[FanFic บารามอส] เจ้าชายเมืองสวรรค์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

นครสีขาวสะอาด บ้านเรือนล้วนแต่ถูกตกแต่งวิจิตรงดงาม ผู้คนในเมืองแต่งเสื้อสีขาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง ใบหน้าที่หล่อเหลาเป็นเทพบุตรเทพธิดา และปีกสีขาวบริสุทธิ์ที่กำลังโบยบินผ่านไปผ่านมาอยู่ ทำให้ดูราวกับว่า สถานที่แห่งนี้เป็นสวรรค์ที่สงบสุข

ใช่... สถานที่แห่งนี้คือ แดนสวรรค์

หากแต่เมื่อมีแสงย่อมเกิดเงา....

เฉกเช่นมหานครศักดิ์สิทธิ์อันบริสุทธิ์ ย่อมมีเงามืดของสังคมอยู่เช่นเดียวกัน

เปรี้ยง!!!

ลูกพลังสีเงินปะทะเกราะแห่งแสงของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งอย่างรุนแรงในบริเวณนอกเมืองสวรรค์ ซึ่งอยู่ติดกับป่าสีขาวงดงาม

“คาการอส เหตุใดน้องจึงยังตามล่าพี่อีก ในเมื่อพี่สละตำแหน่งรัชทายาทให้ท่านแล้ว”เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเครียด ผมสีดำสนิทยาวรากไทร ปลิวตามสายนภา ดวงตาสีนิลจ้องมองไปที่บุรุษผู้ทรงคทาแน่นิ่ง ทั้งคู่แต่งอาภรณ์สูงศักดิ์สีขาวบริสุทธิ์งดงามยิ่งนัก

ชายผู้ยิงพลังใส่เด็กหนุ่มเป็นเด็กหนุ่มร่างสูง ผมสีทองบริสุทธิ์ และดวงตาสีมรกตงดงามราวมณีเลอค่า ดวงตากำลังแฝงไปด้วยความเสียใจ

“น้องไม่สามารถแหกกฎของสวรรค์ได้ รัชทายาทเมื่อสละตำแหน่ง จะต้องถูกสังหารหรือเนรเทศออกจากแดนสวรรค์เท่านั้น เสด็จพี่”คาการอส ตอบกลับ คทาในมือเรืองแสงสว่างขึ้นอีก พริบตาเดียวอากาศรอบๆตัวของเด็กหนุ่มผมดำบิดเบือนชั่วขณะ ก่อนจะ

ตูม!!

เปลวเพลิงปรากฏกายขึ้นเผาพลาญเด็กหนุ่มผมรัตติกาล มือเรียวบางเจ้าของนัยน์ตาสีมรกตกำด้ามคทาแน่น ดวงตางดงามเปล่งประกายเศร้าโศก

ร่างสูงของเด็กหนุ่มผมรัตติกาลยังคงยืนนิ่งอยู่เมื่อเปลวเพลิงดับ ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

“เจ้าพี่อย่าให้น้องใช้เวทย์นั้นเลย ได้โปรดเถิด”ร่างสูงก้มหน้านิ่ง หยาดน้ำตาหยดไหลลงมา “อย่าให้น้องต้องเสียใจเกินกว่านี้เลย” 

นัยน์ตาสีดำยังคงแน่นิ่งเย็นชาเช่นเดิม หากแต่ถ้าสังเกตดีๆ ประกายอ่อนไหวพัดเข้าใส่ดวงตาสีนิลวูบหนึ่ง

“พี่เข้าใจ...”เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแน่นิ่งเช่นเคย

“พี่จะไปจากแดนสวรรค์แห่งนี้ โดยใช้มนตราลับ”ดวงหน้าหวานเงยขึ้นสบกับดวงตาสีนิลอย่างตื่นตระหนก ก่อนจะกล่าวอย่างรู้ทัน

“เจ้าพี่จะใช้...มหามนตรา มิติรัตติกาล หรือ”เด็กหนุ่มขยับยิ้มเล็กน้อย แต่เขาไม่ตอบอะไร กลับชูมือขึ้นฟ้า กล่าวเสียงแผ่วเบา

ลาก่อน น้องรัก พี่คงไม่ได้เจอกับน้องอีก...

“เทวารัศมี”

คทาด้ามยาวหกฟุตปรากฏกายบนมือของเด็กหนุ่ม ไอเวทย์แห่งความบริสุทธิ์คลุ้งไปทั่วบริเวณ หัวคทาเป็นลูกแก้วสีขาวสะอาดส่องแสงเรืองรอง แต่กลับไม่แยงตาแม้แต่น้อย ปลายคทาเป็นเส้นขนนก ผุดผ่องสีขาวบริสุทธิ์... คทาด้ามนี้มีความยาวเท่าความสูงของผู้ใช้ทีเดียว

ตึง

เด็กหนุ่มกระแทกปลายคทาลงบนพื้นดินอย่างนิ่มนวล อักขระสีขาวบริสุทธิ์รูปดวงดาวหกแฉกตามด้วยภาษาเวทย์สวรรค์ก็ปรากฏล้อมกายเด็กหนุ่ม หัวคทาของเทวารัศมีเปล่งประกายสีขาวเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ เด็กหนุ่มปักด้ามคทาใจกลางอักขระดาวหกแฉกแน่น ก่อนจะเริ่มท่องมนตร์ทรงฤทธิ์

“ข้าแต่จ้าวแห่งรัตติกาล ผู้ถือครองธรรมชาติแห่งเงา และ ประตูเชื่อมภพอันดำมืด...”  หยาดน้ำตาใสๆหยดลงมาจากดวงตาสีเขียวบริสุทธิ์ เด็กหนุ่มคุกเข่าให้พี่ชายตรงหน้าอย่างนอบน้อม พร้อมใช้มือขวาแตะอักขระอย่างนิ่มนวล อักขระดาวหกแฉกยิ่งสว่างเจิดจ้ามากขึ้นไปอีก จนมองเห็นชายผู้ยืนกลางอักขระรางๆเท่านั้น

“ข้าพเจ้า เจ้าชายแห่งแดนสวรรค์ ผู้สละราชสมบัติ และ ตำแหน่งรัชทายาทแห่งแดนสวรรค์ให้น้องชายของข้า บัดนี้ข้าพเจ้าต้องทำตามกฎที่ตั้งเอาไว้แห่งแดนสวรรค์....”  เด็กหนุ่มกล่าวอย่างหนักแน่น ดวงตาสีรัตติกาลเป็นประกายระยิบระยับราวกับหมู่ดาวท่ามกลางท้องฟ้ายามกลางคืน

ฟุบ...

ปีกสีขาวบริสุทธิ์ค่อยๆงอกมาจากหลังเด็กหนุ่มผมรัตติกาลช้าๆ ก่อนที่จะกางออกอย่างนิ่มนวล เขตแดนแห่งรัตติกาลบัดนี้ฟุ้งไปด้วยไอเวทย์แห่งความบริสุทธิ์ และปีกเทพอันงดงามจากเจ้าชายองค์โต ผู้ถือครองนัยน์ตาสีรัตติกาล

“ขอน้อมรับกฎ ลงโทษของแดนสวรรค์แต่โดยดี โปรดให้จ้าวแห่งรัตติกาลเปิดประตูเชื่อมภพให้แด่ข้าผู้นี้ด้วยเถิด”

สิ้นคำเขตอาคมส่องแสงสว่างวูบเป็นสีขาวจนมองไม่เห็น แต่คาการอสยังคงเพ่งไปที่ประตูแสงแห่งนั้นจนกระทั่งแสงดับวูบ ร่างเจ้าชายผู้ทรงฤทธิ์ได้อันตธานหายไปจากแดนสวรรค์เสียแล้ว เจ้าชายแดนสวรรค์ยันตัวขึ้นยืนอย่างแช่มช้า ก่อนจะหลั่งน้ำทิพจากเนตรสีมรกตอีกหน

“ลาก่อนพี่ชายข้า... เจ้าชาย ฮาวด์รอส ราห์ เดอะ ปริ้นซ์ ออฟ เฮฟเว่น ทาวด์”