[เลิกอัพ] [AU Fic HP Blessing] My Captain (OW x OC)

ลำดับตอนที่ #15 : My Captain 15 :: ปรับความเข้าใจ

Chapter 15

            คาร่านั่งมองเด็กๆปีหนึ่งที่กำลังทำการคัดสรรบ้าน อดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปเมื่อตอนเธออายุสิบเอ็ดปี เด็กกลุ่มนี้ก็เป็นเหมือนพวกเธอในปีที่แล้ว อยากเข้าบ้านไหน ไม่อยากเข้าบ้านไหน เข้าแล้วจะเป็นอย่างไรต่อ ลุ้นกันจนตัวโก่ง แม้แต่พรีเฟ็คก็ยังคงลุ้นว่าเด็กที่ตัวเองหมายตานั้นจะอยู่บ้านเดียวกันไหม บ้านเรเวนคลอก็ดูท่าจะได้เด็กหลายคนอยู่เหมือนกัน

            “บ้านเรามีแต่เด็กน่ารักๆทั้งนั้นเลยเนอะว่าไหม”คาร่าหันไปพูดกับอเล็กซา

            “อือฮึ เด็กผู้ชายผมทองคนนั้นน่ารักมาก เห็นไหมๆ”เด็กหญิงผมสั้นหันมาตอบคำถามของคาร่าก่อนจะเบนความสนใจไปที่เด็กชายที่เธอว่า

            “เด็กผู้หญิงคนนั้นน่ารักกว่าอีก นู่นๆที่ถักเปียสองข้างน่ะ”ไบรอันเกทับอเล็กซา

            “นี่พวกเธอสองคน แทนที่จะแสดงความยินดีกับรุ่นน้องแต่ดันไปส่องเด็กแทนซะได้”คาร่าพูดอย่างเหนื่อยใจ คลอเดียและริชาร์ดที่ตอนนี้ขึ้นปีหกแล้วแต่ก็ยังคงทำหน้าที่เป็นพรีเฟ็คต่อกำลังเอ่ยทักทายและทำความรู้จักกับน้องใหม่แห่งบ้านอินทรี

            “ก็แค่ส่องดูว่ามีใครน่ารักบ้างก็เท่านั้นแหละ อย่าไปเครียดๆ”ไบรอันปัดมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจนัก

            “ฉันล่ะเหนื่อยกับพวกเธอจริงๆ”

            งานเลี้ยงฉลองปิดเทอมก็จบลงเป็นที่เรียบร้อยอาจารย์ใหญ่สั่งให้พรีเฟ็คพาเด็กปีหนึ่งเข้าบ้านตนเองเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกปี แต่ยังมีนักเรียนอีกหลายคนนั่งกระจุกอยู่รวมกันที่ห้องโถงใหญ่ ทุกคนต่างคุยกันถึงช่วงเวลาปิดเทอมหน้าร้อนว่าทำอะไรกันไปบ้าง อย่างของอเล็กซาเธอไปเที่ยวที่ฝรั่งเศสกับครอบครัวแถมยังเล่าว่าพ่อมดแม่มดที่นั่นดูมีสไตล์มากกว่าที่อังกฤษเยอะพอสมควร ส่วนไบรอันเขาไปอยู่กับญาติของเขาแถบชนบทตลอดช่วงฤดูร้อน แทนที่จะได้กล้ามจากการทำงานกลับมา แต่กลับได้น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมานี่สิเหตุผลที่ได้ก็คือป้าและยายของเขาให้กินอาหารวันละห้ามื้อ ต้องมาเสียเวลาฟิตหุ่นก่อนเปิดเทอมเขาถึงได้มีพุงย้อยๆแบบนี้ไง

            “ฉันคิดว่าฉันต้องออกกำลังกายให้หนักกว่านี้แล้วมั้ง”ไบรอันนึกเสียดาย เขาไม่น่าตามใจปากกินอาหารที่ยายและป้าเอามาให้ทั้งหมดเลย

            “แล้วคาร่าทำอะไรบ้างล่ะ”อเล็กซาถาม

            “ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ ก็แค่ช่วยงานที่ร้านอ่านหนังสือเตรียมพร้อมสำหรับเนื้อหาปีสอง”

            “โคตรเนิร์ด”อเล็กซาและไบรอันพูดพร้อมกัน

            นั่งคุยกันได้สักพักก็ถึงเวลากลับหอ ศาสตราจารย์มักกอลนากัลก็เดินมาไล่นักเรียนทั้งหมดที่นั่งอยู่ในห้องโถงให้กลับไปเข้านอน เพื่อตอนเช้าจะได้ตื่นมาอย่างสดใสต้อนรับเปิดเทอมวันแรก

            ระหว่างเดินทางกลับหอคาร่าเหลือบไปเห็นโอลิเวอร์ เขาดูตัวสูงขึ้นกว่าเมื่อตอนปีหนึ่งมากทั้งที่ปีก่อนเขาสูงกว่าเธอเพียงไม่กี่เซน แต่ตอนนี้อาจจะสูงกว่าเธอราวๆสิบเซนติเมตรแต่คาร่าก็มั่นใจว่าเธอสูงขึ้นแล้วแต่ก็คงน้อยกว่าเขาอยู่ดี ดวงตาสีน้ำตาลของทั้งคู่สบกันโอลิเวอร์ส่งยิ้มให้คาร่าเด็กหญิงหลบสายตาเขาอย่างเขินๆ เธอนึกแปลกใจกับตัวเองทั้งๆที่เขาก็ยิ้มแบบนี้ให้เธออยู่บ่อยครั้งแต่วันนี้เธอกลับใจเต้นแปลกๆ

            “เธอมีซัมติงอะไรกับวู้ดหรือเปล่า”ไบรอันมองทั้งคู่สลับไปมา ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยได้ตัวติดกับเธอบ่อยเท่าอเล็กซาแต่ก็พอจะรู้ว่าช่วงที่เธอหายไปนั้นไปอยู่กับใครมา

            “บ้า! ไม่มี้”คาร่าปฏิเสธเสียงสูง

            “พูดแบบนี้ใครเขาจะเชื่อกันคาร่า บอกมาเถอะน่า”อเล็กซากระโดดเกาะหลังคาร่า

            “มองตาหวานเยิ้มขนาดนั้น อย่าให้ฉันต้องทำให้เธอคายความลับออกมานะ”ไบรอันขยับมือยุกยิกพร้อมส่งสายตาและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้เธอ

            “โทษที ฉันไม่บ้าจี้น่ะ”คาร่าตอบหน้าตาย

            “อย่าตัดบทฉันสิ โธ่!”

            การเรียนในปีสองนั้นเป็นไปได้ด้วยดี คาร่าดูสนุกกับการเรียนมากโดยเฉพาะเรื่องใหม่ๆในคลาสวิชาคาถาคาร่าก็ทำได้ดีมากเลยทีเดียว ศาสตราจารย์ฟลิตวิกถึงกับออกปากชมเธอถึงขนาดว่าถ้าอยากฝึกก็ให้ไปหาเขาได้ คาร่าได้เจอกับโอลิเวอร์และได้ขอบคุณเขาเรื่องที่ถูกทำร้ายในวันนั้นซึ่งเขาก็บอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะขอตัวไปซ้อมควิดดิชต่อ เธอพอจะรู้ข่าวมาว่าเขาได้เข้าทีมแล้วและอาจจะได้เล่นเป็นตัวจริงในการแข่งขันฤดูกาลที่จะถึงนี้

            “เห็นว่าเขาเล่นตำแหน่งคีปเปอร์ด้วยนะ”ไบรอันว่าขณะจิ้มเบคอนเข้าปาก

            “คีปเปอร์เหรอ หนักพอตัวเลยนะเนี่ย”อเล็กซาพูด

            “หมายความว่าไง?”เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมาจากกองการบ้านวิชาปรุงยา

            “วู้ดไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลยเหรอ?”

            “ไม่ จริงๆก็เจอกันทุกวันแต่เขาไม่ได้บอกอะไรฉันเลย”คาร่าบอกทั้งคู่ ครั้งสุดท้ายที่คุยกันเขาก็แค่บอกเธอว่าขอตัวไปซ้อมควิดดิช เอะอะๆก็ไปซ้อมอย่างเดียว เอ๊ะ? ว่าแต่เธอจะรู้สึกไม่พอใจเขาทำไมกันนะ

            “ว้าว เธอกำลังไม่พอใจเขา”ไบรอันใช้ส้อมชี้มาที่เธอ

            “ว่ายังไงนะ ทำไมฉันต้องไม่พอใจเขาด้วยเล่า!”คาร่าเริ่มขึ้นเสียง ทำเอาไบรอันและอเล็กซาถึงกับสะดุ้ง เมื่อรู้ตัวว่าเธอทำอะไรไปจึงรีบเอ่ยขอโทษทั้งคู่ทันที

            “เธอไม่เห็นต้องขึ้นเสียงขนาดนั้นเลยนี่คาร่า เป็นอะไรหรือเปล่า”อเล็กซาถามอย่างเป็นห่วง

            “ฉัน…ฉันขอตัวก่อนนะ”คาร่าเอ่ยพร้อมก้มหน้าก้มตาเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าก่อนจะรีบเดินออกไป ทิ้งให้อเล็กซาและไบรอันหันไปมองตามเธออย่างไม่เข้าใจ

            คาร่าเดินกระแทกเท้าไปตามโถงทางเดินจนนักเรียนที่เดินอยู่นั้นมองกันเป็นแถบๆ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเท่าไหร่นัก มือเล็กโอบอุ้มหนังสือบนอกแน่นโดยไม่รู้ตัว เธอสะบัดหัวไล่ความคิดและความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับโอลิเวอร์ออก คาร่าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกไม่ดีกับเขา คาร่าทึ้งหัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย

            รู้ตัวอีกทีขาเจ้ากรรมก็พาเธอมาถึงสนามควิดดิช คาร่าตีหน้าตัวเองอย่างแรงนึกได้ไงถึงเดินมาที่นี่เนี่ย พอนึกถึงหน้าของโอลิเวอร์ก็ดันนึกถึงควิดคิชซะได้คาร่าวางของทุกอย่างบนที่นั่งอย่างไม่แยแสว่ามันจะกระจายไปตรงไหนบ้าง เธอไม่รู้หรอกว่าหน้าของตัวเองตอนนี้เป็นอย่างไรแต่เดาว่ามันคงบูดมากแน่ๆ ว่าแล้วก็ตบหน้าตัวเองไปอีกที แล้วก็อีกที

            “โว้ๆ ทำแบบนั้นเดี๋ยวแก้มก็ช้ำหรอก”เสียงคุ้นเคยของโอลิเวอร์ห้ามปรามพร้อมกับคว้าข้อมือของเธอไว้ ดวงตาสีน้ำตาลตวัดสายตามองเด็กชายในชุดควิดดิชประจำทีมกริฟฟินดอร์อย่างขุ่นเคือง

            “ไม่ต้องมายุ่งน่า!”คาร่ากระแทกเสียงใส่เขาอย่างไม่รู้ตัวทำเอาเธอปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน

            “เป็นอะไรไปคาร่า”โอลิเวอร์ว่าพลางเก็บกองหนังสือและเศษกระดาษที่กระจัดกระจายอยู่รอบๆ

            “มะ…ไม่ได้เป็นอะไร”คาร่าตอบอย่างตะกุกตะกักเธอไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่ว่ากำลังรู้สึกไม่พอใจคนตรงหน้าก็เท่านั้น

            “เฮ้! เธอสามารถบอกฉันได้ทุกเรื่องนะคาร่า”โอลิเวอร์นั่งลงข้างๆเธอพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือของคาร่าแต่เธอกลับชักมือกลับเสียก่อน

            “ไม่มีอะไรก็คือไม่ไงโอลิเวอร์”คาร่าพูดเสียงแข็ง

            “ฉันไม่ชอบที่เธอเป็นแบบนี้นะคาร่า เป็นอะไรก็บอกฉันสิ”โอลิเวอร์เปลี่ยนมานั่งคุกเข่าลงด้านหน้าเธอ แววตาของเขาแสดงความเป็นห่วงเด็กหญิง คาร่ารับรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอเพียงแต่ว่าเธอไม่รู้จะพูดออกไปยังไงก็เท่านั้นเอง

            “อ่ะ…”คาร่าสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อนรวบรวมความกล้า

            “ทำไมนายไม่บอกฉันเรื่องควิดดิชล่ะโอลิเวอร์ ทำไมนายไม่บอกว่านายเล่นตำแหน่งคีปเปอร์ ทำไมไม่บอกฉันล่ะว่านายจะได้ลงเล่นแมตช์นี้ ทำไมนายเอาแต่ไปซ้อมควิดดิช พอจะเข้าไปคุยกับนายทีไรนายก็เอาแต่ปฏิเสธแล้วก็ไปซ้อมตลอดเลยล่ะ”คาร่ากำมือตัวเองแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ โอลิเวอร์เห็นท่าไม่ดีจึงใช้มือคลายมือของคาร่าออกส่วนมืออีกข้างก็ลูบที่ใบหน้าของเธอเบาๆ

            “งอนเหรอ? ขอโทษที่ทำให้งอนนะคาร่า”เมื่อได้ฟังโอลิเวอร์ก็หัวเราะเบาๆ

            “ไม่ได้งอนสักหน่อย”คาร่าพองแก้มอย่างไม่ค่อยพอใจ

            “ถ้างอนก็บอกกันตรงๆก็ได้ ขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอเรื่องนี้นะคาร่า ทีนี้ก็เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว”โอลิเวอร์ดึงแก้มทั้งสองข้างของคาร่า

            “อันเอ็บอ๊ะ!”คาร่าพูดอู้อี้ไม่เป็นภาษา โอลิเวอร์หัวเราะออกมาจึงเลิกแกล้งคาร่า เด็กหญิงลูบแก้มตัวเองป้อยๆ

            “เจ็บไหม”โอลิเวอร์พลิกมาดูที่ฝ่ามือของคาร่า รอยเล็บทั้งสี่จิกเข้าไปในเนื้อจนมีเลือดซึมออกมาเขาลูบที่ฝ่ามือของเธอเบาๆเพราะกลัวว่าเธอจะเจ็บ

            “มะ…ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ตัวเลย”คาร่าตอบ เธอไม่รู้แม้แต่น้อยว่ากำมือตัวเองแน่นขนาดไหน

            “อย่างนั้นเหรอ ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกล่ะคาร่า”โอลิเวอร์ลูบหัวของเธอเบาๆ “ฉันเป็นห่วง”

            ใจของคาร่าเต้นรัว ใบหน้าเริ่มเห่อร้อน เธอไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ยิ่งเวลาสบกับดวงตาสีน้ำตาลของเขาใจของคาร่าก็ยิ่งเต้นมากขึ้นกว่าเดิม

            “รอฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยกลับพร้อมกันนะ”ฝ่ามือหนาลูบแก้มของเธออย่างอ่อนโยน โอลิเวอร์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเก็บไม้กวาดแล้วหันมาส่งยิ้มให้เธอแล้วจึงเดินออกไป

            คาร่าทิ้งตัวลงบนที่นอนพร้อมกับเอาหน้าจุ่มลงหมอนระบายความขวยเขินทั้งหมดลงไป ใบหน้าของเด็กหญิงแดงซ่านพลางนึกถึงการกระทำของโอลิเวอร์ที่เพิ่งทำกับเธอไปเมื่อเย็นนี้ ระหว่างทางกลับปราสาทเธอก็เงียบตลอดส่วนโอลิเวอร์ก็จับมือเธอไปตลอดทางเช่นกัน ส่วนเหตุผลที่เขาจับมือเธอก็เพราะว่าเป็นการไถ่โทษที่เขาไปทำให้เธอไม่พอใจในตัวเขา

            คาร่าพลิกตัวกลับมานอนหงาย ดวงตาสีน้ำตาลจ้องเพดานราวกับว่ามันดูน่าสนใจมากขนาดไหน ในหัวก็มีแต่ภาพของโอลิเวอร์รวมถึงรอยยิ้มของเขา ไม่ว่าจะเจอกันทีไรโอลิเวอร์ก็มักจะส่งยิ้มมาให้คาร่าอยู่เสมอ

            ได้โปรด อย่ายิ้มเรี่ยราดแบบนั้น

            ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกเป็นอเล็กซานั่นเอง เด็กหญิงผมสั้นโยนของทั้งหมดลงบนเตียงนอนก่อนจะวิ่งมาหาคาร่าด้วยความรวดเร็ว อเล็กซาดึงตัวคาร่าให้ลุกขึ้นนั่งมือทั้งสองข้างหันหัวคาร่าซ้ายทีขวาทีเหมือนกำลังตรวจหาอะไรสักอย่าง

            “เธอเป็นอะไรไปคาร่า ฉันไม่เคยเห็นเธอหัวเสียขนาดนี้เลย”อเล็กซาพูดอย่างเป็นห่วง

            “อะ…เอ่อ แค่อารมณ์แปรปรวนน่ะอเล็กซา ไม่มีอะไรหรอก”คาร่าตอบเพื่อให้เพื่อนสบายใจ

            “ถ้าอย่างนั้นก็ดี”อเล็กซาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

            “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ”

            “ว่าแต่ ฉันเห็นนะว่าเธอเดินมากับโอลิเวอร์น่ะ”อเล็กซาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้คาร่า พอได้ยินชื่อเขาใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาทันที

            “กะ…ก็แค่เดินมาด้วยกันเฉยๆ”เธอพูดอย่างตะกุกตะกักแต่อเล็กซากลับมองเธออย่างจับผิด

            “แล้วทำไมต้องจับมือกันด้วยล่ะ”

            “กะ…ก็แค่”คาร่าหลบตาไม่รู้ว่าจะตอบอเล็กซาอย่างไรดี “ก็แค่ ก็แค่”อเล็กซาพูดล้อเลียนคนตรงข้ามจนทำให้เธอยิ่งอายเข้าไปใหญ่

            “เวลาเธอเป็นแบบนี้มันน่ารักจริงๆนะคาร่า”อเล็กซาล็อคคอคาร่าเบาๆก่อนจะหัวเราะคิกคัก มือเล็กขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลของเพื่อนอย่างหมั่นเขี้ยว

            “อะ…เอ๋?”คาร่าร้องอย่างงงๆ

            “ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เธอก็นั่งคิดถึงวู้ดสุดที่รักของเธอไปก็แล้วกันนะ คิกๆ”อเล็กซาหัวเราะลั่นโดยไม่ลืมพาดพิงถึงโอลิเวอร์จนคนถูกล้อถึงกับก้มหน้างุดกับหมอนด้วยความอาย

            อีกไม่กี่วันก็จะถึงการแข่งขันควิดดิชประจำฤดูกาลของฮอกวอตส์แต่ละบ้านต่างซ้อมอย่างเต็มที่ อย่างบ้านเรเวนคลอถึงแม้ริชาร์ดจะเป็นถึงพรีเฟ็คแต่เขาก็ยังคงไม่ละเลยหน้าที่การเป็นกัปตันทีมควิดดิช ไบรอันที่ชอบไปสังเกตการณ์แต่ละบ้านซ้อมควิดดิชก็มักจะมาเล่าให้เธอฟังว่าเป็นแบบนั้นแบบนี้ ส่วนโอลิเวอร์เขาก็ยังคงหาเวลามาคุยเล่นกับเธอบ้างเป็นครั้งคราวแต่ส่วนใหญ่คาร่าจะถูกไบรอันลากไปสนามควิดดิชเพื่อสังเกตการณ์ทีมตรงข้ามนั่นจึงทำให้เธอได้คุยกับโอลิเวอร์ไปโดยปริยาย

            “ทำไมนายถึงได้ชอบมาสังเกตการณ์ทีมอื่นบ่อยจังไบรอัน”คาร่านั่งมองเพื่อนสนิทของตนเองที่กำลังใช้กล้องส่องทางไกลมองทีมกริฟฟินดอร์สลับกับการจดอะไรสักอย่างในสมุด

            “แหม่ จะถึงวันแข่งทั้งทีมันต้องศึกษากลยุทธ์ฝ่ายตรงข้ามสักหน่อย”ไบรอันหันมายกนิ้วโป้งให้คาร่า เด็กหญิงกลอกตาอย่างหน่ายใจ จะมาก็มาคนเดียวสิทำไมต้องลากเธอออกมาด้วย

            “ศึกษาอะไรนะ นอร์แมน”

            “เฮ้ย!! วู้ด!!”ไบรอันสะดุ้งโหยงเมื่อมือของโอลิเวอร์วางแหมะบ่นไหล่ของเขา เจ้าตัวยิ้มเหี้ยมเกรียมใส่เด็กชายสวมแว่น ไบรอันรีบซ่อนสมุดและกล้องส่องทางไกลไว้ด้านหลังอย่างไว

            “วันนี้อากาศดีเนอะ”ไบรอันรีบเปลี่ยนเรื่องสายตาเลิ่กลั่กไปมาเมื่อตัวเองถูกจับได้ โอลิเวอร์ในชุดนักกีฬามองหน้าไบรอันพร้อมส่งยิ้มที่เขาไม่คิดว่ามันเป็นมิตรสักนิดเดียว เด็กชายส่งสายตาขอความช่วยเหลือกับคาร่าที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก เธอเอียงคอมองเขาเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มมาให้เป็นเชิงบอกว่า ‘ช่วยเหลือตัวเองไปก่อนก็แล้วกันนะ’ แล้วจากนั้นก็หันไปอ่านหนังสือต่อ

            “ก็ดีนอร์แมน ลมกำลังพอดีเหมาะกับการซ้อม”โอลิเวอร์เท้าเอวพร้อมกับหันไปมองรอบๆ

            ซ้อมฉันแหงๆ ไบรอันคิดในใจ

            “นายยังไม่ได้ตอบคำถามฉันนะ แล้วสิ่งที่นายซ่อนไว้อยู่ข้างหลังนั่นคืออะไร”

            “อะไร เปล๊า! ก็แค่ของทำรายงานนิดๆหน่อยๆน่ะ”ไบรอันพยายามใช้สกิลการแถอันน้อยนิดของตัวเองบอกกับโอลิเวอร์ แต่เดาว่าเขาคงไม่เชื่อแน่ๆ

            “ไม่ยักรู้ว่ากล้องส่องทางไกลเป็นสิ่งจำเป็นในการทำรายงานด้วยแฮะ”

            “ก็แค่เอามาดูพวกนายซ้อมควิดดิชเฉยๆ ไม่มีอะไรจริงจริ๊ง!!”ไบรอันพูดเสียงแหลมปรี๊ด

            “งั้นก็โล่งอกไปที คิดว่านายจะแอบมาสังเกตวิธีการเล่นของพวกเราซะอีก”โอลิเวอร์ส่งสายตาจับผิดไปให้ไบรอันจนทำให้เจ้าตัวขนลุกซู่

            “งั้นฉันจะไปนั่งดูทางนั้นนะ นายก็นั่งคุยกับคาร่าไปนะ แล้วเจอกัน”ไบรอันพูดด้วยความรวดเร็วก่นจะรีบเก็บข้าวของแล้ววิ่งไปอีกฝั่งของอัฒจันทร์ทันที

            “เพื่อนเธอนี่ดูออกง่ายชะมัด ไม่บอกก็รู้ว่ามาสอดแนมพวกฉัน”โอลิเวอร์หัวเราะหึๆในลำคอแล้วเดินมานั่งลงข้างๆคาร่าที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

            “นายก็ดูสนุกดีนี่ตอนพยายามต้อนไบรอันน่ะ”คาร่าพูดทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากหนังสือ

            “รู้ด้วยเหรอ”โอลิเวอร์หันมายิ้มให้เธอ คาร่าหันไปมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะเกิดภาพในหัวทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอไประบายกับโอลิเวอร์ สายตาอ่อนโยน คำพูดที่แสดงถึงความเป็นห่วงของเขาจู่ๆเธอก็เกิดนึกถึงมัน คาร่าเงียบไปและไม่ตอบคำถามของโอลิเวอร์

            “วันนี้ฉันซ้อมหนักมาก เหนื่อยจังเลย”โอลิเวอร์เอนหัวมาซบไหล่คาร่า เด็กหญิงสะดุ้งทันทีเมื่อหัวของเขาวางแหมะบนไหล่เธอ คาร่ากระเถิบตัวออกห่างจากโอลิเวอร์ราวสามเมตรด้วยความรวดเร็วก่อนจะปล่อยให้หัวของโอลิเวอร์โขกกับพื้นที่นั่ง

            “อูย…เดี๋ยวสิคาร่า”เขาจับหัวของตัวเองก่อนจะลูบมันเบาๆ คาร่ายกหนังสือปิดหน้าเพื่อไม่ให้เขาเห็นใบหน้าที่กำลังขึ้นสีระเรื่อของเธอ

            “ยะ…อย่าเข้ามาใกล้นะ”คาร่าพูดทั้งที่ยังเอาหนังสือปิดหน้า หางตาเหลือบไปเห็นโอลิเวอร์ที่กำลังเดินมาหาเธอ

            “ทำไมเธอต้องตกใจฉันด้วยล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย”เด็กชายยกมือทั้งสองข้างขึ้นพร้อมกับสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆคาร่า

            “คะ…แค่ตกใจนิดหน่อยเอง”คาร่าตอบเสียงสั่น ตอนนี้เธอตอบไม่ถูกว่าตัวเองกำลังรู้สึกยังไงกันแน่

            “ไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง”โอลิเวอร์นั่งลงข้างๆคาร่า เขาหยิบหนังสือเล่มหนาที่เธอใช้ปิดหน้าของตัวเองออกแต่คาร่ากลับเอามือขึ้นมาปิดหน้าอย่างรวดเร็ว โอลิเวอร์หัวเราะอยู่ในลำคอคาร่ารู้ว่าโอลิเวอร์กำลังรู้สึกสนุกกับการได้แกล้งเธอ

            “ก็นายชอบแกล้งฉันนี่”

            “ไม่ได้แกล้งสักหน่อย ฮึ”โอลิเวอร์ขยับตัวเข้าไปใกล้คาร่าพร้อมกับใช้แขนโอบไหล่ให้เธอเข้ามาใกล้ชิดเขามากกว่าเดิม ใจของคาร่าเต้นตุบๆจนแทบจะระเบิดออกมา หัวของเธอซบกับไหล่ของโอลิเวอร์อย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้อยากจะขยับหนีสักเท่าไหร่แต่เหมือนมือของโอลิเวอร์จะยิ่งโอบเธอแน่นกว่าเดิม

            “เนี่ยนะที่นายว่าไม่ได้แกล้งน่ะ”

            “ไม่ได้แกล้ง จงใจต่างหาก”โอลิเวอร์หันมาส่งยิ้มที่ ‘โคตร’ จะอ่อนโยนมาให้เธอ

            แม่เจ้า บอกแล้วไงอย่ายิ้มพร่ำเพรื่อ!

            คาร่าได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อและปล่อยให้เขาโอบไหล่เธออยู่อย่างนั้น หนำซ้ำโอลิเวอร์ยังเอนหัวมาพิงกับหัวของเธอแล้วหลับตาลงอีก คาร่ารีบกวาดสายตามองหาไบรอันว่าเขาอยู่ที่ไหนจนไปหยุดอยู่ฝั่งตรงข้ามที่เธอและโอลิเวอร์กำลังนั่งอยู่ เขากำลังใช้กล้องส่องทางไกลส่องมาที่พวกเธอก่อนจะยกนิ้วโป้งและส่งยิ้มร้ายกาจมาให้เธอ คาร่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือนึกอยากจะโยนหนังสือไปโดนให้หัวแตกแล้วพักฟื้นในห้องพยาบาลสักสองสามวัน แต่ไบรอันทำท่ารูดซิปปากเหมือนกับส่งซิกว่าเขาจะไม่บอกใคร คาร่าถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะเธอไม่ได้เป็นนางมารทำร้ายเพื่อน

            “เอ่อ…โอลิเวอร์”คาร่ารวบรวมความกล้าเรียกชื่อเขา

            “อะไรเหรอ”โอลิเวอร์พูดทั้งที่ยังหลับตา

            “ช่วยปล่อยฉันก่อนได้ไหม”

            “ขออยู่แบบนี้สักพักนะ ได้ไหมคาร่า”โอลิเวอร์พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ใจของคาร่าเต้นตึกตักแทบระเบิดเมื่อเขาพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น

            “อะ…แล้วแต่นายเลย”ถ้าขืนเธอปฏิเสธไปโอลิเวอร์ก็คงจะรั้นไม่ยอมปล่อยเธอแน่ๆ

            “นี่คาร่า”โอลิเวอร์เอาหัวออก เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวสูงกว่า “วันแข่ง เธอจะมาดูฉันไหม”

            “เอ๋? อ่า…ไม่รู้สิ”คาร่าตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นักเพราะเธอไม่ชอบดูกีฬาเท่าไหร่

            “แต่ฉันอยากให้เธอมาดูนะ เพราะมันเป็นการลงสนามครั้งแรกของฉัน”โอลิเวอร์เลิกโอบเธอพร้อมกับหันมามองคาร่าด้วยสายตาจริงจัง “ฉัน…”

            “ฉันอยากให้เธอไปดูจริงๆนะ”

            อ้อยขนาดนี้แล้วจะให้ตอบว่ายังไง

            คาร่าคิดอยู่พักหนึ่ง

            “อืม ฉันจะไปนะ”เมื่อได้ยินคำตอบโอลิเวอร์ถึงกับยิ้ม เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบไม้กวาดขึ้นมา

            “แล้วจะรอนะ”โอลิเวอร์พูดอย่างร่าเริงก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที

TALK 4/05/2019

นี่พี่แก....อะไรมันจะอ่อนโยนจนาดนี้คะขุ่นพรี่ น้อนคนนี้ใจบางไปหมดแล้วค่าาาาาา ขายอ้อยเก่งที่บ้านทำสวนอ้อยเหรอคะ รู้สึกสนุกดีเวลาเขียนตัวละครให้มีความอารมณ์แปรปรวน ค้ากกกก เหมือนเป็นความย้อนแย้งเล็กๆน้อยๆแต่คงมีน้องคาร่าคนเดียวล่ะมั้งคะที่อารมณ์แปรปรวนแบบนี้ แค่กๆ เดี๋ยวไรต์ก็จะเปิดเทอมแล้วแต่ช่างมันปะไร ก็แค่เปิดเทอมเอ๊งงงงง รักรีดทุกคนและรีดก็ต้องรักไรต์กลับด้วยนะคะ ชุบๆ

#KAZEKUNG

1 เม้น = ล้านกำลังใจ

S
N
A
P