Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #39 : กระทืบเกรียนกับข่าวสารภารกิจ

กระทืบเกรียนกับข่าวสารภารกิจ

          " ผมว่าผมขอให้พวกคุณหลบทางไปแล้วนะครับ "

         ด้วยแรงกดดันจำนวนหนึ่งที่ผมปล่อยออกมาใส่พรรคพวกของไอ้โล้นที่ผมจับเอาไว้ทำให้พวกมันยังไม่กล้าทำอะไรมากนัก แต่แทนที่ทุกอย่างควรจะจบ ไอ้โล้นนี่ก็พอมีฝีมือสลัดมือผมออกไปได้ ถึงแม้ผมจะไม่ได้กำไว้เต็มแรงก็เถอะ (ถ้ากำเต็มแรงล่ะก็ มือมันคงบดนิ่มเลย) แล้วหันไปคุยกับพวกของตนข้างหลังว่า

          " พวกแก มัวยืนทำอะไรกัน รุมมันสิว่ะ "

          แล้วก็พรรคพวกของไอ้โล้นก็ชักอาวุธออกมา พุ่งเข้ามาโจมตีผมทันที ส่วนผมที่ไม่อยากให้มีการเสียเลือดเนื้อ จึงได้แต่คอยหลบไปมา มีเตะพวกที่ลอบโจมตีบ้าง เพราะตรงๆเลย คือมันไหลไปตามจังหวะ ตอนนี้คนรอบๆเริ่มมามุ่งดูแล้วมีการพนันขันต่อด้วย 

          'ไอ้พวกนี้แทนที่ เห็นคนตีกันจะห้าม ดันมาตั้งวงพนันเฉยเลย'

          หลังจากหลบการโจมตีไปมาอยู่สักพัก ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าไอ้โล้นตัวหัวหน้าไปไหนว่ะ ไม่เห็นมันเข้ามาเลย แล้วตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงร้องดังมาจากข้างหลัง เป็นตรงที่ เหล่าสาวๆยืนอยู่ ผมที่มัวแต่เล่นก็ลืมไปเลย 

          " กรี๊ดดดด พี่แพน "

         " แกอยู่นิ่งๆ ไม่งั้นข้าจะจัดการผู้หญิงซะ "

           ใช่แล้วครับ ไอ้โล้นมันดันอาศัยจังหวะที่ผมไม่ได้สนใจมัน แล้วทุกคนกำลังดูการต่อสู้อยู่ ไปจับตัวดาร่าไว้ ด้วยความตกใจเธอจึงร้องออกมา โดยลืมหยิบอาวุธที่ผมเคยให้มาใช้ แต่พอเสียงร้องของน้องสาวออกมา ย่อมเปิดสวิตช์ให้ผมเลิกเล่นได้แล้ว ผมหยุดยืนเฉยๆ ก่อนที่หนึ่งในพรรคพวกพุ่งเข้ามาเอาดาบเตรียมจะแทงผม แต่ผมที่น็อตหลุดไปแล้ว เผลอปล่อยแรงกดดันมหาศาลออกมา จนอาคารกิลด์สั่นไหวอย่างรุนแรง ตอนนี้แม้แต่เสียงเชียร์ การพนันก็เงียบลง เพราะ ไม่มีใครสามารถขยับร่างกายได้ ทุกคนถูกกดลงไปกับพื้น พร้อมกับคำพูดที่มาจากปากของผม

          " ไอ้โล้น ปล่อยมือซะ ถ้าแกยังไม่อยากไปโลกหน้าล่ะก็ "

         เหมือนคำประกาศิตไอ้โล้นปล่อยมือออกจากดาร่า ทันที ที่รับแรงกดดันจากผม ผมค่อยๆเดินไปหามัน จนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหัวมาราบอยู่กับพื้น ผมยกเท้าขึ้นเหยียบหัวมันไว้กับพื้นก็จะพูดว่า 

         " แกกล้าดียังไง เอามือสกปรกมาจับน้องของฉัน "

         " ขะ ข้าขอโทษ ปล่อยข้าไปเถอะ "

         " แม้ ขอโทษแล้วจบคงไม่ต้องมีตำรวจแล้วล่ะ "

         " ตะ ตำรวจคืออะไร ข้าไม่รู้จัก ปล่อยข้าไปเถอะ "

          ชิบหายล่ะ หลุดปากลืมไปว่าโลกนี้ไม่มีตำรวจ มีแต่ทหาร ช่างมันก่อน เพราะตอนนี้คนทั้งกิลด์ไม่มีใครสามารถเคลื่อนไหวได้ บางคนเริ่มหน้าเขียวจากการขาดอากาศแล้วด้วย รวมถึงสาวๆที่มากลับผม ที่พึ่งเคยเห็นผมเป็นแบบนี้ ก็เริ่มมีน้ำใสครอในตาแล้ว ผมจึงค่อยๆ ผ่อนแรงกดดันลงให้เหลือเพียงนิดหน่อย ทำให้คนทั้งหมดเริ่มขยับได้ แต่ก็ยังไม่มีใครขยับตอนนี้ รอดูท่าทีผมก่อน 

           ผมหลังจากเก็บแรงกดดันทั้งหมดแล้ว ก็ใช้เวทย์พันธการขังไอ้โล้นเอาไว้ ก่อนจะไปพยุงสาวๆขึ้นมาแล้วพูดออกมา เพื่อให้พวกเธอไม่ตื่นกลัวมากนัก

          " ดาเนีย ดูแลดาร่าด้วย เฟีย กับอาเนีย พากันไปลงทะเบียนนะครับ "

         เมื่อสาวๆเห็นผมกับมาเป็นปกติแล้วจึงสบายใจขึ้นก่อนที่จะเดินไปทำเรื่องตามที่ผมบอก ดูเหมือนพนักงานเองก็รีบทำให้เสร็จสรรพ เพราะกลัวผมของขึ้นอีกรอบแน่ๆ แล้วที่นี้ก็ตาไอ้โล้นเกรียนนี่ แก่แล้วอยากกินเด็กสินะ แต่ขอโทษน้องของตู หมาห้ามยุ่ง แล้วผมก็หยิบดาบออกมาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆไอ้โล้น เตรียมจะเอามือมันออกสักข้าง ในตอนที่ผมกำลังแทงดาบลงจะตัดมือไอ้โล้นนี่ ก็มีเสียงมาขัดเสียก่อน

          " ฉันขอไว้ได้หรือป่าว "

          " คุณเป็นใคร แล้วทำไมผมต้องทำตามคำขอของคุณด้วยครับ "

          " ฮ่าๆๆ นั่นสินะ ถือซะว่าเห็นแก่นักผจญภัยที่เหลือน้อย ปล่อยมันสักครั้ง "

          " ผมไม่ฆ่าหรอก แค่ขอมือสักข้างเอง "

          แล้วผมก็สับดาบลง แต่ก่อนที่ดาบจะได้ตัดมือไอ้โล้นขาด ก็ได้มีเกราะพลังเวทย์มากั้นไว้ เลยทำให้ดาบกระแทกเกราะแตก แต่ไม่สามารถตัดมือไอ้โล้นได้ ทำให้ผมต้องหยุดลงมือ แล้วก็มีชายสูงวัยคนหนึ่ง เดินออกมาหาผม พร้อมกับพูดว่า

           " ถือว่าปล่อยคนไม่รู้ความไปได้มั้ย ดราก้อนสเลเยอร์ "

           เมื่อชายชราพูดออกมาก็เรียกเสียงฮือฮาออกมาจากคนที่ได้ยิน ส่วนผมยังคงงงอยู่ว่าผมได้ ชื่อ ดราก้อนสเลเยอร์เมื่อไหร่ แต่ก็ยังสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของชายชราคนนี้ จึงได้เก็บดาบลง แล้วก็ปล่อยไอ้โล้นที่ได้ยินชายสูงวัยเรียกผม แล้วหน้าซีดอยู่ให้จากไป พอผมปล่อยมันแล้ว มันก็รีบลุกหนีไปข้างนอกทันที ผมก็เลยไม่สนใจมันอีกแล้วหันมาคุยกับชายชราตรงหน้าของผม 

            " ปล่อยก็ได้ ไม่อยากทำร้ายคนที่นี่เหมือนกันครับ แล้วคุณเป็นใครครับ "

            " ข้าเป็นใครเหรอ ข้าก็แค่กิลด์มาสเตอร์ที่นี่ ชื่อ การากันเท่านั้นเอง แพน นักผจญภัยระดับ X ผู้ทำภารกิจสังหารมังกรในครั้งเดียว "

            " อืม ก็นะ พอดีตอนนั้นดันสติแตกไปรับภารกิจทั้งหมดมาเท่านั้นเองครับ "

            " เอาเถอะจะอะไรก็ช่าง ข้าขอบใจเจ้าที่ยังรับฟังข้าอยู่"

            " เดี๋ยวลุงการากัน ผมมีจดหมายจ่าหน้าถึงคุณพร้อม พัสดุจากคุณเอวานครับ "

            " งั้น เราไปคุยกันข้างบนที่ห้องทำงานของข้าแล้วกัน "

            " ได้ครับ ผมฝากคนมาดูแลสาวๆหน่อยได้มั้ยครับ "

            " ไม่ต้องห่วงหรอกมั้ง หลังจากที่เจ้าทำไปขนาดนั้นจะมีใครกล้ายุ่งกับพวกเธออีกแล้วละมั้ง "

           เมื่อผมได้ฟังดังนั้น ก็หมดความกังวลแล้วผมจึงเดินตามชายสูงวัยขึ้นไปยังด้านบนของกิลด์ เพื่อพูดคุยกัน เมื่อผมเข้ามายังในห้องทำงานของคุณการากัน ที่ภายในห้องสะอาดมาก มีการเก็บของเป็นระเบียบ ซึ่งดูไม่เข้ากับเขาสักเท่าไหร่ ก่อนที่เขาจะพูดออกมาว่า

           " ไม่ต้องสงสัยที่ห้องมันสะอาดเพราะมีคนมาเก็บกวาดให้ก็เท่านั้น "

          " ครับ ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ "

          หลังจากนั้นผมก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะ ด้านตรงข้ามของคุณการากัน แล้วเมื่อเขานั่งลงก็รับจดหมายจากมือผมขึ้นมาอ่าน โดยตลอดการอ่านจดหมาย เขาก็แอบเลตามาที่ผม จนผมอยากจะรู้เนื้อความในจดหมายนั่น ว่าเขียนมาว่าอะไรบ้าง หลังจากที่รอคุณซารากันอ่านจดหมายอยู่หลายสิบนาที ในที่สุดขาก็วางจดหมายลง ก่อนจะมาคุยกับผม 

           " ข้าได้อ่านรายงานของเกี่ยวกับเจ้าจากเอรานแล้ว ข้าขอยอมรับความสามารถของเจ้าแล้ว ว่าเจ้าเป็นคนที่มีความสามารถ แต่ว่าทำไมถึงไม่ยอมเปิดเผยระดับพลังล่ะ "

           " มีเหตุผลส่วนตัวบางอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ครับ "

          " งั้นข้าก็คงไม่สามารถบังคับ เจ้าได้หรอกนะ เอาเป็นว่าเราเข้าเรื่องของเราก่อน "

          'ถ้าเปิดเผยออกมา มีหวังเกิดความวุ่นวายแน่'

          " เดี๋ยวก่อนครับ ผมได้รับฝากของอีกอย่างมาจากคุณเอวานด้วย เขาบอกให้ผมส่งให้กับมือของคุณเองครับ "

          จากนั้นผมก็หยิบของที่คุณเอวานฝากเอาไว้ แล้วส่งให้คุณซารากัน เมื่อเขารับไปแล้ว เขาก็แสดงสีหน้าตกตะลึงออกมา ทั้งที่ยังไม่ได้เปิดกล่องเลย ถึงผมจะอยากรู้ว่าของในกล่องนั้นคืออะไรก็เถอะ หลังจากคุณซารากันรับกล่องไปแล้ว เขาก็เก็บมันเข้าไปในโต๊ะ อย่างดี แล้วจึงหันมาคุยกับผมต่อ 

          " เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าก็มาที่นี่แล้ว ข้าอยากจะขอนักผจญภัยระดับสูงอย่างเจ้า รับภารกิจบ้างอย่างจากข้าไปทำสักหน่อยได้มั้ย "

 

          " ภารกิจอะไรล่ะครับ "

          " ถามอย่างนี้แสดงว่าเจ้าตกลงสินะ งั้นข้าจะเล่าภารกกิจให้เจ้าฟัง ข้าต้องการให้เจ้าไปสำรวจดันเจี๊ยนที่พึ่งเกิดขึ้นมาของที่นี่นะ "

           " เออ มันมีอะไรผิดปกติเหรอครับ "

          " ก็นักผจญภัยหลายคนที่เข้าไปแล้ว กลับออกมาในสภาพที่จำอะไรไม่ได้เลยนะสิ ข้าจึงอยากให้เจ้าไปสำรวจดูก่อน "

         " ก็ได้ครับ ผมจะไปสำรวจให้ครับ ผมขอทราบตำแหน่งของดันเจี้ยนที่ว่าได้มั้ยครับ "

         " มันอยู่ทางตะวันออกของเมืองนี้ ห่างออกไปซัก 500 กิโลเมตรได้นะ มีอะไรอีกมั้ย " 

         " แล้วอีกอย่างหนึ่ง ผมอยากทราบเกี่ยวกับภารกิจของทางราชสำนัก เกี่ยวกับของรางวัลที่เป็นตำแหน่งนะครับ "

          " โอ้ เจ้าเองก็สนใจภารกิจนั้น ด้วยเหรอ งั้นเอาไว้หลังจากกลับมาจากภารกิจที่ข้าให้ไว้ ข้าจะยืนยันภารกิจนี้ให้ด้วยตกลงมั้ย "

         " ได้ครับ ขอบคุณมากครับ "

         แล้วผมก็เดินออกจากห้องไปลงไปยังด้านล่าง ก็พบสี่าวนั่งรอผมอยู่ ซึ่งก็ไม่มีใครมาเกาะแกะพวกเธออย่างที่คุณซารากันว่าจริงๆ เมื่อผมเดินไปหาพวกเธอ แล้วถามความเรียบร้อยออกมา

          " พวกเราสมัครเรียบร้อยคะ พี่แพน ตอนนี้พวกเรารับภารกิจไปล่ามอนสเตอร์ในป่ามาสองสามอย่างกะว่าจะไปทดลองฝีมือสักหน่อยคะ "

          ดาร่าที่ตอนนี้ไม่เป็นไร ตอบผมกลับมาอย่างร่าเริง พอให้ท่าทางไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยก็ต้องอบรมเรื่องความระมัดระวังสักหน่อย 

          " น้องไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แต่ว่าดาร่าน้องยังไม่คอยระวังตัวเท่าไหร่นะ จำไว้ว่าน้องต้องคอยดูแลตัวเอง ควรรู้จักการใช้อาวุธที่พี่ให้ไว้ เพราะพี่ให้เราไว้ใช้ป้องกันตัวไม่ได้เอาไว้แขวนเฉยๆ เข้าใจมั้ย "

          " คราวหน้าหนูจะระวังคะ ฮิ ฮิ "

          " เข้าใจก็ดีแล้ว เพราะพี่เองก็ใช่จะไปช่วยเราได้ทันเวลาทุกครั้งเข้าใจมั้ย ทุกคนด้วย "

          " คะ / ค่ะ / ค๊า / รู้แล้วน่า "

          " ถ้างั้นก็ไปทำภารกิจกัน เพียงแต่พี่ไม่ไปช่วยนะ เพราะพี่มีภารกิจที่ต้องไปทำเหมือนกัน อาเนีย ฝากดูแลทุกคนด้วยนะ "

           " จ๊า คุณพี่ขี้ห่วง จะดูแลเป็นอย่างดีเลย "

          " รวมถึงตัวเองด้วย เพราะฉันก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน "

          " รู้แล้วน่า รีบไปได้แล้ว "

          หลังจากผมดุหน้าอาการเขินอายของอาเนียแล้วก็มีเสียงหัวเราะเบาๆ มาจากเหล่าน้องสาว ซึ่งทำเอาผมยิ้มออกมา  แล้วจากนั้นผมก็ออกไปด้านนอกพร้อมกับแยกตัวกับสี่สาวไปทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย 

...................................................................................................................

เสร็จแล้ว ตอนที่ 38 

ผมบอกแล้วตามสัญญา ไม่เบี้ยวแล้ว แต่ตอนนี้ออกจะสั้นไปหน่อย 

เพราะจากใจคือคิดบทไม่ออก ไว้พรุ่งนี้คิดออกจะมาขยายให้นะครับ

ช่วงนี้นิยายผม ไม่รู้เป็นอะไร เวลากดอัพเดทไปแล้ว มันไม่ค่อยขึ้นเลย

ว่าจะถามผู้ดูแล อยู่ ถ้าเข้าไม่ได้ ก็ขอโทษด้วยนะครับ

มีข้อผิดพลาดโปรดบอกนะครับ ถ้าจะให้ดีบอกเป็นจุดๆจะเข้าใจง่ายและแก้ไขได้เร็วครับ

 1 Comment = 1 กำลังใจให้ไรท์ได้มีชีวิตต่อปายยยยยยยย