คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : ตอนที่๓๖ ต้วนซิ่วจือผี่
ตอนที่๓๖ ต้วนซิ่วจือผี่
เวลาผ่านมาหลายชั่วยาม คนทั้งห้าเลือกเดินทางโดยไม่ใช้รถม้า พวกเขาเลือกวิธีเดินทางด้วยเท้า เพื่อจะได้ลัดเลาะหลบเลี่ยงได้โดยง่าย
แม้ว่าพวกที่ตามล่าหงเหม่ยหลงจะหลงทิศจนเงียบหายไปแล้ว แต่พวกเขายังคงระแวดระวังตัวอยู่หลายส่วนมาตลอดทาง
ในระหว่างการเดินทางที่เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า แสงแดดยังคงแผดเผารุนแรง สร้างความร้อนตลบอบอ้าวให้แก่คณะเดินทาง แต่ทว่ากลับมีใครบางคนเหมือนเดินอยู่ท่ามกลางสายชลเย็นช่ำกระนั้น
“ข้าชอบให้เจ้าแต่งกายเป็นบุรุษมากกว่าสตรีนะ” หลี่ซื่อหมินกล่าวกับหงเหม่ยหลงที่วันนี้อยู่ในชุดบุรุษเช่นเดียวกันกับตัวของเขา
“ข้าก็ชอบเช่นกัน” หงเหม่ยหลงยิ้มแย้มตอบรับ
ทั้งสองคนเดินแนบชิดกันไปตามทาง เสมือนอยู่กันเพียงแค่สองต่อสอง...
“ถ้าไม่รู้จักกัน ข้าคงคิดว่าสองคนนั้นเป็นพวกวิปริตผิดเพศ” เฟิงเหวินกล่าวขึ้นขณะมองตามแผ่นหลังที่เดินด้วยกันอย่างแนบชิดสนิทสนมของหลี่ซื่อหมินและหงเหม่ยหลงที่อยู่ในชุดบุรุษ
ซือเว่ยถอนหายใจก่อนกล่าว “ข้าเองจะได้หลุดพ้นข่าวลือต้วนซิ่วเสียที”
หลิวฉวนหยู่ร์นิ่งเงียบมองหลี่ซื่อหมินและหงเหม่ยหลงอยู่เช่นเดียวกัน แต่มิได้กล่าวสิ่งใดออกมา
นางเพียงรู้สึกชมชอบหลี่ซื่อหมินอยู่ไม่น้อย
ตั้งแต่เจอกัน เขาสามารถจัดการให้หงเหม่ยหลงได้ทุกอย่าง ดูแลหงเหม่ยหลงเป็นอย่างดี ให้ความรู้สึกปลอดภัยจนนางรู้สึกได้
นางกับเฟิงเหวินคิดไม่ผิดจริงๆที่กล้างัดข้อกับหงซีกวนช่วยพาหงเหม่ยหลงหนีออกมา
มันช่างคุ้มค่ากับการตัดสินใจยิ่งนัก!
คิดได้ดังนั้น นางจึงคิดอยากจะมีบุรุษเอาไว้ข้างกายบ้างสักคน จะได้ลบฉายาสตรีไร้ใจให้หมดไป
หลิวฉวนหยู่ร์คิดไปพลางมองไปทางเฟิงเหวิน
เฮ่อ! บุรุษคนนี้เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ฝึกวิชาด้วยกันมานานเสียจนไม่มีความรู้สึกใดๆ
หญิงสาวคิดได้ดังนั้นจึงหันไปมองทางซือเว่ย ก่อนเอ่ยถามตามตรง “ซือเว่ย”
“ท่านแต่งงานมีภรรยาหรือยัง”
ซือเว่ยตอบเรื่อยๆตามจริงโดยไม่มองหน้าผู้ถาม “แต่งแล้ว เจ็ดนาง”
หลิวฉวนหยู่ร์พยักหน้ารับ “อืม” เช่นนั้นนางจะตัดซือเว่ยออกไป
แต่! เดี๋ยว! เจ็ดนาง! หญิงสาวคิดในใจก่อนถามย้ำ
“เจ็ดนาง หมายถึง ท่านแต่งภรรยาเจ็ดคน”
“ใช่แล้ว”
หลิวฉวนหยู่ร์ถลึงตามองซือเว่ยขณะเอ่ยถาม “ท่านยังแต่งแล้วเจ็ดคน แล้วองค์ชายของท่านเล่า”
เหตุที่หลิวฉวนหยู่ร์ตกใจเพราะที่สำนักหมื่นโลกันต์นั้นมิได้ชมชอบการมีภรรยาหลายคนอย่างนี้
ถ้ามีอย่างนั้น พวกนางคงปล่อยพลังฆ่ากันจนเหลือเพียงแค่คนเดียวอยู่ดี
ซือเว่ยหันหน้ามามองหลิวฉวนหยู่ร์ก่อนตอบคำเรื่อยๆเช่นเดิม “องค์ชายก็แต่งแล้ว สองนาง และมีบรรดาสาวงามรอบกายอีกนับไม่ถ้วนที่ถวายตัวเข้ามาด้วยเหตุผลต่างๆ
หลิวฉวนหยู่ตะลึงงันมากยิ่งขึ้นกับคำตอบของซือเว่ย
นางพลันนึกถึงภาพบรรดาสตรีที่อาจจะโดนสังหารหมู่จากฝีมือของหงเหม่ยหลง
ซือเว่ยเริ่มสังเกตุอาการตะลึงงันของหลิวฉวนหยู่ร์ เขาจึงพยายามอธิบายให้หญิงสาวฟังอย่างไม่มีปิดบัง...
เวลาผ่านไปซักพัก
การอธิบายจบลง
เป็นอันเข้าใจตรงกัน อาการตะลึงงันของหลิวฉวนหยู่ร์หายไป เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นมาแทน
“ต้วนซิ่วหรือ” เฟิงเหวินนั่นเอง เขาเข้ามาร่วมฟังตั้งแต่เมื่อไหร่มิทราบได้
“องค์ชายไม่ยุ่งเกี่ยวกับสตรีนางไหนเลย องค์ชายกับข้าอยู่ด้วยกันตลอด ข้าจึงได้รับราชโองการจัดงานแต่งคราเดียวเจ็ดนาง ต่อจากองค์ชายที่ได้รับราชโองการอภิเษกสมรสเพียงไม่นาน เพื่อกลบข่าวลือต้วนซิ่ว” ซือเว่ยยังคงอธิบายขยายความ
“มีเรื่องเช่นนั้นด้วยรึ” เฟิงเหวินยังคงย้ำถาม ด้วยคิดว่าการถูกเข้าใจผิดแบบนี้ช่างดียิ่งนัก
หลิวฉวนหยู่ร์พยักหน้าเป็นอันเข้าใจ
ในขณะที่เฟิงเหวินยังคงถามย้ำ “เช่นนั้นแล้วบรรดาสาวงามพวกนั้น คงแห้งเหี่ยวกันน่าดู”
หึ หึ ชายหนุ่มหัวเราะในใจ เขามีงานทำแน่แล้ว
“แม่นางเหม่ยหลงรับทราบเรื่องนี้เป็นอย่างดี... เมื่อสามปีก่อน” ซือเว่ยยังคงเล่าเรื่องราวต่อเนื่อง แต่เริ่มไม่แน่ใจกับคำว่าสามปีก่อน
เอ... แล้วตอนนี้นางยังจะเข้าใจหรือไม่?
เขาเริ่มเป็นกังวลแทนองค์ชายของเขา
หลิวฉวนหยู่ร์มองสีหน้าของซือเว่ยออก จึงเอ่ยขึ้น “ท่านอย่ากังวล ข้าจะอธิบายให้เหม่ยหลงฟังเอง”
“ส่วนข้านั้น... จะจัดการกับบรรดาสาวงามให้เอง” เฟิง เหวินอาสาอย่างกรุ่มกริ่ม
“เข้าทางเจ้าเลยเชียวนะ” หลิวฉวนหยู่ร์เริ่มหมั่นไส้เฟิง เหวิน
“เฮ่อ! เอาอีกแล้ว สตรีไร้ใจเช่นเจ้า ไม่เคยเข้าใจอะไรเอาเสียเลย” เฟิงเหวินกล่าวพลางส่ายหน้าไปมา
เวลาผ่านไปอีกหลายชั่วยาม...
บุคคลทั้งหมดจึงเข้าเขตของเมืองหลวง
พวกเขาใช้เวลาเพียงไม่นานจึงเข้ามายังอาณาเขตวังของหลี่ซื่อหมิน
บรรยากาศภายในวังแห่งนี้เป็นบรรยากาศที่หงเหม่ยหลงรู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้าง จะมีก็เพียงแต่หลิวฉวนหยู่ร์และเฟิงเหวินที่รู้สึกแปลกใหม่กับบรรยากาศภายในนี้
บรรดาสตรีสาวงามที่พากันเดินขวักไขว่ไปมาอยู่โดยรอบพื้นที่ภายในอาณาเขตของวัง เมื่อเจอหลี่ซื่อหมินจึงเพียงทำความเคารพกันอย่างนอบน้อมดั่งเช่นปกติ มิได้แสดงอาการดีใจหรืออะไร
สืบเนื่องมาจากพวกนางนั้นยังคงเชื่อข่าวลือเกี่ยวกับต้วนซิ่วในตัวของชายหนุ่มอยู่อย่างเหนียวแน่น เพราะว่าไม่เคยมีสตรีนางใดได้มีโอกาสปรนนิบัติรับใช้ชายหนุ่มเลย
อีกทั้งวันนี้ยังได้เห็นหลี่ซื่อหมินเดินแนบชิดมากับบุรุษปริศนาผู้หนึ่ง
ยิ่งตอกย้ำความเป็นต้วนซิ่วในตัวของหลี่ซื่อหมินให้เพิ่มมากยิ่งขึ้น
และภาพของบรรดาสตรีที่งดงามปานล่มบ้านล่มเมืองที่เดินนวยนาดกันไปมาก็สร้างความรื่นรมให้กับแก่เฟิงเหวินอยู่ไม่น้อย
ส่วนภาพของเหล่าทหารรูปร่างสันทัด หน้าตาสะอาดสะอ้าน ก็ทำให้หลิวฉวนหยู่ร์รู้สึกดีไม่ต่างกัน
ทั้งสองมองหน้ากันอย่างรู้ใจ คิดไม่ผิดจริงๆที่มา!...
หลี่ซื่อหมินและหงเหม่ยหลงนั้นยังคงแนบชิดกันมิได้ห่างกาย ทำให้ภาพที่ทุกคนในวังได้เห็น คือภาพขององค์ชายหลี่ซื่อ หมินกำลังทำตัวสนิทสนมอยู่กับบุรุษคนหนึ่งอย่างออกหน้าออกตา
ด้วยเพราะว่าหงเหม่ยหลงนั้นยังคงอยู่ในอาภรณ์ที่ไม่ต่างจากบุรุษเพศ ทำให้กระแสต้วนซิ่วของหลี่ซื่อหมินยิ่งกระพือหนักขึ้นไปในหมู่บ่าวไพร่และแพร่ไปจนถึงชายาทั้งสองของหลี่ซื่อ หมิน
เว่ยฟางและหยางเจียนนั่นเอง
มีผลทำให้พวกนางถึงกับไม่ยอมออกมาจากตำหนักของตนแต่อย่างใด
เพื่อเป็นการหลบเลี่ยงให้ห่างจากหลี่ซื่อหมินและข่าวลือเสียหายที่อาจจะเกิดขึ้นกับตัวของพวกนางเอง
เพียงไม่นานต่อมาคำสั่งให้จัดพิธีแต่งงานของหลี่ซื่อหมินและหงเหม่ยหลงก็เกิดขึ้น
ภายในวังจึงชุลมุนอยู่กับการจัดงานมงคลสมรสของหลี่ซื่อหมินกับบุรุษปริศนา
และแล้วความจริงพลันปรากฏเมื่อหงเหม่ยหลงปรากฏตัวในชุดเจ้าสาวสวยงาม รูปร่างอรชนอ้อนแอ้น กอปรกับท่าทางและแววตาเป็นประกายของหลี่ซื่อหมินขณะดำเนินพิธีการ
หลี่ซื่อหมินแสดงกิริยาและสายตาบ่งบอกชัดเจนว่ารักและทะนุถนอมเจ้าสาวเหนือผู้ใด
แม้ในพิธีการจะจัดอย่างเรียบง่ายเป็นเพียงการแต่งเข้ามาของตำแหน่งอนุชายาซึ่งมีขั้นตอนไม่มากและมิได้มีญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายใดอย่างเป็นทางการมากนัก
แต่พิธีมงคลสมรสในครั้งนี้ของหลี่ซื่อหมินกลับอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของการสมรสอย่างแท้จริง
แตกต่างจากการอภิเษกสมรสเมื่อครั้งก่อนกับชายาทั้งสองตามราชโองการนั่นอย่างเห็นได้ชัดในสายตาของบ่าวไพร่และเหล่าทหารองครักษ์ผู้ภักดี
ข่าวเรื่องการแต่งงานของหลี่ซื่อหมินแพร่สะพัดเข้าไปถึงในวังหลวง ซึ่งแรกเริ่มตอนจัดเตรียมงานเป็นข่าวลือว่าองค์ชาย หลี่ซื่อหมินจะแต่งงานกับบุรุษปริศนา
ข่าวลือนั่นสร้างความโกรธกริ้วให้แก่องค์ฮ่องเต้เป็นอันมาก จนถึงขั้นส่งทหารจำนวนมากออกมา เพื่อหวังจะขัดขวางพิธีอันเป็นมงคล
แต่เมื่อเหล่าทหารเดินทางมาถึงกลับเห็นเจ้าสาวเป็นสตรีสวยสดงดงามมิใช่บุรุษ เรื่องวุ่นวายที่เกือบจะเกิดขึ้นพลันจบลงด้วยดีพร้อมทั้งตัวแทนของฮ่องเต้ได้เดินทางมาอวยพรให้เมื่อทหารได้ส่งข่าวกลับไปรายงานแก่พระบิดาของหลี่ซื่อหมิน
ภายในตำหนักอันใหญ่โตรโหฐานที่ปกคลุมไปด้วยบรรยากาศของการเข้าหออย่างแท้จริง
ผ้าคลุมหน้าสีมงคลถูกฝ่ามือเรียวยาวของเจ้าบ่าวค่อยๆเปิดออกจนเผยใบหน้างดงามของผู้เป็นเจ้าสาว
หลี่ซื่อหมินก้มมองใบหน้านั้นของหงเหม่ยหลงด้วยดวงตาทอประกายอ่อนโยนและอบอุ่น
หงเหม่ยหลงถึงกับหน้าแดงเห่อร้อนอย่างไม่อาจห้ามใจ เมื่อสบเข้ากับสายตาระยิบระยับอย่างนั้นของหลี่ซื่อหมิน
“อายอะไร” หลี่ซื่อหมินเอ่ยถามขึ้น เขานึกเอ็นดูกิริยาอย่างนี้ของนางเสียจริง
“ท่าน...” หงเหม่ยหลงเอ่ยได้แค่นั้นเมื่อถูกฝ่ามือของหลี่ซื่อหมินโอบกระชับเข้าที่รอบเอวของนางก่อนโน้มใบหน้าลงมาแล้วหอมแก้มนางฟอดใหญ่
“ข้าดีใจเหลือเกิน...หลงเอ๋อร์” หลี่ซื่อหมินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพลางกอดกระชับหงเหม่ยหลงเอาไว้แนบอก
“ในที่สุดก็มีวันนี้...” เขายังคงกล่าวคำขณะกดจมูกคมสันของตนกับเรือนผมดำขลับของนาง “ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เราได้เจอกัน...”
“ขอบคุณเจ้า...ที่ยอมแต่งงานให้ข้า...หลงเอ๋อร์” หลี่ซื่อ หมินยังคงเอ่ยคำด้วยประโยคที่ทำให้หงเหม่ยหลงคล้ายกับอยู่ในห้วงอากาศจนตัวลอยเบาหวิวยอมทั้งตัวและหัวใจ
“สามปีที่ผ่านมานั้น มันช่างทรมานข้ายิ่งนัก ข้าทรมานเจียนตาย ข้าคิดถึงเจ้าทุกลมหายใจ หลงเอ๋อร์” ชายหนุ่มยังคงเอ่ยคำเรื่อยๆด้วยน้ำเสียงน่าฟัง
“ข้ารู้สึกผิดมาโดยตลอด เมื่อสามปีก่อน...ที่ข้ารังแกเจ้าโดยไม่คิดที่จะห้ามใจ และ...ที่โรงเตี๊ยมก่อนหน้า...ข้าพยายามแล้วที่จะห้ามใจ หลงเอ๋อร์...ข้าพยายามแล้ว”
“ท่านพยายามแล้วหรือนั่น” หงเหม่ยหลงเอ่ยค่อนขอด “หากท่านไม่พยายามเกรงว่าข้าคงแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี”
หลี่ซื่อหมินถึงกับอมยิ้มกับประโยคนั้นของหงเหม่ยหลงก่อนเอ่ยแกมกระเซ้า “เจ้ายั่วยวนข้าตลอดเวลา...”
“หือ” หญิงสาวส่งเสียงในลำคอ “ข้าไม่เคยยั่วยวนท่าน”
“เจ้าทำ”
“ท่าน” หงเหม่ยหลงนึกเคืองจึงทำท่าดันแผงอกของเขาให้ออกห่าง แต่หาได้มีผลไม่
วงแขนของหลี่ซื่อหมินยิ่งกระชับแน่นมากยิ่งขึ้น
เขายังคงกระซิบข้างใบหูของนาง “ข้ารักเจ้า...หลงเอ๋อร์”
“ข้ารักเจ้าหมดใจ...”
ประโยคนั้นของหลี่ซื่อหมินทำเอาหงเหม่ยหลงต้องหยุดการขัดขืน
“เจ้าเป็นชายาของข้าแล้วนะ...หลงเอ๋อร์” ชายหนุ่มยังคงเอ่ยคำพลางก้มหน้าลงมาแนบชิดใบหน้าของหญิงสาว
“ชายารักของข้า...” จบคำริมฝีปากของหลี่ซื่อหมินก็เข้าครอบครองริมฝีปากของหงเหม่ยหลงในทันที
กิจกรรมในคืนเข้าหอของคู่บ่าวสาวจึงได้เริ่มต้นขึ้นอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน
ภายในเตียงนอนหนานุ่มกว้างใหญ่รายล้อมไปด้วยม่านมุ้งสีมงคลอยู่เต็มพื้นที่ มีเพียงเสียงกระเส่าของความสุขสมอย่างรัญจวนที่แสดงให้เห็นถึงการร่วมรักกันอย่างแท้จริง
การแสดงออกถึงความรักที่มีต่อกันของชายหนุ่มหญิงสาวยังคงดำเนินต่อไป...รอบแล้วรอบเล่า...
“หลงเอ๋อร์” เสียงหลี่ซื่อหมินกระซิบเรียกหงเหม่ยหลงขณะนอนคะแคงข้างมองร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวอยู่อย่างเพลิดเพลิน
“หืม...” หงเหม่ยหลงขานรับขณะมือเรียวงามยังคงลูบไล้แผงอกของชายหนุ่มอยู่อย่างเพลิดเพลินเช่นเดียวกัน
หลี่ซื่อหมินจับมือของหงเหม่ยหลงที่กำลังยุ่งอยู่กับแผงอกของเขาขึ้นมาจูบก่อนเอ่ย “ท่าทางเจ้าคงยังไม่เหนื่อยสินะ”
หงเหม่ยหลงคลี่ยิ้มที่มุมปากพลางมองสบตาของหลี่ซื่อ หมิน ด้วยแววตาเป็นประกาย
“สตรีร้ายกาจ...” หลี่ซื่อหมินอมยิ้มพลางกระซิบแค่นั้น ก่อนพลิกร่างของตนขึ้นคร่อมหงเหม่ยหลงแล้วก้มจูบนางอย่างหนักหน่วง
หงเหม่ยหลงพลิกตัวรับร่างของเขาเอาไว้พลางตอบรับริมฝีปากอย่างรู้ใจกันและกัน
คืนนี้เป็นคืนเข้าหอของนางและเขา เป็นคืนเข้าหออย่างเป็นทางการ
นางเป็นภรรยาของเขา
และเขาเป็นสามีของนาง...
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น