คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : สายหมอกปรากฎ(ภาคลงมือ)
วันนี้ผมตื่นค่อนข้างเช้า เนื่องด้วย ผมยังคงกังวลเรื่องเมื่อวาน
คนที่ชื่อมุคุโร่น่ะ พูดตามตรงนะ ว่าผมไม่ไว้ใจเขาเลยแม้แต่นิด ดูเจ้าเล่ห์ยังไงชอบกล แถมผมยังสงสัยไอ้เจ้าสามง่าม ที่เขาชอบเอามาใช้ กับกรรมการรักษาระเบียบสุดโหด ฮิบาริ เคียวยะด้วย เดี๋ยวพลุบเดี๋ยวโพล่
ผมแต่งตัว แล้วลงมาข้างล่าง
“อรุณสวัสดิ์ เรียว”
“อรุณสวัสดิ์ โทโมกิ ตื่นเช้าจังนะ”
“อือ นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
“นอนไม่หลับเหรอ มีอะไรรึเปล่า”เรียวถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก”คิดว่าอย่างนั่นนะ
“แน่นะ”เรียวยังไม่เลิก
“แน่สิ เดี๋ยวชั้นช่วยทำอาหารเช้าละกัน”
แล้วผมก็ช่วยเรียวทำอาหารเช้า หลังจากนั้นไม่นาน คนอื่นก็เริ่มลงมากัน เมื่อมาครบ ก็ทานอาหารเช้าอย่างเคย แล้วออกจากบ้าน ไปมหาลัย
ตอนในชั่วโมงเรียน เจ้าคนที่นั่งข้างๆผมก็ไม่เห็นว่าอะไรเลย เรื่องที่จะไปตอนเย็น
จนกระทั่งเลิกเรียน
“ไปรึยังครับ มากามิคุง”เขาหันมาถามผม เมื่อเขาเก็บกระเป๋าเสร็จ
“อะ อือ ก็ไปสิ”เห็นไม่พูดอะไรเลย เลยนึกว่าลืมไปแล้วซะอีก
“ดะ เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว จะไปไหนน่ะ โทโมกิ”ฮิคารุถามก่อนที่ผมจะเดินไปกับเขา
“เอ่อ ชั้นออกไปดูของกับโรคุโดหน่อยน่ะ”ฮิคารุกับเรียวขมวดคิ้วทั้งคู่
“ไม่เป็นไรแน่เหรอ โทโมกิ”เรียวถาม
“อะไรกัน พูดยังกับผมเป็นตัวอันตราย”มุคุโร่พูดแทรกเข้ามากลางวง
“กล้าตีกับฮิบาริ เคียวยะ ก็ต้องอันตรายน่ะสิโว้ย ถามได้”ฮิคารุตะโกนใส่คนตรงหน้า
“งั้นเหรอ สรุปแล้วคุณฮิบาริ เขาเป็นคนอันตรายเหรอ”มุคุโร่ พูดพร้อมทำท่าคิด แต่คำพูดที่เขาพูดออกมาน่ะ ทำเอาคนทั้งห้องที่ฟังถึงกับเหงื่อตก เพราะฮิบาริยังไม่ได้ออกไปจากห้อง ทำให้คนอื่นๆ เริ่มหนีออกไปโดยอัตโนมัติ
“อยากตายนักใช่มั้ย โรคุโด มุคุโร่”ฮิบาริพูด พร้อมกับชักทอนฟาออกมา
“วันนี้ ผมไม่มีเวลาเล่นด้วยหรอกนะครับ เวลามีน้อย ขอตัวก่อนนะครับ”แล้วมุคุโร่ก็รีบวิ่งหายไป โดยไม่ลืมลากโทโมกิ ออกมาด้วย
“นายนี่ ชอบทะเลาะกับเขาซะจริงนะ ถ้าตายละก็จะไม่แปลกใจเลย”
“อย่ามาแช่งกันดื้อๆอย่างนี้สิครับ ใครจะอยากตายกัน”มุคุโร่พูดอย่างไม่ใส่ใจ
“แล้วเราจะไปไหนกัน”โทโมกิถาม
“สวนสนุกครับ”
“สวนสนุก ตอนนี้เนี่ยนะ”
“ครับ พอดี ผมรู้จักอยู่ที่นึงน่ะ”แล้วทั้งสองคนก็เดินมาเรื่อยเรื่อยจนถึง
“โกคุโยแลนด์”โทโมกิอ่านป้ายชื่อ
“ครับ”
“ผมไม่เห็นรู้จักเลย”
“มันเป็นสถานที่ ที่เตรียมไว้ สำหรับคุณโดยเฉพาะไง”มุคุโร่ตอบ ด้วยเสียงที่โทโมกิได้ยินแล้วรู้สึกไม่น่าไว้วางใจเป็นที่สุด
แต่ก็ยอมเข้าไป
“แล้วชั้นจะกลับได้เมื่อไรล่ะ”โทโมกิถาม เพราะยิ่งเขาเดินเข้ามายิ่งไม่น่าไว้ใจถึงมันจะสวยดีก็เถอะ แต่ไม่มีคนอื่นนี่ยังไงเขาก็เสี่ยง เขาไม่มีอาวุธอะไรไว้พอจะสู้ซะด้วย ถ้าเจ้าหมอนี่เอาสามง่ามมาใช้กับเขา ก็อาจถึงตายได้
“แค่ดูหนังสักเรื่องก็พอแล้วล่ะครับ”
“แค่นั้นเหรอ”โทโมกิถามย้ำ
“แค่นั้นล่ะครับ หรือคุณอยากให้มีมากกว่านี้ ผมก็ไม่ขัดศรัทธานะครับ คุณยิ่งสวยๆอยู่ “คำพูดที่หลุดออกมาจากมุคุโร่ ทำเอาโทโมกิเหวี่ยงกระเป๋าของตัวเอง หมายจะตีลงไปบนหัวคนตรงหน้าซะ แต่เจ้าตัวดันหลบได้ซะนี่
“ของแบบนั้นน่ะ ไม่โดนผมหรอกนะครับ”คนตรงหน้าพูดด้วยเสียงที่ออกจะเล่นในที ทำเอาคนฟังยิ่งโมโหใหญ่ แต่ก็ขันติไว้ได้ทัน
“นำทางไปสิ จะได้รีบกลับ”
“ครับ ครับ เชิญทางนี้”แล้วมุคุโร่ก็นำทางเข้าไปในตึก(ภาพที่โทโมกิเห็นอยู่ คือสิ่งที่มุคุโร่ ใช้มายาหมอก สร้างภาพลวงตาขึ้นมา เพื่อใช้หลอกเขานั้นเอง)
เมื่อพวกเขาเดินมาถึง ชั้นที่คาดว่าน่าจะเป็นโรงหนัง มุคุโร่ก็บอกให้เข้าไปรอในห้องก่อน
โทโมกิ เดินเข้าไปในห้อง ซึ่งเป็นห้องที่ขนาดค่อนข้างใหญ่ มีหน้าจอขนาดใหญ่อยู่ริมผนัง และมีโซฟายาว ตั้งอยู่กลางห้อง รอบตัวค่อนข้างสลัว แต่ก็ยังพอมองเห็นทาง
ไม่นานมุคุโร่ก็เข้ามา พร้อมกับถือ แก้วน้ำ 2 แก้ว พ่วงถุงขนมมา 2-3 ถุง
“นี่ ไม่มีคนอื่นเลยเหรอ”
“ครับ ผมจองไว้ทั้งหมดเลย”มุคุโร่ตอบ พร้อมยื่นแก้วน้ำให้โทโมกิ
โทโมกิลังเลที่จะรับมา มุคุโร่เลยพูดแทรก
“เอาไปเถอะ ร้อนเหมือนกันนะเนี่ย”
“แล้วนายจะดูหนังเรื่องอะไรล่ะ”โทโมกิ ว่าพลางรับแก้วน้ำมา
“อืม เรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์ละกันครับ”
“หา แฮร์รี่เนี่ยนะ”
“ครับ มีปัญหาอะไรเหรอครับ”
“เปล่า ไม่มี”ใครจะไปนึก ว่าคนอย่างนาย(ที่ออกแนวซาดิส)จะดูหนังแบบนี้กัน แต่ก็เอาเถอะ แล้วเขาก็ดูดน้ำจากแก้ว เป็นการกลบเกลื่อน
มุคุโร่ยิ้มให้กับแผนของตนเองที่ประสบความสำเร็จ แล้วนั่งลงที่โซฟา ข้างโทโมกิ
หลังหนังฉาย ยังไม่ถึง 10 นาทีดี โทโมกิ ก็เริ่มออกอาการแปลกๆ
“เป็นอะไรไปครับ”มุคุโร่ถามขึ้น เมื่อคนข้างๆเงนๆเหมือนจะหลับชอบกล
“เปล่านี่”โทโมกิตอบ พร้อมกับมองไปที่หน้าจอ โอ้ย ทำไมมันรู้สึกง่วงนอนอย่างนี้ ปกติเขาไม่เป็นแบบนี้นี่นา ยกเว้นเสียแต่ว่าจะโดนวางยา
วางยา!!!!! ไม่จริงน่า!!!!!
นี่เขาเผลอขนาดนั้นเลยเรอะ แต่มาคิดดูอีกที เขาไม่น่าจะตามเจ้าคนข้างๆมาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เรอะ แค่ทำหนังสือเปื้อนแค่นี้เอง โอ้ย ทำไมเพิ่งคิดได้ตอนนี้เนี่ย เอาเป็นว่า หาทางหนีให้เร็วที่สุดจะเป็นการดีกว่า
“นี่ ชั้นรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอกลับก่อนก็แล้วกัน”โทโมกิว่า พลางลุกขึ้น แต่ก็ต้องเสียหลัก ล้มลง แต่ยังดีที่มุคุโร่ช่วยประคองไว้อยู่
“ไหวมั้ยเนี่ยครับ”มุคุโร่ถาม
“นี่ นายใส่อะไรลงไป”โทโมกิถาม
“อืม แค่ยานอนหลับธรรมดาเองครับ แถมยังเป็นแบบไม่มีรสอีกต่างหาก สะดวกดีนะครับ”
“หา นี่นาย ทำไม”
“ถ้าจะถามว่าทำไมล่ะก็ คงต้องบอกว่า ผมค่อนข้างถูกใจคุณตั้งแต่แรกเห็นแล้วล่ะครับ”
มุคุโร่วางร่างของโทโมกิลงกับโซฟา พร้อมกับขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว
“เป็นของผมดีกว่านะครับ”มุคุโร่ยิ้มให้ ซึ่งเป็นรอยยิ้มซาตานสำหรับโทโมกิในเวลานี้จริงๆ
คนด้านบนซุกไซร้ซอกอย่างถือสิทธิ์ สูดเอากลิ่นหอมบางๆ ที่ชวนให้เคลิ้มเข้าไป
“อึก อือ..อ”ร่างด้านล่างครางออกมาหน่อยเมื่อมุคุโร่ขบลงที่ต้นคอ สร้างรอยสีแดงลงที่คอเขา
“หยุดนะ..ปล่อ.ยชั้น”โทโมกิพูด แต่ตอนนี้ด้วยฤทธิ์ยา ก็ทำให้เขาแทบไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่เพียงจิตใต้สำนึกที่ยังคงทำงานอยู่ พร้อมกับสัมผัสร้อนที่เริ่มอยู่ไม่สุข
“ก็บอก..ว่าอย่า..ไง..”ร่างบางกว่าพูดเบาซะจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ แต่จะให้ทำมากกว่านี้ก็ไม่ไหว เพราะเรี่ยวแรงที่จะใช้ต่อต้านยังไม่มีเลย
มุคุโร่เริ่มรุกหนักขึ้น ทำเอาร่างข้างใต้สะดุ้งไม่ใช่น้อย เมื่อมือนั้นเริ่มลูบไล้ไปตามร่างกายเขา และเริ่มสอดเขาไปใต้สาบเสื้อ
“อึก..อ.หยุ..ด.”เสียงหวานพยายามห้ามปรามคนด้านบน แต่ดูเหมือนว่ามุคุโร่จะไม่ได้สนใจสักเท่าไร ยิ่งมือนั้น ลูบไล้เข้ามาลึกเท่าไร ร่างข้างใต้ก็ยิ่งสั่นสะท้านมากเท่านั้น
“นี่แก จะทำอะไรเพื่อนชั้นฟะ”เสียงคนที่แทรกเข้ามา ทำเอามุคุโร่ต้องชะงัก หันกลับไปดู ก็เจอฮิคารุกับเรียวยืนตรงหน้าประตู พร้อมกับที่ฮิคารุพุ่งเข้ามา หมายจะชกไอ้เจ้าคนที่บังอาจทำแบบนี้กับเพื่อนเขา
แต่ก็ต้องวืด ชกลมแทน เมื่อมุคุโร่อยู่ดีๆก็หายตัวไป แล้วไปปรากฏตัวที่บริเวณหน้าต่างแทน
“น่าเสียดายจัง เอาไว้ต่อคราวหน้าละกันนะครับ โทโมกิคุง”แล้วมุคุโร่ก็หายไป ทิ้งให้คนที่เหลืออยู่ในห้องงงเป็นไก่ตาแตก ที่จู่ๆจะมีคนหายไปได้ยังไง
แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้ รีบเข้าไปดูเพื่อนตัวเอง
“โทโมกิ เป็นไงมั้ง”เรียวถาม พร้อมกับพยุงโทโมกิขึ้นมานั่ง
“ง่วง ไอ้บ้านั่น ฝากไว้ก่อนเถอะ”โทโมกิบ่นพึมพำ
“ลุกไหวมั้ย”ฮิคารุถามอีก คราวนี้โทโมกิส่ายหัว เพราะมันมึนไปหมดจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แล้ว
ทำให้ฮิคารุต้องเป็นคนแบกโทโมกิกลับ โดยมีเรียวคอยช่วย จนถึงบ้าน
เมื่อมาถึงห้อง โทโมกิก็ขอหลับพักอยู่คนเดียว ซึ่งทั้งสองคนตกลง แล้วออกจากห้องไป
เมื่อโทโมกิอยู่คนเดียว เขาก็ล้มตัวนอน ไม่มีแรงที่จะลุกไปทำอะไรแล้ว เพียงแต่เปลี่ยนชุดเท่านั้น แต่ก็ต้องสังเกตว่า เสื้อเชิ้ตที่เขาใส่นั้น มันถูกปลดกระดุมไปได้ตั้ง สามเม็ด ไอ้หมอนั้น มันปลดตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
แล้วโทโมกิก็หัวเสียอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งนอนหลับไป
ส่วนคนข้างนอก
“ไปทำอะไรมา ทำไมโทโมกิกลับมาสภาพนั้น”คาสึกิถาม
“ท่าทางจะโดนโรคุโดหลอกเอาละมั้ง ดูจากท่าทางแล้ว”ฮิคารุตอบ
“โทโมกิเนี่ยนะ ไปทำอีท่าไหนเนี่ย”ยูกิถาม
“ไม่รู้สิ เอาเป็นว่า โชคดีไปละกันที่ไปทัน”เรียวว่า
“หมอนั่น เป็นตัวอันตรายสินะ”ยูคิถาม
“ก็คงงั้นแหละ กล้ามีเรื่องกับฮิบารินี่ คงไม่ธรรมดาอยู่แล้ว”เรียวว่าต่ออีก
“แล้วพวกนายไปช่วยทันได้ไงเนี่ย”นาโอยะถามต่ออีก
“ก็เห็นมันแปลกๆน่ะสิ เลยแอบสะกดรอยตาม”ฮิคารุตอบ
“เฮ้อ เอาน่า ยังไงก็รอดปลอดภัยละกัน”คาสึกิสรุป
“อือ งั้นชั้นไปทำข้าวเย็นก่อนละกัน”เรียวบอก แล้วแต่ละคนก็แยกย้ายกันไป
ความคิดเห็น