Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #40 : ภารกิจมันตรวจสอบ ทำไมผมต้องมาบู๊ครับ

ภารกิจมันตรวจสอบ ทำไมผมต้องมาบู๊ครับ

              หลังจากแยกจากพวกสาวๆ มาตอนนี้ผมกำลังเดินออกไปยังจุดหมายที่ได้รับมา แต่ผมก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรหนัก เพราะพึ่งจะเข้าเมืองเอง ก็เลยขอเดินสำรวจเมืองก่อนจะต้องออกไป บรรยากาศของเมืองลาธีเดียแห่งนี้ต้องบอกเลยว่า ผู้คนหนาแน่นกว่าเมืองอื่นๆ ที่เคยไป ผู้คนเดียวเร่งรีบพอสมควร คงมีลักษณะคล้ายกับเมืองที่โลกเดิมล่ะมั้ง 

               โดยตลอดเส้นทางที่ผมเดินทางผ่านมา ก็มีร้านค้าเปิดขายของเป็นจำนวนมากไม่เหมือนเมืองก่อนที่มีการแบ่งออกเป็นโซนแหะ ถึงคนจะดูวุ่นวายสักหน่อย แต่สถาปัตยกรรมก็สวยและแปลกตามาก เป็นลักษณะผสมระหว่างกรีซกับยุคกลางที่โลกเดิม ทำให้มันดูอลังการและสวยงามทีเดียว 

                หลังจากเดินสำรวจเมืองตามเส้นทางออกจากเมือง ในที่สุดผมก็เดินมาถึงประตูเมือง ทางตะวันออก ซึ่งเป็นคนละทางกับที่ผมเข้ามาในเมืองครั้งแรก ที่ประตูนี้ทหารดูเฝ้าเข้มแข็งกว่าอีกทาง ผมก็ไม่ได้อะไรมาก แค่บอกกับทหารเฝ้าประตูว่าจะไปไหน แล้วก็เดินออกไปข้างนอกเมือง ผ่านประตูเมืองขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างจากหินแข็งสีขาว แต่ไม่ใช่หินอ่อนนะ เพราะผมทดสอบดูนิดหน่อยแล้ว มันสามารถรับแรงระเบิดของซีโฟว์ได้สบายเลย 

                 ตอนนี้ผมเดินห่างออกมาจากประตูเมืองได้สักประมาณหนึ่ง ผมก็ใช้เวทย์บินไปยังจุดหมายของภารกิจทันที ส่วนที่ไม่ใช้ตั้งแต่ในเมือง ก็เพราะ ผมลืม.... ช่างมันเถอะถือซะว่าเดินชมเมืองไปด้วยแล้วกัน แต่ความจริงบรรยากาศของเมืองจากบนฟ้าก็น่าจะสวยะ เอาดูขากลับแล้วกัน พอผมบินออกมาได้สักพัก เนื่องจากบินมาคนเดียวล่ะนะ เลยอัดพลังซะเต็มหลอด มาถึงที่ดันเจี้ยนเป้าหมายภายในครึ่งชั่วโมง เทพมั้ยล่ะ 

                 หลังจากคลายเวทย์บินแล้วมาหยุดที่หน้าดันเจี้ยนตามภารกิจของคุณซารากัน ที่ทางเข้าดันเจี้ยนนี้มีลักษณะเป็นเหมือนหลุมมิติคอยดูผู้คนเข้าไป แถมข้างหน้ายังมีป้ายแจ้งเตือนเสียด้วย แต่มันก็แปลกๆนะ เพราะปกติดันเจี้ยนที่โลกนี้น่าจะมีลักษณะคล้ายกับภูมิประเทศจริงของพื้นที่สิ แถมยังตรวจสอบไม่ได้ด้วย ผมจึงจำเป็นต้องเดินเข้าไปสำรวจด้วยตัวเอง เมื่อเดินเข้าไปแล้วเสียงที่ดังในหัวก็มอบความกระจ่างแก่ผมที่สุด ผมรู้แล้วว่ามันเป็นดันเจี้ยนของใคร

                <<ขอต้อนรับสู่ดันเจี้ยนฝึกตน>>

                <<เงื่อนไขการเคลียร์ ต้องฝึกฝนตนเองจนถึงระดับที่ต้องการ>> 

                <<ดันเจี้ยนนี้เวลาจะเดินเร็วกว่าโลกข้างนอกในอัตรา 1 วัน: 365.25 วัน>>

                <<การจัดการมอนสเตอร์ในที่นี้ไม่มีการอัพเลเวลหรือเพิ่มค่าสถานะใดๆ>> 

                <<ค่าสถานะจะถูกผนึกทั้งหมดจนกว่าจะฝึกสำเร็จให้ร่างกายเข้ากับค่าสถานะที่มี>> 

                <<ทักษะทำงานอัตโนมัติจะถูกผนึกการใช้งาน>> 

                <<ภายในดันเจี้ยนถูกออกแบบมาเพื่อการฝึกเท่านั้น จึงมีการฟื้นฟูพลังและความเหนื่อยล้าตลอดเวลารวมถึงการรักษาพลังจากการกินด้วย>> 

                <<เนื่องจากเป้าหมายถูกตั้งไว้ที่ 5000 ด่าน ขอให้โชคดี>> 

               หลังจากผมได้ฟังข้อมูลที่ประกาศในหัวออกมาผมก็รู้ได้ในทันทีทั้งหมดนี่ เป็นฝีมือไอ้พระเจ้าแน่นอน เพราะมีตาแก่นั้นคนเดียวที่ชอบอะไรแพลงๆ สงสัยช่วงหลังๆ ดูผมมันไม่สนุกเท่าไหร่ เลยมากระตุ้นให้ละมั้ง 

               " ไอ้พระเจ้าโลกจิต นี่คุณกะจะเล่นงานผมอยู่แล้วใช่มั้ยเนี่ย "

               เมื่อผมตะโกนออกมาได้สักพัก ก็มีแสงสว่างออกมาจากด้านบน พร้อมกับมีของที่มีลักษณะเป็นม้วนลอยมาอยู่ตรงหน้าของผม แล้วก็มีเสียงดังในหัวออกมา

               <<คุณได้รับจดหมายพิเศษ>> 

               แล้วเมื่อผมเปิดม้วนจดหมายขึ้นมา อ่านข้อความข้างใน เล่นเอาผมแทบจะฉีกกระดาษเป็นชิ้นๆเลยที่เดียว โดยเนื้อความในจดหมายมีอยู่ว่า

                  'ข้าเห็นว่าช่วงนี้ เจ้าควบคุมพลังไม่ค่อยดี 

      แถมยังช้าอีกด้วย ข้าก็เลยจัดทำมิติพิเศษ เพื่อเจ้าโดยเฉพาะ

     แต่ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าเข้ามาจะถูกลบความทรงจำ

                   แล้วส่งไปข้างนอกทันที  เป็นไงข้าใจดีมั้ย

           ปล. ถ้าเจ้าฝึกไม่เสร็จ เจ้าก็ไม่สามารถออกมาได้หรอกนะ'

                  " พระเจ้าเกรียนเอ๊ย แล้วด่านตั้งเยอะตูจะรอดมั้ยเนี่ย "

                  หลังจากที่ผมตอนนี้กำลังต้องมาทำใจกับพระเจ้าสโตรกเกอร์แล้วยังจัดแมทช์พิเศษให้ผมอีก อยากขอบคุณด้วยการเอาเท้าลูบหน้าม๊าก มาก แต่ในตอนที่บ่นอยู่คนเดียวก็มีเสียงขัดความสำราญในการบ่นขึ้นมาในหัว 

                   <<ด่านแรก เริ่มได้>> 

                  ทันทีที่ได้ยินผมต้องรีบชักอาวุธออกมา เพราะตอนที่สิ้นเสียงประกาศก็มีมอนสเตอร์ประเภทหมาป่าออกมาล้อมผมไว้เต็มไปหมด เพราะที่นี่เป็นพื้นนที่สีขาวโล่งๆที่กว้างมากๆ จนทำให้เห็นพื้นที่ทั้งหมดได้เลย ทำเอาผมต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อก เพราะอะไรเหรอ เพราะตอนนี้ ผมโดนล้อมด้วยหมาป่าหลายล้านตัวนะสิ ขอย้ำว่าหลายล้านเพราะเต็มพื้นที่เลย แถมไม่มีที่หลบด้วย  

                    " ฆ่าตูเลย ง่ายกว่ามั้ยครับ ไอ้พระเจ้าเฮงซวย "

                   แต่ว่าเสียงที่ตะโกนออกไป ดูเหมือนจะไม่ได้การตอบรับกลับมาในทางที่ดีซะเท่าไหร่ เพราะพอผมตะโกนด่าเสร็จ เหมือนสัญญาณเคาะระฆังเลยครับ มอนสเตอร์หมาป่ารอบๆตัวของผม ก็กระโจนรุมผมทันที ตอนนี้ก็ไม่มีค่าสถานะสัตว์ประหลาดเข้าช่วยแล้วด้วย เอาก็เอาว่ะ ตายเป็นตายไม่แน่ว่า อาจะช่วยให้เราควบคุมพลังให้ดีขึ้นก็ได้ 

                   เมื่อหมาป่าตัวแรกกระโจนเข้าใส่ผมก่อน กำลังอ้าปากเตรียมจะงับหัวของผม ผมจึงเอาเคียวไปตวัดขวางมันไว้ ทำให้มันงับด้ามเคียวไปเต็มๆ  ก่อนที่ผมจะตวัดดาบจากมืออีกเข้าหัวของหมาป่าตัวนั้นจนขาด ก่อนมันจะสลายหายไปแต่ไม่มีแสงอะไรเข้าตัวผม แสดงว่าไม่ได้อะไรเลยสินะ แล้วจากนั้นก็มีหมาป่าเข้ามาอีกสามตัว มันพยายามล้อมกรอบผมไว้ ก่อนจะกระโดดเข้าหาผมพร้อมกันทั้งสามทาง ผมจึงกะจังหวะที่พวกมันเข้าใกล้แล้ว จึงหมุนเคียวขึ้นเหนือหัวเป็นวงกลมปาดเอาร่างหมาป่าสามขาดครึ่งไปเลย 

   

                   หลังจากนั้นพวกหมาป่าก็ค่อยๆเข้ามาโจมตีผมเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปกว่าหลายชั่วโมงแล้ว ถึงร่างกายจะไม่เหนื่อยก็เถอะ แต่ขอโทษนะ ความเหนื่อยล้าทางจิตใจมันก็มีนะครับ เล่นตรงมาคอยระวังซ้ายขวาหน้าหลัง ตลอดเวลา แถมยังต้องรับแรงกดดันจากจิตใจอีก ตอนนี้อยากลงไปนอนที่สุดแล้ว แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงผมจะสังหารพวกมันไปได้หลายหมื่นตัวแล้ว แต่พวกมันก็ยังเหลือเยอะอยู่ดีแหละ แถมหลังๆมันมีการเรียนรู้ด้วยครับ มีการเปลี่ยนวิธีการบุกเข้ามาโจมตีผมด้วยครับ เก่งโคตร 

                   'สรุป พระเจ้ามันต้องการฝึกตู หรืออยากเห็นตูตายกันแน่ฟะ ไม่ไหวแล้ว'

                   หลังจากได้แต่บ่นออกมาในใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ต่อสู้ต่อไป เพื่อเอาชีวิตรอด แต่ทั้งหมดนี่เรียกว่าฝึกเหรอว่ะ เป็นห่วงพวกสาวจังเลย ถึงเราจะจ่ายค่าที่พักไปเป็นเดือน รวมถึง ให้เงินติดตัวไว้แล้วด้วยก็เถอะ แต่ถ้าผมหายไปนานๆเนี่ยพวกเธอคงวุ่นวายกันน่าดูเลย ก่อนจะได้ข้อสรุปในใจแล้ว หันไปสนใจหมาป่าระลอกใหม่ที่เข้ามา

                   'ไม่เป็นไรหรอก มีคุณสเตล่าอยู่คุณสเตล่า คงคอยดูแลพวกนั้นได้'

...................................................................................................................

     อาเนีย

                   ตอนนี้ ฉันกำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์ชนิดหนึ่งใกล้ๆกับป่าของหมู่บ้านที่ส่งคำร้องให้มาจัดการมอนสเตอร์ที่ออกมาทำร้ายผู้คน กับเหล่าสาวๆชาวเอลฟ์ น้องสาวของแพน หลังจากที่แพนหายตัวไปได้หลายวัน พอไปถามที่กิลด์ ถึงภารกิจของของแพน ทางกิลด์ก็ไม่สามารถบอกได้ว่า แพนได้รับภารกิจอะไร มีแต่ต้องไปถามกับมาสเตอร์เท่านั้น ซึ่งไอ้มาสเตอร์ที่ว่าก็ไม่เคยอยู่ที่กิลด์เลยสักวัน

                   ตอนแรก น้องสาวก็กรวนกระวายกันใหญ่จากการหายตัวไปของเขา แต่แม่ของฉันก็ปลอบพวกเธอซะเรียบร้อยเลย พวกเธอก็เลยไม่ได้วุ่นวาย ถึงขนาดออกไปตามหาเขาสักเท่าไหร่ เพียงแต่ในใจทุกคนก็คงเป็นห่วงเขา ถึงไม่อยากยอมรับแต่รวมถึงฉันด้วย แต่ถึงยังงั้น ฉันก็ยังไม่กังวลเท่าไหร่นัก เพราะดูจากฝีมือของเขา ตอนที่สอนพวกเราแล้วต้องยอมรับว่า น่ากลัวเป็นอย่างมาก ขนาดไหนเหรอ ขนาดฉันกับสามสาวรุมเขาอยู่ เขายังแถบจะไม่เคลื่อนที่ออกจากจุดที่ยืนเลย 

                  

                    ยกเว้นตอนที่เราทำลายพื้นตรงที่เขายืนอยู่นะ เขาก็จะเปลี่ยนตำแหน่งไปยืนจุดใหม่ เพียงแต่เขาก็ไม่มีบาดแผลอยู่ดี แถมการโต้กลับแต่ละครั้งยังรุนแรงจนฉันแถบจะลุกไม่ขึ้น เพียงแต่ฉันก็รู้ว่า เขายังออมมือให้พวกเราอย่างที่สุด เพราะฉันไม่เคยเห็นเขาใช้เวทย์เลยสักครั้งเดียว แต่ฉันก็รู้ว่าเวทย์ของเขาต้องแรงมากแน่ๆ สังเกตุจากเวทย์ที่ดาเนียใช้ละก็นะ

                     " พี่อาเนียค่ะ ระวังคะ มันกำลังพุ่งไปทางพี่แล้ว "

                     ในตอนที่กำลังคิดอะไรเพลินอยู่นั้น ก็มีเสียงตะโกนจากดาร่าเรียกออกมา ฉันจึงหันไปมองข้างหน้า ก็เห็นกระทิงป่ากำลังพุ่งตัวมาทางที่ฉันยืนอยู่ เมื่อเห็นแบบนั้น ฉันก็พุ่งสวนเข้าไปกระทิงก่อนจะเบียงตัวมาด้านข้าง แล้วเอามีดแทงเข้าข้างลำตัว ก่อนจะลากมีดำปตามลำตัวในแนวขวางจนในเป็นแผลลึกขนาดใหญ่ หลังจากนั้นมันก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะสิ้นใจไป ฉันจึงหันไปถามดาเนียที่ตอนนี้เดินเข้ามาดูว่าฉันมีแผลตรงไหนหรือไม่ 

                     " ดาเนียจ๊ะ เหลืออีกกี่ตัวตอนนี้ "

                     " หมดแล้วค่ะ พี่อาเนีย ตัวที่พี่พึ่งจัดการเป็นตัวสุดท้ายพอดี "

                     " งั้นเราก็ไปจัดการเก็บเขาพวกมันไปยืนยันภารกิจที่กิลด์กันดีกว่า "

                     " ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่อาเนีย เฟียเก็บทั้งหมดเรียบร้อยแล้วค่ะ "

                     " งั้นเราก็เข้าเมืองกันเถอะ เดี๋ยวแม่พี่จะเป็นห่วง "

                     " ค่ะ/ค๊า/คะ พี่อาเนีย " 

                    หลังจากนั่งรถม้าเข้ามายังเมืองลาธีเดียแห่งนี้ แล้วก็เอาภารกิจไปส่งยังกิลด์ในตอนค่ำแล้ว แต่ดูเมืองแห่งนี้จะไม่เคยหลับไหลเลย ยังคงมีร้านค้าบางส่วนเปิดอยู่ รวมไปถึงแผลงลอยขายของจำนวนมาก ในระหว่างทางจากกิลด์ ถึงโรงแรมที่พัก พวกเราสี่คนก็ได้เดินเลือกของตามทางไปด้วย โดยเอาเงินจากการทำภารกิจในใช้ ถึงแม้จะไม่เยอะมากนัก 

                  

                     แต่ก็มากพอที่จะให้พวกเราซื้อเครื่องประดับกับเสื้อผ้าที่อยากได้ ได้เยอะเลย แถมยังเหลืออีกตั้งหาก เพราะตลอดที่ผ่านมา ฉันไม่เคยใช้เงินเพื่อซื้ของพวกนี้เลย เพราะฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น เพราะได้เงินมาเท่าไหร่ ฉันก็เก็บเอาไว้เป็นเงินค่ารักษาของแม่ แต่ว่าตั้งแต่พบกับแพน ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง นอกจากจะช่วยรักษาแม่ของฉันแล้ว ยังคิดจะช่วยแก้ปัญหาของพวกเราอีก ถ้าชีวิตของฉันไม่พบเขาล่ะก็ ตอนนี้ฉันคงต้องไปขายตัวเองในซ่องซะแล้ว ใช่ ถ้าไม่มีชายคนนี้ละก็

                      " พี่อาเนียคะ.. "

                      " พี่อาเนียค่ะ "

                     " จ๊ะ มีอะไรหรือป่าว "

                     " หนูเรียกพี่ตั้งนาน พี่มัวแต่คิดอะไรกันอยู่เหรอค่ะ "

                     " ดาร่า พี่ก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยของพี่ไปเรื่อยแหละแหละจ๊ะ "

                     " คงไม่ได้แอบคิดถึงใครอยู่ใช่มั้ยค่ะ อย่างเช่นพี่แพน "

                     " ไม่ได้คิดถึงใครทั้งนั้นแหละ เราไปดูเครื่องประดับร้านนู่นดีกว่า "

                    ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนที่ฉันแก้ตัวอยู่ หน้าฉันเป็นยังไง ได้รู้แต่แค่เสียงหัวเราะของสามสาวที่แอบหัวเราะเล็กๆกัน ก่อนจะรีบเดินตามฉันไปยังแผงลอยข้างหน้าที่กำลังขายเครื่องประดับอยู่ โดยตอนนี้ฉันก็ได้แอบคาดโทษ คนที่ยังไม่กลับมาตอนนี้ในใจ

                  'คอยดูนะ ถ้านายกลับมาเมื่อไหร่ ฉันจะงอนนายง้อไปหลายวันเลย'

                 " ฮัดเช้ย ใครถามหาเราฟะ " ( แพนขณะอยู่ในดันเจี้ยน )

                    ก่อนที่ฉันจะได้เรียกดูอะไรในร้าน ก็มีเสียงร้องดังออกมาจากตรอกแคบ ใกล้กัน ฉันจึงรีบเดินเข้าไปดูก็พบกับ เด็กสาวคนหนึ่ง อยู่ในชุดของผู้ชายเก่าๆขาดๆกำลังถูกผู้ชายร่างใหญ่หลายคนรุมล้อมอยู่ ฉันจึงหยิบมีดออกมา แล้วพุ่งเข้าไปกลางวงล้อมเพื่อช่วยเด็ก แล้วก็ตะโกนออกมา 

                  " พวกคุณจะทำอะไรเด็กน่ะ " 

                  " มันไม่ใช่เรื่องของเธอหลบออกไป "

                  " แล้วพวกคุณมาล้อมเด็กคนนี้ทำไม "

                  " ก็ไอ้เด็กนี่ พ่อมันติดหนี้พวกฉันไม่ยอมจ่าย ฉันก็ต้องเอาตัวมันไปขายใช้หนี้สิ "

                  " พ่อของเด็กคนนี้ติดพวกคุณอยู่เท่าไหร่  "

                  " โอ้โห อัศวินหญิงขี่ม้ามาช่วยสินะ พวกมันติดเงินฉันอยู่ 50 เหรียญทอง "

                  " ไอ้พวกขี้โกง พ่อของฉันยืมเงินไปแค่ 1 เหรียญทอง ทำไมปีเดียวกลายเป็น 50 เหรียญได้ล่ะ "

                  " ฮ่าๆๆ ก็เป็นดอกเบี้ยไง เอาล่ะ จะจ่ายไม่จ่าย "

                  " ฉันไม่ยอมจ่ายให้แก หรอกไอ้พวกขี้โกง "

                   " ไอเด็กนี่ อยากโดนใช่มั้ย หุบปากแกไปซะ "

                  ระหว่างที่เด็กสาวที่อยู่ข้างหลังของฉันกำลังต่อปากต่อคำกับ คนที่ดูเป็นหัวหน้าของคนเหล่านี้ ฉันเองก็คิดว่าดอกเบี้ยมันแพงเกินไปจริงๆ แถมยังมากขนาดที่คนธรรมดาไม่มีปัญญาจะจ่ายด้วย แถมฉันเองก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้น เพื่อช่วยคนหรอกนะ 

                 'ฉันจะทำยังดี แพน '

...................................................................................................................

 เสร็จแล้วววววววววว ตอนที่ 39 

 อยากบอกเลยว่างานเยอะครับ เลยไม่ได้มาพิมพ์เลย 

 ช่วงนี้ขอเปลี่ยนบ้างนะครับ ผมขอส่งไอ้แพน ไปฝึกฝีมือสักหน่อย 

 เราจะดำเนินตัวละครเป็นสาวๆบ้าง เปลี่ยนบรรยากาศ 55555

 เหมือนเดิม มีข้อผิดพลาดตรงไหนบอกด้วยนะครับ โดยคอมเม้นท์ที่ตอนนั้นๆ

 1 Comment = 1 กำลังใจเช่นเดิม ไปแล้ว ตอนต่อไปเราจะบู๊กลับสาวๆบ้าง

 555555