คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่๒๖ ล่อลวง
ตอนที่๒๖ ล่อลวง
เวลาผ่านไปนานจนคล้อยบ่าย ชายหนุ่มหญิงสาวยังคงนั่งเคียงกันอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ปล่อยอาชาทั้งสองแทะเล็มหญ้าอยู่ไม่ไกล
สองหนุ่มสาวเพียงนั่งทอดอารมณ์อยู่อย่างเพลิดเพลินภายใต้บรรยากาศบางอย่างที่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รับรู้ได้
หลี่ซื่อหมินยังคงโอบกระชับเอวบางของหงเหม่ยหลงให้นั่งแนบชิดกับเขาไม่ห่างกาย
ตอนนี้หงเหม่ยหลงกำลังตะลึงกับสิ่งของที่อยู่ในมือของ หลี่ซื่อหมิน
“อะไรหรือ” หงเหม่ยหลงถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ
หลี่ซื่อหมินตอบคำนิ่งๆ “ของแทนใจจากข้า” พลางเอื้อมมือจับข้อมือของหงเหม่ยหลงขึ้นมาก่อนจะสวมสิ่งนี้เข้าไป
สิ่งที่หลี่ซื่อหมินให้กับหงเหม่ยหลงเป็นกำไลหยกสูงค่าวงหนึ่ง ซึ่งของสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่พระมารดาของเขาชอบใส่ติดตัวตลอดเวลาขณะยังมีชีวิตอยู่
“ข้ายังติดค้างการแต่งงานอลังการแก่เจ้า” ชายหนุ่มเอ่ยพลางจับตานิ่งที่ใบหน้าของหงเหม่ยหลง เขาต้องการอภิเษกกับนางถึงแม้ว่าเสด็จพ่อของเขาอาจจะไม่ยินยอมก็ตามที
หงเหม่ยหลงมองตอบหลี่ซื่อหมินยามเอ่ย “ข้าแค่ต้องการเป็นสตรีของท่าน”
นางกล่าวตามสัตย์
นางต้องการแค่นั้นจริงๆ
หลี่ซื่อหมินยิ้มน้อยๆอย่างนึกเอ็นดูก่อนเอ่ย “แน่นอน เจ้า เป็นสตรีของข้า เป็นสตรีเดียวของข้า เป็นคนเดียวที่ข้าต้องการ และถึงแม้ว่าในภายภาคหน้า ข้าจะต้องอภิเษกกับใครเพื่อเหตุผลอันใด คนเดียวในใจข้า ยังคงเป็นเจ้า”
หงเหม่ยหลงได้ฟังจึงนิ่งอึ้งไป พลางเอื้อมมือที่เกือบสั่นเทาของตนจับมือเรียวยาวของเขาเอาไว้
สักพักหลี่ซื่อหมินรู้สึกได้ว่ามีของสิ่งหนึ่งอยู่ในมือของเขา
สิ่งนั้นเป็นป้ายหยกชนิดหนึ่ง มีสัญลักษณ์แปลกๆอยู่บนนั้น เขานิ่งงันมองสิ่งนั้นด้วยสายตาฉงน
“มันจะคุ้มครองท่าน” เสียงของหงเหม่ยหลงกล่าวแก่เขาเบาๆ แค่นั้น
ทั้งสองเพียงนั่งคลอเคลียกันอยู่อย่างนั้น ท่ามกลางร่มไม้ ท่ามกลางแสงแดดพาดผ่าน เสมือนสายใยบางอย่างโอบล้อมอยู่โดยรอบกายของพวกเขาทั้งสอง
ผ่านไปอีกครู่ใหญ่จนเวลาล่วงเลย
ชายหนุ่มหญิงสาวขี่อาชาเคียงกันมาตามทาง พูดคุยกันอยู่อย่างยิ้มแย้มปริ่มเปรม
พลันปรากฏบุคคลกลุ่มหนึ่งที่ด้านหน้าของทั้งสอง
คนพวกนั้นแต่งกายด้วยอาภรณ์สีแดงเพลิง ลักษณะบ่งบอกถึงคนสำนักเดียวกันอย่างชัดเจน พวกมันยืนขวางทางของชายหนุ่มหญิงสาวอยู่อย่างอาฆาตมาดร้าย
สีหน้าของแต่ละคนบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่ามิได้มาดี
สายตาของพวกมันฉายแววเหี้ยมเกรียมหมายเอาชีวิต
“มากันแล้วหรือ?” เสียงของหงเหม่ยหลงเอ่ยทักทายขึ้น ทำเอาหลี่ซื่อหมินถึงกับฉงน สีหน้าพิศวง
“คาดไม่ถึงว่าคุณหนูเหม่ยหลงจะล่อลวงเขามาให้เราได้จัดการโดยง่าย” เสียงบุรุษคนหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
รอบนี้สีหน้าของหลี่ซื่อหมินถึงกับอึ้งตะลึงอย่างคาดไม่ถึง สีหน้าของหงเหม่ยหลงมิได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด
นางเพียงยิ้มเยือกเย็นตอบกลับไปยังคนกลุ่มนั้น
มิได้กล่าวสิ่งใด...
สีหน้าของหงเหม่ยหลงยามนี้ หลี่ซื่อหมินไม่เคยได้เห็น
มันเป็นสีหน้าของบุคคลที่สามารถฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น มันดูเย็นชา ไร้ซึ่งหัวใจ เขารู้สึกได้อย่างนั้น
กลุ่มคนที่สวมอาภรณ์แดงเพลิงพลันถลาเข้าใส่หลี่ซื่อ หมินอย่างรวดเร็วพร้อมอาวุธครบมือหมายสังหารให้ดับดิ้น
ชายหนุ่มยังมิได้คิดที่จะหลบเลี่ยงด้วยสติทั้งหมดยังอยู่ที่หงเหม่ยหลง
เชร้ง! พลั่ก!
“คุ้มกันองค์ชาย” เสียงของซือเว่ยดังขึ้นขณะเข้าขวางกลุ่มคนพวกนั้น
ตามด้วยทหารอีกกลุ่มใหญ่ถาโถมเข้ามาอยู่โดยรอบตัวของหลี่ซื่อหมิน ขณะเดียวกันก็มีกลุ่มคนชุดดำ รูปร่างสูงใหญ่ สีหน้าดำทมึนดุดัน ปรากฏอยู่โดยรอบตัวของหงเหม่ยหลง แผ่ขยายออกไปโดยรอบจนบดบังกลุ่มคนชุดสีแดงเพลิง ผลักดันให้กลุ่มทหารและหลี่ซื่อหมินให้ออกห่าง
เพียงไม่นานต่อมา
กลุ่มของหลี่ซื่อหมินที่ประกอบไปด้วยซือเว่ยและทหารหลายนายต่างพากันออกห่างมาได้ระยะหนึ่ง
“องค์ชาย นี่มันเรื่องอะไรกันพะย่ะค่ะ” เสียงของซือเว่ยดังขึ้น ดึงสติของหลี่ซื่อหมินให้หันหน้าไปทางซือเว่ย
“มีคนส่งข่าวให้กระหม่อมรีบมาที่นี่” ซือเว่ยกล่าวขณะยังระแวดระวังอยู่หลายส่วน “คนพวกนั้นล่อลวงองค์ชายมาหรือไร”
ไม่!
ไม่ใช่!
เสียงหลี่ซื่อหมินปฏิเสธอยู่ในใจ พลางกล่าวแก่ซือเว่ย
“หลงเอ๋อร์มิได้ล่อลวงข้ามา แต่เป็นพวกมันที่โดนล่อลวงให้ออกมา”
นางตั้งใจพาเขาออกมาเพื่อล่อให้กลุ่มมืดพวกนั้นปรากฏตัว หลี่ซื่อหมินเข้าใจการกระทำของหงเหม่ยหลง
เขารีบหันหัวอาชาหมายกลับไปยังทิศทางที่กลุ่มคนพวกนั้นอีกครั้ง
แต่ยังไม่ทันที่อาชาจะก้าวขาก็ปรากฎกลุ่มคนชุดดำตัวใหญ่ยักษ์มาขวางทางเอาไว้
“คุ้มกันองค์ชาย” เสียงซือเว่ยดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับกระโดดมาขวางอยู่ด้านหน้าของหลี่ซื่อหมิน
กลุ่มคนชุดดำคล้ายกับเห็นอะไรบางอย่างที่เอวของหลี่ซื่อหมิน พวกมันจึงก้มหน้าลงพร้อมกับสองมือประสานขึ้นตรงด้านหน้าคล้ายทำความเคารพ แต่ยังคงขวางทางไม่ให้หลี่ซื่อหมิน ได้กลับไปยังคนกลุ่มของชุดสีแดงเพลิงนั่น
เพียงไม่นานคนกลุ่มชุดสีแดงเพลิงและคนกลุ่มชุดดำก็หายไปพร้อมกับหงเหม่ยหลง
ภาพสุดท้ายที่หลี่ซื่อหมินได้เห็นคือ หงเหม่ยหลงที่นั่งตระหง่านอยู่บนหลังอาชาตัวใหญ่ท่ามกลางบุคคลหน้าตาเหี้ยมเกรียมท่าทางดุดัน
สีหน้าของนางยามนั้นยังคงเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ เขาเดาไม่ออกว่านางกำลังคิดอะไร
หลี่ซื่อหมินนึกถึงภาพนั้นขณะหยิบป้ายหยกออกมาจากเอวของตน
ป้ายหยกชิ้นนี้ หงเหม่ยหลงได้มอบให้เขาเอาไว้ในวันนั้น พร้อมกับคำกล่าวหนึ่งคำ
มันจะคุ้มครองท่าน...
ชายหนุ่มก้มมองป้ายหยกพลางนึกถึงกลุ่มชายชุดดำสีหน้าถมึงทึงเหี้ยมเกรียมดุดัน ก้มหัวทำความเคารพแก่เขาเมื่อเห็นป้ายนี้...
ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงระเบียงบนเรือนใหญ่ภายในตำหนักของวังดังเดิมเหมือนเช่นทุกวัน
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น มันผ่านมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว
แต่หงเหม่ยหลงก็ยังไม่กลับมา นางไปที่ไหน ทำสิ่งใดอยู่กันแน่ ทั้งๆที่นางบอกกับเขา ว่าอยากอยู่กับเขา
แต่ทำไม...
“องค์ชาย” เสียงซือเว่ยเอ่ยเบาๆที่ด้านหลังของหลี่ซื่อ หมิน
“กลุ่มชายชุดสีแดงเพลิงเป็นกลุ่มคนของสำนักหมื่นพิษจริงอย่างที่องค์ชายสงสัยตั้งแต่เมื่อครั้งที่เจียวเจียวตาย”
หลี่ซื่อหมินเพียงยืนหลับตาฟังอยู่เงียบๆมิได้หันหน้ามาทางซือเว่ยแต่อย่างใด
ซือเว่ยยังคงกล่าวต่อ “สำนักหมื่นพิษเป็นคนของแม่นางเหม่ยหลง”
ซือเว่ยเอ่ยถึงตรงนี้หลี่ซื่อหมินจึงลืมตาขึ้น แต่ยังคงนิ่งอยู่อย่างเดิม
“กลุ่มชายชุดดำรูปร่างสูงใหญ่พวกนั้นเป็นคนของสำนักหมื่นโลกันต์ เป็นสมุนสายตรงของแม่นางเหม่ยหลง”
ซือเว่ยอธิบายเรื่อยๆตามสิ่งที่ตนสืบรู้มาในเวลาหลายวันนี้
“แม่นางเหม่ยหลงเป็นบุตรสาวคนเดียวของผู้นำระดับสูงของกลุ่มอิทธิพลมืดที่ใหญ่ที่สุด พะย่ะค่ะ”
“และ...ป้ายหยกอันนี้...” ซือเว่ยกล่าวพลางมองที่ป้ายหยกตรงเอวของหลี่ซื่อหมิน “เป็นสัญลักษณ์ของผู้นำระดับสูงของกลุ่มมืดเท่านั้นที่มี นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า มือสังหารที่มาจากกลุ่มมืดย่อมไม่อาจทำสิ่งใดต่อองค์ชายได้ พะย่ะค่ะ”
“กลุ่มมืดหยุดแล้ว” หลี่ซื่อหมินเอ่ยขึ้นเนิบนาบน้ำเสียงเรียบเรื่อยไม่ยินดียินร้าย
“เหลือแต่คนใกล้ตัวที่ยังคงอันตรายอยู่” หลี่ซือหมินกล่าวเรื่อยๆโดยมิได้หันหน้ามาทางคนฟัง
“คนของราชสำนักแม้จะโดนตัดเขี้ยวเล็บไปบ้าง แต่ยังคงไม่ละความพยายาม”
ซือเว่ยได้ฟังจึงนิ่งเงียบไป...
หลี่ซื่อหมินมิได้กล่าวสิ่งใดต่อ...
อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันแต่งตั้งองค์รัชทายาทอย่างเป็นทางการของเขา
และในวันนั้นก็จะเป็นวันตัดสินชะตาชีวิตของเขาตามที่พระบิดาทรงตรัสเอาไว้
ถ้าเขาก้าวผ่านมันไปได้ เช่นนั้นเขาย่อมอยู่ได้
ไม่มีจักรพรรดิองค์ใด ที่ได้มาโดยไม่เสียอะไร
ถ้าเขาก้าวพลาดนั่นคือเขาตาย
ก็แค่นั้น
คนใหม่ที่รออยู่แล้วย่อมได้ตำแหน่งไปครองอย่างชอบธรรม
สิ่งต่างๆเขาเข้าใจมันได้เป็นอย่างดี เขาแค่ไม่พลาดถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ แต่ถ้าเขาพลาด เขาก็แค่ตายจากไป...
*********
รุ่นพ่อ คลิก>>> จอมใจจอมมาร
**********************
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น