอคือ…”
แอนนา หญิงสาวผู้มีผมสีทองสั้นประบ่า หน้าตาสวยคม แต่บัดนี้ดวงตาสีดำถลึงขึ้น และแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังอารมณ์เสียแค่ไหน ด้านหลังของแอนนามี เร็น ริว เฟาท์ มันตะ กำลังยืนอึ้งทึ่งเสียว ทุกคนสามารถรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวแอนนา
“ใคร?” แอนนาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆที่สามารถฆ่าคนได้ เธอชะเง้อหน้าไปด้านข้างเพื่อดูหน้าของยัยผู้หญิงแปลกหน้าที่บังอาจจับมือโยของเธอเพราะว่าร่างของโยกำลังบังยัยผู้หญิงคนนั้นอยู่
“แอนนาจัง!” ทันทีที่สายตาของหญิงสาวแปลกหน้านามมิยาเมะประสบกับแอนนา เธอก็ตะโกนอย่างดีใจก่อนจะรีบผละจากโยและวิ่งไปหาให้แอนนาเร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ ก่อนจะกอดแอนนาด้วยอ้อมแขนของเธออย่างแน่นหนา
และแน่นอน…ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น
มีผู้หญิงแปลกหน้า…กระโดดเข้ากอด…แอนนา
แถมเรียกแอนนาว่าแอนนาจังอีกด้วย TOT วันโลกาวินาศมาถึงแล้วหรืออย่างไร!!?
“อ๊ากกกกกกก!” ผู้ชายทุกคนยกเว้นโยร้องตะโกนขึ้น ก่อนจะหันไปมองตากันประมาณว่า ยัยนี่ไม่รอดแหงๆ ทำไมถึงคิดแบบนั้นน่ะเหรอ ก็เพราะว่าแอนนาหิวมากจากการที่รอโฮโรโฮโรไปซื้อข้าวเย็นมาให้แต่เขาก็สายไปซะนานทีเดียว บวกกับการที่อยู่ๆยัยบ้านี่ไปจับมือคู่หมั้นของเธออีก ตายแหงๆ ตายแน่ๆ ยัยนี่ตายแน่ๆ TOT
และถึงแม้ว่ามิยาเมะจะเป็นผู้หญิง แอนนาก็คงไม่แคร์!
ความเงียบปกคลุมบ้านของโย โฮโรโฮโรได้ยินแม้แต่เสียงของลมพัดในขณะที่เขาภาวนาขอให้มิยาเมะไม่โดนแอนนาตบ ถึงยัยบ้านี่จะออกแนวเพี้ยนๆหรืออะไรก็แล้วแต่ อย่างน้อยยัยนี่ก็ไม่เอาเรื่องเขาเรื่องปลาแซลมอนน่ะนะ
“มิยาเมะ…”
หากแต่สิ่งที่แอนนาพูดทำให้ทุกคนบริเวณนั้นยกเว้นโยเบิกตากว้างด้วยความงงงวย O_O ทุกคนต่างก็สงสัยว่าทำไมยัยนี่ไม่โดนขวาพิชิตมารหรือซ้ายมายาของแอนนาเข้าที่ใบหน้า เอ๊ะ หรือว่ายัยนี่เล่นของ!!?
“ใช่แล้ว! ฉันเอง! ฉันนี่แหละมิยาเมะตัวจริงเสียงจริงเลย >_< คิดถึงเธอจังเลยแอนนา” มิยาเมะยิ้มในขณะที่ยังกอดแอนนาแน่นด้วยความคิดถึง
“แล้วเธอหายไปไหนมาตั้งนาน? ท่านปู่โยเมบอกว่าเธอไม่เคยกลับมาเยี่ยมเลย” แอนนาพูด เสียงของเธอเปลี่ยนไปจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง
“เอ่อ ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ… แต่ว่าไปคุยข้างในบ้านกันเถอะ จะได้ดื่มชาสบายๆไปด้วย”
แอนนาและมิยาเมะมองหน้าโยที่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม ทั้งสามคนมองหน้ากันและกันราวกับว่าสามารถแลกเปลี่ยนความคิดถึงกันได้ทางสายตาก่อนจะพากันเดินเข้าบ้าน ทิ้งให้เหล่าตัวประกอบทั้งหลายยืนหน้าเอ๋ออยู่อย่างนั้น...
“ใครก็ได้อธิบายที นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!?”
โฮโรโฮโรโพล่งออกมาพลางเอามือกุมหัวอย่างไม่เข้าใจ มันตะมองเขาและยิ้มแหยๆให้
“เดี๋ยวเข้าบ้านแล้วก็รู้เองล่ะน่า”
ในบ้านโย…
“สวัสดีจ้ะทุกคน! ฉันชื่อมาฮานาตะ มิยาเมะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของโยและแอนนา ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^” มิยาเมะแนะนำตัวเองก่อนจะก้มหัวลงทักทายสไตล์ญี่ปุ่นต่อหน้าทุกคน “ฉันเคยมีโอกาสได้อยู่กับสองคนนี้ก่อนจะย้ายไปแคนาดาเพราะธุระน่ะจ้า”
โฮโรโฮโรมองไปที่ใบหน้าของมิยาเมะ เขายังคงไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายัยผู้หญิงที่ชี้หน้าด่าเข้าที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตจะตกกระไดพลอยโจนกลายเป็นเพื่อนสนิทวัยเด็กของโยและแอนนาไปได้ =_=; ให้ตายสิ โลกมันกลมหรือว่าอะไรฟะเนี่ย!!?
“จะอะไรก็ช่างเถอะนะ มาเป็นแฟนฉันมั้ยน้องสาว” ริวที่หายตัวไปในครัวอยู่นานยกอาหารมาเสิร์ฟก่อนจะพูดด้วยสายตาหยาดเยิ้มและงูบนหัวที่ปิดไม่มิดหลังจากนั้นก็ยื่นช่อดอกไม้ช่อโตให้เธอและนั่นทำให้ทุกคนเหวอไปเลยทีเดียว
มิยาเมะทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นขำคิกคัก
“ฉันรู้หรอกว่านายล้อเล่น” เธอพูดติดตลก
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น…/ ริว!!!”
ริวอ้าปากค้างก่อนจะหันไปหาแอนนาช้าๆ
“อย่าทำมารยาทแย่ๆแบบนี้ต่อหน้าเพื่อนของฉันสิ! มันน่ารำคาญ!” แอนนาตวาดแต่น้ำเสียงยังคงไว้ด้วยความเยือกเย็น
“ขอโทษครับ นายหญิง” ริวพูดอย่างหงอยๆ พลางเอาช่อดอกไม้ไปเก็บซ่อนไว้ด้านหลังอย่างน่าสงสาร
“เอาน่า ว่าแต่เธอได้เข้าร่วมการแข่งขันชาแมนไฟท์ครั้งที่แล้วหรือเปล่า มิยาเมะ” มันตะถามและยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
“เปล่าจ้ะ อ๊า เธอน่ารักจังเลย!” มิยาเมะพูดอย่างเอ็นดู สายตาจับจ้องไปที่มันตะ “แอนนา! เด็กคนนี้คือใครเหรอ”
“เฮ้ย!” มันตะร้องออกมาอย่างตกใจ หน้าของเขาไม่ต่างอะไรกับสีของไก่ต้มเลย -.,-
“มันตะน่ะเขาอายุ 16 แล้วนะ แต่สูงแค่ 80 เซนติเมตร” แอนนาพูดและจิบน้ำชาอย่างเฉยๆ และนั่นทำให้เธออึ้งไปเลยทีเดียว
“อ่า…มันตะ ขอโทษนะที่พูดไม่ดีกับเธอ” มิยาเมะบอกเขาอย่างสำนึกผิด เธอรู้สึกแย่ที่ดันเผลอพูดอะไรเสียมารยาทต่อคนที่เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก
“ช่างมันเถอะ มันก็มีหลายคนแล้วล่ะที่เข้าใจผิด” มันตะยิ้มแหยๆ พลางโบกมือประกอบ
“เธอเห็นราโกแล้วใช่มั้ย คราวนี้เธอจะร่วมด้วยหรือเปล่า เห็นเขาบอกว่าคนที่สละสิทธิ์รอบที่แล้วมีสิทธิ์ด้วยนี่” แอนนาถามขึ้นอย่างสงสัย
“เข้าร่วมสิ! ฉันเพิ่งผ่านรอบคัดเลือกรอบสุดท้ายเมื่อวานเอง ^^ ยังไงก็ขอรบกวนไปด้วยคนนะ” เธอว่า
“ได้สิ ^^” โยตอบรับอย่างเต็มใจในขณะที่คนอื่นๆก็พยักหน้าตาม
“ขอบคุณๆ”
“เอ้อ มิยาเมะ ฉันสงสัยมานานแล้ว ทำไมเธอไม่มาที่บ้านพวกเราก่อนการแข่งขันชาแมนไฟท์รอบที่แล้วจะเริ่มล่ะ? ฉันคิดว่าเธออยากจะเข้าร่วมด้วยซะอีก” โยถาม และนั่นทำให้แอนนาและคนอื่นๆหันมามองเธอ
“อ๋อ เพราะว่าฉันต้องอยู่ช่วยงานพ่อแม่แล้วก็พี่ชายที่แคนาดาน่ะ ถึงแม้ฉันจะผ่านการทดสอบแล้วแต่ก็ไปไม่ได้อยู่ดี แต่ช่างมันเถอะ” มิยาเมะยิ้มและจิบน้ำชา “ว่าแต่มันจบลงไปแล้วไม่ใช่เหรอ เห็นพี่ชายของฉันบอกมาน่ะ เธอเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ มันเกิดขึ้นตั้งแต่…”
โยได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเพื่อนๆ ทั้งการเดินทาง ทั้งการแข่งขันชาแมนไฟท์แต่ละแมทช์ รวมไปถึงตอนที่ต่อสู้กับฮาโอ ที่ตอนนี้หายไปไหนไม่รู้ แต่เขาก็คงอยู่ที่ใดสักที่หนึ่ง ทุกคนนั่งคุยกันนานมาก มิยาเมะเริ่มสนิทกับคนอื่นๆไปโดยไม่รู้ตัว…
“ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ ทำไมเธอถึงมาที่บ้านพร้อมกับโฮโรโฮโรล่ะ!?” โยถาม “ฉันจำได้ว่าเห็นพวกเธอที่ประตูด้วยกัน”
มิยาเมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พลางปรายตาไปที่โฮโรโฮโร โฮโรโฮโรรู้ถึงชะตาชีวิตตัวเองก่อนจะทำหน้ามุ่ย หญิงสาวหัวเราะหึๆในลำคอก่อนจะเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในซุปเปอร์มาเก็ตให้ทุกคนได้ฟัง หลังจากที่เล่าเสร็จ ทุกคนก็ทำหน้าปลงใส่โฮโรโฮโร ประมาณว่า ‘ไม่แปลกใจเลยที่นายเป็นแบบนี้’
“จะผ่านไปกี่ปีก็งี่เง่าเหมือนเดิม” เร็นที่เงียบอยู่นานกล่าว หากแต่นั่นเรียกเสียงหัวเราะจากมิยาเมะ มันตะ ริวและโย
“อะไรของแก! หุบปากไปเลยนะ! เดี๋ยวโดนๆ!” โฮโรโฮโรเริ่มโวยตามฉบับของเขา
“จะเอาเรอะ!” เร็นท้ากลับอย่างไม่เกรงกลัว
“เออ! มาเลยๆๆ!!”
“ไม่เอาน่า ^^; อย่าทะเลาะกันในบ้านสิ” โยลุกขึ้นปรามทั้งสองในขณะที่มันตะและริวพยักหน้าประกอบเป็นแบลคกราวน์ด้านหลัง
“นี่ก็ดึกมากแล้ว โย พามิยาเมะไปดูห้องว่างหน่อยสิ” แอนนาวางถ้วยชาลงและปรายตามองไปที่คู่หมั้น
“อื้อ ได้สิ มิยาเมะตามมานี่ๆ” โยว่าก่อนจะลุกขึ้น
“จ้าๆ” เธอตอบรับเสียงใสก่อนจะเดินหายไปกับโย
โฮโรโฮโรได้แต่มองตามหลังมิยาเมะไป เขาขมวดคิ้วอย่างยังงงๆอยู่ ให้ตายเหอะ เรื่องแบบนี้มันเหลือเชื่อเกินไป ใครมันจะไปตั้งรับทันขนาดนั้นเนี่ย!!!
คงมีแต่คนสงสัยสินะว่า... เกิดอะไรขึ้นกับเผ่าปัจก่อนที่การแข่งขันครั้งใหมนี้จะเริ่มต้น... เอาล่ะ เรามาลองย้อนกลับไป 3 ปีก่อนหน้านี้กันเถอะ
อีกด้านหนึ่ง…ห้องบังคับการของเผ่าปัจเมื่อ 3 ปีก่อน
“ท่านโกลด์บะ! ผมได้ยินมาว่า…” ซิลเวอร์วิ่งอย่างรีบร้อนไปหาโกลด์บะหรือประธานในการแข่งขันชาแมนไฟท์ครั้งนี้ เธอได้ถูกรับภาระให้ฟังเจตจำนงค์ของเกรทสปิริต และไม่มีใครสามารถต่อรองใดๆได้ทั้งสิ้น
“ฉันรู้แล้ว” โกลด์บะบอกเขาด้วยน้ำเสียงแหบหากแฝงไปด้วยความร้ายกาจอย่างที่คนวัยเท่าเธอไม่น่าจะมี เธอมองไปที่รูปภาพของใครบางคน…
“ดีแล้ว! งั้นเราต้องอะไรบางอย่างแล้วล่ะครับ!”ซิลเวอร์พูดอย่างรีบร้อน
“อืม รู้แล้ว รอแป๊บนึงได้มั้ย ฉันรู้ว่าต้องทำอะไร” โกลด์บะพูดและตั้งมือสื่อสารกับเกรทสปิริต
“แต่ท่านก็สามารถตัดสินได้ด้วยตัวของท่านเอง! นี่คือกฎของเราแล้วนะ! เริ่มมันตอนนี้เลยก็ได้นี่!” ซิลเวอร์เร่ง
“ฉันบอกให้รอไง! นี่นายมาจากดาวไหนเนี่ย? ไม่เข้าใจที่ฉันพูดเรอะ”
ซิลเวอร์จึงปิดปากของเขาเงียบไปในทันที เขารู้ว่าเขารีบร้อนเกินไป แต่…แต่…
เขารอไปเรื่อยๆจนกว่าโกลด์บะจะรวบรวมพลังเพื่อสื่อสารกับเกรทสปิริต มันใช้เวลานานเลยทีเดียว
“โอเค” โกลด์บะพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “บอกให้สิบผู้คุมกฏที่เหลือประกาศเลย”
“ประกาศอะไรครับ” ซิลเวอร์ถาม
“โง่จริง! ประกาศว่าเราจะมีการแข่งขันชาแมนไฟท์อีกครั้งในกรณีพิเศษ! ซึ่งได้รับการอนุมัติจากเกรทสปิริตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!”
“รับทราบ!” เขาพูดก่อนจะหุนหันออกไปทันที
โกลด์บะมองไปที่รูปภาพของใครคนหนึ่งในขณะที่ซิลเวอร์ออกไปแล้ว ที่จริงแล้วเธอเองก็ตกใจมากและนั่นก็ไม่ได้ต่างกับซิลเวอร์แม้แต่น้อย…
“ในที่สุดเราก็เจอท่าน…” โกลด์บะพูดเปี่ยมไปด้วยความปิติ “พวกเราจะทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ท่าน… ขอเพียงท่านกลับมาทำให้ทุกอย่างถูกต้องเสียที...”
ความคิดเห็น