คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dark harry2
“ด็อบบี้ หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดร้องไห้ หยุดเอาหัวโขกกับตู้ได้แล้ว แล้วมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังเดี๋ยวนี้!!” แต่เอลฟ์รับใช้ที่ชื่อว่าด็อบบี้ก็ยังไม่หยุดการกระทำเหล่านั้นพร้อมกับตะโกนอย่างเอาเป็นเอาตายต่อไป
“เพราะด็อบบี้ ฮึก อึก ด็อบบี้คนเดียว เพราะด็อบบี้ห้ามบิลลี่ไม่ทัน ซิกๆ ด็อบบี้ไม่ทำตามคำสั่งของนายท่าน ด็อบ.....”
“ข้าบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้เจ้าเอลฟ์งี่เง่า!!!” โวลเดอร์มอร์สั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ได้ผลชะงัก ด็อบบี้หยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันตาโตๆที่คลอด้วยน้ำตามาทางนายท่านของมัน พร้อมก้มหัวลงเหมือนรอรับการลงโทษ
“ข้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในขณะที่ข้าไม่อยู่ แล้วทำไมเอลฟ์ตัวนั้นถึงกลายเป็นแบบนี้ หยุดร้องไห้แล้วตอบคำถามข้ามาให้หมด” เสียงสั่งดังขึ้นพร้อมกับเดินไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาในอ้อมแขน โดยอุ้มไปนั่งที่โซฟาในห้องเพื่อรอฟังคำตอบ เสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีของเด็กน้อยทำให้ผู้อุ้มรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย
“นายท่านสั่งให้ด็อบบี้ดูแลนายน้อย แต่พอดีด็อบบี้ยังทำงานไม่เสร็จ ด็อบบี้จึงไม่ได้ดูแลนายน้อยตามที่นายท่านสั่งไว้ แต่พอบิลลี่เข้ามาในห้องนายท่านเพื่อที่จะทำความสะอาด บิลลี่เจอนายน้อย ทำให้บิลลี่จะเข้าไปฆ่านายน้อยเพราะบิลลี่เกลียดเด็กมาก แต่พอบิลลี่เข้าไปจับตัวนายน้อย ร่างของบิลลี่ก็เกิดลุกไหม้ขึ้นมา และเวทมนตร์ของบิลลี่ก็ลอยเข้าไปหานายน้อยทันทีที่บิลลี่ตาย แล้ว..ละ..แล้ว..นายน้อยก็เริ่มเปล่งแสง ด็อบบี้ไม่ดีเอง ด็อบบี้ห้ามบิลลี่ไม่ทัน ทำให้บิลลี่ตาย แล้วนายน้อยยังถูกเวทมนตร์ของบิลลี่อีก ด็อบบี้สมควรตาย ด็อบบี้ห้ามไม่ทัน ฮึกๆ ฮืออ..” เมื่อโวลเดอมอร์ฟังจบ ก็ให้ด็อบบี้หยุดร้องไห้แล้วสั่งให้ไปตามหมอมาเพื่อตรวจเด็กชายทันที เพราะตอนนี้เค้ารู้สึกเป็นห่วงเด็กชายมากกว่าการมานั่งลงโทษเอลฟ์
สักพักหมอก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมเครื่องมือแพทย์ครบครัน และได้ลงมือตรวจทันที “นายน้อยไม่ได้เป็นไรมากขอรับ แต่รู้สึกว่านายน้อยจะมีพลังเวทมนตร์เพิ่มขึ้นจากครั้งก่อนที่กระผมมาตรวจซะอีกน่ะครับ” เมื่อโวลเดอมอร์ได้ยินดังนั้นจึงสรุปได้ไม่ยากว่าพลังที่ลอยจากเอลฟ์ที่ชื่อว่าบิลลี่นั้น คงถูกดูดเข้าไปในตัวเด็กชายเพื่อเป็นพลังงานนั่นเอง ถึงในใจจะยังสงสัยก็ตาม
“เจ้าแน่ใจน่ะ ว่าลูกข้าไม่เป็นไร ตรวจดีแล้วแน่น่ะ” โวลเดอมอร์ถามเสียงเย็น
“เอ่อ ขอรับ.นะ.นายน้อย..มะ..มะ...ไม่เป็นไร..ขอรับ....ไม่เป็นไร..นะ...แน่นอน” คุณหมอตอบเสียงสั่น พลางคิดในใจว่า ใครกันที่จะกล้าทำเรื่องผิดพลาดต่อนายท่านได้ล่ะ ถ้ามีใครทำคนๆนั้นก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกแล้ว คุณหมอคิดด้วยความขนลุก ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
“เจ้ากลับไปทำงานของเจ้าได้แล้ว” คุณหมอรีบเก็บของเพื่อกลับออกไป แต่ยังไม่ทันที่คุณหมอจะเดินออกไปพ้นรัศมีประตู โวลเดอมอร์ก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงขึ้นมาอย่างจงใจที่จะให้หมอได้ยินว่า
“นี่ หมอ ข้าเห็นด้วยกับเจ้าน่ะ ถ้ามีใครซักคนทำเรื่องผิดใจข้า หรือทำเรื่องผิดพลาดขึ้น คนคนนั้นคงจะไม่มีเวลามานั่งคิดได้หรอก เพราะข้าคงจะส่งคนคนนั้นท่องโลกใต้ภิภพไปแล้ว” หมอยืนอึ้งตัวแข็ง ใจหนึ่งก็หวาดกลัวต่อนายตนเอง แต่อีกใจหนึ่งก็ชื่นชมที่นายของตน ช่างเป็นพ่อมดที่มีความสามารถสูงจริงๆ ท่านสามารถอ่านใจเราได้โดยที่เราไม่รู้สึกตัวสักนิด คุณหมอชื่นชมอยู่ในใจพลางหันกลับมาพูดตอบกับผู้เป็นนายอย่างเคารพ
“กระผมคงไม่มีทางคิดจะทำการกระทำอย่างนั้นแน่นอนขอรับ เมอร์ลินเป็นพยาน” ว่าแล้วก็เดินออกไปปล่อยให้ลอร์ดโวลเดอมอร์นั่งคิดถึงคำตอบช่วงสุดท้ายที่คุณหมอนั้นได้พูดขึ้นเพื่อสาบาน
“หึหึ เมอร์ลินเป็นพยาน เมอร์ลินน่ะเหรอ ทีตัวข้ายังไม่เคยเจอเมอร์ลินด้วยตัวเองเลย แล้วเมอร์ลินท่านไหนกัน จะมารับคำสาบานจากหมออย่างเจ้า คำสาบานต่อเมอร์ลินไม่เคยทำให้ข้าเชื่อได้ ตัวของข้าเองต่างหาก ที่จะตัดสินใจเชื่อหรือไม่เชื่อคำพูดนั้นๆ” ใช่ข้าจะตัดสินใจด้วยตัวของข้าเอง เช่นเดียวกับเรื่องคำทำนาย คำทำนายหลอกลวงที่ชายชราคนหนึ่งเมคขึ้นมาเอง ว่าจะมีเด็กคนหนึ่งที่เกิดมาเพื่อทำลายข้า ลอร์ดโวลเดอมอร์ผู้ที่ใครๆต่างก็กลัวจนไม่อยากเอ่ยชื่อ โวลเดอมอร์คิดในใจอย่างโกรธแค้นพลางอุ้มเด็กชายตัวเล็กที่ตาปรือลงอย่างเห็นได้ชัดไปนอนที่เปล
เด็กเพศชายผู้มีผมสีดำสนิท และมีสีตาเป็นสีเขียวมรกต ซึ่งเปล่งเป็นประกายอยู่ในดวงตาทั้งสอง ตาที่ทำให้เค้าคิดถึงบุคคลอันเป็นที่รักที่จากเค้าไปเมื่อนานแสนนาน
ยามเช้า เจ้าของคฤหาสน์แห่งหนึ่งได้ตื่นขึ้น และใช้เวลาไม่นานในการเข้าไปอาบน้ำ แต่งตัวและลงมากินข้าวเช้าที่ห้องรับประทานอาหาร เมื่อทานเสร็จจึงถามหาลูกทันทีเมื่อเจอนุชชี่ ซึ่งเค้าสั่งให้ดูแลเด็กชายแทนด็อบบี้ไอ้เอลฟ์ตัวเมื่อวาน ซึ่งเค้าได้ส่งไปเป็นเอลฟ์ที่ตระกูลมัลฟอยแล้วเมื่อวาน
“ลูกข้าตื่นรึยังนุชชี่”
“เอ่อ...คิดว่ายังขอรับ” เอลฟ์ตนนั้นตอบอย่างไม่แน่ใจ
“คิดว่าได้ยังไง ถ้าลูกข้าตื่นมาแล้วหิวนม เจ้าก็จะปล่อยให้ลูกข้าหิวตายรึไงกัน” เสียงตวาดที่บ่งบอกถึงความโกรธและเป็นห่วงเป็นใยลูกของตนอย่างมาก
“ไป...ไปดูแลลูกข้าให้ดี แล้วพาเขามาหาข้าที่ห้องสมุดด้วย”
“ได้ขอรับ” เมื่อรับคำสั่งเสร็จ เอลฟ์ผู้โชคร้ายรายต่อไปนามว่าริชชี่ก็รีบวิ่งแจ้นไปหานายน้อยของตนทันที
“นายท่าน น้ำยาที่ท่านต้องการได้แล้วขอรับ” เสียงว่าที่ศจ.ปรุงยากล่าวขึ้น
“ดี งั้นไปที่ห้องสมุดกันเลย ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้าด้วย” เสียงแสดงความพอใจที่นานๆจะมีสักครั้งที่ออกจากปากของลอร์ดโวลเดอมอล์ ทำให้เซเวอรัสสงสัยมาก แค่เค้าปรุงยามาเสร็จเร็วเนี่ยน่ะ
เมื่อมาถึงห้องสมุดเซเวอรัสก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นกว่าเดิม เด็กที่ไหนกันหรือว่าลูกลับๆของดาร์คลอร์ด ไม่มั้ง ถ้าเป็นลูกแท้ๆ ดาร์คลอร์ดคงไม่ต้องสั่งให้เค้าไปปรุงน้ำยารับบุตรบุญธรรมมาให้หรอก หน้าตาดีใช้ได้ ถึงจะหลับอยู่ก็เถอะ
“อย่างที่เจ้าคิดนั่นแหละเซเวอรัส เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกแท้ๆของข้าหรอก” โวลเดอมอร์ตอบอย่างรู้ใจลูกน้องว่ากำลังคิดอะไร
“ขอรับ เด็กคนนี้น่ะหรือครับที่นายท่านจะรับเป็นบุตรบุญธรรม ท่านเจอได้อย่างไรขอรับ” เซเวอรัสถามขึ้นอย่างสงสัย
“ใช่เด็กคนนี้แหละ เมื่อวานข้าไม่ได้บอกเจ้า เพราะข้าไม่รู้ว่าจะมีหนอนบ่อนไส้ในหมู่ผู้เสพความตายรึเปล่าน่ะซิ ตอนนี้ข้าต้องระวังตัวให้ดี ยิ่งมีลูกแล้วซะด้วย หึหึ” เสียงตอบกลับมาอย่างอารมย์ดี
เฮ้อ!เอาเข้าแล้วไง อาการของโรคคุณพ่อมือใหม่ เค้าเคยเจอมาแล้วตอนที่เค้าไปช่วยเพื่อนของเค้า ลูเซียส มัลฟอย เลี้ยงลูกที่บ้าน หมอนั่นเห่อลูกซะน่าปวดหัว จนเค้าต้องกินยาแก้ก่อนไปหามันทุกที แล้วนี้รู้สึกว่าเจ้านายเค้าจะแย่กว่าอีกน่ะเนี่ยสงสัยต้องกินยาที่แรงกว่านี้ซะแล้ว เฮ้อ!! เมื่อเซเวอรัสคิดได้ยังไง ก็เริ่มเห็นลางร้ายเริ่มปรากฏหน่อยๆ ก่อนหันไปเห็นคุณพ่อมือใหม่กำลังเล่นกับลูกน้อยที่ตื่นขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ เฮ้อ!!
“เอ่อนายท่าน ตกลงจะเล่าได้รึยังครับว่าท่านได้เด็กนี้มายังไง” เซเวอรัสถามขึ้น (หลังจากกินยาแก้ปวดหัวเรียบร้อยแล้ว)
“แหมพี่เลี้ยงเราเนี่ย ใจร้อนจังเนอะลูกเนอะ ฮิฮิ” เสียงคุณพ่อมือใหม่เริ่มไม่เต็มเต็งตอบขึ้นมา ยังไม่วายพาลูกมาร่วมด้วย
“ฮ่าๆ..เอิ้ก ..เอิ้ก” เสียงเด็กน้อยรับมุกผู้เป็นพ่อต่อ
น่าน เอาแล้วไง ไม่เต็มทั้งพ่อทั้งลูก เซเวอรัสคิดในใจก่อนกลับไปถามต่อ
“นายท่าน ตกลงท่านจะตอบหรือไม่ตอบขอรับ ไม่งั้นข้าจะไปนอนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาถามท่านต่อ” เซเวอรัสถามอย่างเริ่มอารมณ์เสียนิดๆ
“ลูกรัก ดูพี่เลี้ยงลูกสิ งอนซะแล้วล่ะ”
“เอิ้ก...เอิ้ก”
“นายท่าน” พี่เลี้ยงจำเป็นเตือนนายของตนเสียงเย็น
“ข้าเล่าให้เจ้าฟังก็ได้” โวลเดอมอร์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นเช่นเดิม
“เรื่องมันมีอยู่ว่า กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้................” ดาร์คลอร์ดเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงมีความสุข
ความคิดเห็น