Mekaku city actors 2

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1. :Mekakushi start I

ฮิซากิ บรรยาย
ซายูริ "นี่... ฮิซากิคุง รู้รึเปล่าจ๊ะ ว่าเรื่องทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นจากอะไร?"
ฮิซากิ "ฉันไม่รู้หรอกนะ"
ซายูริ "แล้วฮิซากิคุง รู้รึเปล่าจ๊ะ ว่าทำไมฉันถึงหายไปจากฮิซากิคุงน่ะ?" 
ฮิซากิ "ฉันไม่รู้หรอก แต่ว่า ฉัน ต้องพาเธอออกมาให้ได้" 
...
ยูกิ "นี่!!! นายท่าน ตื่นได้แล้วนะ!!!" เธอพูดพลางอารมณ์เสียอยู่ในกระจก
ฮิซากิ "โอ้ย!! อะไรเล่า นี่วันหยุดนะ ขอนอนต่ออีกหน่อยเถอะน่า"
ยูกิ "ไม่ได้!! ตอนนี้ก็เกือบได้เวลาแล้วด้วยอ่า" เธอขมวดคิ้ว
ฮิซากิ "เวลาอะไร?" 
ยูกิ "หนอย~~~ นี่นายท่านลืมแล้วหรอคะ!? ว่าจะพาฉันไปที่สวนสัตว์น่ะ ถึงฉันจะไม่ได้อยากไปก็เถอะนะเจ้าคะ” ยูกิพูดพลางเบ้ปากอย่างไม่พอใจ
ฮิซากิ “เธอก็แค่อยากไปจนรอไม่ไหวล่ะสินะ” 
ยูกิ “ฉันไม่ได้อยากไปซักหน่อย...”
ฮิซากิ “ฉันก็แค่อยากจะไปเล่นเท่านั้นเอง.....สินะ” ผมพูดล้อเลียนเธอ
ยูกิ “ยังไงก็ไปเถอะน่า!!” เธอพูดพลางทะลุกระจกออกมาแล้วมานั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้
ฮิซากิ “รู้แล้วน่าๆ ไปๆ เธอออกไปข้างนอกไป ฉันจะอาบน้ำ”
ยูกิ “ค่าๆ นายท่าน ให้เวลา10นาทีนะ ถ้าเลทล่ะก็ฉันจะทำให้ที่นี่กลายป็นบ้านผีสิงเลยคอยดู” เธอพูดพลางเดินทะลุประตูออกไป
หลังจากนั้นผมก็ไปอาบน้ำแลละแต่งตัวตามปกติ เวลาที่ใช้ ประมาณ 8 นาที
ฮิซากิ “เป็นไง ถึง10นาทีไหม?” ผมเดินสบายๆออกมาจากห้อง แล้วถามเพื่อตอกย้ำความพ่ายแพ้
ยูกิ “ชิ!! ยังไม่ถึงค่ะ” เธอพูดพลางอารมณ์เสีย
ฮิซากิ “ไปกันซะที ฉันจะได้รีบไปซื้อKagerou Daysภาค2มาอ่าน”
ในขณะที่ผมเดินไปที่สวนสัตว์อย่างสบายใจเพื่อตอกย้ำความพ่ายแพ้ของยูกิ แต่อยู่ดีๆ ยัยนั่นก็หยุดเดินแล้วมองไปที่ป้ายโฆษณาอันใหญ่ด้วยตาเปล่งประกายแวววาว
โมโมะ "ฉันคิซารางิ โมโมะค่า วันนี้ฉันออกซิงเกิ้ลใหม่แล้วนะคะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ" เสียงของไอดอลคนหนึ่งดังออกมาจากป้ายโฆษณาด้วยน้ำเสียงร่าเริง
ยูกิ "นี่นายท่านคะ?" 
ฮิซากิ "อะไร?"
ยูกิ "น่ารักจังเลยนะคะ คิซารางิ โมโมะน่ะค่ะ ถึงจะเข้าวงการมานานแล้ว แต่เธอก็ยังมีค่านิยมเยอะมากๆอยู่เหมือนเดิมเลยนะคะ" เธอพูดพลางมองมาที่ผม
ฮิซากิ "โอ้โห ผีอย่างเธอนี่ ก็บ้าดาราเป็นแฮะ" ผมพูดหยอกล้อพลางตีไหล่ยูกิเบาๆ
ยูกิ “ไม่ใช่นะคะ!! ฉันไม่ได้บ้าดารานะคะ!! เป็นแค่ฮิคกี้กากๆ นีทกากๆ ผู้ชายกากๆ คนกากๆ อย่ามาว่าฉันนะคะ!!!” เธอพูดพลางปัดมือผมออกแล้วทำหน้าเบ้ใส่ผม แล้วว่าผมมาเป็นชุด
ฮิซากิ “ฉันไม่ใช่ฮิคกี้ แล้วก็ไม่ใช้นีทด้วย คิซารางิ โมโมะน่ะ ฉันไม่เห็นจะชอบเลย” ผมพูด(ตะคอก)จนเธอทำหน้าเหวอเลยทีเดียวเชียวแหละ
ยูกิ “ทำไมล่ะคะ นายท่าน เธอดูน่ารักมากๆเลยนะคะ ทำไมนายท่านถึงไม่ชอบล่ะคะ?” เธอพูดพลางขมวดคิ้วกริ้วโกรธาใส่ผม
ฮิซากิ “หน้าก็บ้านๆ หุ่นก็บ้านๆ อายุก็ตั้ง23แล้ว แต่ยังคงขึ้นคาน คงไม่มีใครสน—โอ๊ย!!!” 
ในขณะที่ผมกำลังล้อเลียนยูกิด้วยการบ่นดาราที่เธอชื่นชอบ ก็โดนอะไรบางอย่างมาตีที่หลัง ผมหันไปมองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบอะไรเลย
ยูกิ “นายท่าน เป็นอะไรไปคะ? ผีเข้าหรอคะ? อยู่ดีๆก็ร้องซะดังเชียว?” เธอพูดพลางลอยมารอบๆตัวผม
ฮิซากิ "เหมือนมีอะไรมาฟาดที่หัวไหล่ข้างขวาด้านหลังน่ะ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ผีแน่นอน!!! ถ้าเป็นผีล่ะก็ คงจะเป็นเธอนั่นแหละ!!"
ยูกิ "ฉันเปล่านะคะ เป็นฮิคกี้กากๆ อย่ามาว่าฉันนะคะ!!" เธอพูดพลางกอดอกแล้วทำหน้าบอกบุญไม่รับ
ฮิซากิ "ก็บอกแล้วไง! ว่าฉันน่ะ ไม่ใช่ฮิคกี้นะเฟ้ย!!!" ผมตะคอก(ตะโกน)ใส่เธอเพราะความโกรธ
ในขณะที่เรากำลังเถียงกันจนคนรอบข้างเห็นผมเป็นคนบ้าที่ยืนบ่นอากาศ ยูกิเชิดหน้าขึ้นฟ้าและลืมตาขึ้น
ยูกิ “อ๊ะ!! นายท่าน!! ระวังค่ะ!!” เธอพูดพลางรีบกระโจนเข้ามาหาผม
ผู้คนต่างกรีดร้อง และ ตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น 
ฮิซากิ “อะ~~~~~” ผมแหงนมองขึ้นไปเห็นท่อนเหล็กหลายท่อนร่วงลงมา ผมไม่รอดแน่
ในขณะที่ผมกำลังมองท่อนเหล็กอยู่นั่น ก็ได้มีผู้ชายใส่ชุดวอร์มสีฟ้ามาปรากฏตัวแล้วเอามือแตะท่อนเหล็กที่อยู่บนหัวผม ท่อนเหล็กที่ผู้ชายคนนั้นแตะได้ไปกองอยู่ที่พื้นข้างๆอย่างรวดเร็ว และเขาก็หายไป นี่มันอะไรกันเนี่ย? เป็นไปได้ยังไง? อิมพอตซิเบิ้ลมาก
ยูกิ “นายท่าน!!! นายท่านไม่เป็นอะไรนะคะ!!!???” เธอพูดพลางลอยเข้ามาหาผม แล้วมองไปรอบๆด้วยความตกใจ
ฮิซากิ “อ..อืม ยังอยู่” ผมพูดไปพลางสตั้นไปพลาง
ยูกิ “ว่าแต่ว่านะคะ ทำไมท่อนเหล็กถึงไปกองอยู่ตรงนั้นได้ล่ะคะ?” เธอพูดพลางชี้ไปที่กองเหล็ก
ฮิซากิ “ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ว่าตอนนี้น่ะรีบไปสวนสัตว์เถอะก่อนที่งานจะเข้า” ผมพูดพลางเกียร์เสือชีต้าร์ไปที่สวนสัตว์ด้วยความว่องไป (ไม่อยากออกข่าว)
ณ AnimalsLand ดินแดนสวรรค์แห่งคนรักธรรมชาติ
ยูกิ “โอ้ว~ เข้าไปกันเถอะค่ะนายท่าน อ่าว.....” เธอพูดด้วยท่าทางสดใสก่อนที่จะมามองผมที่ตอนนี้สภาพไม่ต่างกับสุนัขหอบ
ฮิซากิ “แฮกๆ...เมื่อกี้เธอว่าไงนะ?” ผมพูดด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ
ยูกิ “เข้าไปกันเถอะค่ะ ข้างในมีแอร์น่าจะเย็นกว่าข้างนอกนนะคะนายท่าน” เธอพูดพลางลอยไปที่หน้าประตู
ฮิซากิ “เออๆ” ผมพูดพลางกลิ้ง(?) ไม่ใช่ๆ คลาน(?) ไม่ใช่ๆ เดินแบบคนเมาเข้าไป 
โอ้ว ในนี้อากาศดีมาก แอร์ก็มีอุณหภูมิที่เหมาะสมซะด้วย ไม่หนาวเกินไป ไม่ร้อนเกินไป ดีจริงๆ ผมนี่อยากจะเอาตัวซุกเข้าไปในแอร์จริงๆ (เกิน)
ยูกิ “นี่นายท่านคะ ตามแผนที่ที่เขามีบอกตรงทางเข้าน่ะค่ะ อันแรกคือ DeersLand นะคะ”
ฮิซากิ "เออๆๆ" ผมพูดพลางกลิ้งเข้าไป
ยูกิ “นายท่าน จะกลิ้งทำไมคะ? ฉันอายเขานะคะ”
ฮิซากิ "พื้นเย็นดี"
ยูกิ "..." เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร เธอมากระโดดฟรีคิกซ์ใส่ผมเลย
ฮิซากิ “อ๊อก!! เจ็บนะ!!” ผมตะโกนด้วยความเจ็บปวดและรวดร้าว
ในขณะที่ผมกำลังโวยวายและกลิ้งไปมา ผู้คนที่อยู่แถวนั้นก็มองผมด้วยท่าทางขยะแขยง ก็พวกเขาไม่ได้เห็นยูกินี่นา ก็ไม่แปลกหรอกนะ
อันยะ “ทำไมคุณถึงไปนอนอยู่ตรงนั้นล่ะคะ? เป็นอะไรรึเปล่า?” 
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก้มมามองผมที่กำลังเกลือกกลิ้งอยู่ตามพื้น ด้วยท่าทางอ่อนโยนและเป็นมิตรมากๆด้วย
อันยะ “ลุกขึ้นมาเถอะค่ะ อันยะตัวเตี้ยกว่ามากน่าจะดึงคุณขึ้นมาไม่ได้อ่ะนะคะ” เธอพูดพลางยิ้มแหยะๆ
ฮิซากิ “ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ว่านะครับ ที่นี่เนี่ยมีโซนไหนแนะนำบ้างไหมครับ?” ผมถามเพื่อจะได้ไปดูสัตว์ที่นิยมจะได้กลับเร็วๆ
อันยะ “ทุกโซนเลยค่ะ ธรรมชาติอันแสนยิ่งใหญ่นี่ คือสิ่งที่วิเศษสุดเลยนะคะ” เธอพูดด้วยดวงตาที่เปล่างประกายพลางหมุนตัวหลายรอบ
ฮิซากิ “งั้นหรอครับ งั้นผมก็จะ...เดินไปทุกโซนแล้วกันครับ” ผมพูดด้วยท่าทางเอือมระอา
อันยะ “ค่ะ งั้นอันยะไปก่อนนะคะ”
ฮิซากิ “ค...เฮ้ย!!! ไปไหนแล้วเนี่ย?” 
ในขณะที่ผมกำลังตอบเธอ เธอก็หายไปในพริบตาราวกับว่าเธอสามารถเทเลพอร์ทหรือหายตัวได้เลย
ยูกิ “นายท่านคะ? อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ? มันไม่ต่างอะไรกับพวกคิโม่ยเลยนะคะ”
ฮิซากิ “เธฌอแหละโม่ย!”
ยูกิ/อามิยะ “ไม่ได้โม่ยนะคะ/เฟ้ย!!!” 
ฮิซากิ/ยูกิ “เอ๋?” พวกเราพูดพลางมองเสียงปริศนา แต่หายังไงก็หาไม่เจอ
ยูกิ “ไปกันต่อเถอะค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่มากนักหรอกนะคะ” เธอพูดพลางมองผู้คนที่มองด้วยท่าทางรังเกียจ
ฮิซากิ “นั่นสินะ” ผมพูดพลางเดินอย่างรวดเร็วเข้าโซนDeerLandอย่างรวดเร็ว
โซนนี้ไม่ค่อยมีอะไรมาก มีแต่กวางและผู้คน แต่ที่สะดุดตาที่สุดก็คงจะเป็นผู้ชายที่กำลังเอามือคลำลำตัวกวางด้วยความรักแล้วเอาแต่พูดว่า ‘แม่ก้นงามของผม’ เท่านั้นแหละ โซนนี้ประดับไปด้วยกวาง ต้นไม้ หญ้าจริง และน้ำตกขนาดเล็ก ในห้องแอร์ห้องนี้สามารถตกแต่งได้อย่างลงตัว
[รายละเอียดของเครื่องปรับอากาศ : เครื่องปรับอากาศ Air 3360 เป็นเครื่องปรับอากาศทีดึงพลังงานจากก๊าซคาร์บอนไดออกไซต์มาเป็นพลังงาน ขนาดประมาณ5 ซม. แต่ให้ความเย็นที่ทั่วถึง ซึ่งการเปิดเครื่องในอุณหภูมิ 25 องศาเซลเซียส เป็นเวลา5ชั้วโมงนั้นจะกินค่าไฟไปเพียง 0.25 หน่อยเท่านั้น ]
ยูกิ “ที่ว่าเจ้าของAnimalLandชอบกวางนี่ท่าจะเป็นเรื่องจริงนะคะ เห็นเจ้าของชื่อว่า เซโตะ โคสุเกะ หรือไงนี่แหละค่ะ”
ฮิซากิ “ก็แค่คนบ้าอย่าไปสนเลยดูโซนนี้เสร็จรึยังจะได้ไป”
ยูกิ “ค่าๆ เสร็จแล้วค่า” เธอพูดพลางลอยไปโซนต่อไป
โซนต่อไปคือ RabbitLand โซนนี้ก็มีกระต่ายหลากหลายพันธุ์เลยทีเดียวทั้งพันธุ์ตัวเล็กตัวใหญ่ โอย มากมาย แต่ห้องนี้ตกแต่งสีฟ้ากับสีเขียวเป็นจุดใหญ่เรียงกันเสปะสปะแต่สวยดี มีหญ้าจริงปลูกอยู่(ในห้องแอร์)มีต้นไม้ และมีมุมซื้อแครอทมาป้อนให้กระต่ายด้วย
ยูกิ “นี่ นายท่านคะ? ไปซื้อแครอทมาป้อนกระต่ายกันเถอะค่ะ”
ฮิซากิ “ทำไมต้องป้อนด้วยเล่า! น่ารำคาญจริง ฉันยิ่งไม่ชอบสัตว์มีขนอยู่”
ยูกิ “นายท่านแพ้ขนสัตว์แต่ฉันไม่แพ้ไงคะ แต่ว่าฉันป้อนไม่ได้ นายท่านนั่นแหละต้องป้อนเดี๋ยวฉันจะแตะตัวนายท่านเองนะคะ”
ฮิซากิ “ไม่ ฉันจะกลับแล้วนะถ้าเธอยังมาบังคับฉันอยู่น่ะ”
ยูกิ “ฉันก็ไม่ได้อยากป้อนมันหรอกค่ะ ก็แค่มันมีร้านขายก็แค่อยากสนับสนุนเท่านั้นเองนะคะ”
สึโบมิ “นี่ นายน่ะเงียบหน่อยสิ นายทำให้กระต่ายที่นี่ตัวสั่นไปหมดแล้วนะ” 
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดแปลกๆ อย่างเสื้อมีหูกระต่าย ชุดอย่างกับพวกลูกคุณหนูเลยแฮะ แต่ดวงตาของเธอดูอาฆาตยังไงก็ไม่รู้แฮะ
ฮิซากิ “ขอโทษครับ” ผมพูดด้วยความสำนึกผิดพลางโค้งขอโทษ
สึโบมิ “ชี~ เงียบหน่อยสิ ถ้าไม่เงียบดีๆล่ะก็ เดี๋ยวจะฟาดให้” เธอพูดเบาๆแต่ก็ได้ยินนะ ชัดมากด้วย น่ากลัวชะมัด ผู้หญิงอะไรเนี่ย?
ฮิซากิ “...” 
ผมไม่รู้จะทำยังไงดีก็เลยเดินออกไปจากโซนนี้ ไปหาCatLandและDogLandตามลำดับ จนกระทั่งถึง RestZone โซนนี้มีพวกเครื่องดื่มและอีกมากมาย
ฮิซากิ “ที่นี่มีKagerou Daysภาค2ขายด้วยแฮะ ฉันไปซื้อก่อนนะ”
ยูกิ “รอด้วยสิคะนายท่าน” เธอพูดพลางรีบลอยตามผมมาอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นผมก็นั่งอ่านKagerou Days2ไปนั่งกินเค้กกันไป แต่ยูกิกินไม่ได้เลยต้องแตะที่ตัวผมตลอดการกิน
ยูกิ “ถ้าว่างๆล่ะก็ ช่วยเผาเจ้าขนมเค้กนี่มาให้หน่อยสิเจ้าคะ”
ฮิซากิ “ชอบหรอ?”
ยูกิ “เปล่านะคะ ฉันไม่ได้ชอบเค้กซักหน่อยค่ะ!!! ก็แค่อยากลองกินรสใหม่ๆดูแค่นั้นเองค่ะ” เธอพูดพลางกอดอกแล้วเชิดไปอีกทาง
ฮิซากิ “อ้อหรอ?” ผมไม่สน ตอนนี้ผมขออ่านก่อน
อันยะ “อ่าว เจอกันอีกแล้วนะคะ” เธอพูดพลางยิ้มตาหยี่ๆ
ฮิซากิ “อ่าว คนเมื่อตอนนั้นนี่นา” ผมพูดพลางลองนึกถึงตอนที่ผมนอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่พื้น
อันยะ “มาคนเดียวหรอคะ?” เธอพูดพลางเอียงคอนิดนึง
ฮิซากิ “อ....อืม ผมมาคนเดียว แล้วเธอล่ะ”
อันยะ “อันยะมากับเพื่อนๆตรงนั้นน่ะค่ะ” เธอพูดพลางชี้ไปที่โต๊ะๆหนึ่ง ที่มีทั้งตาหัวผ้า ยัยหูกระต่าย นั่งอยู่กับคนอีก5คน
ยูกิ “มีผู้หญิงคนที่ใส่เสื้อผู้กระต่ายด้วยค่ะ” ยูกิพูดพลางมองหน้าผม
ฮิซากิ “นั่นสินะ...” ผมพูดพลางขมวดคิ้ว
อันยะ “มีอะไรหรอคะ?” 
ฮิซากิ “ม...ม...ไม่มีอะไรครับ” ผมรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เธอคงไม่เชื่อหรอกว่าผมคุยกับผี
อุมิ “อันยะ คุยกับใครอยู่อ่า” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา
เดี๋ยวนะ นอกจากยัยหูกระต่าย ยังมีหูแมวอีกหรอ? โลกนี้มันอะไรกันเนี่ย? มันเกิดอะไรกันขึ้น!!!!
ยูกิ “กำลังคิดอะไรที่มันโอเว่อร์อยู่สินะคะ นายท่าน” ยูกิมองผมด้วยสายตาสกปรก(?)
อุมิ “สึโบมิเรียกน่ะ ไปกันเถอะ” ยัยหูแมว(...)พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแล้วมากอดแขนอันยะ
อันยะ “ค่า อุมิจัง ต้องไปแล้วนะคะ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ” เธอพูดพลางยิ้มตาหยี่ๆและเอียงคอ หลังจากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะที่มียัยหูกระต่ายอยู่
เอาล่ะ ผมไม่สนรีบไปที่โซนต่อไปดีกว่ามันจะได้จบๆ
ฮิซากิ “ยูมิ ไปโซนอื่นกันฉันจะกลับบ้านแล้วนะ”
ยูมิ “แต่ว่า ฉันยังอยากอยู่ที่นี่อยู่เลยนะคะ”
ฮิซากิ “ไปสักที”
ยูมิ “แต่ว่า ต่อไปสัตว์ขนเพียบเลยนะคะ”
ฮิซากิ “ไม่ว่าต่อไปจะเป็น อีกัวน่าโซน ยุงโซน หรือตะพาบโซนฉันก็จะไป” ผมพูดพลางลุกขึ้นเดิน
ยูมิ “ที่พูดมามันไม่มีสัตว์ขนเลยนะคะ!!”
ฮิซากิ “เอาเถอะน่า ไปสักที” ผมก้าวเดินไปอย่างมั่นใจ
ตู้ม!!!!!! 
ทุกคน “เฮ้ย!!!!/กรี๊ด!!/วี้ด!!/ว้าย!!/***!!/เฮือก!!” 
ฮิซากิ “เฮือก!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!!!!!”
ยูกิ “ระเบิด เสียงระเบิดหรอคะเนี่ยท่าน!?” ยูกิพูดพลางมองรอบด้วยด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยดีนัก
ฮิซากิ “ยังไงก็ช่าง แต่อยู่ดีมันคงไม่ระเบิดเองหรอก!”
โจร1 “ใช่ มันไม่ระเบิดเองหรอก ถ้าหากว่าฉันไม่ตั้งระเบิดเอาไว้” โจรพูดพลางเอาปืนมาจ่อที่หัวผม
ยูกิ “อย่ามาทำอะไรนายท่านนะ!!!” 
ยูกิพูดพลางผลักโจรนั่นออกไป ผมเลยต่อด้วยการกระโดดฟรีคิกซ์ใส่จนแน่นิ่ง แต่ขอโทษ! โจรบ้าโจรบออะไรมาคนเดียวล่ะครับ? มันมาอีกเป็นฝูง 
แต่ในขณะที่ผมมองอย่างลังเลก็หันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่นิ่งๆ ผมเลยวิ่งเข้าไป
ฮิซากิ “เฮ้! นายน่ะไม่คิดจะทำอะไรเลยรึไง?”
โครุกะ “หลบไป ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่น” เขาพูดพลางเดินเลยตัวผมไป
ฮิซากิ “นายจะทำอะไร?”
โครุกะ “ก็ทำแบบนี้ไง นี่โจรตรงนั้นน่ะ ตายไปซะเถอะแก”
สึโบมิ “ไม่ได้นะ อย่าฆ่าพวกเขา ถ้ามีคนตายที่นี่ แล้วรุ่นพี่เซโตะจะยังเปิดสวนสัตว์ไหม!!” ยัยหูกระต่ายพูดพลางฟาดสันดาปใส่โจร
โครุกะ “รู้แล้วน่าเอาแค่สลบเท่านั้นเอง” เขาพูดพลางฉายดวงตาสีแดงใส่พวกโจร ซึ่งนั่นทำมห้พวกโจรดิ้นกันเลยทีเดียว
อามิยะ “นี่!! พวกโจร!!” เขาพูดพลางถอดแว่นกันแดดออก ซึ่งนั่นทำให้โจรชกกันเอง
ยูกิ “นายท่าน! ข้างหลังค่ะ!”
ผมได้ยินดังนั้นเลยเบี่ยงตัวหลบไม้ที่โจรฟาดพร้อมกับใช้แขนจับไม้ กระชากมาเป็นของตัวเองพร้อมกับฟาดโจรไป1รอบ(แรงๆ)
หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามา เฮ้ย!! นั่นคิซารางิ โมโมะนี่หว่า? 
ยูกิ “คิซารางิ โมโมะ มาทำอะไรที่นี่ล่ะคะเนี่ย?”
โจร “ยังไม่หมดหรอก นี่แหนะ” โจรพูดพร้อมปาระเบิดที่เมื่อถูกสัมผัสอย่างแรงอีก3วินาทีต่อมาก็จะระเบิด (ไม่มีข้อมูลที่แน่ชัด)
ฮิซากิ “หนอย~ พวกแก ตายซะเถอะ!!” ผมพูดออกไปด้วยความโกรธพร้อมกับดวงตาสีแดงเริ่มปรากฏขึ้นภาพที่ผมเห็นจุดบอดต่างๆ ทั้งจำนวนระเบิด และทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเห็นและจินตนาการภาพขึ้นถูกถ่ายทอดไปให้ทุกคนที่ดูพึ่งได้
สึโบมิ “นี่ ริสะ ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง”
ริสะ “เรียบร้อยจ้า ทาง4โซนแรกก็เรียบร้อยแล้วจ้ะ”
สึโบมิ “อืม นี่นายน่ะ!”
ฮิซากิ “ฉันหรอ?”
สึโบมิ “นายเป็นคนส่งภาพมาสินะ ขอบใจมากนะ นี่! ฮารุ! ลูกระเบิดนั่นเป็นรุ่น0301มีจุดอ่อนอยู่ที่ถ้าหากหาอะไรมากระแทกครั้งที่2ได้ระเบิดจะเสื่อมสภาพ!”
ฮารุ “คร้าบๆ เอาล่ะนะ” คนหัวสีฟ้าหยิบไม้จากข้างๆแล้วเทเลพอร์ทมาตีลูกระเบิดลงพื้นลูกระเบิดเลยเสื่อม
สึโบมิ “นายน่ะ อย่าพึ่งหยุดนะ! ส่งภาพมาเรื่อยๆ”
ฮิซากิ “อ..อา” ผมคงได้แต่ทำตามที่ยัยหูกระต่ายพูดแล้วล่ะนะก็ได้แต่แชร์ต่อไป
สึโบมิ “อันยะ ประมวลผล!”
อันยะ “รับทราบค่า!”
หลังจากนั้น ระเบิดที่โจรปาไปสเปะสปะ ผู้ชายคนนั้นก็ตีโดนทุกลูก (สุดยอดเลย) 
เหตุการณ์ครั้งนี้ได้หยุดลงแต่สิ่งของก็พังไปมากทีเดียวทั้งโต๊ะที่ผมนั่งกินเค้ก ทั้งเก้าอี้ที่ผมนั่ง ทั้งร้านที่ผมไปซื้อเค้ก รวมทั้งKagerou Days2 ของผมด้วย ยังอ่านไม่จบเลยแท้ๆ จะร้องไห้ หลังจากนั้นผมก็สลบไป ง่ายๆเลยครับ
--Coming soon--