[FIC EXO]:: Zombie Hunter

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 :: Tragedy

     

C H A P T E R 1

    Z O M B I E   H U N T E R





 

     ร่างบางเผลอหลับในแท็กซี่ระหว่างกลับ แต่ห้วงนิทราก็ต้องถูกทำลายเมื่อรถเบรกกระทันหัน จนหัวของเธอกระเเทกเข้ากับเบาะคนขับ มือเรียวลูบหน้าผากตัวเอง
"ลุงจะเบรกแรงไปไหนเนี้ย!" เสียงใสเอ่ยถามอย่างหงุดหงิด

 

   "ดูข้างหน้าก่อนบ่นเถอะนังหนู" ลุงพูดก่อนหันมองท้องถนน ร่างบางมองตามก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อบนถนนเกิดอุบัติเหตุ รถหลายคันพลิกคว่ำ แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือ ผู้คนที่วิ่งไล่กัดคนด้วยกันอย่างบ้าคลั่ง นี้มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้นมาว่ะ!

 

   
     'รายงานด่วน ขณะนี้ได้เกิดเหตุเชื้อโรคระบาดรั่วไหลจากห้องแลปใหญ่ กลางกรุงโซล ต้องนี้มีรายงานว่า..เชื้อได้ระบาดไปยังทุกส่วนของเกาหลี จึงขอ...ซ่าาาา' เสียงวิทยุที่เปิดไว้ในรถแท็กซี่ดังขึ้น ก่อนสัญญาณจะตัดไป ร่างบางที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ ถูกลุงคนขับแท็กซี่ไล่ออกจากรถเสียก่อน

 

   
    "เฮ่ย! ลุงทิ้งกันได้ไงว่ะ สัสเอ้ย!" เหมือนหายนะมาเยือน ตอนนี้ร่างบางยืนอยู่ในที่ๆ ไม่ควรซะแล้ว 

 

   
    "ชะ..ช่วยด้วย..ได้โปรด.." เสียงอันสั่นเครื่อ ของหญิงสาววัยรุ่น พร้อมกับมืออุ่นสัมผัสที่ต้นแขนบาง ใบหน้าของเธอซีดเซียว เหงื่อกาฬฝุดขึ้นเต็มหน้า แขนข้างขวาของเธอมีรอยกัดเหวอะหวะ ทั้งแขนเรียวเปื้อนด้วยเลือดจากบาดแผล

 

   
    "ใจเย็นน้อง ให้พี่ช่วยไงอ่ะ เฮ้ย!" ร่างบางล้มไปกองกับพื้น ตามด้วยร่างของคนที่ขอความช่วยเหลือเมื่อครู่ กลับอ้าปากออกราวกับอยากจะกัดกินคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน นัยน์ตาสีเข้มก็จางลงเป็นสีเทา 

 

   
    "บ้าเอ้ย! นี้มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ" เสียงหวานห้าวสบถออกมาอย่างเหลืออด ก่อนจะถีบหญิงสาวที่ค้อมเธออยู่กระเด็นออกไป หญิงสาวยันตัวยืนขึ้น ก่อนจะมองหาทางหนี

 

     
     นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน เกิดมา 22 ปีเพิ่งเคยเจอ คนบ้าไล่กัดคน มองไปทางไหนก็มีแต่พวกบ้านี้ทั้งนั้น บางตัวกำลังกัดกินเคี้ยวเครื่องในอย่างเอร็ดอร่อย จนคนมองอย่างลี แอริน แทบจะอ้วก 

 

     
     "กรรรรรรรซ์" พวกคนบ้าที่เดินโซเซอยู่เเถวนั้นเริ่มหันมาสนใจร่างบางที่เริ่มออกวิ่ง แอรินชะงักฝีเท้า พร้อมกับมองไปที่ศพตำรวจที่นอนคว้ําหน้าอยู่บนฟุตบาท ก่อนจะก้มลงเก็บปืนจากมือศพขึ้นมาถือ ร่างบางเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง ดีที่มันไม่ไกลจากบ้านของเธอมากนัก ขอเเค่แม่แล้วพี่สาวของเธอยังปลอดภัยก็พอ ทันทีที่ถึงบริเวณบ้านก็แทบไม่อยากเชื่อสายตา

 

 

     
     "พี่ฮเยริน! แม่!" ดวงตาเรียวเบิกกว้าง กับภาพที่พี่สาวตัวเองกำลังวิ่งหนีผู้เป็นแม่ ที่อ้าปากพร้อมจะฆ่าเหยื่อตรงหน้า ให้ตายสิ! เธอมาช้าไป ดวงตาเรียวคมเคลือบด้วยน้ำตาที่ยังไม่ไหลออกมา

 

       

      ปืนสั้นถูกยกขึ้นระดับไหล่ ด้วยแรงสั้นน้อยๆ ร่างบางลังเลอยู่นาน เธอกำลังจะยิงแม่แท้ๆของตัวเอง ก่อนนิ้วเรียวเหนี่ยวไกออกไป กระสุนโดนเข้าที่กลางอก หวังให้มันตาย แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น มันทำให้แค่เซไปเท่านั้น แต่อย่างน้อยก็ทำให้ แอริน มีโอกาสเข้าไปดึงตัวพี่ของเธอออกมาได้อย่างหวุดหวิด 

 

      

      

          .....ZOMBIE HUNTER.....

 

 

 

      "นี่คุณ ถึงฉันจะเป็นโจรแต่หัดมีมารยาทกันได้มั้ย เห็นมั้ยว่าคนมันกำลังนอนน่ะ" เสียงบ่นอย่างสะลึมสะลือของผู้ต้องหาในคดีขโมยทรัพย์สินพูดขึ้น พลางขยี้ตาหลังจากได้ยินเสียงคนร้องเสียงดังรบกวนเวลานอน

     
   
     "เห้ย!" เงยหน้าขึ้นพร้อมกับเบิกตากว้างกับภาพที่เห็น ผู้คนล้มนอนกันอยู่บนพื้นที่มีแต่เลือด คนในเครื่องแบบเดินโซซัดโซเซไปทั่ว พร้อมกับคนในชุดนักโทษสีแดงแก่เหมือนเธอเดินร้องครวญครางและมีเลือดอยู่เต็มปากที่อ้ากว้าง

 

   
     "ว่างนักหรอถึงมาเล่นกันแบบนี้น่ะ" พูดไปเหมือนเสียงลม ไม่มีใครตอบมีแต่สายตาของพวกที่มีเลือดเต็มปากมองมาอย่างกินเลือดกินเนื้อ ถึงจะมีกรงขังกันพวกนี้อยู่ แต่ตอนนี้ชักจะไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าพวกนี้กินกรงเหล็กเป็นอาหารรึเปล่า...

 

   


     หลังจากมองดูภาพตรงนั้นราวๆสามนาที ความอดทนทั้งหมดก็สิ้นลงหลังจากพวกนั้นแหวกช่วงท้องของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นคนมาแจ้งความก่อนจะควักเอาสิ่งที่อยู่ข้างในซึ่งคนเรียนมาน้อยอย่าง 'ปาร์ค ฮาชอน' ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ไอ้บ้านี่กำลังหยิบเข้าปากแล้วเคี้ยวกระหายเนี้ยมันคืออะไรในร่างกาย ร่างเล็กลองขยับเข้าไปใกล้ลูกกรง แล้วส่งมือบางไปเขย่าตรงประตู แต่อย่างว่าเหตุการณ์มาถึงขนาดนี้ จะมีใครมาเปิดประตูให้นักโทษทีละคน 

 

    "เปิดดีๆไม่ได้ ก็ต้องเปิดด้วยสันดารโจร" พึมพำแล้วเอื้อมมือผ่านลูกกรงไปหยิบลวดที่ตกอยู่ พระเจ้าคงเห็นใจโจรตัวเล็กๆคนนี้แล้วล่ะ มือเล็กเสียบลวดเส้นบางเข้าไปในรูแม่กุญแจกระตุกหนึ่งทีให้เข้าล็อก แล้วบิดข้อมือให้ปลดล็อก

   
    กริ๊ก!

   ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มอย่างมีชัยแล้วเปิดประตูให้เบาที่สุด ย่องผ่านร่างคุณตำรวจที่เคยหล่อเหลาไป เท้าที่กำลังจะก้าวออกจากโรงพักชะงักค้างเมื่อนึกได้ว่ามีของสำคัญที่ต้องไปเอา คิดได้ดังนั้นเท้าก็หันกลับมาอย่างเงียบเชียบ

 

 

   

 

เดินกลับเข้าไปที่โต๊ะของร้อยตำรวจโทแล้วเปิดลิ้นชักออกข้างในมีของกลางที่ยึดมาเป็นจำนวนมากหนึ่งในนั้นคือ ธนูและลูกธนู คันธนูสลักลายไม้ว่า พี่น้องปาร์ค สูดหายใจเข้าเมื่อรู้สึกว่าตอนนี้คงไม่ใช่เวลามาระลึกความหลังของเจ้าธนูนี่ ขาเรียวรีบออกวิ่งไปจากโรงพัก แต่ก็ชะงักเท้าอีกครั้งกับภาพตรงหน้า

 

   "โอ้พระเจ้า.." เผลอตะโกนเสียงดังแล้วก็เบิกตากว้างเพราะเสียงนั่นทำให้พวกข้างนอกที่กำลังเดินเหมือนคนเมาหันมามองกันเป็นตาเดียว สองเท้ารีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อเห็นพวกมันออกวิ่งมาทางเธอ มือเล็กกำคันธนูและกล่องใส่ลูกไว้แน่นเหมือนเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวทั้งๆที่มันไม่ช่วยอะไรเลย เมื่อออกแรงวิ่งไปอย่างรีบร้อนก็มาหยุดที่ตรอกเล็กๆซึ่งเหมือนจะปลอดภัยมากที่สุด หอบหายใจก่อนจะทรุดนั่งยองๆลงกับพื้นพลางลูบหน้าตัวเองอย่างตั้งสติ 

 

   "บ้าหน่า ผีดิบเนี้ยนะ...ฝันเหอะฮาชอน" พึมพำกับตัวเอง เธอคงเป็นโจรที่แปลกที่สุดในโลกเพราะในการออกจากคุกครั้งนี้ไม่มีความปลื้มปิติเลยสักนิดเดียว ทั้งสับสน งุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...

 

    "กรรรรซ์" เสียงเหมือนหมาขู่ดังขึ้นแถวๆปากซอยซึ่งอยู่ใกล้กับเธอไม่น่าจะเกินร้อยเมตร เหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ พลางหยิบลูกธนูขึ้นมาวางบนคันก่อนจะดึงสายออกมานิดหน่อยเพื่อเตรียมความพร้อม ชะเง้อหน้าผ่านถังที่บังตัวอยู่เห็นมันกำลังเดินเข้ามาในซอย ร่างเล็กจับสายและลูกไว้แน่น กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่แล้วน้าวสายธนูจนสายถึงปลายคางและลูกธนูติดแก้มขวา หายใจเข้าออกอย่างเรียกสติ และหลับตาข้างขวาลงเป็นการเล็ง หน้าอกด้านซ้ายเป็นเป้าหมาย ยังไงมันก็คงตายเพราะโดนหัวใจ หลังจากมั่นใจแล้วก็ปล่อยลูกออกไป ตามคาดลูกธนูปักเข้าที่หน้าอกด้านซ้าย มันเซล้มลงไปด้วยแรงส่งของธนู..

  

 

 

 

     ร่างเล็กลุกขึ้นเอาคันธนูพาดบ่ากับกระบอกใส่ลูก ตรงเข้าไปหามันที่นอนอ้าปากค้างอยู่ มือเล็กจับลูกธนูที่ปักอกมันไว้แน่น

 

    "อ้าปากกว้าง ระวังแมลงวันจะเข้าไปทำรังนะ ส่วนลูกธนูเนี้ย..ของ-กู" พูดจบก็เอาเท้าเหยียบท้องมันไว้แล้วดึงลูกธนูออกมา เลือดสีเข้มพุ่งออกมาอย่างไม่ขาดสาย แต่สิ่งที่ร่างเล็กไม่คาดคิดคือ มันลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วอ้าปากกว้างและนั่นทำให้สองสิ่งแรกที่เข้ามาในหัวปาร์ค ฮาชอนคือ หนึ่ง ไอ้บ้านี่ไม่ตายทั้งๆที่โดนธนูปักหัวใจ และสอง แมลงวันคงไม่ไปทำรังในปากมันหรอกเพราะมันมาจองที่ไว้หมดแล้ว

 

 

 

 

         

      .....ZOMBIE  HUNTER.....

 

 

 

      สนามบินอินชอน...

 

 

      "เดินทางปลอดภัยนะคะ" เสียงหวานเอ่ยลาผู้เป็นพ่อที่ต้องเดินทางไปทำงานที่ลอนดอน ชายวัยกลางคนยิ้งบางๆ ก่อนจะย่อตัวลงลูบผมนิ่มของลูกสาวคนเล็กวัย 11 ปี ในมืออ้อมเเขนอุ้มลูกแมวขนสีขาวไว้ ที่คุณพ่อซื้อให้เลี้ยงเป็นของขวัญวันเกิดที่ผ่านมา

 

     
      "ซาซึม ดูแลซังอาดีๆนะลูก" ผู้เป็นพ่อเอ่ย พร้อมรอยยิ้มใจดีส่งให้ ชเว ซาซึม หญิงสาวยิ้มตอบ ก่อนจะตอบกลับผู้เป็นพ่อ

 

     
      "ค่ะ พ่อไม่ต้อง...พ..พ่อ!!!!" ร่างบางเบิกตากว้างเมื่อ มีคนกัดเข้าที่คอของคนตรงหน้า เลือดสีเเดง กระเด็นเปื้อนไปทั่วบริเวณท่ามกลางความตกใจของผู้คน ลูกแมวในอ้อมแขนเล็กส่งเสียงขู่เล็กน้อย ราวกับตกใจ

 

 

      "กรรรรรรรรรซ์" มันส่งเสียงในลำคอก่อนจะก้มลงกัดกินเหยื่อตรงหน้าต่อ โดนไม่สนใจสองคนที่ยืนอยู่ด้วยความช๊อค

 

   

     
      "คุณพ่อ! อย่าทำอะไรคุณพ่อนะ!" เด็กน้อยตะโกนเสียงดัง น้ำตาไหลอาบใบหน้าไร้เดียงสา ไม่ต่างจากซาซึมพี่น้ำตาไหลออกมาช้าๆ ก่อนที่มันเริ่มหันมาสนใจเด็กน้อยตรงหน้า สัญชาติบอกให้ ร่างบางอุ้มเด็กน้อยและลูกแมวขึ้นมากอดไว้แน่น ก่อนจะวิ่งหนีไปอีกทาง หวังจะหนีออกไป แต่ความหวังกลับพังลงในพริบตา เมื่อพบว่า พวกมัน ไม่ได้มีแค่ตัวเดียว พวกมันเดินโซซัดโซเซอยู่เต็มสนามบิน ทั้งอดีตนักท่องเที่ยว แอร์โฮสเตส ที่ว่าสวยนักสวยหน่า ตอนนี้ใบหน้าสวยกลับเหวอะหวะน่ากลัวจนไม่อยากจะมอง ยิ่งเพิ่มความหวาดกลัวให้เด็กตัวน้อยในอ้อมแขนเข้าไปอีก 

 

     
      พวกมันหันมามองกันเป็นตาเดียว ปากของพวกมันที่เหวอะออก ส่งเสียงครางในลำคอก่อนจะตรงเข้าหาช้าๆ

 

       

      "พี่คะ... ฮึก.. หนูกลัว.. ฮื่อ" ซังอาพูดปนสะอื้น กอดชาลีลูกแมวสีขาวไว้แน่น 

 

     

      "ไม่ต้องกลัวนะ เราจะไม่เป็นอะไร ไม่เป็นไร" มือเรียวลูบผมน้องสาวเบาก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังหนีไปอีกทาง จนมาถึงสายพานโหลดกระเป๋า บริเวณนี้แทบไม่มีพวกมันเลย ซาซึมลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนสายพาน ที่เลื่อนไป โดยไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่รึป่าว แต่มั้ยก็ดีกว่ายืนรอให้พวกมันมากิน เธอไม่อย่าให้คนสำคัญคนสุดท้ายต้องเป็นอะไรไป เหมือนพ่อของเธอ ไม่อยากจะให้ใครตายอีกก็เท่านั้น...

 

 

 

 

               ....Zombie Hunter....

 

 

 

 

      ปัง! ปัง! ปัง!

 

       

       เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้นรัวๆ จนร่างหญิงสาวที่อยู่ในห้องน้ำสะดุด จริงๆเธอทำธุระเสร็จไปตั้งนานแล้ว แต่เพราะได้ยินเสียงดัง ดูวุ่นวายจากข้างนอกเลยไม่กล้าออกไป ได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้นจนมีคนมาเคาะประตู

 

 

       
       "ซารัง! มึงอยู่นี้ป่าวว่ะ เปิดประตูให้กูหน่อย " เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นที่ 'คิมซารัง' จำได้ดีว่าคือเสียงของ โอเซฮุน เพื่อนสนิทของเธอ น้ำเสียงที่ดูรีบร้อนมากๆทำเอาหญิงสาวขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะปลดล็อกประตู

 

       
        "มึงเป็นไรของมึงฮุน แล้วเข้ามาในห้องน้ำหญิงทำไม" ร่างเพรียวถามด้วยความสงสัย ยิ่งเห็นใบหน้าของเซฮุน ดูตื่นกลัวแล้วยิ่งสงสัย 

 

         "มึงอย่าเพิ่งถามหนีก่อนเหอะ" มือใหญ่จับมือเล็กเพื่อจะหนี แต่ซารังกลับยื่อไว้ พร้อมกับทำหน้าไม่เข้าในสิ่งที่เพื่อนพูด จะหนีไปไหนกัน!

 

       
        "เกิดไรขึ้นทำไมต้องหนีว่ะ" เสียงหวานเอ่ยถาม

 

         
        "ก็..." ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบ ก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้น ทั้งสองหันไม่มองต้นเสียงพร้อมกัน ก่อนร่างเพรียวจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สภาพคนขาดครึ่งตัว ในชุดที่น่าจะเป็นญาติผู้ป่วย ที่เครื่องในแทบทั้งหมดทะลักออกมาเต็มพื้นห้องน้ำพร้อมเลือดมากมายไหลออกมาไม่หยุด แต่มันค่อยคลานออกมาจากช่องใต้ประตูห้องน้ำริมสุด มือเปื้อนเลือดยื่นออกมาหวังจะจับเหยื่อตรงหน้า

 

         
         
        "เหี้ย! ฮุนนี้มันอะไรว่ะ!" ซารังแทบอาเจียนจะกับภาพตรงหน้า หันไปเขย่าแขนเซฮุน

 

           

        "กูก็ยังไม่รู้ แต่คนเป็นแบบนี้ทั้งโรง'บาล เพราะฉะนั้นเราต้องหนี" เซฮุนฉุดข้อมือเล็กให้ออกวิ่ง หญิงสาวมองไปรอบๆ และสังเกตุเห็นรอยเลือดนองตามพื้นที่เคยขวาสะอาด ของโรงพยาบาลอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น คนพวกนั้นเขาเป็นอะไร ทำไมถึงอยู่ในสภาพนั้น รู้ตัวอีกที่ก็อยู่ตรงบันไดหนีไฟแล้ว แต่ภาพคนๆ นึงก็เกิดขึ้นในหัว ก่อนจะเอ่ยบอกเพื่อนหนุ่มอย่าตื่นตระหนก เเละเป็นห่วงเขามากๆ

 

 

           "ฮุน กูลืมปู่ทวด!" ไม่พูดเปล่าลากเพื่อนสนิทมาที่ห้องผู้ป่วยรวมทันที ก่อนจะมองเข้าไปในห้องผ่านกระจกหน้าต่างบานเล็กๆ 

 

           
           "ปู่ทวด!" ซารังอุทานออกมา ภาพตรงหน้าทำเอาหัวใจเต้นถี่รัวด้วยความกลัว เกาะกุมจิตใจ ชายคนไข้ใบหน้าเหวอะหวะ หนังหลุดลอกเป็นเเผ่นๆ อย่างหน้าสยดสยอง กำลังก้มกินศพบนเตียงคนไข้ ปู่ทวดของเธอนั้นเอง ก่อนน้ำตาจะไหลอาบแก้มนวล จนเซฮุนดึงตัวเพื่อนรักเข้าไปกอดแน่น 

 

  

           "ไม่เป็นไร เราจะออกไปจากที่นี้" ร่างสูงพูดก่อนจะประคองเพื่อนสนิทออกไปจากตรงนั้นทันที




 

           

       TBC

TALK ::

เย่  อัพตอนหนึ่งแล้ว อ่านแล้วอย่าลืมเม้นจิ
จะได้เป็นกำลังใจให้ไรท์แต่งต่อได้นะ
แล้วก็สามารถติดแท็กในทวิต #ฟิคฮันเตอร์
นะค่ะ ตอนหน้าจะเป็นยังไง พระ นางจะเจอกันยัง
ไงน้า... รอติดตามนะค่ะ
 

◊ SQWEEZ