คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : _ C H A P T E R 1 7 : ค ว า ม ลั บ ( 1 0 0 % )
“ขอโทษนะเว่ยไอ้ฮยอก...” ร่างสูงกล่าวบอกเพื่อนที่นอนนิ่งไร้สติเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนมือเข้าไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ปกปกเรือนร่างของเพื่อนตัวเล็กอยู่ มือหนาค่อยๆปลดมาจนถึงเม็ดสุดท้ายก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วแหวกสาบเสื้อของเพื่อนตัวเล็กออก
ผิวขาวเนียนสวยราวกับผู้หญิงเผยให้ฮันคยองได้เห็นรวมถึงเจ้าเม็ดสีชมพูสวยที่ประดับอยู่บนหน้าอกทั้งสองข้าง ที่ทำให้ฮันคยองไม่อาจละสายตาไปไหนได้เลย...
ทำแบบนี้ฮันคยองก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย เพราะสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้มันก็ไม่ได้ต่างไปจากสิ่งที่คนฉวยโอกาสเขาทำกันสักนิด.
...แต่เราทำไมก็เพราะหวังดีไม่ใช่หรอ?...
คิดได้อย่างนั้นฮันคยองก็ยอมละสายตาจากเจ้าเพื่อนตัวเล็กแล้วเดินออกจากห้องไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ เพื่อที่จะมาเช็ดตัวให้เจ้าเพื่อนตัวแสบที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
ในมือหนาที่มีผ้าขนหนูลูบไล้ไปตามร่างกายขาวๆ จุดประสงค์คือเช็ดตัวให้ แต่ในใจของเขากลับคิดเลยเถิดไปไกลแล้ว ยิ่งได้มาสัมผัสกับร่างกายแบบนี้แล้วก็ยิ่งรู้สึก... อยากจะเข้าไปกอดร่างบอบบางนั่น อยากจูบ อยากจะทำอะไรตามใจของตัวเอง แต่ไอ้คำว่า ’เพื่อน’ ที่ค้ำคออยู่ เขาจึงทำได้แค่เพียงมองเพื่อนที่น้องนิ่งไร้สติอยู่บนเตียงเท่านั้น...
เช็ดตัวเสร็จแล้วก็เดินออกไปหยิบชุดคลุมมาสวมให้ร่างเล็กก่อนจะค่อยๆล้วงมือเข้าไปใต้เสือคลุม เพื่อที่จะถอดกางเกงที่เลอะคราบอาเจียนและเหล้าออก เสร็จแล้วเขาจะได้ไปนอนสักที เพราะนี่เวลาก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มครึ่งแล้ว...
“เห้ย= =!!” ร่างเล็กที่นอนแน่นิ่งจู่ๆก็ร้องโวยวายขึ้นมา ทำเอาฮันคยองที่กำลังถอดกางเกงออกให้อยู่ถึงกับสะดุ้ง เพราะคิดว่าร่างเล็กคงจะตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าเขากำลังจะทำอะไรล่วงเกิน ยิ่งตอนนี้อยู่ในท่าทางที่ล่อแหลมแบบนี้จะปฏิเสธก็คงไม่ได้
“อย่าเข้ามานะ!”
“O O ;;”
“เดี๋ยวพ่อยิงหัวแบะซะเลยนิ่!...งึมงัมๆ แจ๊บๆ= =” พูดแล้วฮยอกแจก็ยกมือของตัวเองขึ้นมาทำท่าถือกระบอกปืนราวกับว่าจะไปยิงใครเขาจริงๆ แต่พอพูดเสร็จแล้วมือเล็กก็วางลงที่เดิม ก่อนที่จะเงียบเสียงไป...
“ไอ้เวรนี่...ตกใจหมด= =” ฮันคยองสบถเบาๆก่อนจะลงมือถอดกางเกงของร่างเล็กต่อจากที่ทำค้างไว้เมื่อครู่ พอเสร็จแล้วก็นำกางเกงไปโยนกองไว้ที่เดียวกับเสื้อ เพื่อที่จะได้เอาไปลงเครื่องซักพร้อมๆกัน..
ร่างสูงยืนจับจ้องร่างเล็กที่นอนแน่นิ่งราวกับถูกมนตร์สะกด ยิ่งคิดว่าภายใต้เสื้อคลุมตัวโคร่งนั่นมีเพียงชั้นในตัวเดียวที่ปกปิดอยู่ใจก็ยิ่งเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิดออกมาด้านนอก...
เขารู้ว่าเขาไม่ควรคิดเลยเถิดกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น’เพื่อน'ของตัวเอง แต่กับเรื่องแบบนี้มันก็เป็นเรื่องของความรู้สึก จะให้พยายามสักแค่ไหนเราก็ไม่สามารถห้ามมันได้เหมือนกัน..
“ฝันดีนะฮยอก” ว่าแล้วคนตัวสูงก็โน้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากใสอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะเดินไปปิดไฟแล้วกลับมายังห้องนอนของตัวเอง...
ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเตียงนอนด้วยสภาพที่เหนื่อยอ่อนกว่าเดิม สายตาที่อ่อนโยนกวาดมองไปรอบๆห้องนอนของตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก รู้สึกดีที่เมื่อกี้ไม่ได้ทำอะไรที่เลยเถิดกับร่างกายของเจ้าเพื่อนตัวเล็ก เพราะความจริงแล้วกับฮยอกแจ เขาก็อยากถนุถนอม และอ่อนโยนให้มากที่สุด เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้เหมือนกัน
.
.
.
.
.
.
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องผ่านม่ายเข้ามาผ่านในห้องนอนที่ร่างเล็กกำลังหลับใหลอยู่ แสงที่แยงตาทำเอาคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับสบายต้องหยีตาตื่นขึ้นมา แต่ก็ต้องหลับตาปี๋ลงไปอีกครั้ง เมือรู้สึกถึงอาการปวดหัวอย่างรุนแรง..
“โอ๊ย..อา อะไรกันเนี่ย” ร่างเล็กยกมือข้างนึงขึ้นมากุบขมับ พลางคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ก็ยังคิดไม่ออก
“ตื่นแล้วหรอไอ้ขี้เมา^^” คนตัวสูงที่เพิ่งตื่นแล้วเดินเข้ามาในห้องกะจะเข้ามาดูอาการเจ้าเพื่อนตัวเล็กแต่เห็นเจ้าเพื่อนตัวเล็กตื่นแล้วจึงกล่าวทักทายอย่างอารมณ์ดี
“อ้าวเกิง...มานี่ได้ไงเนี่ย”
“ก็นี่บ้านฉัน= =” ฮันคยองพูดแล้วมองไปยังฮยอกแจที่ยังคงหลับตาพูดไม่รู้เรื่องรู้ราว...
“ห้ะ!บ้านแก...ตลกละ!”
“แกก็แหกตาดูสิครับ= =” สิ้นคำพูดของเจ้าเพื่อนตัวโตฮยอกแจก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วค่อยๆหันซ้ายขวามองไปรอบๆห้อง และได้พบว่าที่ที่เขานอนอยู่คือบ้านของฮันคยองจริงๆ
“เออว่ะ..แหะๆ แล้วฉันมาอยู่บ้านแกได้ไง”
“นี่แกจำไม่ได้เลยหรอ- -?”
ฮยอกแจพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกจึงส่ายหน้าไปมาให้ฮันคยองแทนคำตอบ
“เมื่อคืนแกเมามาก ฉันถึงพาแกมาบ้านฉันไงล่ะ” ฮันคยองตอบเพื่อคลายความสงสัยให้กับฮยอกแจ
พอได้ยินฮันคยองพูดแบบนั้น คนตัวเล็กก็พอจะนึกออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง ดวงตาคู่เรียวจึงฉายแววเศร้าขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ว่าแต่ทำไมแกต้องไปกินเหล้าขนาดนั้นวะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก^^ หิวอะ ไปหาอะไรมาให้กินหน่อยดิ” ร่างเล็กพยายามฉีกยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ฮันคยองถาม แล้วชวนฮันคยองพูดเรื่องอื่นแทน
“อือ เดี๋ยวไปเอาข้าวต้มร้อนๆมาให้กินแล้วกันนะ ..จะได้หายปวดหัว” เห็นเพื่อนตัวเล็กไม่อยากตอบฮันคยองจึงไม่อยากคาดคั้นอะไร คิดว่าเพื่อนตัวเล็กพร้อมที่จะพูดเมื่อไหร่ก็คงจะพูดออกมาเอง
“อือ..เร็วๆนะ”
“อือ รออยู่นี่ล่ะ ห้ามออกไปไหน”
“อื้ม^^” ฮยอกแจรับคำและฉีกยิ้มให้ฮันคยอง ฮันคยองจึงส่งยิ้มกลับมาให้เหมือนกันเสร็จแล้วจึงเดินออกจากห้องไป
เมื่อฮันคยองเดินออกจะห้องไปฮยอกแจก็ไม่ได้อยากอยู่นิ่งตามที่ให้สัญญากับฮันคยองเอาไว้ กลับรีบลุกจากเตียงเตรียมตัวจะออกไปด้านนอกห้องทันที เคยมาเที่ยวบ้านเจ้าเพื่อนตัวโตก็หลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยได้ดูบ้านเจ้าเพื่อนตัวโตทั่วสักที วันนี้ก็เลยขอเดินให้ทั่วหน่อยก็แล้วกัน (WT: บ้านป๋าไม่ใช่พิพิธภัณฑ์นะไก่- -)
ร่างเล็กเดินถัดจากห้องที่ตัวเองใช้นอนมาสองห้อง ก็ได้พบกับห้องๆหนึ่งซึ่งหน้าห้องแขวนป้ายที่เขียนไว้ว่าฮันคยอง นี่คงจะเป็นห้องนอนของเจ้าเพื่อนตัวโตเป็นแน่ เขาจำได้ว่าเคยขอเข้าไปดูข้างในหลายครั้งแล้วแต่ก็โดนเจ้าเพื่อนตัวโตปฏิเสธมาโดยตลอด ไม่รู้ว่าข้างในห้องมีอะไรถึงไม่อยากให้เข้าไปดูขนาดนั้น ... แต่วันนี้ก็จะได้เข้าไปดูให้รู้สักที
“ข้างในต้องมีรูปสาวๆซ่อนไว้แน่เลย...เชอะ = =” พูดเสร็จมือเล็กก็เปิดประตูเข้าไป...
ภายในห้องมีขนาดใหญ่พอสมควร เข้าไปจะเป็นมุมนั่งเล่นมีโซฟาโต๊ะและโทรทัศน์ที่เข้าชุดกันวางอยู่ ลึกเข้าไปก็จะมีแยกเป็นห้องนอนหนึ่งห้องและห้องที่เอาไว้อ่านหนังสืออีกหนึ่งห้อง ร่างเล็กไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปจนถึงส่วนของห้องนอนทันที เพราะเจ้าเพื่อนตัวโตยิ่งห้ามมากเท่าไหร่ ก็เหมือนเป็นการไปกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นของฮยอกแจ ให้ทำงานมากยิ่งขึ้นเท่านั้น หน้าประตูห้องมตัวหนังสือแปะไว้ว่า DH คำแรกที่ฮยอกแจนึกออกก็คือคำว่า ‘DONGHAE’ ในใจแอบคิดไปแล้วว่าเจ้าเพื่อนตัวโตคงจะแอบชอบทงเฮแน่ๆ แต่เพื่อความแน่ใจคนตัวเล็กจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป...
“เห้ย!!..นี่มัน??” ฮยอกแจร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อได้รู้ถึงสิ่งที่ฮันคยองพยายามปิดบังเป็นความลับไว้มานาน...
(อะต่อๆจ่ะ :P)
ความจริงภายในห้องนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นห้องนอนธรรมดา ถ้าไม่ติดว่าตามผนังของห้องมีรูปของฮยอกแจแปะอยู่เต็มไปหมด .. ไม่ว่าจะเป็นรูปที่เต็มใจให้ถ่าย หรือแม้กระทั่งรูปแอบถ่ายตอนที่เขานอนหลับในห้องเรียน ตอนกินข้าว ตอนนั่งอยู่บนรถเมล์ ตอนอ่านหนังสือ รวมไปถึงรูปที่เป็นรูปคู่กับฮันคยอง รูปที่ทั้งสองคนยืนกอดคอแล้วถ่ายรูปกันฮยอกแจจำได้ดีว่ารูปนี้ถ่ายตอนงานกีฬาสีเมื่อ2ปีที่แล้ว ซึ่งคนที่ถ่ายให้ก็คือคิบอม...
ตอนนี้ความรู้สึกของฮยอกแจกำลังตีกันยุ่งไปหมด สงสัยว่าทำไมเจ้าเพื่อนตัวสูงถึงเอารูปของตัวเขามาแปะไว้ในห้องนอนมากมายขนาดนี้ ในใจตอนนี้มีคำถามเกิดขึ้นมาว่าเจ้าเพื่อนตัวสูงนั้นแอบชอบเขาใช่รึเปล่า... แต่ก็ไม่กล้าคิดเป็นจริงเป็นจังเพราะว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขาและฮันคยองยังคงอยู่แค่ในฐานะ ‘เพื่อน’
ยิ่งคิดมากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ยังตกค้างก็ทำให้ฮยอกแจปวดหัว จนต้องยกมือข้างหนึ่งขึ้นมากุมขมับแล้วตัดสินใจจะเดินกลับห้องเพราะกลัวว่าฮันคยองจะขึ้นมาเห็นเอาได้ แต่ทันใดนั้นสายตาของฮยอกแจก็พลันไปเห็นรูปๆหนึ่งเข้าซะก่อน...
ใบหน้าหวานกำลังฟุบหลับลงบนโต๊ะเรียนฮันคยองที่นั่งอยู่ข้างๆจึงก้มตัวลงมาแล้วเอามือไปป้องที่หูของใบหน้าหวานเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง ฮยอกแจเห็นด้านล่างมีตัวหนังสือเขียนไว้จึงชะโงกหน้าเข้าไปดู แต่ว่าตัวหนังสือที่ฮันคยองเขียนไว้เป็นภาษาจีน ฮยอกแจที่อ่านภาษาจีนไม่ออกจึงไม่สามารถรู้ได้ว่าที่ฮันคยองเขียนเอาไว้มีความหมายว่าอย่างไร...
“แปลว่าอะไรนะ...”
.
.
.
ร่างสูงที่เดินขึ้นมาชั้นสองของบ้านกะจะเอาข้าวต้มไปให้เพื่อนที่รออยู่ในห้อง แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นประตูห้องของตัวเองที่เปิดข้างไว้อยู่ทั้งๆที่เขาจำได้ดีว่าตอนเดินออกจากห้องมาเขาก็ได้ปิดประตูเรียบร้อยแล้วเพราะทำมันจนติดเป็นนิสัยมาตั้งแต่เด็กๆ ดังนั้นการที่ประตูเปิดทิ้งเอาไว้แปลว่าต้องมีคนเปิดมันเข้าไปในห้องแน่ๆ
ฮันคยองสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์แปลกๆจึงรีบตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที เมื่อเห็นประตูห้องนอนด้านในเปิดทิ้งไว้ก็ยิ่งใจหายเข้าไปใหญ่ ภายในใจภาวนาขออย่าให้ข้างในมีคนอยู่เลยโดยเฉพาะเจ้าเพื่อนตัวเล็ก ..แต่เหมือนคำขอจะไม่เป็นจริงเมื่อฮันคยองเดินเข้าไปภายในห้องแล้วได้พบเจ้าคนตัวเล็กกำลังจ้องรูปภาพบนผนังห้องด้วยสีหน้าที่ดูตกใจและสงสัยไปพร้อมๆกัน
“ฮยอกแจ!!” ร่างสูงรีบวางชามข้าวต้มลงบนหัวเตียงแล้วรีบเดินเข้าไปหาฮยอกแจทันที
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้รออยู่ที่ห้อง! แล้วมาที่นี่ทำไม!!” ร่างสูงเข้ามาถึงก็บีบไหล่เจ้าเพื่อนตัวเล็กแล้วพูดเสียงดังใส่แบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ทำเอาเจ้าเพื่อตัวเล็กถึงกับตกใจจนพูดไม่ออก เพราะพึ่งเคยถูกเพื่อนตัวสูงดุใส่แบบนี้ครั้งแรกเหมือนกัน
“ก็....” พูดได้แค่คำเดียวก็ต้องหลุบตาลงต่ำเพราะเขาไม่สามารถคิดคำแก้ตัวดีๆมาพูดให้ฮันคยองฟังได้เหมือนกัน จึงได้แต่ก้มหน้ายอมรับความผิด ยิ่งเห็นเจ้าเพื่อนตัวโตโมโหเสียงดังใส่ขนาดนี้ก็กลัวจนไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะกลัวคำพูดจะไปขัดใจเพื่อนตัวโตเข้า
“กลับห้อง” เพื่อนตัวโตกล่าวเสียงนิ่งแล้วจัดการคว้าข้อมือเล็กของฮยอกแจไว้แล้วเดินออกมานอกห้อง โดยไม่ลืมที่จะหยิบชามข้าวต้มมาด้วย ระหว่างทางฮันคยองไม่พูดอะไรกับเจ้าเพื่อนตัวเล็กเลย พอมาถึงห้องก็จับเจ้าเพื่อนตัวเล็กเหวี่ยงลงเตียงจนเสื้อคลุมเลิกขึ้นเผยให้เห็นต้นขาขาวเนียนเล็กน้อย
“กินให้หมด กินยา..แล้วจะได้นอน” ฮันคยองบอกแล้วยื่นชามข้าวต้มในมือของตัวเองให้ฮยอกแจ
ฮยอกแจรับไว้ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินพลางเหลือบตาขึ้นไปมองเจ้าเพื่อนตัวโตเป็นระยะๆ ในใจมีคำถามมากมายที่อยากจะถาม แต่ดูจากอารมณ์เจ้าเพื่อนตัวสูงตอนนี้แล้วถ้าถามไปคงโดนตะคอกกลับมาแน่ๆ เพราะฉะนั้นอย่าพึ่งถามตอนนี้คงจะดีกว่า
“เสื้อแกที่เลอะน่ะ ฉันเอาไปลงเครื่องให้แล้วนะ” ฮันคยองพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูปกติขึ้นมาเล็กน้อย ฮยอกแจที่กำลังก้มหน้ากินข้าวต้มอยู่จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมแววตาที่ดูสงสัย..
“เสื้ออะไร?”
“ก็เสื้อแกที่เลอะเมื่อวาน จำไม่ได้รึไง= =”
“อ่าวหรอ...แล้วนี่ใครเปลี่ยนเสื้อให้ฉันอะ?” พูดแล้วร่างเล็กก็ก้มลงมองตัวเอง ที่ตอนนี้ทั้งตัวมีแค่เสื้อคลุมกับชั้นในเพียงตัวเดียว... นิ่งไปสักพักพอเหมือนจะนึกอะไรออกก็ค่อยๆเงยหน้ามองเจ้าเพื่อนตัวสูงอีกครั้ง..
“ก..แกหรอ”
“อือ”
“....” ร่างเล็กไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ใช้สายตามองไปยังเพื่อนตัวสูงอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
“นี่ ไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นเลย ..ฉันไม่ได้ทำอะไรแกหรอก= =”พูดแล้วก็เอามือพลักหัวเจ้าเพื่อนตัวเล็กไป1ที จ้องมาแบบนี้ไม่รู้รึไงว่าเอคืนเค้าต้องห้ามใจตัวเองแค่ไหนเพื่อไม่ให้เค้าทำอะไรล่วงเกินกับร่างกายที่บอบบางนั่น
“ไม่ได้ทำอะไรจริงๆนะ..” ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“เออสิ..ฉันไม่ได้คิดพิศวาสแกหรอกนะ- -“ ฮันคยองพูดแล้วก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพื่อปกปิดสีหน้าของตัวเอง
“แล้วทำไมในห้องนอนแกถึงมีรูปฉันเต็มเลยอะเกิง?”
“....” เจ้าเพื่อนตัวเล็กเห้นเจ้าเพื่อนตัวสูงอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วจึงตัดสินใสจถามคำถามที่ยังค้างคาใจอยู่ออกไป คราวนี้เลยกลายเป็นฮันคยองที่เป็นฝ่ายเงียบไปซะเอง
“บอกหน่อยได้มั้ยเกิง”ร่างเล็กพูดพร้อมดึงข้อมืฮันคยองให้ลงมานั่งข้างๆตัวเอง
“จะอยากรู้ไปทำไม”
“บอกฉันไม่ได้หรอ ฉันเพื่อนแกนะ...”
“ก็เพราะว่าแกเป็นเพื่อนไงฉันเลยไม่อยากบอก!!!”
“.....” โดนเพื่อนตัวสูงดุใส่เป็นรอบที่สองของวันก็พูดไม่ออกอีกตามเคย ได้แต่มองลึกเข้าไปในสายตาของเจ้าเพื่อนตัวสูงด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้...
“ก่อนนอนอย่าลืมกินยาล่ะ” เพื่อนตัวสูงพูดทิ้งท้ายอย่างเป็นห่วงก่อนจะเดินออกจากห้องไป...
คนตัวเล็กวางชามข้าวต้มลงบนหัวเตียงทันทีทั้งๆที่ยังกินไปได้ไม่ถึงครึ่งชาม แต่ ในสถานการณ์แบบนี้เขาคงกินต่อไปไม่ลงจริงๆ...
ตั้งแต่ที่รู้จักกับฮันคยองมาเกือบสามปีไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร จะหนักหนาหรือว่าร้ายแรงแค่ไหนแต่เขากับฮันคยองก็ไม่เคยที่จะปิดบังหรือมีความลับต่อกัน ทั้งสองเต็มใจที่จะพูดคุยและคอยให้ความช่วยเหลือกันเสมอ
แต่นี่กับเรื่องแค่นี้ คิดว่าเขาไม่รู้รึไงว่าไอ้การที่ฮันคยองติดรูปเขาเต็มห้องซะขนาดนั้น ที่ฮันคยองคอยดูแลเอาใจใส่และคอยตามใจอยู่เสมอ รวมถึงสายตาเวลาที่ฮันคยองมองมา เขารู้สึกมานานแล้วว่ามันไม่เหมือนกับสายตาเวลาที่คิบอมมองหรือเวลาที่เพื่อนคนอื่นๆมอง ยิ่งเรื่องที่ฮันคยองคอยห้ามไม่ให้เขาเข้าไปในห้องนอน แต่กับคิบอมแล้วเขากลับคอยใช้ให้คิบอมขึ้นไปหยิบของบ่อยๆ....
ขนาดนี้แล้วฮันคยองคิดว่าเขาโง่ขนาดที่จะไม่รู้เชียวหรอว่าฮันคยองคิดอะไรกับเขาอยู่ ตอนนี้ก็แค่อยากฟังจากปากของเพื่อนให้แน่ใจเท่านั้น...
“ก็ได้นะเกิง...”
”ถ้าแกยังอยากให้มันค้างคาแบบนี้ต่อไป...”
.
.
.
.
.
หลังจากที่ฮันคยองเดินออกมาจากห้องของฮยอกแจ ก็รีบตรงมาที่ห้องนอนของตัวเองทันที ร่างหนาทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง สายตาก็กวาดมองไปที่รูปของคนตัวเล็กที่เขาเป็นคนแปะไว้รอบห้อง ภาพในอดีตค่อยๆฉายซ้ำขึ้นมาในสมอง ภาพตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอ ได้รู้จัก..และได้แอบรักเจ้าเพื่อนตัวเล็ก ตั้งแต่วั้นนั้นก็ผ่านมาเกือบจะสามปีแล้ว แต่เขาก็ยังคงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้คนเดียว เพราะถ้าเกิดตัดสินใจบอกความรู้สึกที่มีออกไปให้เพื่อนเจ้าตัวเล็กฟัง แต่ถ้าเจ้าเพื่อนตัวเล็กกลับไม่ได้มีความรู้สึกแบบเดียวกัน...
...ณ เวลานั้นอาจจะไม่เหลือแม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ได้...
“เฮ้อ อ..” ร่างสูงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เผื่อมันจะช่วยระบายความกลัดกลุ้มที่มีอยู่ในใจตอนนี้ได้บ้าง สายตามองไปรอบๆห้องเพื่อมองรูปเจ้าเพื่อนตัวเล็กอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลง...
“ฉันผิดเอง...ขอโทษนะฮยอก”
________________________
ห๊า~ ค้างกว่าเดิมมม!!
ดีใจได้แกล้งรีดเดอร์-..-
55555 5
ก็ปีใหม่หนีไปเที่ยวกันหมดไม่เม้นฟิคให้เค้าเลยใช่มั้ยล่ะ
เชอะๆ..
ยังไงตอนนี้ก็เม้นด้วยละ^^
[ไรเตอร์ว่าง~]
WT: ฮยอกนายเห็นอะรในห้องนอนเกิงอะ?
EH:ไม่บอกหรอก
WT: ทำไมอ้ะ?!
EH:ขออ่านเม้นก่อนได้ปะละ แล้วจะบอกให้
WT: ถ้างั้นนายต้องบอกรีดเดอร์ กับพวก "นักอ่านเงา" แล้วล่ะ^^
EH: รีดเดอร์คร้าบ^^~ นักอ่านเงาครับ= =! คนละเม้นนะครับแล้วฮยอกจะบอกให้ ฮยอกตกใจมากเลยอะTT
update : 030110
__________
มาอัพแล้ววว~
ทีแรกต้ากะจะอัพตั้งแต่เมื่อวานแล้วแหละ แต่มันเข้าไม่ได้ไม่รู้เป็นอะไร- -
ถ้าเมื่อไหร่ต้าอัพค้างขอให้ทุกคนรู้ไว้ค่ะว่าไม่เกิน2-3วันต้าจะมาอัพต่อให้^^
ต้าไม่ใจร้ายขนาดแกล้งให้ค้างนานๆหรอกค่ะ หิหิ ~
แต่รู้สึกบทสนทนา(ในจินตนาการ)ของต้ากับฮยอก ทำให้ต้าเห็นนักอ่านเงาหลายๆคนมาเม้นให้นะ
ใช่รึเปล่า??? 55555 5 เม้นให้ตลอดทุกตอนน๊า~ ต้าจะได้มีกำลังใจ = v =V
อ่ามาถึงตอนนี้กันมั่ง
ทีแรกต้ากะจะให้ฮยอกเข้าไปเห็นรูป แล้วเกิงเข้ามาเจอ แล้วแบบว่า2คนก็คุยกันแล้วก็รักกันเลย- -
แต่แบบพอคิดๆดูก็ เออ... มันง่ายไปมั้ย??
ก็เลยขอเล่นดราม่าสักหน่อยแล้วกัน
แต่เล่นไม่นานหรอกค่ะ เพราะต้าแต่งดราม่าไม่เก่ง 555 5
ปล. มีแต่คนอยากรู้ว่าDH คืออะไร - -? แอบงงนะนิ คิดว่าจะอยากรู้กันว่าในห้องเกิงมีอะไรมากกว่า
แต่อยากจะบอกว่าDH ไม่ได้มีความหมายลึกลับซับซ้อนอะไรเลย แค่ทำให้มันดูยากขึ้นมาท่านั้นเอง หิหิ. จะมีคนฆ่าต้ามั้ยเนี่ยที่ไม่ได้บอกความหมายของDHตอนนี้ (ก็ตามพล็อตแล้วมันยังไม่ถึงเวลาอ๊าTT~)
ปล2.เปลี่ยนสรรพนามการแทนตัวจากคำว่าไรเตอร์เป็นต้า(ชื่อของไรเตอร์)นะ รู้สึกว่าใช้ว่าว่าไรเตอร์แล้วมันดูไม่ค่อยเหมาะต่อแฟนฟิคที่อายุมากกว่ายังไงไม่รู้อ่ะ=.,=
ปล3. เนื้อหาตอนนี้อาจจะกระแทกใจของคนที่แอบรักเพื่อนหลายๆคน (มั้ง)
...ณ เวลานั้นอาจจะไม่เหลือแม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ได้...
หึหึ : ))
update : 050110
ความคิดเห็น