คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Part [7.] : ตุ๊กตา-นางฟ้า-ตัวสวย 1
-(: ตัวสวย – ตัวหล่อ :)-
: VII ตุ๊กตา-นางฟ้า-ตัวสวย [1]
หัวข้อ : Details : Kim Jaejoong Taxonomy
วันศุกร์ที่ 31 ธันวาคม 2010
ผลการศึกษา:
ทำไมผมรู้สึกว่ามันเริ่มจะเหมือนบันทึกไดอารี่มากกว่าจะเป็นข้อมูลสำหรับการศึกษาซะแล้วล่ะ? ช่างหัวมันเหอะ มีหลายอย่างที่ต้องจดบันทึกในวันนี้เพราะเดือนหน้าทั้งเดือนอาจไม่มีเวลาว่างได้จดบันทึก
- ตัวสวยเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม รักธรรมชาติและเพื่อนร่วมโลก เคยเห็นตอนยุงมากัดก็ไม่ตีแถมยังไล่ไปดีๆ ด้วย (น่ารัก) นั่นเป็นข้อยืนยันอีกข้อว่าคิมแจจุงดูใกล้เคียงกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘นางฟ้า’ มากกว่ามนุษย์
- ตัวสวยมีพฤติกรรมบางอย่างที่ไม่ดี หลังจากที่เลี้ยงมาได้ระยะหนึ่งแล้ว พบว่าเชื่อง แต่ก็เอาใจยาก เจ้าเล่ห์ด้วย พอไม่ได้อะไรดั่งใจก็มักจะงัดน้ำตามาสู้ ดูจากปริมาณการใช้สอยน้ำตากับนิสัยของตัวสวยแล้ว ตัวสวยมีนิสัยร่าเริง เข้มแข็งไม่ร้องไห้ง่าย ดังนั้นน้ำตาจึงมีไว้ใช้เฉพาะยามจำเป็นกับตัวหล่อเท่านั้น
- ตัวหล่อมีอาการระคายเคืองกับน้ำตาของตัวสวยอย่างรุนแรง หากได้โดน สัมผัส หรือต้องตา ตัวจะชา หายใจไม่ค่อยออก ต้องรีบกำจัดน้ำตาออกโดยด่วนด้วยการตามใจตัวสวย
จริงๆ แล้วปัญหามันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนักหรอก
แต่เพราะเป็นตัวหล่อ เรื่องเล็กๆ ของคนอื่นมันก็เลยดูจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนๆ นี้ไปซะหมด
ไม่ต้องสืบเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
8 มกราคม 2010
ตอนนี้ชองยุนโฮกำลังประสบปัญหา (อีกครั้ง)
จะมีซักกี่เหตุผลกัน? ที่ทำให้หนุ่มหล่อเจ้าของใบหน้าที่สาวรักสาวหลงของแทฮวาชินทั้งสี่มารวมตัวกันในวันหยุดแบบนี้ เด็กหนุ่มอายุรุ่นๆ อย่างพวกเขาที่ควรจะไปเรียนพิเศษหรือเล่นกีฬาอะไรสักอย่างเป็นกิจกรรมยามว่าง แต่ตอนนี้กลับต้องมานั่งดูโทรทัศน์ เปิดหนังสือ เปิดอินเตอร์เน็ตหาข้อมูลของขวัญน่ารักกิ๊บเก๋ อย่างที่พวกสาวๆ เขาชอบนั่งดูกัน มันจะมีซักกี่เหตุผลกันเชียว?
“โว้ยยยยย ปวดหัว เอาไงดีวะเนี่ย”
“พวกมึงก็มีสาวๆ มาจีบเยอะนี่ เรื่องแค่นี้ทำไมคิดไม่ออกวะ”
“ไอ้ยุนโฮเงียบปากไป ลำบากพวกกูแล้วยังจะบ่นอีก หัดดูหน้าเพื่อนมึงสามตัวนี้ด้วยนะว่ามันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกันบ้างรึเปล่า แค่เทคแคร์ผู้หญิงเล็กๆ น้อยๆ พวกฉันยังทำไม่ถนัดมือกันเลยมั่งเหอะ นี่อะไรนะ...เซอร์ไพร์ซ โรแมนติก – ตายห่า ให้กูไซไฟแทนได้ไหมเนี่ย ? ”
ยุนโฮขมวดคิ้ว หน้าบึ้ง ฮึ ไอ้พวกโกหก ตอแหล เอาเข้าจริงเห็นป้อสาวเสียปากหวาน เพราะเจ้าชู้กันน่ะสิ เวลาให้เอาจริงเอาจังเลยทำอะไรกันไม่อยากจะเป็น เสียแรงจริงๆ ที่มาปรึกษาพวกมันเนี่ย โห่ย...
“แล้วมึงรู้รึเปล่าว่าน้องเค้าจะเตรียมอะไรให้มึง ? ”
“โว้ มินโฮ ถามไรโง่ๆ ตัวมันเองยังไม่มีปัญญาจะคิดของตัวเองเลย อย่าว่าแต่จะรู้ของแจจุงเล้ย...” ยูชอนเหน็บแนมอย่างถึงใจ ในขณะที่ต้องหันขวับไปมองไอ้เพื่อนรักทันทีเมื่อมีเสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ มาตามอากาศ
“ไอ้เปลี้ยเอ๊ย...”
“กูได้ยินนะน่ะ คำต้องห้ามนะน่ะ มาต่อยกันซักยกมั้ยชองยุนโฮ”
ยูชอนโวยวาย ในขณะที่ยุนโฮได้แต่พูดพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“คำนี้เป็นลิขสิทธิ์ของกูนี่ กูเป็นคนคิด แล้วไหงกูพูดมึงจะต่อย ... ทีตัวน่ารักพูดอ่ะไม่เห็นต่อยเลย ...”
วาจาเชือดเฉือนใจไม่ปราณี เอกกวีหรือจะดีเท่าชายชอง
“... ไอ้ ...ไอ้...”
“ตัวน่ารักไหนวะยูชอน ? ” ยงฮวาถาม พลางนึกในใจว่าโลกนี้มันมีตัวอะไรแปลกๆ เยอะจังวะ
“ไม่รู้ ไม่เกี่ยวกับกูซักหน่อย”
“คิมจุนซู เพื่อนของตัวสวย...คนที่มินโฮสงสัยนั่นแหละว่าไอ้ปาร์คมันชอบแอบมองอ่ะ”
“อ๋ออออออออ”
“เฮ้ย ใครมองใคร พูดดีๆ”
“น้องหน้าแป้นๆ หน้าใสๆ ที่ปาร์คมันชอบรักนะแต่ไม่แสดงออกอ่านะ นึกออกๆ ฮ่าๆๆๆๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะฮาแตกกันทั้งกลุ่ม ทิ้งระเบิดให้เพื่อนเปลี้ยที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ดูเหมือนจะโดนทุกคนรุมแกล้งเสมอให้ได้นั่งหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว ก่อนจะเป็นยูชอนอีกนั่นแหละที่เอ่ยประโยคออกมาขัด “แล้วตกลงว่าจะเอาไง? จะไม่หาแล้วใช่ป่ะ ของขวัญเนี่ย...”
ยุนโฮหน้าเสีย
“โหๆๆ ปาร์คยูชอนอ่าอย่าเพิ่งงอนสิจ๊ะ ไม่ล้อแล้ว เห็นมั้ยไอ้ยุนทำหน้าหมีหงอยแล้วเนี่ย ไม่ช่วยมันงานนี้มีหวังไม่รอด” เป็นยงฮวาที่เร่ตัวออกมาแก้สถานการณ์ ในขณะที่มินโฮส่งแรงสนับสนุน “อืม นั่นดิ ฉันก็ว่าไอ้ยุนโฮแย่แน่ ดูจากฝีมือการจีบระดับเทพของรุ่นพี่แทคยอนแล้ว กูว่า...ไม่เหลือ”
“มึงจะเอ่ยชื่อนั้นออกมาไมเนี่ย เซ็ง” ยุนโฮบ่น นึกไม่ชอบขี้หน้าไอ้รุ่นพี่นั่นอย่างรุนแรงเมื่อหลังจากวันงานกีฬาสี เขาก็ได้มั่นใจอย่างแน่นอนแล้วว่ารุ่นพี่คนนี้เป็นอุปสรรคต่อการเลี้ยงตัวสวยของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย หลังจากวันกีฬาสี มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย และแน่นอนว่า มันเป็นจุดเริ่มต้นของการรวมตัวของพวกเขาในวันนี้ด้วย
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน
31 ธันวาคม 2010
วันนั้นเป็นวันสิ้นปีที่ยุนโฮเหนื่อยและเหนื่อยที่สุดๆๆๆ เกือบจะในชีวิต
อากาศยามเช้าของวันสิ้นปีสว่างสดใสและมีลมเย็นๆ พัดมาให้รู้สึกสบายตัว ชองยุนโฮเองก็รู้สึกแบบนั้น จนกระทั่งมาถึงตอนพักกลางวันที่เขาได้เห็นอะไรบางอย่างที่ไม่น่าพึงประสงค์นั่นแหละ ที่จากความสบายมันกลายเป็นความหงุดหงิดสุดๆ ที่เข้ามาแทนที่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรี๊ดและวี้ดว้ายดังลั่นดังขึ้นเรียกให้ยุนโฮที่นอนหลับอยู่บนต้นไม้ดีๆ ต้องตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาคมมองลอดกิ่งไม้ลงไปที่สนามด้านล่างที่มีผู้คนยืนมุงกันอยู่รอบๆ ก่อนจะต้องให้ความสนใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นใครบางคนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่รายล้อมนั่น
ตัวสวย...นี่นา ?
และในวินาทีนั้นเองที่เค้าเห็นใครอีกคนคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ให้ตัวสวย ร่างสูงของใครบางคนที่เขาพอจะจำหน้าได้ดี อกแทคยอน ... รุ่นพี่ประธานนักเรียนไม่น่าไว้ใจคนนั้น กำลังทำอะไรบางอย่างให้แจจุงซึ่งคงจะเป็นอะไรไปไม่ได้เลยที่จะทำให้สาวๆ กรี๊ดขนาดนี้ ถึงจะไม่ได้ยิน ไม่ได้อยู่ในวงล้อมตรงนั้น แต่เขาก็เห็นอยู่ดีว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น
ผ่านไปไม่นานนัก เสียงประกาศจากฝ่ายประชาสัมพันธ์โรงเรียนก็ดังขึ้น
เสียงที่ทำให้สาวๆ ทั้งโรงเรียนกรี๊ดดังกว่าเดิม
และชองยุนโฮเอง ก็หงุดหงิดมากกว่าเดิม...เป็นเท่าตัว
“ฮัลโหลๆ สวัสดีครับ – ขอรบกวนเพื่อนพ้องน้องพี่ที่กำลังทานข้าวกันอยู่ซักหน่อยนะครับ ผมดีเจแทฮวาน มีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ ... แหม พอดีคนฝากเค้าเส้นใหญ่น่ะครับ มีประกาศจากพี่ประธาน อกแทคยอน ที่ตอนนี้คงกำลังสร้างโมเม้นท์ตื่นเต้นอยู่ที่สนามบาส พี่เค้าฝากให้ประกาศออกไมค์ว่า ...”
“น้องแจจุงครับ วันนี้วันสิ้นปี – พี่อยากจะเริ่มต้นปีใหม่ด้วยการมีเราอยู่ข้างๆ ด้วยได้ไหม ? – คือ พี่ชอบเรานะ คบกันมั้ย? แต่พี่ไม่กล้าพูด ฝากคนอื่นบอกแทนแบบนี้ได้หรือเปล่าครับ ? “
สิ้นเสียงประกาศ เด็กๆ ในโรงเรียนก็กรี๊ดดังลั่นกว่าเดิม และดูเหมือนว่าคนที่มามุงที่สนามบาสจะมีเยอะขึ้นเป็นเท่าตัว ก่อนเสียงจากไมค์จะดังขึ้นอีกครั้ง
“...โอ้ยยยย พูดเองก็เขินเองครับผม ! เลี่ยนขนาดนี้นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นประธานขี้อายเขาขอร้องมาล่ะก็ผมไม่พูดให้หรอกนะ เอ้าๆ ว่าแต่น้องแจจุงนี่ใช่น้องคนสวยปีหนึ่งนางฟ้าของสายวิทย์หรือเปล่าครับ? โธ่ประธาน เล่นมาจองกันออกหน้าไมค์อย่างนี้ พวกผมที่เล็งน้องเค้าอยู่ก็แห้วหมดน่ะสิครับ”
นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย?
จากมุมๆ นี้ ยุนโฮเห็นแจจุงที่ยืนทำหน้าอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น ตัวสวยคงจะตกใจมากถึงได้ทำตาโตแบบนั้น เขากำลังจะลงจากต้นไม้ไปกระชากแจจุงออกมาอยู่แล้ว โชคยังดีที่ชางมินมาดึงแจจุงออกไปได้ทัน พร้อมกับสีหน้าผิดหวังนิดๆ ของแทคยอนที่ดูเหมือนจะยังไม่ได้รับคำตอบใดๆ จากแจจุง ยุนโฮอมยิ้มอย่างผู้ชนะ และนึกอยากเลี้ยงตอบแทนไอ้ตัวสูงซักมื้อใหญ่ที่แก้สถานการณ์ได้อย่างรวดเร็วสมหน้าที่
เจ้าตัวสูงนี่เจ๋งจริงๆ ปกป้องตัวสวยได้เยี่ยม
ปกป้องตัวสวย..?
นึกไปแบบนั้น ก่อนรอยยิ้มที่วาดอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาจะค่อยๆ จางตามลงไป...
ทางด้านแจจุงเอง…
“แจจุง”
มือใหญ่ไหวไปมาที่ด้านหน้าของใบหน้าหวานๆ ที่ยังดูเหมือนจะไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ ชางมินเรียกอีกครั้ง ก่อนจะได้รับสายตากลมๆ ที่ยังดูตื่นตกใจเป็นของตอบแทน ริมฝีปากตกมุมเป็นเอกลักษณ์นั้นแย้มยิ้ม “ไหวมั้ยเนี่ย?”
“ชาง...ชางมิน...อ่า”
“ดังใหญ่แล้วนะเรา ถ้าจุนซูกลับมาหมอนั่นต้องโวยวายใหญ่อีกแน่ ไอ้ตายสิ ประธานทำโฉ่งฉ่างจริงๆ”
“ตะกี้...พี่เค้า...เค้า”
“เค้าสารภาพรักกับแจจุงนั่นแหละ”
“ได้ยิน...ได้ยินกัน...” แจจุงยังคงพูดตะกุกตะกักซ้ำไปซ้ำมา ให้ชางมินได้ตอบคำถามอีกครั้ง
“ใช่ ได้ยินกันทั้งโรงเรียนเลย”
เท่านั้นแหละ แจจุงก็ถอนหายใจออกมาดังลั่น
“หวา! ชางมิน พี่ยุนโฮแย่แน่ๆ แจจุงแย่แน่ๆ”
“ใจเย็นๆ สิ ฮ่าๆ มึนมากแล้วนะเรา”
ชางมินหัวเราะกับอาการจิตหลุดของเพื่อนสนิท ก็เป็นเพราะไม่มีใครรู้ว่าพี่ยุนโฮกับแจจุงคบกันนั่นแหละ สุดท้ายถึงได้มีคนใจกล้ามาขอแจจุงเป็นแฟนจนได้ ก็แจจุงทั้งน่ารัก ใจดี แถมยังสวยขนาดนี้มีใครบ้างล่ะจะไม่ชอบ? เด็กผู้ชายร้อยละหกสิบในโรงเรียนปลื้มแจจุง เหมือนกับที่ปลื้มไอดอลคนอื่นๆ ในโรงเรียน เขาเป็นคนข้างๆ ก็พอจะรู้ถึงความโด่งดังของแจจุงได้อยู่ แต่เพราะคอยกันท่าไว้ให้ตลอด ก็เลยมีแต่เจ้าตัวนั่นแหละที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง
“แล้วจะทำยังไง พี่ยุนโฮคงจะหงุดหงิดมากๆ แต่มันไม่ได้เป็นความผิดของแจจุงนี่นา .. พี่แทคยอนนี่ก็เหมือนกัน ทำอะไรไม่ปรึกษากันเล้ย...” เสียงบ่นงุ้งงิ้งๆ นั่นทำให้ชางมินยิ้มอย่างเอ็นดู “ถ้าพี่เค้าปรึกษามันก็ไม่เซอร์ไพรซ์น่ะสิ”
“แล้วนี่แจจุงจะเอาไงดีอ่ะชางมิน วันนี้จุนซูก็ดันไปเยี่ยมญาติซะอีก โธ่” เพราะเป็นวันสิ้นปี ตัวน่ารักเพื่อนรักอีกคนของแจจุงถึงได้ลาหยุดเรียนไปตั้งแต่วันสิ้นปี กว่าจะกลับก็คงอีกวันสองวัน “พี่ยุนโฮต้องโกรธแจจุงแน่ๆ เลยชางมิน”
“เพิ่งพูดไปเองนี่ว่าไม่ใช่ความผิดของแจจุง”
แจจุงมุ่ยหน้า ริมฝีปากอิ่มกลมเม้มเข้าหากันอย่างแน่นสนิท ก่อนจะนึกไปถึงใบหน้าของคนบางคนที่ไม่รู้ว่าได้ยินเสียงจากลำโพงกระจายเสียงเมื่อกี้นี้แล้วจะทำหน้ายังไงอยู่ที่ไหน
ก่อนจะหันไปตอบคำถามของชางมินด้วยใบหน้าที่ยังวิตก
“ก็...นั่นมันตัวหล่อนี่นา ให้ทำไงได้ล่ะ...ไม่ผิดก็เหมือนผิดแหละ ทำตัวหล่อเสียใจเนี่ย”
เป็นอย่างที่แจจุงคาด
“พี่ยุนโฮ....”
แจจุงหน้าหงอย เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่หน้าบูดเป็นหมีปวดท้องข้างกาย ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว ยุนโฮยังคงรอแจจุงกลับบ้านด้วยกัน แต่ดูท่าทางวันนี้ร่างสูงจะไม่ได้รอด้วยอารมณ์ที่ดีเหมือนอย่างเคย โดยใบหน้าที่ท่าทางไม่สบอารมณ์นั้นเป็นคำตอบของทุกอย่างได้เป็นอย่างดี
“วันสิ้นปีนะ ยิ้มหน่อยสิ ยิ้มมมมม”
“ทิ้งดอกไม้ไปหรือยัง?”
“หา?”
“ดอกไม้ที่ได้มาเมื่อกลางวันน่ะทิ้งไปหรือยัง?”
หว่ายยยยยย
แจจุงยิ้มแห้งๆ ก่อนจะตอบ “เอ่อ ลืมไว้ในล็อคเกอร์ที่โรงเรียนน่ะ” ว่าแล้วก็แอบทำหน้าอ้อน เผื่อว่าตัวหล่อสุดโหดคนนี้จะกลายร่างกลับไปเป็นพี่ยุนโฮคนน่ารักของแจจุงเหมือนเดิมบ้าง ยุนโฮยังคงขมวดคิ้ว แต่สีหน้าดีขึ้น “ดีมากๆ ลืมไว้ที่โรงเรียนก็ยังดี”
“หา?”
“พรุ่งนี้อย่าลืมเอาไปทิ้งนะตัวสวย” ยุนโฮทำหน้าตาสั่งสอน “แล้วอย่ารับมาอีกนะ”
แจจุงอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางจริงจังอย่างนั้น “...หึงเหรอพี่ยุนโฮ...”
และในทันทีเช่นกัน ยุนโฮหันมาตอบกลับ “อะไร ใครหึง? ไม่มีอ่ะ”
“แล้วทำไมไม่ให้รับดอกไม้พี่เค้าล่ะ”
“ก็...” ยุนโฮขมวดคิ้ว หน้าบึ้ง ก่อนจะเมินหน้าหนีซ่อนแก้มแดงๆ ไปอีกทาง “ไม่รู้หรือไงว่าเกสรดอกไม้อันตราย ถ้าแพ้ไปจะทำยังไง ตัวสวยนี่แกล้งโง่ แค่นี้ก็ไม่รู้!”
ตัวหล่อที่น่ารักของแจจุงกลับมาจนได้สิน่า
“โอเคๆ สัญญาว่าจะไม่รับแล้ว สัญญาสามนิ้วลูกเสือรุ่นใหญ่เลย”
แจจุงตอบ หวังจะให้ยุนโฮรู้สึกพอใจ หากแต่ดวงตากลมกลับยังคงฉายแววสงสัยเมื่อสีหน้าของยุนโฮไม่ได้ดูดีขึ้นเลย มีแต่จะกังวลขึ้น และมีอะไรบางอย่างที่กำลังไม่สบายใจ
ตัวหล่อของแจจุงเป็นอะไรไปกันนะ...
“พี่ยุนโฮ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ...” มือเล็กเริ่มเลื่อนไปควงแขนร่างสูง สายตาและท่าทางของยุนโฮไม่ใช่แค่เพียงไม่พอใจเหมือนทุกที การที่ยุนโฮเงียบไปนั้น แจจุงรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่มากกว่านั้น
ตัวหล่อกำลังรู้สึกไม่ดี
ไม่อยากให้ตัวหล่อเป็นแบบนี้เลย...
นี่เป็นเพราะแจจุงหรือเปล่านะ
ยุนโฮหันกลับมา เมื่อเห็นตากลมๆ ที่ฉายแววเศร้าหมองนั้นก็นึกให้เอ็นดู มือใหญ่ยกขึ้นลูบกลุ่มผมนิ่มแผ่วเบา ในขณะที่ทั้งสองคนหยุดคุยกันอยู่ที่สนามเด็กเล่นที่ร้างไร้ผู้คน แจจุงนั่งลงบนชิงช้าตัวเล็ก ในขณะที่ยุนโฮเองก็นั่งอยู่บนชิงช้าตัวเก่าข้างๆ กัน ก่อนสายตาเศร้าๆ ที่ส่งมาอย่างเป็นห่วงนั้นจะทำให้ยุนโฮได้แต่ลุกขึ้น แล้วมายืนไกวชิงช้าให้ตัวสวยเบาๆ
“ไม่เห็นต้องทำหน้าคิดมากแบบนั้นเลย พี่ไม่ได้เป็นอะไรไปสักหน่อย”
“โกหก มองตาพี่ยุนโฮก็รู้แล้ว มนุษย์ดาวอังคารน่ะดูออกง่ายจะตาย”
“ง่ายขนาดนั้นเชียว?” ยุนโฮยิ้ม ยิ้มที่ทำให้แจจุงใจกระตุก..
อย่ามาทำแบบนี้นะ ... แจจุงใจเต้นหมดแล้ว ...
“ใช่ มนุษย์ดาวอังคารตัวประหลาด ตัวหล่อพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง ติงต๊อง บางทีก็ปากแข็ง แต่บางทีก็ปากตรงกับใจเกินไปจนน่ารัก...”
พูดแล้วก็ฉีกยิ้ม แจจุงมั่นใจว่ายุนโฮต้องเขินแน่ๆ ที่แจจุงชมว่าน่ารัก
แต่ไม่ ... ยังไม่ใช่
ตัวหล่อของแจจุงยังคงทำหน้าแบบเดิม หรือบางทีอาจจะเศร้าลงกว่าเดิม
ปฏิกิริยานั้นทำแจจุงใจหาย
ไม่เอานะ ไม่เอาแบบนี้...
พี่ยุนโฮ...
“อืม...”
“พี่ยุนโฮเป็นอะไรกันแน่ บอกแจจุงมาเถอะ อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ...” แจจุงจับมือยุนโฮไว้แน่น ตัวหล่อของเขาแสนจะใสซื่อและน่ารัก พี่ยุนโฮไม่เคยทำหน้าแบบนี้ หรือว่าแจจุงจะทำอะไรผิดไป เขาไม่ชอบให้ยุนโฮเป็นแบบนี้เลย
ในขณะที่ยุนโฮเริ่มนั่งลง เขายังคงไม่ปล่อยมือนิ่มที่จับกันเอาไว้แน่น
ใบหน้านั้นมุ่ยเล็กน้อยตามแบบฉบับ ก่อนจะนั่งยองๆ ลงอยู่ในระดับเดียวกันกับที่ตัวสวยนั่งอยู่บนชิงช้า ก่อนจะไกวมันไปมาเบาๆ แล้วพูดเสียงแผ่ว “พี่แค่...ไม่มั่นใจ”
ดวงตานั้นช่างแสนเศร้า ยุนโฮไม่เคยคิดแบบนี้ แต่ยอมรับว่าบางทีการที่เห็นแทคยอนทำอะไรให้แจจุงมากมาย มันก็อดทำให้เขาคิดมากไม่ได้ “คิดมากเรื่องอะไร”
“ก็พี่ ... พี่มันคนประหลาด ทำอะไรก็แปลกๆ ไม่เหมือนชาวบ้านเขาพี่ก็รู้ดี บางทีพี่ก็แค่อยากเลี้ยงตัวสวยให้ดีๆ .. เหมือนกับที่คนอื่น .. ทำให้ตัวสวยได้เหมือนกัน”
แทคยอนยังรู้จักชวนแจจุงไปกินข้าว ทำโรแมนติกให้แจจุงก็ตั้งหลายอย่าง
ชางมินยังปกป้องแจจุงได้
จุนซูยังเป็นที่ปรึกษาให้แจจุงได้
เมื่อมองดูแล้ว อันที่จริงไม่ว่าใครก็ดูแลแจจุงได้ดีทั้งนั้น
แล้วเขาล่ะ ทำอะไรอยู่?
“ตัวสวยเบื่อมั้ย ที่พี่เป็นแบบนี้...? บางทีพี่ก็แค่คิดว่าอยากจะทำอะไรๆ ให้ตัวสวยบ้าง แต่พี่ก็คิดไม่ออก อย่างมากพี่ก็ทำได้แค่ตามใจ ทำให้ตัวสวยยิ้มได้ แต่นอกเหนือจากนั้นพี่ไม่เคยทำอะไรได้เลย...”
“....”
“พี่แค่อยากเป็นคนที่แจจุงไว้ใจ มีความสุขเวลาที่อยู่ด้วย ... แต่พี่มันคิดอะไรแบบนั้นไม่เป็น ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง ... มันก็เลย...”
เสียงทุ้มแผ่วเบาเลือนหายไป พร้อมกับอ้อมกอดอุ่นๆ ของแจจุงที่ถูกส่งให้ยุนโฮ
แจจุงที่นั่งอยู่บนชิงช้าโน้มร่างสูงที่นั่งยองๆ อยู่ที่พื้นเข้ามากอดเอาไว้ แจจุงออกแรงกอดยุนโฮแน่นขึ้น แน่นขึ้นกว่าเดิม ดวงตาเรียวคมยังคงเบิกกว้างอย่างตั้งตัวไม่ถูก ในขณะเดียวกันความรู้สึกอุ่นๆ ของน้ำที่หยดลงบนหัวไหล่ก็ทำให้เขาตกใจกว่าเดิม
“ตัวสวย .... ร้องไห้เหรอ? “
“เปล่าซักหน่อย...”
“อย่าร้องนะ ไม่ชอบเลย..”
“รู้แล้ว...” แจจุงว่า ก่อนจะดึงตัวหล่อออกให้หันมามองหน้ากันดีๆ ไม่มีคำพูดใดจากปากแจจุงอีก นั่นเป็นเพราะแจจุงเข้าใจสิ่งที่ยุนโฮต้องการจะบอกทุกอย่าง เข้าใจ ... และรับรู้ทั้งหมด
และนั่นเป็นเหตุผลอีกอย่างหนึ่งเหมือนกัน
ที่ยุนโฮมักจะทำให้แจจุงรักยุนโฮมากขึ้นทุกวัน
วันนี้ก็รักมากกว่าเมื่อวาน
และพรุ่งนี้แจจุงก็คงจะรักยุนโฮมากกว่าวันนี้
ยุนโฮอาจจะไม่รู้ แต่เพราะการที่ยุนโฮเป็นยุนโฮแบบนี้ต่างหากล่ะที่ทำให้แจจุงรัก
เป็นเพราะความพยายามถึงที่สุด ความอบอุ่นที่ยุนโฮพยายามมอบให้แจจุงมาตลอดทั้งๆ ที่ยุนโฮก็เป็นแค่คนแปลกๆ ของยุนโฮแบบนี้ และทั้งหมดที่รวมกันออกมาเป็นตัวหล่อ เป็นมนุษย์ดาวอังคารท่าทางประหลาด
นั่นแหละที่ทำให้แจจุงรัก
“เอาล่ะๆ แจจุงเข้าใจแล้ว ตัวหล่อไม่ต้องคิดมากนะ!” มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาเพราะความซึ้ง ก่อนจะสะบัดใบหน้าน่ารักไปมาแล้วเอามือตบแก้ม แจจุงเองก็อยากทำให้ยุนโฮยิ้ม อยากให้ยุนโฮมั่นใจเหมือนกัน ว่าจริงๆ แล้วยุนโฮเป็นคนที่สำคัญที่สุดของแจจุงเสมอ
“อยากทำโรแมนติกกับเขาบ้างเหรอตัวหล่อ?”
“....” ยุนโฮเงียบ แต่ก็ยอมพยักหน้า แจจุงยิ้ม
“เอางี้มั้ย เรามาแลกกัน”
“?”
“ช่วงระหว่างวันเกิดของแจจุงกับพี่ยุนโฮ เรามมาแลกของขวัญวันเกิดกัน จัดพร้อมกัน ดีมั้ยล่ะ?” แจจุงยื่นข้อเสนอพร้อมกับรอยยิ้ม “มาแลกของขวัญกัน แจจุงจะรอของขวัญที่โรแมนติกกกกก ที่สุดของพี่ยุนโฮนะ ตกลงมั้ย?”
ณ เวลานั้น ไม่ว่าใครก็คงไม่ต้องถามว่ายุนโฮตอบตกลงแจจุงหรือไม่
และนั่นแหละ คือที่มาของเรื่องราวทั้งหมด...
ความคิดเห็น