คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 6
เช้าวันต่อมา ในเวลา 06.00 น. ห้องพักสำรองของอเลาดี้
ภายในห้องสีขาวสะอาดตา ที่เตียงสีเทาตัดกับผ้าห่มสีดำที่เข้ากันได้อย่างลงตัว กำลังมีร่างของเด็กสาวตื่นขึ้นมา แต่ก็ลืมตาไม่ได้นานนักเพราะต้องปรับสายตาให้ดีจนชัดเจน จนเธอสามารถมองได้ชัดเจนและ....
' เฮ้ย! คุณอเลาดี้นี่นา แล้ว..แล้วทำไมเขาถึงกอดเราเอาไว้อย่างนี้ล่ะ งืออ~ '
" นี่ อย่าดิ้นนักสิ ผมจะนอนนะ "
" อ่ะ! ถ้าคุณตื่นอยู่ก็ลุกก่อนสิคะ ฉัน..ฉันจะเข้าห้องน้ำ "
" ไม่...ตัวคุณอุ่นดีเพราะงั้นห้ามขยับ "
เสียงเย็นชาจากผู้เป็นเจ้าของห้อง ทำให้ซาเซียขัดขื่นไม่ได้และต้องทนต่อไป แต่ในใจกลับรู้สึกว่า ' วันนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ '
ในเวลาต่อมา 08.00 น. ที่ห้องอาหาร
" ว่าแล้วเชียว... - - "
" หือ? เธอรู้หรอว่าฉันจะถามแบบนี้ "
" เปล่าคะคุณจีอ็อตโต้ แต่มันเป็นลางสังหรณ์ของฉันน่ะคะ "
" งั้นคงเป็นอย่างที่สึนะบอกจริงๆสินะ ที่ว่าท่านทวดของเธอเคยเป็นมิโกะน่ะ "
หลังจากคำพูดนั้นทำให้ทุกคนที่รับประทานอาหารเช้าอยู่ต่างพากันมองหน้าซาเซียทันที ส่วนซาเซียมองไปที่สึนะที่นั่งอยู่ข้างๆ
" สึจัง ^^ ทำไมทำอย่างนี้ล่ะคะ "
" อึก!(เสียงกลืนน้ำลาย) แหะๆๆ ก็คิดว่าน่าจะบอกนิดหน่อยนี่ฮะ ^^:; "
" โธ่..สึจัง >3< "
ซาเซียทำงอนๆกับสึนะที่ต้องนี้ทำเอาคนที่ยั่งอยู่อีกข้างของซาเซีย เกือบเก็บอาการไม่อยู่นั้นคือ อเลาดี้
" แล้วเธอจะบอกฉันได้หรือเปล่า ข้อเสนอในการแลกเปลี่ยนเพื่อเป็นพันธมิตรน่ะ "
" คะ ฉันจะบอก..แต่ต้องเป็นคุณกับฉันเท่านั้นที่จะได้รับรู้ อ้อ! สึจัง ^^ เดี๋ยวฉันแลกเปลี่ยนเสร็จแล้ว สึจังโทรฯหาสาวๆให้ฉันทีนะ แบบว่า...(กระซิบ : จะให้พวกเธอรายงานที่ให้งานไปน่ะ มันได้เวลาแล้ว) "
" (กระซิบกลับ : คะ ) "
" ซุบซิบอะไรกันน่ะ "
จีอ็อตโต้ถามขึ้น ทำให้ทั้งสองคนส่ายหน้าและตอบพร้อมกันว่า...
" เปล่าคะ/ครับ X2 "
ทำให้ทุกคนมองมาอย่างสงสัย แต่กับอเลาดี้ที่มองมาทางซาเซียนั้นดุราวกับหมาป่า จีอ็อตโต้ที่เห็นจึงห้ามอเลาดี้ไว้ก่อน
" อะ..อเลาดี้นายทานข้าวต่อเถอะ ถ้าพวกเธอบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่อะไรหรอก จริงไหมซาเซีย สึนะ "
" คะ/ครับ X2 "
" อืม... "
อเลาดี้พูดแค่นั้นก่อนจะลงมือทานอาหารต่อจนทุกคนที่รับประทานอาหารในห้องนั้นต่างทานกันจนเสร็จเรียบร้อย สึนะจึงอาสาเก็บจานและนำไปล้างกับเอลิน่า ส่วนพวกจีก็ไปทำงานต่อโดยจีอ็อตโต้กับซาเซียเท่านั้นที่ไปอีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องรับแขกAจัดไว้เพื่อการประชุมแบบตัวต่อตัวหรือทำพันธมิตรนั้นเอง
ภายในห้องรับแขกA
ภายในห้องตกแต่งในสไตส์อิตาเลี่ยนยุคเก่า มีชั้นหนังสืออยู่เต็มห้อง ตรงกลางห้องมีแชนเดอเลียขนาดกลางไม่ใหญ่มากนักพอสว่างทั่วห้องได้และโต๊ะกระจกหนาสีดำออกเทามีแจกันลายสวยตั้งอยู่โดยมีช่อดอกกุหลาบเป็นเครื่องตกแต่งอย่างดี ซาเซียนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ขนาดนั่งสองคน ที่โซฟาเป็นสีแดงเลือดหมู ส่วนจีอ็อตโต้ได้จัดชุดน้ำชาให้ซาเซียก่อนจะนั่งลงอีกฝั่งซึ่งเป็นโซฟาเช่นเดียวกับซาเซียนั้นเอง
" แจกันบูราโน่ คุณได้มันมาจากบลูราโน่หรอคะ "
" ใช่ พอดีผมไปทำธุระที่นั้นมาน่ะ "
" บลูสิฟอโน่ แฟมิลี่ บอสที่นั่นเป็นคนทำธุระกิจบางอย่างที่แปลกปลอมต่อเมืองคุณจึงไปทำธุระที่นั้นสินะคะ "
ซาเซียยิ้มหวานก่อนจะเท้าคางมองดูแจกันที่มีกุหลาบสีแดงอยู่ จีอ็อตโต้ที่จิบน้ำชาเสร็จก็มองอาการของเธอที่ดูแปลกไป จึงถามไปด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย
" จะบอกว่าคุณติดตามผมไปทุกที่งั้นสิ "
" ฮึ เปล่าคะ...ทำไมคุณถามฉันอย่างนั้นล่ะคะ ฉันน่ะ...แค่มีคนรู้จักอยู่แถวนั้นก็ทำอะไรได้ต่อหลายอย่างแล้วล่ะคะ แล้วก็... "
ซาเซียลุกขึ้นก่อนจะหยิบกุหลาบมาดอกหนึ่งแล้วตรงไปนั่งข้างๆจีอ็อตโต้ จีอ็อตโต้ที่เห็นก็ระแวงในแวบแรกนั้นก็เพราะเธอเอากุหลาบมาจ่อตรงหน้าจีอ็อตโต้ ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้ววางไว้ที่โต๊ะโดยไม่ใส่ในแจกันตามเดิม จีอ็อตโต้จึงเขยิบออกมาเล็กน้อย ซาเซียจึงพูดขึ้นว่า...
" คุณกลัวฉันหรือพ่อของฉันล่ะคะ บอสวองโกเล่ "
" ไม่ ผมไม่กลัวหรอกเพราะเธอเองก็ช่วยพวกเราเอาไว้เยอะใช่ไหมล่ะ "
" ฮึ หัวไวเหมือนที่ท่านพ่อว่าจริงๆ เอาล่ะ...มาเข้าเรื่องกันดีกว่าคะ เรื่องที่จะทำพันธมิตรนั้น.... "
ซาเซียพูดทิ้งเอาไว้ก่อนที่เธอจะหยิบเอกสารที่วางเอาไว้มาให้จีอ็อตโต้ดู ในระหว่างนั้นจีอ็อตโต้ได้ถามขึ้น
" ทำไมเธอถึงมานั่งข้างผมล่ะ "
" อิอิ พอดีจะทดสอบอะไรหน่อยขอโทษคะ "
ซาเซียพูดอย่างนั้นก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิมและนั่งจิบน้ำชารอจีอ็อตโต้อ่านเอกสารนั้นให้จบ(#เอกสารนั้นซาเซียได้ทำการจดเอาไว้ล่วงหน้าหรือก็คือเธอหาโอกาสจดเอาไว้และซ่อนเอาไว้นั้นเอง)เมื่อจีอ็อตโต้ได้ลองอ่านข้อความในกระดาษที่ซาเซียได้จดไว้ ก็ทำให้เขานั้นตกใจก่อนจะวางลงบนโต๊ะอย่างแรงสร้างความแปลกใจแก่คนที่กำลังดื่มน้ำชารอดูอาการของเขาคนนี้
" นี่มัน...อะไรกันน่ะ ข้อมูลพวกนี้เธอได้มาเองจริงๆน่ะหรอ "
" ใช่คะ แต่..จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกนะคะ "
ซาเซียได้วางถ้วยน้ำชาลงก่อนจะยิ้มอีกครั้ง
" เพราะว่า...ถ้าพวกคุณไม่บุกไปที่บลูสิฟอโน่ แฟมิลี่พวกเราเองก็คงเข้าไปขโมยข้อมูลนี้มาไม่ได้หรอกคะ เพราะงั้นข้อมูลนี้ทางเราจะให้คุณโดยคุณต้อง ' ทำพันธมิตรกับทางเรา ' คะและนี่ก็คือข้อตกลงของฉัน คุณคิดว่าไงคะ "
ซาเซียพูดจบก็เอนไปพิงกับเบาะของโซฟาตามเดิม เพื่อดูอาการของจีอ็อตโต้ที่จ้องมองข้อมูลและสลับกับหน้าซาเซีย ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า...
" เธอตั้งใจจะเอาข้อมูลนี้มาให้ทั้งๆที่ก็รู้ว่าถ้าหากทางเรา ' ปฏิเสธ ' เธอเองก็ตั้งใจจะให้ข้อมูลนี้และออกไปใช่ไหมล่ะ "
" สมกับเป็นคนที่ท่านพ่ออยากจะสร้างพันธมิตรนะคะ แล้วคุณคิดว่าไงล่ะคะ "
" งั้น...ผมตกลงในการทำพันธมิตรนี้ครับ และ... "
" หวังว่าเราจะร่วมมือกันทำงานนะคะ "
ซาเซียยื่นมือไปทางจีอ็อตโต้เพื่อเป็นการจับมือสร้างพันธมิตรและสายสัมพันธ์ทางพันธมิตรของสองแฟมิลี่
อีกด้านในระหว่างที่จีอ็อตโต้และซาเซียทำการแลกเปลี่ยนพันธมิตร
ผ่านไปไม่นานหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ อเลาดี้ก็ได้ลงมาที่เลานจ์ โดยบนเลานจ์ที่เขานั่งอยู่มีขวดไวน์แดงซึ่งแน่นอนเขานั่นนั่งดื่มคนเดียวมาได้ 1 ชั่วโมงแล้วพร้อมกับมองไปที่ห้องรับแขกA ที่บอสของเขาและเธอเข้าไปพูดคุยกันเพียงสองคนเท่านั้น
' พูดคุยอะไรกันนักนะ แค่แลกเปลี่ยนความสัมพันธ์เองไม่ใช่หรือไง.....แล้วทำไมเราต้องหัวเสียอย่างนี้ด้วยนะ '
" Hello อเลาดี้! ไม่เจอนายนานเลยนะ เฮ้!นี่นายดื่มตั้งแต่เที่ยงวันเลยหรือไงกันเนี้ย "
" แค่ไวน์แดง มันคงไม่ทำให้ผมเสียสติได้หรอก ดันเต "
ดันเต หรือ บอสของคาบัคโรเน่ แฟมิลี่ ซึ่งเขานั้นสนิท(?)กับผู้พิทักษ์เมฆาของพรีโม่ เขาจึงเดินทางมาที่เพื่อมาเล่น(?)กับเขา(#หรือเปล่า555/ไรเตอร์)
" น่า...ถึงจะไม่ได้ทำให้รู้สึกเมา แต่ดื่มเที่ยงวันแบบนี้ไม่ดีหรอกนะว่าไหม เรย์ "
" ครับบอส "
เรย์ ลูกน้องคนสนิทของดันเตนั้นเอง เขามักเป็นอยู่ข้างๆเพื่อดูแลความเรียบร้อยของบอสเขานั่นเอง
" ฮึ มันไม่เกี่ยวกับคุณเพราะอย่างนั้นอย่ามายุ่งกับผม "
" อ่ะ...ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่งเพราะที่ฉันมาเนี้ยก็แค่จะมาคุยธุระกับพรีโม่นิดหน่อย ว่าแต่เขาไปอยู่ไหนงั้นหรอ "
" พรีโม่กำลังทำพันธมิตรกับลูกสาวของคาร์สโรส แฟมิลี่อยู่น่ะครับท่านคาบัคโรเน่พรีโม่ "
" เอ๋ ลูกสาวของคาร์สโรสมาที่นี่งั้นหรอ ตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่เห็นมีคนคุมล่ะจี "
ดันเตถามจีที่เดินมาใหม่ด้วยสีหน้าที่ตกใจ จนคนที่นั่งอยู่เลานจ์เห็นแล้วอดไม่ได้ที่อยากจะรู้ เพราะดูเหมือนดันเตจะรู้จักลูกสาวของคาร์สโรส แฟมิลี่ดี
" แล้วคุณจะรู้ไปทำไมล่ะ "
" ก็ลูกสาวของเขาไปอยู่ทางเหนือของอิตาลีนานแล้วนะ แล้วก็เธอไม่เคยให้ใครเห็นหน้าด้วยน่ะ "
ดันเตทำท่าเหมือนตกใจเมื่อได้ยินว่าลูกสาวของคาร์สโรส แฟมิลี่ได้มาทำพันธมิตรกับวองโกเล่พรีโม่ และในตอนนั้นเองพรีโม่หรือจีอ็อตโต้ก็ออกมาจากห้องประชุมที่ทุกคน(พวกจีทำงานเสร็จก็มารอที่ห้องเลานจ์ตามอเลาดี้)มารอที่ห้องเลานจ์รวมทั้งเอลิน่าและสึนะที่เตรียมน้ำเสิร์ฟให้ทุกคนนั้นก็อยู่ด้วย ซาเซียที่เห็นดันเตก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย ทำให้ดันเตที่มองมาทางซาเซียต้องหลบหน้าตามนิสัยเขาซึ่งแน่นอนอเลาดี้ก็แอบเห็นได้ชัดว่า ' หมอนี่ทำไมต้องหน้าแดงด้วยนะ...หรือว่า......ไม่จริงหรอกมั้ง ' อเลาดี้ไล่ความคิดนั้นออกไปก่อนจะหันไปทางจีอ็อตโต้ที่กำลังจะบอกอะไรบางอย่าง
" จริงด้วยนะทุกคน ต่อจากนี้ทางเรากับคาร์สโรส แฟมิลี่จะเป็นพันธมิตรกัน ดังนั้นหากทางแฟมิลี่เธอมีปัญหาเราจะช่วยแฟมิลี่เธอนะ "
พวกจีไม่โต้ตอบเพียงแต่พยักหน้าเพื่อเป็นคำตอบเท่านั้น ซาเซียที่เห็นว่าพวกเขาทุกคนยอมรับแล้วก็เดินไปหาสึนะที่ยืนพร้อมรายงานอยู่
" สึจัง เป็นยังไงมั้ง "
" ครับ แต่ว่าทางด้านคุณฟูยุที่เวนิสน่ะครับ...งานที่เธอรับไป....ทำพลาดครับ "
สึนะรายงานทั้งหมดให้แก่ซาเซียท่ามกลางพวกของจีอ็อตโต้และดันเตที่กำลังพูดคุยเรื่องคู่อริที่กำลังเตรียมเข้าสู้กับพวกวองโกเล่ ซาเซียจึงทำท่าครุ่นคิดก่อนจะสั่งสึนะ
" ถ้างั้นสึจัง ช่วยส่งข่าวบอกฟูยุด้วยว่า ฉันจะไปหาที่เวนิสคืนนี้ "
" เอ๋ คืนนี้หรอฮะ "
" ใช่คะ เพราะงั้นช่วยเตรียมตั๋วขบวนรถไฟรอบดึกใฟ้ด้วยนะคะ "
" ครับ "
สึนะรับคำก่อนจะวิ่งไปที่โทรฯของคฤหาสน์ ซาเซียจึงจะกลับไปที่ห้องพักสำรองเพื่อเตรียมตัวเดินทาง อเลาดี้ที่ฟังอยู่ได้ลุกจาดเลานจ์และเข้าไปคว้าแขนเอาไว้
" เธอจะไปคนเดียวงั้นหรอ "
" ใช่คะ เพราะว่างานที่ให้เพื่อนของฉันไปทำนั้นมันสำคัญต่อท่านพ่อ และฉันต้องทำรับผิดชอบงานนี้คะ "
" แต่เธอเป็นเด็ก เดินทางคนเดียวในตอนกลางคืนมันอันตราย เพราะงั้นผมจะไปกับคุณ "
อเลาดี้พูดขึ้นทำให้ซาเซียทำท่าจะเถียงกลับแต่จีอ็อตโต้ขัดการสนทนาของทั้งสองคนเพื่อให้ซาเซียเข้าใจในความหมายของอเลาดี้
" เออ...ซาเซียให้อเลาดี้ไปด้วยเถอะนะ เพราะมันอันตรายจริงๆ "
" ก็ได้คะ...หวังว่าคุณคงจะช่วยฉันได้มากเลยล่ะคะ "
" อืม "
อเลาดี้ได้พยักหน้ารับ ก่อนที่เธอจะไปเตรียมตัวเดินทางอีกครั้งแต่ก็โดนดันเตขัดอีกครั้ง
" เออ..ซาเซีย พี่อยากจะ..คุยอะไรหน่อยก่อนที่เธอจะ.... "
" ถ้างั้นไปกับหนูที่ห้องพักของอเลาดี้นะคะ คุณอเลาดี้เราไปเตรียมกระเป๋ากันเถอะคะ เร็วสิคะ... "
ซาเซียพูดพร้อมกับเดินไปจับมืออเลาดี้แล้วพาไปที่ห้องพักแบบกึ่งดึงกึ่งลากไป ดัยเตก็เดินตามไปใช่กัน ในตอนนั้นเองสึนะก็กลับมาแต่ก็ไม่เห็นแล้วจึงถามจีอ็อตโต้ขึ้น
" คุณซาเซียล่ะฮะ "
" ไปเตรียมตัวเดินทางกับอเลาดี้น่ะ "
" หา! ถ้างั้นก็ต้องจองสองที่สินะฮะ "
" ใช่แล้วล่ะ ^^;; "
" โอเคฮะ "
สึนะจึงต้องวิ่งวุ่นต่อ
ทางด้านห้องพักของอเลาดี้
อเลาดี้ ซาเซีย และดันเตทั้งสามคนได้อยู่ในห้องพักกัน โดยซาเซียกำลังพับเสื้อผ้าอยู่บนที่นอนและพวกชุดต่างๆของอเลาดี้ด้วย อเลาดี้ก็เตรียมพวกเครื่องของใช้ทั้งของเขาเองและของเธอ ดันเตจึงเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆซาเซีย
" ซาเซีย คือเรื่องที่พี่จะบอกเนี้ย คือ...วันเกิดเธอที่ผ่านมาเธอคงไม่ได้จัดใช่ไหม "
" คะ ไม่ได้จัดหรอก มีอะไรหรือเปล่าคะ "
ซาเซียพูดโดยไม่หันไปสบตาคู้สนทนาด้วย ดันเตจึงเอากล่องเล็กๆมาออกมาจากกระเป๋าเสื้อและยื่นให้ซาเซียที่จัดเสื้อผ้าอยู่นั้นตกใจก่อนจะละจากกองเสื้อผ้าที่กำลังจะผับ
" นี่ของขวัญหรอคะ "
" ใช่ แต่ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่านะ "
" ขอบคุณคะ "
" ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ ต้องกลับแล้วล่ะ สู้ๆล่ะงานของเธอทำให้แฟมิลี่พัฒนาต่อไปนะ "
ซาเซียยิ้มรับพร้อมกับพยักหน้ารับคำ ซาเซียจึงพับผ้าต่อ อเลาดี้ที่ได้ยินทุกประโยคของทั้งสองเขาจึงเงียบไม่พูดอะไร จนกระทั่งซาเซียพับผ้าเสร็จจึงเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมของสำคัญอีกอย่างในห้องน้ำ แต่...
" อ้าว! แย่แล้วสิ... (วิ่งออกไปจากห้องน้ำ)คุณอเลาดี้แย่แล้วล่ะคะ เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อของกับพี่เอลิน่านะคะ พอดีจะไปซื้อแปลงสีฟันกับยาสีฟันใหม่น่ะคะ "
" อืม ออกไปแล้วรีบกลับมาล่ะ "
" คะ ^^ "
ซาเซียออกไปทันทีหลังจากรับคำกับอเลาดี้เสร็จ อเลาดี้ที่เห็นว่าเธอออกไปแล้วจึงนั่งอ่านหนังสือต่อ แต่ว่าไม่นานดันเตที่น่าจะกลับไปแล้วดันกลับมาอีกครั้ง ทำให้อเลาดี้ทำหน้าไม่ไม่ค่อยพอใจเท่าไร
" คุณมาทำอะไรอีก "
" พอดีมีเรื่องจะคุยกับนายน่ะสิ ก็เลยยังไม่กลับแล้วก็รอให้ซาเซียออกจากห้องไปด้วย "
" แสดงว่าแปลงสีฟันกับยาสีฟันที่อยู่ๆก็หายไปคงเป็นเพราะคุณเอามันออกไปทิ้งสินะ "
" ใช่ เพราะว่าฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกกับนาย เกี่ยวกับซาเซีย "
ดันเตได้พูดคำหลังอย่างเบาลง แต่อเลาดี้ก็จับใจความได้จึงนั่งนิ่งเงียบรอให้อีกฝ่ายพูด ดันเตที่เห็นว่าอเลาดี้พร้อมรับฟังจึงพูดขึ้น
" ฉันอยากบอกกับนายนะว่าฉัน ชอบซาเซีย แต่ฉันก็ถูกปฏิเสธไปแล้วล่ะนะ แต่ก็..ยังตัดใจไม่ค่อยได้เท่าไร และสิ่งที่ฉันจะขอคือ..อยากให้นายดูแลเธอดีๆและดีให้มากๆด้วย ถึงเธอจะดูเหมือนเด็กแต่จริงๆแล้วเธอเป็นผู้ใหญ่ที่เก่งมากอีกทั้งยังเป็นคนสำคัญของทางแฟมิลี่ของเธอด้วย หากเธอเป็นอะไรไปทางแฟมิลี่นายอาจจะ.. "
" ผมรู้หรอก ไม่ต้องเป็นห่วง ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ เพราะอย่างนั้น...เชิญคุณกลับไปได้แล้ว "
อเลาดี้ยืนส่งอย่างหน้าตายที่หน้าห้องประตูของห้องพัก ส่วนดันเตที่เห็นว่าเจ้าของห้องได้ไล่แบบนี้จึงถอนหายใจอย่างยอมรับและเดินออกไปอย่างโดยดี โดยที่อเลาดี้ทิ้งคำสุดท้ายไว้ให้ว่า....
" ถึงคุณจะไม่บอกผม ผมก็ต้องใจว่าจะปกป้องและดูแลเธอ....ด้วยชีวิตผมเอง "
ติดตามตอนต่อไป....
#ตอนต่อไปจะแต่งเป็นแยกคู้แล้วนะคะ ใครอยากได้คู่ไหนก่อน คอมเม้นบอกกันนะ ไม่อย่างนั้นไรเตอร์จะไม่แต่งต่อแน่นอนคะหรือไม่ก็จะเลือกเอง อิอิอิ ^^
ความคิดเห็น