คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : S Fic : Durarara!! Izaya X Mikado
“โอริฮาระซัง ผมกำลังถามคุณอยู่นะครับ?”
เสียงใสๆที่พยายามจะเค้นออกมาอย่างเต็มที่ แฝงไปด้วยความโกรธเคียงเล็กน้อยของเด็กหนุ่ม
ร่างเล็กตรงหน้า
อา~ใช่แล้ว เด็กหนุ่มที่แสนจะธรรมดา หน้าตาธรรมดาๆเหมือนเด็กผู้ชายวัยนี้ทั่วไป ภายนอก
ที่ไม่มีจุดไหนเลยที่น่าสนใจแม้แต่น้อย
......แต่ทำไม สายตาของเรากลับไม่อาจที่จะละออกมาจากเรือนร่างเล็กๆนั่นได้.....
.....อดไม่ได้ที่จะจับจ้องไปที่ใบหน้าหวานนั้น
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ที่มองเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเบื่อ...
...ตอนเจอกันครั้งแรก จิตใจของเรากลับโหยหาเพียงแค่ร่างเล็กตรงหน้าเท่านั้น.....
นั่นสินะ ทำไมกันนะ ทำไม...... ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ริวกามิเนะ มิคาโดะ คนนี้ดึงความสนใจของเราไปเกือบทั้งหมด
อ้อ จริงสิครับ มิคาโดะคุงกำลังเริ่มอารมณ์ไม่ค่อยดีแล้วล่ะสินะ ก็ผมน่ะ.......
"อะไรกัน มิคาโดะคุง เรียกชั้นห่างเกินแบบนั้นอีกแล้วนะ"
เสียงทุ้มกล่าวเบาๆ พร้อมๆใบหน้าหล่อคมที่ประดับรอยยิ้มกวนประสาท
ชายหนุ่ม ผู้มีใบหน้าหล่อเหลา กอปรกับเรือนผมสีรัติกาล นัยตาคมสีแดงสวยดุจสีโลหิต
ถึงภายนอกจะดึงดูดสาวน้อย พรหมจารีย์ยังใสซื่อได้
หากแต่เนื้อในนั้นเกรียนยิ่งกว่าสิ่งใดเปรียบ จนคนทุกคนที่สัมผัสได้ต้องวิ่งหนี
"อิซายะซัง ผมไม่ได้มีเวลาว่างมากนะครับ กรุณาตอบมาตรงๆดีกว่านะครับ คุณคงจะไม่เบี้ยวสัญญานะครับ"
เสียงใสๆ ที่ไม่ว่าฟังกี่ครั้ง ก็ยังดูธรรมด๊า ธรรมดา ไม่ดึงดูด แต่กลับเรียกความสนใจ
ใช่แล้ว ชื่อว่า โอริฮาระ อิซายะ คือชื่อของกระเรียนที่เพิ่งกล่าวถึงไปเมื่อตะกี้นี้ เกรียนขายข่าวแห่งชินจูกุ
"แหมๆ คราวนี้เรียกอิซายะซังแล้วนี่นา เป็นเด็กดีจังน๊า มิคาโดะคุง แบบนี้สิถึงจะน่ารัก"
"เป็นเด็กเป็นเล็ก ต้องทำตามที่ผู้ใหญ่สอนสินะ อื้มๆ"
เสียงทุ้มของเกรียนยังคงดัขึ้นเรื่องๆ พร้อมๆกับใบหน้าของเด็กหนุ่มที่เริ่มจะเบื่อหน่ายกับความเกรียน ของคนตรงหน้า
"อิซายะซัง ผมกำลังถามคุณอยู่นะครับ"
สุดท้ายก็กลับมาเข้าประโยคเดิมจนได้สินะ..
"โอเคๆ ไม่เล่นแล้วก็ได้ มิคาโดะคุง งั้น....."
ใบหน้าหล่อคมที่ตอนนี้ อัพพลังความเกรียนมากขึ้น หันมาตีหน้าตาย จนสาวกเกรียนต้องร้องกรื้ด
และขำโฮกออกมาด้วยความฮา เนื่องจาก เพิ่งรู้ว่าเกรียนสามารถหรับสภาพหน้าได้เร็วเท่าความเร็วเสียง
ติ๊ก ต๊อก..
เข็มวินาทีของนาฬิกายังคงทำหน้าที่ของมันอย่างดีขยันขันแข็งเดินไปเรื่อยๆ เสืยงลานของนาฬิกาดังเบาๆจนแทบจะ
ไม่ได้ยิน เวลาที่ดำเนินไปเรื่อย ขณะที่พ่อค้าข่าวแสนเกรียนนั้นกำลังตอบคำถามของเด็กหนุ่มน้อยผู้ใสซื่อ น่ารักซึ่ง
มีดีกรีเป็นถึงผู้นำแก๊งดอลล่าส์
"ขอบคุณครับ อิซายะซัง"
มิคาโดะ กล่าวขึ้นพร้อมๆกับร้อยยิ้ม ใบหน้าหวานดูจะกลับมาเป็นปกติ ไม่มีแม้แต่อารมณ์ขุ่นมัวเหลืออยู่เพียงซักนิด
หรือ อาจจะมากกว่าเดิมก็เป็นได้(ใครจะรู้)เพราะเนื้อหาข้อมูลมืดที่ได้มาจากพ่อค้าข่าวแห่งชินจุกุนั้น จะดูมีปัญหาน้อยกว่า
ความเกรียนเจ้าของข้อมูลเสียอีก
"ไว้มาใช้บริการใหม่น๊าาาาาา มิคาโดะคุง"
เสียงกวนอวัยวะเบื้องล่างดังขึ้นตามหลังเล็กๆของเด็กหนุ่มมาเรื่อยๆ มือหนาคว้าจับไหล่บาง
ก่อนจะก้มหน้าเกรียนๆกระซิบที่ใบหูของเด็กหนุ่ม
"อย่าลืมค่าตอบแทนของข้อมูลนี้ล่ะ ดูท่าราคาจะ....แพงพอตัวเลยล่ะ...."
เสียงกระซิบแผ่วเบาดุจดั่งปีศาจ(เกรียน) ทำให้เด็กหนุ่มสั่นเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาแล้วยิ้มบางๆ
"ครับ"
ก่อนทุกอย่างจะสงบลงอีกครั้ง.....
หลังจากหนุ่มน้อยผู้นำของดอลล่าส์ องกร(ไม่ลับ)ที่ตั้งขึ้นออกไปจากห้อง ชายหนุ่มแสนเกรียนก็นิ่งเงียบ
ใบหน้าหล่อคมดูขุ่นมัวยิ่งกว่าใบหน้าของเฮวาจิม่า ชิสึโอะ ที่เป็นเพื่อน(?)รัก(?)และศัตรูแค้น
"ชิ ปกติต้องทำหน้าเขินอายเหมือนเมื่อก่อนไม่ใช่รึไงกัน ทำไม...."
ทำไมกัน ทำไมในใจลึกๆของชั้น ถึงมีความหวังเล็กๆ...
ความหวัง ที่ปรารถนาที่ไม่อยากให้ร่างเล็กตรงหน้านั้นเป็น..โจ๊กเกอร์..
..โจ๊กเกอร์..ผู้ที่จะทำลายแผนการของเราทั้งหมด
"ความหวังงั้นเหรอ? หึหึ ชั้นอาจจะเริ่มบ้าไปแล้วก็ได้ล่ะมั้ง"
ความคิดที่หลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มพ่อค้าข่าว เรียกความสนใจของคนรอบๆได้ไม่น้อย
"นายมันก็บ้าอยู่แล้วไม่ใช่รึไงกัน?"
หญิงสาวผู้เป็นผู้ช่วยของสำนักงานค้าข่าวของโอริฮาระ อิซายะ พึมพำ พร้อมๆกับทำหน้าเอือมระอา กับความงี่เง่าของเจ้านาย
"หืม เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?"
ชายหนุ่มหันมายิ้มยียวนให้ ขณะที่หญิงสาวรีบหันหน้ากลับไปหาหน้าจออิเล็กทรอนิคตรงหน้าต่อ
"นามิเอะ เธอคิดว่า มิคาโดะคุงจะมาที่นี่อีกมั้ย หืมมมม?"
ร่างสูงกล่าวก่อนจะเดินออกไปตรงหน้าประตูห้อง หันใบหน้าเกรียนๆ?กลับมาถามผู้ช่วยตน
"ไม่รู้สิคะ ก็แล้วแต่คุณจะคิด"
ว่าเสร็จ ก็หันไปสนใจหน้าจอที่มีแสงเจิดจ้าท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มมืดต้อนรับยามรัติกาลนั้น
"อา~ไปกินซูชิดีกว่าาาา "
เสียงที่ไม่ว่าจะฟังกี่ครั้งก็ยังน่ากระโดดถีบขาคู่ใส่ จำลงไหทำกระเรียนดอง ดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงปิดประตูของห้องสำนักงาน
พร้อมๆกับความเงียบสงบที่เข้าครอบคลุม เหลือเพียงแต่เสียงเครื่องปรับอากาศเบาๆ กับเสียเครื่องอิเล็กทรอนิคอย่างคอมพิวเตอร์ดังเบาๆเท่านั้น
แต่ดูท่า ท่ามกลางความสงบนั้น คงจะมีแค่ใบหน้าของผู้ที่เหลืออยู่ในห้องคนนึงเท่านั้นแหละ ที่เพิ่มระดับความเอือมระอาผู้เป็นเจ้านายยิ่งกว่าเดิม
.......ริวกามิเนะ มิคาโดะ.......
...ข้อมูลที่อิซายะให้เด็กหนุ่มไปทุกๆครั้ง ไม่เคยมีครั้งไหนเลย ที่ผิดพลาด...
...แต่ก็ยังเป็นข้อมูลที่อาจเรียกได้ว่า จะทำให้ร่างเล็กนั้นต้องย้อนกลับมาที่นี่ทุกครั้ง...
...จนเหมือนว่าเด็กหนุ่มนั้นเป็นแขกประจำไปแล้วก็ว่าได้...
.................................
"อา อยากจะเจอมิคาโดะ อีกจังเลยน๊าาาาาาาาาาา"
เสียงเกรียนๆที่คุณก็รู้ว่าใครเป็นคนกล่าวขึ้น ก่อนที่เรื่องนี้จะถูกตัดจบ
เนื่องจากคนแต่งเริ่มจะเกรียนตามความเกรียนของอิซายะแล้ว
ทุกๆอย่างในเมืองนี้ก็ดำเนินไปเรื่อย จนกลายเป็นเรื่องปกติที่คนทั่วไปนั้นไม่หันมาสนใจ
ทุกๆสิ่งที่เหมือนเดิม กับบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนแปลง
อา~ทุกๆอย่างก็เป็นแบบนี้แหละนะ แล้วพวกเธอล่ะ มีของสำคัญบ้างแล้วรึยัง
สำหรับตัวผมน่ะ คงจะเป็๋นความสนุกรอบๆตัวล่ะมั้ง? หรือว่า อาจจะเป็น.......
END
ความคิดเห็น