เรื่องรามความเศร้า

ในอดีตกาล...
มีเด็กอยู่สามคนคือ...
เด็กสาวชือฟรีเดล และเด็กที่เป็นผู้ชายชื่อไคลน์และเอเลียต
ทั้งสามคนมักจะไปด้วยกันเสมอ
เอเลียตนั้นเป็นถึงบุตรของเจ้าเมือง
ถึงแม้ทั้งสามจะมีฐานะแตกต่างกัน
แต่ทั้งสามก็สนิทกันมาก

แต่ทว่า...ตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้
ทั้งฟรีเดลและเอเลียตต่างมีใจให้กัน
โดยที่ไคลน์ได้แต่แอบมองอยุ่เงียบๆ...

หลังจากนั้นไม่นานสงครามก็เกิดขึ้น
เอเลียตนั้นต้องไปร่วมที่สนามรบด้วย
จึงไม่แปลกอไรที่เอเลียตจะตายเมื่อไหร่ในสนามรบ
เพราะงั้นเอเลียตจึงฝากฟรีเดลไว้กับไคลน์เพื่อนสนิท

ความรู้สึกผูกพันระหว่างฟรีเดลและเอเลียตนั้น
ไม่ทางที่จะลบหายไปได้.....
เพราะฉะนั้นไคลน์จึงไปอธิษฐานเรื่องน่ากลัว
กับประติมากรรมสัญลักษณ์ของหมู่บ้านว่า...

"ขอร้องล่ะ"
"ช่วยหยุดเวลาของเอเลียตที!!"
"ชั้นรู้ว่าชั้นทำผิด แต่เฉพาะเจ้านั่นเท่านั้นที่ไม่อยากยกหล่อนให้"
"ถ้าเอเลียตตายที่สนามรบละก็..."
"ถ้าเจ้านั่น..เจ้านั่นไม่อยู่ล่ะก็..."
"ฟรีเดลก็คง...!!"

...และคำขอนั้นก็เป็นจริง
เอเลียตโดนธนูเข้ากลางหลังในสนามรบจนบาดเจ็บสาหัส
แต่ศรนั้นไม่ใช่ทั้งของศัตรูและฝ่ายเดียวกัน

จากคนที่เห็นเล่าว่า...
ศรนั้นดูเหมือนหอกเหล็ก
...ที่ราวกับเข็มวินาทีที่ใหญ่โตมากกว่า

...หลังจากฟรีเดลได้ฟังแล้วรู้เรื่องนั้น
ก็อธิษฐานกับเข็มวินาทีแห่งห้วงเวลา
โดยแลกกับชีวิตตัวเองว่า...

"ได้โปรดมอบเวลาของชั้นแก่เค้าด้วย"

...แต่ไคลน์เองก็ไม่คิดเลยว่า
สิ่งนี้จะกลายเป็นการแย่งชีวิต....
ของฟรีเดลที่ตนรักไปให้เอเลียต

ตอนที่เอเลียตกลับมาเมืองของตัวเอง
หลังจากที่คำขอของฟรีเดลที่มอบให้แก่เค้าเป็นจริงนั้น
เมืองก็กลายเหลือแต่ซากปรักหักพัง
ผู้คนในเมืองหายไปหมด
และฟรีเดลที่ตนเสี่ยงชีวิตเข้าปกป้องนั้นก็จากไป

เอเลียตได้เอาดาบที่ฟรีเดลมอบให้
เพื่อปกป้องตนให้ปลอดภัยจากสงครามนั้น
ทิ่มแทงตัวเอง

...แต่...
ต่อให้สามารถแลกกับเข็มวินาทีแห่งห้วงวินาทีได้นั้น
ก็ไม่สามารถเคลื่อนเวลาที่หยุดไปของฟรีเดลได้...

(เรื่องราวอาจไม่ค่อยเหมือนที่ดาร์ก พูดเอาไว้ แต่ มันก้อคือเรื่องเดียวกัน)

F.นู๋ดาร์ก