Mekaku city actors 2

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2. : Mekaku start II

สึโบมิ บรรยาย
ณ บ้านของสึโบมิ
สึโบมิ “นี่ ฮารุ นายจัดการแฮ็กข่าวทั้งหมดแล้วลบไปได้รึยัง?” ฉันพูดพลางดื่มน้ำเลมอนเนด
ฮารุ “เรียบร้อย”
สึโบมิ “แล้วโฮชินะล่ะ” 
โฮชินะ “ฉัน...สั่งให้....พวกนักท่องเที่ยวลืมเรื่องนั้น...แล้วล่ะจ๊ะ”
สึโบมิ “อืม ดีมาก”
เซโตะ “ขอบใจนะ ที่ช่วยผมน่ะ”
อุมิ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รุ่นพี่ ยังไงก็เป็นคนรู้จักก็ต้องช่วยเต็มที่แหละค่ะ ว่าแต่....ช็อกโกแลต....”
เซโตะ “มีสิ มี งั้นผมให้หมดกล่องเลย ผมต้องไปแล้วล่ะ แล้วเจอกันนะ”
อุมิ “เย้!! บายค่ะ รุ่นพี่” เธอพูดด้วยท่าทางดีใจแล้วรีบวิ่งไปเอาช็อกโกแลตมากินจนหมดสิ้น
สึโบมิ “นี่ว่าแต่ว่านะ อามิยะ แว่นตานายน่ะ หายไปแล้วนี่นา” ฉันพูดพลางชี้ไปทางอามิยะ
อามิยะ “เอ๋? จริงดิ ตายล่ะ เธอมีแว่นไหมล่ะ? ฉันฝากไว้ที่เธอรึเปล่าริสะ?” เขากระวนกระวาย
ริสะ “ไม่นี่” เธอพูดพลางส่ายหัว
ฮารุ “งั้นฉันจะสั่งซื้อทางเน็ตให้แล้วกันนะ อามิคุง” ฮารุพูดพลางยิ้มตาหยี่ๆ
อามิยะ “อามิไหนฟระ! อามิยะเฟ้ย!” เขาพูดพลางตะคอกใส่ฮารุ
ริสะ “...” เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรรีบเอาโค้กของฉันมาสาดใส่โครุกะ
โครุกะ “เฮ้ย!! ทำอะไรของเธอเนี่ย! ริสะ” เขาพูดพลางตะโกนลั่น
สึโบมิ “เลมอนเนด.....ของฉัน” 
ฉันพูดพลางเสียดาย เลมอนเนดที่อันยะชงให้ ทั้งรสชาติที่เปรี้ยวซ่อนหวาน อา~ สุดยอด แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นหนองน้ำบนพื้นห้องรับแขก
โฮชินะ “งั้น ฉันไปชงให้นะจ๊ะ” โฮชินะพูดพลางวิ่งไปชงเลมอนเนดให้
สึโบมิ “ขอบใจนะ”
ริสะ “ฉัน.... จะฆ่านาย!!!!!!!!!!” ริสะพูดพลางวิ่งไล่กวดโครุกะ
โครุกะ “เฮ้ย!!!! อะไรเนี่ย!!!!” เขาพูดพลางวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย
อามิยะ “สมน้ำหน้า ฮุฮุ” เขาพูดพลางหัวเราะสะใจ
สึโบมิ “นี่ พวกนายช่วยถนอมห้องรับแขกฉันหน่อยนะ” ฉันพูดพลางเอาเอกสารประชุมมาอ่าน
ฮารุ “นี่ สึโบมิ เธอไม่คิดจะหวงอะไรเลยหรอ?” เขาพูดพลางเอามือฉกเอกสารของฉันไป
ปัก!!! [เสียงโศกนาฎกรรมบางอย่าง]
ฮารุ “โฮก!!! เจ็บนะ สึโบหมี” เขาพูดพลางเอามือกุมหัว
ปัก!!! [เสียงอะไรบางอย่างอย่างไม่ต้องสนใจหรอกนะ โฮะๆ]
สึโบมิ “ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้ชื่อสึโบหมี แล้วก็อย่ามาฉกหนังสือออกจากมือของฉัน!” ฉันพูดพลางถืออาวุธที่ใช้ฆาตรกรรม(หนังสือ)กริ้วโกรธา ยามมาฮ่า บรึ้นๆ (?)
ฮารุ “มันเป็นกระดาษนะ ไม่ใช่หนังสือ”
ปัก!!! [เสียงหมกฝรั่งร่วงลงพื้นมั้ง]
สึโบมิ “จะอะไรก็ห้ามย่ะ” ฉันพูดพลางหันหลังให้กับซากศพของฮารุอย่างเท่ (เก๊กสินะ)
ฮารุ “.....” เขาไม่พูดอะไรพลางนอนตายอยู่ที่พื้น
โครุกะ “นี่ พวกนายก่อนจะทำอะไรน่ะ มาช่วยฉันก่อนไหม!?” เขาพูดพลางวิ่งหนีริสะอย่างสุดชีวิต
อามิยะ “โดนซะบ้างก็ดีนะ นายน่ะ เล่นกับชาวบ้านไว้เยอะซะด้วย คุฟุฟุฟุฟุ” เขาพูดพลางหัวเราะชั่วร้าย
โครุกะ “ร้ายกาจ!!!!” เขาตะโกนพลางวิ่งไปทั่ว
สึโบมิ “อามิยะ พอได้แล้วมั้ง นายน่ะตั้งใจทำสินะ”
อามิยะ “รู้ได้ไงล่ะ” เขากระซิบมาให้ฉัน
สึโบมิ “ก็ขนาดฉันที่มองนายตั้งนานยังไม่เป็นไร แต่ริสะที่มองนายแป๊ปเดียวมีอาการแทน มันแปลกออกนะ”
อามิยะ “ชิ รู้ทัน ก็ได้ๆ” เขาพูดพลางปลดผนึกคำสาบของเขา
โครุกะ “อามิยะ นายทำอะไรเนี่ย” โครุกะพูดด้วยเสียงแข็งและทำหน้ายันเดเระ
อามิโยะ “คุฟุฟุฟุ ช่วยไม่ได้ นายทำมาการอง พิสตาชิโอ ของฉันร่วงพื้นนี่นา”
โครุกะ “แต่เมื่อวานนายกินนมที่ฉันซื้อมานะ” เขาพูดพลางชี้ไปที่ตู้เย็น
อามิโยะ “แล้วนายจะว่ายังไงกับมาการองฉันล่ะ” เขาพูดพลางจานที่ใส่มาการอง
โครุกะ “กินไปก็เป็นเบาหวาน กินทำไมก็ไม่รู้” 
อามิโยะ “แล้วนมของนายมันดีแล้วรึไง กินนมแล้วบินได้หรอ?”
สึโบมิ “แล้วเลมอนเนดของฉันที่สังเวยไปกับการเล่นสนุกของพวกนายเมื่อกี้ล่ะ จะว่ายังไง!” ฉันพูดพลางอารมณ์เสีย
เงียบเลยทีนี้ เงียบอย่างกับป่าช้าเลย ฉันไม่ได้ทำผิดสักหน่อย
โฮชินะ “นี่จ๊ะ เลมอนเนด”
สึโบมิ “ขอบใจอีกครั้งนะ โฮชินะ”
โฮชินะไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มหวานให้ฉัน พร้อมกับไปนั่งกินคุกกี้ที่เก้าอี้ด้านขวา
อุมิ “ดีแล้วล่ะค่ะ พี่สึโบมิ ที่ยังมีคนชงให้ ส่วนอุมิก็ไม่มีใครมาแย่งช็อกโกแลต” อุมิพูดอย่างอารมณ์ดีพลางกอดแขนฉัน
อามิยะ/โครุกะ/ฮารุ “ก็เธอไม่ได้โดนเหมือนฉันนี่!!!!!!!!!!”
ปัก!! ปัก!! ปัก!!! [เสียงฆาตกรรมต่อเนื่อง3ศพ]
สึโบมิ “พวกนายทำอะไรเนี่ย? แล้วถ้าแขกในห้องเราตื่นล่ะฮะ จะว่ายังไง?” ฉันพูดพลางยกเลมอนเนดมาซด
ฮิซากิ/อันยะ “ว๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!/กรี๊ดดดดดดด!!!!”
ฉันตกใจมากเกินไปจนทำให้แก้วที่ใส่เลมอนเนดของฉันร่วงแตกที่พื้น อีกแล้วหรอ?
ทุกคน “เฮ้ย!!!! อะไรเนี่ย!?” ทุกคนร้องด้วยวามตกใจก่อนที่จะวิ่งไปที่ห้องของอันยะ
ณ ในห้องของอันยะ
ฮิซากิ บรรยาย
นี่มันที่ไหนกันเนี่ย!? แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย?
อันยะ “...ฮือ......” อันยะร้องไห้ด้วยเสียงสั่น
ฮิซากิ “เฮ้ย!! ผมขอโทษผมไม่ได้ตั้ง—”
ปัง!! ปัก!!!!
สึโบมิ “นายกล้าดียังไง ถึงมาทำให้น้ำเลมอนเนดของฉันหกห๊า!!!!” ยัยนั่นพูดพลางกระโดดฟรีคิกซ์ใส่ผม
ฮิซากิ “ขอโทษครับ~~~~~”
ฮารุ “นี่ๆ เดี๋ยวนะ ก่อนหน้านั้นบอกว่าให้ดูแลแขก แต่พอน้ำตัวเองหกเท่านั้นแหละ ฆ่าไม่ยั้งเลย—”
โครุกะ/อามิยะ “ใช่ๆ”
ปัก!!! ปัก!!! ปัก!!!!!
ฮารุ “แล้วทำไมฉันต้องโดนฟาดแรงที่สุดด้วยเล่า?” ตาหัวน้ำเงินพูดพลางนอนกองอยู่ที่พื้น
สึโบมิ “ชั่งเถอะน่า”
นี่มันอะไรเนี่ย?? ยัยหัวกระต่ายเป็นพวกใช้ความรุนแรงกว่าที่คิดแฮะ
ปัก!!!
ฮิซากิ “อ๊อก!!! ทำเธอต้องมาฟาดฉันด้วยเล่า!!!!!!!!!”
อันยะ “ก็เธอคิดแบบไหน ก็ต้องได้แบบนั้นค่ะ ก็เมื่อกี้เธอพูดว่า...”
สึโบมิ “นี่มันอะไรเนี่ย ยัยหัวกระต่ายเป็นพวกใช้ความรุนแรงกว่าที่คิดแฮะ…สินะ” เธอพูดพลางขมวดคิ้ว
ฮิซากิ “เธอรู้ได้ไงเนี่ย!? รึว่า เธอเป็นพวกมีSix sense”
สึโบมิ “ไม่มีย่ะ!!! นี่น่ะเป็นพลังของอันยะต่างหาก!!!”
อันยะ “ค่ะ พลังเชื่อมโยงสายตาของอันยะเองค่ะ”
ฮิซากิ “นี่ มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!??”
ปัก!!
สึโบมิ “เงียบสิยะ!!! บ้าจริง คนอย่างนายน่ะมีพลังไปได้ยังไงเนี่ย? เชื่อเขาเลย” ยัยหัวกระต่ายพูดพลางถอนหายใจ
ยูกิ “มันก็ตรงอย่างที่เขาบอกนะคะ นายท่านทั้งฮิคกี้ทั้งนีททั้งกากแบบนี้ ก็สมควรแล้วล่ะคะ 555+” เธอพูดพลางหัวเราะอย่างสะใจ
ฮิซากิ “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ฮิคกี้! ไม่ใช่นีท! แล้วก็ไม่ได้กากด้วย!!!” ผมตะคอก(แก้ตัว)ใส่ยูกิ
ริสะ “นายพูดกับใครหรอ?” 
ฮิซากิ “เออ....คือ......”
โฮชินะ “กับ...อูซามิ ยูกิจัง....สินะจ๊ะ?” เธอพูดพลางหลบอยู่ข้างหลังตาหัวฟ้า
ฮิซากิ “ใช่ เฮ้ย!!! รู้ได้ไงเนี่ย!?” ผมพูดด้วยความตกใจ
อามิยะ “ยัยนี่น่ะมี Six Sense ยัยนี่ก็คงจะเห็นอ่ะนะ” เขาพูดพลางกินมาการอง
ฮิซากิ “Six Sense...”
อามิยะ “ใช่Six Sense” เขาพูดพลางเคี้ยวมาการอง
ฮิซากิ “นอกจาก กระต่ายค่อน โดเมล่อนหัวฟ้า บ้ามาการอง มองแต่ช็อกโกแลต แม็ตด้วยสีชมพู กูรูเรื่องนม ยมบาลเรียกพี่ แล้วยังมี Six Sense อีก I จะบ้าตาย” ผมพูดพลางส่ายหัว
ผลัก!!! ผัวะ!!! ปัก!!! ตุบ!! ตับ!!! 
ฮิซากิ “.....” นอนตายอยู่ที่พื้น
ทุกคน “ช่างกล้านะนาย ตายไปน่ะดีแล้ว” ทุกคนพูดอย่างเย็นชา
ยูกิ “555 นายท่าน ตลกเป็นบ้าเลย 55555” เธอขำอยู่กลางอากาศ
หลังจากนั้นยูกิก็เดินเข้าไปที่กระจกแล้วพลางนั่งไขว่ห้างกลางอากาศพร้อมกับพูดแนะนำตัว
ยูกิ “สวัสดีค่ะ ทุกๆคน อูซามิ ยูกินะคะ เป็นวิญญาณรับใช้ของฮิซารากี้ผู้ที่นอนตายอยู่ที่พื้นด้วยท่าทางน่าสมเพชตรงนั้นน่ะค่ะ”
ฮิซากิ “ใครฮิซารากี้ฟระ!!!???” ผมพูดพลางแก้ตัว
สึโบมิ “ยังไงก็ช่าง เธอน่ะจะมาอยู่กลุ่มเดียวกับเรารึเปล่า?”
ยูกิ “กลุ่มหรอ? จริงหร— อ่ะ ที่ฉันเข้าเพราะว่าฉันเห็นแก่การขอร้องของคุณนะคะ จริงๆแล้วไม่ได้อยากเข้าซักหน่อย” เธอพูดพลางเชิดหน้าใส่
สึโบมิ “งั้นก็ตามสบาย ฉันไม่บังคับ ไม่เข้าก็ไม่เข้า” ยัยกระต่ายค่อนพูดพลางเย็นชาใส่
ยูกิ “ให้ฉันเข้าเถอะค่ะ ให้ฉันเข้าเถอะนะคะ” เธอพูดพลางอ้อนยัยกระต่ายค่อน
สึโบมิ “แต่เธอบอกว่า—“
ฮารุ “เอาน่า เขาอยากเข้า ก็ให้เขาเข้าไปเถอะน่า”
สึโบมิ “นั่นสินะ ฉันชื่อ ยูกิ สึโบมิ เป็นดันโจวของกลุ่มนี้ เรียกฉันว่าดันโจวก็ได้นะ พลังกำกับสายตา ฝากตัวด้วยนะ”
ฮารุ “ฉันชื่อ ซาวาดะ ฮารุ เป็นสมาชิคหมายเลข2 พลังเคลื่อนย้ายสายตา ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะเออ”
อันยะ “ซากุระ อันยะค่ะ เป็นสมาชิคหมายเลข3 แล้วก็เป็นหุ่นยนต์อัจฉริยะนะคะ พลังเชื่อมโยงสายตาค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ”
โฮชินะ “ยูเมโนะ โฮชินะ จ๊ะ ส..สมาชิคหมายเลข4 พลังครอบงำสายตาจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ”
อุมิ “ฮากุมะ อุมิ เดส เป็นสมาชิคหมายเลข5ค่า พลังฟื้นฟูสายตาค่ะ เป็นครึ่งคนครึ่งแมวค่ะ”
โครุกะ “คาซึริกะ โครุกะ สมาชิคหมายเลข6 พลังการทำลายดวงตา”
อามิยะ “นากิโนวะ อามิยะ สมาชิคหมายเลข7 พลังเกลียดชังสายตา”
ริสะ “นากาบายาชิ ริสะ สมาชิคหมายเลข8เนะ คาดการณ์สายตา ยินดีที่ได้รู้จักเนะ”
ยูกิ “ค่ะ”
สึโบมิ “แล้วนายล่ะ ชื่ออะไร”
ฮิซากิ “คาซารุ ฮิซากิ”
สึโบมิ “จะเข้ากลุ่มMekakushi Dan รุ่นที่2ไหม?”
ฮิซากิ “ไม่”
ทุกคน “เอ๋?!!!!!!! ทำไมล่ะ!!!” ทุกคนตะโกนถามด้วยความตกใจ
ฮิซากิ “รวมหัวกันมันน่ารำคาญจะตาย”
ยูกิ “นายท่านก็แค่ไม่อยากออกมาข้างนอกสินะคะ” ยัยนั่นพูดพลางปิดปากหัวเราะแหยะๆ
ฮิซากิ “ไม่ใช่เฟ้ย!!!”
สึโบมิ “ทำไมถึงไม่เข้าเล่า!!!!” ยัยกระต่ายค่อนพูดพลางแสดงสีหน้าไม่พอใจ
ฮิซากิ “เรื่องของฉัน!!!” ฉันตอบปปฏิเสธไปอย่างห้วนๆ
สึโบมิ “ใช่มันก็เรื่องของนายแต่การที่ฉันต้องการนายเป็นสมาชิคก็เป็นเรื่องของฉันเช่นกัน”
ฮิซากิ “นั่นก็เรื่องของเธอยังไง ฉันก็ไม่เข้า!!” ผมพูดพลางรีบเดินออกไปจากบ้านหลังนี้พร้อม ยูกิที่ลอยตามมา
ชิ!! อะไรเล่า ทำไมต้องพาฉันไปเข้ากับกลุ่มคนประหลาดแบบนั้นด้วยเล่า!! ดีแต่ใช้กำลัง ไม่เห็นจะน่าเข้าตรงไหนเลย หัวหน้าอะไรก็ไม่รู้ใช้ความรุนแรงกับสมาชิค ทั้งเรื่องมีSix Sense บ้างล่ะ เรื่องหุ่นยนต์อัจฉริยะบางล่ะ มันเกินโลกแห่งความเป็นจริงมากเกินไปแล้วนะเฟ้ย คนกลุ่มนี้ไปหลุดมาจากโลกไหนฟระ!? การแต่งตัวก็แปลก ชมพูทั้งตัวบ้างล่ะ ใส่ที่ปิดตาบ้างล่ะ ใส่เกาะอกกรโปรงบานบ้างล่ะ เสื้อหูกระต่ายบ้างล่ะ จะบ้าตาย โอย โลกนี้มันเกิดอะไรขึ้นนี่?
ณ ทางด้านนอก 
ยูกิ บรรยาย
ยูกิ “เอาล่ะค่ะ ทำตามแผนนะคะ เดี๋ยวยูกิจะบอกพิกัดให้เองนะคะ” ใช้โทรจิตติดต่อ
อันยะ “ค่ะ” ใช้พลัง
สึโบมิ "เอาล่ะ เริ่มภารกิจได้"
ทุกคน "อืม/ครับ/ค่ะ/จ๊ะ"
--Coming soon-