คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1(100%)
จำเอาไว้ เจ้าชายฮาวด์รอส...
เสียงทุ้มเย็นชาท่ามกลางแสงสว่างเจิดจ้าสีขาว ร่างของฮาวด์(ย่อมาจากฮาวด์รอส) ยังคงยืนนิ่งอยู่ แสงสีขาวที่ล้อมตัวเองยิ่งเจิดจ้าขึ้นไปอีก
จำเอาไว้... สถานที่ที่ท่านถูกเนรเทศ มีนามว่าดินแดน เอเดน
วูบ
แสงสว่างสีขาวรอบๆตัวค่อยๆดับวูบลงไป ดวงตาสีดำสนิทยังคงประกายมุ่งมั่น เมื่อพานพบสถานที่ใหม่
"เอเดน..."สุรเสียงของฮาวด์เปรยขึ้นเบาๆ ปีกสีขาวที่สยายอยู่เรืองแสงสีขาวนวลงดงาม ก่อนที่จะหุบลงและหายลงไปจากข้างหลังเด็กหนุ่ม เขาเหม่อมองทัศนียภาพรอบๆอย่างเอื่อยเฉื่อย ดวงตาสีดำเป็นประกายเศร้าโศก
.................................................
"สงครามใกล้เลี่ยงไม่ได้แล้ว"ชายชราร่างสูงกล่าวอย่างเคร่งเครียด... เขาคือ มหาปราชญ์ เลโมธี นั่นเอง!!
"ท่านจอมปราชญ์ กษัตริย์ วิลเลี่ยม โบแดง เดอะ เกรท กำลังยกทัพบุกเดมอสครับ!!!" ชายร่างสูงผมเผ้าดูเป็นระเบียบ ดวงตาสีเงินส่อแววตื่นตระหนก
"กาเร็ต ราชาเอวิเดสนั้น ยกทัพมาทางไหน"เลโมธีกล่าวอย่างเคร่งเครียด ดวงตาสีฟ้าของชายชราเปล่งประกายเฉลียวฉลาด ที่เก็บงำไม่มิด
อ๊าก
เสียงร้องอย่างโหยหวนดังขึ้น เลโมธีสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะเร่งเดินออกจากกระโจม กวาดสายตามองรอบๆ ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ทัพเดมอส
เลโมธีอ่านแผนของเอวิเดสออกอย่างรวดเร็ว เขาคงต้องการปราบทัพเสริม โดยส่งหน่วยทหารระดับสูงอ้อมมาด้านหลัง เพื่อให้ทางฝ่ายนั้นไม่มีกำลังเสริม คิดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ ระดับสมองของราชาเอวิเดส เกรเดรเวล นั้น ไร้เทียมทานจริงๆ
คิดแล้ว ก็หลับตารวมจิตอย่างสงบ คทาสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏบนมือจอมปราชญ์ หัวคทาส่องสว่างสีทองบริสุทธิ์ แสดงถึงจิตใจแรงกล้าของผู้ใช้!! ไอเวทย์บริสุทธิ์เริ่มหลั่งไหลเข้ามารวมอยู่ที่หัวคทา อากาศเริ่มเย็นตัวลงเรื่อยๆ จนกระทั่งมีน้ำแข็งเกาะตามกระโจม
"วีสกาย่า!!!"
พายุหิมะกองมหึมาปรากฏกายขึ้น ทั้งๆที่เดือนนี้เป็นเดือนอากาศร้อน...
แต่หิมะที่ปรากฏพร้อมไอเย็นนั้น หนาวยะเยือกยิ่งกว่าหิมะสโนว์แลนด์
"เวอร์มิเลี่ยน"
เลโมธีใช้บทคาถาอีกบทหนึ่ง อัสนียบาตร ขนาดมหึมาฟาดใส่ทหารเดมอสเบื้องหน้าอย่างรุนแรงจนฝุ่นคลุ้งไปทั่ว
เวทลมถูกใช้เพื่อปัดเป่าฝุ่นอย่างรวดเร็ว แล้วเลโมธีก็ต้องหายใจกระตุก
เมื่อบทเวทย์ที่เขาทุ่มพลังใส่นั้น กลับทำอะไรฝ่ายเดมอสที่ส่งมาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
คนแคระดำ!?
บางสิ่งบางอย่างบอกกับเลโมธีแบบนั้น ฝ่ายตรงข้ามต้องเป็นดาร์คเอลฟ์ กับ คนแคระดำแน่ๆ ถึงสามารถป้องกันเวทที่รุนแรงขนาดนี้ได้
คาถาก้นหีบของเลโมธีถูกร่ายออกมาอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกันคนแคระดำฝ่ายตรงข้าม ก่อนที่เลโมธีจะปักคทาเล่มงามลงบนพื้นจนเสียงดังสนั่น พยายามทำสมาธิไม่สนใจทหารทั้งหลาย ที่ต่างโดนเวทของฝ่ายตรงข้ามโจมตีไป
วูบ
คาถาธาตุแสงสูงสุดถูกยกมาใช้ทันที คนแคระดำหลายตัวร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด เมื่อฤทธิ์เวทหมด เลโมธีกลับทรุดลงบนพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน มองฝ่ายทหารเดมอสที่ยังเหลือจำนวนมากอยู่ แม้ว่าเวทบทเมื่อกี้จะฆ่ามันไปจำนวนไม่น้อยก็เถอะ
'เขาพลาดเอง' เลโมธีได้แต่รำพึงออกมา ดวงตาสีฟ้าทอดมองศพทหารในค่ายที่ถูกฆ่าตายจนหมด เหลือเพียงเขาเท่านั้น!! กองทัพเดมอสค่อยๆเคลื่อนตัวโอบล้อมเขาอย่างใจเย็น และหิวกระหาย
"นี่สินะ จอมปราชญ์เลโมธี พลังมนตราสูงจริงๆ หากดวลกันตัวต่อตัว พวกเราย่อมแพ้ สมกับเป็นอัจฉริยะบุคคลแห่งเอเดน"คนแคระดำตัวหนึ่งกล่าว ก่อนที่จะเริ่มบริกรรมคาถา เพื่อสำเร็จโทษ
เปรี้ยง
ลูกพลังสีดำของคนแคระดำปะทะกับเกราะเวทสีขาวใส เลโมธีเบิกตากว้างอย่างตกใจ เขานึกว่าเป็นวาระสุดท้ายของตนเองแท้ๆ
จนกระทั่งจมูกของทั้งหมดที่ยังมีชีวิตอยู่ได้กลิ่นบางอย่าง... กลิ่นที่สามารถดับกลิ่นคาวเลือดอันเหม็นสาบ ของซากศพได้สมบูรณ์
กลิ่นอายอันบริสุทธิ์
ร่างของเด็กหนุ่มอายุราวๆ 15ปีเท่านั้น ผู้มีผมสีดำสนิทยาวลากไทรงดงาม ดวงตาสีดำสนิทราวกับจะดูดกลืนผู้พบเห็น ปีกขนนกสีขาวบริสุทธิ์ปลิวฟุ้งไปทั่วบริเวณ เมื่อปีกนี้กระทบกับเลโมธี กลับทำให้ชายชรามีเรี่ยวแรงขึ้นเช่นเดิม อาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ไอเวทกลับมาเต็มพร้อมสมบูรณ์
แต่กลับตรงกันข้าม กับฝ่ายเดมอส
เหล่าทหารเดมอส เมื่อโดนขนนกนี้ กลับร้องทรมานโหยหวน ก่อนที่แทบจะสลายไปจนหมด ดาร์คเอลฟ์คนสุดท้ายมองมาทางเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างหวาดกลัว
เผ่าเทพ ผู้ทรงอำนาจ
คำสุดท้ายที่อยากจะเปล่งออกมาจากปากของมัน แต่คงไม่ได้เสียแล้ว... เมื่อร่างกายของมันสลายไปกับอากาศ ดวงตาสีดำสนิทของเขามองชายชรา ที่มองเขาอย่างตกใจอยู่
"จอมปราชญ์เลโมธี สินะ"
ฮาวด์นั่นเอง!! เขาขยับรอยยิ้มให้เลโมธี ก่อนจะตวัดมือเบาๆ กองซากศพที่มีอยู่เกลื่อนไปหมดนั้น หายวับไปกับตา ไม่ทิ้งแม้แต่รอยเลือด ดีดนิ้วอีกครั้งหนึ่ง เก้าอี้กับโต๊ะน้ำชา พร้อมกาน้ำชา ปรากฏขึ้น
ฮาวด์นั่งสบายๆ เหมือนไม่ได้เกิดสงครามขึ้น ก่อนที่จะยิ้มบางๆ เมื่อเห็นเลโมธีลุกขึ้นมายืน แต่ยังคงอึ้งอยู่
"ไม่ต้องตกใจอะไร เชิญ เชิญ นั่งก่อน แล้วค่อยคุยกัน"เด็กหนุ่มกล่าวยิ้มๆ ชายชราเห็นดังนั้นจึงค่อยๆเข้ามานั่งเก้าอี้ช้าๆ เด็กหนุ่มเทน้ำชาลงแก้วให้เลโมธี และตัวเขาเอง ก่อนจะยกน้ำชาขึ้นจิบอย่างใจเย็น
"อยากสูญเสียประชาชนไหม"คำกล่าวของฮาวด์ดังขึ้นมา แต่เป็นคำกล่าวที่ทำให้เลโมธีเข้าใจได้ในทันที
"ฉันไม่สามารถยื่นมือเข้าช่วยได้โดยตรง..."เด็กหนุ่มกล่าวเรียบๆ ดวงตาสีดำดูจริงจังมองไปที่เลโมธี
"เพราะฉันเอง ก็ทนเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตา จำนวนมากไม่ไหวหรอก"เขากล่าวเอื่อยๆ ยกน้ำชามาซดอีกครั้ง
"ข้าอยากให้ท่านช่วยข้าหน่อยได้ไหม..."
เลโมธีกล่าวเบาๆ แต่เรียกรอยยิ้มกว้างกับเด็กหนุ่ม
"เอาละ เรียกข้าว่า ฮาวด์ ละกัน ก่อนอื่นข้าขอให้ท่านดื่มสิ่งนี้เข้าไป มันจะทำให้ท่านมีฐานะเป็นภูตสวรรค์"เขาบอกเรียบๆ หยิบแก้วน้ำชามาใบหนึ่ง ก่อนจะใช้เล็บจิกนิ้วลงจนเลือดหยดไหลลงในแก้ว ฮาวด์ปล่อยให้เลือดไหลลงกว่าครึ่งแก้ว ก่อนจะหยุด และดึงกาน้ำชา เทน้ำชาผสมลงไป
"พลังอำนาจที่มีเพื่อปกป้อง แม้เทียบไม่ถึงครึ่งพลังจ้าวปีศาจเอวิเดส เพราะเลือดที่ผสมนี้เจือจาง แต่สามารถทำให้จอมปีศาจนั้นล่าถอยกลับได้ และเรียกขวัญกำลังใจแด่เอเดนสำเร็จ"
ฮาวด์กล่าวเรียบๆ ชายชราเหม่อมองแก้วน้ำชาที่ใส่เลือดของเด็กหนุ่มอยู่ การกระทำแบบนี้คล้ายทริสทอร์เหลือเกิน หากแต่การทำแบบนี้อาจจะดีก็ได้... เพื่อเอเดน
"เมื่อเสร็จแล้ว ข้าจะพาท่านไปเรียนเวทมนตร์ที่ใช้ปราบจ้าวปีศาจ 3วันเท่านั้น เพียงเวทมนตร์แค่3บท หากท่านไม่สามารถทำได้ ชาวเอเดนคงล่มสลาย"เด็กน้อยกล่าว... คำว่า ล่มสลาย นั้น เรียกแรงจูงใจกับชายชราเหลือเกิน
แววตาเฉลียวฉลาดของเลโมธีส่องวูบ เขาคนนี้เป็นผู้ที่มีอำนาจมาก เทียมเอวิเดส หรืออาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ เลโมธีตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ยกถ้วยชาที่ใส่เลือดของเด็กหนุ่มขึ้นมาดื่มทันที
ของเหลวที่ไหลผ่านคอนั้น นิ่มนวล ไม่มีรสชาติส่วนด้อยของชาแม้แต่น้อย
ความรู้สึกของเลโมธีตอนนี้คือ ขุมพลังสายหนึ่งที่เข้ามาใหม่ในร่างกาย กำลังทำการแปรเปลี่ยนสายเลือดอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวชายชรารู้สึกถึงพลังที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนจำนวนมหาศาล มหาศาลจนมากกว่าพลังสมัยก่อนของเขานัก
"ถึงเวลาสอนมนตราให้ท่านแล้ว เลโมธี"ฮาวด์กล่าวยิ้มๆ
"ขอให้ท่านสังสอนด้วยครับ อาจารย์ฮาวด์"เลโมธีกล่าวอย่างนอมน้อม
ความคิดเห็น