บททดสอบรักของฉันและนาย

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1.1 ฉันจะแย้งเธอมาจากใครก็ตาม

“ตกลงเธอมีแฟนรึยัง” ย้ำคำถามเดิมได้หน้าตายมาก

“มีแล้วจะทำไม ไม่มีแล้วจะทำไม ถ้านายรู้แล้วนายจะไปต่อยเขางั้นสิ” ฉันเลิกช็อคเปลี่ยนมายืนกอดอกแทน ส่วนสาวๆ ที่เหลือหน้าก็ยังคงเป็นแบบเดิม >>>>>>>>>(O[]O)

“ก็อาจจะ และก็จะแย้งเธอมาด้วย ^^” ยิ้มหวานออกมาแต่ฉันว่ามันดูเจ้าเล่ห์มาก

“(O[]O)” >>>>>>> ฉัน / ทุกคน

โอ้ว มายยย ก็อดดด ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะพูดออกมาได้หน้านิ่งมาก ถึงเขาจะยิ้มอยู่แต่ฉันว่าเรียกว่าหน้านิ่งจะเหมาะกว่า ไม่มีท่าทางเขินอายเลยสักนิด แถมดูมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมามากๆ แล้วมีเหตุผลอะไรจะมาแย้งฉันเนี่ย เขาอยากขยายอำนาจอิทธิพลอันธพาลรึไง -*-

“เธอทำหน้าตลกจัง ฮิๆ แล้วตกลงมีหรือยัง” เขาปล่อยมือออกจากไหล่ของฉันทั้งสองข้าง ก่อนจะยกมือขึ้นมาข้างหนึ่งปิดปากหัวเราะชอบใจคิกๆ เมื่อเห็นหน้าของฉันที่เหวอไปเรียบร้อยกับคำถามของเขา

ฉันที่อึ่งไปสักพัก ก่อนจะได้สติแล้วตอบเขาออกไปเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“มีแล้ว ซันไงล่ะ นายก็รู้จักเขาดีนี่น่า” ตู่ไปนั้นฉัน ถึงตอนนั้นฉันจะนอนอยู่แต่ก็ไม่ได้หลับและได้ยินเรื่องที่เพื่อนในห้องพูดเกี่ยวกับคนตรงหน้าว่าเขาไม่ถูกกับคนชื่อซัน งั้นให้เขาไปต่อยกันเองดีกว่า อิอิ ^^ แล้วจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับฉันอีก ถ้าฉันบอกความจริงไปว่ายังไม่มีคงได้มาวุ้นวายกับฉันอีกแน่ แผนการชั่วร้ายจริงๆ เลยฉัน

ฉันรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้หน้าตาดีอะไรและมั่นใจว่าเขาคงแค่อยากจะก่อกวนมากกว่า เพราะหนุ่มหน้าตาดีแบบเขาคงหาสาวสวยแบบนางฟ้านางสวรรค์ได้แน่  ไม่มีเหตุผลอะไรมากไปกว่านี้แล้วนอกจากต้องการที่จะก่อกวนฉัน คงเพราะรู้ว่าฉันคือใครและได้ฉายาอะไรในโรงเรียนนี้แน่เลย ไม่เล่นสู่กันตรงๆ แต่ใช้ทางอ้อมงั้นสินะ 

“ไอ้-ซัน-นะ-เรอะ -*- ” เขาลดมือลง พูดแต่ละคำออกมาช้าๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย

“อื้ม” เชิดหน้าขึ้นพร้อมอมยิ้มนิดๆ กะพริบตาสองทีประมาณว่า จริ๊งจริงน้า~ ทั้งที่จริงกำลังโกหกอยู่ 

“(O[]O)” หน้าตาของสาวๆ กลับไปช็อคเป็นรอบที่สาม หลังจากเมื่อกี้กลับมาเป็นปกติแต่ตอนนี้กลับไปช็อคอีกรอบแล้วเมื่อได้ยินในสิ่งที่ฉันพูด

“ฉันไม่เห็นเคยได้ยินว่าไอ้ซันมันมีแฟน ถ้ามีคงจะต้องสวยๆ หน่อย ^^” 

พูดได้น่าโดนตบมากหมอนี่ ยิ่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขายิ่งทำมห้แนรู้สึกโมโหขึ้นมานิดๆ

“พูดออกมาตรงๆ เลยก็ได้ย่ะ ว่าฉันไม่สวย” ชิ ด่ากันทางอ้อมชัดๆ

“เธอก็รู้ตัวนี่น่า เธอก็พอดูได้หลอกน่า~” เขาเปลี่ยนมาอมยิ้มกับสิ่งที่ตัวเองพูด ท่าทางมั่นใจมากว่าคนชื่อซันไม่ได้เป็นแฟนกับฉันจริงๆ อย่างที่ฉันตู่ออกไป ท่าทางมั่นใจของเขาหน้าหมั่นไส้ชะมัด เกลียดหมอนี่จัง

“แล้วนายจะมาจุ้นจ้านอะไรกับฉัน อยากขยายอิทธิพลนักเลงในโรงเรียนรึไง -*- ”

“ขยายอิทธิพลนักเลงในโรงเรียน? ” เลิกคิ้วเข้มๆ ขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม

“ดูท่าเหมือนจะไม่รู้จักฉันสินะ” ฉันเตรียมจะเดินหนีอีกครั้ง แต่คู่สนทนาก็ยังไม่หยุด เขาจับต้นแขนฉันไว้ทั้งสองข้างไม่ยอมให้ไปไหนอีกรอบ

“ฉันยังพูดไม่จบ” เขาดูท่าทางโมโหนิดๆ คงเพราะฉันกำลังจะเดินหนีตอนที่เขายังพูดไม่จบ

“แล้วไง ฉันต้องทนฟังนายพล่ามรึไง”  ฉันไม่สนใบหน้าหล่อที่ดูดุๆ นั้นหลอกนะ จะพูดจนน้ำลายเปียกผมฉันเลยไหม ฉันสะบัดแขนไปมาอีกครั้งแต่มือเขายังคงติดหนึบไม่ยอมปล่อย ถึงมันจะไม่เจ็บแต่ฉันก็ไม่ชอบที่เขามาจับอย่างนี้หลอกนะ

“ถ้ามันเป็นเรื่องจริงฉันก็จะแย้งเธอมาให้ได้” คู่สนทนาโน้มหน้าลงมาพูดใกล้ๆ แบบกระซิบ เขาพูดออกมาช้าๆ เหมือนกับอย่างให้ฉันจำให้ขึ้นใจ ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงสองคืบจนฉันเกือบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา 

ฉันไม่ได้หดคอหนีเพราะเดียวจะว่าฉันปอด เชิดหน้าขึ้นมองหน้าของคนที่ตัวสูงกว่า

“ทำไมต้องทำอย่างนั้น เพียงเพราะนายไม่ถูกกับเขางั้นเรอะ งั้นถ้าฉันบอกว่าแฟนฉันเป็นอีกคนที่ไม่ใช่หมอนั้นล่ะ นายจะยังทำในสิ่งที่พูดไหม?”

“ฉันก็ยังจะแย้งเธอมาเหมือนเดิมนั้นล่ะ เมื่อกี้...เธอพูดว่าหมอนั้นเรอะ ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนิทกับแฟนตัวเองเท่าไหร่นะ” เขากระตุกยิ้มออกมาหลังจากพูดจบ ดูมั่นใจยิ่งกว่าเดิมว่าฉันไม่ได้เป็นแฟนกับคนที่ชื่อซัน 

“แล้วยังไง สนิทแล้วไม่สนิทมันเกี่ยวกับนายตรงไหน” ฉันดันเขาออกไปได้อย่างง่ายดาย คงเพราะเขายอมถอยออกไปด้วยส่วนหนึ่ง ไม่งั้นคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะดันเขาออกไป มือใหญ่ทั้งสองข้างของเขาก็ปล่อยออกไปจากแขนของฉันด้วย

“ฉันต้องไปรายงานตัวแล้วล่ะ ไว้ตอนเย็นเจอกัน” เขายิ้มแล้วขยิบตาให้ฉันทีหนึ่ง ดูน่ารักซุกซน ทำให้ฉันแต่สาวๆที่เห็นกลับทำท่าทางเหมือนเขาทำให้ตัวเอง

“นี่พวกเธอตรงนั้นนะ” เสียงคุ้นเคยของอาจารย์ที่ปรึกษาดังขึ้น

“ฉันก็ต้องไปเหมือนกันนั้นล่ะ” ฉันไม่สนใจเขาแล้วรีบเดินแหวกฝูงชนเข้าไปในห้องสมุดก่อนจะกระโดดออกไปทางหน้าต่างเพื่อหนีอาจารย์ที่ปรึกษาของฉัน ถ้าเขารู้ว่าฉันอยู่ในกลุ่มด้วยเดียวก็หาเรื่องมาบ่นว่าฉันเป็นหัวโจกอีก

ตกเย็นของวันนั้น

“เซียร์ ได้ยินว่าซอตามหาเธออยู่” นักเรียนหญิงคนหนึ่งที่เดินสวนกันกับฉันบอก ดูท่าทางเธอไม่ได้หวังดีสักเท่าไหร่ เธอคงเป็นสาวกของหมอนั้นด้วยสินะ 

“อื้ม หรอ ขอบใจน่ะ” พูดด้วยความจริงใจแบบน้อยที่สุดส่งไปให้เธอ ฉันหันหลังเดินกลับไปทางเดิม ฉันว่าเขาคงต้องดักรอหน้าโรงเรียนแหงมๆ เพราะเห็นเธอคนที่บอกฉันเมื่อครู่เดินมาทางนั้น ไม่ได้กลัวที่จะเจอหลอกนะ แต่ฉันต้องไปทำงานพิเศษนี่สิ

โอ้ยให้ตายเถอะ รู้สึกว่าชีวิตฉันนี่น่าสงสารจัง เดินมาประตูหลังก็ดันล็อคซะงั้นทั้งที่ปกติเปิดแท้ๆ ไอ้วันที่ฉันต้องการนี่ทำไมมันต้องล็อคด้วยละเนี่ย~ ฉันเลยต้องลงทุนปีนขึ้นไป เหนื่อยเป็นบ้า แถมต้องเดินไกลเกือบเท่าหนึ่งแนะ

        ฉันเดินผ่านสวนสาธารณะที่ผ่านเป็นประจำด้วยความเร่งรีบเพราะกลัวจะสาย แต่แล้วก็ต้องหยุดเท้าลงกะทันหันเมื่อมีคนเดินมาขวางทางไว้ ทางก็กว้างอยู่หลอก แต่คนที่เดินมาขวางก็ใช่ว่าจะมาคนเดียว เล่นยกกันมาทั้งฝูง ยืนกันซะเต็มทางเดินเลย 

         เด็กนักเรียนชายกลุ่มตรงหน้าฉันพากันมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว พวกเขามองฉันใช่ไหม? ฉันหันไปมองด้านหลังตัวเองและพบว่าไม่มีใคร ถึงช่วงนี้นักเรียนกำลังเลิกเรียนแต่ทางนี้ไม่ค่อยมีคนผ่าน ตอนนี้ก็ไม่มีเช่นกัน งั้นแสดงว่าพวกเขากำลังมองฉันจริงๆ สิน่ะ ฉันหันกลับมามองเด็กนักเรียนชายกลุ่มใหญ่ตรงหน้า อะไรของคนพวกนี้เนี่ย คนกำลังรีบ 

        ดูท่าไม่ดีเลยแฮะ จะมาหาเรื่องกันรึไง

“เธอคือเซียร์ใช่ไหม” คนที่ยืนอยู่หน้าสุดถามขึ้น 

เฮอะ วันนี้เป็นวันอะไร เจอคนหน้าตาดีอีกแล้วแถมสูงด้วย 

“ใช่แล้วทำไม ไม่ใช่แล้วทำไม” ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่สูงกว่าฉันแล้วตอบไปอย่างกวนๆ

“เธอไปบอกคนอื่นได้ไงว่าเป็นแฟนฉัน” เอามือล้วงกระเป๋ามองหน้าฉันนิ่ง ใบหน้าหล่อดูเหมือนพวกเบื่อโลก

“ฉันยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าฉันคือเซียร์ แล้วนายเป็นใคร?” 

ทำไมถึงรู้จักชื่อฉัน แถมว่าฉันไปตู่ว่าเป็นแฟนเขาอีก 

         แฟนเรอะ? 

         แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ ว่าฉันตู่เรื่องมีแฟนไปเมื่อเช้านี้นี่น่า หรือว่าเขาจะเป็น...