คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คนใจร้ายและการเริ่มต้น
“แทรัง..........”
“ฮืม..!..”
“คือว่า..........ชั้นมีอะไรจะบอกนาย”
“อืม...แล้วเธอมีอะไรจะบอกชั้นหรอจีโบ”
“เอ่อ........คือว่าชั้น.........เอ่อคือ”นี่ชั้นจะบอกเค้าดีมั้ยเด็กสาววัย20ปีคิดในใจ
“ว่าไงล่ะจีโบมีอะไรจะบอกชั้นหรอ”
“เอ่อคือว่า.....นายช่วย....”
“ช่วยอะไร”
“นายช่วยเป็น......”ต้องพูดซิจีโบต้องพูดออกไปให้เค้ารู้ให้ได้นะใจกล้าหน่อยนี้คือโอกาสของเธอนะเด็กสาวคิดในใจ
“เป็นอะไรหรอจ๊ะ!...”
“นายช่วยเป็นแฟนชั้นหน่อยได้มั้ย!.....คือว่าชั้นชอบนายนะชอบมากด้วย”เด็กสาวตะโกนออกไป
“นี่เธอพูดว่าไงนะ.....จีโบ”ชายหนุ่มมองหน้าเด็กสาวอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าคำพวกนั้นมันจะออกมาจากปากของเธอ
“ชั้นชอบนายและก็ชอบมานานแล้วด้วย..........นายคบกับชั้นนะแทรัง”
“................................”ชายหนุ่มไม่พูดอะไรแต่เค้าเอาแต่จ้องหน้าของเด็กสาว
“ว่าไงแทรังนายจะคบกับชั้นได้มั้ย”เด็กสาวมองดูดวงตาคู่กลมโตเหมือนตาของตุ๊กตาของชายหนุ่มเพื่อรอฟังคำตอบ
“จีโบ!....เธอฟังชั้นนะ........”ชายหนุ่มมองหน้าเด็กสาวที่กำลังตั้งใจฟังตัวเองพูด “ชั้น........ไม่เคยคิดกับเธอเกินความเป็นเพื่อนกันเลยนะ.........และชั้นคงคบกับเธอไม่ได้............และเพื่อผลดีของเธอชั้นว่าเราอย่าเจอกันอีกเลยนะ...ชั้นขอโทษนะที่รักเธอแบบนั้นไม่ได้.......ชั้นขอโทษจริงๆนะ”ชายหนุ่มหันหลังให้เด็กสาวแล้วกำลังจะเดินจากไป
“แทรัง.........”เด็กสาวคว้าแขนของชายหนุ่มไว้ ชายหนุ่มหันมามองหน้าของเด็กสาวที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่โต ชายหนุ่ม แกะมือของเธอออกจากแขนของตัวเองแล้วเดินจากเธอไป
“แทรัง.........แทรัง......คังแทรัง......คังแทรังนายกลับมาก่อนสิ.........นายกลับมาหาชั้นก่อนนะ........นายอย่าทำแบบนี้นะ”เด็กสาว ร้องให้ฟูมฟายพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อของชายหนุ่ม แต่ไม่เป็นผล ไม่มีแม้แต่เงาของชายหนุ่ม เธอเดินมาตามถนน เธอเอาแต่เดินก้มหน้า ร้องให้ไปตามทาง น้ำตาไหลเป็นทาง “หยุดไหลซะทีสิไอ้น้ำตาบ้า” เธอเช็ดน้ำตาตัวเอง
“…พั๊ก!.....โอ๊ย!....”เด็กสาวล้มลงกองอยู่กับพื้นเธอเดินชนกับใครคนหนึ่งเธอค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วหันมองรอบๆตัวแล้วเธอก็มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่กับพื้น
“คุณคะชั้นขอโทษนะคะชั้นขอโทษที่ชั้นเดินไม่ดูทาง........คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“..............................”ผู้ชานคนนั้นไม่ตอบอะไรกลับมาเอาแต่นอนนิ่ง
“คุณคะ......คุณคะ......คุณ.....คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ”เธอเรียกผู้ชานคนนั้นอีกครั้งและเค้าก็ยังไม่ตอบหรือแม้แต่ขยับตัวเธอตัดสินใจคลานเข่าเข้าไปดูอาการของเค้าและเมื่อเธอเห็นหน้าของเค้าเธอถึงกับตัวแข็งทื่อเพราะชายที่เธอพึ่งเดินชนเมื่อกี้เค้าคือ ปาร์ค ยูชอน 1 ในสมาชิกวงบอยแบรนด์ ชื่อดังของเกาหลี ดงบังชินกิ เธอตกใจจนลืมว่าร่างของเธออยู่เหนือร่างของ ปาร์ค
ยูชอน จนน้ำตาของเธอหยดลงไปบนใบหน้าขาวเนียนของเค้า ยูชอนรู้สึกตัวเพราะน้ำตาของเธอ ยูชอนดันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วจ้องหน้าเธอตอนนี้หน้าของยูชอนกับเธอห่างกันเพียงไม่กี่นิ้ว
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า”ยูชอนถามเธอพร้อมกับมองใบหน้าของเธอที่มีแต่คราบน้ำตา และดวงตาที่บวมแดง
“คุณคือ คุณ ปาร์ค ยูชอน ใช่มั้ยคะ”เธอถามยูชอนโดย”ไม่รู้สึกว่ามือของตัวเองอีกข้างกุมมือของยูชอนอยู่
“ใช่ครับ ผม ปาร์ค ยูชอน..........แล้วคุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ”ยูชอนถามเธออีกรอบ
“ไม่คะ ชั้นไม่เป็นอะไรคะ......แล้วคุณล่ะคะเป็นอะไรมากรึเปล่า”เธอถามยูชอน
“ไม่ครับผมไม่เป็นอะไรครับ”ยูชอนยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่แก้มของเธอ “เธอร้องให้ทำไมหรอ…..เธอมีเรื่องอะไรที่ทำให้เธอร้องให้”ยูชอนมองหน้าของเธอที่ยังคงตกอยู่ในอาการอึ้ง “ว่าไงล่ะ เธอร้องให้ทำไมหรอ”ยูชอนถามซ้ำ
“เอ่อ.......คือว่าชั้น........เอ่อ....เอ้อจริงสิวันนี้วันที่ 4 มิถุนายน มันเป็นวันเกิดของคุณนี่นา สุขสันต์วันเกิดนะคะ”เธอตอบเฉไฉไปเรื่องอื่นโดยไม่สนใจในคำถามของยูชอน เพราะเธอเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่น่าอายและเธอเองก็ไม่อยากที่จะพูดถึงมันอีก
“นี่เธอตอบไม่ตรงคำถามเละนะ ชั้นถามเธอว่าทำไมเธอถึงร้องให้นะ”
“เอ่อคือ.........แล้วคุณล่ะ.......คุณไปเศร้าเรื่องอะไรมาทำไมคุณถึงไม่ร่าเริงเหมือนที่คุณเคยเป็น”
“................................”ยูชอนไม่ตอบแต่กลับมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ถ้าคุณไม่อยากจะตอบชั้นตอนนี้คุณไม่ต้องตอบก็ได้นะแต่ถ้า...........ถ้าหากว่าคุณไม่รังเกรียจ........คุณไปฉลองวันเกิดของคุณกับชั้นได้มั้ยคะ.....แล้วชั้นจะตอบคำถามคุณและคุณก็ต้องตอบคำถามของชั้นเหมือนกันนะ......นะคะ”เธอมองหน้ายูชอนเพื่อรอฟังคำตอบและหวังว่าตัวเองคงไม่ถูกปฏิเสธเป็นครั้งที่2
“ตกลง..........แล้วจะไปที่ไหนกันดีล่ะ”ยูชอนตอบตกลงโดยที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องตกลงกับเธอ
“จริงหรอคะ....คุณจะไปจริงๆหรอคะ”เธอดีใจมากและเหลือบไปเห็นมือของตัวเองที่กุมมือของยูชอนอยู่เธอรีบเอามือออกทันที
“อะไรกันจับอยู่ตั้งนานพึ่งรู้สึกหรอ”ยูชอนมองหน้าเธอแล้วเผลอยิ้มให้เธอ
“ขอโทษคะ...คือว่าชั้นความรู้สึกช้าไปหน่อยคะ”
“ไมเป็นไรหรอก.....ว่าแต่ว่าเธอจะพาชั้นไปฉลองที่ไหนล่ะ”ยูชอนลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้เธอ
“บ้านชั้นคะ....ไปบ้านชั้นเดี๋ยวชั้นจะทำเค้กให้ ตกลงมั้ยคะ”เธอจับมือยูชอนแล้วพยุงตัวเองขึ้นแล้วก็ปล่อยมือเค้าในทันที
“งั้นก็..................ไปกันเถอะ”ยูชอนหันไปมองหน้าเธอ
“คุณรู้มั้ยว่าชั้นน่ะเป็น Cassiopeia คนหนึ่งเลยนะแต่ก็คงไม่มากมายอะไรดีไม่ดีอาจไม่ถึงขั้น Cassiopeia ก็ได้”เธอเริ่มสาธยายถึงความรู้สึกของเอที่มีต่อ ดงบังชินกิ จนยูชอนอดยิ้มไม่ได้ พวกเค้าเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าบ้านขนาดกลางหลังหนึ่ง “ถึงแล้วคะ”เธอบอกยูชอนในขณะที่เปิดประรั้วบ้าน ยูชอนมองบริเวณรอบนอกของบ้าน ที่ถูกตกแต่งอย่างเป็นธรรมชาติซึ้งมันเข้ากันได้ดีกับรั้วบ้านสีขาว
“เข้ามาสิคะ”เธอบอกยูชอนแล้วเดินเข้าไปในบริเวณบ้านแล้วหันกลับมาล็อกประตูรั้วบ้านยูชอนเดินตามเธอเข้าไปในตัวบ้าน
“คุณรอก่อนแป๊บนึงนะคะเดี๋ยวชั้นจะไปเอาน้ำมาให้”เธอชี้ไปที่โซฟาตัวยาวในห้องรับแขกของบ้านเธอหายเข่าไปในห้องห้องหนึ่งซึ่งยูชอนเดาว่าน่าจะเป็นห้องครัว
“น้ำได้แล้วคะ”เธอเดินออกมาจากห้องนั้นพร้อมกับแก้วน้ำใบใสหลังที่เข้าไปไม่นานเท่าไหร่
“ขอบใจนะ”ยูชอนรับน้ำมาแล้วยกขึ้นดื่มไปครึ่งแก้วแล้ววางมันลงที่โต๊ะหน้าโซฟา ยูชอนมองไปรอบๆตัวบ้านที่ดูเป็นระเบียบ
“นี่เธอรู้มั้ยว่าเธอเป็น Cassiopeia คนแรกที่ชั้นได้ฉลองวันเกิดด้วยแถมยังเป็นบ้านของเธออีก และบ้านเธอก็เป็นบ้านของ Cassiopeia หลังแรกที่ชั้นเค้ามาด้วย”ยูชอนมองหน้าเธอที่กำลังมองหน้าของเค้าจนเธอต้องก้มหน้ามองพื้นแทน
“เออจริงสิ...............แล้วเธอชื่ออะไร........ เออแล้วก็อายุเท่าไหร่.....”
“โห........ถามเป็นชุดเลย......ชั้นชื่อ ฮา จีโบ คะ ....... อายุ 20 ปีแล้วคะ”
“แล้วเธออยู่บ้านคนเดียวหรอ”
“อ๋อไม่คะ..คืออันที่จริงชั้นอยู่กับพ่อแล้วก็พี่สาวคะ”
“แล้วพวกเค้าไปไหนล่ะ”
“คือพ่อชั้นเป็น วิศวกร อยู่ที่ จีน ส่วนพี่สาวชั้นเป็นแอร์ตอนนี้อยู่ที่ญี่ปุ่นคะ”
“อ๋อ......งั้นหรอแล้วแม่เธอล่ะ”
“หย่ากับพ่อประมาณ 5-6 ปีแล้ว ตอนนี้ท่านกลับไปอยู่เมืองไทยแล้วคะ”
“แสดงว่าเธอเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีใช่มั้ย”
“คะ.......ว่าแต่คุณถามทำไมนักหนาคะ”
“นั่นสิไม่รู้เหมือนกัน.....แต่ชั้นขอโทษและก็เสียใจด้วยนะเรื่องแม่ของเธอ”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ.......ชั้นว่าเราไปทำเค้กกันดีกว่าคะ”จีโบเดินเข้าไปในครัวยูชอนลุกขึ้นแล้วเดินตามไป ทั้งคู่ช่วยกันทำเค้กจนเสร็จแล้วก็ยกออกมาตั้งที่โต๊ะอาหารจีโบเดินไปหยิบเทียนมาเพื่อจะปัก
“ปีนี้คุณก็อายุ 22 ปีแล้ว จะปัก 22 เล่มรึเปล่าคะ”จีโบหันมามองหน้ายูชอนเพื่อขอคำตอบ
“ไม่หรอกแค่เล่มเดียวก็พอเดี๋ยวหน้าเค้กเละหมด”ยูชอนแล้วมองหน้าเธอและสังเกตเห็นว่าแก้มของจีโบเปื้อนยูชอนเดินเข้าไป
ใกล้จีโบ “จีโบ”
“คะ”จีโบหันหน้าไปมองยูชอนแล้วยูชอนก็จับไหล่ของจีโบทั้งสองข้าง จีโบตัวแข้งทื่อเพราะตื่นเต้นและตกใจ
“หน้าเธอเปื้อน”ยูชอนใช้มือปัดแป้งที่ติดอยู่บนแก้มของจีโบออก
“ขอบคุณคะ”จีโบปักเทียนให้ยูชอนด้วยอาการโล่งอก
“ไม่เป็นไรหรอก.......เมื่อกี้กลัวหรอ”ยูชอนทำหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วเอียงหัวไปใกล้จีโบ
“ไม่ได้กลัวซะหน่อย.....เฮ้อ!.....หวังว่าชั้นคงไม่ทำให้พวกเพื่อนๆของคุณต้องคอยคุณเก้อหรอกนะ”จีโบนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง
“ไม่หรอก..........พวกเค้าไม่ได้รอชั้นหรอก”ยูชอนตอบแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆจีโบ
“ทำไมหรอคะ...หรือว่า.....พวกคุณมีเรื่องอะไรกันหรอคะ”
“เพราะพวกเค้าคิดว่าตอนนี้ชั้นคง........ต้องกำลังฉลองอยู่กับใครคนนึงล่ะมั้ง”
“ใครหรอคะ”
“นี่เธอต้องทำตามสัญญานะ”
“สัญญาอะไรหรอคะ”จีโบทำหน้างง
“แหมไม่ทันไรก็ลืมแล้ว ก็เธอบอกว่าฉลองเสร็จเธอจะเล่าเรื่องของเธอให้ชั้นฟังก่อนแล้วชั้นก็จะเล่าเรื่องของชั้นทีหลัง”
“อ๋อ..................จำได้แล้วคะงั้นเรามาฉลองกันเถอะคะ”
“ก่อนฉลองชั้นขออะไรบางอย่างจากเธอได้มั้ย”
“อะไรหรอคะ”
“ชั้นอยากให้เธอเรียกชั้นว่าพี่แทนเพราะเธอเองก็อายุน้อยกว่าชั้น และพี่ก็จะแทนตัวเองว่าพี่ ตกลงมั้ย”
“คะ ตกลงคะ งั้นเรามาฉลองกันเถอะคะ” ทั้งสองร้องเพลงอวยพรวันเกิดด้วยกัน และก็จัดการกับเค้กก้อนนั้นให้หมดไปในพริบตาจนทั้งสองก็อึ้งว่าทำไมพวกเค้าถึงกินหมดได้ แล้วทั้งสองก็ช่วยกันทำความสะอาดกับอุปกรณ์ต่าง
“เราเหมือนคู่สามีภรรยาเลยเนอะ”ยูชอนพูดขึ้นในขณะที่ช่วยจีโบเก็บจาน
“พี่พูดบ้าอะไร....ไม่เห็นจะเหมือนเลย”จีโบเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะเขิน
“เขินพี่หรอ”
“เปล่าซะหน่อย ทำไมชั้นต้องเขินด้วยล่ะ”จีโบยกจานแล้วเอาไปเก็บโดยไม่รู้ว่ายูชอนเดินตามมาพอดีนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบมีดตัดเค้กมาด้วย จีโบเลยหันกลับไปอย่างกะทันหัน ทำให้ยูชอนที่ดินตามมาตั้งตัวไม่ทัน ทำให้จีโบชนกับยูชอนอีกครั้ง โชคดีที่ยูชอนคว้าเอวจีโบไว้ทันทำให้จีโบไม่ล้มลงไปกองกันพื้น จีโบสบตากับยูชอน จนจีโบเริ่มรู้สึกตัวรีบผละตัวออกจากอ้อมกอดของยูชอน
“พี่ยูชอนเดินตามมาทำไม..ถ้าเกิดจานมันหล่นโดนเท้าพี่จะว่าไง”จีโบบ่นแก้เขิน แล้วเดินไปหยิบมีดตัดเค้ก
“พี่ก็เจ็บสิ.....ถามได้”ยูชอนตอบกวนแก้เขินเหมือนกัน
“พี่ไปรอที่ห้องนั่งเล่นเลยเดี๋ยวเก็บของเสร็จแล้วชั้นจะตามไป”
“ไปก็ได้”ยูชอนเดินออกไปนั่งรอที่โซฟาแล้วแอบมองจีทางประตูที่เดินผ่านไปผ่านมา แล้วจีโบก็เดินออกมาจากในครัวพร้อมกับน้ำส้ม 1 แก้ว
“ของกินเยอะดีนะบ้านหลังนี้”
“อย่าเข้าใจผิดว่าเอามาให้พี่นะ ชั้นเอามากินเอง”
“ว้า......นึกว่าเอามาให้พี่ซะอีก....อดเลย”
“ล้อเล่น.......ก็เอามาให้พี่นั่นแหละ...อะ”จีโบยื่นแก้วน้ำส้มให้ยูชอน ยูชอนยื่นมือไปรับบังเอิญจับมือของจีโบพอดี
“ห้ามปล่อยนะจีโบ”
“ทำไมคะ”
“ก็ถ้าเธอปล่อย มันก็หกใส่พี่สิ” แล้วยูชอนก็ค่อยๆเลื่อนแก้วออกมาจากมือของจีโบ ส่วนจีโบก็ค่อยๆเอามือออกมาเช่นกัน
“ถึงเวลาที่จะต้องทำตามสัญญาแล้วนะ”ยูชอนยกน้ำขึ้นดื่มแล้วหันไปมองหน้าของจีโบ
“คะคะคะ...ไม่ต้องทวงแล้วคือว่า..............ชั้นไปบอกผู้ชายคนนึงว่าชั้นชอบเค้า.........................อันที่จริงเค้าเป็นเพื่อนชั้นมาตั่งแต่เข้ามหาลัยแรกๆแล้วล่ะคะแต่ว่า.............เค้าได้ทุนไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น ชั้นกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้บอกเค้า.....ชั้นเลยบอกเค้าไป.....และคำตอบที่ได้ก็คือเค้าปฏิเสธมันและ......ความเป็นเพื่อนมันก็หายไปด้วย”จีโบถึงกลับน้ำตาคลอแต่เธอก็ไม่ปล่อยให้มันไหลออกมา
“แล้วเค้าชื่ออะไรหรอ”
“คัง แทรัง คะ แต่ชั้นกับเค้งคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะคะ...............แล้วเรื่องของพี่ล่ะคะ”
“ก็คล้ายๆกับเธอนั่นแหละ..................คือว่าวันนี้พี่กะว่าจะขอเธอเป็นแฟนอย่างเปิดเผย...............และก็กะว่าจะจูงมือเธอไปเดินเล่นด้วยกันแล้วก็ไปฉลองวันเกิดด้วยกัน.............แต่พอพี่บอกไปว่าพี่รักเธอ.......เธอก็ตบหน้าพี่เต็มๆ....แล้วเธอก็บอกว่าคิดไม่ถึงว่ามิตรภาพที่เธอกับพี่มีมาให้กันโดยตลอดนั้นพี่จะแปลเป็นความรู้สึกแบบอื่น แล้วเธอก็เดินจากพี่ไปหลังจากนั้นประมาณ 5 นาทีพี่ได้รับ message จากเธอพี่ดีใจมากรีบเปิดอ่านพอพี่อ่านมันพี่ถึงกับทื่อไปเลย”ยูชอนก้มลงมองที่พื้น
“แล้ว message ของเธอว่าไงคะ” ยูชอนยื่นมือถือของตังเองให้กับจีโบ จีโบรับมาแล้วเปิดอ่าน
@ทางที่ดีชั้นว่าเราอย่าเจอกันอีกเลยนะ@
“แล้วเค้าเป็นใครหรอคะ”จีโบถามยูชอนและในใจคิดว่าอาจจะเป็น อิม ยุนอา แห่ง โซยอชิแด เพราะเธอมีข่าวกับยูชอนหลายครั้งแล้ว และทุกครั้งที่เป็นข่าว แล้วนักข่าวถามเธอ เธอก็ตอบกลับมาแค่คำว่า งั้นหรอคะ
“อิม ยุนอาน่ะ”ยูชอนตอบ ทำให้จีโบอึ้งไม่คิดว่าตัวเองจะเดาได้ถูก
“โอ๊ย!!!........เหนื่อยจังเลย แล้วเธอเรียนคณะอะไรหรอ”
“นิเทศคะ ทำไมหรอคะ”
“เปล่าหรอกงั้น......พี่ขอนอนพักก่อนกลับหน่อยนะ”ยูชอนเอนตัวลงนอนโดยไม่สนใจในเรื่องของ อิม ยุนอา อีกเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย
“คะ”จีโบนั่งมองยูชอนซักพัก ~กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง ~ เสียงมือถือของจีโบดังขึ้นจีโบรีบรับเพราะว่าพี่สาวโทรมา
“ฮัลโหล สวัสดีคะพี่จียอน......พี่มีอะไรหรอคะถึงได้โทรมาได้เนี่ย”
“จีโบออกมาเปิดประตูรั้วบ้านให้พี่หน่อยพี่ทำกุญแจหายอีกแล้ว”
“ฮะ!!!!!...ไหนพี่ว่าพี่จะกลับอาทิตย์หน้าไง....ทำไมมาวันนี้ได้ล่ะ”จีโตกใจทำให้ยูชอนต้องลืมตาขึ้นมา และกำลังจะถามแต่จีโบเอานิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองเพื่อบอกให้ยูชอนรู้ว่าห้ามถามอะไรทั้งสิ้น
“นี่จะตกใจทำไมหรือว่าเธออยู่นอกบ้านหรอ”
“เปล่าคะเปล่าคือตอนนี้ชั้นอยู่บนบ้านพึ่งอาบน้ำเสร็จเดี๋ยวชั้นแต่งตัวเสร็จแล้วเดี๋ยวออกไปเปิดให้นะ”
“เร็วๆด้วยนะ”
“คะคะคะ”จีโบวางสาย
“ใครหรอ”ยูชอนมองหน้าจีโบที่เดินไปเดินมา
“พี่สาวชั้น.....พี่สาวชั้นมาทำไงดีล่ะ”
“พี่กลับก่อนก็ได้นี่”ยูชอนลุกขึ้นจากโซฟา
“ถ้าพี่ออกไปตอนนี้เราทั้งคู่โดนแน่”
“แล้วจะทำไง”
“งั้นพี่ไปซ่อนก่อนนะ”
“ซ่อนหรอ....ซ่อนตรงไหนล่ะ”
“ตรงไหนล่ะ....ตรง ตรง ตรง ตรงนั้นไง”จีโบชี้ไปที่ช่องว่างหลังตู้โชว์
“ฮะ!!!..........ตรงนั้นเลยหรอ”ยูชอนมองไปตามมือของจีโบ
“ไปเหอะนะพี่ยูชอนมันไม่มีเวลาแล้วนะ”จีโบดันหลังยูชอนให้เดินไปยังที่ซ่อนตัว ยูชอนต้องยอมเพราะไม่มีทางเลือกจากนั้นจีโบกำลังจะเปิดประตูออกไปเลยเหลือบไปเห็นร้องเท้าของยูชอนจีโบเลยหยิบเอาไปให้ยูชอน
“อะไรอีกหรอ”
“นี่คะฝากด้วยนะขอบคุณคะ”จีโบวิ่งไปพอดีกับมองไปเห็นมือถือของตัวเองกับยูชอนเลยเก็บทั้งสองเครื่องเข้าในกระเป๋าเสื้อทั้งสองเครื่อง แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูให้กับจียอน
“ช้าจังเลย”จียอนเดินเข้ามาเมื่อจีโบเปิดประตู
“นี่คนเค้าแต่งตัวนะไม่ได้นั่งเล่นอยู่จะได้มาทันใจน่ะ แล้วทำไมกลับก่อนกำหนดล่ะคะ”จีโบปิดประตู
“ก็เรื่องเดิมๆนั่นแหละ พายุหนักตามเคย”จียอนเดินเข้าไปในตัวบ้าน
“งั้นหรอคะ”จีโบเดินตามมา
“มีแขกมาหรอ”จียอนถามเมื่อเห็นแก้วน้ำส้มของยูชอน
“เปล่าคะชั้นเอามากินเองเลยลืมเก็บน่ะ”จีโบยกแก้วไปเก็บแล้วเดินมาหาพี่สาว
“นิสัยไม่เปลี่ยนเลยนะไหนพี่ซิอ้วนขึ้นมากรึเปล่า”จียอนถอยออกมายืนดูน้อง
“พี่คะ”จีโบแกล้งงอนทำให้ยูชอนที่แอบอยู่หลังตู้โชว์แอบยิ้มและยูชอนเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงชอบแอบมองจีโบนัก
“ล้อเล่นเดี๋ยวพี่เอาของขึ้นไปเก็บก่อนนะ”จียอนเดินขึ้นบันไดไป
“คะ”จีโบขานรับแล้วรีบวิ่งไปหายูชอนจีโบคว้าแขนยูชอนแล้วกำลังจะพาวิ่งออกไปแต่จียอนหันมาพอดี
“จีโบไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ”
“อ๋อพอดีแค่มาดูว่ามีอะไรอยู่แถวนี้รึเปล่าเท่านั้นเองพี่มีอะไรหรอคะ”จีโบบอกในขณะที่ยังควงแขนของยูชอนอยู่ทำให้ยูชอนแอบยิ้มและเขินนิดหน่อย
“อ๋อพี่จะมาบอกว่าออกไปซื้อของมาทำกับข้าวหน่อยแล้วก็ปั๊มกุญแจมาให้พี่ด้วย”จียอนเดินขึ้นไปอีกรอบ
“คะ”ทันที่จียอนลับสายตาจีโบลากยูชอนออกมาข้างนอกแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านจีโบรีบปล่อยมือออกจากแขนของยูชอน
“เธอกับพี่สาวน่ารักดีนะ”
“หรอคะ”
“ให้พี่ไปช่วยถือของให้มั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกคะพี่รีบกลับบ้านเถอะ”
“ไม่เอาพี่ยังไม่อยากกลับบ้านให้พี่ไปด้วยนะทีเธอให้พี่มาพี่ยังมาเลยนะนะนะ”
“ก็ได้แต่ถ้ามีคนเห็นชั้นช่วยไม่ได้นะ”
“เห็นก็ช่างเค้าสิ” แล้วทั้งสองก็เดินมาด้วยกันซักพัก ~ เนม มา นึม มี อี รอ กอ ยา ~ เสียงมือถือดังขึ้น
“ของใครอ่ะ”จีโบสงสัยเมื่อได้ยินเสียงมือถือ
“ของพี่เอง”
“อ้าวพี่ก็รับสิทำไมปล่อยให้ดังอยู่ได้ล่ะ”
“ก็มือถือพี่อยู่กับเธอพี่จะรับได้ไง”
“เออจริงด้วยขอโทษคะ”จีโบยื่นมือถือให้ยูชอน ยูชอนรับมาแล้วรับสายในทันที
“ครับ...สวัสดีครับผู้จัดการลี”
“สุขสันต์วันเกิดนะยูชอน”
“ครับขอบคุณครับ.....ว่าแต่ว่าที่โทรมามีอะไรรึเปล่าครับ”
“อ๋อ.....มี..พรุ่งนี้จะมีมินิคอนเสิร์ตที่ย่านดงเมียงนะ”
“ครับ....พวกผมจะทำเต็มที่ครับ...เอ่อแล้วทั้ง 4 คนรู้รึยังครับ”
“รู้แล้ว...ชั้นบอกแล้วที่โทรมาบอกนายเพราะจะได้อวยพรวันเกิดให้นายด้วยไง......หมดธุระแค่นี้นะ”
“ครับ...สวัสดีครับ”พูดจบยูชอนก็เก็บมือถือไว้ในกระเป๋าเสื้อ แล้วยูชอนก็หันหน้าไปมองจีโบ
“มีอะไรรึเปล่าคะ”จีโบหันมามองหน้ายูชอนตอบ
“พรุ่งนี้พี่จะมีมินิคอนเสิร์ตที่ย่านดงเมียง”
“คะ......แล้วทำไมหรอคะ”
“พี่อยากให้เธอไปดู.....เธอ.......พอจะไปได้มั้ย”
“อืม........ไม่แน่ใจคะแล้ว...................เดี๋ยวพี่รออยู่ที่นี่ก่อนนะคะ”จีโบวิ่งไปที่ร้าน ร้านหนึ่ง ที่ขายเสื้อผ้าและของอื่นๆซักพักเธอวิ่งออกมาพร้อมกับถุงอะไรบางอย่าง “อะ.....นี่คะ”จีโบยื่นให้ยูชอน
“อะไร”ยูชอนรับมาแล้วเปิดดู แล้วหยิบหมวกสีชมพู พร้อมกับแว่นตาสีแดง เลนส์ใหญ่เกือบครึ่งหน้า
“ถ้าพี่จะไป...5555......พี่ต้องใส่มันนะ”จีโบยิบมาใส่ให้ยูชอนแล้วยิ้มแก้มปริ
“เธอว่าอะไรนะ!.........นี่เธอจะให้พี่ใส่งั้นหรอไม่มีทาง”ยูชอนถอดหมวกออก
“ก็แล้วแต่แล้วกันนะ........ชั้นว่าถ้าเป็นแบบนี้พี่ก็กลับบ้านไปเถอะ”เฮ้ยนี่เธอพูดอะไรออกไปรู้ตัวรึเปล่าจีโบเธอคิดในใจ
“ก็ได้ใส่ก็ได้แต่พรุ่งนี้เธอต้องไปนะ......ว่างหรือไม่ว่างก็ต้องไป”ยูชอนหยิบหมวกกับแว่นขึ้นมาใส่ เฮ้ยยูชอนนี่นายบ้าแล้วหรอถึงทำแบบนี้ แล้วทำไมนายถึงยอมผู้หญิงคนนี้นะ ทั้งที่พึ่งจะเจอกันแท้ๆ ยูชอนถามตัวเองในใจ
“น่ารักจัง”จีโบมองยูชอนจนทำให้ยูชอนใจเต้น ยูชอนนี่นายเป็นอะไรของนายกันนะยูชอนคิดในใจ
“ก็ดีงั้น................เรามาถ่ายรูปเก็บไว้กันนะ”ยูชอนเอามือถือออกมา
“ไม่เอานะ.....ไม่ถ่าย”
“นานะนะนะนะจีโบนะ”
“ไม่...ไม่...ไม่...ไม่...ไม่....โอ๊ย!”จีโบกระเด็นไปอยู่ในอ้อมกอดของยูชอมเพราะมีเด็กคนนึงวิ่งชนเธอ พอดีกับมือยูชอนดันไปกดปุ่มถ่ายรูปในมือถือพอดีโดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัว
“ขอโทษครับ”เด็กคนนั้นคำนับให้จีโบกับยูชอน
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”จีโบลูบหัวเด็กคนนั้น
“ขอบคุณครับ”เด็กคนนั้นวิ่งไป จีโบมองตามไปแล้วยิ้ม
“เป็นอะไรรึเปล่า”ยูชอนถามขณะที่จีโบยังคงอยู่ในอ้อมกอด จีโบรีบผลักตังเองออกจากอ้อมกอดของยูชอน
“ไม่เป็นไรคะ...ขอบคุณคะ”จีโบรีบเดินนำหน้าไป
“อ้าว!...จีโบเดี๋ยวก่อนมาถ่ายรูปก่อน”ยูชอนหยิบมือถือขึ้นมาดูก็เห็นรูปที่ถ่ายโดยบังเอิญ แล้วยิ้ม และเค้าก็เก็บมือถือไว้ที่เดิม
ยูชอนวิ่งตามไปจนทันจีโบ แล้วทั้งคู่ก็เดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านที่รับปั๊มกุญแจจีโบเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับยูชอน
“ปั๊มกุญแจบ้านหรอจีโบ”เจ้าของร้านยิ้มทักทายเมื่อเห็นหน้าจีโบ
“คะ”จีโบย่นกุญแจให้ไป
“หนุ่มหล่อเนี่ย....แฟนหรอ”เจ้าของร้านมองหน้ายูชอมแล้วหันไปมองจีโบ
“ปะ...เปล่าคะไม่ใช่”จีโบรีบปฎิเสธทันที
“อะ”เจ้าของร้านยื่นกุญแจให้
“ขอบคุณคะ”จีโบรับมาแล้วจ่ายตังค์ จีโบกับยูชอนเดินมาเรื่อยๆระหว่างทางยูชอนเอาแต่มองหน้าจีโบทำให้เธอเขินมาก
“จะมองอีกนานมั้ย”จีโบหยุดเดิน
“ตกลงพรุ่งนี้......เธอจะไปใช่มั้ย”ยูชอนยังคงมองหน้าจีโบ
“คะ” จีโบตอบแล้วเดินข้ามถนนไปตลาดที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ฝ่ายยูชอนก็ยิ้มแล้วเดินตามจีโบไป ทั้งคู่เดินซื้อของซะทั่วตลาด และระหว่างการเดินทางนั้นยูชอนก็เอาแต่ถามโน้นถามนี่จีโบตลอดเวลาเพราะยูชอนพึ่งเคยมา จนจีโบคิดว่าตัวเองกับเด็กอายุ 5ขวบแล้วยูชอนก็เหลือบไปเห็นกำไรเส้นหนึ่งมันสวยมากลูกปัดสีชมพูกับคริสตัลสีฟ้ารูปดาวยูชอนหยุดอยู่หน้าร้านโดยไม่รู้ว่าจีโบเดินไปแล้ว ยูชอนเดินเข้าไปในร้าน
“สนใจอันไหนก็ดูดูก่อนได้นะคะ”เจ้าของร้านเดินมาหายูชอน
“เอาเส้นนี้ครับ เท่าไหร่ครับ”ยูชอนชี้ไปที่กำไรเส้นนั้น
“แหมตาถึงนะคะ 3,500 วอนคะ” เจ้าของร้านหยิบกำไรเส้นนั้นใส่กล่องให้ยูชอน
“ขอบคุณครับยูชอนรับมาจากเจ้าของร้าน
“ขอบคุณคะโอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”
ยูชอนเดินออกมาจากร้านมองหาจีโบก็ไม่เจอ เค้ามองไปรอบๆตัวก็ไม่เห็นจีโบยูชอนหยิบมือถือออกมา นึกได้ว่าตัวเองไมมีเบอร์โทรของจีโบก็เก็บมันไว้ที่เดิมและตัดสินใจรอจีโบอยู่หน้าร้าน ส่วนจีโบเดินมาตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้ยินเสียงยูชอนก็แปลกใจ
“เหนื่อยแล้ว..........”เมื่อจีโบหันกลับมาก็ไม่พบยูชอน จีโบมองหายูชอนรอบๆตัวก็ไม่เจอ “นี่เค้าไปไหนของเค้ากันนะ”จีโบเดินหายูชอนแต่ก็ไม่พบเธอเลยตัดสินใจลองเดินย้อนไปทางเดิม จนมาถึงหน้าร้านที่ยูชอนกำลังรออยู่ ยูชอนมองเห็นจีโบพอดีเลยเดินเข้าไปหา จีโบพอเห็นยูชอนก็โล่งอก
“พี่หายไปไหนมาหะ...จะไปไหนทำไมไม่บอกรู้มั้ยว่าคนเค้า............................”
“อะ............พี่ให้เธอ”เสียงของจีโบหยุดลงทันทีเมื่อยูชอนยื่นกล่องเล็กๆให้เธอ
“อะไรคะ”
“ก็เปิดดูสิ”
จีโบรับมาแล้วเปิดดูตามคำเชิญของยูชอน
“โห..................สวยจังเลยคะ.....แล้วพี่ให้ชั้นทำไมหรอคะ”จีโบหยิบกำไรขึ้นมาดู
“ก็.............ก็....................”ยูชอนคิดหาเหตุผลอยู่นานเพราะเค้าเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
“ก็......อะไรหรอคะ”จีโบมองหน้ายูชอน
“ก็....ขอบใจที่เธอทำเค้กให้พี่ไง”
“ไม่เป็นไรหรอกคะก็ชั้นชวนพี่เองนะ....พี่ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้”
“ไม่...ไม่...ไม่....ไม่ลำบากหรอพี่เต็มใจให้ มาเดี๋ยวพี่ใส่ให้” ยูชอนยื่นมือไปเพื่อจะรับกล่องจากจีโบ
“แต่ว่า..............”
“เถอะน่า.........นะ”
จีโบยื่นกล่องให้ยูชอน พร้อมกับแขนข้างขวา ยูชอนรับมาแล้วใส่กำไรให้จีโบ
“ขอบคุณคะ” แล้วทั้งสองก็เดินออกมาด้วยกันจนถึงหน้าตลาด
“พี่ไปส่งที่บ้านมั้ย”ยูชอนมองหน้าของจีโบเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ในวันนี้
“ไม่เป็นไรหรอกคะพี่รีบกลับบ้านเถอะคะ”จีโบมองไปที่ถนน
“เอางั้นหรอ”
“คะวันนี้พี่เหนื่อยมามากแล้วพี่รีบกลับไปพักเพื่องานพรุ่งนี้เถอะคะ”
“งั้นพี่กลับนะ” ยูชอนยื่นของที่ช่วยถือให้จีโบ จีโบรับมาแล้วคำนับให้ยูชอนนิดนึง
“ลานะคะ”
“แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ................เออจริงด้วยสิ......พี่ขอเบอร์มือถือเธอได้มั้ย”ยูชอนยื่นมือถือตัวเองให้จีโบ
“อ๋อ.....ได้คะได้”จีโบรับมือถือมาจากยูชอนแล้วกดเบอร์ของตัวเองให้ไป แล้วยูชอนก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้านไปส่วนจีโบเองก็ข้ามถนนมาขึ้นรถเมล์อีกฝั่งเพราะของเยอะถ้าเดินไปคงไม่ไหว
เช้าวันรุ่งขึ้นจีโบต้องตื่นแต่เช้าเพราะมีเรียนตอนเช้าเธอคว้ามือถือมาเพื่อจะดูเวลา แต่เธอกลับเห็น message call ของยูชอน 9 ครั้ง และ message อีก 3 ฉบับ จีโบเปิดอ่านด้วยความแปลกใจ
~ หวัดดีจีโบนี่พี่เอง ปาร์ค ยูชอน ~
~ ว่าไง ทำไมไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับ ทำอะไรอยู่หรอ ~
~ ยุ่งมากหรอ งั้นพี่ไม่กวนแล้วหลับฝันดีนะ ~ อ่านเสร็จจีโบก็พิมพ์ข้อความตอบกลับยูชอนว่า
~ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ตอบกลับ คือชั้นเหนื่อยมากหลับไปต้อนไหนก็ไม่รู้ ~ ส่งเสร็จจีโบก็ไปอาบน้ำ จีโบเดินเข้าห้องน้ำไปไม่นานจียอนก็เข้ามาเพราะคิดว่าจีโบยังไม่ตื่นเลยกะจะเข้ามาปลุก พอดีกับมือถือของจีโบดังขึ้นจียอนเดินเข้าไปดูว่าใครโทรมา
“ พี่ยูชอน ใครกันนะ ยูชอน” ด้วยความอยากรู้จียอนเลยถือวิสาสะรับสายแทนน้องสาว
“สวัสดีตอนเช้านะจีโบ ตื่นแล้วหรอ”ยูชอนพูดทันทีเมื่อมีคนรับสาย
“ขอโทษนะคะ คือชั้นไม่ใช่จีโบหรอกคะ ชั้นพี่สาวของจีโบ คือตอนนี้จีโบกำลังอาบน้ำอยู่คะ”
~ ตุ๊ด.....ตุ๊ด......ตุ๊ด ~ ยูชอนตกใจมากจนเผลอวางสายไป
“อะไรกันแค่เนี่ยแล้วก็วาง” จียอนบ่นแล้ววางมือถือของจียอนไว้ที่เดิม
“มีอะไรหรอคะพี่”จีโบถามทันทีที่เดินออกมาแล้วได้ยินพี่สาวของตัวเองบ่น
“อ๋อ พอดีคนที่ชื่อ ยูชอนโทรมา พอพี่บอกว่าไม่ใช่เธอเค้าก็วางไปเลย.........ว่าแต่ว่า ยูชอนนี่ใครกันหรอ”
“รุ่นพี่คะ”จีโบตอบแล้วหันหน้าไปทางอื่น
“จริงหรอ”จียอนมองหน้าน้องสาวแล้วเดินออกไป
จีโบแต่งตัวตามปกติ คือกางเกงยีนส์ แล้วก็เสื้อเชิ้ตผู้หญิง และหยิบเอากำไรที่ยูชอนซื้อให้เมื่อวานมาใส่ แล้วก็ไปเรียน แล้วส่ง message ไปบอกยูชอนว่า ~ เดี๋ยวถึงมหาลัยแล้วจะโทรหานะคะ ~
อาพาสเม้นท์ ดงบังชินกิ
“ยูชอนกินข้าว”ยุนโฮที่เดินผ่านยูชอนที่นั่งอยู่หน้าคอมเรียก แล้วยูชอนก็ลุกขึ้นแล้วเดินตามไปโดยวางมือถือไว้ที่โต๊ะคอม แจจุงเดินผ่านมาพอดีกับเสียงเตือน message ของยูชอนดังขึ้นเลยหยิบไปให้ยูชอนด้วย
“อะ..พอดีเห็นมี message มาเลยหยิบมาให้ด้วย”แจจุงยื่นมือถือให้ยูชอนแล้วนั่งลงข้างๆยูชอน ยูชอนรับมาก็เปิดอ่านทันทีพออ่าน message ของจีโบเสร็จ ยูชอนก็ยิ้มแก้มปริ
“ยุนอาหรอ”จุนซูถามยูชอน
“ไม่..ไม่ใช่เธอหรอก”สีหน้ายูชอนเปลี่ยนจากยิ้มแย้มเป็นเชยฉาทันที
“ถ้าไม่ใช่ยุนอา..แล้วใครกันหรอ” แจจุงถามยูชอน
“บอกไปพวกนายก็ไม่รู้จักเธอหรอก”
“แล้วถ้านายไม่บอกแล้วพวกเราจะรู้ได้ยังไง”
“เอาเถอะน่า พวกนายอย่าพึ่งรู้เลย แล้วเรื่องยุนอก ก็อย่าพูดถึงอีกเลยชั้นไม่อยากได้ยิน.....และก็ห้ามถามอะไรใดๆทั้งสิ้นชั้นไม่อยากพูดถึง “ ยูชอนลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินเข้าห้องตังเองไป แล้วโทรหาจีโบ
ส่วยจีโบที่กำลังจะโทรหายูชอนเห็นยูชอนโทรมาก็รับสายทันที
“สวัสดีคะพี่ยูชอน”
“สวัสดีตอนเช้า เมื่อคืนหลับสบายมั้ย”
“คะ แล้วพี่ล่ะคะ”
“อืม...หลับสบายดี”
“จีโบปะได้เวลาเรียนแล้ว”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังแทรกมา
“พี่คะแค่นี้ก่อนนะชั้นต้องเข้าเรียนแล้ว”
“เดี๋ยวก่อนจีโบคือ..........วันนี้เธอไปใช่มั้ย”
“คะไปคะ”
“งั้นเจอกันบ่ายโมงครึ่งนะ”
“คะบ๊ายบายคะ”จีโบวางสายแล้วเข้าห้องเรียนจนถึงเวลาเลิกเรียนจีโบเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธอ
“กาอินเธอไปดูคอนเสิร์ตเป็นเพื่อนชั้นนะเดี๋ยวชั้นเลี้ยงข้าวเธอเอง”จีโบหันไปพูดกับเพื่อน
“คอนเสิร์ตของ ดงบังชินกิ ที่ดงเมียงใช่ปะ”
“อืม”จีโบพยัคหน้า
“ถึงไม่เลี้ยงข้าวชั้นชั้นก็ไปอยู่แล้ว”
“งั้นเราก็ไปกันเถะ” แล้วจีกับกาอินก็ขึ้นรถจนมาถึงที่ดงเมียงคนเยอะมากแค่ที่จะยืนยังหาไม่ได้เลย
“โห...........ปกติคนก็เยอะอยู่แล้ว ยิ่งมาจัดคอนเสิร์ตที่นี่ยิ่งเยอะเข้าไปกันใหญ่ ว่ามั้ยจีโบ”กาอินหันมาหาจีโบ
“อืม”
~ มาถึงรึยังแล้วอยู่ไหน~ จีโบอ่าน message ที่ยูชอนส่งมาแล้วตอบกลับว่า
~ เกือบหน้าเวทีแถวร้านขายหนังสือคะ ~
“ใครหรอ”กาอินถามจีโบ
“พี่”
“พี่จียอนน่ะหรอ”
“อืม” พอถึงเวลาคอนเสิร์ตเริ่ม ทันทีที่เหล่าเทพเจาปรากฏตัว เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นทันทีทำเอาย่านดงเมียงเกือบถล่ม ยูชอนที่ขึ้นมาบนเวทีก็มองหาจีโบตามที่เธอบอกแล้วก็ส่งยิ้มให้เมื่อเห็นเธอ จีโบเองก็ส่งยิ้มให้ยูชอนเช่นกัน จนเวลาผ่านไป 1 ชั่วโมงกว่า คอนเสิร์ตจบลง และจีโบกับยูชอนก็ยังคงคุยกันอยู่เรื่อยจบครบรอบ 1 ปีที่พวกเค้ารู้จักกันแต่เพื่อนๆของยูชอนและเพื่อนๆของจีโบก็ยังไม่รู้ว่าพวกเค้าสองคนรู้จักกัน วันนี้วันเกิดยูชอนนี่เป็นอีกปีที่จีโบจะได้ฉลองวันเกิดของยูชอนกับยูชอน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านหรือดูนะคะชอบไม่ชอบก็บอกกันบ้างนะคะ
นุมูคัมซาฮัมนีดะ
ความคิดเห็น