สิ้นสุด...ของการรอคอย

ผมมีเพื่อนคนหนึ่งผมไม่ชอบที่เชาคุยกับคนอื่น เล่นกับคนอื่น ผมไม่ชอบ หงุดหงิด ผมชอบมัน แต่ก็ทำไรไม่ได้เพราะเป็นเพื่อนกัน พอผมกับมันแยกย้ายกันไปตอนม.3 แต่กลุ้มเราก็ยังติดต่อกันอยู่
ผมคิดมาตลอด 3ปีว่าผมชอบมัน คิดผิดมาก ผมเจอคนๆหนึ่งเด็กคนนั้นไม่ได้ดีกับผม ถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยพูด[มาก] ถึงมันจะ ชอบไช้สายตาว่าผมแทน ถึงแม้ว่า ชอบมีคนอื่นมายุ่งกับมัน[หมันใส่] แต่มันก็คอยอยู่กับผมตลอด คอยทำอาหารมื้อดึกไห้กินเสมอ ชอบไห้ผมกัดแขนเวลาที่ผมโมโห และคอยเขกหัวผมเพื่อเตือนสติ- -" ผมคิดผิดตลอดผมไม่ได้รักเพื่อนตัวเองนานขนาดนั้น ผมแค่ย้ำตัวเองว่ารักมันแค่นั้น

วันนี้ไอรูปั้นมันโกรธผมเรื่อง...[อยากเตะหน้ามันสุดๆ]ทำไงก็ติดต่อไม่ได้ ผมเลยต้องแบกหน้าอันบอบาง >//<ของตัวเองมาเขียนผมเชื่อว่ามันต้องมาอ่าน

ป.ล. อย่าลืมสัณญาอีก 8 ปี ขอกูแต่งงานด้วย

สิ้นสุด...ของการรอคอย

ความคิดเห็น